Το
Αρχαίο
Πύθιο, το οποίο επισημάνθηκε στις θέσεις
«Άγιοι Απόστολοι» και «Τοπόλιανη», του
σημερινού Πυθίου, στις
παρυφές του Ολύμπου, ήταν ο ιερός τόπος
του Πυθίου Απόλλωνα, θεός τον οποίο
σέβονταν όλοι οι Περραιβοί. Το
όνομα της πόλης του Πυθίου βρέθηκε σε
επιγραφή από τους Δελφούς.
Στο
λόφο «Άγιοι Απόστολοι» έχουν ανασκαφεί
δύο ναοί ρωμαϊκών χρόνων, αφιερωμένοι
στον Απόλλωνα Πύθιο και στον Ποσειδώνα
Πατρώο, ενώ από την ΙΕ΄ Εφορεία Προϊστορικών
και Κλασικών Αρχαιοτήτων Λάρισας, έχουν
έρθει στο φως συνολικά τρεις ναοί:
Απόλλων Πύθιος, Ποσειδών Πατρώος και
Άρτεμις.
Οι
ναοί χρονολογούνται στην περίοδο της
αυτοκρατορίας του Οκταβιανού Αυγούστου,
ενώ κάτω από την τελευταία υπήρχε
πρωιμότερη οικοδομική φάση. Το πρώτο
ιερό πιθανόν να καταστράφηκε κατά τη
διάρκεια των εμφυλίων πολέμων των
Ρωμαίων και η εμβέλεια των νέων ναών,
που αναγέρθηκαν με εντολή του αυτοκράτορα
Οκταβιανού Αυγούστου, ξεπερνούσε το
πανθεσσαλικό επίπεδο.
Οι
μύθοι που αναπτύχθηκαν γύρω από το ιερό
του Πυθίου Απόλλωνα συσχέτισαν τη
λατρεία του Απόλλωνα με τους Δελφούς.
Ωστόσο, οι τελετές είχαν την προέλευσή
τους στους κατοίκους της ευρύτερης
περιοχής των Τεμπών, δηλαδή στους
Θεσσαλούς και τους Περραιβούς.
Ακόμη,
ο Απόλλωνας λατρεύτηκε ως Λύκειος και
ως Δώρειος. Σύμφωνα με τις επιγραφές
που βρέθηκαν από την ΙΕ΄ ΕΚΠΑ διαπιστώθηκε
ότι στο πανάρχαιο ιερό υπήρχαν σύνναοι
θεοί όπως ο Ασκληπιός, ο Δίας Κεραύνιος
και η Αφροδίτη.
Στο
Αρχαίο Πύθιο απαντάται, ακόμη, η λατρεία
της Αρτέμιδος με τα προσωνύμια Ειλειθυία,
Φωσφόρου και Αγαγυλαίας. Λατρευόταν η
θεά Ενοδία με το προσωνύμιο «Πατρώα»,
ο Ηρακλής, η Δήμητρα και πιθανόν ο
Διόνυσος και η Θέμις. Τέλος, στο Πύθιο
μαρτυρείται και η αυτοκρατορική λατρεία.
Η
ιστορική πηγή είναι ο Πλούταρχος και
αναφέρεται στο έργο του Βίοι Παράλληλοι,
για το ρωμαίο στρατηγό Αιμίλιο Παύλο,
λίγο πριν από τη μάχη της Πύδνας (168 π.Χ.)
εναντίον του Μακεδόνα βασιλιά Περσέα.
Η
μέτρηση του Ξεναγόρα περιγράφεται
λεκτικά σε επιγραφή που υπήρχε στο ιερό
του Πυθίου Απόλλωνα, στο αρχαίο Πύθιο
της Περραιβικής Τρίπολης, δύο περίπου
χιλιόμετρα από το σημερινό Πύθιο
Ελασσόνας.
Ο ναός του Απόλλωνα έχει
αποκαλυφτεί τα τελευταία χρόνια με
αρκετά ευρήματα που τεκμηριώνουν την
ιστορία της περιοχής. https://www.ancientgreecereloaded.com/
Ο
Ξεναγόρας μεταξύ 3ου και 2ου αιώνα
π.Χ. μέτρησε την υψομετρική διαφορά
προς κορυφή του Ολύμπου, πιθανότατα
μέχρι την κορυφή ΦΛΑΜΠΟΥΡΟ (2473 μ.) με
μεγάλη ακρίβεια για την εποχή του.
Ο
Ξεναγόρας, για να πετύχει αυτή την
εκπληκτική ακρίβεια, χρησιμοποίησε
αυστηρές γεωμετρικές μεθόδους και
αξιόπιστα όργανα, κατά πάσα πιθανότητα
το όργανο Διόπτρα (πρόδρομος του
θεοδολίχου για τη μέτρηση των γωνιών),
όπως περιγράφεται στο Περί Διόπτρας
έργο του Ήρωνα Αλεξανδρέωςδύο
αιώνες περίπου αργότερα.
Η
μέτρηση του ύψους μιας κορυφής του
Δυτικού Ολύμπου από τον Ξεναγόρα, πιθανώς
κατά την ελληνιστική περίοδο (3ος –
2ος αιώνας π.Χ.), επαληθεύεται σήμερα με
μεγάλη ακρίβεια, ιδιαίτερα μετά την
ταυτοποίηση του ναού του Πυθίου Απόλλωνα,
ύστερα από τις τελευταίες αρχαιολογικές
ανασκαφές της δεκαετίας του 1990 και
του 2000.
Η
μέτρηση αναφέρεται πιθανότατα στην
υψηλότερη κορυφή του Δυτικού Ολύμπου
με την ονομασία Φλάμπουρο, ορατή από το
ναό του αρχαίου Πυθίου της Περραιβικής
Τρίπολης. Το σφάλμα της μέτρησης είναι
μικρότερο από 3%, της τάξης του 2% ή περίπου
50 μέτρων, με ακριβές υψόμετρο 2473 μέτρα.
Η ιστορική πηγή του Πλούταρχου, στο
έργο του Βίοι Παράλληλοι, συνδέεται με
την ιστορική μάχη της Πύδνας του 168
π.Χ. και την ύπαρξη της σχετικής επιγραφής
στο ιερό του Πυθίου Απόλλωνα.
Η
μεθοδολογία μέτρησης από τον Ξεναγόρα
θα πρέπει να ομοιάζει αρκετά με εκείνες
των Προτάσεων 8 και 12 που περιγράφει ο
Ήρων στο περί Διόπτρας έργο του δύο
περίπου αιώνες αργότερα και τη χρήση
κάποιας μορφής διόπτρας.Η διερεύνηση
της επίδρασης των σφαλμάτων σε συνδυασμό
με τη μετρητική διαδικασία και τα
γεωμετρικά χαρακτηριστικά της περιοχής
του ναού του Απόλλωνα επιβεβαιώνουν
την ακρίβεια της μέτρησης.Η εκπληκτική
ακρίβεια της μέτρησης του Ξεναγόρα σε
συνδυασμό με την επαλήθευση των ιστορικών
πηγών δικαιολογημένα κατατάσσουν τη
μέτρηση αυτή ως την πρώτη επιστημονική
και πλέον ακριβή υψομέτρηση βουνού στην
αρχαιότητα.
Πηγή:
Α. Φωτίου
Καθηγητής
ΑΠΘ, Τομέας Γεωδαισίας και
Τοπογραφίας, Εργαστήριο Γεωδαιτικών
Μεθόδων και Δορυφορικών Εφαρμογών,
Πολυτεχνική Σχολή, Τμήμα Αγρονόμων
και Τοπογράφων Μηχανικών.
Συνέβη
στην Έφεσο σε μία από τις ομιλίες του
Απολλώνιου προς τους κατοίκους της
πόλεως. Περιγράφει ο Φιλόστρατος.
«Κάποτε
που μιλούσε σχετικά με την κοινοκτημοσύνη
και δίδασκε ότι τα μέλη της κοινωνίας
πρέπει να αλληλοβοηθιούνται, πάνω στα
δέντρα κάθονταν σπουργίτια σιωπηλά και
μόνο ένα απ’ αυτά πέταξε βγάζοντας φωνή
σαν να ήθελε να παρακίνηση τα υπόλοιπα
για κάτι. Αυτά, μόλις άκουσαν την φωνή,
σηκώθηκαν και πέταξαν φωνάζοντας κάτω
από την καθοδήγηση του ενός.
Ο
Απολλώνιος συνέχισε την ομιλία του
γιατί ήξερε τι έκανε τα σπουργίτια να
πετάξουν. Δεν το εξήγησε όμως στους
άλλους. Επειδή παρ’ όλα αυτά όλοι σήκωσαν
τα μάτια τους ψηλά κοιτάζοντας τα πουλιά
και μερικοί από άγνοια θεώρησαν το
περιστατικό αξιοπερίεργο, ο Απολλώνιος
ξέφυγε από την ροή του λόγου του και
είπε: «Ένα παιδί, ενώ μετέφερε σιτάρι
μέσα σε δοχείο, γλίστρησε. Στην συνέχεια
συγκέντρωσε τους σπόρους απρόσεχτα και
έφυγε, αφήνοντας πολλούς σκόρπιους στο
τάδε στενό. Το σπουργίτι αυτό είχε την
τύχη να δη το συμβάν και ήρθε να αναγγείλει
και στα άλλα το απρόσμενο εύρημα και να
τα καλέσει να συμφάγουν».
Οι
περισσότεροι ακροατές έφυγαν να πάνε
εκεί, και ο Απολλώνιος συνέχισε να μιλάει
σ’ αυτούς που παρέμειναν συνεχίζοντας
τον λόγο που είχε στο μυαλό του περί
κοινοκτημοσύνης. Όταν ήρθαν και οι
άλλοι, φωνάζοντας και γεμάτοι θαυμασμό,
είπε: «Βλέπετε με πόση επιμέλεια τα
σπουργίτια φροντίζουν το ένα το άλλο
και χαίρονται μ’ αυτήν την κοινοκτημοσύνη.
Εμείς απαξιούμε για κάτι τέτοιο κι αν
δούμε κάποιον να μοιράζεται ό,τι έχει
με άλλους, τον κατηγορούμε για σπατάλη,
έπαρση και τα παρόμοια, ενώ αυτούς πού
φροντίζει τους λέμε παράσιτα και κόλακες»
ΦΙΛΟΣΤΡΑΤΟΣ
- ΤΑ ΕΣ ΤΟΝ ΤΥΑΝΕΑ ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΝ Βιβλίο Δ΄
κεφ. III
Η
Δήμητρα Λιάτσα γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη.
Έκανε φιλολογικές σπουδές. Ξένες γλώσσες:
Αγγλικά, Γαλλικά και Ιταλικά. Εργάστηκε
επί σειρά ετών στην επιμέλεια βιβλίων.
Μετέφρασε άνω των 30 τίτλων κυρίως από
την Αγγλική γλώσσα. Έγραψε άρθρα σε
περιοδικά και εφημερίδες, με αντικείμενο
την Ελληνική Γραμματεία. Έδωσε σειρά
ομιλιών προσκεκλημένη από το Ινστιτούτο
Αριστοτέλης, με θέμα την Ελληνική
Γραμματεία, την Ιστορία και την Παιδεία.
Από το 2009 ασχολείται με την συστηματική
μελέτη του Ομήρου και από το 2014 με την
ανάγνωση, τον σχολιασμό και την ανάρτηση
στο διαδίκτυο ολόκληρης της Οδύσσειας.
Από το 2017 έχει ξεκινήσει και την ανάγνωση,
τον σχολιασμό και την ανάρτηση στο
διαδίκτυο ολόκληρης της Ιλιάδος.
«Νοιώθουμε
περηφάνια και μεγάλη τιμή να συμμετέχουμε
στη μεγάλη παρέλαση της Θεσσαλονίκης.
Χρόνια πολλά σε όλους, το κεφάλι ψηλά»
«Το
κεφάλι ψηλά» ήταν η προτροπή του λοχαγού
Κωνσταντίνου Πίστα, που μαζί με τον
αρχιλοχία Γεώργιο Κουτσογιάννη έκλεισαν
με εντυπωσιακό τρόπο τη μεγάλη στρατιωτική
παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη
κάνοντας για πρώτη φορά άλμα με αλεξίπτωτο,
με προσγείωση στην παραλιακή λεωφόρο
Μεγάλου Αλεξάνδρου.
«Καταρχάς θα
ήθελα να πω χρόνια πολλά σε όλη την
Ελλάδα. Είμαστε περήφανοι για τη σημερινή
μέρα. Το άλμα που κάναμε σήμερα γίνεται
για πρώτη φορά. Νοιώθουμε περηφάνια και
μεγάλη τιμή να συμμετέχουμε στη μεγάλη
παρέλαση της Θεσσαλονίκης, σε μια επέτειο
όπως είναι η σημερινή. Χρόνια πολλά σε
όλους, το κεφάλι ψηλά», δήλωσε ο λοχαγός
Πίστας, ο οποίος ήταν αυτός που παρέδωσε
την Ελληνική
σημαία στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας,
Κατερίνα Σακελλαροπούλου.
«Είναι
μεγάλη μας τιμή γι' αυτό που έγινε σήμερα,
όπως είπε και ο συνάδελφος για πρώτη
φορά στην ιστορία της Ελλάδας (σ.σ. το
άλμα). Χρόνια πολλά σε όλους τους Έλληνες,
χρόνια πολλά Θεσσαλονίκη, χρόνια πολλά
Μακεδονία, χρόνια πολλά Ελλάδα», δήλωσε
από την πλευρά του ο αρχιλοχίας
Κουτσογιάννης.
Ρίγη
συγκινήσεως και εθνικής υπερηφάνειας
σκόρπισε ο πιλότος του F-16 της ομάδας
«ΖΕΥΣ» της Πολεμικής Αεροπορίας, επισμηναγός
Χριστόδουλος Γιακουμής που
πέταξε στον ουρανό της Θεσσαλονίκης
για να τιμήσει την επέτειο της 28ης
Οκτωβρίου στέλνοντας το μήνυμα του στην
Ελλάδα και τους Έλληνες.
«Καλημέρα
Έλληνες, χρόνια πολλά. Πέρασαν 81 χρόνια
από τότε που η Ελληνική Ψυχή κοίταξε
στα μάτια τον εχθρό και αντιστάθηκε,
πάλεψε και τελικά νίκησε».
Και
συνέχισε με τα λόγια του Κωστή Παλαμά:
«Η
μεγαλοσύνη των λαών δεν μετριέται με
το στρέμμα, με της καρδιάς το πύρωμα
μετριέται και με το αίμα».
«Χρόνια
πολλά Ελλάδα, χρόνια πολλά Θεσσαλονίκη,
χρόνια πολλά Μακεδονία».
Tο F-16 εκτέλεσε ακροβατικούς ελιγμούς και διελεύσεις με ακρίβεια και ταχύτητα πάνω από την Θεσσαλονίκη. Ο χειριστής έκανε με το μαχητικό τρεις ελιγμούς γύρω από τον άξονα του επιδεικνύοντας τις δυνατότητές του αλλά και τις δυνατότητες του αεροσκάφους.
Οι
εορταστικές εκδηλώσεις έκλεισαν με δύο
αλεξιπτωτιστές που βούτηξαν από
ελικόπτερο, με την Ελληνική σημαία να
ανοίγει και να προσγειώνονται μπροστά
από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, στην
οποία παρέδωσαν την Ελληνική σημαία.
Οι
δύο αλεξιπτωτιστές ήταν οι Υπολοχαγός
Κωνσταντίνος Πίστας και Αρχιλοχίας
Γεώργιος Κουτσογιάννης. Το πλήρωμα
του ελικοπτέρου από το οποίο πραγματοποιήθηκε
η πτώση απαρτιζόταν από τον Ανθυπασπιστή
της Αεροπορίας Στρατού, Αθανάσιο Ζιώγα,
τον Αρχιλοχία της Αεροπορίας Στρατού,
Αλέξανδρο Ζήσιο και τον Ανθυπολοχαγό
του Μηχανικού Χριστόδουλο Σταύρο.
Δείτε το βίντεο με
τους εντυπωσιακούς ελιγμούς του F-16
της ομάδος «ΖΕΥΣ» και τους αλεξιπτωτιστές
στην Θεσσαλονίκη!
Κάθε
χρόνο η Πέρδικα έχει ως παράδοση να τιμά
το μεγάλο και Ιστορικό "ΟΧΙ" της
28ης Οκτωβρίου 1940 όπου η Ιταλία ζήτησε
από τον πρωθυπουργό Ι. Μεταξά την παράδοση
της χώρας.
Και
φέτος οι Περδικιώτες τίμησαν τους ήρωες
της εποχής φτιάχνοντας το φλεγόμενο Ο
Χ Ι στην κορυφή του βουνού της Πέρδικας
Θεσπρωτίας.
Συγχαρητήρια σε όλους όσους εργάστηκαν για αυτή την συγκινητική στιγμή για να τιμήσουν το παρελθόν όλων μας.
Το
φλεγόμενο ΟΧΙ ξεκίνησε από το 1966 και
συνεχίζεται ακόμη και σήμερα και μάλιστα
με ευλάβεια από τους κατοίκους στην
Πέρδικα Θεσπρωτίας. Το έθιμο ξεκίνησε
από έναν δάσκαλο του χωριού όπου έπαιρνε
τα παιδιά της πέμπτης και έκτης Δημοτικού
και άναβαν το φλεγόμενο ΟΧΙ στο βουνό
της Πέρδικας τιμώντας με αυτό τον τρόπο
την ιστορική αυτή ημέρα του Έθνους μας.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το φλεγόμενο
όχι είναι ορατό ακόμη και από την Νότια
Κέρκυρα..
ΤοIDAION.org|
ΙΔΑΙΟΝ.ελ
και το βιβλίο "ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΣ Η Δομή
της Σκέψεως" παρουσιάζουν την σειρά
εκπομπών με τίτλο: "ΘΕΙΑ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ
ΣΤΗΝ ΛΟΓΙΚΗ", με τον συγγραφέα Νικόλαο
Χ. Κουνδουράκη.
| Ετυμολογία της Φιλοσοφίας | Ορισμός της
Φιλοσοφίας | Διαφορά Θρησκείας και
Φιλοσοφίας | Θρησκεία και Επιστήμη |
Φιλοσοφία και Αντιληπτική Πυραμίδα |
ποιοι είναι Φιλόσοφοι | ποιοι ΔΕΝ είναι
Φιλόσοφοι |
Η Απελευθέρωση
της Θεσσαλονίκης πραγματοποιήθηκε
στις 26 και 27 Οκτωβρίου 1912 με την είσοδο
των Ελληνικών Στρατευμάτων στην πόλη
έπειτα από τις νικηφόρες μάχες
των Ελλήνων στα Γιαννιτσά και
στο Σαραντάπορο.
Από
τις αρχές Οκτωβρίου του 1912 η Ελλάδα
βρισκόταν σε πόλεμο με την παραπαίουσα
Οθωμανική Αυτοκρατορία. Θέατρο των
επιχειρήσεων, η περιοχή της Μακεδονίας.
Ο
Ελληνικός Στρατός βάδιζε από νίκη σε
νίκη στη Δυτική Μακεδονία.
Στις 25
Οκτωβρίου η εμπροσθοφυλακή του
Ελληνικού Στρατού φθάνει προ των πυλών
της Θεσσαλονίκης. Είχε προηγηθεί η
καθοριστική νίκη στη Μάχη των
Γιαννιτσών (19 - 20 Οκτωβρίου), που
είχε κάνει ευκολότερη την προέλαση του
Ελληνικού Στρατού.
Ο Χασάν Ταξίν
Πασάς που υπερασπιζόταν την Θεσσαλονίκη
δεν είχε άλλη δυνατότητα, παρά να ζητήσει
μια έντιμη συμφωνία για την παράδοση
της πόλης.
Στις 25 Οκτωβρίου οι
απεσταλμένοι του, ζήτησαν από τον
Κωνσταντίνο να επιτραπεί στον Ταξίν να
αποσυρθεί με το στρατό και τον οπλισμό
του στο Καραμπουρνού και να παραμείνει
εκεί μέχρι το τέλος του πολέμου. Ο
Κωνσταντίνος, φυσικά, απέρριψε τον όρο
του και του πρότεινε την παράδοση του
στρατού του και τη μεταφορά του στη
Μικρά Ασία με δαπάνες της Ελληνικής
κυβέρνησης.
Ο Οθωμανός αξιωματούχος,
δέχθηκε τελικά τους όρους του Κωνσταντίνου
και στις 11 το βράδυ της 26ης Οκτωβρίου,
ανήμερα της εορτής του Αγίου Δημητρίου,
οι πληρεξούσιοι αξιωματικοί Ιωάννης Μεταξάςκαι Βίκτωρ Δούσμανης μεταβαίνουν
στο Διοικητήριο της Θεσσαλονίκης και
υπογράφουν τα σχετικά πρωτόκολλα
παράδοσης της πόλης στον Ελληνικό
Στρατό.
Σύμφωνα
με το πρωτόκολλο, παραδίνονταν ως
αιχμάλωτοι 25.000 τούρκοι στρατιώτες και
1.000 αξιωματικοί. Στην κατοχή του Ελληνικού
Στρατού
περιέρχονταν όλος ο βαρύς και ελαφρύς
οπλισμός του σχηματισμού (70 πυροβόλα,
30 πολυβόλα, 70.000 τυφέκια και πυρομαχικά).
Το
πρωί της 27ης Οκτωβρίου εισήλθαν
στη Θεσσαλονίκη δύο τάγματα Ευζώνων
και ύψωσαν την Ελληνική
σημαία στο Διοικητήριο, ενώ οι υπόλοιπες
Ελληνικές
δυνάμεις άρχισαν να λαμβάνουν θέσεις
στα υψώματα γύρω από την πόλη.
Στις
11 το πρωί της 28ης Οκτωβρίου 1912 ο
Κωνσταντίνος εισήλθε με το επιτελείο
του στη Θεσσαλονίκη και το μεσημέρι
έγινε πανηγυρική δοξολογία στο ναό του
Αγίου Μηνά.
Την ίδια μέρα, κατέφθασαν
έξω από τη Θεσσαλονίκη και οι Βούλγαροι,
όμως για τους γείτονες ήταν ήδη αργά. Ο
επικεφαλής της μεραρχίας τους στρατηγός
Τεοντορόφ ζήτησε να εισέλθει στην πόλη
για να στρατοπεδεύσει. Εισέπραξε την
αρνητική απάντηση του Κωνσταντίνου και
ύστερα από διαπραγματεύσεις, επιτράπηκε
να μπουν στην πόλη για ολιγοήμερη
ανάπαυση δύο τάγματα με επικεφαλής τους
βούλγαρους πρίγκιπες Βόρι και Κύριλλο.
Επικράτησε, όμως, σύγχυση και τελικά
εισήλθε στη Θεσσαλονίκη ένα ολόκληρο
βουλγαρικό σύνταγμα, γεγονός που
εκνεύρισε τον Βενιζέλο. Οι Βούλγαροι
δήλωναν εμφαντικά παρόντες στις εξελίξεις
στη Μακεδονία. Ο σπόρος του Β' Βαλκανικού
Πολέμου είχε ριχτεί.
Στις 29
Οκτωβρίου ήταν η σειρά του βασιλιά
Γεωργίου Α' να εισέλθει στην πόλη και
να επισημοποιήσει την απελευθέρωση της
Θεσσαλονίκης. Έγινε δεκτός με ενθουσιασμό
από τους Έλληνες
κατοίκους της, με απάθεια ανάμικτη με
φόβο από το μουσουλμανικό στοιχείο, ενώ
οι Εβραίοι που ήταν η πολυπληθέστερη
πληθυσμιακή ομάδα της πόλης δεν έκρυψαν
την απογοήτευσή τους, καθώς προωθούσαν
σχέδιο διεθνοποίησης της Θεσσαλονίκης.
Σε
δηλώσεις προχώρησε ο διευθυντής της
NASA Bill Nelson κατά τη διάρκεια τηλεοπτικής
του συνέντευξης αναφορικά με τις
εμφανίσεις αγνώστων ιπταμένων αντικειμένων.
Πιο
συγκεκριμένα ο επικεφαλής της NASA είπε:
«Έχω
μιλήσει σε αυτούς του πιλότους του
Ναυτικού και γνωρίζω ότι έχουν δει κάτι,
όπως και τα ραντάρ τους έχουν εγκλωβίσει
σε μερικές περιπτώσεις αυτά τα αντικείμενα.
Τη
μια είναι εδώ την άλλη στιγμή είναι σε
άλλο μέρος του ορίζοντα,
Αλλά
δεν ξέρουν τι είναι. Ούτε και εμείς
ξέρουμε τι είναι. Ελπίζουμε μόνο να μην
είναι από κάποια άλλη αντίπαλη δύναμη
εδώ στη Γη, που να έχει τέτοια τεχνολογία.
Αλλά είναι κάτι».
Ο
ίδιος αποκάλυψε πως από το 2004, όταν έγινε
η πρώτη καταγραφή σε HUD μαχητικού του
Ναυτικού αγνώστου αντικείμενου έχουν
καταγραφεί ακόμη 300 συμβάντα με άγνωστα
ιπτάμενα αντικείμενα.
Είναι
η πρώτη φορά που επίσημο στέλεχος
κρατικής υπηρεσίας στις ΗΠΑ αναγνωρίζει
την ύπαρξη αγνώστων αντικειμένων
λέγοντας πως κανείς δεν έχει ιδέα για
το τι μπορεί να είναι αυτά.
Τέλος
είπε: «Ποιος είμαι εγώ που θα πει ότι ο
πλανήτης μας είναι το μόνο μέρος στο
Σύμπαν που υπάρχει ζωή και είναι
οργανωμένη στα πρότυπα του δικού μας
πολιτισμού;»
NEW - NASA Director Bill Nelson says he hopes that UFOs are not originating from an adversary here on Earth in an unprecedented new statement.https://t.co/y0Z2twmpis
Προσπαθούσε
να εναρμονίζει το λόγο του σύμφωνα με
τον τρόπο που είχε οργανώσει τη ζωή του
και σύμφωνα με το μεγαλείο των σκέψεών
του, σαν ένα μουσικό όργανο που με το
τέντωμα των χορδών του απηχούσε συχνά
με περισσότερη δύναμη τη διδασκαλία
του Αναξαγόρα και έδινε κατά κάποιο
τρόπο στη ρητορική του ένα χρώμα από
τις θεωρίες της φυσικής επιστήμης.
Γιατί
αυτό το «μεγάλο ύψος του πνεύματος και
την τελειότητα στην εκτέλεση των έργων»,
που, όπως λέει ο θείος Πλάτων, «προστέθηκαν
στην έμφυτη ευφυΐα του», τα απόχτησε
από τη φυσική επιστήμη και «παίρνοντας
απ᾽ αυτήν ό,τι ήταν πρόσφορο για την
τέχνη των λόγων», αναδείχτηκε πολύ
ανώτερος απ᾽ όλους τους άλλους.
Σ᾽
αυτό, λένε, οφείλει και την επωνυμία
«Ολύμπιος» που του δόθηκε, αν και μερικοί
φρονούν ότι ονομάστηκε έτσι από τα έξοχα
μνημεία με τα οποία εκόσμησε την πόλη
και άλλοι πάλι από την πολιτική και
στρατηγική του υπεροχή. Και είναι πολύ
φυσικό ότι πολλά προσόντα έχουν συντείνει,
ώστε να αποχτήσει αυτή τη δόξα.
Οι
κωμωδίες όμως των τότε ποιητών, που
ξεστόμισαν πολλά σοβαρά και πολλά αστεία
γι᾽ αυτόν, δείχνουν ότι η προσωνυμία
αυτή του δόθηκε κυρίως για τη δύναμη
του λόγου του, γιατί λένε πως, όταν
εκείνος μιλούσε στο λαό, «βροντούσε και
άστραφτε και είχε στη γλώσσα του φοβερό
κεραυνό».
Μνημονεύεται
μάλιστα και κάτι που είπε ο Θουκυδίδης,
ο γιός του Μελησία, θέλοντας να αστειευτεί
για τη ρητορική δεινότητα του Περικλή.
Ο Θουκυδίδης, όπως ξέρουμε, ανήκε στους
αριστοκρατικούς και για μεγάλο χρονικό
διάστημα ήταν αντίθετος στην πολιτική
του Περικλή· και, όταν ο Αρχίδαμος, ο
βασιλιάς των Λακεδαιμονίων, ρώτησε το
Θουκυδίδη αν αυτός ή ο Περικλής ήταν
ανώτερος στην πάλη, αποκρίθηκε: «Όταν
στην πάλη εγώ τον ρίξω καταγής, εκείνος,
αντίθετα, λέει πως δεν έπεσε και κατορθώνει
να νικήσει και να μεταπείσει τους
θεατές».
Και
όμως ο Περικλής ο ίδιος μιλούσε στο λαό
με μεγάλη περίσκεψη, ώστε πάντα, όταν
πήγαινε προς το βήμα, ευχόταν στους
θεούς να μην του ξεφύγει άθελα από το
στόμα του ούτε μία λέξη που να ήταν
ανάρμοστη στην προκείμενη περίπτωση.
Πάντως,
δεν έχει αφήσει κανένα γραφτό, εκτός
από τα ψηφίσματά του· και αξιομνημόνευτα
λόγια του πολύ λίγα έχουν διασωθεί, όπως
λόγου χάρη, τα ακόλουθα: «Σας συμβουλεύω
να βγάλετε από τη μέση την Αίγινα που
έχει γίνει μια τσίμπλα στο μάτι του
Πειραιά» και επίσης: «Βλέπω τώρα καθαρά
τον πόλεμο να έρχεται τρέχοντας από την
Πελοπόννησο».
Ο
Στησίμβροτος αναφέρει ότι ο Περικλής
κάποτε εγκωμίαζε από το βήμα εκείνους
που έπεσαν στη Σάμο και έλεγε ότι έχουν
γίνει αθάνατοι όπως οι θεοί· «γιατί και
τους θεούς τους ίδιους δεν τους βλέπουμε,
αλλ᾽ από τις τιμές που τους προσφέρουμε
και από τα καλά που μας προσφέρουν,
συμπεραίνουμε ότι είναι αθάνατοι· το
ίδιο λοιπόν συμβαίνει και για εκείνους
που πέθαναν για την πατρίδα».
Το IDAION.org|
ΙΔΑΙΟΝ.ελ και το βιβλίο "ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΣ
Η Δομή της Σκέψεως" παρουσιάζουν την
σειρά εκπομπών με τίτλο: "ΘΕΙΑ
ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΗ ΣΤΗΝ ΛΟΓΙΚΗ", με τον
συγγραφέα Νικόλαο Χ. Κουνδουράκη.
[6.1] Δεν
αποκόμισε όμως μόνον αυτά από τη
συναναστροφή του με τον Αναξαγόρα ο
Περικλής, αλλά φαίνεται πως έγινε και
ανώτερος από τις δεισιδαιμονίες, που
μπροστά στα μετεωρολογικά φαινόμενα
προκαλούν τρόμο σ᾽ εκείνους που δεν
ξέρουν τις αιτίες τους, και από την
αμάθειά τους κυριαρχούνται από φόβο
και ταραχή για τα θεία. Αυτή την αμάθεια
την εξαφανίζει η φυσική επιστήμη που
διώχνοντας τη φοβερή και νοσηρή
δεισιδαιμονία εμπνέει τη σταθερή
ευσέβεια και την αισιοδοξία. [6.2] Σχετικά
με τις δεισιδαιμονίες διηγούνται και
το ακόλουθο περιστατικό.
Έφεραν
κάποτε στον Περικλή από τους αγρούς το
κεφάλι από ένα μονοκέρατο κριάρι.
Τότε
ο Λάμπων ο μάντης, μόλις είδε το κέρατο
που ήταν φυτρωμένο δυνατό και στερεό
από τη μέση του μετώπου, είπε μια
προφητεία, πως από τις δύο πολιτικές
μερίδες που ήταν τότε ισχυρές στην πόλη,
του Θουκυδίδη και του Περικλή, θα
υπερισχύσει η μερίδα εκείνου, που μέσα
στον αγρό του βρέθηκε το σημαδιακό αυτό
κεφάλι.
Αντί
γι᾽ άλλη απάντηση ο Αναξαγόρας έσπασε
το κρανίο και έδειξε ότι ο εγκέφαλος
δεν έπιανε όλη τη βάση, παρά μυτερός σαν
αυγό είχε γλιστρήσει από όλο το χώρο
του κρανίου προς το μέρος εκείνο απ᾽
όπου το κέρατο ξεφύτρωνε.
[6.3] Και
τότε όλοι όσοι ήταν εκεί θαύμασαν τον
Αναξαγόρα, αλλά ύστερ᾽ από λίγον καιρό
θαύμασαν το Λάμπωνα, όταν ο Θουκυδίκης
έπεσε από την εξουσία και ολόκληρη τη
διαχείριση των πολιτικών πραγμάτων την
πήρε με ομαλό τρόπο στα χέρια του ο
Περικλής.
[6.4] Αλλά
τίποτε δεν εμποδίζει, νομίζω, να πούμε
ότι και ο φυσικός είχε δίκιο και ο μάντης:
ο πρώτος καλά κατάλαβε την αιτία, ενώ ο
δεύτερος το αποτέλεσμα· γιατί έργο του
φυσικού ήταν να εξετάσει από ποιά αιτία
και πώς έγινε το φαινόμενο, ενώ του μάντη
να προφητέψει για ποιό σκοπό έγινε και
τί σημαίνει.
[6.5] Γι᾽
αυτό εκείνοι που λένε ότι η εύρεση της
αιτίας είναι αναίρεση του σημείου που
μας φανερώνεται, δεν καταλαβαίνουν ότι
έτσι αρνούνται μαζί και τα σημεία που
φανερώνονται από τους θεούς και τα
σημεία που προέρχονται από την τέχνη
των ανθρώπων, όπως είναι λόγου χάρη, ο
ήχος των μετάλλινων δίσκων, οι φλόγες
της φωτιάς και οι σκιές που βλέπουμε
στα ηλιακά ρολόγια· καθένα απ᾽ αυτά
έγινε από κάποιαν αιτία, αλλά με τέτοιον
τρόπο, ώστε να χρησιμεύει σα σημάδι που
φανερώνει κάτι.
Αλλ᾽ αυτά ίσως έχουν
τη θέση τους σε άλλου είδους πραγματεία.
ΕΙΚΟΝΑ:
Προτομή του Περικλή με την επιγραφή
«Περικλής, (γιος του) Ξανθίππου,
Αθηναίος». Μαρμάρινο, ρωμαϊκό αντίγραφο από ελληνικό πρωτότυπο από περ.- 430.
Μουσείο Βατικανού. https://commons.wikimedia.org/
Η
λέξη φιλοσοφία σημαίνει «φιλία προς τη
σοφία» και αναφέρεται στον άνθρωπο ο
οποίος προσπαθεί να πλησιάσει τη σοφία,
τρέφει αγάπη προς αυτήν και συνεπώς
ψάχνει, αναζητά και κατευθύνεται προς
τη σοφία. Έτσι στην λέξη φιλοσοφία
ενυπάρχει η έννοια της αναζήτησης και
κατόπι ενός δρόμου, ο οποίος κάπου
οδηγεί.
Μπορεί κάποιος να αναζητά στα
τυφλά, χωρίς να υπάρχει ένας φανερός
δρόμος. Αλλά έτσι και αρχίσει να
ανακαλύπτει ορισμένα ίχνη, δημιουργείται
αμέσως η έννοια του δρόμου, δηλαδή της
συγκεκριμένης κατεύθυνσης. Χωρίς την
αναγκαιότητα της κατεύθυνσης ή του
δρόμου θα υπήρχε μόνο αναζήτηση, η οποία
δεν είναι από μόνη της αρκετή για να
καλύψει τον όρο φιλοσοφία. Χρειάζεται
και το εύρημα. Το εύρημα στην αρχή ενός
δρόμου, σαν βήματα, οδηγίες, διδασκαλίες
που έχουν μια συγκεκριμένη σκοπιμότητα
και στόχο και μετά η άφιξη στο εύρημα
καθεαυτό. Το εύρημα είναι η ΣΟΦΙΑ και η
έννοια φιλοσοφία σαν αναζήτηση της
σοφίας ή της αλήθειας δεν έχει νόημα
χωρίς το εύρημα.
Έτσι
θα μπορούσαμε να πούμε ότι μέσα στην
ιστορία, από την αρχαιότητα έως σήμερα,
κάποιοι άνθρωποι αναζητητές, οδοιπόροι,
προσπάθησαν να αναζητήσουν και να
δημιουργήσουν τους δρόμους καθώς και
τις δυνατότητες για να φτάσουν στο
εύρημα, στη Σοφία. Αυτούς τους ονόμασαν
Φιλόσοφους.
Ο
Πλάτωνας έλεγε ότι δεν αγαπάμε αυτά που
έχουμε, αλλά αυτά που μας λείπουν. Ακριβώς
η αγάπη είναι που μας οδηγεί προς εκείνο
που μας λείπει, εκείνο που μας συμπληρώνει,
εκείνο που μας τελειοποιεί. Να αντιληφθούμε
ότι υπάρχει Σοφία και ότι δεν την
κατέχουμε και να ξεκινήσουμε να την
αναζητούμε.
Ο
όρος Φιλοσοφία αποδίδεται, σύμφωνα με
μερικούς συγγραφείς, στον Πυθαγόρα,
μεγάλο σοφό, ο οποίος λέγεται ότι δεν
επιχείρησε να ορίσει την φιλοσοφία,
αλλά απάντησε σε μια παρατήρηση που του
έκαναν οι μαθητές του. Λένε πως όσοι
ήταν μαζί του και τον άκουγαν είχαν
εντυπωσιαστεί τόσο από το βάθος των
διδασκαλιών και τον τρόπο που αντιμετώπιζε
τη ζωή και τα μυστήρια της, που του είπαν
ότι θεωρούν πως είναι πολύ σοφός. Τότε
εκείνος απάντησε πως απλά είναι ένας
φίλος, ένας εραστής της σοφίας και δεν
μπορεί να ονομάσει τον εαυτό του σοφό
αλλά φιλόσοφο. Πλησιάζει τη σοφία, τρέφει
έρωτα γι’ αυτήν, αλλά δεν την έφτασε
ακόμη. Άλλες εκδοχές αποδίδουν την πρώτη
χρήση του όρου στον Ηράκλειτο. Αλλά
γεγονός είναι πως η πρώτη χρήση της
έννοιας συναντάται στους Προσωκρατικούς.
Οι
Προσωκρατικοί είναι οι πρώτοι που
αρχίζουν να αναρωτιούνται και να
φιλοσοφούν. Αυτό που έκαναν ήταν
ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ. Ασχολούνταν
δηλαδή με το θέμα του Όντος και του θεού,
με την ψυχή κλπ., αλλά όλα τα ενσωμάτωναν
στη φύση. Ο Προσωκρατικός προβληματισμός
προσπάθησε να δώσει τις θέσεις των
Mυστηρίων με φιλοσοφικό
κάλυμμα. Γι αυτό οι φιλόσοφοι αυτοί
αποτελούν τον συνδετικό κρίκο ανάμεσα
στους μυημένους και τους αμύητους. Οι
περισσότεροι από αυτούς ήταν μύστες
που ταξίδευαν στον κόσμο και έπειτα από
σπουδές και μυήσεις που έπαιρναν στα
διάφορα μυητικά κέντρα της εποχής
προσπαθούσαν να προσαρμόσουν τις
διδασκαλίες στον τρόπο σκέψης του νέου
ανθρώπου που γεννιόταν εκείνη την εποχή.
Μέσα από όλη αυτή τη θεωρία που ονομάζομε
Mεταφυσική, αναδεικνύεται ο σκοπός της
ανθρώπινης ζωής, που είναι η πνευματική
της τελείωση και εντοπίζεται η σχέση
με το Δημιουργό της.
Έτσι
όταν μιλάμε για Μεταφυσική Φιλοσοφία
θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτή ξεκίνησε
από τους Προσωκρατικούς, οι οποίοι
ασχολήθηκαν με τη ΦΥΣΗ (ΘΕΟΣ), με την
Πρώτη Αρχή, είτε την ονομάζουν νερό,
φωτιά ή αέρα και είναι εκείνοι που
προσπάθησαν να δώσουν φιλοσοφική
υπόσταση στις παλαιότερες διδασκαλίες.
Εξετάζουν τη Φύση σαν «Φύσηγμα», που
κάποιος (η Θεότητα) έχει κάνει. Η έννοια
ΦΥΣΗ και ΣΥΜΠΑΝ είναι καθαρά Προσωκρατική
και σ’ αυτήν τη Φιλοσοφία ενυπάρχει η
έννοια ενός Απόλυτου θεού, μιας Πρωταρχικής
Αιτίας. Θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε
και ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ, η οποία συνέχισε
να ανθίζει στην Πλατωνική Ακαδημία
περνώντας αργότερα στον Πρόκλο, στους
Νεοπλατωνικούς και στις μεταγενέστερες
Εσωτερικές Σχολές. Μια Φιλοσοφία
βιωματική, που περιέχει έννοιες Μυητικού
και Μαγικού τύπου. Και πίσω από αυτήν,
σαν Εσωτερικός της Κινητήρας βρισκόταν,
βρίσκονται και θα βρίσκονται οι σπόροι
των Μυστηρίων.
Η
Μεταφυσική φιλοσοφία παίρνει άλλες
διαστάσεις, καθώς διαγράφει και καθορίζει
νοηματικά τη διαδικασία της απόκρυφης
ζωής από την εστία της εκπόρευσής της
μέχρι τη φυσική (υλική) διάσταση. Τότε
αναφέρεται στις αρχές που καθορίζουν
τη δημιουργία και τη λειτουργία του
Κόσμου και συνεπώς του ανθρώπου, στα
Ανώτερα Πνευματικά και Νοήμονα Όντα
που κυβερνούν τα Σύμπαντα, στη σχέση
του ανθρώπου με την εσωτερική του
υπόσταση και με τους νοήμονες γεννήτορές
του.
ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ
- “ΠΕΡΙΚΛΗΣ”, ΤΑ ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ
[13.1] Τα
έργα υψώνονταν περήφανα σε μέγεθος και
ανυπέρβλητα σε ομορφιά και σε χάρη και
οι τεχνίτες συναγωνίζονταν να ξεπεράσουν
ο ένας τον άλλον στην καλλιτεχνική
εργασία. Αλλά το πιο αξιοθαύμαστο
ήταν η ταχύτητα της δημιουργίας.
[13.2] Όλα
αυτά τα έργα, που το καθένα νόμιζε κανείς
πως μετά πολλές διαδοχικές γενιές
ανθρώπων μπορούσε με δυσκολία να φτάσει
στο τέλος, συντελέστηκαν όλα μαζί στην
ακμή της πολιτικής σταδιοδρομίας ενός
μόνου ανθρώπου.
[13.3] Λένε
ωστόσο ότι κάποτε ο Ζεύξης, όταν άκουσε
τον Αγάθαρχο τον ζωγράφο να παινεύεται
γιατί ζωγράφιζε γρήγορα και εύκολα,
είπε: «Εγώ όμως ζωγραφίζω πολύ
αργά». [13.4] Πράγματι η ευκολία και
η ταχύτητα της κατασκευής δεν προσθέτει
στο έργο αξία μόνιμη ούτε τελειότητα
ομορφιάς, ενώ ο χρόνος που δαπανήθηκε
για να γίνει κάτι με κόπο, δίνει σαν
κέρδος τη διάρκεια του έργου που έγινε.
Για τούτο ακριβώς θαυμάζονται τα έργα
του Περικλή, γιατί έγιναν σε λίγο χρόνο,
αλλά για μεγάλη διάρκεια.
[13.5] Γιατί
το καθένα είχε από τότε που έγινε την
ομορφιά του αρχαίου, αλλά κρατάει ως
τώρα τη δροσερότητα ενός πρόσφατου και
νέου έργου. Τόσο πολύ πάνω σ᾽ αυτά τα
έργα ανθίζει μια νεότητα που διατηρεί
παντοτινά ανέγγιχτη από το χρόνο τη
μορφή τους, σα να είχαν μέσα τους μια
πνοή αμάραντη και μιαν αγέραστη
ψυχή!
[13.6] Τη διεύθυνση και την
επίβλεψη όλων των έργων ο Περικλής την
είχε αναθέσει στο Φειδία, αλλά και κάθε
έργο είχε μεγάλους αρχιτέκτονες και
τεχνίτες. [13.7] Τον εκατόμπεδο
Παρθενώνα τον κατασκεύασαν ο Καλλικράτης
και ο Ικτίνος. Το τελεστήριο στην Ελευσίνα
άρχισε να το οικοδομεί ο Κόροιβος και
αυτός έστησε τους στύλους που υψώνονται
από το έδαφος και τους ένωσε επάνω με
τα επιστύλια· όταν εκείνος πέθανε, ο
Μεταγένης από το δήμο της Ξυπέτης έστησε
πάνω στους πρώτους στύλους το διάζωμα
και τους επάνω στύλους· το φεγγίτη στη
στέγη του ανακτόρου τον πρόσθεσε ο
Ξενοκλής από το Χολαργό. Το μακρό τείχος,
που ο Σωκράτης λέει πως ο ίδιος άκουσε
τον Περικλή να προτείνει την κατασκευή
του, το είχε αναλάβει να το εκτελέσει ο
Καλλικράτης. [13.8] Το έργο τούτο το
σατιρίζει ο Κρατίνος, γιατί αργούσε να
τελειώσει και λέει: «Χρόνια τώρα ο
Περικλής με τα λόγια όλο το χτίζει, μα
ούτε βήμα προχωρεί».
[13.9] Το Ωδείο
κατά την εσωτερική του διάταξη ήταν με
πολλές σειρές από καθίσματα και στύλος,
και είχε την οροφή γερμένη και κατωφερική,
μα σ᾽ ένα σημείο σχημάτιζε μια κορυφή.
Λένε πως έγινε έτσι κατά το πρότυπο και
κατ᾽ απομίμηση της σκηνής του βασιλιά
των Περσών και κατασκευάστηκε και αυτό
με την επιστασία του Περικλή.
[13.10] Και
από τούτο πάλι ο Κρατίνος παίρνει αφορμή
να σατιρίση τον Περικλή και σε μια
κωμωδία του που επιγράφεται «Θράτται»,
δηλ. «Γυναίκες της Θράκης», λέει:
«Νά
τος έρχεται κι ο σκινοκέφαλος ο Δίας·
στο
κεφάλι του φορεί καμαρωτά το Ωδείο,
τώρα
πια που γλίτωσε τον εξοστρακισμό».
[13.11] Ο
Περικλής φιλοδοξώντας να συνδέσει το
όνομά του με σπουδαία έργα, τότε για
πρώτη φορά ψήφισε να τελείται μουσικός
αγώνα στη γιορτή των Παναθηναίων. Και,
όταν εκλέχτηκε αθλοθέτης, κανόνισε ο
ίδιος πώς πρέπει να παίζουν τον αυλό
αυτοί που αγωνίζονται ή πώς να τραγουδούν
ή πώς να χειρίζονται την κιθάρα. Αυτός
ο αγώνας έγινε τότε στο Ωδείο, όπως και
έπειτα εκεί πια γίνονταν οι μουσικοί
αγώνες.
[13.12] Τα Προπύλαια στην
Ακρόπολη οικοδομήθηκαν μέσα σε μια
πενταετία από τον αρχιτέκτονα Μνησικλή.
Ένα τυχαίο, μα αξιοθαύμαστο περιστατικό
κατά τη διάρκεια της οικοδομής ήρθε να
δείξει ότι η θεά δεν απουσίαζε από το
έργο, παρά συνεργαζόταν και βοηθούσε
την εκτελεσή του.
[13.13] Ένας από
τους τεχνίτες που εργάζονταν εκεί, ο
πιο εργατικός και ο πιο πρόθυμος απ᾽
όλους, γλίστρησε και έπεσε από αρκετό
ύψος. Ήταν σε κακή κατάσταση και οι
γιατροί είχαν απελπιστεί. Αυτό στενοχώρησε
πολύ τον Περικλή, αλλά η θεά φάνηκε στο
όνειρό του και παράγγειλε μια θεραπεία,
που τη χρησιμοποίησε ο Περικλής και
γιάτρεψε γρήγορα και εύκολα τον άνθρωπο.
Έπειτ᾽ απ᾽ αυτό ο Περικλής έστησε στην
Ακρόπολη το χάλκινο άγαλμα της Υγείας
Αθηνάς κοντά στο βωμό, που, όπως λένε,
υπήρχε και πρωτύτερα εκεί.
[13.14] Ο
Φειδίας κατασκεύασε το χρυσό άγαλμα
της θεάς και στη στήλη είναι γραμμένο
ότι αυτός είναι ο τεχνίτης τούτου του
έργου. Όλα σχεδόν είχαν ανατεθεί σ᾽
αυτόν και, όπως είπαμε, αυτός παρακολουθούσε
όλους τους τεχνίτες εξαιτίας της φιλίας
που είχε με τον Περικλή. [13.15] Το
γεγονός αυτό όμως προκάλεσε φθόνο
εναντίον του πρώτου και προσβολές
εναντίον του δεύτερου, ότι τάχα ο Φειδίας
κανόνιζε συναντήσεις για χάρη του
Περικλή με ελεύθερες γυναίκες που
έρχονταν να δουν τα έργα τέχνης. Την
φήμη αυτή την πήραν οι κωμικοί ποιητές
και διακωμώδησαν τον Περικλή σαν τελείως
ακόλαστο άνθρωπο, συνδέοντας τις
συκοφαντίες τους με τη γυναίκα του
Μένιππου, που ήταν φίλος του και συνάδελφός
του στην στρατηγία, και με την πτηνοτροφεία
του Πυριλάμπη, ο οποίος ήταν φίλος του
Περικλή και κατηγορήθηκε ότι έστελνε
παγώνια στις γυναίκες με τις οποίες
σχετιζόταν ο Περικλής.
[13.16] Αλλά
γιατί να εκπλήσσεται κανείς με ανθρώπους
που δουλειά τους έχουν να διακωμωδούν
τις ζωές των άλλων και που δεν χάνουν
ευκαιρία να προσφέρουν θυσία στον φθόνο
των πολλών, σαν σε έναν κακό δαίμονα,
τις συκοφαντίες εναντίον των ανωτέρων
τους, αφού ακόμη και ο Στησίμβροτος ο
Θάσιος τόλμησε να κατηγορήσει τον
Περικλή για ένα φοβερό και αποτρόπαιο
ανοσιούργημα σχετικό με τη γυναίκα του
γιου του; Φαίνεται πως, σε κάθε περίπτωση,
η αλήθεια είναι εξαιρετικά δύσκολο να
βρεθεί με την ιστορική έρευνα· οι
μεταγενέστεροι ιστορικοί έχουν τον
χρόνο που μεσολάβησε να τους εμποδίζει
να γνωρίσουν τα γεγονότα, ενώ οι σύγχρονοι
με τα γεγονότα και τα ιστορικά πρόσωπα
ιστορικοί, άλλοτε από φθόνο και μίσος,
άλλοτε από εύνοια και κολακεία, αλλοιώνουν
και διαστρέφουν την αλήθεια.
