Ο
πατέρας του Πυθαγόρα Μνήμαρχος και
η μητέρα του Πυθαϊδα κατάγονταν
από τον οίκο και τη γενιά που δημιουργήθηκε
από τον Αγκαίο,
τον
ιδρυτή της αποικίας. Υπάρχουν αρκετοί
θρύλοι για την ευγενική του καταγωγή
(κάποιος Σάμιος ποιητής ισχυρίστηκε
ότι είναι γιος του Απόλλωνα άλλοι λένε
ότι την γέννησή του την ανήγγειλε η
Πυθία γι’ αυτό και ο Μνήμαρχος μετονόμασε
τη γυναίκα του από Παρθενίδα σε Πυθαϊδα
για να τιμήσει και το παιδί και την
Πυθία. (Το όνομα του Πυθαγόρα σημαίνει
την αγόρευση της Πυθίας).
Όταν μεγάλωσε
και εμφανιζόταν μεταξύ των ανθρώπων,
φαινόταν σε όποιον τον αντίκριζε
θαυμαστός, μια ακόμα επιβεβαίωση από
πολλούς ότι είναι παιδί Θεού.
Ο
ίδιος έδινε σημασία στο να αναδείξει
άξιο τον εαυτό του δίνοντας έμφαση στα
μαθήματά του στη διατροφή τη σωματική
νηστεία και τον έλεγχο των συναισθημάτων
του, χωρίς να κυριεύεται από γέλια, ούτε
από ζήλια, ούτε από άλλη διαταραχή ζώντας
στη Σάμο ως σαν κάποια αγαθή θεότητα.
Αν
και έφηβος η φήμη του διαδόθηκε στις
γειτονικές πόλεις που τον αποκαλούσαν
«εν
Σάμω κομήτην»
εκθειάζοντάς
τον με αποτέλεσμα στα μετέπειτα χρόνια
η προσωπικότητά του να είναι θρυλική.
Ο
Πυθαγόρας προσπάθησε να κάνει με
συμβολικό τρόπο τη διδασκαλία του όμως
αυτό δεν είχε ιδιαίτερη απήχηση από
τους συμπολίτες του.
Σε σύντομο
διάστημα απέπλευσε από τη Σάμο έχοντας
μαζί του έναν μόνο Μαθητή που ήταν και
συνονόματός του, θεωρώντας πατρίδα του
τη χώρα που έχει τους περισσότερους με
καλή διάθεση για μάθηση κατοίκους. Έτσι
φθάνοντας στην πόλη του Κρότωνα απέκτησε
αρχικά γύρω στους εξακόσιους μαθητές.
Η
ηθική ζωή και η καλή αγωγή των νέων ήταν
φανερή στη διδασκαλία του. Στους λόγους
που εκφώνησε προέτρεπε τους νέους να
σέβονται τους πρεσβύτερους διότι αυτό
φαίνεται και στη φύση και ότι οφείλουν
τόση χάρη στους γονείς τους όση θα όφειλε
ένας νεκρός σε αυτόν που θα μπορούσε να
τον ξαναφέρει στη ζωή.
Επίσης προέτρεπε
τους νέους προς την παιδεία, με σκοπό
να την εξασκούν το ίδιο τόσο όσο και το
σώμα τους.
Παρά τους επαίνους που είχε στη μακρόχρονη πορεία του ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε για τον εαυτό του τον όρο φιλόσοφο αντί σοφό.
«Σοφία είναι η όντως επιστήμη που ασχολείται αποκλειστικά με τα ωραία, τα πρώτα, τα θεία, τα αγαθά …… Φιλοσοφία είναι ο ζήλος για αυτή τη θεωρία».
…"Αλλά
και για τις ασχολίες των ανθρώπων έθεσε
ως αρχή να μάθουν την αλήθεια και περί
άλλων πραγμάτων επαναφέροντας
στη μνήμη πολλών την προηγούμενη ζωή
τους, στην
οποία έζησε η ψυχή τους στο παρελθόν,
προτού κατεβεί στο παρών σώμα.
Για
τον εαυτό του μάλιστα, ανέφερε ότι στο
παρελθόν είχε υπάρξει ως Εύφορβος αυτός
που είχε κατανικήσει τον Πάτροκλο.
..Καθόρισε
επίσης ως πρώτη μορφή εκπαίδευσης τη
Μουσική διότι με κάποιες συγκεκριμένες
μελωδίες και ρυθμούς θεράπευε συμπεριφορές
και ανθρώπινα πάθη, επινοούσε καταστολές
και θεραπείες για τα σωματικά και ψυχικά
νοσήματα.
Είναι
άξιο λόγου ότι συνέθετε τις «παρασκευές»
και «επαφές» σκεπτόμενος συνδυασμούς
διατονικών, χρωματικών και εναρμονίων
κλιμάκων για τη θεραπεία των παθών της
ψυχής μετατρέποντάς τα σε αρετή με τις
αρμόζουσες μελωδίες, σαν να ήταν κάποιοι
σωτήριοι συνδυασμοί φαρμάκων.
… Πρόσθετα με αυτά υπέδειξε στους συντρόφους του να απέχουν να τρώνε οποιοδήποτε έμψυχο και κάποια άλλα φαγητά που εμποδίζουν την εγρήγορση και την κριτική σκέψη. Οι σύντροφοι ασκούνταν μαζί για πολλά χρόνια στην εχεμύθεια και την απόλυτη σιωπή, έτσι ώστε να ελέγχουν τα λεγόμενά τους, για να μπορούν με οξύτητα να ασχολούνται με την εξέταση και εμπέδωση δυσνόητων θεωρημάτων.
Έτσι καταλαβαίνουμε γιατί ο Πυθαγόρειος που ακολουθεί τους λόγους του δασκάλου του κατορθώνει να γιατρέψει την ψυχή και το σώμα από τους πόνους.
Από
το βιβλίο του Πέτρου Γράβιγγερ
"Ο
Πυθαγόρας και η Μυστική Διδασκαλία του
Πυθαγορισμού"
Εκδόσεις: ΙΔΕΟΘΕΑΤΡΟΝ
* ΔΙΜΕΛΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου