Η ΛΙΜΝΗ ΚΕΡΚΙΝΙΤΙΣ - Η ΑΠΟΞΗΡΑΜΕΝΗ ΛΙΜΝΗ ΤΟΥ ΑΧΙΝΟΥ ΣΕΡΡΩΝ

Η τέως λίμνη του Αχινού Σερρών, ταυτίζεται με την Κερκινίτιδα λίμνη που αναφέρει ο Αρριανός στο έργο του "Αλεξάνδρου Ανάβασις" [Δεν πρέπει να την συγχέουμε με την λίμνη Κερκίνη που βρίσκεται 45 χλμ. δυτικά της πόλης των Σερρών η οποία είναι τεχνητή λίμνη και τα έργα δημιουργίας της ξεκίνησαν το 1928 και ολοκληρώθηκαν το 1936]. 

Η Κερκινίτης λίμνη (του Αχινού), ήταν Αρχαία λίμνη στην κάτω κοιλάδα του ποταμού Στρυμόνα και ήταν ναυπηγικός χώρος του Φιλίππου και του Μ. Αλεξάνδρου που επικοινωνούσε με τη θάλασσα της Αμφίπολης αφού ο Στρυμόνας ήταν πλωτός.

Σύμφωνα με τον Αρριανό, στη λίμνη αυτή ήταν αγκυροβολημένος ο στόλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου και από δω είχε πλεύσει στις εκβολές του Στρυμόνα και στη συνέχεια στα μικρασιατικά παράλια. Από αρχαιολογικά ευρήματα και επιγραφές μαρτυρείται η ύπαρξη ναυσιπλοΐας στη λίμνη, καθώς και η παρουσία διαφόρων όρμων και οικισμών στην ανατολική της όχθη κοντά στα σημερινά χωριά Παραλίμνιο, Ψυχικό, Μεσοκώμη και Πεθελινό. Ήταν ένα ασφαλές φυσικό λιμάνι αφού δεν υπήρχε οπτική επαφή από την θάλασσα.

Δεδομένου ότι ο Στρυμόνας ήταν πλωτός από τις εκβολές του (όπου ήταν η Ηιόνα) ως την Κερκινίτιδα λίμνη σχηματιζόταν ένας υδάτινος δρόμος που επέτρεπε τη διείσδυση, κυρίως εμπορική, από τον Στρυμονικό κόλπο στην ενδοχώρα, φτάνοντας ως την σημερινή Πεπονιά, πολύ κοντά στην Αρχαία πόλη των Σερρών.

Η Ονομασία

Το όνομα Κερκινίτις οφείλεται κατά μία εκδοχή στη μεγαλοπρεπή ουρά (=κέρκος), που σχημάτιζε η λίμνη από το ύψος του Μυρκίνου μέχρι τις εκβολές του Στρυμόνα.

Κατά μια άλλη εκδοχή, το όνομα Κερκινίτης συνδέεται με την φυσική αφθονία καβουριών, «Καρκινίτις» στην Ιωνική Διάλεκτο και επικράτησε Κερκινίτις στη Δωρική Διάλεκτο.

Ενώ στο χωριό Αχινός αποδίδεται η σύγχρονη ονομασία της λίμνης: Αχινού (ή «τ' Αχινού», «Ταχινού»).

Στα μέσα του 15ου αιώνα η λίμνη τ' Αχινού ήταν κατά το πλείστον φέουδο της Μάρως, της χριστιανής Ελληνοσερβίδας μητριάς του Μωάμεθ του Πορθητή, που ο ίδιος ο Μωάμεθ, τιμητικά την είχε εγκαταστήσει στην Έζιοβα, τη σημερινή Δάφνη Σερρών, όπου και ο ομώνυμος "Πύργος".

Κατά τα χρόνια εκείνα η λίμνη καταλάμβανε έκταση που κάλυπτε ολόκληρη την νοτιοανατολική πεδιάδα των Σερρών (περίπου 250.000 στρ.), από την Αμφίπολη έως το χωριό Κάτω Καμήλα.

Σε χάρτη του 1910, η κυρίως λίμνη περιορίζεται μέχρι τον σημερινό οικισμό Πεπονιάς.

Σε χάρτη του 1927, η λίμνη "Ταχινού" περιορίζεται μέχρι τον σημερινό οικισμό Αχινού, όπου και οι εκβολές του Στρυμόνα.

Με την καθέλκυση της βυθοκόρου "AHINOS" στις 23/8 του 1931 στο λιμάνι του Πεθελινού που είχε κατασκευάσει η Monks-Ulen για τις ανάγκες των έργων, η αποξήρανση της λίμνης του Αχινού είχε αρχίσει. Άλλες δύο βυθοκόροι ("STRYMON" και "KERKINI") χρησιμοποιήθηκαν για τον ίδιο σκοπό.

Η λίμνη αποξηράθηκε το 1936 και οι αποκαλυφθείσες εκτάσεις διενεμήθηκαν στους κατοίκους των γύρω χωριών. Στην περιοχή αυτή βρίσκεται σήμερα το αρδευτικό δίκτυο. Η λίμνη του Αχινού κάλυπτε όλη τη σημερινή ΄΄βάλτα΄΄.

(Πληροφορίες για την αποξήρανση της λίμνης στα σχόλια)

Πηγές:

Πρώην Δήμος Αχινού

Δήμος Βισαλτίας

https://localhistoryserres.sites.sch.gr

facebook.com/amfipolisguide/posts

ΟΙ ΑΡΓΕΑΔΕΣ ΚΑΙ Ο ΑΚΤΙΝΩΤΟΣ ΗΛΙΟΣ ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

Χρυσή Λάρναξ Φιλίππου Β, Μουσείο Βεργίνας, Νομός Ημαθίας Πηγή: https://el.m.wikipedia.org

Σύμφωνα με τον Ησίοδο οι Μακεδόνες όφειλαν την καταγωγή τους στο Μακεδόνα, τον γιο του Δία και της Θυίας, κόρης του Δευκαλίωνα και αδελφής του Έλληνα, και αδελφό του Μάγνητα, γενάρχη των Θεσσαλών. Ο Ελλάνικος, πάλι, κατονομάζει Μακεδόνα τον γιο του Αιόλου, μυθικό γενάρχη των Αιολέων, ενώ μια άλλη μυθική εκδοχή θέλει ιδρυτή του μακεδονικού βασιλείου τον Κάρανο. Σύμφωνα μ’ αυτή, ο Κάρανος ακολουθώντας δυο δελφικούς χρησμούς περιπλανήθηκε στη χώρα των Βοττιαίων και στις πηγές του Αλιάκμονα ακολουθώντας μια κατσίκα (αίγα), ώσπου αυτή σταμάτησε δείχνοντάς του έτσι το σημείο, όπου έπρεπε να ιδρύσει την πρωτεύουσα του βασιλείου του, τις Αιγές.

Παρομοίως ο Διόδωρος μας πληροφορεί ότι ο χρησμός που δόθηκε στον Περδίκκα Α’, αυτή τη φορά, τον καλούσε να θυσιάσει στους τρισμακάριστους θεούς και να χτίσει μια πόλη εκεί που θα έβλεπε χιονόλευκες γίδες με λαμπερά κέρατα να κοιμούνται.

Ο Ηρόδοτος αναφερόμενος στους πολυπλάνητες Δωριείς μας πληροφορεί ότι κάποιοι απ’ αυτούς τελικά κατοίκησαν στην Πίνδο με το όνομα Μακεδνοί.

Η ιστορία όμως που συνδέθηκε περισσότερο με το μακεδονικό βασίλειο είναι αυτή που αναφέρει ο Ηρόδοτος σχετικά με τη γενιά του βασιλιά Αλέξανδρου του Α’:

Τρία αδέρφια διωγμένα από το Άργος, ο Γαυάνης, ο Αέροπος και ο Περδίκκας, απόγονοι του Τήμενου, γιου του Ηρακλή, κατέφυγαν στους Ιλλυριούς κι από κει διασχίζοντας τα βουνά έφτασαν στην Άνω (ορεινή) Μακεδονία, στην πόλη Λεβαία. Εκεί δούλευαν στο σπιτικό του βασιλιά· ο ένας τους βοσκούσε τ’ άλογα, ο άλλος τα γελάδια κι ο μικρότερος, ο Περδίκκας, τα γιδοπρόβατα.

Όταν έμαθε ο βασιλιάς από την βασίλισσα ότι όταν έψηνε το ψωμί του μικρού αδελφού, του Περδίκκα, γινόταν διπλάσιο, το θεώρησε θαύμα και διέταξε τους αδελφούς να φύγουν από το βασίλειό του.

Οι αδελφοί ζήτησαν τον μισθό τους. 

Εκείνη τη στιγμή έμπαινε το φως του Ήλιου από την καπνοδόχο και ο βασιλιάς είπε ειρωνικά: “Πάρτε τον ήλιο, αυτό σας δίνω για μισθό”. Οι δύο αδελφοί Γαυάνης και Αέροπος έμειναν αποσβολωμένοι. Τότε ο Περδίκκας τράβηξε το μαχαίρι του και χάραξε το τμήμα του δαπέδου που φώτιζε ο ήλιος. Κι αφού χάραξε έναν κύκλο, χουφτώνει σαν να ‘ταν νερό τρεις φορές το φως και το αποθέτει στον κόρφο του κι απαντά στο βασιλιά: «Δεκτά όσα μας δίνεις».

Μόλις ο Περδίκκας έβαλε στον κόρφο του τον ήλιο (-700), τον πήρε ως νόμιμη και στο εξής μόνιμη προσωπική ιδιοκτησία του και έφυγε με τα αδέρφια του.

Αφότου έφυγαν, ο βασιλιάς έμεινε προβληματισμένος κι ύστερα από παραινέσεις των γύρω του έβαλε να τους κυνηγήσουν, αλλά ένας ποταμός, που οι καταδιωκόμενοι πρόλαβαν και πέρασαν, ξαφνικά πλημμύρισε εμποδίζοντας τους διώκτες τους.

Ασφαλείς πλέον, ο Γαυάνης, ο Αέροπος και ο Περδίκκας, ξεκινώντας από το Βέρμιο, συνέχισαν την πορεία τους, έφτασαν κοντά στους κήπους του Μίδα. Εκεί ίδρυσαν την πρωτεύουσά τους τις Αιγές. Στη συνέχεια κατέκτησαν από κει την υπόλοιπη Μακεδονία και ο Περδίκκας έγινε ο πρώτος Δωριέας άνακτας της Μακεδονίας. (Ηρόδ. 8,137).

Ο τίτλος Αργεάδες προέρχεται από το Άργος, που είναι ο τόπος καταγωγής των Τημενιδών. Έχει ενδιαφέρον αυτό το σημείο να το συγκρίνουμε με την σχέση του Ηρακλή με τον Ευρυσθέα, αλλά και γενικότερα την πεποίθηση των Δωριέων, περιλαμβανομένων των Μακεδόνων, ότι η καταγωγή τους είναι από τον Ηρακλή (ο Τήμενος ήταν γιος του Ηρακλή). Στον τάφο της Βεργίνας βρέθηκε και χρυσό πλακίδιο με την κορύνη του Ηρακλή. Το πλακίδιο ήταν διακοσμητικό του βασιλικού θώρακα.

Τον ήλιο που πήρε ο Περδίκκας ως αμοιβή και νόμιμη ιδιοκτησία του, τον κληροδότησε στους βασιλικούς απογόνους του, που ήταν πολύ φυσικό να τον διατηρήσουν στον μακεδονικό μύθο και να τον κάνουν επίσημο έμβλημα της Μακεδονίας.

Παραπομπές:
Ηρόδοτος, βιβλίο VIII, κεφ. 137 Loeb Κλασσική Βιβλιοθήκη έκδοση 1920
Παυσανίας «Ελλάδος Περιήγησις» Β.16.7 και Γ.1.6  Εκδοτική  Αθηνών

https://methormisakathektou.blog/greek-history , http://vergina.web.auth.gr

ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ - Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΩΝ

Είναι ο μεγάλος ποιητής τραγωδιών που συμπληρώνει την τριάδα των "τραγικών" ποιητών της Ελληνικής Αρχαιότητας μαζί με τον Αισχύλο και το Σοφοκλή. 

Στην ανάρτηση αυτή θα ασχοληθούμε με το άδοξο τέλος του μεγάλου ποιητή...!!!

Ο Ευριπίδης, σύμφωνα με τον Ερατοσθένη [Διογ. Λαέρτ.2.5-24.45], πέθανε σε ηλικία 75 ετών. Η παράδοση της Αρχαιότητας μας πληροφορεί, ότι ο Ευριπίδης γεννήθηκε την ημέρα της Ναυμαχίας της Σαλαμίνας, την 20η του μηνός Βοηδρομίου του -480.

Την ακριβή εποχή του θανάτου του την συλλέγουμε από τους Βατράχους του Αριστοφάνους όπου μαθαίνουμε ότι ήταν ήδη θανών όταν το έργο παίχθηκε [Αριστ. Βατρ. 67] για πρώτη φορά στα Λήναια του Αρχοντικού έτους του Καλλία, (Γαμηλιών, -405).

Από το ίδιο έργο φαίνεται [Αριστ. Βατρ. 76-79, 786-794], επίσης ότι ο και ο Σοφοκλής ήταν ήδη θανών, περί της ίδιας εποχής.
Οι θάνατοι και των δύο αναφέρονται ιστορικά από τον Διόδωρο, τον ίδιο χρόνο της ανάληψης της Τυραννίας από Διονύσιο:

ΔΙΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΙΚΕΛΙΩΤΗΣ 13.103.4
― περὶ δὲ τὸν αὐτὸν χρόνον ἐτελεύτησε Σοφοκλῆς ὁ Σοφίλου, ποιητὴς τραγῳδιῶν, ἔτη βιώσας ἐνενήκοντα, νίκας δ᾽ ἔχων ὀκτωκαίδεκα. φασὶ δὲ τὸν ἄνδρα τοῦτον τὴν ἐσχάτην τραγῳδίαν εἰσαγαγόντα καὶ νικήσαντα χαρᾷ περιπεσεῖν ἀνυπερβλήτῳ, δι᾽ ἣν καὶ τελευτῆσαι. Ἀπολλόδωρος δ᾽ ὁ τὴν χρονικὴν σύνταξιν πραγματευσάμενός φησι καὶ τὸν Εὐριπίδην κατὰ τὸν αὐτὸν ἐνιαυτὸν τελευτῆσαι.

Παρόλα αυτά, ο Σοφοκλής έζησε λίγο παραπάνω από τον Ευριπίδη, διότι έλαβε τα νέα για τον θάνατο του [Ευρ. Διογ.Λαερτ. 2.5, 23.44], και θρήνησε το γεγονός με την απαγόρευση των ηθοποιών του να εμφανιστούν στη σκηνή ενδεδυμένοι με τη συνήθη διακόσμηση, των στεφάνων και των ειρεσιώνων.

Τα νέα του θανάτου του Ευριπίδου έφθασαν στην Αθήνα λίγο πρίν την εποχή των «Διδασκαλιών» ή των Αγώνων των ποιητών τραγωδών, στα Λήναια.
Ηταν η εποχή λίγο πριν τα καταγεγραμένα Διονύσια εν Αγροίς, [27η Ποσειδ. Περίοδος Α’, Ημερ.Μετωνος] και ο θάνατος έλαβε χώρα την 18η του Ποσιδεώνος, πριν τα Λήναια, εκείνης της εποχής στο μηνα Ποσειδεώνα [Θεοφρ, Περί Αδολεσ].

Ο θάνατος βρήκε τον Ευριπίδη κοντά στον Βορμίσκο της ακτής του Στρυμονικού, στη Μακεδονία.

Εκεί μετά την απόσυρση του στη αυλή του Αρχέλαου είχε ένα τραγικό τέλος. Κατασπαράχθηκε από τα σκυλιά του βασιλιά Αρχέλαου. Οι πληγές του ήταν τόσο βαριές από τα δαγκώματα των σκυλιών όπου υπέκυψε μετά από λίγες ημέρες. Το γεγονός δεν ήταν ένα τραγικό ατύχημα, όπως μας έχει παραδοθεί, αλλά σκόπιμα αφέθηκαν τα σκυλιά για να τον σκοτώσουν.
Με ποιανού την εντολή ή το κίνητρο, μας έχουν δωθεί διαφορετικές εξηγήσεις:

ΣΟΥΔΑΣ, ΑΥΛΟΣ ΓΕΛΛΙΟΣ 25.20
― Ετελεύτησε δε υπό επιβολής Αρριδαίου του Μακεδόνος και Κρατεύα του Θετταλού, ποιητών όντων, και φθονήσαντων αυτώ, πεισάντων τε τον βασιλέως οικέτην, τούνομα Λυσίμαχον. . . τους βασιλέους ους αυτός έτρεφε κύνας επαφείναι αυτώ.

ΕΡΜΗΣΙΑΝΑΞ ΠΕΡΙ ΑΘΗΝΑΙΩΝ 23.21

― Εισοκε σοι δαίμων Ευριπιδη εύρεν όλεθρον αμφι βίου στυγνών αντιάσαντι κυνών.

ΣΤΟΒΑΙΟΣ ΦΛΟΡΙΛΕΓΙΟΝ 3.281, ΣΩΤΑΔΗΣ, ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ 2.2.2
― Αισχύλω γράφοντι επιπέπτωκε χελώνη, Σοφοκλής πάγα φαγών σταφύλης πνιγείς τέθνηκε κύνες οι κατά Θράκην Ευριπίδην έτρωγον.

Ο Οβίδιος μας εξηγεί ότι αυτά τα σκυλιά αφέθηκαν επάνω του την ώρα που επέτρεφε από το Ιερό της Αρτέμιδος, όπου είχε τη συνήθεια να αποσύρεται μέσα στο ιερό και να μελετά τον Ηράκλειτο τον Σκοτεινό [ΟΒΙΔΙΟΣ ΙΒΙΣ 595].

Ο Στεφ. Βυζ. γράφει για την τοποθεσία :
― Βορμισκος· χωρίων της Μακεδονίας εν ώ κυνοσπάρακτος γέγονεν Ευριπίδης... εκ δε των δηγμάτων αρρωστήσαντα αυτόν αποθανείν.

ΕΛΛ. ΑΝΘΟΛ. ΑΔΔΑΙΟΣ 51
― ου σε κυνών γένος ειλ Ευριπίδη, ουδέ γυναικός οίστρος, τον σκοτίης Κυπρίδος αλλότριον αλλ΄Αίδης και γήρας· υπαί Μακετη δ΄Αρεθούση κείσαι εταίρειη τίμιος Αρκέλεω.

Το Πάριο Χρονικό καταγράφει το θάνατο του Ευριπίδη το 3 έτος της 94ης Ολυμπιάδος. 

Ο Απολλόδωρος το 3ο έτος της 94ης όπου και το σωστό.

Ο Ευριπίδης τάφηκε σε ένα μέρος που οι Αρχαίοι ονόμαζαν Αρεθούσα στη Μακεδονία.

[Ο Ευριπίδης θάφτηκε στη Μακεδονία (Βίος 36, Παυσανίας 1, 2, 2), στην κοιλάδα της Αρέθουσας (Πλούταρχου, Λυκούργος 31), κι ο μεγαλοπρεπής του τάφος, κατασκεύασμα του Αρχέλαου, έγινε τόπος προσκυνήματος των θαυμαστών του.

Οι Αθηναίοι τον τίμησαν με κενοτάφιο στον δρόµο προς τον Πειραιά (Βίος Ευριπίδου) Θουκυδίδου τοῦ ἰστοριογράφου ποιήσαντος ἢ Τιµοθέου τοῦ µελοποιητοῦ με το επίγραμμα:

«Τάφος του Ευριπίδη είναι όλη η Ελλάδα. Τα οστά του τα κρατάει η Μακεδονία, όπου δέχτηκε τον θάνατο. Πατρίδα του είναι η Αθήνα, η Ελλάδα της Ελλάδας. Πολλές είναι οι χαρές που έδωσε με τα τραγούδια του, και γι’ αυτό πολλοί είναι κι εκείνοι που τον τιμούν».

Μνῆµα µὲν Ἑλλὰς ἅπασα Εὐριπίδου. Ὀστέα δ’ ἴσχει γῆ Μακεδών, ἣ γὰρ δέξατο τέρµα βίου. Πατρὶς δ’ Ἑλλάδος Ἑλλὰς, Ἀθῆναι. Πλεῖστα δὲ µούσαις τέρψας, ἐκ πολλῶν καὶ τὸν ἔπαινον ἔχει.]

Sacred Athenian Calendar

------------------------------------

ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ - ΕΝΑΣ «ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΑΠΟ ΣΚΗΝΗΣ»

ΑΦΙΕΡΩΜΑ / ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΟΜΗΡΙΚΟΥ ΚΥΚΛΟΥ ΠΟΥ ΔΙΟΡΓΑΝΩΘΗΚΕ ΣΤΙΣ 29 ΜΑΪΟΥ 2016, ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΤΟΥ ΕΥΡΙΠΙΔΗ, ΣΤΗΝ ΑΡΕΘΟΥΣΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ.

ΒΟΡΜΙΣΚΟΣ — ΑΡΧΑΙΑ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΣΤΟΝ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΣΤΑΥΡΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Εικόνα: Το χωριό Παλαιά Βρασνά, η Εγνατία οδός, κάτω στην παραλία τα Νέα Βρασνά και στο βάθος στον κόλπο, ο Σταυρός Θεσσαλονίκης. 

Πηγή εικόνας: facebook Βρασνά - Vrasna

Αρχαία θρακική πόλις εν Μυγδονία παρά την πόλιν Αρέθουσαν επί τής λίμνης Βόλβης, όπου αυτή εκβάλλει διά του Ρηχίου ποταμού εις η θάλασσαν. (Θουκυδ. IV, 13).

Αναφέρεται επίσης Βορμίσκος και Βρωμίσκος. Εις τον Βρομίσκον τούτον απέθανε, κατά τήν παράδοσιν, όπως αναφέρει Στέφανος ο Βυζάντιος, ο τραγικός ποιητής Ευριπίδης, κατασπαραχτείς υπό των κυνών.

Πηγή: Λεξικόν Γεωγραφικόν καί Ιστορικόν της Θράκης από των Αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι της αλώσεως της Κωνταντινουπόλεως. 1954

(σ.σ.: Αναφέρεται ως θρακική πόλις διότι ως γνωστόν, κατά τα πανάρχαια χρόνια, η περιοχή από τον Δούναβη έως την περιοχή της Πιερίας, ονομαζόταν Θράκη. Ο Όμηρος πέρα του προσδιορισμού των συνόρων της, γράφει ότι ο Άθως από όπου κατέβαινε η θεά Ήρα βρισκόταν στη Θράκη και ότι σ αυτήν περιλαμβανόταν και η Πιερία η κοιτίδα των μουσών. Χάρτης της Αρχαίας Θράκης εδώ: https://atticpot.ipet.gr )

Σύμφωνα με Αρχαίους συγγραφείς και ιστορικούς, ήταν μια «μυγδονική» κωμόπολη γνωστή ως «Βορμίσκος». Κατά Θουκυδίδη, ήταν χτισμένη κοντά στον ποταμό Ρήχιο (στην Ρεντίνα). Λέγεται ότι ο Ευριπίδης, ο μεγάλος Έλληνας Αρχαίος ποιητής, σκοτώθηκε εδώ από τα άγρια ​​σκυλιά του βασιλιά Αρχέλαου κατά τη διάρκεια ενός κυνηγιού.
Αυτή η «μυγδονική» κωμόπολη ήταν σημαντική αφού εισήλθε στη μεγάλη Αθηναϊκή και Δηλιακή συμμαχία.
Ήταν ο δρόμος πρόσβασης που χρησιμοποίησαν τα Λακεδαιμόνια στρατεύματα του στρατηγού Βρασίδα προς Αμφίπολη και του στρατού του Ξέρξη.

Ο ΑΡΧΑΙΟΣ ΒΟΡΜΙΣΚΟΣ ή ΒΡΟΜΙΣΚΟΣ

Ο Αρχαίος αυτός μυγδονικός οικισμός είναι γνωστός κατά τον Στέφανο Βυζάντιο ως "Βορμίσκος" κατά τον Θουκυδίδη ως "Βρομίσκος" κατά Δήμιτσα και ως εθνικό Βορμίσκος". Βρίσκονταν στην έξοδο της λίμνης Βόλβης και στη δεξιά όχθη του ποταμού Ρηχίου πολύ κοντά στην Αρχαία Αρέθουσα και στα στενά της Ρεντίνας. Ο Θουκυδίδης τον συνδυάζει με τον Αυλώνα (τον σημερινό Σταυρό) απέναντι από το Αρτεμίσιο φρούριο που εδέσποζε στον Στρυμωνικό κόλπο. Κατά τον Δήμιτσα ο Βρομίσκος ήταν ο τόπος που οι μεταγενέστεροι των Αρχαίων επίστευαν ότι ευρίσκονταν στην περιοχή του ο τάφος του Ευριπίδη, ενώ προσωπικά θεωρούσε πιό πιθανή την εκδοχή ο ποιητής να τάφηκε για λόγους επίσημους, καλλιτεχνικούς κατ εκπολιτιστικούς λόγους στην νεοσύστατη και την μεγίστη των εν Μακεδονία πόλεων Πέλλα.

Ο Στέφανος Βυζάντιος τον Βορμίσκο, τον αποκαλεί χωρίο Μακεδονίας, δηλαδή μια πολίχνη, ένα απλό οικισμό στον οποίο ο τραγικός ποιητής βρήκε τραγικό τέλος "κυνοσπάρακτος γέγονες".

Ο Βρομίσκος είναι Ελληνική λέξη που προέρχεται από το ρήμα βρέμω ή βρομώ και βρόμος που σημαίνούν βομμώ, βουϊζω και κροτώ και βρόμας ίσον μεγάλος θόρυβος, πάταγος ή ο μεγάλος ήχος από νερά, από αυτά που προφανώς θα έπεφταν με ορμή, μέσα από την κοιλάδα της Ρεντίνας, τις χαράδρες και τα φαράγγια.

Στον παρακείμενο αυτόν τόπο της Αρέθουσας τον πανάρχαιο αυτό χώρο τον Βρομίσκο, οι ντόπιοι λένε πως κάποτε που γίνηκε η μεγάλη πλημμύρα στην κοιλάδα, του Αυλώνα της Ρεντίνας, μάλλον από τρομερό σεισμό, τα νερά της λίμνης ξεχύθηκαν και γέμισαν τα πάντα. Στις εκβολές του Ρήχιου ποταμού κοντά στον σημερινό Σταυρό συνέβη κάτι το περίεργο. Σχηματίσθηκε ένα βάραθρο τρομερό και μεταβλήθηκε σ' ένα βαθύ νεροστρόβιλο. Τα νερά όπως έρχονταν ορμητικά είχαν παρασύρει μαζί ότι βρήκαν μπροστά τούς και στριφογύριζαν δαιμονικά και τέλος ρουφιόντουσαν με βρόντο και ρόχθο, σαν να τα κατάπινε κανένα στόμα ενός τέρατος της κολάσεως.... ο νεροστρόβιλος ανέβαινε σε μεγάλο ύψος και ξερνούσε τα λείψανα που υπήρχαν μέσα σ' αυτόν.

Για το βάραθρο αυτό της Αρχαιότητας διηγούνται πολλά και αναφέρονται πολλές ιστορίες, γιατί όπως ήταν επόμενο ύστερα από μιά τέτοια καταστροφή και θεομηνία, ξεχύθηκαν πλήθος από κόκκαλα μαζί με σαπισμένες σάρκες ανθρώπων και ζώων και η φαντασία τους είδε πολλά τέρατα και σημεία.... και από αυτό το γεγονός η τοποθεσία αυτή χρωστά το όνομά της κατά την λαϊκή παράδοση ως Βρομίσκος...

Ο ιστορικός Θουκυδίδης (Δ’ 103) μνημονεύει ότι ο στρατηγός των Λακεδαιμονίων Βρασίδας είχε ξεκινήσει το πρωϊ και έφθασε 'περί την δείλην" της ημέρας εκείνης και μάλιστα χειμώνα και ενώ έπιπτε ελαφρά χιών, παρά την σημερινή κοινότητα κάτω Σταύρού, μεταβαίνοντας προς κατάληψη της Αμφιπόλεως. Αναφέρει συγκεκριμένα "επί τον Αυλώνα και Βορμίσκον" και ασφαλώς θα εννοεί, την μεν Αυλώνα την κοιλάδα, το φαράγγι της Ρεντίνας, από τα οποία τα νερά της λίμνης Βόλβης δια του παραπλεύρως ποταμού Ρηχίου εκβάλουν στον κόλπο του Στρυμώνα δηλαδή στον Μυγδονικό Βορμίσκο ή Βρομίσκο, στον σημερινό Σταυρό και τις εκβολές τον Ρηχίου ποταμού όπου βρίσκεται η ευρύτερη παραλία και ο κόλπος του κάτω Σταυρού περίπου.

Ίσως είναι η παλαιότερη μαρτυρία που έχουμε για τον Μυγδονικό Αρχαίο Βορμίσκο ή Βρομίσκο δηλαδή κατά το έτος -423 που αναφέρει ο Θουκυδίδης για τις κινήσεις τον στρατηγού Βρασίδα (Δ' 84 και Δ' 102) και άλλη μια πηγή του Ηροδότου (Ζ' 115) ο οποίος περιγράφει την πορεία του Ξέρξη, γράφει ότι αυτός διήλθε το Σιλέος Πεδίον, που θα αναφέρουμε περί αυτού λεπτομέρειες στη συνέχεια, (παρά τον Βορμίσκον - Σταυρό) και παράκαμψε την Στάγειρο λόγω τον ορεινού όγκου τον Στρατονίκου και της δασώδους περιοχής του, ελλείψει άλλων οδεύσεων. Επίσης έχουμε και μία άλλη έγγραφη πηγή ότι το -425 ο μυγδονικός Βορμίσκος αποσπάστηκε από τον έλεγχο τον Μακεδονικού κράτους και υπήχθηκε στον έλεγχο των Αθηναίων, καθώς μας διδάσκουν οι φορολογικοί κατάλογοι των Αθηνών, πρέπει και αυτός μαζί με την Στρέψα, Θέρμη ή Σέρμη, Μεθώνη και Ηράκλειο να υπάγονταν στην περιώνυμη αττικοδηλιακή συμμαχία.

Από τις ελάχιστες αυτές πηγές των Αρχαίων συγγραφέων και τις ιστορικές ενδείξεις που αναφέραμε, ότι εδείπνησαν και αναπτύχθησαν οι άνδρες του στρατηγού Βρασίδα και η πορεία του Ξέρξη πέρασε από εκεί, άρα σοβαρό και στρατηγικό αφ' ενός μέρος και από την άλλη συμμετέχει στην αττικοδηλιακή συμμαχία των Αθηνών μαζί με άλλες γνωστές μυγδονικές και αξιόλογες πόλεις της εποχής εκείνης.

Προκύπτει ότι μάλλον υπήρξε σημαντική και αξιοπρόσεκτη πολίχνη και ορμητήριο και δεν είναι καθόλου αμφίβολο και απίθανο κάποια περίοδος ακμής να θεμελιώθηκε, οικισμός με θάλασσα και λιμάνι κοντά στην Αμφίπολη και την Όλυνθο οπότε να ανέπτυξε και εμπορικές και πολιτιστικές σχέσεις πού έμειναν δυστυχώς, όπως και άλλες πολίχνες άγνωστες.

Ευρίσκετο "παρά του Συλεός Πεδίού καλεσμένου" (Ηρόδοτος 7,115) και ο Βορμίσκος, και η Αρέθουσα, η Ρεντίνα, η Απολλωνία, η Βόβλη, οι μυγδονικές λίμνες (Κορώνεια - Βόλβη) η Αλοίνδια (Λαγκαδάς) και Βαίρος (Περιβολάκι) εκτεινόμενον από τον Χαρτιλάτου μέχρι του Στρυμωνικού κόλπου έχοντας ως όρια προς βορρά μεν τον κισσό και τον Βερτίσκον και έτσι χωρίζεται από τα λεκανοπέδια της Βισαλτίας και Κρηστωνίας.

------------------------

Πιό πάνω και βόρεια από τον Αρχαίο ΒΟΡΜΙΣΚΟ βρίσκεται το χωριό Βρασνά.

Τα Βρασνά, κατά μια εκδοχή, λέγεται ότι πήραν την ονομασία αυτή από την πόλη Βορμίσκος ή Βρομίσκος, η οποία στην Αρχαιότητα ήταν χαμηλότερα από την σημερινή τοποθεσία των Βρασνών, προς τη θάλασσα και παραπλεύρως της Εγνατίας Οδού.

Στα Βρασνά τοποθετείται πιθανώς η Αρχαία θρακική πόλη της Βισαλτίας Βρέα που αναφέρει ο Θουκυδίδης Ι,64,4.Το -446/5 ο Περικλής είχε ιδρύσει σε αυτήν αθηναϊκή κληρουχία, που το ιδρυτικό της ψήφισμα είχε βρεθεί παλιότερα στο χωριό αυτό. Η Βρέα, που το όνομά της έχει σχέση με τη θρακική λέξη βρία = πόλη πρβ. π.χ. την πόλη Μεσημ-βρία υπήρχε ως την εποχή του Φιλίππου Β’, ενώ αργότερα κατά τη ρωμαϊκή εποχή φαίνεται πως ο πληθυσμός της ίσως απορροφήθηκε από την Αμφίπολη ή κάποια άλλη γειτονική πόλη.

Δεύτερη εκδοχή για την ονομασία Βρασνά: Το Αρχαίο τοπωνύμιο “Βρέα” διασώθηκε πιθανώς παραφθαρμένο στη νεότερη ονομασία Βραστά Βρασνά του χωριού.

Πηγές: https://volvipress.gr , https://thrakiki.gr , https://www.gtp.gr , https://topakas.me , https://www.restarttourism.gr 

----------------------------------------------

TO ΚAΣΤΡΟ ΤΗΣ ΡΕΝΤIΝΑΣ ή ΚΑΣΤΡΟ ΑΡΤΕΜΙΣΙΟΝ - EΝΑΣ AΓΝΩΣΤΟΣ ΘΗΣΑΥΡOΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝIΑΣ 

Η Ακρόπολη των Σερρών / Κουλάς: Το σημείο ορόσημο της πόλεως!

Το σπουδαιότερο σήμερα σωζόμενο κτίσμα του κάστρου είναι ο πύργος που υψώνεται στο δυτικό άκρο του πευκόφυτου λόφου και είναι γνωστός ως «Πύργος του Ορέστη», στην πόλη των Σερρών. Ο ισχυρότατος αυτός πύργος κτίστηκε σε αρχαίο φρούριο που υπεράσπιζε την πόλη τον -7ο και -6ο αιώνα.

Η ίδρυση της βυζαντινής Ακρόπολης ανάγεται στον 9ο αιώνα , όπου πηγές αναφέρουν ότι ο αυτοκράτορας Νικηφόρος Φωκάς κατασκεύασε οχυρωματικά έργα στην πόλη των Σερρών. Κατά τη Βυζαντινή Περίοδο αναφέρεται σε πολλά χρυσόβουλα των βυζαντινών αυτοκρατόρων ως «Κάστρο».

Μετά την κατάκτηση των Φράγκων επικράτησε η ονομασία «Καστέλι» που διατηρήθηκε έως τα χρόνια της τουρκοκρατίας. Οι τούρκοι ονόμαζαν την Ακρόπολη «Μπας Κουλέ» και από αυτό το όνομα προήλθε και η ονομασία «Κουλάς» που ισχύει έως σήμερα.

Την περίοδο των βυζαντινών χρόνων η ακρόπολη περιβαλλόταν από ισχυρό τείχος με ατρακτοειδές σχήμα. Στο εσωτερικό του περιέκλειε τις κατοικίες των εκάστοτε διοικητών και αξιωματούχων του κράτους. Το τείχος της Ακρόπολης, σύμφωνα με τον τούρκο περιηγητή Εβλιά Τσελεμπή, είχε δύο πύλες στην ανατολική και δυτική πλευρά, τα ίχνη της οποίας (δεύτερης) διασώζονται έως και σήμερα.

Μεγαλόπρεποι πύργοι αποτελούσαν μέρος του τείχους. Ο ακριβής αριθμός αυτών δεν είναι γνωστός, διότι υπάρχει διαφωνία μεταξύ περιηγητών και ερευνητών. Ο γάλλος ROBERT DE DREUX αναφέρει τέσσερις πύργους, ενώ ο Π. Παπαγεωργίου κάνει λόγο για έξι. Σήμερα έχει διασωθεί «ο πύργος του Βασιλέως» στη δυτική πλευρά, το ψηλότερο μέρος του οποίου είναι κατεστραμμένο.

Μια δεύτερη εκδοχή για το χρόνο κτισίματος του κάστρου της Ακρόπολης, παραπέμπει στην επιγραφή που βρίσκεται στο δεξιό άκρο του πύργου του Βασιλέως, για την ερμηνεία της οποίας εκφράστηκαν πολλές απόψεις.

Η επικρατέστερη είναι ως «Πύργος του Ανδρονίκου Βασιλέως ον έκτισεν Ορέστης».

Πρόκειται για τον αυτοκράτορα Ανδρόνικο τον Γ΄, που στα 1341 ετείχισε την Αμφίπολη και το Σιδηρόκαστρο και πιθανότατα και την πόλη των Σερρών.

Ο επιβλητικός λόφος του Κουλά, στους πρόποδες του οποίου απλώνεται η πόλη των Σερρών, αποτελεί χρόνια τώρα πόλο έλξης όχι μόνο για τους Σερραίους, αλλά και για κάθε εθνικότητας επισκέπτες που στο Κάστρο, όσο και στα εναπομείναντα τείχη θα νιώσουν να ξεπηδούν ήρωες της ιστορίας και να ξεφυλλίζουν τις σελίδες της.

(Το κείμενο είναι από την επίσημη ιστοσελίδα του Δήμου Σερρών)

Η ακρόπολη των Σερρών (Κουλάς) σε φωτογραφία της δεκαετίας του ΄20 πριν ακόμη δεντροφυτευτεί.

Γράφει γι΄ αυτήν ο συγγραφέας Π. Παπαγεωργίου:

“Ως στεφάνη υπέρκειται της πόλεως εν ανωμάλω εδάφει, κατωφορικώς αποκλίνοντι προς ανατολήν, η ευρεία ακρόπολις, Τουρκιστί μεν αυτή «Μπάς κουλέ» οιονεί «κεφαλόπυργος» κατ΄ αντιδιαστολήν προς τους παρακειμένους χαμηλότερους λόφους λεγομένη και το όπισθεν αυτής μέρος «Χισάρ αρντί», «του φρουρίου όπισθεν», κοινώς δε μόνον «ο κουλάς», σώζουσα το περίθεον αυτήν τείχος μετά των πύργων…”.

Βρίσκεται σε υψόμετρο 165μ. (το “Κατακουνόζι” 110, η Καλλιθέα 120 και η Α, Καμενίκια 135 μ.).

Ως προς το ποιος και πότε κτίστηκε το εκεί κάστρο στον μοναδικό διασωθέντα από αυτό “Πύργο του Βασιλέως” υπάρχει μία επιγραφή “διά τεμαχίων πλίνθων εμπεπηγμένων εις τον τοίχον και συγκρατουμένων με κονίαμα”

- η οποία κατά τον Παπαγεωργίου γράφει: “Πύργος Αυγούστου βασιλέως ον έκτισεν Ορέστης”,

- κατά τον Κ. Ζησίου: “Πύργος κυρού Βασιλείου ον Ορέστης ανεκτισεν έτος 989 μ.Χ.”,

- κατά τον Α. Κεραμέα: “Πύργος Αυγούστης Ελένης ον έκτισεν Ορέστης”

- και τέλος η εκδοχή του Α. Ξυγγόπουλου (1927): Πύργος Αγίου Βασιλείου ον έκτισεν Ορέστης”.

Θέα στις Σέρρες από τον πύργο του Κουλά

https://infonews24.gr , https://epiloges.tv/ , https://www.agro24.gr , https://foititisonline.gr/ , Βίντεο: Babis Hatziioannou

---------------------------------------

Σχετικές αναρτήσεις με θέμα: ΣΕΡΡΕΣ

«Κλείνοντας τα μάτια “άλλαξε” την όρασή σου και ξύπνα μια άλλη, που ενώ την έχουν όλοι, λίγοι τη χρησιμοποιούν...!» (Πλωτίνος)

ΤΟ DΝΑ ΑΚΟΥΕΙ ΤΟΝ ΚΡΑΔΑΣΜΟ ΤΗΣ ΦΩΝΗΣ και ΚΑΘΕ ΠΡΟΦΟΡΙΚΗ ΛΕΞΗ

Η ΚΑΘΕ ΠΡΟΦΟΡΙΚΗ ΛΕΞΗ ΜΑΣ, ΕΠΗΡΕΑΖΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟ ΘΕΤΙΚA ή ΑΡΝΗΤΙΚΑ διότι το DNA είναι “ΚΕΡΑΙΕΣ λήψεως”.

Στα εργαστήρια «Της Κυματικής Γενετικής» διαπιστώθηκε ότι: «η αφύπνιση όλων των δυνατοτήτων του DΝΑ γίνεται µε την ΟΜΙΛΙΑ, διατυπώνοντας τις επιθυμίες µας φωναχτά, για να ακούγονται, διότι Ο ΚΡΑΔΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΦΩΝΟΥΜΕΝΩΝ ΛΕΞΕΩΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΕΝΡΕΡΓΟΠΟΙΕΙ ΤΑ ΥΠΟΤΙΘΕΜΕΝΑ “ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ” DΝΑ.

(σ.σ.: Τα υποτιθέμενα “σκουπίδια” DNA αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος του DΝΑ που κάποτε οι επιστήμονες πίστευαν ότι απλώς καταλαμβάνει χώρο στο γονιδίωµα και το θεωρούσαν άχρηστο. Αποδεικνύεται όμως ότι έχει πολύ ενεργό ρόλο.)

«Το DΝΑ ακούει τον κραδασµό της φωνής, αναδιατάσσεται από τη συχνότητα των λέξεων και εκτελεί µε ακρίβεια τις επιθυμίες εργοποιώντας όλους τους συμπαντικούς μηχανισμούς αλλά και τους µηχανισμούς προστασίας και αυτοϊασής του».

Πολλές μελέτες της Κβαντικής Φυσικής, της Κυματικής Γενετικής, της Ιατρικής, της Ψυχολογίας και της Μεταφυσικής, κατέληξαν στο συμπέρασμα μετά από πολυετή πειράματα ότι: «ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ DNA ΚΙΝΟΥΝΤΑΙ ΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΠΟΥ ΠΑΡΑΓΕΙ Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΤΟΥ ΑΤΟΜΟΥ, Η ΟΠΟΙΑ ΕΠΙΘΥΜΙΑ, ΒΟΗΘΑΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝ.

Η ΚΑΘΕ ΠΡΟΦΟΡΙΚΗ ΛΕΞΗ ΜΑΣ, ΕΠΗΡΕΑΖΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟ ΘΕΤΙΚΆ ή ΑΡΝΗΤΙΚΑ διότι το DNA είναι “ΚΕΡΑΙΕΣ λήψεως”.

Όταν ένας άνθρωπος αρχίζει να ταπεινώνει, να καταστρέφει, να βρίζει, τότε το άτομο αυτό ταπεινώνει και καταστρέφει τον εαυτό του. Η άσχημη γλώσσα είναι η καταστροφή της ψυχής και του κόσμου. Ο άνθρωπος, καταστρέφει εξίσου με τα έργα και τα λόγια του.

Στα πειράµατα της επιστημονικής οµάδας του Dr Garyaev δημιουργήθηκαν πολλά γενετικά «θαύματα» µε τη χρήση της απλής ομιλίας. «Το κλειδί για την αλλαγή του DΝΑ µε λέξεις και φράσεις, βρίσκεται στη χρήση της σωστής συχνότητας προφοράς της λέξεως. Χρησιμοποιώντας διαμορφωμένες ραδιοφωνικές και φωτεινές συχνότητες, μπορέσαµε να επηρεάσουµε τον κυτταρικό μεταβολισμό και να διορθώσουμε γενετικά ελαττώματα».

Επιστημονικά πειράματα έχουν αποδείξει ότι η αφύπνιση όλων των δυνατοτήτων του DNA μπορεί να γίνει με τον κραδασμό της ΦΩΝΗΣ και τις κατάλληλες λέξεις που χρησιμοποιούνται, οι οποίες προκαλούν ενεργοποίηση των κοσμικών συνθηκών για την επίτευξη του επιθυμητού αποτελέσματος, διότι το DNA κατανοεί πλήρως τις σκέψεις και τις επιθυμίες του ανθρώπου.

Με βάση τις διαπιστωµένες ιδιότητες του DΝΑ, µας συμβουλεύουν:

«Ο άνθρωπος πρέπει να ΜΙΛΑΕΙ µε αισιοδοξία στον εαυτό του ώστε να τον ακούει το DΝΑ και τα όργανά του. ΝΑ ΤΑ ΕΠΑΙΝΕΙ. ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΠΟΤΕ ΣΤΙΣ ΠΑΘΗΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΑ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ.

ΘΑ ΑΠΟΦΕΥΓΟΝΤΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣ ΟΙ ΦΡΑΣΕΙΣ: ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ, ΕΙΜΑΙ ΑΡΡΩΣΤΟΣ, ΠΟΝΑΩ, ΥΠΟΦΕΡΩ. ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΕΣ. Έτσι, χωρίς να το ξέρουμε συντηρούµε και επιδεινώνουµε την κατάσταση.

Οι άνθρωποι αποτυγχάνουν να το κάνουν αυτό για έναν απλό λόγο. Γιατί ΣΤΟΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΜΑΣ ΔΙΑΛΟΓΟ, λέμε συνεχώς λόγια αναφερόμενοι στην ασθένεια. Η “Κυματική Γενετική” αφυπνίζει τις µνήµες του DΝΑ στο σώµα και το διεγείρει ώστε να “θυμάται”.

Από το βιβλίο “Κόσμημα Σκέψης”, του στρατηγού και συγγραφέως Γεράσιμου Καλογεράκη, εκδ. ΔΙΟΝ, Α’ έκδοση, Θεσσαλονίκη 2023.

----------------------------------------------

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΨΥΧΗ; 

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΨΥΧΗ;

Η ψυχή, σύμφωνα με την ιερή αφήγηση του Ερμή του Τρισμέγιστου είναι τμήμα της «ψύχωσης», η οποία προέρχεται από το πνεύμα και τη θεία ουσία του Δημιουργού. Αν συνδυάσουμε τις σημερινές επιστημονικές γνώσεις της κβαντοφυσικής με αυτή την αφήγηση του Ερμή, η θεία ουσία και το πνεύμα του Θεού είναι ο αιθέρας και το DNA, οι δομικές ύλες της ζωής και της ύλης του σύμπαντος, οι οποίες είναι άυλες και αόρατες.

Ορφικοί και οι Πυθαγόρειοι: «Η ψυχή προέρχεται από τους Θεούς, είναι όμως αιχμάλωτη και κατοικεί σε ένα σώμα διαφορετικής φύσης από αυτήν». Η κβαντοφυσική υποστηρίζει σήμερα το ίδιο.

Όμηρος: «Ψυχή είναι αυτό που απομένει μετά τον θάνατο του φυσικού σώματος».

Προσωκρατικοί: «Η ψυχή διαφέρει από την ύλη και υπάρχει αυτοτελώς έξω από αυτήν ως πνευματική οντότητα, για να της δίνει μορφή». Το ίδιο λένε και οι σύγχρονες επιστημονικές έρευνες, όπως θα δούμε στη συνέχεια.

Στωικοί: «Ο καθένας και το κάθε τι συνδέεται με το Αιώνιο Όλον, τον Θεό, μέσω μιας εσωτερικής προσωπικής θεότητας, του λεγομένου "Δαίμονος Εαυτού" (Θεϊκού Εαυτού ή Ανώτερου Εαυτού). Ο Δαίμων Εαυτός είναι ο σύνδεσμος της ανθρώπινης ψυχής με την Ψυχή του Παντός. Η ψυχή είναι η εσωτερική, έμφυτη και αδιάσπαστη πνοή, η οποία διατρέχει όλα τα τμήματα του σώματος, όσο η ομαλή αναπνοή του ζώντος όντος είναι παρούσα στο σώμα». Ο Εσωτερισμός αυτή την άποψη τη θεωρεί σαν δόγμα του και η Κβαντική Φυσική και η Κυματική Γενετική δεν διαφωνούν καθόλου, ενώ η Κλασική Φυσική απορρίπτει την ύπαρξή της ψυχής.

Τι Είναι η Ψυχή;

«Η ψυχή είναι μια άλλη λέξη για τη Θεϊκή Ουσία»

Dr Petr Petrovich Garyaev

Τι είναι αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν Ψυχή; Η «Κυματική Γενετική» και η Κβαντοφυσική όπως και αρκετά Κέντρα και Ινστιτούτα Ψυχικών Ερευνών, αποφαίνονται ότι: «Η ψυχή είναι αιθερικός στρόβιλος τον οποίον παράγει το σύνολο των μορίων του DNA των κυττάρων του ανθρώπινου σώματος και ο οποίος λόγω της αιθερικής δοµής του, συνδέει τον άνθρωπο µε το σύμπαν και τον Δημιουργό του. Αυτός ο αιθερικός στρόβιλος είναι η ψυχή του ανθρώπου, η οποία βρίσκεται παντού στο σώμα και σε όλα τα κύτταρα του σώματος και επεκτείνεται σε ολόκληρο το σύμπαν».

Δηλαδή η ψυχή είναι η αιθερική ουσία που διαποτίζει ολόκληρο το ανθρώπινο σώμα, από το κύτταρο του άκρου της τελευταίας τρίχας της κεφαλής του ανθρώπου, έως και το τελευταίο κύτταρο του άκρου των νυχιών των ποδιών του, αφού σε κάθε ανθρώπινο κύτταρο το DΝΑ αποτελεί συστατικό της δοµής του.

Η Κβαντική Φυσική µελετά επίσης την άποψη ότι η ψυχή µπορεί να εδρεύει στο αιθερικό πεδίο του σώματος, στην αύρα που µας περιβάλλει σαν κέλυφος ενέργειας, γιατί η αύρα είναι προέκταση του ανθρώπινου DΝΑ και συγκροτείται από ένα σύνολο λεπτών ενεργειακών κελυφών και ένα λεπτό εγκέφαλο, πιστό αντίγραφο του φυσικού εγκέφαλου.

Αυτός ο λεπτός εγκέφαλος αντιλαμβάνεται πληροφορίες όχι μόνο για τον τρισδιάστατο χώρο όπου ζει ένα άτομο, αλλά και από όλο το φάσμα της αντίληψής του και από το φάσμα της κοσμικής νοημοσύνης.

Επιβεβαίωση για την ύπαρξη της ψυχής έχουμε και από τον νευροφυσιολόγο, Dr Oleg Bekhmetiev, o oποίος δέχεται ότι: «Η ψυχή είναι η ακτινοβολία όλων των κυττάρων του σώματος χωρίς εξαίρεση. Όλα τα αιθερικά μόρια της ψυχής, περιέχονται µέσα σε κάθε κύτταρο στα µόρια του DΝΑ και στην περίπτωση του θανάτου εγκαταλείπουν το σώμα σε συγκροτημένη αιθερική µορφή ενεργειακού νέφους.

Ο Dr Michel Reif, επικεφαλής ιατρικού κέντρου του Τελ Αβίβ, θεωρεί ότι η ουσία της ψυχής αποτελείται από εξαιρετικά µικρά άτοµα και η πυκνότητά τους είναι 176,5 φορές μικρότερη από αυτή του αέρα. Και αυτή η ουσία, δεν βρίσκεται σε ένα συγκεκριµένο όργανο, αλλά τυλίγει ολόκληρο το ανθρώπινο σώμα.

Η Κβαντική Φυσική δέχεται ότι: «Η ψυχή, λόγω της αιθερικής µορφής της, µετά απὀ τον θάνατο του υλικού σώματος αποδεσμεύεται από την ύλη και επιστρέφει στα κβαντικά πεδία του σύμπαντος, που βρισκόταν πριν ενσαρκωθεί στη γη, και ως ενέργεια, είναι αιώνια και αθάνατη».

Ο Ρώσος καθηγητής Dr Barnaul Pavel Gosov, μελετούσε επί χρόνια την ύπαρξη της ψυχής και κατάφερε να αποδείξει ότι κάθε ανθρώπινο ον έχει µια μοναδική ψυχή που μοιάζει µε δακτυλικό αποτύπωμα.

Όλες οι ιδιότητες που αποδίδουν στην ψυχή οι άνθρωποι, οι φιλόσοφοι και οι θρησκείες, καλύπτονται απόλυτα από ίδιες ιδιότητες του DNA στο 100%, σύμφωνα με την Κβαντοφυσική, την Κυματική Γενετική, τον Βιοκεντρισμό και πολλά Κέντρα και Ινστιτούτα ψυχικών ερευνών. Επομένως ο επιστημονικός ταυτισμός του Κώδικα Γενετικής με την Ψυχή, θα πρέπει να θεωρηθεί απόλυτα ακριβής.

Από το βιβλίο “Κόσμημα Σκέψης”, του στρατηγού και συγγραφέως Γεράσιμου Καλογεράκη, εκδ. ΔΙΟΝ, Α’ έκδοση, Θεσσαλονίκη 2023.

------------------------------------------

ΣΩΜΑ – ΝΟΥΣ – ΨΥΧΗ

H ΨΥΧΗ ΕΙΝΑΙ ΑΘΑΝΑΤΗ ΚΑΙ ΚΡΑΤΑΕΙ ΜΝΗΜΕΣ

Η ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΤΗΣ

ΤΟ ΣΩΜΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ. Η ΜΝΗΜΗ ΑΝΗΚΕΙ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ. (ΠΛΩΤΙΝΟΣ)

Η ΓΝΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΓΙΑΤΙ Η ΨΥΧΗ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΑΝΕΚΑΘΕΝ (ΔΙΑΛΟΓΟΣ, ΣΩΚΡΑΤΗΣ - ΜΕΝΩΝ)

...ενώ ζούσε πολυτελή ζωή, ήρθε σε μας να μας αφαιρέσει το μίζερο καθημερινό μας...

Ο Ξέρξης, φεύγοντας από την Ελλάδα, άφησε στον Μαρδόνιο τις προσωπικές του αποσκευές. Λοιπόν (σ.σ.: μετά την νικηφόρα μάχη των Πλαταιών), όταν ο Παυσανίας είδε τις αποσκευές του Μαρδονίου, τη σκηνή του με έπιπλα χρυσά και ασημένια, με πολύχρωμα παραπετάσματα, διέταξε τους αρτοποιούς και τους μαγείρους να ετοιμάσουν δείπνο παρόμοιο μ᾽ αυτό που ετοίμαζαν για τον Μαρδόνιο.

Και, καθώς αυτοί εκτελούσαν τη διαταγή του, τότε ο Παυσανίας, βλέποντας ανάκλιντρα χρυσά κι ασημένια ομορφοστρωμένα και τραπέζια χρυσά κι ασημένια και μεγαλόπρεπη ετοιμασία δείπνου, έμεινε με το στόμα ανοιχτό για τα καλούδια που γέμιζαν το τραπέζι και διέταξε —έτσι, για να γελάσουν— τους υπηρέτες του να ετοιμάσουν δείπνο λακωνικό.

Κι όταν ετοίμασαν το φαγητό τους, η διαφορά απ᾽ τα προηγούμενα ήταν μεγάλη και ο Παυσανίας έβαλε τα γέλια κι έστειλε και κάλεσε τους στρατηγούς των Ελλήνων· κι όταν συγκεντρώθηκαν αυτοί, ο Παυσανίας, δείχνοντας τα δείπνα που ετοιμάστηκαν, και το ένα και το άλλο, είπε:

"Άνδρες Έλληνες, σας συγκέντρωσα για τούτο: ήθελα να σας δείξω την αφροσύνη του Μήδου, που, ενώ ζούσε μια τέτοια ζωή, ήρθε σε μας να μας αφαιρέσει το μίζερο καθημερινό μας". Αυτά λοιπόν λεν πως είπε ο Παυσανίας στους στρατηγούς των Ελλήνων.

Ἄνδρες Ἕλληνες, τῶν δε εἵνεκα ἐγὼ ὑμέας συνήγαγον, βουλόμενος ὑμῖν τοῦ Μήδου [ἡγεμόνος] τὴν ἀφροσύνην δέξαι, ὃς τοιήνδε δίαιταν ἔχων ἦλθε ἐς ἡμέας οὕτω ὀϊζυρὴν ἔχοντας ἀπαιρησόμενος. ταῦτα μὲν Παυσανίην λέγεται εἰπεῖν πρὸς τοὺς στρατηγοὺς τῶν Ἑλλήνων"

ΗΡΟΔΟΤΟΣ Ιστορίαι ΒΙΒΛΙΟ 9 ΚΑΛΛΙΟΠΗ [9.82.1 - 9.82.3]

https://www.greek-language.gr