ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΗΣ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ, ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ

Ο Επίκτητος αναφέρει πως: «Η φιλοσοφία δεν έχει να κάνει με θεωρίες και ανάλυση. Είναι η τέχνη να ζεις ενάρετη ζωή. Η Φιλοσοφία προορίζεται για τον καθένα, και εξασκείται αυθεντικά μόνο από αυτούς που την εναρμονίζουν με την πράξη μέσα στη κοινωνία, προς μία καλύτερη ζωή για ΟΛΟΥΣ. Ο σκοπός της είναι να φωτίσει τους τρόπους με τους οποίους έχει μολυνθεί η ψυχή μας από σαρθρά πιστεύω, ταραχώδεις επιθυμίες, επιλογές αμφίβολης αξίας».

Η Φιλοσοφία, ως η ευρύτερη επιστήμη λοιπόν, αποτελεί το «γιατί» των «γιατί», τη σκέψη των σκέψεων και καθαρά επαγωγικά την πράξη των πράξεων.

Δεν φιλοσοφεί κανείς παπαγαλίζοντας αναμασώντας και επαναλαμβάνοντας φιλοσοφίες άλλων. Φιλοσοφία είναι η μελέτη και η εφαρμογή της στην καθημερινότητα, στην πράξη. Η Φιλοσοφία είναι τρόπος ζωής.

Η αρετή δεν είναι μόνο μια θεωρητική γνώση, αλλά και πρακτική, όπως είναι η ιατρική και η μουσική. Όπως δηλαδή ο γιατρός και ο μουσικός είναι αναγκαίο όχι μόνο να διδαχθεί ο καθένας το θεωρητικό μέρος της τέχνης του, αλλά να ασκηθεί και στη πράξη, έτσι κι αυτός που θέλει να γίνει ενάρετος, είναι ανάγκη να μάθει καλά, όχι μόνο τα μαθήματα που τον κατευθύνουν στην αρετή, αλλά ν' ασκείται και στη πράξη σ' αυτά με εργατικότητα και φιλοτιμία.
Η αρετή, επιστήμη εστίν ου θεωρητική μόνον, αλλά και πρακτική, καθάπερ η τε ιατρική και η μουσική, δει ουν ώσπερ τον ιατρόν και τον μουσικόν μη μόνον ανειληφέναι τα θεωρήματα της αυτού τέχνης εκάτερον, αλλά και γεγυμνάσθαι πράττειν κατά τα θεωρήματα, ούτω και τον εσόμενον αγαθόν άνδρα μη μόνον εκμανθάνειν όσα μαθήματα φέρει προς αρετήν, αλλά και γυμνάζεσθαι κατά ταύτα φιλοτίμως και φιλοπόνως.

ΜΟΥΣΩΝΙΟΥ (Στωικού φιλοσόφου, Ανθ. Στοβαίου, Κ8,78)

Εφαρμόζοντας την φιλοσοφία στην πράξη διαμορφώνεται ένας νέος άνθρωπος. Είναι αυτός που γνωρίζει ότι το κλειδί της ζωής του και των μυστηρίων που τον περιβάλλουν βρίσκεται μέσα του. Ότι η βελτίωση της κοινωνίας ξεκινά από την δική του βελτίωση, ότι κανένας δεν θα κάνει αυτό που αντιστοιχεί στη δική του ευθύνη, που δεν περιμένει θαύματα, αλλά πιστεύει στο μυστήριο και ξέρει να ζει κάθε στιγμή με όλες του τις δυνάμεις. Μιλάει περισσότερο με τα έργα παρά με τα λόγια, γιατί όλοι χρειαζόμαστε καλά παραδείγματα. Ξέρει να ζει και να ονειρεύεται. Είναι μια πηγή φωτός και μια ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον.

ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ - ΜΥΘΑΓΩΓΙΑ , https://www.nea-acropoli-athens.gr

Φίλιππος Νικολάου - Φύλλα φθινοπωρινά

 Στίχοι, Μουσική: Φίλιππος Νικολάου. Η πρώτη του δισκογραφική δουλειά το 1969, με ένα δίσκο 45 στροφών.

ΟΙ ΙΣΗΜΕΡΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΑ

Από την εποχή της Αρχαιότητας, οι μυστηριακές εορτές και τελετουργίες ήταν πάντοτε άμεσα συνυφασμένες με την παρατήρηση σημαντικών αστρονομικών φαινομένων. Κατά τη διάρκεια του ημερολογιακού έτους, έχουμε τέσσερις βασικούς αστρονομικούς άξονες, που σηματοδοτούν την εναλλαγή των τεσσάρων εποχών. Τότε εκδηλώνονται και οι τέσσερις μεγαλύτερες εορτές του χρόνου, η Φθινοπωρινή και Εαρινή Ισημερία και το Χειμερινό και Θερινό Ηλιοστάσιο (διάβασε σχετικό άρθρο μου για το Θερινό Ηλιοστάσιο εδώ).

Στον ουράνιο θόλο αυτά τα τέσσερα ιδιαιτέρως σημαντικά και συμπαντικά αστρονομικά γεγονότα, αποτελούνται από τα πολικά ζεύγη δύο αξόνων, που σχηματίζουν έναν ισοσκελή σταυρό. Ο ένας άξονας βρίσκεται πάνω στην τροχιά της γης κατά τις ημέρες των δύο Ισημεριών, της Φθινοπωρινής και της Εαρινής που είναι οι μοναδικές ημέρες και νύχτες κατά τη διάρκεια του έτους που είναι ίσες χρονικά και ο δεύτερος άξονας διακρίνεται κατά τις ημέρες των δύο Ηλιοστασίων, του Χειμερινού που έχουμε τη μικρότερη σε διάρκεια ημέρα του έτους και του Θερινού, που είναι η μεγαλύτερη ημέρα σε όλη την ηλιακή χρονιά.

Επειδή όμως όπως πάνω έτσι και κάτω, άλλο ένα πολικό ζεύγος που συναντούμε στη Φθινοπωρινή Ισημερία, είναι αυτό του νου και της ψυχής του ανθρώπου, όπου ο πόλος του ψυχισμού αντιστοιχεί στη νύκτα και ο πόλος του νου, αντιστοιχεί στην ημέρα, ενώ το σταυρό που σχηματίζουν οι δύο ουράνιοι άξονες των Ισημεριών και των Ηλιοστασίων, σχηματίζει και το ανθρώπινο σώμα όταν εκτείνουμε τα χέρια μας σε απόλυτη ευθυγράμμιση παράλληλα με τη γη που βρίσκεται τόσο κάτω μας, όσο και πάνω μας. 

Συνδέοντας λοιπόν το ανθρώπινο σώμα μας, με το σώμα του πλανήτη μας, μέσα στη Φθινοπωρινή Ισημερία, αποκτούμε μια θαυμαστή δυνατότητα. Να φέρουμε σε ισορροπία το λεπτοφυές συναίσθημα της πτερόεσσας ψυχής που συνδέεται με τη νύχτα, με τη λογική του νου που επικρατεί την ημέρα. Να κάνουμε δηλαδή αυτές τις δύο ανισομερείς λειτουργίες που ευθύνονται για όλες τις σκαμπανεβάζουσες διαθέσεις μας, μέσα από την πάλη λογικής και συναισθήματος, ισομερείς, όπως ακριβώς συμβαίνει και την Φθινοπωρινή Ισημερία με τη νύχτα και την ημέρα. Με απώτερο σκοπό, την διατήρηση της ίσης ημέρας και ίσης νύχτας, του απόλυτου δηλαδή ελέγχου και ισορροπίας των αντιδράσεών μας μεταξύ λογικής και συναισθήματος, όλες τις ημέρες του χρόνου.

Καλή Φθινοπωρινή Ισημερία! Με δεδομένη τη γνώση, πως το φως και η ζωή, βρίσκονται σε μια αιώνια ροή ανόδου και πτώσης, όπως και οι φυσικές εναλλαγές μέσα στις τέσσερις εποχές του χρόνου.

Ναυσικά

https://astropedia.gr

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΜΥΘΩΝ Η ΔΟΜΗ ΤΟΥΣ ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΣΟΦΙΑ

Οι αρχαίοι μύθοι αποτελούν έναν αληθινό θησαυρό σοφίας, που κληρονομεί η ανθρωπότητα από την παράδοση του παρελθόντος. Μερικές φορές ορισμένα στοιχεία έχουν πλέον ξεχαστεί, τουλάχιστον στο πλαίσιο του συνειδητού, ομαδικού Εγώ της ανθρωπότητας, όπως θα έλεγε ο Γιούνγκ. Και όμως μένουν δυνατά ριζωμένα όλα στο ασυνείδητο. Για μας, τους ανθρώπους των κοινωνιών του 21ου αιώνα, το θέμα είναι βασικά η αφύπνιση της συνείδησης, της ατομικής και της ομαδικής.

Ο μύθος είναι μια αληθινή, ιερή ιστορία, μια πραγματικότητα που συνέβη στην αρχή των χρόνων, στη διάσταση των πρωταρχικών προελεύσεων ενός κόσμου, μιας φυλής, μιας κατάστασης, ενός όντος, είτε είναι άνθρωπος, είτε ζώο ή φυτό. Όλοι οι εθνολόγοι, λαογράφοι και διάφοροι μελετητές των αρχαίων μύθων, συμφωνούν σε αυτά τα στοιχεία. 

ΔΟΜΗ ΤΩΝ ΜΥΘΩΝ

Η δομή των μύθων μπορεί να διαιρεθεί γενικά σε πέντε κατηγορίες, όσον αφορά στην παράδοση των αρχαίων παραδοσιακών κοινωνιών: Έτσι οι Μύθοι εν γένει:

1) Αποτελούν την ιστορία των πράξεων των υπερφυσικών οντοτήτων ή των θεών.

2) Θεωρούνται από άποψη περιεχομένου απόλυτα αληθινοί, εφόσον αναφέρονται σε πραγματικότητες και ουσίες και απόλυτα ιεροί, εφόσον περιγράφουν το έργο των θεών.

3) Εξιστορούν μια «δημιουργία». Πώς άρχισε η ύπαρξη του κόσμου, κάποιο ον ή κάποιος θεσμός ή κάποια συμπεριφορά ή πως δημιουργήθηκε ένας τρόπος εργασίας. Και γι’ αυτό ο μύθος θεμελιώνεται ως παράδειγμα κάθε σημαντικής μελλοντικής ανθρώπινης πράξης.

4) Από τη γνώση του μύθου επιτυγχάνεται η γνώση της «αρχής» των πραγμάτων και επομένως η δυνατότητα να τα ελέγχει και να τα χειρίζεται ο άνθρωπος με τη θέλησή του. Αυτό μπορεί να το κάνει βέβαια μόνο ένας μύστης.

5) Ο μύθος πρέπει να «βιωθεί» και τότε ο άνθρωπος κατέχεται από τη θεία, ιερή δύναμη και τα ιερά πρωταρχικά γεγονότα ενσαρκώνονται, υπενθυμίζονται και ενεργοποιούνται ξανά.

Ο μύθος λοιπόν πρέπει να βιωθεί μέσα από μια ιεροτελεστία, για να μπορέσει ο υποψήφιος να συνδεθεί με τη θεία δύναμη της Αρχής, του Μυθικού θείου Χρόνου. Και αυτή η πράξη συνείδησης, αυτό το «πέρασμα» της ανθρώπινης συνείδησης από τον ανθρώπινο χρόνο της καθημερινής ζωής στον Αιώνιο και θείο Χρόνο των Προελεύσεων, αποτελεί μια μύηση. Η μύηση είναι λοιπόν ένα πέρασμα, ένα ανέβασμα του επιπέδου της συνείδησης, από το ανθρώπινο στο θείο σκαλοπάτι. 

Άλλο ένα σημαντικό χαρακτηριστικό της δομής του μύθου είναι η έλλειψη της χρονικής διάστασης. Ο μυθικός χρόνος είναι ένας χρόνος χωρίς χρόνο, ένας χρόνος χωρίς διαστάσεις, ένα κομμάτι αιωνιότητας. Ο Μυθικός Χρόνος των Προελεύσεων είναι χρόνος αιωνιότητας. Εξετάζοντας καλά τους αρχαίους μύθους, βλέπουμε ότι διαδραματίζονται έξω από το πλαίσιο των συντεταγμένων του χρόνου και του χώρου. Δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε θετικά ούτε το πότε ούτε και το που συνέβησαν ακριβώς. Έχουν φύγει πλέον από το δικό μας ανθρώπινο χωροχρόνο. Έτσι π.χ., για το μύθο του Ηρακλή και των 12 άθλων του δεν υπάρχει κανένα θετικό στοιχείο, καμιά ιστορική απόδειξη, για το που και πότε ακριβώς συνέβησαν τα γεγονότα στα οποία πρωταγωνίστησε ο μυθικός αυτός ήρωας. 

Αν και υποθέτουμε ότι γενικά οι περισσότεροι άθλοι έγιναν στην Ελλάδα, η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν ξέρει που ακριβώς συνέβησαν, ούτε καν υπάρχουν αποδείξεις για τη γεωγραφική κατάσταση των εδαφών της εποχής εκείνης.  Το ίδιο συνέβαινε και με το μύθο της Τροίας του Ομήρου, μέχρι που αποδείχτηκε η ύπαρξη και η ακριβής τοποθεσία της στα χρόνια του Σλήμαν.

Ο μύθος μπήκε στην ιστορία. Ο μύθος μπήκε στις συγκεκριμένες συντεταγμένες του ιστορικού χωροχρόνου.

Ο μύθος βρίσκεται σε μια διάσταση πιο πέρα από τον ανθρώπινο και γήινο χρόνο. Αυτός ρυθμίζει τον κόσμο του «Υπάρχω». Ο μύθος βρίσκεται στον κόσμο του «Είμαι», πέρα από κάθε συγκεκριμένη ύπαρξη και υλοποίηση στις ορατές και ιστορικές διαστάσεις της καθημερινής ανθρώπινης ζωής.

Γι’ αυτό και ο μύθος διαιωνίζεται, τείνει δηλαδή στην αιωνιότητα. Όλα φθείρονται. Ο άνθρωπος πεθαίνει. Αντίθετα ο μύθος ζει πάντα στη διάσταση του Είναι. Δεν εξελίσσεται, παραμένει σταθερός. Το πολύ πολύ λησμονείται για ένα χρονικό διάστημα και ύστερα ξαναξυπνάει με την ίδια ή μεγαλύτερη δύναμη στην ανθρώπινη μνήμη και ύπαρξη.

Απόσπασμα από το βιβλίο «Τα τρία κέντρα του Μυστηρίου»

Συγγραφέας: Πλάνας Γιώργος

filosofikilithos.gr

-------------------------------------

«ΜΥΘΟΥ ΜΕΝ ΣΧΗΜΑ ΕΧΟΝ ΛΕΓΕΤΑΙ ΤΟ ΑΛΗΘΕΣ ΕΣΤΙ» ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΜΥΘΟ ΚΡΥΒΕΤΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ - ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΤΙΜΑΙΟΣ  22, c-d 

ΤΟ ΟΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ΚΑΤΙ, ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ.

Σύμφωνα με την επιστήμη, ένα ενιαίο πεδίο πληροφοριών είναι ένα τεράστιο αρχείο το οποίο περιβάλει τον πλανήτη μας και στο οποίο το σύμπαν αποθηκεύει όλες τις ιδέες τις σκέψεις των ανθρώπων που έχουν προκύψει ποτέ στην πραγματικότητα. Όλες οι ξαφνικές ιδέες και εμπνεύσεις των επιστημόνων αντλούνται από αυτό το ενιαίο συμπαντικό πεδίο.

Όλα όσα αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας, αποτελούν τον φυσικό μας κόσμο. Εκτός από την ύλη που βλέπουμε, υπάρχουν και αυτά που δεν βλέπουμε αλλά επηρεάζουν τη ζωή μας, γνωστές και άγνωστες ακτινοβολίες, σκοτεινή ενέργεια και ύλη, υποατομικά σωματίδια που διαπερνούν κατά εκατομμύρια ανά δευτερόλεπτο τον οργανισμό μας και ενεργοποιούν τον κώδικα γενετικής. Υπάρχει το φυσικό κενό που δεν είναι καθόλου κενό, αφού αυτό δημιουργεί τα πάντα και περιέχει τα πάντα, φιλοξενώντας διάφορα ενεργειακά πεδία και όλες τις μνήμες του παρελθόντος, τις γνώσεις τον μέλλοντος ακόμη και τις ανθρώπινες σκέψεις.

Το ότι δεν καταλαβαίνουμε κάτι, δεν σημαίνει ότι αυτό δεν συμβαίνει. Την επιστήμη την εξοργίζουν περισσότερο οι έρευνες για την ψυχή, τον θάνατο και τη μετενσάρκωση, γιατί αν επιβεβαιωθούν οι επιστημονικές έρευνες για τα παραψυχικά φαινόμενα, θα απειληθεί ολόκληρος ο ιστός της κλασικής επιστήμης που θεοποίησε τον υλισμό, και της θρησκείας που θα χάσει το ποίμνιό της.

Ο άνθρωπος από τότε που καταλαβαίνει τι γίνεται γύρω του, κατακλύζεται από ένα τεράστιο πλήθος αποριών, αφού τα πάντα του είναι άγνωστα και προσπαθεί να φωτίσει την άγνοια που σχετίζεται όχι μόνο με τον υλικό αλλά και τον υπερβατικό κόσμο, γιατί δεν καταλαβαίνει για ποιο λόγο γεννήθηκε, τι ήρθε να κάνει στη Γη και τι συμβαίνει μετά τον θάνατο.

Απέναντι στην ανθρώπινη άγνοια, στέκεται ειρωνικά ο μονοκύτταρος οργανισμός, η αμοιβάδα, η οποία είναι η πιο ευτυχισμένη ύπαρξη του πλανήτη γιατί δεν φοβάται τον θάνατο αφού είναι αθάνατη, πολλαπλασιάζεται με διχοτόμηση, δεν μισεί και δεν ερωτεύεται, δεν πληρώνει ενοίκιο, αέριο και ΔΕΗ, και ούτε νοιάζεται για τον τιμάριθμο και τα ταξίδια αναψυχής.

Πολύ μεγαλύτερα από την αμοιβάδα είναι τα αρθρωτά ζωύφια όπως τα μυρμήγκια, που αριθμούν 22.000 είδη. Δεν έχουν εγκέφαλο, μας λέει η επιστήμη και όμως τα μυρμήγκια έχουν τέλειο καταμερισμό εργασίας, τρέχουν για την εξασφάλιση τροφής και τη δημιουργία αποθεμάτων, έχουν αρίστη συγκρότηση της αποικίας τους και από εκεί και πέρα πολλαπλασιάζονται με παρθενογένεση αυγών. Δεν γνωρίζουν τίποτε για θεό, ούτε για διαβόλους, δεν ξέρουν τίποτε για παράδεισο και κόλαση. Δεν ξέρουν τι είναι τ' αεροπλάνα και τα πλοία και ούτε μπορεί κανένας να τους εξηγήσει τη χρησιμότητά τους γιατί δεν θα την καταλάβαιναν. Δεν έχουν ντίσκο, δεν ντύνονται και δεν διασκεδάζουν, όμως ζουν ευτυχισμένα.

Όσο ανεβαίνουμε τη βιολογική κλίμακα τόσο το εξελικτικό επίπεδο ανεβαίνει και φθάνουμε στην «αυτού μεγαλειότητα» τον άνθρωπο, που τον θεωρούμε το τελειότερο δημιούργημα της συμπαντικής σοφίας. Είμαστε γεμάτοι απορίες, για την ύπαρξη μας, για τα θέλω και τα πρέπει, αυτά όμως δεν μας εμποδίζουν να πιστεύουμε ότι είμαστε η κορωνίδα της δημιουργίας.

Πιστεύουμε ότι είμαστε σοφοί και παντογνώστες και με εξωφρενική επιπολαιότητα αναπαριστάνουμε τον Θεό. Αφού λοιπόν ξέρουμε πώς είναι ο δημιουργός μας, τότε δεν υπάρχει τίποτε άλλο για να μάθουμε...

Όση γνώση έχουν τα μικρόβια, τα μυρμήγκια και τα υπόλοιπα είδη της δημιουργίας για τον ανθρώπινο πολιτισμό, τόση ακριβώς είναι και η ανθρώπινη γνώση για το σύμπαν και τους προηγμένους αστρικούς πολιτισμούς.

Πώς θα κατανοήσουμε την έννοια του απολύτως αρνητικού και θετικού απείρου; Πώς φανταζόμαστε το χωρίς αρχή και τέλος σύμπαν; Πώς Θ' αξιολογήσουμε την αυτογένεση εκ του μηδενός του σύμπαντος; Πώς θα διαχειριστούμε την έννοια της αθανασίας και της αιωνιότητας;

Κυρίως, πώς Θα αξιολογήσουμε την απόλυτη έννοια του Κοσμικού Δημιουργού;

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να κατανοήσει τις έννοιες αυτές, αλλά και αν ακόμη υπήρχε κάποιος να τις εξηγήσει, δεν θα τις καταλάβαινε, γιατί η απειρία των σχετικών παραμέτρων που καλύπτουν τις απορίες του αυτές, είναι νοητικά απαγορευτικές και μη προσεγγίσιμες. Πώς λοιπόν έχουμε τόση έπαρση ότι είμαστε παντογνώστες, ότι ξέρουμε πολλά, ενώ στην πραγματικότητα δεν ξέρουμε τίποτε;

Από το βιβλίο “Κόσμημα Σκέψης”, του στρατηγού και συγγραφέως Γεράσιμου Καλογεράκη, (αποσπάσματα από τις σελίδες, 72, 88. 141, 142) εκδ. ΔΙΟΝ, Θεσσαλονίκη 2023, Α’ έκδοση

---------------------------------------------

Σχόλια:

Στον Μεσαίωνα οι άνθρωποι πίστευαν ότι η Γη είναι το κέντρο όχι μόνο του ηλιακού συστήματος αλλά ολόκληρου του σύμπαντος!

Αργότερα ανακαλύφτηκε ότι η Γη είναι ένας μικρός πλανήτης σ’ ένα ηλιακό σύστημα, που ανήκει σ’ έναν γαλαξία με εκατομμύρια άστρα (ήλιους) και φυσικά, ότι είναι άγνωστο το κέντρο του σύμπαντος.

Ύστερα ανακαλύφτηκε ότι υπάρχουν τουλάχιστον 200.000.000.000 γαλαξίες που ο καθένας τους έχει τουλάχιστον 200.000.000.000 άστρα (ήλιους, άρα ηλιακά συστήματα).

Η άποψη ότι μόνο η Γη έχει το προνόμιο της νοήμονος ζωής μέσα στο χωρίς αρχή και τέλος σύμπαν, μόνο ως έπαρση μπορεί να εκληφθεί. Άποψη που εξυπηρετεί την εγωκεντρικότητα του ανθρώπου και στηρίζει τη θρησκευτικότητα του! 

Η άποψη αυτή θα γινόταν δεκτή μόνο αν μπορούσαμε ταυτόχρονα να τεκμηριώσουμε και την απουσία νοήμονος ζωής στο υπόλοιπο σύμπαν...

Σήμερα ξέρουμε πάρα πολλά για να πούμε ότι… απλά, πολλά δεν ξέρουμε. Και δεν ξέρουμε αν θα μάθουμε.

Τρομαχτική η αύξηση της γνώσης σε όλους τους τομείς. Τρομακτική και η ανακάλυψη της αγνοίας, του μη γνωστού, του α-γνώστου.

Επιστήμονες από το Ινστιτούτο Self Mastery Earth υποστηρίζουν: «Στο σύμπαν μας μπορούμε μέχρι στιγμής να μετρήσουμε και να ανιχνεύσουμε μόνο το 1%. Όλοι οι φυσικοί πιστεύουν ότι υπάρχει ένα 99% αχαρτογράφητο και απροσμέτρητο. Υπάρχουν πολλαπλά επίπεδα και διαστάσεις».

Πριν από πολλά χρόνια είχε πει ο Τόμας Κάρλαιλ: «Δεν ισχυρίζομαι ότι κατανοώ το Σύμπαν, είναι πολύ μεγαλύτερο από μένα».

Αυτό ισχύει και σήμερα. Και προφανώς θα ισχύει για πολύ ή ίσως και για πάντα, παρά την αλματώδη αύξηση της γνώσης.  

Η ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΙΑΜΒΛΙΧΟΝ «ΑΡΡΗΤΟΣ ΑΡΧΗ»

«Ο Θείος Ιάμβλιχος αντιλαμβάνεται ως κυβερνήτη το “Ένα” της ψυχής και ως ηνίοχο τον νου της. Χρησιμοποιεί τον όρο «θεατή» για να δηλώσει όχι ότι αντιλαμβάνεται τούτο το Νοητό με βάση την ετερότητα, αλλά ότι ενώνεται με αυτό και έτσι απολαμβάνει το Νοητό. Διότι αυτό δηλώνει ότι ο κυβερνήτης είναι ανώτερος από τον ηνίοχο και τους ίππους. Αφού το “Ένα” της ψυχής ενώνεται εκ φύσεως με τους Θεούς.»

[Βλ. Ερμείας, «Σχόλια στον πλατωνικό Φαίδρο, 150.24 – 28»: In Platonis Phaedrum scholia 150.24 ` to In Platonis Phaedrum scholia 150.28 Ο θεῖος Ἰάμβλιχος κυβερνήτην τὸ ἓν τῆς ψυχῆς ἀκούει· ἡνίοχον δὲ τὸν νοῦν αὐτῆς· τὸ δὲ <θεατῇ> οὐχ ὅτι καθ᾽ ἑτερότητα ἐπιβάλλει τούτῳ τῷ νοητῷ ἀλλ᾽ ὅτι ἑνοῦται αὐτῷ καὶ οὕτως αὐτοῦ ἀπολαύει· τοῦτο γὰρ δηλοῖ τὸν κυβερνήτην τελειότερόν τι τοῦ ἡνιόχου καὶ τῶν ἵππων· τὸ γὰρ ἓν τῆς ψυχῆς ἑνοῦσθαι τοῖς θεοῖς πέφυκεν.»]

Επίσης: «Τὸ γὰρ ἓν τῆς ψυχῆς τοῖς ἄκροις νοητοῖς ἑνοῦσθαι δύναται. Εἰ γὰρ καὶ ὁ ἐνεργείᾳ νοῦς ὁ ὑπεριδρυμένος αὐτῆς ἀεὶ θεᾶται τὰ ὄντα, ἀλλ᾽ οὐδὲν τοῦτο πρὸς τὴν ἡμῶν ψυχήν· ἡμῶν γάρ ἐστιν ὅταν πρὸς αὐτὸν στραφῶμεν· ἡ δὲ ὕπαρξις τῆς ψυχῆς, ὅ ἐστι τὸ ἓν αὐτῆς, κυρίως τότε ἐνθουσιᾷ, ὅταν τὸ <τῆς ἀληθείας> ἴδῃ <πεδίον>». (Βλ. Ερμείας, «Σχόλια στον πλατωνικό Φαίδρο, 152.8 – 152.25».)

Δηλαδή, «το άνθος» της ψυχής διακρίνεται σε δύο είδη: σε αυτό του νου της ψυχής και σε αυτό ολόκληρης της ψυχής. Με το πρώτο η ψυχή αφενός συνδέεται με τον νοητό Πατέρα – τον Ορφικό Αιθέρα – με το «Ένα-ΟΝ» που είναι το πρώτο μέλος της 1ης τριάδας των 3ων τριάδων των νοητών θεών ή αλλιώς με την πρώτη νοητή ενάδα/Θεό και τον νοεί, αφετέρου η ψύχη δύναται να νοεί τα πάντα με απλές και αμέριστες συλλήψεις. Με το δεύτερο άνθος η ψυχή ενώνεται με τον πρώτο Θεό, με το αμέθεκτο και υπερούσιο Πλατωνικό «Ένα» ή Αγαθό ή Ορφικό Χρόνο που βρίσκεται υπεράνω ολόκληρης της βαθμίδας του Νου, πάνω δηλ. και από τον πρώτο νοητό Πατέρα της 1ης νοητής τριάδας των 3ων νοητών τριάδων των Νοητών Θεών!!!

Συγγραφέας κειμένου : Κεφάλας Ευστάθιος [1/6/2012, ΕΛΛΑΣ]

--------------------

Ο Πλωτίνος ομιλεί περί του Ενός, ως πρώτης αρχής των όντων. 

Υπεράνω όμως αυτού ο Ιάμβλιχος, τοποθετεί την λεγομένην «Άρρητον Αρχήν».

Εξ αυτής προέρχεται το Έν, που είναι και το αγαθόν, το οποίον ακολουθεί ο νούς διηρημένος εις το νοερόν μέρος (ψυχαί) και το νοητόν (ιδέαι). Εν συνεχεία το νοερόν διαιρείται εις νουν, δύναμιν, δημιουργόν και το νοητόν εις ύπαρξιν, δύναμιν υπάρξεως, νόησιν δυνάμεως.

Μετά από αυτάς τα διακρίσεις, έχομεν νέας κατά τριάδας υποδιαιρέσεις, όπου ανήκουν οι Υπερκόσμιοι Θεοί και οι Εγκόσμιοι, με πολλάς κατά τριάδας διαιρέσεις. Και τελικώς καταλήγομεν εις τους αγγέλους, τους δαίμονες και τους ήρωας.

https://enneaetifotos.blogspot.com/2013/04/blog-post_7.html

Κατά συνέπεια ο Αιθέρας έχει πλήρη αντίληψη του εαυτού του, απ’ άκρη σ’ άκρη του. Επιπλέον έχει νοημοσύνη. Όλα τα δημιουργήματα που υπάρχουν μέσα στον Αιθέρα, βρίσκονται σε ένα κραταιό δεσμό με χρυσό σχοινί από τον Αιθέρα. (Ορφικά Αποσπάσματα 10)

Είναι η κοσμική πνοή που διαπερνάει τα πάντα και βρίσκεται παντού στο Σύμπαν. Είναι η ενέργεια που πληρεί τα πάντα, είναι το ίδιο το θείον. Είναι η ίδια η φύση του σύμπαντος κόσμου. Μας επισκέπτεται από τα ουράνια, τον συναντούμε καθημερινά, τον περιέχουμε μέσα μας και τον εκπέμπουμε παντού. Διαποτίζει τα πάντα και ανανεώνεται από τα πάντα. Είναι η μουσική του κόσμου και ο κόσμος αποτελεί το ακροατήριό της. Είναι αυτό που μας δονεί και μας τρέφει. Υπήρχε πάντα και θα συνεχίσει να υπάρχει. 

ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΠΛΩΤΙΝΟ, ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΡΕΙΣ ΟΔΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΕΛΘΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΙΣΘΗΤΟ ΣΤΟΝ ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΟ ΚΟΣΜΟ

Η ΑΝΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΑΡΧΗ

Τρεις είναι οι δρόμοι που οδηγούν στην πρώτη αρχή: του μουσικού, του ερωτικού και του φιλοσόφου. Και οι τρείς αυτοί τύποι είναι δυνητικά ανακτέοι. Όμως, πρέπει να γίνει μια διάκριση μεταξύ τους.

Ο μουσικός, «εξαιρετικά ευαίσθητος στο ωραίο», τείνει να ανταποκρίνεται έντονα στο μέτρο και τη συμμετρία. «Αυτή η φυσική τάση πρέπει να γίνει αφετηρία για έναν τέτοιο άνθρωπο: πρέπει να οδηγηθεί στο Ωραίο που εκδηλώνεται μέσα από αυτές τις μορφές· πρέπει να διδαχτεί ότι αυτό που τον μάγεψε δεν ήταν άλλο από την αρμονία του νοητού κόσμου και την ομορφιά που υπάρχει σ’ αυτή τη σφαίρα. (…) και οι αλήθειες της φιλοσοφίας πρέπει να ενσταλαχτούν σ’ αυτόν για να τον κάνουν να πιστέψει σ’ αυτό που, χωρίς να το ξέρει, έχει εντός του» (Ι.3, 1-2).

Ο ερωτικός, στον οποίο μπορεί να μεταπέσει ο μουσικός, ενθυμείται το ωραίο. Όμως θα πρέπει και αυτός να διδαχθεί να μην παραμένει στην ωραιότητα ενός σώματος, αλλά να εθιστεί στην ιδέα της ασώματης ωραιότητας (ἐν ἀσωμάτοις γάρ ὁ ἐθισμός τοῡ ἐρασμίου … καί ὅτι ἐν τέχναις καί ἐν ἐπιστήμαις καί ἐν ἀρεταῑς) (Ι.3, 2, 9- 10).

Ο φιλόσοφος, τέλος, είναι από τη φύση του έτοιμος και «ἐπτερωμένος», και στην πορεία προς τα άνω δεν χρειάζεται να αποχωριστεί κάτι, όπως οι άλλοι· χρειάζεται ωστόσο να λάβει μια εκπαίδευση (μαθήματα), προκειμένου να τελειοποιηθεί ηθικά και να καταστεί ένας αμιγώς διαλεκτικός τύπος (Ι, 3, 3), δηλαδή να γίνει ικανός να εξηγεί το καθετί, ως προς τι διαφέρει και το κοινό έχει αυτό από τα υπόλοιπα πράγματα (Ι.4, 1-4).

Από τα παραπάνω, γίνεται φανερή η ανωτερότητα της ομορφιάς του νοητού κόσμου σε σχέση με τον αισθητό. Ωστόσο, ο Πλωτίνος δεν απαξιώνει εντελώς την αισθητή ωραιότητα: «Ακόμα και στον κόσμο της αίσθησης και του μερικού υπάρχουν πράγματα που έχουν ομορφιά ανάλογη με την ομορφιά των ουράνιων όντων (Ι.2, 9, 17).

Τα αντικείμενα που μας περιβάλλουν είναι εκφάνσεις της Φύσης, και «η φύση που δημιουργεί τόσο όμορφα πράγματα, πρέπει να έχει η ίδια μια πολύ πρότερη ομορφιά» (V, 8, 2), ένα ιδεατό αρχέτυπο. Αυτό το πρότυπο πρέπει να μιμείται ο καλλιτέχνης, και όχι το ίδιο το φυσικό αντικείμενο. Οφείλει να ανατρέξει «στους λόγους από τους οποίους πηγάζει η φύση» (V. 8,1)· οφείλει να ενεργήσει όπως ο Φειδίας, ο οποίος «δεν χρησιμοποίησε ένα πρότυπο από τον κόσμο των αισθήσεων, όταν φιλοτέχνησε το (άγαλμα) του Δία, αλλά συνέλαβε τη μορφή που θα έπαιρνε ο Δίας αν αποφάσιζε να γίνει ορατός», παρ’ όλο που η αυθεντική ωραιότητα είναι πέραν του σχήματος και της μορφής: «ἀνείδεον (=άμορφος) ἄρα τό πρώτως καί πρῶτον καί ἡ καλλονή ἐκείνο ἡ τοῡ ἀγαθοῡ φύσις»

https://eclass.uowm.gr/modules/document/file.php/EETF189/%CE%A0%CE%BB%CF%89%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82.pdf

------------------------------------

Οι τρεις τύποι ανθρώπων - Πλωτίνος

Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΟΡΑΣΗ - ΠΛΩΤΙΝΟΣ

ΠΛΩΤΙΝΟΣ: Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΕΡΑΣΤΗ

ΤΟ ΣΩΜΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ. Η ΜΝΗΜΗ ΑΝΗΚΕΙ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ. (ΠΛΩΤΙΝΟΣ)

ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΝΑ ΜΑΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΔΕΙ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΑΝ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΗΛΙΟΜΟΡΦΟ, ΟΥΤΕ Η ΨΥΧΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΕΙ ΤΟ ΩΡΑΙΟ, ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΡΩΤΑ ΓΙΝΕΙ ΩΡΑΙΑ Η ΙΔΙΑ

Θα μπορούσαν οι Πρώιμοι Ιρλανδοί Κέλτες να έχουν δεσμούς με την Αρχαία Ελλάδα;

Οι θρύλοι αυτών των ανθρώπων μοιάζουν με εκείνους των Αρχαίων Ελλήνων θεών και αρχαϊκών ηρώων.

Θα μπορούσε να υπάρχει σύνδεση;

Μήπως οι Ιρλανδοί οφείλουν στους Έλληνες περισσότερα από όσα ξέρουν;

Ακούγεται σαν παραμύθι, και μερικά από τα στοιχεία προέρχονται από μυθικές ιστορίες, αλλά να θυμάστε ότι η Τροία βρέθηκε επειδή ο Σλήμαν θεώρησε ότι η ιστορία του Ομήρου έχει βάση στην πραγματικότητα.
Είναι πιθανώς αλήθεια ότι αυτές οι ιστορίες διακοσμήθηκαν για να γίνουν πιο μαγικές και συναρπαστικές, αλλά τα γεγονότα εξακολουθούν να είναι ενσωματωμένα στην ιστορία.

Οι Αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν την ποίηση για να αναφέρουν και να θυμηθούν τα γεγονότα μιας ιστορίας. Ο Όμηρος περιγράφει τέλεια την πανοπλία, που επιβεβαιώθηκε αργότερα από αρχαιολογικά ευρήματα, όπως το κράνος των δοντιών του κάπρου.

Οι Αρχαίοι Ιρλανδοί χρησιμοποιούσαν την ίδια πρακτική για να θυμούνται την ιστορία τους και οι ιστορίες τους περιγράφουν παρομοίως τις αρχαίες μάχες με μεγάλη λεπτομέρεια. Οι Δρυΐδες ήταν γνωστοί για τις εκπληκτικές τους ικανότητες να θυμούνται μακριές λίστες νόμων μεταξύ άλλων.

Οι Αρχαίοι Έλληνες ήταν ατρόμητοι εξερευνητές και επιδέξιοι ναυτικοί. Αποίκησαν μέρη γύρω από τη Μεσόγειο και είχαν ένα ευρύ εμπορικό δίκτυο. Ο Πλάτωνας τους παρομοιάζει με «βατράχους γύρω από μια λίμνη» στα Έργα του λόγω του εκτεταμένου αποικισμού τους στην περιοχή της Μεσογείου.

Είναι δυνατόν να αποίκησαν και την Αρχαία Ιρλανδία;

Οι παλιές ιρλανδικές ιστορίες λένε ότι η Ιρλανδία κατοικήθηκε από τα «Tuatha de Danann» ("Τα παιδιά της θεάς Ντάνου")  πριν από περισσότερα από 4.000 χρόνια.

Αυτοί οι άνθρωποι λέγεται ότι έχουν θεϊκές δυνάμεις και το The Book of Invasions ισχυρίζεται ότι ήρθαν σε "ιπτάμενα πλοία", ενώ μεταγενέστερες εκδόσεις αυτής της ιστορίας το αλλάζουν αυτό σε "ιστιοφόρα πλοία".

Περιγράφονται ως, ψηλοί άνθρωποι με ανοιχτόχρωμα ή κόκκινα μαλλιά, χλωμό δέρμα, μπλε ή πράσινα μάτια.

Ποιοι ήταν αυτοί οι πρώτοι κάτοικοι; Υπάρχουν στοιχεία ότι θα μπορούσαν να συνδέονται με τους Αρχαίους Έλληνες;

Το ιρλανδικό βιβλίο «Leadhar Gadhal» αναφέρει ότι υπήρχαν επίσης 24 ζευγάρια αποίκων που ήρθαν στην Ιρλανδία το -1240 με επικεφαλής έναν Έλληνα πρίγκιπα.

[ Στο βιβλίο "Ηistory and Topograpghy of Irand" του Τζιράλτους ντε Μπάρι αναφέρεται ότι ο Έλληνας πρίγκιπας Παρθολός έφτασε στο νησί συνοδευόμενος από 24 ζεύγη Ελλήνων μεταξύ των οποίων και οι τρείς γιοί του με τις συζύγους τους. Αποβιβάστηκαν στον Κόλπο Κένμαρ και εγκαταστάθηκαν στην περιοχή του Δουβλίνου. Σε 300 χρόνια έγιναν 5.000, αλλά οι περισσότεροι πέθαναν από επιδημία και θάφτηκαν σε ομαδικό τάφο έξω από το Δουβλίνο.

Στο βιβλίο «Γενική Μυθολογία» του Φ. Ζιρώ και του Ζ. Ρόθ φέρεται ότι έφτασαν στην Ιρλανδία Έλληνες Δαναοί θείας καταγωγής με ρομφαίες και δόρατα καθώς και την «πέτρα της μοίρας» που έφεραν από το σπήλαιο του Διός στο όρος Ίδη της Κρήτης. Περισσότερα εδώ. ]

Πράγματι, η Ελλάδα πρέπει να είχε κάποια επιρροή στον πρώιμο ιρλανδικό πολιτισμό, καθώς πολλές ιρλανδικές λέξεις και πρώιμα τοπωνύμια έχουν αποδειχθεί από τους ετυμολογητές ότι έχουν προέλευση στην Ελληνική γλώσσα.

Η λέξη «Δαναάν» (Δαναοί) χρησιμοποιήθηκε επίσης μερικές φορές για να αναφερθεί στους Αργείους ή στους Έλληνες γενικά (όπως στην Ιλιάδα του Ομήρου). Κι αυτό γιατί πολλοί Αρχαίοι Έλληνες ισχυρίστηκαν ότι κατάγονταν από τη γραμμή της Δανάης του Άργους, που γέννησε τον ήρωα Περσέα, διάσημο για τη δολοφονία της Γοργόνας Μέδουσας.

Αρχαιολογικά και Ιστορικά Στοιχεία
Η λέξη " Celt " προέρχεται από την Ελληνική λέξη "Κελτοί".
Η πρώτη αναφορά της Ιρλανδίας που γνωρίζουμε είναι σε Ελληνικά κείμενα που την έλεγαν «Υπερβόρεια».

Η Αρχαία Ελλάδα ήταν ένα σύνολο «πόλεων-κρατών». Η ιρλανδική οργάνωση ήταν παρόμοια, με κάθε επαρχία να έχει τις δικές της ιδέες για την κυβέρνηση.

Ελληνική κεραμική έχει βρεθεί σε αρχαιολογικές ανασκαφές στο Tintagel στην Κορνουάλη, πιθανή απόδειξη του Ελληνικού εμπορίου κασσίτερου με τα βρετανικά νησιά.

Από τους πρώτους Έλληνες χαρτογράφους μπορεί να υποτεθεί ότι οι Αρχαίοι Έλληνες είχαν πλεύσει σε αυτήν την περιοχή κάποια στιγμή στο παρελθόν, αλλά ποια ημερομηνία είναι αβέβαιο.

Ελληνικές Αποικίες και Κληρονομιά
Είναι πιθανό ότι πρώτοι οι Έλληνες αποίκησαν την περιοχή, καθώς πάντα προσπαθούσαν να επεκτείνουν τις αποικίες τους.
Συχνά γινόταν απαραίτητο να στέλνονται άποικοι, καθώς η αύξηση του πληθυσμού έγινε υπερβολική για τους τοπικούς πόρους. Το «Σμαραγδένιο Νησί» θα ήταν πράγματι ένα δελεαστικό κόσμημα!

Ο δυτικός κόσμος οφείλει πολλά στους Αρχαίους Έλληνες από άποψη ιδεών και γνώσεων (δόξα τω Θεώ νίκησαν τους Πέρσες, αλλιώς μπορεί να ήταν πολύ διαφορετική η ιστορία!).

Έσπειραν τον Αρχαίο κόσμο με τον πολιτισμό, την τέχνη, τις ιδέες και τη γενετική τους επίσης, ενώ αναζητούσαν εμπορικές ευκαιρίες και καλά μέρη για να εγκατασταθούν.
Από τα στοιχεία που δίνονται εδώ, μπορούμε να υποθέσουμε ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα οι «Tuatha de Danann» (Τα παιδιά ή άνθρωποι της θεάς Danu)  να ήταν απόγονοι Αρχαίων Ελλήνων, πιθανώς ακόμη και από τη βασιλική γραμμή του Άργους μέσω της Αργείας πριγκίπισσας Δανάης και του ηρωικού γιου της Περσέα.

Η Ελλάδα άφησε εντυπωσιακή και διαδεδομένη παρακαταθήκη...!

από τη Thalia Lightbringer
28 Μαρτίου 2017

από τον ιστότοπο MessageToEagle

μέσω bibliotecapleyades.net

--------------------------------------

Περισσότερα: ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΗΝ ΙΡΛΑΝΔΙΑ

ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ

ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ: ΨΥΧΗ – ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ

ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ: O ΘΕΜΕΛΙΩΤΗΣ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΚΑΙ Ο ΣΟΒΑΡΟΣ ΜΕΛΕΤΗΤΗΣ ΤΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΕΩΣ

Το πόσο επηρεασμένος είναι ο Ιπποκράτης από τον Μεγάλο Ίωνα Φιλόσοφο Ηράκλειτο το ανιχνεύουμε στο έργο του «Περί επιδημιών κεφ. ΣΤ». 

«Ανθρώπου ψυχή αιεί φύεται μέχρι θανάτου». 

(Η ψυχή πάντοτε φυτρώνει – έχει τις ρίζες της μέσα στο σώμα, άρα εξελισσομένης της ψυχής αναπτύσσεται και το σώμα, προσδίδοντας σ’ αυτό τα δικά της χαρακτηριστικά, διότι ενοικεί σ’ αυτό και το καθοδηγεί). 

Στην συνέχεια αναφέρει την εκπύρωσι της ψυχής, ήτοι την αποκόλληση της από το σώμα και την επιστροφή της στο ομογενές ουράνιον πύρ, τότε το σώμα χάνει τελείως τι ιδικόν του θερμόν και επέρχεται ο θάνατος του. Άρα θάνατος κατά τον Ιπποκράτη είναι ο αποχωρισμός της ψυχής από τα σώμα.

Για το μέλλον της ψυχής, μετά την αποχώρηση της από το σώμα γράφει στο «Περί Διαίτης Α.6», 

«Προσίζει γάρ σύμφορον τώ ασυμφόρω, τό δέ ασύμφορον πολεμεί καί μάχεται καί διαλλάσσει άπ’ αλλήλων. Διά τούτο ανθρώπου ψυχή εν ανθρώπω αυξάνεται, εν άλλω δέ ουδένι, καί τών άλλων ζώων τών μεγάλων ωσαύτως». 

(Διότι το όμοιο στην μορφή ταιριάζει με το όμοιο του, ενώ το ανόμοιο πολεμεί και αντιμάχεται και διαχωρίζει τα μεταξύ τους στοιχεία. Για αυτό η ψυχή του ανθρώπου αυξάνεται μόνον μέσα σε άνθρωπο και σε κανένα άλλο ζώον. Το ίδιο συμβαίνει και στα άλλα μεγάλα ζώα). 

Εδώ υπονοεί τον διαχωρισμό και την εξελικτική πορεία των ειδών, με κορωνίδα τον άνθρωπο και ότι τα όμοια στοιχεία του σώματος και της ψυχής αποτελούν μία ενιαία οντότητα. Και το μεν σώμα επειδή είναι φθαρτό, διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθει, η δε ψυχή επειδή είναι αθάνατος και εξελισσομένη, θα επιλέξει και θα ενοικήσει σε κάποιο άλλο ομοιόμορφο, δηλαδή ανθρώπινο σώμα. 

Εδώ δέχεται καθαρά, την μετενσάρκωση της ανθρωπίνης ψυχής, απορρίπτοντας την δυνατότητα της μεταβάσεως της ψυχής του ανθρώπου σε άλλο ζώο ή σε φυτό. Ενώ πολλοί άλλοι μετασωκρατικοί κυρίως φιλόσοφοι, δέχονται την μετεμψύχωση, που δίδει την δυνατότητα στην ψυχή να ενοικήσει σε οποιοδήποτε σώμα ανθρώπου, ζώου ή και φυτού.

Μετά τα αναπτυχθέντα με απόλυτο σεβασμό στα κείμενα του Μεγάλου Πατέρα της Ιατρικής Ιπποκράτη, γίνεται κατανοητό σε όλους μας, η μεγάλη προσφορά του ανά τους αιώνας στην ανθρωπότητα. Ας ενσκήψουν λοιπόν οι Έλληνες Θεράποντες του Ασκληπιού με ζήλο και ας μελετήσουν το τεράστιο έργο του, γιατί αυτοί έχουν το μοναδικό προνόμιο να κατανοούν την θεία γλώσσα του Ιπποκράτους, έτσι πολλά έχουν να ωφεληθούν οι ίδιοι, αλλά και θα προσφέρουν στην παγκόσμιο κοινότητα τεράστιες υπηρεσίες.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΔΙΑΜΑΝΤΑΡΑΣ

 ΙΣΤΟΡΙΑ - ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

--------------------------------------

ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ - Η ΘΕΙΚΗ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΚΑΙ Η ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ 

ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ: O ΘΕΜΕΛΙΩΤΗΣ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ (Κως 460 – Λάρισα 377) 

Η ΨΥΧΗ ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗΣ ΨΥΧΗΣ ΠΡΟΕΡΧΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΙΚΗ ΘΕΙΑ ΑΙΤΙΑ

Η ΨΥΧΗ ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗΣ ΨΥΧΗΣ ΠΡΟΕΡΧΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΙΚΗ ΘΕΙΑ ΑΙΤΙΑ

Επειδή η ψυχή είναι μέρος της θείας συμπαντικής ψυχής είναι αναλλοίωτη και κατά συνέπειαν δεν μπορεί να πάσχει και να ασθενεί, άρα ο σύγχρονος όρος της ψυχοπαθολογίας και των ψυχικών ασθενειών δεν υφίστανται για τον Πατέρα της Ιατρικής.

Ο Ιπποκράτης δηλώνει κατηγορηματικά, ότι η ψυχή δεν πάσχει και δεν υφίσταται καμία αλλοίωση από καμία αιτία και από κανέναν. Άρα δεν ασθενεί και ούτε νοσεί, διότι είναι αναλλοίωτο στοιχείο προερχόμενο από την μία και μοναδική αρχική θεία αιτία.

Στο έργο του «Περί Ιερής νούσου», ο Ιπποκράτης δεν δέχεται και ανατρέπει τις αποκαλούμενες σήμερα ψυχικές ασθένειες, που οφείλονται πάντα κατά τον Ιπποκράτη, στην μη ομαλή λειτουργία του εγκεφάλου.

Όταν αυτός ασθενεί ή έχει υποστεί κάποιο ατύχημα, τότε ο άνθρωπος κατέχεται από φοβίες, μανίες, παραλογισμούς, ακραίες σκέψεις, ψευδείς εικόνες κ.λ.π. Ενώ αντίθετα όταν ο εγκέφαλος είναι υγιείς, τα άτομα είναι λογικά, ήρεμα και λειτουργούν αρμονικά και φυσιολογικά.

Μήπως θα έπρεπε η σύγχρονη ψυχολογία και η ψυχοπαθολογία να ανατρέξουν στα έργα του και στις Ιπποκρατικές υποθήκες, να τις προσεγγίσουν ορθά και να αναθεωρήσουν πολλά από αυτά που διδάσκουν και εφαρμόζουν, για να επανέλθει η ψυχική υγεία στον ταλαίπωρο κόσμο μας, εγκαταλείποντας τις μοντέρνες και αυθαίρετες υπερβάσεις τους;

Στο έργο του (Περί Διαίτης Δ΄86), σχετικά με την αυτοτέλεια και την ανεξαρτησία της ψυχής από το σώμα γράφει: «Περί δέ των τεκμηρίων των έν τοίσιν ύπνοισιν όστις ορθώς έγνωκεν, μεγάλην έχοντα δύναμιν ευρήσει προς άπαντα. Η γάρ ψυχή εγρηγορότι μέν τώ σώματι υπηρετούσα, επί πολλά μεριζομένη, ού γίγνεται αυτής εωυτής, άλλ’ αποδιδώσί τι μέρος εκάστω τού σώματος, ακοή όψει, όψει, ψαύσει, οδοιπορίη, πρήξεσι παντός τού σώματος, αυτή δ΄εωυτής ή διάνοια ού γίνεται…». 

(Σχετικά με τα τεκμήρια κατά την διάρκεια του ύπνου, όποιος τα έχει γνωρίσει ορθώς, θα διαπιστώσει ότι έχουν μεγάλη δύναμη για όλα τα πράγματα. Γιατί όταν το σώμα βρίσκεται σε εγρήγορση, η ψυχή δεν ανήκει στον εαυτόν της, αλλά είναι κατανεμημένη σε όλα τα μέρη του σώματος που τα υπηρετεί για να λειτουργούν, την ακοή, την όραση, την αφή, στην οδοιπορία, σε όλες τις ενέργειες του σώματος, αυτή δεν ασχολείται με τον εαυτόν της. Όταν όμως το σώμα ηρεμίσει (βρίσκεται σε ύπνο) η ψυχή κινείται και συρομένη εξέρχεται από τα μέρη του σώματος, διοικεί τον δικό της οίκο και επιτελεί μόνη της όλες τις πράξεις του σώματος. Όταν το σώμα ησυχάσει – κοιμάται και δεν αισθάνεται, η ψυχή βρίσκεται σε εγρήγορση μαθαίνει, βλέπει τα ορατά, ακούει τα ακουόμενα, βαδίζει, αγγίζει, λυπάται, θυμάται, γιατί βρίσκεται σε μικρό χώρο, όσες είναι οι λειτουργίες του σώματος και της ψυχής, όλα αυτά τα πράττει η ψυχή κατά την διάρκεια του ύπνου. Όποιος λοιπόν γνωρίζει να τα κρίνει αυτά σωστά, κατέχει μεγάλο μέρος της σοφίας).

Εδώ δηλώνει ότι όλες οι λειτουργίες του σώματος επιτυγχάνονται με την ψυχική ενέργεια. Δηλαδή όπως κάθε κινητήρας και τα εξαρτήματα του χρειάζονται ενέργεια για να λειτουργήσουν, έτσι και τα έμβια όντα, για να λειτουργήσουν απαιτείται ψυχική ενέργεια. Κατά την διάρκεια όμως του ύπνου, η ψυχή αποδεσμεύεται σε μεγάλο μέρος της από το σώμα και εξέρχεται από αυτό, κινείται στο κοσμικό σύμπαν, όπου βλέπει και ακούει και μαθαίνει πράγματα, που είναι αδύνατο να τα προσεγγίσει μέσα στο σώμα. Και τονίζει με έμφαση ότι, όποιος γνωρίζει να κρίνει σωστά αυτά (τα αναφερόμενα) κατέχει μεγάλο μέρος της αληθούς σοφίας.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΔΙΑΜΑΝΤΑΡΑΣ

 ΙΣΤΟΡΙΑ - ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

---------------------------------------------

ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ - Η ΘΕΙΚΗ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΚΑΙ Η ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ 

ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ: O ΘΕΜΕΛΙΩΤΗΣ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ (Κως 460 – Λάρισα 377) 

ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ - Η ΘΕΙΚΗ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΚΑΙ Η ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Ο Ιπποκράτης απέδιδε ιδιαιτέρα σημασία στην έννοια της ψυχής, την οποία θεωρούσε αναπόσπαστο μέρος του σώματος και πρωταρχική αιτία της υγειούς υπάρξεως όλων των ζώντων οργανισμών επί της γης. Σε όλα, τα συγγράμματα - βιβλία του αναφέρεται με σεβασμό και σε βάθος, περί της Ψυχής, που προξενεί θαυμασμό και δέος σε κάθε σοβαρό ερευνητή, για τις τεράστιες γνώσεις του, την ορθή του σκέψι, για την σύνδεση της και την αλληλοεπίδραση της με το σώμα για την υγεία του ανθρώπου.

Από τα έργα του που αναφέρονται περισσότερο στο Μέγα θέμα της Ψυχής: Περί Διαίτης, Περί Σαρκών, Περί Επιδημιών, Περί Ιερής Νούσου, Περί των εντός Παθών.

Θα προσπαθήσω να σας το αναπτύξω με σεβασμό, και καθ’ ένας ελεύθερος ας εξάγει τα χρήσιμα συμπεράσματα του.

Για το πώς εισέρχεται η ψυχή στο σώμα, δίχως αμφιβολίες και πλεονασμούς γράφει: «Εσέρπει δέ ές άνθρωπον ψυχή, πυρός και ύδατος ξύγκρησιν έχουσα…». «Περί Διαίτης Α.7».

Η ψυχή εισέρχεται - περνάει - διεισδύει από έξω και διαχέει όλο το σώμα, άρα είναι ανεξάρτητη από αυτό. Χαρακτηρίζει δηλαδή την ψυχή σαν μία αυτοτελή οντότητα που ενοικεί στο σώμα που έχει επιλέξει να εγκατασταθεί. Κατά τον Ιπποκράτη, η αληθής έννοια του Πυρός και του Ύδατος, δεν είναι τα ομώνυμα υλικά στοιχεία, αλλά ανάγονται στην καθολική θεία ουσία που πληρεί όλο το σύμπαν και είναι τα αείζωα Πύρ και Ύδωρ. 

«Τό θερμότατον και ισχυρότατον πύρ, όπερ πάντων επικρατέεται, διέπον άπαντα κατά φύσιν, άϊωτον και όψει και ψαύσει, έν τούτω ψυχή, νόος, φρόνησις, αύξησις, κίνησις, μείωσις, διάλλαξις ύπνος, εγρήγορσις, τούτο διά παντός κυβερνά, και τάδε καί εκείνα, ουδέποτε ατρεμίζον…» «Περί Διαίτης Α. 10».

(Το θερμότατο και ισχυρότατο πύρ, το οποίο κυριαρχεί σε όλα και τα διέπει σύμφωνα με την φύση του το καθ’ ένα, είναι ασύλληπτο και από την όραση και από την αφή. Μέσα σ’ αυτό υπάρχει η ψυχή, ο νούς, η φρόνηση, η ανάπτυξη, η κίνηση, η μείωση, η εναλλαγή, ο ύπνος, η εγρήγορση. Αυτό κυβερνά τα πάντα, διέρχεται μέσα από όλα και αυτά και εκείνα (γήινα και ουράνια), δίχως να πέφτει ποτέ σε αδράνεια).

Στο κεφάλαιο «Περί Σαρκών 2» συμπληρώνει: «Δοκέοι δέ μοι ό καλέομεν θερμόν, αθάνατον τε είναι καί νοεείν πάντα ορήν καί ακούειν καί ειδέναι πάντα εόντα τε καί εσόμενα …». (Κατά την γνώμη μου αυτό που ονομάζουμε θερμό, είναι αθάνατο και νοεί τα πάντα, και βλέπει και ακούει και γνωρίζει τα πάντα, όσα υπάρχουν και όσα θα υπάρξουν…).

Σ’ αυτό το κεφάλαιο εκφράζει την βεβαία γνώμη του ότι, από αυτό το θερμόν προέρχεται και η ψυχή του ανθρώπου, που όπως και αυτό, κατέχει όλα τα χαρακτηριστικά και τις νοητικές ιδιότητες του, είναι δηλαδή αναπόσπαστο μέρος της θείας ψυχής, που ενοικεί μέσα στο σώμα ανεξάρτητη μεν αλλά σε επικοινωνία με το συμπαντικό θερμόν διά της αναπνοής. Και τονίζει με έμφαση, ότι κατέχει όχι μόνον τα παρόντα αλλά και τα μέλλοντα.

Αυτή είναι ακόμη μία επιβεβαίωση της θεϊκής προελεύσεως της, διότι τα μέλλοντα μπορούν να τα γνωρίζουν μόνον οι Θεοί.

 Επίσης το δεύτερο ψυχικό στοιχείο το υγρόν, εκπροσωπεί την αντίθετη υλική δύναμη της θερμής, που επιδρούν και οι δύο στο σώμα κάθε οντότητος. Η ψυχή έχει την ικανότητα – ενέργεια να τηρεί το μέτρο και να εξισορροπεί αρμονικά αυτές τις αντιθετικές δυνάμεις, ώστε να λειτουργούν ομαλά οι νοητικές και αισθητικές διεργασίες σε κάθε ανεξάρτητη οντότητα. 

«Εσέρπει είς άπαν ζώον, ό τι περ αναπνέει… «Π. Διαίτης Α.25».

Όλα τα έμβια όντα κατά τον Ιπποκράτη, που αναπνέουν έχουν ψυχή. Η βεβαιώτης της υπάρξεως της ψυχής και η σχέσις της με την αναπνοή δεν είναι τυχαία. Με την αναπνοή ο οργανισμός δεν τροφοδοτείται μόνο με το απαραίτητο οξυγόνο, αλλά και με το πέμπτο στοιχείο των προγόνων μας τον «Αιθέρα», που τα τελευταία χρόνια αναγνώρισαν την ύπαρξιν του οι σύγχρονοι αστροφυσικοί και τον ταυτίζουν με τα Νετρίνα, της πρωταρχικής σχάσεως του κοσμογονικού Ορφικού Ωού ! Οι ακολουθούντες τις ανατολικές δοξασίες τον αποκαλούν ¨ Πράνα¨. Αυτό τροφοδοτεί, αναζωογονεί και ενισχύει την ψυχή, με τρόπο, που οι σύγχρονοι επιστήμονες, όλων των κλάδων, δεν μπορούν να ερμηνεύσουν με κάποια βεβαιότητα.

Ο Ιπποκράτης διαχωρίζει με απόλυτη βεβαιότητα, όπως και η πλειονότης των Μετασωκρατικών Φιλοσόφων, την ψυχή από το σώμα γράφοντας « Η μέν ψυχή τώ αυτό πάσι τοίς εμψύχοισι, τό δέ σώμα διαφέρει εκάστου… «Π. Διαίτης Α, 28». 

Εδώ δηλώνει κατηγορηματικά και με σαφήνεια ότι, σε όλα τα σώματα ενοικεί η ψυχή που έχει την ίδια φύσι, διότι έχει θεϊκή προέλευση και έχει εντελώς διαφορετική αποστολή και ιδιότητες από εκείνες του σώματος.

Και συνεχίζει, «Ψυχή μέν ούν αιεί ομοίη καί έν μείζονι καί έν ελάσσονι, ού γάρ αλλοιούται ούτε διά φύειν ούτε διά ανάγκην…». (Λοιπόν η ψυχή είναι πάντοτε όμοια και στο μεγαλύτερο και στο μικρότερο όν, γιατί δεν αλλοιώνεται από καμιά φυσική επίδραση ούτε από καμιά ανάγκη…).

ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΔΙΑΜΑΝΤΑΡΑΣ

 ΙΣΤΟΡΙΑ - ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

-------------------------------------------

ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ: O ΘΕΜΕΛΙΩΤΗΣ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ (Κως 460 – Λάρισα 377) 

ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ: O ΘΕΜΕΛΙΩΤΗΣ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ (Κως 460 – Λάρισα 377)

Ο διαπρεπέστερος και σπουδαιότερος Ιατρός όλων των αιώνων και θεμελιωτής της επιστημονικής ιατρικής, που αναγνωρίζεται από όλες τις ιατρικές κοινότητες του κόσμου, είναι δίχως καμία αμφισβήτηση ο Ιπποκράτης. Δικαίως λοιπόν αποκαλείται και «Πατήρ της Ιατρικής».

Το μοναδικό έργο του, καταυγάζει, λαμπρύνει και καθοδηγεί την Ιατρική επιστήμη και όλους τους θεράποντας του Ασκληπιού μέχρι των ημερών μας.

Από την μητέρα του είχε καταγωγή από τον Ηρακλή και από τον πατέρα του από τον Ασκληπιό. Μυήθηκε στην ιατρική επιστήμη από τον ίδιο τον πατέρα του και συνέχισε τις σπουδές του στο Ασκληπιείο της ιδιαιτέρας του πατρίδας, που ήταν από τα πλέον φημισμένα του Αρχαίου κόσμου. Είχε επισκεφθεί την Ηπειρωτική Ελλάδα, τα Άβδηρα, την Κύζικο και πολλές άλλες πόλεις, όπου είχε την ευκαιρία να γνωρισθεί με επιφανείς άνδρες της εποχής του, όπως τον Φιλόσοφο Δημόκριτο, τον Σοφιστή Γοργία και άλλους. Υπήρξε συγχρόνως και ένας φλογερός πατριώτης Έλληνας, αφού απέρριψε την πρόταση του βασιλέως της Περσίας Αρταξέρξη, που του προσέφερε μυθώδη αμοιβή, για να μεταβεί στην Περσία.

Σε αυτόν ανήκει η τιμή, ότι πρώτος απέρριψε και ανέτρεψε την άγνοια, την αμάθεια, τις προκαταλήψεις και τις δεισιδαιμονίες της εποχής του, που αφορούσαν τις αιτίες των ασθενειών και βάσισε την άσκηση της ιατρικής του στην λογική παρατήρηση και την έρευνα. Έτσι κατέστησε την ιατρική από αμφίβολη εμπειρική τέχνη σε αληθή ανθρωπιστική επιστήμη. Μελετούσε επισταμένα την εμφάνιση των ασθενών και των ασθενειών τους και τηρούσε με ευλάβεια και σχολαστικότητα τα ατομικά τους μητρώα από την εκδήλωση της κάθε ασθένειας μέχρι της πλήρους θεραπείας των. Πρώτος αυτός τόνισε την μεγάλη σημασία της Δίαιτας, του καθαρού αέρα, της γυμναστικής, των ιαματικών λουτρών και την καταλυτική επίδραση του κλίματος και του περιβάλλοντος για την υγεία του σώματος και της ψυχής, που αποτελούν πρόδρομο ακόμη και σήμερα για τις ιατρικές αντιλήψεις.

Συνοπτικά, η ιατρική θεωρία του Ιπποκράτους στηρίζεται στην μεταβολή των χυμών του σώματος, τους οποίους όρισε σε τέσσερις : Αίμα, Βλέννα, κίτρινη και μέλανα Χολή. Η κανονική μίξη αυτών των χυμών (ευκρασία) προκαλεί την υγεία, ενώ η ελαττωματική μίξη τους (δυσκρασία) τις διάφορες ασθένειες, που ο Ιπποκράτης τις απέδιδε στην κακή σίτιση, στις επαγγελματικές αλλοιώσεις, τον τρόπο ζωής, το κλίμα, την κληρονομική διάθεση κ.τ.λ.

Τόνιζε ότι στον οργανισμό του ανθρώπου υπάρχει έμφυτος δύναμις η Φύσις, η οποία ρυθμίζει την κανονική λειτουργία των οργάνων του σώματος, η οποία αντιδρά σε περιπτώσεις διαταραχών για την επαναφορά της αρχικής τάξεως (νούσων φύσιες ιατροί) και έργο του ιατρού είναι να βοηθήσει την φύση για την θεραπεία του ασθενούς, φροντίζοντας η θεραπεία να μην προκαλέσει, σε καμιά περίπτωση, βλάβη στον ασθενή (ωφελέειν εί μή βλάπτειν), συνιστούσε δε πάντοτε την απλή ολιγοφαρμακεία.

Η σχολή του Ιπποκράτους απέρριπτε τις θρησκευτικές αιτίες των ασθενειών εγκαινιάζοντας την ορθολογιστική μελέτη του σώματος και της ψυχής. Τα έργα υπολογίζονται από 60 έως 100 και αποτελούν την καλουμένη Ιπποκράτειο Συλλογή (Corpus Hippοcraticus), είναι μία σειρά από Ελληνικά Ιατρικά κείμενα, που τα συγκέντρωσε τον 3ον π.χ. αιώνα ο Μνήμων ο Αλεξανδρεύς. Σε αυτήν έχουν προστεθεί και άλλα κείμενα που χρονολογούνται από το 500 π.χ. μέχρι περίπου το 250 μ.Χ. Η αξία τους φυσικά είναι διάφορος, αλλά όλα διαπνέονται από σύγχρονο ορθολογιστικό πνεύμα και εκφράζουν την πεποίθηση του συγγραφέα ο,τι στην φύση επικρατεί τάξις, την οποία μπορεί να ανακαλύψει ο σοβαρός μελετητής ιατρός με υπομονετική έρευνα και παρατήρηση.

Ο περίφημος όρκος του Ιπποκράτους, ο οποίος χρησιμοποιείται από όλες περίπου τις ιατρικές σχολές του κόσμου, κατά την ορκωμοσία των πτυχιούχων της ιατρικής, είναι βέβαιο ότι δεν είναι έργο του Ιπποκράτη, αλλά εκφράζει το όλο του πνεύμα και την ηθική του, γράφτηκε από τους άξιους διαδόχους του περί το 200 μ.Χ. Το τεραστίας αξίας και μεγέθους έργο του είχε επηρεασθεί από τους Ίωνας προσωκρατικούς φιλοσόφους, κυρίως από τον «σκοτεινό-λαμπρό» Ηράκλειτο, από την Ελεατική Φιλοσοφική σχολή της Μεγάλης Ελλάδος και άλλους Έλληνες προυπήρξαντας φιλοσόφους.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΔΙΑΜΑΝΤΑΡΑΣ

 ΙΣΤΟΡΙΑ - ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

---------------------------------

Η ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΩΝ ΣΥΜΠΟΛΙΤΩΝ ΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΥ, ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΙΠΠΟΚΡΑΤΗ...