Εμπεδοκλής πάει να ειπεί ο άντρας που κατέχει έμπεδο κλέος. Εκείνος, δηλαδή, που η καλή του υπόληψη μένει σταθερή. Θέλεις γιατί η φύση έτσι τον μοίρανε, θέλεις για τον αγώνα του να προσφέρει στο βαθύτερο κύτταρο του κόσμου και της ανθρώπινης ύπαρξης την τιμή που τους αρμόζει, θέλεις για το τίμημα που πλήρωσε για να ξεχρεώσει το δώρο της ζωής, το δώρο δηλαδή που κάνει η φύση στον καθένα μας με το να μας γεννήσει άνθρωπο και όχι ζώο κάποιου άλλου είδους, θέλεις για το έργο που εδημιούργησε, και το άφηκε διαθήκη ευεργεσίας και χάρης στις ερχόμενες γενεές, ο Εμπεδοκλής είναι ο άντρας που προορίστηκε ν' αφήκει τη δόξα του ανώλεθρη στη μνήμη των ανθρώπων. Όσο χρόνο, εννοείται, θα υπάρχουν οι άνθρωποι σε τούτο το γαλαζοπράσινο πλανήτη, που χορεύει στα κοντινά κράσπεδα του αστέρα μας. Τεσσερεσήμισυ τώρα δισεκατομμύρια χρόνια.
Ειδικά, ο Εμπεδοκλής ο Ακραγαντίνος, που έζησε στη Σικελία στον καιρό από τη μάχη του Μαραθώνα (490) ως τις ημέρες που ετελειώθηκε στην Ακρόπολη το χτίσιμο του Παρθενώνα (434), τη δόξα που έλαβε, εγνώριζε ότι την αφήνει σταθερή χάρη στο έργο που εδημιούργησε. Τις δεκατέσσερες Ολυμπιάδες που έζησε. Και καθώς φαίνεται, εκτός από τον εαυτό του, άντρες σαν τον Εμπεδοκλή είχε στο νού του ο Οράτιος, όταν ύστερα από τέσσερες αιώνες ετραγούδησε την περίφημη Ωδή στην Αθανασία:
Όρθωσα ένα μνημείο από το χαλκό μονιμότερο, κι από το βασιλικό ήθος των Πυραμίδων πιο ψηλό. Ετούτο ούτε οι άγριες μπόρες ούτε ο βίαιος βοριάς θα μπορέσουν να το σκορπίσουν. Ούτε οι αναρίθμητες διαδοχές των ετών και η φυγή των αιώνων. Δε θα πεθάνω ολόκληρος, κι ένα μεγάλο κομμάτι μου θα ξεφύγει τον Άδη. Συνέχεια στο μέλλον έπαινος θα με πλουταίνει καινούργιος, όσον καιρό ο ιερέας θ' ανηφορίζει στο λόφο του Καπιτωλίνου Δία με τη συνοδεία της αμίλητης Παρθένου.
To ονομαστικό του Εμπεδοκλή τον διατάζει, λοιπόν, έναν στη λίστα των ονομάτων της δόξας. Σ' έναν κώδικα προσφωνήσεων έκτακτα θαλερό στην κλασική Ελλάδα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ - ΓΚΕΜΜΑ
-----------------------------
ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΗΣ ΔΟΞΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
ΑπάντησηΔιαγραφήΚλέος = δόξα