ΜΟΙΡΑΙΕΣ ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ…

«Μακάριοι οι κλαίοντες νυν, ότι γελάσετε» (Λουκ. 6. 21). Μακάριοι είναι όσοι κλαίνε σ' αυτή τη ζωή για τις αμαρτίες τους και τις παιδαγωγικές δοκιμασίες του Θεού, που με ευγνωμοσύνη και υπομονή αποδέχονται. Αυτοί θα γελάσουν και θα χαρούν στη μέλλουσα ζωή.

Το γέλιο είναι αίτιο της αυθάδειας, παραγωγός της αμαρτίας, χειραγωγός στην ασωτία, πρόδρομος κάθε πτώσεως. Το γέλιο είναι γνώρισμα φιλήδονης καρδίας, φανέρωσις ψυχής δειλής και απόδειξις πνευματικής ανανδρίας.

Το γέλιο καταδικάζεται αποφασιστικά ως προϊόν του διαβόλου! 

Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς αφιερώνει ειδικό κεφάλαιο του μεγάλου του έργου «Παιδαγωγός» στο γέλιο («Περί γέλωτος»). Η άποψή του είναι ότι πρέπει να εξορίζονται οι γελωτοποιοί.

Ο πιο σκληρός αντίπαλος του γέλιου μεταξύ των Πατέρων της Εκκλησίας ήταν χωρίς αμφιβολία ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Στο Υπόμνημά του για την Προς Εβραίους Επιστολή του Παύλου (Ομιλία ΙΕ) αναπτύσσει μια εκτενή διατριβή εναντίον του γέλιου, το οποίο ευθέως συνδέει με τον διάβολο.

Απ' ό,τι φαίνεται, αυτή η εμμονή του Ιωάννη στο κλάμα είχε αποτυπωθεί και σε παρατσούκλια που του απηύθυναν οι σύγχρονοί του. Μας το λέει ο ίδιος: «Γνωρίζω ότι πολλοί με κατηγορούν, λέγοντας "αμέσως δάκρυα"». Αλλά εκείνος επιμένει: «Ας πενθήσουμε, αγαπητοί, ας πενθήσουμε για να γελάσουμε πραγματικά, για να νιώσουμε πραγματική ευφροσύνη κατά τον καιρό της ειλικρινούς χαράς». Φυσικά αυτή η «ειλικρινής χαρά» και τα γέλια μετατίθενται για την άλλη ζωή.  

Αυτή η διδασκαλία κατά του γέλιου οδήγησε στη θέσπιση της απαγόρευσής του στο εσωτερικό των μοναστικών κοινοτήτων. Οι περισσότεροι κανονισμοί μονών προβλέπουν συγκεκριμένα επιτίμια (ποινές) για τους μοναχούς που παρασύρονται σε γέλια. 

Δεν είναι ασφαλώς σύμπτωση που στο γνωστό αστυνομικό μπεστ σέλερ «Το Όνομα του Ρόδου» που διαδραματίζεται στο εσωτερικό ενός μεσαιωνικού μοναστηριού, ο Ουμπέρτο Έκο έχει τοποθετήσει στο κέντρο της μυθοπλασίας τις φιλοσοφικές και θεολογικές διαφωνίες για το γέλιο. 

Στην πραγματικότητα, λοιπόν, εξισώνοντας το γέλιο με τον Σατανά οι θεολόγοι και οι μοναχοί εκείνης της περιόδου εκδηλώνουν την ουτοπική αισιοδοξία τους και την πίστη τους ότι ο άνθρωπος μπορεί να ξεπεράσει τη σαρκική του υπόσταση. Καταπνίγοντας το γέλιο μέσα τους είναι σαν να νικούν τον Σατανά, έστω σ' αυτό το μικρό αλώνι. Τον Σατανά που τους κρατάει μακριά από τον Θεό, στην κατάσταση της «πτώσης». Πόσο ρεαλιστικό είναι αυτό; Μα είναι θέμα απλής άσκησης. Μας το διδάσκει ένα απλό παιδικό παιχνίδι όπου χάνει όποιος γελάσει πρώτος. Γνωρίζουμε ότι κάποια παιδιά αντέχουν περισσότερο, αλλά στο τέλος όλοι γελούν. Περισσότερα στο   http://apollonios.pblogs.gr

------------------------------------------

ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΠΟΔΑ, ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΚΑΙ ΜΑΣ ΛΕΕΙ ΟΤΙ:

Διαπιστώθηκε ότι το γέλιο αλλάζει τη συνείδηση και δημιουργεί ίδιες δονήσεις στο ανθρώπινο σώμα με αυτές του μπλε «Μagnetar», στο κέντρο του γαλαξία. Ένα φωτεινό παιδικό γέλιο είναι μια δημιουργία που έχει την ίδια δόνηση με το «Magnetar». (Περισσότερα στο βιβλίο "Το Κάλεσμα Των Άστρων" του στρατηγού Γερ. Καλογεράκη).

Το γέλιο, μας συντονίζει με το Σύμπαν. Το ότι το γέλιο μακραίνει τη η ζωή είναι μια συμπαντική διαπίστωση και όχι ένα απλό ευφυολόγημα. Χαμογελάστε στον εαυτό σας στον καθρέφτη! Αυτό το χαμόγελο παράγει μια ειδική ορμόνη την ωκυτοκίνη. Αυτό το χαμόγελο ξεκινά ιερές διαδικασίες αναζωογόνησης των ιστών του σώματος. Υπάρχουν έξι επιστημονικές ανακαλύψεις σχετικά με το θέμα αυτό. Προηγουμένως, η ωκυτοκίνη ήταν ορμόνη μητρότητας. Μετά την κβαντική μετάβαση, η ορμόνη αυτή άρχισε να εμφανίζετε σε όλους τους ανθρώπους. Είναι η ορμόνη της χαράς, της υψηλής ηθικής, του υψηλού ήθους και της συνέπειας!

Από «Το Κάλεσμα Των Άστρων»  του στρατηγού Γερ. Καλογεράκη, εκδ. Δίον.