Ο όρκος σιωπής που δινόταν στις μυστηριακές τελετές δεν ήταν λοιπόν κάτι που επιβαλλόταν από κάποιον αλλά από την ίδια τη φύση της Γνώσης. Κανένας μη μυημένος δεν θα μπορούσε να καταλάβει και να αισθανθεί, αν δεν είχε πρώτα ετοιμαστεί, αν δεν είχε βαδίσει στη Ραχοκοκαλιά του Δράκου και δεν είχε αναπτύξει την εσωτερική του Στήλη Φωτός. Γι’ αυτό ό,τι και να έλεγε παραβιάζοντας τη σιωπή, θα ήταν τόσο βουβό για τον αμύητο, όσο και η ίδια η σιωπή αλλά με πρόσθετο τον κίνδυνο της παρερμηνείας. Έτσι ο όρκος ήταν κάτι το φυσικό εκ των πραγμάτων.
Ο Μύθος είναι ένα νοητικό Αρχέτυπο ανεξάρτητο από την ανθρώπινη ύπαρξη. Περιέχει τη δομή του σύμπαντος, αυτό που “θα γίνεται”. Γι’ αυτό ο Μύθος είναι διαχρονικός και κοινός σε όλους τους λαούς παραδοσιακού τύπου, με πολύ επιφανειακές αλλαγές στα ονόματα. Η σύγχρονη τεχνοκρατική κοινωνία έχει χάσει τη μυθική δομή και γι’ αυτό κυρίως έχει αρχίσει να αποσυντίθεται. Ακόμα διατρέχει τον κίνδυνο να αντιστρέψει τις αξίες μετατρέποντας το ιερό σε βέβηλο, αντί για το αντίθετο, και να επιταχύνει περισσότερο την καταστροφή της, σαν νέα έκδοση της διεφθαρμένης Ατλαντίδας.
Μύθος, Μύηση και Τελετή, αποτελούν τις τρεις κολώνες που θεμελιώνουν το θεσμό των Μυστηρίων. Η πορεία του μαθητή ή του υποψήφιου μύστη μέσα στην Ατραπό προϋποθέτει και απαιτεί την εσωτερική και εξωτερική βίωση και συνειδητοποίηση αυτών των τριών στοιχείων.
Ο Μύθος αποτελεί ένα πρότυπο της πραγματικότητας. Ένα ιδανικό πρότυπο ή μοντέλο θείας προέλευσης, που εξηγεί μια ιερή, ανώτερη Πραγματικότητα, τη δομή της, το πώς και το γιατί ήρθε σε ύπαρξη. Χρησιμοποιεί όμως μια συμβολική γλώσσα, αλληγορική, που απαιτεί αποκρυπτογράφηση. Για τον αμύητο, που δεν έχει τα κλειδιά της αποκωδικοποίησης, ο Μύθος δεν είναι παρά ένα παραμύθι, μια ψεύτικη ιστορία. Για τον μυημένο, γνώστη του κλειδιού ερμηνείας, ο Μύθος αποκαλύπτει μια αληθινή πραγματικότητα, μια ανώτερη γνώση, μια ιερή ιστορία.
Ο Μύθος όμως, σαν μοναδικό και διαχρονικό πρότυπο, έχει την τάση να ενσαρκώνεται στον βέβηλο κόσμο. Το ιερό τείνει να κατακτήσει το βέβηλο, όπως το φως το σκοτάδι. Η δυνατότητα επανάληψης του Μύθου σε χρονικές και τοπικές συντεταγμένες και η επαναφορά σε ένα “εδώ” και σε ένα “τώρα” των μυθικών πρωταρχικών γεγονότων, αποτελεί το Τυπικό, την Τελετή.
Η Ιεροτελεστία λοιπόν, σαν τρίτο στοιχείο του Μυστηρίου, αποβλέπει στη χωροχρονική ενσάρκωση του Μύθου, στην επαναφορά και επίκληση του θείου Μηνύματος. Η τελετουργία όμως δεν αποσκοπεί μονάχα στην απομίμηση του μυθικού πρότυπου γεγονότος αλλά και στην αναβίωσή του. Η συνειδητή αναβίωση του Μύθου μέσω της Τελετής, είναι η Μύηση.
Στη Μύηση ο υποψήφιος αντιλαμβάνεται την ουσία του Μύθου βιώνοντάς τον, γι’ αυτό η βίωση της Διδασκαλίας συνεπάγεται τη Μύηση, σφραγίδα της οποίας είναι η Τελετή Μύησης. Στην Αρχαιότητα, οι μαθητές στην πνευματική Ατραπό τελούσαν όλη αυτή τη διαδικασία, τελετουργικά, στο λεγόμενο μυστηριακό Θέατρο όπου οι Μύθοι αποκάλυπταν τη θεία ουσία τους στο μαθητή μυώντας τον. Αυτή η αποκάλυψη ονομαζόταν Εποπτεία και κατέληγε στον Διονυσιακό Ενθουσιασμό (εν-θεώ-ουσία). Οι βαθμοί μύησης στην Ατραπό της Σοφίας αντιπροσώπευαν το επίπεδο πνευματικής εξέλιξης και αφύπνισης της συνείδησης του μαθητή, καθώς και τις δυνατότητες αυτοθυσίας και προσφοράς του ανάλογα με τις δοκιμασίες των τεσσάρων Στοιχείων, που είχε ξεπεράσει και τις αρετές και γνώσεις, που είχε κάνει κτήμα του. Ο βαθμός μύησης του υποψήφιου εξαρτάται από τη βιωματική ένταση και πληρότητα της πνευματικής αποκάλυψης της ουσίας του Μύθου. Εξαρτάται δηλαδή από το βαθμό προσέγγισης του Πραγματικού, γιατί η μύηση απαιτεί μια οντολογική μετάλλαξη της υπαρξιακής κατάστασης του υποψήφιου.
Απόσπασμα από το βιβλίο «Τα τρία κέντρα του Μυστηρίου»
Συγγραφέας: Πλάνας Γιώργος
------------------------------------
ΤΑ ΣΤΑΔΙΑ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΑΦΥΠΝΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια με χαρακτηρισμούς, με προσβλητικό ή υβριστικό περιεχόμενο, με γλωσσοδιαστροφικά «γκρίκλις» και με ειρωνικό και αλαζονικό ύφος,
ΔΕΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΝΤΑΙ.