ΣΥΓΚΡΙΣΗ
ΜΕ ΤΗΝ ΔΥΣΗ
Στη
Δύση η Ρωμαιοκαθολική Ιερά Εξέτασις
ήταν μία μέθοδος περισσότερο ηθικής
και λιγότερο φυσικής εξοντώσεως του
ανθρώπου. Εκτός τούτου μόνον θεολογικώς
βασιζόμενη επέβαλλε την υποχρεωτική
σωτηρία της ψυχής του αιρετικού και την
απαλλαγή αυτής από τα απειράριθμα και
αιώνια μαρτύρια της κολάσεως ή του
καθαρτηρίου. Αλλά και επί της πυράς,
ο υπογράφων την προσφερομένην
ομολογίαν απολλύετο, έστω και υπό
κάποιους όρους. Πρώτιστος σκοπός των
ιεροεξεταστών ήταν η καταρράκωση της
ανθρώπινης αξιοπρέπειας και
προσωπικότητος. Για παράδειγμα,
στην γνωστή περίπτωση του Τζιορντάνο
Μπρούνο (1548-1600) ειδικός προς τούτο
διορισθείς ιεροεξεταστής προσπαθούσε
επί ένα έτος να τον νουθετήσει και
να του αποσπάσει ομολογία, υποσχόμενος
την πλήρη υλική και ηθική αποκατάστασή
του, όπως συνέβη με τον Γαλιλαίο.
Αντιθέτως
στον Ανατολικό, Ορθόδοξο,
Χριστιανικό, Βυζαντινό Μεσαίωνα
και στην Ορθόδοξο Βυζαντινή Ιερά Εξέτασιν
ο νόμος του ίδιου του κράτους, των
πατριαρχών, των συνόδων και των
επισκόπων ενταύθα προέβλεπε
αδικήματα άξια φρικτών ποινών και
δεν υπήρχε χώρος ή περιθώριο ούτε
για τους δηλωσίες!
ΠΕΡΙ
ΑΓΙΟΥ
ΟΡΟΥΣ,
ΣΑΜΟΘΡΑΚΗΣ
ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΩΝ
Ακόμα
αναφέρομε εν συντομία και μια άλλη
ιστορική αλήθεια την οποία εντέχνως
έχουν αποκρύψει. Το ότι δηλαδή Ελληνίδες
γυναίκες ζούσαν πάντα στο Άγιο Όρος
«Ο ΑΘΩΣ». Το όνομά του το
έλαβε από τον Αρχαίο
καθεδρικό ιερό ναό του Αθώου Διός.
Το
σημερινό « Άγιο Όρος» ήταν κατά την
Αρχαία εποχή κέντρο θρησκευτικών
σχολών και μυήσεως νεαρών παρθένων
γυναικών, οι οποίες αφού ελάμβαναν
κατάλληλη κατάρτιση εγένοντο ιερείς
(ιέρειες) της Θεάς Αρτέμιδος. Μετά
την αποφοίτησή των τις έστελναν να
επαναγυναικωνίσουν ναούς της
Θεάς Αρτέμιδος σε διάφορα μέρη της
Μεσογείου. Στην πραγματικότητα
σε ορισμένα μέρη των θρησκευτικών
σχολών δεν ήταν επιτρεπτό να εισέλθουν
άνδρες.
Η
ιστορία όμως αλλάζει και μετά η
παραπληροφόρηση οργιάζει καθημερινά.
Το γεγονός της αλλαγής του Αγίου Όρους
συνέβη το +324. Ο Μέγας
Κωνσταντίνος με ιδική του εντολή,
το 324, εκδιώκει τους γηγενείς κατοίκους,
καταστρέφει τους Ναούς, και διαλύει
τις γυναικείες θρησκευτικές σχολές.
Με το οικοδομικό δε υλικό κτίζονται τα
σημερινά μοναστήρια, τα οποία
διατηρούν πλέον το «Άβατο» διά τις
γυναίκες.
Υπάρχουν
αρκετά βιβλία που περιέχουν πολλά
στοιχεία διά το Άγιο Όρος, τα οποία οι
αναγνώστες ημπορούν να διαβάσουν.
Π. χ: (1) Του Ιερομόναχου Σμυρνιωτάκη,
«Το Άγιο Όρος». (2) Του Γάλλου ερευνητή
“La Carrierre”, «Οι Γνωστικοί». (3) Του
Σταγάκη Μανώλη, «Ελλάς η Ωραία
Κοιμωμένη...». Κ. ά. [σ.σ.: Διαβάστε: ΤΟ ΙΕΡΟΝ ΑΘΩΣ ή ΑΛΣΟΣ ΤΗΣ ΘΕΑΣ ΑΡΤΕΜΗΣ ΤΩΝ ΑΡΧΑIΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ Η ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ...]
Το
ίδιο φαινόμενο φοβερής και καταθλιπτικής
καταστροφής συνέβη και στην Σαμοθράκη
όπου τα ομώνυμα ή αλλέως Καβείρια
Μυστήρια ελάμβαναν χώρα! Η
εντολή της καταστροφής όλων των
αρχαίων κτισμάτων, έργων τέχνης, ιερών,
ναών, τεμενών, κλπ. εδόθη από τον
σφαγέα της Θεσσαλονίκης Μέγα Θεοδόσιο
τον 1ον το έτος +391. Η καταστροφή
των ωραιοτάτων Αρχαίων κτηρίων, έργων
τέχνης, περικαλλών ναών, τεμενών
και πανέμορφων αγαλμάτων ήταν
μια ολοκληρωτική κατεδάφιση.
Στην Σαμοθράκη την επί τούτου
καταστροφή ανέλαβε το ειδικώς διά τούτο
δημιουργηθέν τάγμα των «διωγμιτών»,
το οποίο απεβιβάστηκε στο νησί το έτος
+392. Για να κάνουν καλά τη δουλειά τους
έφτιαξαν και ασβεστοκάμινα για να
μετατρέπουν τα μάρμαρα σε ασβέστη.
Τέτοια ήταν η αγριότητα και το μίσος
των προ ολίγων ετών νομιμοποιηθέντων
Χριστιανών.
Αυτού
του είδους οι αισχρότατες και ολικές
καταστροφές συνεχίζονται σε ολόκληρη
την Βυζαντινή επικράτεια ακόμα
και μετά τον 12 αιώνα. Π. χ. ο Όσιος
Χριστόδουλος έλαβε εντολή από το
Αλέξιο Κομνηνό περί το έτος +1080 να μην αφήσει τίποτα Αρχαίο που είχε απομείνει όρθιο στα νησιά του Αιγαίου. Το έτος +1088 κατέστρεψε
τον αρχαίο Ναό της Αρτέμιδος στην
Πάτμο για να χτίσει στη θέση του το
μοναστήρι του Ιωάννου του Θεολόγου,
κλπ. Η παρέα των ψυχανωμάλων του
Χριστοδούλου για μερικά έτη συνέχισαν
καλά την δουλειά τους και σε άλλα νησιά,
όπως την Αμοργό, κλπ. Ενώ αυτά γινόταν
τότε στο Βυζάντιο, οι Σελτζούκοι εξ
ανατολών είχαν ήδη φτάσει προ των
συνόρων του χωρίς κανείς να έχει
δώσει και ακόμα να δίνει την προσήκουσα
σημασία και βαρύτητα, [εκτός από τον
δυστυχή τον Ρωμανό Δ΄ τον Διογένη
(+1023-1072) ο οποίος ολίγο ενωρίτερα το έτος
+1071 έκανε τη ιστορική μάχη του Μάντζικερτ,
την οποία όμως έχασε για πολλούς και
διαφόρους λόγους, με τρομακτικές
συνέπειες για την ιστορική συνέχεια.].
Από
που να αρχίσομε και που να τελειώσομε
με τις καταστροφές και τις καετδαφίσεις;
Τί να πρωτοπούμε για την Γάζα, την
Κύπρο, την Αίγυπτο, την Συρία, τον Λίβανο,
την Μικρά Ασία, τας Αθήνας, την Ακρόπολιν,
την Ιταλία, κλπ. Δεν είναι για το παρόν
περιληπτικό άρθρο αυτά τα κομπλεξικά
και εξοργιστικά φαινόμενα. Χρειάζονται
μερικοί τόμοι ειδικοί επ’ αυτών των
θεμάτων. Βρείτε τους και μελετείστε
τους!
ΠΕΡΙ
ΣΚΥΘΟΠΟΛΕΩΣ
Στο
τρίτο μέρος του βιβλίου Πάπισσα
Ιωάννα, ο συγγραφέας Εμμανουήλ Ροΐδης
καταγγέλλει το σφαγείο της Σκυθοπόλεως
(μία από τις πόλεις της Δεκαπόλεως εντός
του σημερινού Ισραήλ) το οποίο άρχισε
επί Κωνσταντίνου και λειτουργούσε
κανονικώς επί Ουάλεντος, Ουαλεντιανού
και Θεοδοσίου Α΄ του «Μεγάλου».
Τελείωσε επί Θεοδοσίου Β΄ του μικρού.
Ήταν ο τόπος συγκεντρώσεως
απ’ όλα τα μέρη της αυτοκρατορίας των
Ελληνιζόντων και φιλοσοφούντων και
της εξοντώσεώς των διά μέσων πάσης
θηριωδίας και βασανισμού. Πάρα
πολλοί είχαν την καλή τύχη να αποθάνουν
καθ’ οδόν! Ο Ροΐδης βασίζεται στις
μαρτυρίες των: Σωζομενού, Ζωσίμου,
Λιβανίου και Αμμιανού Μαρκελλίνου.
Π.
χ., περί Σκυθοπόλεως ο
Αμμιανός Μαρκελίνος γράφει: Η
λατρεία των Διοσκούρων κηρύσσεται
εκτός νόμου θεωρηθείσα ως … «μαγική»,
θανατώνονται με την κατηγορία της...
«μαγείας» οι ιερείς της και κλείνονται
όλα τα Ιερά της. Στην Σκυθόπολη της
Συρίας, παλαιά πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής
Δεκαπόλεως, στήνονται τα πρώτα
«στρατόπεδα θανάτου», οργανωμένα
δηλαδή κέντρα βασανισμού και θανατώσεως
των καταδικασθέντων Εθνικών: «... και
από τα πιο απομακρυσμένα σημεία της
Αυτοκρατορίας σέρνονταν δεμένοι με
αλυσίδες αμέτρητοι πολίτες κάθε ηλικίας
και κάθε κοινωνικής τάξεως. Και από
αυτούς πολλοί πέθαιναν στη διαδρομή
ή στις ανά τόπους φυλακές. Και όσοι
κατόρθωναν να επιζήσουν, κατέληγαν στη
Σκυθόπολη, μία απόκεντρη πόλη της
Παλαιστίνης, όπου είχαν στηθεί τα
όργανα των βασανιστηρίων και των
εκτελέσεων» γράφει ο
Ρωμαίος ιστορικός Αμμιανός Μαρκελλίνος,
ενώ στο ίδιο σημείο της συγγραφής του
(ΙΘ, 12) τονίζει ότι «αρκούσε να κατηγορηθεί
κάποιος από κακόβουλο ρουφιάνο
ότι φορούσε αποτρεπτικό φυλακτό ή ότι
κάποιος τον είδε να κάθεται κοντά σε
αρχαίους τάφους ή ερείπια για να
καταδικασθεί σε θάνατο ως ειδωλολάτρης
ή νεκρομάντης». Στα «στρατόπεδα
θανάτου» της Σκυθοπόλεως θ’ «ανδραγαθήσουν»
οι ιεροεξεταστές Μόδεστος (αντικαταστάτης
του Επάρχου Πραιτωρίου Ερμογένους του
Πόντου, ο οποίος είχε κριθεί... «ελαστικός»
και... «ανεκτικός») και Παύλος
«Ταρταρεύς» (ένας εξαιρετικά αιμοδιψής
Χριστιανός, πρώην εκπαιδευτής
μονομάχων). Σε εκείνους ακριβώς
τους τρομερούς καιρούς θα βασανισθούν
ή εξορισθούν, ανάμεσα σε άλλους, και
οι Σιμπλίκιος Φιλίππου (πρώην Έπαρχος
Αιγύπτου και Ύπατος), Παρνάσιος ο
Αχαιός (Έλλην εκ Πατρών, πρώην Έπαρχος
Αιγύπτου), καθώς και ο υπέργηρος φιλόσοφος
Δημήτριος Κύθρας (με την κατηγορία ότι
απλώς θυσίαζε στους Θεούς).
Ιωάννης
Νεοκλής Φιλάδελφος Μ. Ρούσσος
Δρ. Καθηγητής Μαθηματικών
Ερευνητής βιβλικών και χριστιανικών ζητημάτων.
(Συνεχίζεται…)Δρ. Καθηγητής Μαθηματικών
Ερευνητής βιβλικών και χριστιανικών ζητημάτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια με χαρακτηρισμούς, με προσβλητικό ή υβριστικό περιεχόμενο, με γλωσσοδιαστροφικά «γκρίκλις» και με ειρωνικό και αλαζονικό ύφος,
ΔΕΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΝΤΑΙ.