Ο ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΟΤΣΗΣ ΚΑΙ Ο ΤΟΡΠΙΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ «ΦΕΤΧΙ ΜΠΟΥΛΕΝΤ»

Κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών αγώνων συναντούμε τον Ναύαρχο Βότση να υπηρετεί με το βαθμό του Υποπλοιάρχου. Αναλαμβάνει καθήκοντα κυβερνήτου στο τορπιλοβόλο 11, με το οποίο έμελε να συνδέσει το όνομά του για πάντα. Το τορπιλοβόλο 11 ήταν ένα πλοίο 27 ετών, με μόλις 37 μέτρα μήκος και ταχύτητα 13 κόμβων. Ακούγεται ασήμαντο αρκετά, κι όμως κατάφερε να γράψει λαμπρή ιστορία.
Μετά από σχετική διαταγή από το τότε Υπουργείο Ναυτικών προετοιμάστηκε για την επίθεση στο λιμένα της Θεσσαλονίκης. Και αφού όλα ήταν έτοιμα, η επίθεση αποφασίσθηκε για το βράδυ της 18 Οκτωβρίου του 1912.
Με σκεπασμένα τα φώτα το Τορπιλοβόλο 11 ξεκινά βάζοντας πλώρη για το Καραμπουρνού. Και όσο επλησίαζαν προς το λιμένα της Θεσσαλονίκης τόσο πιο ευδιάκριτος και απειλητικός στεκόταν ο προβολέας των Τούρκων ο οποίος ερευνούσε προς όλες τις διευθύνσεις. Μα δεν ήταν ο προβολέας ο μόνος κίνδυνος. Ο εχθρός είχε ρίξει και νάρκες αφήνοντας μόνο ένα στενό πέρασμα στο λιμάνι. Τίποτα όμως δεν ήταν αρκετό να σταματήσει την ορμή του Βότση.
Όταν στο βάθος φάνηκε η σκλαβωμένη Θεσσαλονίκη οι καρδιές του πληρώματος σκίρτησαν από εθνικό πόθο. Η μεγάλη στιγμή πλησίαζε. Το πλήρωμα του Τορπιλοβόλου 11 προσπαθούσε να ξεχωρίσει τη σιλουέτα του Φετίχ Μπουλέντ, που σημαίνει στα τούρκικα καλή τύχη, τύχη την οποία την άλλαξε μέσα σε λίγες στιγμές ο Ναύαρχος Βότσης.
Ήταν ώρα 11.20 όταν το Τορπιλοβόλο 11 βρέθηκε σε απόσταση 150 μέτρων από το εχθρικό θωρηκτό, ανεντόπιστο, κάτω από τα μάτια των Τούρκων. Η ώρα είχε φτάσει. Οι στιγμές αυτές που αποτελούν πολλοστημόριο του χρόνου, στην ιστορία περνούν στην αιωνιότητα. Μέσα σε αυτές τις στιγμές ακούγεται η διαταγή για βολή του Βότση προς τους τορπιλητές του.
Δύο τορπίλες βρήκαν το στόχο τους ενώ η τρίτη αστόχησε. Μα αυτές οι δύο ήταν αρκετές για να βυθίσουν το εχθρικό θωρηκτό Φετίχ Μπουλέντ, το οποίο με τις μεγάλου βεληνεκούς πυροβολαρχίες του είχε αναλάβει την προστασία της πόλης από ξηράς και θαλάσσης. Έτσι, ένα ακόμη θαλασσινό τρόπαιο στήθηκε εκείνη την ώρα στην ιστορία της Ελλάδος, μέσα στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης και κάτω από τα μάτια του εχθρού. Το γεγονός της βύθισης είχε σημαντική επίδραση στο ηθικό των αμυνομένων Τούρκων με αποτέλεσμα να ακολουθήσει η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης την 26 Οκτωβρίου.

Η είδηση προκάλεσε ρίγη συγκινήσεως σε όλους τους Έλληνες, υπενθυμίζοντας τους ήρωες του 1821, όπου οι μπουρλοτιέρηδες αψηφώντας τον εχθρό και κοροιδεύοντας το θάνατο έδιναν ελπίδες λευτεριάς στον υπόδουλο λαό, ήταν αυτή του Βότση. Η ιστορία έχει γράψει τα ονόματα του κυβερνήτη και του πληρώματος του τορπιλοβόλου 11 με χρυσά γράμματα και δάφνες, στις σελίδες των αθανάτων. Ας ταξιδέψουμε για μια στιγμή με τη σκέψη μας σε εκείνη την εποχή και να νιώσουμε έστω και λίγο το μεγαλείο της ψυχής εκείνων. Η ανάμνηση αυτή αποτελεί χρέος ιερό για όλους μας.

Χρέος ιερό όμως αποτελεί και το καθήκον μας να διδαχτούμε από τις πράξεις τους. Ο ναύαρχος Βότσης και το πλήρωμά του είχαν στα χέρια τους ένα μικρό και ασήμαντο πλοίο. Τα έβαλαν όμως με ένα κράτος θηρίο, με ένα τεράστιο πλοίο, θωρηκτό, μέσα σε λιμένα απροσπέλαστο φαινομενικά. Ενωμένοι όμως δε φοβήθηκαν τίποτα. Τόλμησαν, πάλεψαν και νίκησαν. Πηγή.

Αντίδραση Οθωμανών
Το πώς αντέδρασαν οι οθωμανοί αξιωματούχοι στο άκουσμα των εκρήξεων αλλά και της είδησης της βύθισης του “Φετχί Μπουλέντ” το πληροφορούμαστε από τον Κενάν Μεσαρέ, γιο και υπασπιστή του αρχιστράτηγου Χασάν Ταχσίν, διοικητή του 8^ου σώματος του οθωμανικού στρατού:
«Εκεί που συζητούσαμεν ήσυχα ήσυχα, παρουσία και του Φρουράρχου, η συνομιλία μας διεκόπη από  έναν εκκωφαντικό και τρομακτικό κρότο που εδόνησε όλη την πόλη. Το Διοικητήριο ετράνταξε... ήταν δε τέτοια η κατάπληξή μας και το ξάφνιασμα, που εμείναμε με το στόμα ανοικτό και την πνοή κρατημένη. Καμιά πυριτιδαποθήκη θα ανετινάχθη, σκέφθηκα προς στιγμήν, αλλά αντήχησε το κουδούνισμα του τηλεφώνου και έστριψα τα μάτια μου προς το γραφείο του βαλή. Εκείνος άρπαξε το ακουστικό και συγκρατήσας μία κραυγή, με μάτια κλειστά και κάτωχρος, ψιθύρισε: Ετορπιλίσθη το Φετχί Μπουλέντ... και λέγων αυτά έμεινε ακίνητος, κοιτάζοντας τώρα σχεδόν σαν τρελός το ακουστικό που κρατούσε ακόμη στα χέρια του...».

Περισσότερα ΕΔΩ