Ο Ιαμβλίχος και η ξεχωριστή του φύση

Τις περισσότερες ώρες (ο Ιάμβλιχος) ήταν μαζί με τους μαθητές του· ο τρόπος που ζούσε ήταν απλός και αρχαιοπρεπής. Την ώρα της οινοποσίας γλύκαινε με την ομιλία του τούς παρισταμένους σαν να τους πότιζε νέκταρ.

Εκείνοι, που διαρκώς κι αχόρταγα αναζητούσαν αυτή την απόλαυση, δεν τον άφηναν ποτέ ήσυχο. Ανέθεταν στους πιο ευφραδείς να μιλήσουν και του έλεγαν:

«Γιατί, σεβάσμιε δάσκαλε, απομονώνεσαι μερικές φορές και δεν μας μεταδίδεις την ανώτερη σοφία σου; Έχουμε ωστόσο μάθει από τους δούλους σου ότι, την ώρα που προσεύχεσαι στους Θεούς, μοιάζεις να μετεωρίζεσαι περίπου δέκα πήχεις πάνω από τη γη (1). Ότι το σώμα και το ένδυμά σου παίρνουν μια ωραιότατη χρυσαφένια απόχρωση, ενώ, όταν σταματάς την προσευχή, το σώμα σου γίνεται όπως πριν την προσευχή και, αφού κατέβεις στη γη, βρίσκεσαι πάλι ανάμεσά μας».

Ο Ιαμβλίχος, που δεν γελούσε εύκολα, γέλασε με τούτα τα λόγια και τους είπε: «Ωραία τα είπε αυτός που σας ξεγέλασε, τα πράγματα όμως δεν έχουν έτσι· από δω και μπρος δεν θα κάνω τίποτα χωρίς εσάς».

Αυτά τους είπε και έφτασαν ως τον συγγραφέα του έργου που έχετε στα χέρια σας από τον δάσκαλό του Χρυσάνθιο από τις Σάρδεις. Εκείνος ήταν μαθητής του Αιδέσιου, κι ο Αιδέσιος ήταν ένας από τους πρώτους μαθητές του Ιάμβλιχου, από εκείνους που του είχαν πει αυτά τα λόγια.

Έλεγε λοιπόν ότι σπουδαίες αποδείξεις της θεϊκής του φύσης ήταν οι εξής: Ο ήλιος κατευθυνόταν προς τα όρια του Λέοντα, την ώρα που ανέτελλε μαζί με τον λεγόμενο αστερισμό του Κυνός• ήταν ο καιρός της θυσίας. Αυτή διεξαγόταν σε κάποια από τις εξοχικές του κατοικίες και όταν τα πάντα έγιναν όπως έπρεπε, επέστρεφαν στην πόλη περπατώντας αργά και ανέμελα (η συζήτησή τους περιστρεφόταν γύρω από τη θυσία στους θεούς).

Ξαφνικά ο Ιάμβλιχος, καθώς συζητούσε, χάθηκε στις σκέψεις του, σαν να έχασε τη φωνή του, και για λίγη ώρα στήλωσε τα μάτια του καρφωμένα στη γη. Μετά σήκωσε το βλέμμα του προς τους συντρόφους του και με δυνατή φωνή τούς είπε: «Ας πάρουμε άλλο δρόμο, γιατί από εδώ πέρασε νεκρός προ ολίγου».

Αφού είπε αυτά, ακολούθησε άλλο δρόμο, ο οποίος φαινόταν αμόλυντος. Μερικοί τον ακολούθησαν, όσοι, δηλαδή, θεώρησαν ντροπή να εγκαταλείψουν τον δάσκαλο.

Οι περισσότεροι όμως και οι πιο φιλόνικοι από τους μαθητές, ανάμεσά τους και ο Αιδέσιος, έμειναν εκεί που ήταν, αποδίδοντας το συμβάν σε τερατολογίες, και έψαχναν, σαν λαγωνικά (2), αφορμή να τον κατακρίνουν.

Μετά από λίγο όμως είδαν να επιστρέφουν εκείνοι που έθαψαν τον νεκρό. Αυτοί όμως ούτε έτσι πείστηκαν, αλλά ρώτησαν αν είχαν περάσει και πριν από τον ίδιο δρόμο• και εκείνοι απάντησαν: «Αναγκαστικά», γιατί δεν υπήρχε άλλος.

ΕΥΝΑΠΙΟΣ ΑΠΑΝΤΑ (ΙΑΜΒΛΙΧΟΣ V 6 - 15)

Βίοι φιλοσόφων και σοφιστών αποσπάσματα ιστορικά - Κάκτος

1. Οι ίδιες ικανότητες αποδίδονται από τον Απολλώνιο στούς Ινδούς Βραχμάνες. Φιλόστρατος, Τά ές τόν Τυανέα Απολλώνιον Γ', 15.

2. Πλατωνική παρομοίωση που τη χρησιμοποιούσαν συχνά οι σοφιστές.

-------------------------------------------

Ο Ιάμβλιχος

ΙΑΜΒΛΙΧΟΣ – ΟΙ ΚΟΣΜΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΘΕΟΙ 

ΙΑΜΒΛΙΧΟΣ – ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΥΘΑΓΟΡΙΚΟΥ ΒΙΟΥ

Ευνάπιος - Έλληνας φιλόσοφος  και ιστορικός του 4ου αιώνα

ΙΑΜΒΛΙΧΟΣ – ΤΑ ΑΝΩΤΕΡΑ ΓΕΝΗ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΤΟΥΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ (#1)

O Φιλόστρατος που τιτλοφόρησε τα βιβλία του “Βίος Απολλωνίου”, έπρεπε να τα ονομάσει “ η εμφάνιση του θεού στους ανθρώπους”. (Ευνάπιος «Βίοι Φιλοσόφων και Σοφιστών)