ΙΑΜΒΛΙΧΟΣ – ΟΙ ΚΟΣΜΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΘΕΟΙ

Ο Ιάμβλιχος  πίστευε στην ύπαρξη 3 κόσμων: του ορατού (ή αισθητού) που είναι ο κατώτερος, του νοερού ο οποίος θεωρείται ο ενδιάμεσος κόσμος και του νοητού ο οποίος είναι ο ανώτερος. Σύμφωνα λοιπόν με αυτόν τον διαχωρισμό υπάρχουν ξεχωριστοί τύποι θυσιών που αφορούν τα διάφορα είδη που ζουν στον κάθε κόσμο. Όπως είναι φυσικό αναφέρει την ύπαρξη πολλών ενδιάμεσων όντων μεταξύ του Ενός και του κόσμου.

Υπάρχουν ουράνιοι, υπερουράνιοι, φυσικοί, αέριοι, υδάτινοι θεοί, δαίμονες, ήρωες και άχραντες- αμόλυντες ψυχές. Όλα τα πράγματα είναι γεμάτα από αυτούς και όπως ακριβώς οι ακτίνες του ηλίου αγγίζουν τα πάντα εξωτερικά, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο κι οι θεοί φωτίζουν οτιδήποτε μετέχει σε αυτούς με κάποιο τρόπο. Έτσι κάποια μέρη, αγάλματα κλπ θεωρούνται ιερά.

Έχει λεχθεί ότι ο Ιάμβλιχος έχει συγγράψει ένα έργο το «Περί αγαλμάτων», το οποίο όμως έχει χαθεί όπου ανέλυε τη σωστή κατασκευή αγαλμάτων. «Τα αγάλματα που απεικονίζουν θεούς κατασκευάζονται από μυημένους καλλιτέχνες και με την εποπτεία ιερέων της αντίστοιχης θεότητας. Αποτυπώνουν τη μυστηριακή γλώσσα του σώματος η οποία μετέδιδε πληροφορίες κατευθείαν στο υποσυνείδητο εκείνου που έβλεπε το άγαλμα και προκαλούσε στην ψυχή αγαλλίαση». Με αυτόν λοιπόν τον τρόπο στο άγαλμα εμπεριέχεται η νοητή φύση του θεού.

Όλοι οι θεοί είναι αγαθοί και εξ’ ου και είναι υπαίτιοι αγαθών. Η απελευθέρωση των ψυχών επομένως επιτυγχάνεται μέσω των υπερουράνιων θεών σε άμεση σχέση με την ενάρετη ζωή που οφείλουμε να βιώνουμε.

Από το Εν κι Αγαθό (το οποίο είναι ακίνητο, πρωταρχικό και αυτοπάτορας) ο Ιάμβλιχος  θεωρεί ότι προέρχεται κι ο Νους. Μέσω αυτού ο άνθρωπος συνδέεται αρχικά με τις θείες οντότητες.

Ο νους, ο όποιος προέρχεται από την Μονάδα, στρέφεται συνεχώς προς αυτήν και συνυπάρχει πάντοτε με τους θεούς. Αυτός λοιπόν είναι που γνωρίζει την αντιστοιχία των συμβόλων τα οποία χρειάζεται να χρησιμοποιήσουμε ώστε να τους επικαλεσθούμε.

Οι θεοί επίσης χρησιμοποιούν τους δαίμονες (σ.σ.: δεν χρειάζεται νομίζω να διευκρινίσουμε τι σημαίνει Δαίμων) για να μας αποκαλύψουν την βούλησή τους μέσα από φυσικά σημάδια. Στο κάθε έθνος, όπως και στο κάθε ιερό κληρώνεται ένας θεός προστάτης. Δεν θα μπορούσε να είναι βέβαια διαφορετικά και για τον άνθρωπο, όπου η κάθε ενσαρκωμένη ψυχή έχει τον δικό της προστάτη δαίμονα.

Αν καταφέρουμε μέσω της ιερουργίας να μας παρουσιαστεί ο οικείος μας δαίμονας, τότε αυτός, μεταξύ άλλων, θα μας αποκαλύψει το όνομα του, την λατρεία του, καθώς και τον σωστό τρόπο ώστε να τον επικαλούμαστε κάθε φορά που το επιθυμούμε. Ο δαίμονας που μας προστατεύει (αλλά και μας ελέγχει) μπορεί να υποχωρήσει ή να μπει στην υπηρεσία ενός θεού, ο οποίος μέσω της θεουργίας γίνεται ο επόπτης μας. Δυστυχώς όμως η πλειοψηφία των ανθρώπων παραμένει υποταγμένη στις πέντε αισθήσεις, εξ’ ου κι υποταγμένη στο πεπρωμένο που της επιφυλάσσει η Ειμαρμένη. Αλλά κάποιοι καταφέρνουν να ξεφύγουν από τα δεσμά της Μοίρας χρησιμοποιώντας την βοήθεια των θεών ή των δαιμόνων.

Πάντως οι θεουργοί δεν ενοχλούν τις θείες οντότητες για ασήμαντα πράγματα ή για την προσωπική τους περιέργεια- διασκέδαση, αλλά για την κάθαρση της ψυχής και τη λύτρωση.

Το πόσο οι θεοί ενδιαφέρονται για εμάς φαίνεται έντονα στα μαντεία, όπως παραδείγματος χάριν στα Ασκληπιεία. Η θεία πρόγνωση είναι αγαθοειδής. Η ανθρώπινη ψυχή έχει διπλή ζωή: μία μαζί με το σώμα και μία ξεχωριστή από αυτό. Όταν λοιπόν κοιμόμαστε είμαστε εντελώς ελεύθεροι και τότε ακριβώς είναι που η ψυχή μπορεί να κάνει πρόγνωση για το μέλλον μέσω της μαντικής τέχνης που είναι δώρο των θεών.

Μόνο όταν οι θεοί μας αποκαλύπτονται στις τελετουργίες θα μπορέσουμε να τους κατανοήσουμε. Διαφορετικά θα παραμείνουμε εξαρτημένοι της ύλης.
Βέβαια ο Ιάμβλιχος δεν καταδικάζει την ύλη ως κάτι κακό. Αντίθετα θεωρεί ότι έχουμε ενσαρκωθεί για να εκπληρώσουμε έναν καθοριστικό ρόλο. Απλά πιστεύει ότι αυτός ο ρόλος μπορεί να εκπληρωθεί μόνο με την λατρεία των θεών και μέσα από τα Μυστήρια.

Η γνώση των θεών συνοδεύεται με μία στροφή προς τον εαυτό και την αυτογνωσία.

Κάτι επίσης άκρως ενδιαφέρων στο οποίο πίστευε ο Ιάμβλιχος ήταν ότι οι θεοί «τοποθετούν κάποια σύμβολα ακόμα και σε κάθε ενσαρκωμένη ψυχή, αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι το αγνοούν». Και αυτά ακριβώς τα σύμβολα είναι που θα χρησιμοποιήσουν προς όφελος τους οι θεουργοί ώστε να ξαναενωθούν με την Μονάδα. Είναι εξίσου βασικό οι Αρχαίες προσευχές, τα ιερά άσυλα και κυρίως τα ονόματα επίκλησης των θεών να διατηρούνται αναλλοίωτα γιατί διαφορετικά χάνουν την αποτελεσματικότητα τους. Καταδίκαζε λοιπόν την συνεχή τάση των Ελλήνων για νεωτερισμούς και καινοτομίες.

Ο Ιάμβλιχος λοιπόν υπήρξε ένας από τους πιο σημαντικούς νεοπλατωνικούς φιλοσόφους, ο οποίος έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στην θεουργία ως μέσον λύτρωσης του ανθρώπου. Όσοι ακολούθησαν τις διδαχές του τον αποκαλούσαν «θείο» (δηλαδή θεϊκό) και του απέδιδαν θαύματα. Υπήρξε διδάσκαλος πολλών μετέπειτα σημαντικών φιλοσόφων και ανδρών μεταξύ των οποίων ήταν ο Σώπατρος, ο Αιδέσιος, ο Θεόδωρος και ο Μάξιμος ο Εφέσιος, ο οποίος αργότερα μύησε τον αυτοκράτορα Ιουλιανό, τον αποκαλούμενο από τους χριστιανούς ως παραβάτη γιατί επέτρεψε την ανεξιθρησκία και προσπάθησε να διασώσει την αρχαιοελληνική θρησκεία και φιλοσοφία.
Η φιλοσοφία του Ιαμβλίχου χαίρει τιμής και γενικής αποδοχής ακόμα και μέχρι τις μέρες μας από πολλούς ακαδημαϊκούς.

ΕΥ ΠΡΑΤΤΕΙΝ - Ειρήνη Φουρνάρη

(Απόσπασμα)

Βιβλιογραφία: Ζήτρος- σε συνεργασία με το Βήμα, Κάκτος, Eγκυκλοπαίδειες:Δομή - Πάπυρος Larousse Britannica  - Υδρία Cambridge Ήλιος

Πηγή: https://www.evprattein.gr/el/iamblichos

ΔΑΙΜΩΝ. ΠΩΣ Η ΙΕΡΟΤΕΡΗ ΛΕΞΗ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΓΙΝΕ ΣΥΝΩΝΥΜΟ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ

Πώς να καταλάβουν και πώς να καταλάβουμε έναν άνθρωπο της όποιας εποχής, που ήταν μη δογματικός και αναζητούσε μέσα του, στο πνεύμα του δηλαδή και μόνο, στο «δαιμόνιο» του, την θεία του φύση, την αλήθεια;