Τα όρια της γνώσης μας δυστυχώς, είναι συγκεκριμένα. Δεν είναι ανοιχτά τα όρια της γνώσης μας, παρ’ όλη την γενική πεποίθηση ότι η γνώση δεν έχει όρια.
Αυτό συμβαίνει γιατί η γνώση την οποία έχουμε είναι επιβαλλόμενη, ελεγχόμενη και κατευθυνόμενη και κατ’ επέκταση θέτει και τα όρια της, εκεί που την βολεύουν. Δηλαδή σχεδόν τίποτε δεν έχουμε διαπιστώσει εμείς από μόνοι μας, από τα πράγματα που θεωρούμε θέσφατα, δεδομένα, εξηγημένα.
Μας έχουν πει κάποιοι ότι τα εξήγησαν. Μας έδωσαν μία εξήγηση. Εμένα μου αρέσει αυτό να το ονομάζω, ότι υφίσταται ας πούμε ένα... το μονοπώλιο, ας το πούμε έτσι, της εξήγησης του κόσμου. Είναι σαν να έχουν αναλάβει κάποια κέντρα αποφάσεων, κέντρα διαμόρφωσης της κοινής γνώμης ή κέντρα διαμόρφωσης της κοινής γνώσης. Κάποια κέντρα έχουν αναλάβει ας πούμε την γνώση μας. Το τι θα πρέπει να ξέρουμε, πως θα πρέπει να το ξέρουμε, γιατί θα πρέπει να το ξέρουμε, σε τι χρησιμεύει η γνώση μας αυτή, κλπ κλπ. Οπότε αυτό έχει συγκεκριμένα όρια.
Ο άνθρωπος ο οποίος θέλει να εξερευνήσει την γνώση από μόνος του, με το πρώτο του βήμα ξεφεύγει από τα όρια αυτά. Κάνει ερωτήσεις οι οποίες δεν προβλέπεται να ερωτηθούν.
Αυτό είναι το πρώτο βήμα που κάνει.
Οι ερωτήσεις αυτές δεν παίρνουν απαντήσεις. Οδηγείται για να βρει τις απαντήσεις, έξω από τα όρια της επιβαλλόμενης γνώσης.
Αυτό είναι το πρώτο βήμα που κάνει.
Οι ερωτήσεις αυτές δεν παίρνουν απαντήσεις. Οδηγείται για να βρει τις απαντήσεις, έξω από τα όρια της επιβαλλόμενης γνώσης.
Τελικά καταλήγει να κάνει μία αληθινή εξερεύνηση γνωσιολογική, την οποία από ένα σημείο και μετά είναι προσωπική, είναι ιδιαίτερη, είναι ιδιόμορφη. Δεν μπορεί εύκολα να την συζητήσει με άλλους, οι οποίοι χειρίζονται τα καθημερινά στοιχεία των επιβαλλόμενων γνώσεων. Των στενών ας το πούμε γνώσεων. Δεν λέω αν είναι κακές ή καλές γνώσεις. Λέω απλώς ότι είναι προβλεπόμενες και κατευθυνόμενες. Οπότε αυτό οδηγεί σε μία απομόνωση τους ανθρώπους που το κάνουν αυτό. Δεν έχουν εύκολα συνομιλητές, δεν έχουν εύκολα συντρόφους, δεν μοιράζονται εύκολα τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντά τους και έτσι δημιουργείται ας πούμε μία ένθερμη ατμόσφαιρα σ’ αυτά τα πράγματα.
Είναι πάντοτε πολύ σπουδαίο να βρίσκουμε ανθρώπους με ιδιόμορφα, ιδιαίτερα, κοινά ενδιαφέροντα. Υπάρχει λοιπόν αυτή η ατμόσφαιρα πάντα του ένθερμου, το οποίο εστιάζεται πολλές φορές στην αίσθηση ότι αυτά τα πράγματα είναι απαγορευμένα.
Εγώ όταν έβγαλα το 1998 το περιοδικό strange, του έδωσα τον υπότιτλο “το απαγορευμένο περιοδικό”. Συζητούσαμε ας πούμε για πράγματα τα οποία κυριολεκτικά απαγορευόταν να μιλήσεις δημοσίως γι αυτά. Το είχα διαπιστώσει ασχολούμενος με τα περιοδικά αρκετά χρόνια πριν και υπήρχε πάντοτε μία κανονικότατη λογοκρισία. Τι θα συζητήσεις, πως θα το κάνεις. Και έφτιαξα το strange για να μπορούμε να μιλάμε ελεύθερα για αυτά.
Ο μοναδικός αληθινός πόλεμος που υπάρχει στον κόσμο μας από την απαρχή της ανθρωπότητας, όπως πιστεύω εγώ, και μέχρι σήμερα, είναι ένας διαρκής μυστικός πόλεμος, ο οποίος είναι ο πόλεμος των ιδεών. Ο οποίος διαμορφώνει και όλες τις αντιπαραθέσεις, τα ρεύματα, τις τάσεις, τις συγκρούσεις και όλους τους υπόλοιπους πάσης φύσεως πολέμους. Νομίζω ότι ξεκινούν από τον πόλεμο των ιδεών. Τώρα, οι ιδέες, μέσα στα πλαίσια που θίγω τόση ώρα, χωρίζονται σε δύο διαφορετικές ιστορίες. Η συμβατική ιστορία των ιδεών και η μυστική ιστορία των ιδεών. Τις οποίες δεν τις γνωρίζει ο πολύς κόσμος, οι οποίες όμως συμμετέχουν κανονικότατα στην ιστορία των ιδεών, επηρεάζοντας από το παρασκήνιο και τον πόλεμο αυτόν και όλες τις τάσεις.
Έτσι λοιπόν πολλά από αυτά τα πράγματα, συναντούν τις δυσκολίες τους, ακριβώς επειδή υφίσταται ο πόλεμος των ιδεών.
Έτσι λοιπόν πολλά από αυτά τα πράγματα, συναντούν τις δυσκολίες τους, ακριβώς επειδή υφίσταται ο πόλεμος των ιδεών.
Απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα από την εκπομπή “ΚΩΔΙΚΑΣ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ” του Σαββάτου 1η Δεκεμβρίου 2018, του ΒΑΣΙΛΗ ΜΠΑΝΤΙΔΗ. Ολόκληρη η εκπομπή ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια με χαρακτηρισμούς, με προσβλητικό ή υβριστικό περιεχόμενο, με γλωσσοδιαστροφικά «γκρίκλις» και με ειρωνικό και αλαζονικό ύφος,
ΔΕΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΝΤΑΙ.