Με την Συγγραφέα Δήμητρα Λιάτσα
Η Δήμητρα Λιάτσα είναι συγγραφεύς των βιβλίων: «Τα ψέματα που λένε για την Ελλάδα» (2004) και «Η Ελληνική καταγωγή του Χριστιανικού μύθου» (2013), τα οποία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Δήλιος.
Λόγοι και Ομιλίες της Δήμητρας Λιάτσα: ΕΔΩ
Ομήρου Ιλιάς: ΕΔΩ
Ομήρου Οδύσσεια: ΕΔΩ
Από «Φρυκτωρίες» και «Βισάλτη»: ΕΔΩ
Αφού το μυαλό του γέμισε με όλα τα σχετικά με το παρελθόν τους, πήγε στους τάφους των Αχαιών. Είπε πολλά γι ' αυτούς και πρόσφερε πολλές αναίμακτες και αγνές θυσίες. Στη συνέχεια είπε στους συντρόφους του να επιβιβαστούν στο καράβι και ο ίδιος είπε ότι θα περάσει τη νύχτα στον τύμβο του Αχιλλέα.
Οι σύντροφοι προσπάθησαν να τον εμποδίσουν — γιατί οι γιοι του Διόσκουρου και του Φαίδιμου και όλοι αυτού του είδους ήταν ήδη μαζί με τον Απολλώνιο λέγοντας ότι ο Αχιλλέας παρουσιάζεται ακόμη φοβερός — τέτοια πίστευαν γι' αυτόν οι κάτοικοι του Ιλίου — και ο Απολλώνιος τους είπε:
Έτσι μίλησε στους συντρόφους του, μισοαστεία, μισοσοβαρά, και πήγε μόνος του στον τύμβο, ενώ οι άλλοι προχωρούσαν προς το πλοίο γιατί είχε ήδη πέσει το δειλινό.
XII . Ο Απολλώνιο ς επέστρεψε τα ξημερώματα και είπε: «Πού είναι ο Αντισθένης ο Πάριος;» Έτυχε ο Αντισθένης να βρίσκεται μαζί του στο Ίλιο εδώ και επτά μέρες και απάντησε ότι ήταν εκεί. Τότε ο Απολλώνιο ς είπε: «Νέε, έχεις καμιά σχέση με την Τροία;» «Βέβαια», απάντησε. «Κατάγομαι από Τρώες». «Μήπως κατάγεσαι και από τη γενιά του Πρίαμου; » «Ναι, μα τον Δία», είπε, «και γι' αυτό πιστεύω πως είμαι ανδρείος καταγόμενος από ανδρείους». «Εύλογα λοιπόν», είπε ο Απολλώνιος, «μου απαγορεύει ο Αχιλλέας να σε συναναστρέφομαι. Γιατί, αφού με προέτρεψε να πάω στους Θεσσαλούς για να εξηγήσω γιατί τους κατηγορεί 14, όταν τον ρώτησα τι άλλο θέλει να κάνω για χάρη του, μου είπε τον νέο από την Πάρο να μην τον κάνω μέτοχο της σοφίας μου, γιατί είναι γνήσιος απόγονος του Πριάμου και δεν σταματάει να εξυμνεί τον Έκτορα».
XIII. Ο Αντισθένης έφυγε παρά τη θέληση του. Όταν ξημέρωσε, ο άνεμος που ερχόταν από την ακτή δυνάμωσε και το πλοίο ήταν έτοιμο να αποπλεύσει. Αν και ήταν μικρό, εισέρρεαν σε αυτό πολλοί άλλοι που ήθελαν να συνταξιδέψουν με τον Απολλώνιο. Ήταν ήδη φθινόπωρο και η θάλασσα ελάχιστα ασφαλής. Όλοι όμως, θεωρώντας τον άνδρα ισχυρότερο από τις κακοκαιρίες και τη φωτιά και τους μεγαλύτερου ς κινδύνους, ήθελαν να συνταξιδέψουν και τον παρακαλούσαν να τους κάνει τη χάρη να μοιραστούν το ταξίδι του.
Επειδή οι επιβάτες ήταν πολύ περισσότεροι απ' όσους χωρούσε το καράβι, πήγε σε άλλο καράβι, μεγαλύτερο — υπήρχαν πολλά αραγμένα γύρω από τον τύμβο του Αίαντα — και είπε: «Εδώ θα επιβιβαστούμε γιατί είναι καλό να επιστρέφει κανείς με ασφάλεια μαζί με όσο το δυνατόν περισσότερους».
Ταξίδεψαν γύρω από το Τρωικό ακρωτήριο και είπε στον κυβερνήτη του πλοίου να κατευθυνθεί προς τη γη των Αιολέων, που βρίσκεται απέναντι από τη Λέσβο, και να ρίξει την άγκυρα όσο το δυνατόν κοντύτερα στη Μήθυμνα.
«Ο Αχιλλέας λέει», είπε, «ότι κάπου εκεί κοντά κείτεται ο Παλαμήδης και υπάρχει άγαλμα του με ύψος ενός πήχη που παριστάνει ωστόσο κάποιον μεγαλύτερο στην ηλικία από τον Παλαμήδη». Βγαίνοντας από το πλοίο, είπε: «Έλληνες, ας φροντίσουμε έναν ενάρετο άνδρα που του οφείλουμε κάθε σοφία 15. Θα αποδειχτούμε καλύτεροι από τους Αχαιούς, τιμώντας για την αρετή του αυτόν που εκείνοι τελείως άδικα σκότωσαν 16».
Αυτοί λοιπόν πηδούσαν ακόμα έξω από το πλοίο, όταν και ο Απολλώνιος βρήκε τον τάφο και το άγαλμα θαμμένο κοντά. Στη βάση του αγάλματος υπήρχε η επιγραφή «Στον θεϊκό Παλαμήδη». Το έστησε όρθιο, όπως το είδα κι εγώ, και ίδρυσε εκεί ιερό σαν αυτά που ιδρύουν προς τιμή της Ενοδίας 17 — δέκα άτομα πρέπει να μπορούν να συντρώγουν και να ευχαριστιούνται μέσα — κάνοντας την εξής ευχή: «Παλαμήδη, μακάρι να ξεχάσεις την οργή που είχες κάποτε προς τους Αχαιούς και κάνε να πληθύνουν και να γίνουν σοφοί. Κάν'το, Παλαμήδη, δημιουργέ της ευφράδειας, των Μουσών και του ίδιου μου του εαυτού».
XIV. Όταν αγκυροβόλησαν στη Λέσβο, επισκέφθηκε και το άδυτο του Ορφέα. Λένε ότι κάποτε εκεί ο Ορφέας ασχολούνταν με τη μαντική, προτού ο Απόλλωνας στρέψει την προσοχή του σ' αυτόν. Επειδή οι άνθρωποι δεν πήγαιναν πια για χρησμούς ούτε στο Γρύνειο ούτε στην Κλάρο 18 ούτε εκεί όπου βρισκόταν ο τρίποδας του Απόλλωνα 19 και μόνο ο Ορφέας έδινε χρησμούς, ενώ το κεφάλι του πρόσφατα είχε έρθει από τη Θράκη, παρουσιάστηκε ο θεός μπροστά σε αυτόν που χρησμοδοτούσε και είπε: «Σταμάτα ν ' ανακατεύεσαι με τις υποθέσεις μου, γιατί αρκετά έχω ανεχτεί τις προφητείες σου».
ΦΙΛΟΣΤΡΑΤΟΣ - ΑΠΑΝΤΑ
ΚΑΚΤΟΣ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ: ΟΤΑΝ Ο ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΑ
(σ.σ.: Για περισσότερες αναρτήσεις σχετικά με τον Απολλώνιο, χρησιμοποιήστε την εφαρμογή “Αναζήτηση στο ιστολόγιο” πληκτρολογώντας, Απολλώνιος Τυανεύς)
Αυτός έκρινε ότι το ταξίδι δεν παίρνει αναβολή και είπε: «Ας πάμε», και βρέθηκε στην Έφεσο, κάνοντας το ίδιο με τον Πυθαγόρα, νομίζω, που ήταν συγχρόνως στους Θούριους και τους Μεταποντίους.
Αφού συγκέντρωσε τους Εφέσιους, τους είπε: «Κουράγιο, σήμερα θα σταματήσω την αρρώστια». Αμέσως συγκέντρωσε μικρούς και μεγάλους στο θέατρο, όπου υπήρχε άγαλμα του Αποτρόπαιου 7.
Οι Εφέσιοι απορούσαν με τα λόγια του και θεωρούσαν φοβερό να σκοτώσουν ένα ξένο, που βρισκόταν σε τόσο άθλια κατάσταση, και τους ικέτευε και ζητούσε τον έλεό τους. Ωστόσο, ο Απολλώνιος επέμενε να τους παρακινεί να ριχτούν πάνω του και να μην τον αφήσουν να φύγει. Μόλις άρχισαν μερικοί να ρίχνουν πέτρες, αυτός, που φαινόταν τυφλός, είδε. Τα μάτια του φάνηκαν γεμάτα φωτιά. Οι Εφέσιοι κατάλαβαν ότι υπήρχε κάποιος δαίμονας και πέταξαν πέτρες μέχρι που τον σκέπασαν με λίθινη στήλη. Μετά από λίγο ο Απολλώνιο ς τους είπε να απομακρύνουν τις πέτρες και να αναγνωρίσουν το θηρίο που είχαν σκοτώσει. Αφού λοιπόν ξεσκεπάστηκε αυτός που νόμιζαν ότι είχαν χτυπήσει, εκείνος είχε εξαφανιστεί και στη θέση του αντίκρισαν ένα σκύλο, παρόμοιο στη μορφή με τα σκυλιά των Μολοσσών και στο μέγεθος ίσο με το πιο μεγάλο λιοντάρι, λιωμένο από τις πέτρες, που έβγαζε αφρούς από το στόμα όπως οι λυσσασμένοι.
ΦΙΛΟΣΤΡΑΤΟΣ - ΑΠΑΝΤΑ
(απόδοση Θ. Κ. Στεφανόπουλος)
ἀκμᾶς
ἑστακυῖαν ἐπὶ ξυροῦ Ἑλλάδα πᾶσαν ταῖς
αὑτῶν ψυχαῖς κείμεθα ῥυσάμενοι
ΠΑ
7, 250
Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Πλουτάρχου, το επίγραμμα είχε χαραχθεί από τον Σιμωνίδη, πάνω σε κενοτάφιο που είχε ανεγερθεί στον Ισθμό για τους Κορίνθιους που έπεσαν στη ναυμαχία της Σαλαμίνας.
Ο Σιμωνίδης ο Κείος ήταν Έλλην λυρικός ποιητής. Γεννήθηκε στη νήσο Κέα πριν από 2.500 χρόνια όπου ασχολήθηκε με την ποίηση και την μουσική. Πήγε στην Αθήνα μετά από πρόσκληση του Ίππαρχου. Μετά την δολοφονία εκείνου μετοίκησε στην Θεσσαλία. Μετά την μάχη του Μαραθώνα επέστρεψε στην Αθήνα και αμέσως μετοίκισε στην Σικελία στην αυλή του Ιέρωνα όπου και παρέμεινε έως το θάνατο του. Συνέθεσε ελεγείες, χορικά ποιήματα, επινίκιους ύμνους, διθυράμβους, παρθένια, θρήνους και επιγράμματα, εκ των οποίων άριστα θεωρούνται αυτά για τους πεσόντες των Θερμοπυλών και του Μαραθώνα. Ήταν φίλος του Θεμιστοκλή και του Παυσανία. Η ποίησή του κατά τη διάρκεια του πολέμου με τους Πέρσες έδωσε μεγάλο θάρρος στους Έλληνες.
Ανθολογία Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας , https://www.greek-language.gr/
Οπτικοακουστικό: Ομηρικός Κύκλος - Ellenos Ellen
--------------
Ο Παρμενίδης ασχολήθηκε με την ανάλυση του Σύμπαντος Κόσμου, του Ενός, την Δημιουργία των Πάντων, καθώς και με τον Χώρο και Χρόνο. Ανέλυσε διεξοδικά τόσες σημαντικές θεωρίες που έφτασε σε κβαντικό επίπεδο, με μόνο εργαλείο την Υπερλογική του.
Οι θεωρίες του μετά από 2.500 χρόνια, παραμένουν ακατάρριπτες και ανέγγιχτες από την σύγχρονη επιστήμη που το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να αγωνίζεται για ένα βραβείο νόμπελ χάνοντας την ουσία της Γνώσης και της Αλήθειας.
«…Μήπως η κίνηση δεν υπάρχει, αλλά νομίζουμε ότι υπάρχει…» σκέφτηκε ο Σοφός άντρας και συνέχισε… « …η ακινησία δεν είναι προνόμιο των Όντων αλλά του Ενός. Του Απόλυτου Ενός, που είναι αιώνιο άπειρο και όμοιο προς κάθε κατεύθυνση και είναι ακίνητο. Απολύτως ακίνητο επειδή είναι αδύνατον να κινηθεί γιατί είναι πλήρες. Όταν κάτι είναι πλήρες δεν χωράει τίποτα άλλο μέσα του. Δηλαδή δεν υπάρχει χώρος, δεν υπάρχει κενό. Κενό και Χώρος είναι δυο έννοιες που δεν υπάρχουν και δεν έπρεπε να λέγονται ούτε να λαμβάνονται υπόψη, γιατί ο νους του ανθρώπου κινδυνεύει να πλεχτεί σε χαοτική λογική και να λέει ανοησίες…».
Έτσι ξεκίνησαν οι πρώτες σκέψεις του Παρμενίδη που κατέληξαν σε απίθανα συμπεράσματα για τον Κόσμο μας, το Σύμπαν, το Δημιουργό αλλά κυρίως για την θέση της ψυχής μας μέσα στην Ανυπαρξία και τον αγώνα που κάνει για να βρεθεί κοντά στην Ύπαρξη του Δημιουργού.
Το κυνήγι της αλήθειας
Η Ουτοπία της κίνησης
Σήμερα οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι το υπο-ατομικό σωματίδιο, top κουάρκ, το μικρότερο σωματίδιο ύλης που δεν τέμνεται άλλο, έχει ζωή ένα τρισεκατομμυριοστό του τρισεκατομμυρίου την μικρότερη μονάδα χρόνου, αρά η ηλικία του χρόνου ζωής του μικρότερου υπο-ατομικού σωματιδίου της ύλης, είναι ταυτόχρονα και η μικρότερη μονάδα χρόνου που δεν τέμνεται άλλο! Από τον Παρμενίδη δεν ξέφυγε η λεπτομέρεια πως ότι στοχαζόμαστε από το παρελθόν, με τη μορφή αναμνήσεων, μας έρχονται σαν ακίνητες – παγωμένες εικόνες και ποτέ σαν συνεχόμενη ροή. Αυτό άλλωστε το γνώριζε και ο Όμηρος και το αναφέρει στη ραψωδία Ο στίχος 80, στην Ιλιάδα.
Την κατάσταση ανάμεσα στις διαδοχικές ακινησίες όπου δεν υπάρχει χώρος και χρόνος, ο Παρμενίδης την ονομάζει ΕΞΑΙΦΝΗΣ ΑΤΟΠΟΣ ΦΥΣΙΣ. Όταν ο Δημιουργός, μακριά από κάθε αδιάκριτο βλέμμα, και όταν η ύλη, στο απειροελάχιστο κλάσμα του χρόνου (όταν αυτός βρίσκεται σε στασιμότητα), πραγματοποιεί το έργο Του. Αυτή η άτοπος φύσις του αιφνιδίου, τοποθετείται ανάμεσα στην κίνηση και στη στάση χωρίς να βρίσκεται μέσα στο χρόνο, διότι μέσα σ αυτή την άχρονη διάσπαση του όντος – σύμπαντος, γίνεται μια μεταβολή που αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο του Δημιουργού.
Το Αγέννητο Σύμπαν
Αν το ΕΝΑ δεν μετέχει καθόλου σε χρόνο, τότε ούτε στο παρελθόν έχει γίνει, ούτε υπήρχε ποτέ, ούτε στο παρόν έχει γίνει και ούτε στο μέλλον θα υπάρξει. Το ΕΝΑ δεν έχει μέρη, άρα δεν έχει ούτε αρχή ούτε μέση ούτε τέλος. Και αφού λοιπόν είναι άπειρο δεν έχει ούτε σχήμα. Συνεπώς - κατέληξε ο Παρμενίδης – το ΕΝΑ δεν μπορεί να υπάρχει πουθενά. Ούτε μέσα στον εαυτό του, ούτε μέσα σε κάτι άλλο. Δεν υπάρχει ποτέ στον ίδιο τόπο. Και καταλήγει ο Παρμενίδης τον μεγαλοφυή συλλογισμό του ως εξής: Το ΕΝΑ ήταν και είναι και θα είναι, και γινόταν και γίνεται και θα γίνεται. Το ΕΝΑ είναι πλήρες, ακίνητο, και ολομελές.
Ο Παρμενίδης ταυτίζει το ΈΝΑ με τον Δημιουργό και ότι βρίσκεται εντός του Ενός, είναι σε κατάσταση πληρότητας και ακινησίας. Δεν νιώθει την ανάγκη να κινηθεί γιατί είναι πλήρες, αιώνιο και αέναο.
Η Υπερλογική του Παρμενίδη, μαρτυρεί τη μεγάλη αλήθεια. Οτιδήποτε βρίσκεται εντός του Δημιουργού, είναι ακίνητο λόγω πληρότητας και όχι λόγω στασιμότητας και διακατέχεται από μια συνεχόμενη ροή και ένα αιώνιο παρόν. Ότι βρίσκεται εκτός του Ενός ταυτίζεται με το Μηδέν, που ο φιλόσοφος το ισοδυναμεί με το μη ΟΝ, όπως είναι ο υλικός κόσμος, που βρίσκεται στην απόλυτη ανυπαρξία γι αυτό υπάρχουν και οι διαδοχικές ακινησίες. (Με τον όρο ανυπαρξία δεν εννοεί ο Παρμενίδης κάτι που δεν υπάρχει, αλλά κάτι που βρίσκεται εκτός της πληρότητας και της συνεχούς ροής του Δημιουργού).
Βιβλιογραφία
«Πρότερον δ ουκ ήν γένος αθανάτων, πρίν Έρως ξυνέμειξεν άπαντα.»
Λοιπόν, επειδή ο Ζεύς περιέχει τα πάντα. Διότι ο Δημιουργός ήταν και Μήτις, πρώτος γεννήτορας και Έρως, που πολλές παρέχει τέρψεις. Και ως Μήτις τίκτει, φέρει στο είναι της την Αθηνά, ενώ ως Έρως φέρει στην ολοκλήρωσή της την γέννηση της ερωτικής σειράς. Μέσα του έχει κι αυτός, ο Δημιουργός, την ποιητική δύναμη όλη του Έρωτος. Διότι είναι και Μήτις, πρώτος γεννήτορας, και Έρως πολυτερπής. Άρα, κατά φυσικόν λόγο, είναι αίτιος της Αγάπης που συνδέει τα δημιουργήματα και της αρμονικής μεταξύ τους συμφωνίας. Και ίσως τούτο έχοντας στο νου ο Φερεκύδης, έλεγε ότι ο Δίας, όταν είναι έτοιμος να δημιουργεί μεταβάλλεται σε Έρωτα.
«Τα τοίνυν όλα περιέχων ο Ζεύς. Ήν γάρ ο δημιουργός και « Μήτις πολυτερπής », και ως μεν Μήτις τίκτει την Αθηνάν, ως δε Έρως απογεννάει την ερωτικήν σειράν. Έχει δε και αυτός (ο δημιουργός) εν αυτώι την του Έρωτος αιτίαν. Έστι γάρ και Μήτις πολυτερπής. Εικότως άρα φιλίας εστίν αίτιος τοις δημιουργήμασι και ομολογίας. Και ίσως προς τούτο αποβλέπων ο Φερεκύδης έλεγεν εις Έρωτα μεταβεβλήσθαι τον Δία μέλλοντα δημιουργείν. Πάντα γάρ εν Ζηνός μεγάλου τάδε σώματι κείται.»
ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ: http://www.schizas.com/site3/
Με την Συγγραφέα Δήμητρα Λιάτσα
Η Δήμητρα Λιάτσα γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη. Έκανε φιλολογικές σπουδές. Ξένες γλώσσες: Αγγλικά, Γαλλικά και Ιταλικά. Εργάστηκε επί σειρά ετών στην επιμέλεια βιβλίων. Μετέφρασε άνω των 30 τίτλων κυρίως από την Αγγλική γλώσσα. Έγραψε άρθρα σε περιοδικά και εφημερίδες, με αντικείμενο την Ελληνική Γραμματεία. Έδωσε σειρά ομιλιών προσκεκλημένη από το Ινστιτούτο Αριστοτέλης, με θέμα την Ελληνική Γραμματεία, την Ιστορία και την παιδεία.
Από το 2009 ασχολείται με την συστηματική μελέτη του Ομήρου και από το 2014 με την ανάγνωση, τον σχολιασμό και την ανάρτηση στο διαδίκτυο ολόκληρης της Οδύσσειας.
Από το 2017 έχει ξεκινήσει και την ανάγνωση, τον σχολιασμό και την ανάρτηση στο διαδίκτυο ολόκληρης της Ιλιάδος.
Έχει συγγράψει δύο βιβλία: «Τα ψέματα που λένε για την Ελλάδα» (2004) και «Η Ελληνική καταγωγή του Χριστιανικού μύθου» (2013), τα οποία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Δήλιος.
Λόγοι και Ομιλίες της Δήμητρας Λιάτσα: ΕΔΩ
Ομήρου Ιλιάς: ΕΔΩ
Ομήρου Οδύσσεια: ΕΔΩ
Από «Φρυκτωρίες» και «Βισάλτη»: ΕΔΩ
Περισσότερα βίντεο: ΕΔΩ
Πηγή: ΑΝΑΛΕΚΤΑ, σελ. 46 - ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ Σ. ΣΤΑΜΑΤΗ –– ΑΘΗΝΑΙ 1978
Το βιβλίο εδώ: https://www.scribd.com/document/
----------------
Ο Γεώργιος Κεδρηνός ήταν βυζαντινός χρονογράφος. Έζησε στο τέλος του 11ου και στις αρχές του 12ου αιώνα. Δεν είναι τίποτα γνωστό σχετικά με την καταγωγή του και την ζωή του, παρά μόνο ότι ήταν μοναχός. Έγραψε το έργο Σύνοψη Ιστοριών. https://el.wikipedia.org/wiki/
Ο Ωριγένης, υπήρξε μια από τις σημαντικότερες μορφές των πρωτοχριστιανικών χρόνων. Αναθεματίστηκε μετά τον θάνατό του ο ίδιος και οι ιδέες του από την Ε΄ Οικουμενική Σύνοδο το 553. https://el.wikipedia.org/wiki/
Ήταν Γυναίκα, Ιέρεια, Φιλόσοφος, Μαθηματικός.
Ήταν πολλοί αυτοί, που διδάχθηκαν και μετέπειτα δίδαξαν και οι ίδιοι. Αυτοί, που μυήθηκαν στις αποκρυφιστικές γνώσεις και μύησαν με την σειρά τους την επόμενη γενιά.
Οι ναοί των Ελλήνων Θεών με τους ιερείς και τα ιερατεία δεν λειτουργούσαν αποκλειστικά ως θρησκευτικά κέντρα. Το περίφημο και ξακουστό σε όλο τον Αρχαίο και σύγχρονο κόσμο, Μαντείο του Θεού Απόλλωνα στους Δελφούς, λειτουργούσε και ως Πανεπιστήμιο. Τα παραγγέλματα των Ελλήνων σοφών, σκαλισμένα στις κολώνες του ναού, σκοπό είχαν την καλλιέργεια υψηλής φρόνησης και ήθους στους πολυάριθμους επισκέπτες του. Και το κορυφαίο και μυστηριώδες δελφικό "Ε" ακόμα και στις μέρες μας να ερμηνεύεται από πολλούς ως τρόπος υποδοχής του επισκέπτη από τον Απόλλωνα, που σήμαινε "Είμαι εγώ" αλλά και "Εσύ Είσαι" ένας άρρηκτος δεσμός μεταξύ πατρογονικών Θεών και ανθρώπων...!!!
Άθελά μου αλλά αναπόφευκτα η σκέψη μου οδηγείται στους νεοέλληνες, οι οποίοι περιφρονούν και χλευάζουν τα ιερά των Αρχαίων και τους ιερείς γενικώς, και του συγκεκριμένου μαντείου ειδικώς... Και μάλιστα, ανάμεσά τους δυστυχώς υπάρχουν πολλοί, που δηλώνουν αρχαιολάτρες.
Ας αφήσουμε όμως τους αχάριστους και αγνώμονες και ας επιστρέψουμε στο θέμα της σημερινής ανάρτησης...
Να σας συστήσω, φίλοι μου, την Θεμιστόκλεια ! Την ιέρεια του Απόλλωνα !!!
Ήταν μια γυναίκα μαθηματικός και δίδαξε στον Πυθαγόρα τις αρχές της Γεωμετρίας και της Αριθμοσοφίας. Ο Πυθαγόρας θαύμαζε πολύ τις γνώσεις και την σοφία της. Κατά τον Αριστόξενο ο θαυμασμός του και ο σεβασμός για την γυναίκα αυτή, ήταν ο και λόγος που δέχτηκε αργότερα στην Σχολή του γυναίκες, ως μαθήτριες αλλά και ως δασκάλες, ανάμεσα στις οποίες ήταν η γυναίκα και οι κόρες του.
Η Θεμιστόκλεια λοιπόν (-6ος αιώνας) ήταν Μαθηματικός, αλλά και Δελφική Ιέρεια. Αναφέρεται και από τον Διογένη τον Λαέρτιο, λόγιο και συγγραφέα.
Ο Πυθαγόρας, ένας σοφός με σπάνιο ήθος, διδάχτηκε τις περισσότερες από τις ηθικές του αρχές από την Θεμιστόκλεια. Όπως ανέφερα, συγχρόνως μυήθηκε στις αρχές της Αριθμοσοφίας και της Γεωμετρίας.
Σύμφωνα με τον φιλόσοφο Αριστόξενο (-4ος αιώνας) η Θεμιστόκλεια δίδασκε Μαθηματικά σε όσους από τους επισκέπτες των Δελφών είχαν την σχετική θέληση. Αναφέρεται επίσης, ότι η Θεμιστόκλεια είχε διακοσμήσει τον βωμό του Απόλλωνος με γεωμετρικά σχήματα, που τόσο λάτρευε!
Μάια Τσεπουλίδου
( σ.σ.: Η Εικόνα είναι συμβολική: Assassin's Creed Odyssey fanart.
Επί τής εποχής του αυτοκράτορος Θεοδοσίου τού Α' υπήρχον εις τήν Κωνσταντινούπολιν, μεταφερθέντα εξ άλλων μερών της Ελλάδος, μεταξύ άλλων και τα εξής αγάλματα:
1. Λυδία Αθηνά, έργον Σκύλλιδος καί Διπίνου.
2. Κνιδία Αφροδίτη έργον Κνιδίου Πραξιτέλους.
3. Σαμία Ήρα, έργον Λυσίππου και Βουπάλου τού Χίου.
4. Έρως πτερωτός, έχων τόξον, μεταφερθείς εκ τής Μύνδου (παρά την Αλικαρνασόν).
5. Ο Φειδίου ελεφάντινος Ζεύς, όν Περικλής ανέθηκεν είς ναόν Ολυμπίων.
6. Άγαλμα μιμούμενον τον χρόνον, έργον Λυσίππου.
7. Αμφιτρίτη, εκ Ρόδου.
8. Χαλκούς βους εκ Περγάμου, κ.λπ.
Η Αθηνά Παρθένος του Φειδίου, εις την Ακρόπολιν των Αθηνών και πολλά άλλα αγάλματα των Αθηνών μετεφέρθησαν εις την Κωνσταντινούπολιν περί το 450.
Πηγή: ΑΝΑΛΕΚΤΑ - ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ Σ. ΣΤΑΜΑΤΗ –– ΑΘΗΝΑΙ 1978
------------------------------
Ο Όμηρος αναφέρει επανειλημμένως, ότι κατά την πολιορκία της Τροίας εχρησιμοποιούντο όπλα σιδήρου. Αναφέρει όμως ακόμη και την βαφή του σιδήρου για να γίνει ανθεκτικότερος και σκληρότερος (βαφή σιδήρου = εμβάπτησις αυτού πυρακτομένου εντός ψυχρού ύδατος).
Το σχετικό χωρίο της Οδύσσειας:
Όπως, όταν ο σιδηρουργός μεγάλο τσεκούρι ή σκεπάρνι εμβαπτίζει εντός ψυχρού ύδατος, προκαλουμένου μεγάλου συριγμού, εν ω γίνεται σκλήρυνσις διότι αυτό ιδίως δίδει ανθεκτικότητα εις τον σίδηρον.
ως δ’ ότ’ ανήρ χαλκεύς πέλεκυν μέγαν ηέ σκέπαρνον
(Οδύσσεια ι 391)
Πηγή: ΑΝΑΛΕΚΤΑ - ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ Σ. ΣΤΑΜΑΤΗ –– ΑΘΗΝΑΙ 1978
Όθεν Πλάτων είχεν έπιγράψει εΙς τήν αίθουσαν ακροάσεων της Ακαδημίας “να μην εισέρχεται κανείς αγεωμέτρξτος”.
Πηγή: ΑΝΑΛΕΚΤΑ - ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ Σ. ΣΤΑΜΑΤΗ –– ΑΘΗΝΑΙ 1978
Η εκτίμηση, την οποία έχει ο Πλάτων για την Γεωμετρία ως πολιτιστικό μέσο, φαίνεται σε ένα ανέκδοτο περιστατικό, το οποίο δημοσιεύει ο Κικέρων στην «Πολιτεία» του («De republica» I, 17, 29):
Όταν κάποιος νέος εξέφρασε την επιθυμία να παρακολουθήσει μαθήματα στην Ακαδημία, ο Ξενοκράτης, ο οποίος υπήρξε μετά τον Πλάτωνα και το Σπεύσιππο διευθυντής της Ακαδημίας, τον ρώτησε, εάν γνωρίζει Γεωμετρία.
Και του φιλοσόφου το δώρο αυτό ήταν κι εσύ δε θα προχωρήσεις με θάρρος, αλλά τρέμοντας για τα ρουχαλάκια σου και τα ασημικά σου; Άθλιε, έτσι έχασες το χρόνο σου μέχρι τώρα;
Λοιπόν, θα καταλάβεις άραγε ότι το επιστέγασμα όλων των κακών που βρίσκουν τον άνθρωπο, και της αγένειας και της δειλίας του, δεν είναι ο θάνατος, αλλά μάλλον ο φόβος του θανάτου; Να ασκείσαι, λοιπόν, σε παρακαλώ, ενάντια σ' αυτό το φόβο, αυτόν να στοχεύουν όλοι σου οι συλλογισμοί, οι ασκήσεις σου, τα αναγνώσματα· και θα μάθεις ότι έτσι μόνο ελευθερώνονται οι άνθρωποι.
Και ο Ευρυσθέας, βέβαια, έτσι όπως ήταν, δεν ήταν βασιλιάς ούτε του Άργους ούτε των Μυκηνών, γιατί, βέβαια, δεν ήταν βασιλιάς ούτε στον ίδιο τον εαυτό του· ο Ηρακλής, όμως, ήταν κυρίαρχος και αρχηγός ολόκληρης της γης και της θάλασσας, και τις καθάριζε από την αδικία και την ανομία, φέρνοντας τη δικαιοσύνη και τη χρηστότητα· και αυτά τα έκανε γυμνός και μόνος.
ΕΠΙΚΤΗΤΟΣ ΔΙΑΤΡΙΒΗ Γ’ (απόσπασμα)
Το ξέρω ότι είμαι θνητός και εφήμερος, αλλά όταν ανιχνεύω των άστρων τις αμφιδρόμους ελικοειδείς τροχιές, τότε δεν ακουμπάω με τα πόδια μου τη γη, αλλά γεύομαι Αμβροσία στο τραπέζι των τροφίμων του Διός!
ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ ΚΛΑΥΔΙΟΥ ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΥ
ΟΙΔΑ ΟΤΙ ΘΝΗΤΟΣ ΕΦΗΝ ΚΑΙ ΕΠΑΜΕΡΟΣ ΑΛΛΑ ΟΤΑΝ ΑΣΤΡΩΝ ΙΧΝΕΥΩ ΚΑΤΑ ΝΟΥΝ ΑΜΦΙΔΡΟΜΟΥΣ ΕΛΙΚΑΣ ΟΥΚΕΤΙ ΕΠΙΨΑΥΩ ΓΑΙΗΣ ΠΟΣΙΝ ΑΛΛΑ ΠΑΡΑΑΥΤΩ ΖΗΝΙ ΔΙΟΤΡΟΦΕΟΣ ΠΙΜΠΛΑΜΑΙ ΑΜΒΡΟΣΙΗΣ
Πηγή: ΑΝΑΛΕΚΤΑ - ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ Σ. ΣΤΑΜΑΤΗ –– ΑΘΗΝΑΙ 1978
Η εκπληκτική σύνθεση υπό τον τίτλο «Ela Mu Conda′» ερμηνευμένη από την Alessandra Caiulo e Consuelo Alfieri στην Καλαβριανή διάλεκτο της Ελληνικής Γλώσσας από την κοινότητα των Griko στη Νότια Ιταλία.
Ο Σωκράτης έχει πει πως «ο άνθρωπος μπορεί να αποδώσει τα μέγιστα των δυνατοτήτων του, μόνο μέσω μανίας σε δόση θεϊκά ρυθμισμένη» («Νυν δε τα μέγιστα των αγαθών ημίν γίγνεται διά μανίας θεία μέντοι δόσει δεδομένης».)
Όταν μιλάει για μανία, εννοεί μία κατάσταση έκστασης, όπου ο έλεγχος του νου στις πράξεις, σε μεγάλο βαθμό καταστέλλεται, για να αναδυθούν απρόσκοπτα οι όψεις της ψυχής. Το σώμα κινείται πιο ελεύθερα και η έκφραση είναι πιο αυθόρμητη και συχνά έξω από τους καθημερινούς κανόνες. Τότε που ο άνθρωπος συνδέεται με τον αρχέγονο εαυτό του.
Η μανία είναι διαφορετική από τον οίστρο και την έμπνευση, διότι ως ένα βαθμό είναι ανεξέλεγκτη από τη λογική και συνήθως εκφράζεται με όλο το σώμα. Η δόση, υπογραμμίζει ο Σωκράτης, πρέπει να είναι θεϊκά ρυθμισμένη. Δεν είναι τυχαίο πως και η λέξη μάντις προέρχεται από το ίδιο ρήμα με τη μανία, το ρήμα μαίνομαι. Σε ένθεη μανία οι μάντεις προέβλεπαν τα μέλλοντα.
Αν σκεφτεί κανείς τους καλλιτέχνες στην κορύφωση της έμπνευσής τους να αποτυπώνουν μέσα από το θέμα την ψυχή τους, εύκολα μπορεί να κατανοήσει την αλήθεια της σωκρατικής ρήσης.
Μαινάδες εν χορώ
Κατά τη Μυθολογία οι Μαινάδες είναι νύμφες, τροφοί, σύντροφοι και ακόλουθοι του Διονύσου. Μαζί με τους Σειληνούς, τους σατύρους και τον Πάνα αποτελούν τον θίασο του Διονύσου. Με αναμμένους θύρσους στα χέρια και στεφανωμένες με κισσό ή κλήμα ψάλουν θρησκευτικούς ύμνους και χορεύουν ξέφρενα, -χωρίς δηλαδή έλεγχο των φρένων, του νου- ακολουθώντας τον αόρατο θεό στα μονοπάτια της φύσης.
Ο θύρσος ήταν ένα κλαδί του φυτού φέρουλα (Ferula communis), που εμπεριέχει σάρκα όπως το καλάμι, που αν την ανάψει κανείς μπορεί να σιγοκαίει. Ρυθμική και εκκωφαντική μουσική από κύμβαλα, τύμπανα, αυλούς και κρόταλα τις συνόδευε. Οι γυναίκες της αρχαιότητας, έπαιρναν μέρος σε τέτοιες τελετουργίες λατρείας του Διονύσου. Ακριβώς επειδή η διονυσιακή λατρεία απελευθέρωνε αρχέγονες ανάγκες του ανθρώπου για ξεφάντωμα, ονομαζόταν και Ελευθέριος και Λυαίος.
Μάλιστα τόσο σημαντική θεωρείτο η λατρεία του, που ο Ευριπίδης έχει γράψει μία τραγωδία, τις «Βάκχες», όπου οι γυναίκες της πόλης της Θήβας ως μαινάδες βακχεύουν, έχουν δηλαδή φύγει στο δάσος, για να λατρέψουν το Διόνυσο, ενώ ο βασιλιάς τους, ο Πενθέας, δε συμφωνεί με τη λατρεία αυτού του θεού. Βρίσκει σκληρή τιμωρία από την ίδια τη μητέρα του που αγνοώντας ότι πρόκειται για τον γιο της πρωτοστατεί στο διαμελισμό του.
Γλεντοκόποι από παράδοση
Νυχτερινές συντροφιές μετά το φαγοπότι τριγυρνούσαν στους δρόμους των πόλεων, τραγουδώντας, παίζοντας μουσική και κάνοντας αστεϊσμούς και πειράγματα, συχνά σεξουαλικού περιεχομένου. Απεικονίσεις ειδικά γυναικών σε χορευτικές φιγούρες έχουμε ήδη από τη μυκηναϊκή περίοδο.
Στις μέρες μας η μουσική είναι κονσερβαρισμένη. Ξεχάσαμε πώς είναι να ακούμε τις φωνές μας να τραγουδάνε. Οι χοροί είναι ακόμα πιο σπάνιοι και πάντοτε σε συγκεκριμένους χώρους. Συνήθως ακολουθούμε βήματα, ενώ η ελεύθερη κίνηση του σώματος πάνω σε μία μελωδία ή ένα ρυθμό είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Ο χορός όμως στην ουσία είναι η ερμηνεία της μελωδίας και του ρυθμού της μουσικής με το σώμα.
https://www.ekirikas.com/ , Πηγή εικόνας: https://commons.wikimedia.org
--------------------------
Στην Ελληνική Μυθολογία οι Μαινάδες είναι νύμφες που παρουσιάζονται ως συνοδοί του θεού Διονύσου. Η λέξη μαινάς (στον ενικό) εμφανίζεται στον Όμηρο, όπου συσχετίζεται με τη μανία. Και πράγματι, το κυριότερο χαρακτηριστικό των Μαινάδων είναι η εκστατική μανία, δηλαδή η πέρα από τη λογική υπερκινητική και βίαιη συμπεριφορά.
Αναφέρονται κυρίως ως τροφοί του Διονύσου και ταυτίζονται με τις Βάκχες. Την καλύτερη περιγραφή τους τη συναντάμε στην τραγωδία Βάκχες του Ευριπίδη. Στη Μακεδονία, σύμφωνα με τον «Βίο του Αλεξάνδρου» από τον Πλούταρχο, οι Μαινάδες αποκαλούνται Μιμαλλώνες και Κλωδώνες. Στην υπόλοιπη Ελλάδα αναφέρονται και με τα επίθετα Βασσαρίδες, Ποτνιάδες κ.ά., ενώ συγχέονται και με τις Θυιάδες.
Οι Μαινάδες φορούν στεφάνια από κισσό, σμίλακα και νεβρίδες (ελαφριά φορέματα από δέρμα νεβρού, δηλαδή ελαφιού). Διατρέχον τα βουνά και μπορούν να συναναστρέφονται με τα άγρια ζώα. Λατρεύουν τον Διόνυσο με τραγούδια, με «μανικούς» χορούς και με κραυγές. Πάνω στον ενθουσιασμό τους μπορούν να ξεριζώσουν δέντρα και να σκοτώσουν δυνατά θηρία. Τόση δύναμή τους χάρισε ο Διόνυσος. Οι Μαινάδες ακολούθησαν τον Διόνυσο ακόμα και στην εκστρατεία του στην Ινδία. Ωστόσο, συνδέονται και με ειρηνικά έργα, όπως ο τρύγος και η οινοποιία, όπως αναπαριστώνται σε αγγειογραφίες.
Οι Μαινάδες διακρίνονται στην τέχνη από τις άλλες γυναικείες μορφές. Στις Αρχαίες Ελληνικές αγγειογραφίες απεικονίζονται πολλές φορές να χορεύουν με Σειληνούς και Σατύρους, ή την ώρα που προσφέρουν θυσία στον Διόνυσο, ή κατά τη σκηνή της τιμωρίας του Πενθέα και του Ορφέα. Στην κλασική και μεταγενέστερη τέχνη, οι Μαινάδες απεικονίζονται επίσης μαζί με τη θεά Αφροδίτη και τον κύκλο της, ή μαζί με την Ειρήνη και τις Μούσες. Από τις γλυπτές αναπαραστάσεις των Μαινάδων ξεχωρίζουν δύο αγάλματα Μαινάδων που χορεύουν. Το ένα από αυτά, που φυλάσσεται στη Δρέσδη, σχετίζεται με τον γλύπτη Σκόπα, ενώ το άλλο ανάγεται στην Ελληνιστική Εποχή.
https://el.m.wikipedia.org/ , Οπτικοακουστικό: Ποσειδώνιος ο Ρόδιος
-------------------
