Στα
όρια των περιοχών Ιωνίας, Λυδίας,
Αιολίας στην σημερινή Μανίσα της Τουρκίας
Η
Μαγνησία του Σιπύλου ιδρύθηκε ως
αποικία των Μαγνήτων της Θεσσαλίας κατά
τον Α΄ Αποικισμό και μεταξύ των ετών
-950 με -800.
Ο Σίπυλος είναι
βουνό που βρίσκεται βορειοανατολικά
της Σμύρνης. Νότια συνδέεται με τις
δυτικές απολήξεις του Τμώλου ενώ
βόρεια καταλήγει στην κοιλάδα του Έρμου.
Στην περιοχή αυτή οι Μάγνητες είχαν
ιδρύσει στην Αρχαιότητα αποικία που
ονομάστηκε από το βουνό, Μαγνησία
του Σιπύλου. Στη θέση της σήμερα βρίσκεται
η πόλη Μανίσα. Ο Σίπυλος έχει υψόμετρο
1.513 μέτρα.
Στο
βουνό ξεχωρίζει ένα λαξευμένο άγαλμα
της θεάς Κυβέλης,
της οποίας η λατρεία ήταν διαδεδομένη
στην περιοχή. Το άγαλμα χρονολογείται
στο τέλος της -2ης χιλιετίας.
Ένα
άλλο μυθικό πρόσωπο που συνδέεται με
τον Σίπυλο, είναι η Νιόβη.
Σύμφωνα με τον μύθο η Νιόβη απελπισμένη
που έχασε τα παιδιά της κατέφυγε στον
Σίπυλο ικετεύοντας τους θεούς να
ευσπλαχνιστούν τον πόνο της, ώσπου
ο Δίας τη λυπήθηκε και τη μεταμόρφωσε
σε βράχο από τον οποίο μέρα και νύκτα
στάζουν σταγόνες δακρύων.
Στον
Σίπυλο υπάρχει ένας φυσικός σχηματισμός
που πιθανόν ενέπνευσε τον μύθο. Υπάρχει
ένας βράχος με γυναικεία μορφή που
στάζει νερό και αποτελεί σήμερα ένα από τα
κυριότερα αξιοθέατα του βουνού.
Ο
βράχος που δακρύζει, ο οποίος σχετίζεται
με τον μύθο της Νιόβης
Η πόλη Μαγνησία του Σιπύλου είναι κτισμένη
στις βόρειες υπώρειες του όρους Σιπύλου και στην αριστερή όχθη
του Έρμου ποταμού, στα όρια των
περιοχών Ιωνίας, Λυδίας,
Αιολίας. Κατά τη Μυθολογία, οι Αμαζώνες έλαβαν
σπουδαίο μέρος στην ίδρυσή της, γεγονός
που φανερώνει τη γενναιότητα και την
δυναμικότητα που επέδειξαν οι γυναίκες
της Μαγνησίας στη συγκρότησή της σ’
εκείνη την, επικίνδυνα, απομακρυσμένη
περιοχή.
Η
Μαγνησία κατά την Αρχαιότητα είχε Βουλή,
Γερουσία, πέντε Άρχοντες, Στρατηγούς,
Ταμία, Γυμνασίαρχο και Αρχηγούς φυλών.
Σύντομα
περιήλθε στην δικαιοδοσία του Κροίσου και
μετά την ήττα του από τους Πέρσες
υποδουλώθηκε σ’ αυτούς. Έλαβε μέρος
στην Ιωνική Επανάστασητο -499 κατά των
Περσών αλλά μετά την καταστολή της
υπέστη χειρότερο περσικό ζυγό και,
τελικά, περίμενε την απελευθέρωσή της
από τον Μ. Αλέξανδρο, ο οποίος εγκατέστησε
στην πόλη και Μακεδόνες απομάχους.
Η
Μαγνησία αργότερα αποτέλεσε μέρος του
κράτους του Σελεύκου.
Στην εικόνα η στιγμή της ανακάλυψης αγάλματος της Θεάς Ετίας.
Το άγαλμα της Θεάς
Εστίας βρέθηκε στην Μανίσα της Τουρκίας
το 2019. Στη θέση της σημερινής πόλης,
βρισκόταν η Αρχαία Μαγνησία του Σιπύλου,
αιολική αποικία της Θεσσαλικής Μαγνησίας.
Ενώ
πρέπει πάντα να φροντίζουμε και να
φερόμαστε στον πλανήτη Γη με σεβασμό
και αγάπη, τα επόμενα χρόνια θα είναι
ακόμη πιο σημαντικό να στρέψουμε την
προσοχή και την ευαισθητοποίησή μας
στην κατάσταση του σπιτιού μας.
Από
το 2018 έως το 2026, συμβαίνουν κοσμικές
αλλαγές που θα μας βοηθήσουν όλους να
αφυπνιστούμε και να κατανοήσουμε το
πώς οι πράξεις και οι σκέψεις μας,
αναλόγως, βλάπτουν ή βοηθούν τον πλανήτη.
Αυτές
οι κοσμικές μετατοπίσεις περιλαμβάνουν
τον πλανήτη Ουρανό που μετακινείται
στο ζώδιο του Ταύρου: Ο Ταύρος είναι το
ζώδιο που κυβερνά τον πλανήτη Γη και τη
Γαία, τη θεά του σπιτιού μας σε αυτό το
Σύμπαν.
Στην
Αρχαία Ελληνική Μυθολογία, ο Ουρανός
και η Γαία ήταν εραστές και αυτή η
επανένωση και ένωση ενέργειας θα
ενεργοποιήσει μια αφύπνιση για το πώς
φερόμαστε στο σπίτι μας.
Υπό
αυτή την ενέργεια, δεν θα μπορέσουμε να
αγνοήσουμε τα προειδοποιητικά σημάδια
που μας έχει δώσει η Γαία. Δεν μπορούμε
πλέον να προσποιούμαστε ότι ορισμένες
πρακτικές δεν προκαλούν μακροπρόθεσμη
ζημιά.
Ήρθε
η ώρα να δούμε την αλήθεια.
Επί
χρόνια, ο πλανήτης μας έχει κακοποιηθεί
και έχει καταπονηθεί, επί χρόνια η όμορφη
φύση αυτού του πλανήτη έχει τεθεί σε
κίνδυνο. Αλλά
δεν πρόκειται να δείξουμε με το δάχτυλο
ένα μόνο άτομο ως υπεύθυνο ή οργανισμό,
αλλά να παραδεχτούμε το γεγονός
ότι όλοι είμαστε υπεύθυνοι και
ότι όλοι έχουμε να παίξουμε έναν
ρόλο.
Μπορεί να φαινόμαστε ξεχωριστοί,
αλλά είμαστε όλοι Ένα. Και όλες οι
σκέψεις, οι δονήσεις και οι πράξεις μας
δημιουργούν τη ζωή που βιώνουμε σε αυτόν
τον πλανήτη. Μαζί, όλοι παίζουμε έναν
ρόλο στη διαμόρφωση της πραγματικότητας
στην οποία ζούμε.
Ο
τρόπος που σκεφτόμαστε, νιώθουμε και ενεργούμε, όχι
μόνο επηρεάζει την πραγματικότητα που
βλέπουμε και βιώνουμε, αλλά αντανακλά
και την πραγματικότητα για το σύνολο.
Είμαστε
όλοι συνδεδεμένοι και εργαζόμαστε
ως ομάδα, και είναι στο χέρι όλων μας να
αλλάξουμε την πραγματικότητα, αυξάνοντας
τη δόνηση και το επίπεδο συνείδησής
μας. Ενώ η λήψη μέτρων για την προστασία
του πλανήτη είναι απαραίτητη, αυτό είναι
πιο βαθύ.
Ενώ
όλοι πρέπει να εξοικονομούμε νερό, να
επιλέγουμε βιώσιμα προϊόντα, να
ανακυκλώνουμε, να περπατάμε ή να κάνουμε
ποδήλατο περισσότερο και ούτω καθεξής,
πρέπει επίσης να προσέχουμε την ενεργειακή
ρύπανση που προέρχεται από την ύπαρξή
μας.
Αυτή
η ενεργειακή ρύπανση προέρχεται από
την δόνησή μας και από τον τρόπο που
φερόμαστε στον εαυτό μας, στους άλλους,
στα ζώα και στα φυτά.
Όταν
ζείτε τη ζωή σας με αγάπη οδηγώντας με
αυτόν τον τρόπο εσείς τον εαυτό σας, η
δόνηση σας βοηθά να θεραπεύσετε τους
άλλους και αυτόν τον πλανήτη. Αλλά όταν
επιτρέπετε στον φόβο να εισβάλει και
να οδηγεί το εγώ σας, μειώνετε τη
δόνησή σας και κατά συνέπεια τη δόνηση
του πλανήτη.
Το
να έχετε επίγνωση της ενέργειάς σας δεν
είναι μόνο καλό για εσάς, είναι επίσης
καλό για όλους και για τον πλανήτη στο
σύνολό του.
Τα
επόμενα χρόνια θα υπάρξει μια άνοδος
της συνείδησης στον τρόπο που
αντιμετωπίζουμε τον πλανήτη μας και
τα όντα που τον κατοικούν. Πράγματα
που μπορούσαμε πριν να αγνοήσουμε, δεν
θα είναι εύκολο πλέον να τα αγνοούμε,
και η Γη μπορεί να αντιδράσει από μόνη
της, δείχνοντάς μας πώς ακριβώς προκαλούμε
ζημιά και χάος.
Αυτό δεν είναι κάτι
που πρέπει να φοβόμαστε. Αντίθετα πρέπει
να σηκωθούμε και να αρχίσουμε να βρίσκουμε
την ιερότητα στη Γαία, τη Μητέρα μας Γη.
Κάθε
μέρα το έδαφος από κάτω σας στηρίζει,
κάθε μέρα τρέφεστε από αυτή τη Γη, και
κάθε μέρα σας παρέχονται τα αγαθά της.
Τιμώντας πραγματικά και νιώθοντας αυτό,
μπορούμε όλοι να επιστρέψουμε στην
εύρεση της ιερότητας ξανά.
Πριν
από χρόνια, οι πρόγονοί μας λάτρευαν τη
Γη και την αντιμετώπιζαν ως ένα ζωντανό,
αναπνεύον ον.
Αυτό
έχει χαθεί και ξεχαστεί από πολλούς,
αλλά τώρα αυτό αλλάζει. Τώρα καθοδηγούμαστε
να ανοίξουμε το μυαλό και την καρδιά
μας και να ακούσουμε τι μας λέει η Μητέρα
μας.
Το
καλύτερο που μπορείτε να κάνετε
προχωρώντας, είναι να είστε προσεκτικοί
με την ενεργειακή σας δόνηση όσο το
δυνατόν περισσότερο και να αναλαμβάνετε
δράσεις που προκαλούν τη μικρότερη
δυνατή βλάβη στον πλανήτη.
Φυσικά,
οι περισσότεροι από εμάς δεν μπορούμε
να αποφύγουμε την οδήγηση αυτοκινήτου, την
αγορά πλαστικών και ούτω καθεξής,
αλλά η απλή συνειδητή επίγνωση και η
αλλαγή μερικών συνηθειών μπορούν
να κάνουν μεγάλη διαφορά. Το να είμαστε
ευγνώμονες για τον πλανήτη Γη, να τον
αντιμετωπίζουμε ως ιερό, να περνάμε
χρόνο στη φύση και να ακτινοβολούμε
αγάπη από την καρδιά μας είναι όλοι
τρόποι με τους οποίους μπορούμε να
κάνουμε μια διαρκή διαφορά και να
υποστηρίξουμε την άνοδο ενός νέου τρόπου
ζωής.
Η Φθινοπωρινή
Ισημερία είναι το αστρονομικό
φαινόμενο που σηματοδοτεί την επίσημη
λήξη του Καλοκαιριού και την έναρξη του
Φθινοπώρου στο βόρειο ημισφαίριο.
Φέτος,
η Φθινοπωρινή
Ισημερία
θα σημειωθεί στις 22
Σεπτεμβρίου,
στις 16:20
ώρα Ελλάδας.
Τότε, ο Ήλιος θα βρίσκεται ακριβώς πάνω
από τον Ισημερινό μοιράζοντας τον χρόνο
του το ίδιο πάνω και κάτω απ’ τον
ορίζοντα. Αμέσως μετά στο βόρειο
ημισφαίριο οι μέρες αρχίζουν να μικραίνουν
και οι νύχτες να μεγαλώνουν, οδηγώντας
μας προς το Χειμερινό
Ηλιοστάσιο
του Δεκεμβρίου (Κυριακή 21 Δεκεμβρίου).
Η
Ισημερία οφείλεται στην κλίση του άξονα
της Γης κατά 23,5 μοίρες. Καθώς η Γη
περιφέρεται γύρω από τον Ήλιο, οι ηλιακές
ακτίνες πέφτουν διαφορετικά ανάλογα
με την εποχή. Στις Ισημερίες –την Εαρινή
και τη Φθινοπωρινή– ο άξονας δεν γέρνει
ούτε προς ούτε μακριά από τον Ήλιο, με
αποτέλεσμα το φως να κατανέμεται
ομοιόμορφα μεταξύ των δύο ημισφαιρίων.
Από
την Αρχαιότητα, η Ισημερία αποτελεί
αφορμή για τελετές και εορτασμούς. Οι
Αρχαίοι Έλληνες την συνέδεαν με τη
Δήμητρα και τον μύθο της Περσεφόνης, η
οποία κατεβαίνει στον Άδη, σηματοδοτώντας
την έλευση του Φθινοπώρου. Η Ισημερία
θεωρείται στιγμή εσωτερικής ισορροπίας,
ανανέωσης και προετοιμασίας για τον
επερχόμενο Χειμώνα.
Μετά
τις 22 Σεπτεμβρίου, η αίσθηση του Φθινοπώρου
γίνεται πιο έντονη: Οι
ημέρες μικραίνουν και οι νύχτες αποκτούν
δροσιά, η φύση αλλάζει χρώματα, με τα φύλλα να
ντύνονται σε τόνους του κόκκινου, του
χρυσού και του καστανού και στον
αγροτικό κύκλο, ξεκινά η εποχή της
συγκομιδής, με τη Γη να προσφέρει τους
καρπούς της.
Ένα
ταξίδι στην καρδιά της Ελληνικής ψυχής.
Στον λόγο, στη μνήμη και στη φλόγα που
δεν έσβησε ποτέ. Από τον Όμηρο και τον
Πλάτωνα, έως τον Λεωνίδα και τον Πρόκλο
— η Μνήμη των Ελλήνων ξυπνά… Όχι για
το παρελθόν. Αλλά για το Μέλλον. Αυτοί
που σε έκαναν να υπερηφανεύεσαι...
Πίστευαν σε κάτι που εσύ φοβάσαι ακόμα
να ονομάσεις.
Η
πανσπερμία είναι η ιδέα ότι η ζωή
ήρθε στη Γη από κάπου πέρα από τον
πλανήτη και πιθανώς πέρα από το
ηλιακό σύστημα. Τα μέσα παράδοσής της
χωρίζονται σε δύο πιθανές οδούς: κατευθυνόμενη
και μη κατευθυνόμενη.
Μη κατευθυνόμενη
πανσπερμία σημαίνει ότι η ζωή ήρθε
εδώ εντελώς τυχαία και μεταφέρθηκε
από έναν κομήτη ή μετεωρίτη. Μερικοί
επιστήμονες προτιμούν τους κομήτες ως
τον κύριο φορέα επειδή περιέχουν πάγο
αναμεμειγμένο με σκόνη (οι κομήτες συχνά
αναφέρονται ως «βρώμικες χιονόμπαλες»)
και η ζωή είναι πιο πιθανό να προέρχεται
από το νερό και είναι πιο πιθανό να
επιβιώσει από ένα διαστρικό ταξίδι
παγωμένη. Άλλοι επιστήμονες προτιμούν
τους αστεροειδείς ως μηχανισμό μεταφοράς
επειδή είναι πιο πιθανό να προέρχονται
από το σώμα ενός πλανήτη που θα περιείχε
ζωή. Ένας κομήτης, υποστηρίζουν, είναι
απίθανο να ήταν ποτέ μέρος ενός πλανήτη
και η ζωή δεν θα μπορούσε να έχει
δημιουργηθεί μέσα ή πάνω σε έναν παγωμένο
κομήτη.
Η κατευθυνόμενη πανσπερμία σημαίνει
ότι η ζωή μεταφέρθηκε στη Γη με έξυπνα
μέσα του ενός ή του άλλου είδους. Σε
ένα σενάριο, μια κάψουλα θα μπορούσε να
είχε σταλεί εδώ με τον ίδιο τρόπο που
στείλαμε το Voyager σε μια διαστρική
αποστολή. Ωστόσο, αν στάλθηκε εκτός του
ηλιακού συστήματος, αναρωτιόμαστε πώς
οι αποστολείς θα μπορούσαν να γνωρίζουν
ότι η Γη ήταν εδώ ή πώς η Γη κατάφερε να
μπει εμπόδιο σε κάτι που στάλθηκε τυχαία
(σαν το Voyager).
Σε ένα άλλο σενάριο,
διαστρικά σκάφη επανδρωμένα από εξωγήινα
όντα θα μπορούσαν να έχουν φτάσει και
να έχουν μεταφέρει τους δύο
τύπους προκαρυωτικών. Αυτό απαιτεί
ένα επίπεδο ανοιχτομυαλιάς που οι
περισσότεροι επιστήμονες στερούνται
κατηγορηματικά, επομένως δεν θα
δεχτούν καμία από τις δύο εκδοχές
της κατευθυνόμενης πανσπερμίας ούτε
καν ως πιθανή. Αντίθετα, προσκολλώνται
στην «καλύτερη» εξήγησή τους για
την μη κατευθυνόμενη πανσπερμία,
επειδή τους επιτρέπει να συνεχίσουν
να παίζουν το παιχνίδι της «αρχής» εντός
των πρώτων ορίων που έθεσε ο Κάρολος
Δαρβίνος: η μη κατευθυνόμενη είναι
«φυσική», η κατευθυνόμενη είναι
«λιγότερο φυσική».
Παρατηρήστε
ότι δεν μπορεί να ειπωθεί ότι η
κατευθυνόμενη πανσπερμία είναι
«αφύσικη». Σύμφωνα με τους
Δαρβινιστές, ανεξάρτητα από το πού
προήλθε η ζωή, η διαδικασία ήταν φυσική
από την αρχή μέχρι το τέλος. Το μόνο που
έχουν να παραδεχτούν είναι ότι δεν έλαβε
χώρα στη Γη. Ωστόσο, η αναγνώριση αυτού
τους αναγκάζει να πλησιάσουν επικίνδυνα
κοντά στο να παραδεχτούν την
πραγματικότητα της εξωγήινης ζωής ,
και η συνεχιζόμενη «αναζήτησή» τους
για τέτοια ζωή αποφέρει εκατομμύρια σε
ερευνητική χρηματοδότηση κάθε χρόνο.
Αυτό τους αφήνει να μην βιάζονται να
καταστήσουν σαφές στο ευρύ κοινό ότι,
ναι, πέρα από τη Γη υπάρχει τουλάχιστον
η ίδια πρωτόγονη βακτηριακή ζωή που
έχουμε εδώ.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία
γι' αυτό. Αλλά, ως συνήθως, κρατούν το
κάλυμμα σε αυτή την πραγματικότητα, όχι
ακριβώς κρύβοντάς την, αλλά χωρίς να
καταβάλλουν καμία προσπάθεια να
εκπαιδεύσουν το κοινό στην ιδέα ότι δεν
είμαστε, και ποτέ δεν ήμασταν, μόνοι. Η
ζεστή λίμνη εξακολουθεί να έχει νερό,
οπότε γιατί να τη θολώνουμε με γεγονότα;
Εμείς
οι άνθρωποι δεν είμαστε ιθαγενείς του
πλανήτη Γη. Είτε τοποθετηθήκαμε εδώ
άθικτοι είτε αναπτυχθήκαμε εδώ, αλλά
δεν εξελιχθήκαμε εδώ. Τα γονίδιά μας
δείχνουν ξεκάθαρα ότι έχουμε αποκοπεί
και επικολληθεί από άλλα, μη πρωτεύοντα,
μη γήινα είδη.
Προσωπικά, πιστεύω ότι
το έργο του Ζεκάρια Σίτσιν (Τα
Χρονικά της Γης) πλησιάζει περισσότερο
σε μια εύλογη εξήγηση. Αλλά ακόμα κι αν
ορισμένες πτυχές αυτών που λέει είναι
λάθος, ή ακόμα κι αν κάποια μέρα αποδειχθεί
ότι όλα είναι λάθος, αυτό δεν θα αλλάξει
τα βασικά γεγονότα που θίγει το έργο
του - και το δικό μου έργο. Οι άνθρωποι
δεν είναι πρωτεύοντα. Πράγματι
ξεχωρίζουμε ως μια «ξεχωριστή»
δημιουργία, την οποία υποστηρίζουν εδώ
και καιρό οι θεολόγοι και τώρα
ορισμένοι πιστοποιημένοι επιστήμονες .
Το μόνο ερώτημα που μένει να κρέμεται
είναι, φυσικά: ποιος ή τι ήταν ο
δημιουργός; Δεν νομίζω ότι θα έχω το
προνόμιο να το μάθω αυτό στη ζωή μου.
Αλλά είμαι βέβαιος ότι βρίσκομαι σε
κοντινή απόσταση από την επόμενη καλύτερη
απάντηση. Είμαι βέβαιος ότι δημιουργηθήκαμε
με επεμβατική γενετική χειραγώγηση
Σε
αυτό το βίντεο, εξερευνούμε την αθάνατη
φύση της ψυχής σύμφωνα με τη φιλοσοφία
του Πρόκλου. Αναλύουμε την κοσμική
πορεία της ψυχής, τον ρόλο της ως γέφυρα
μεταξύ υλικού και θεϊκού κόσμου και την
αιώνια αναζήτηση της αλήθειας. Ο Πρόκλος
μάς οδηγεί σε μια βαθύτερη κατανόηση
της ψυχής ως οχήματος πνευματικής
αναζήτησης και μας αποκαλύπτει το
διαχρονικό της ταξίδι προς το θείο.
Ας
το παραδεχτούμε: σχεδόν όλοι ενδιαφέρονται
για τον Δαρβινισμό, τον
Δημιουργισμό, τον Ευφυή Σχεδιασμό και
το νέο παιδί στην πόλη, τον Παρεμβατισμό.
Μια
παραβλεπόμενη εξήγηση για το γιατί το
αρχείο απολιθωμάτων δείχνει πρωτόγονη
και σύνθετη ζωή να εμφανίζεται ξαφνικά
στη Γη, χωρίς προκατόχους, είναι η εξωγήινη
παρέμβαση.
Ξεκινάμε
κατανοώντας ότι ο Κάρολος
Δαρβίνος βρισκόταν σε μια πολύ
ολισθηρή πλαγιά όταν προσπαθούσε να
εξηγήσει πώς κάτι τόσο βιολογικά και
βιοχημικά πολύπλοκο όσο ακόμη και η
απλούστερη μορφή ζωής θα μπορούσε να
έχει δημιουργηθεί αυθόρμητα από οργανικά
μόρια και ενώσεις χαλαρά στο περιβάλλον
της πρώιμης Γης. Επειδή αυτό το μέρος
της θεωρίας του Δαρβίνου ήταν
πάντα κραυγαλέα απατηλό, οι σύγχρονοι
Δαρβινιστές δέχονται σφυροκοπήματα
από παντού, συμπεριλαμβανομένων και
από άτομα σαν εμένα, με τελικό αποτέλεσμα
το οικοδόμημα της «εξουσίας» που κρύβουν
πίσω τους για 140 χρόνια να καταρρέει υπό
την επίθεση.
Φανταστείτε
ένα μεσαιωνικό κάστρο να χτυπιέται από
τεράστιες πέτρες που εκτοξεύονται από
πρωτόγονους, αλλά σωρευτικά αποτελεσματικούς,
καταπέλτες. Ο Δαρβινισμός (και όλα
όσα έχει καταλάβει αυτός ο όρος: φυσική
επιλογή, εξέλιξη, επιβίωση του ισχυρότερου,
διακεκομμένη ισορροπία, κ.λπ.) είναι το
κάστρο. Οι Δαρβινιστές επανδρώνουν τα
τείχη καθώς οι πέτρες που εκτοξεύονται
κάνουν τη δουλειά τους. Οι Ευφυείς
Σχεδιαστές πετάνε τους βράχους προκαλώντας
τη μεγαλύτερη ζημιά. Οι Κρεασιονιστές,
συγκριτικά, χρησιμοποιούν σφεντόνες
και οι σχετικά λίγοι (μέχρι στιγμής)
άνθρωποι σαν εμένα, οι παρεμβατιστές,
ρίχνουν ένα καλά στοχευμένο βέλος πού
και πού, αν και κανείς δεν μας δίνει
ακόμη ιδιαίτερη προσοχή.
Θυμηθείτε,
ένα καλά στοχευμένο (ή τυχερό - και στις
δύο περιπτώσεις, το παράδειγμα είναι
διδακτικό) βέλος έριξε τον πανίσχυρο
Αχιλλέα. Και οι Δαρβινιστές έχουν
φτέρνες.
Στην
εποχή του Κάρολου Δαρβίνου, τίποτα
δεν ήταν γνωστό για τη ζωή σε κυτταρικό
επίπεδο. Το πρωτόπλασμα ήταν η μικρότερη
μονάδα που καταλάβαιναν. Κι όμως, η
θεωρία της φυσικής επιλογής του Δαρβίνου
δήλωνε ότι όλη η ζωή - κάθε ζωντανή
οντότητα γνωστή τότε ή που θα ανακαλυφθεί
στο μέλλον - απλώς έπρεπε να λειτουργεί
από τη γέννηση μέχρι τον θάνατο με
«φυσικούς νόμους» που θα μπορούσαν να
οριστούν και να αναλυθούν. Αυτό φυσικά
θα περιλάμβανε και την προέλευση της
ζωής. Ο Δαρβίνος υπέθεσε ότι η ζωή
μπορεί να είχε σταδιακά συναρμολογηθεί
από αδέσποτα μέρη που βρίσκονταν σε
κάποια «ζεστή λίμνη» όταν ο πλανήτης
είχε κρυώσει αρκετά ώστε να καταστήσει
δυνατή μια τέτοια συνάθροιση. Αργότερα
έγινε αντιληπτό ότι τίποτα πιθανότατα
δεν θα είχε σχηματιστεί (σταδιακά ή όχι)
σε ένα στατικό περιβάλλον, οπότε
προστέθηκε ένα καταλυτικό στοιχείο: ο
κεραυνός.
Σε
όλη την ιστορία μέχρι σήμερα, οι
επιστήμονες έχουν αναγκαστεί να περάσουν
την εργασιακή τους ζωή με τον «Θεό»
των Κρεασιονιστών (Δημιουργιστών)
να αιωρείται πάνω από κάθε κίνηση που
κάνουν, κάθε λάθος, κάθε σφάλμα κρίσης,
κάθε προσωπικό αίσθημα. Έτσι, όταν
αντιμετωπίζουν κάτι που δεν μπορούν να
εξηγήσουν με λογικούς όρους, η μόνη
εναλλακτική επιλογή είναι «ο Θεός το
έκανε», κάτι που για αυτούς είναι
απαράδεκτο. Έτσι, αναγκάζονται από την
αδιάκοπη πίεση των Κρεασιονιστών να
βρουν απαντήσεις για απολύτως όλα όσα,
όσο παράλογα κι αν είναι, είναι «φυσικά».
Αυτό ήταν το κίνητρό τους για τη θεωρία
ότι ένας κεραυνός θα μπορούσε να χτυπήσει
αμέτρητα τυχαία μόρια σε μια ζεστή λίμνη
και με κάποιο τρόπο να τα μετατρέψει
στο πρώτο ζωντανό πλάσμα. Οι «φυσικές»
δυνάμεις της βιολογίας, της χημείας και
του ηλεκτρομαγνητισμού θα μπορούσαν
μαγικά να στροβιλιστούν μαζί -- και
voilà!, ένα γεγονός ύποπτα κοντά σε ένα
θαύμα.
Περιττό να πούμε ότι κανένας
Δαρβινιστής δεν θα δεχόταν όρους όπως
«μαγεία» ή «θαύμα», κάτι που θα ισοδυναμούσε
με συμφωνία με το επιχείρημα των
Κρεασιονιστών ότι «ο Θεός τα έκανε όλα».
Αλλά βαθιά μέσα τους, ακόμη και οι πιο
φανατικοί Δαρβινιστές έπρεπε να
υποψιάζονται ότι η θεωρία της «ζεστής
λίμνης» ήταν παράλογη.
Και καθώς όλο
και περισσότερα μαθαίνονταν για την
εκπληκτική πολυπλοκότητα της κυτταρικής
δομής και χημείας, δεν υπήρχε καμία
αμφιβολία. Η αιχμηρή αναλογία του
Fred Hoyle εξακολουθεί να ισχύει: ήταν
εξίσου πιθανό να είναι αληθινή με το
ότι ένας ανεμοστρόβιλος θα μπορούσε να
σαρώσει μια μάντρα και να συναρμολογήσει
σωστά ένα τζετ.
Δυστυχώς, η «ζεστή
λίμνη» είχε γίνει αντίβαρο στο «ο Θεός
το έκανε», οπότε ακόμη και όταν οι
Δαρβινιστές γνώριζαν πέρα από κάθε
αμφιβολία ότι ήταν λάθος, την επέμεναν,
την διακήρυτταν εξωτερικά και την
δίδασκαν. Σε πολλά μέρη του κόσμου,
συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ, εξακολουθεί
να διδάσκεται.
Αν
η Γη άρχισε να συγχωνεύεται από το
αρχέγονο νέφος σκόνης και αερίου του
ηλιακού συστήματος περίπου 4,5 δισεκατομμύρια
χρόνια πριν (κάτι που μέχρι τότε ήταν
μια καλά υποστηριζόμενη βεβαιότητα),
τότε πριν από 4,0 δισεκατομμύρια χρόνια
ο πρωτοπλανήτης ήταν ακόμα μια βραστή
μπάλα από ψυχρό μάγμα. Δεν θα εμφανίζονταν
ζεστές λίμνες στη Γη για τουλάχιστον
ένα δισεκατομμύριο χρόνια ή και
περισσότερο. Πώς, λοιπόν, να συμβιβαστεί
η πραγματικότητα με τη φαντασίωση
της ζεστής λίμνης;
Δεν υπήρχε τρόπος
να συμβιβαστεί, οπότε αγνοήθηκε από
όλους εκτός από τους ειδικούς που έπρεπε
να εργάζονται με αυτήν σε καθημερινή
βάση. Κάθε άλλος Δαρβινιστής ανέλαβε
τη θέση ενός από τους πιθήκους του «μην
βλέπεις κακό, μην λες κακό, μην ακούς
κακό».
Το να πούμε ότι «απέκρυψαν» τις
νέες, επιζήμιες πληροφορίες δεν είναι
αλήθεια. Το να πούμε ότι δεν τονίστηκε
ποτέ στα δημοφιλή μέσα ενημέρωσης για
δημόσια κατανάλωση είναι αλήθεια.
Αυτός
έχει γίνει ο τρόπος με τον οποίο οι
Δαρβινιστές αντιμετωπίζουν οποιεσδήποτε
προκλήσεις στις αγαπημένες τους θεωρίες:
αν δεν μπορούν πλέον να υπερασπιστούν
μια, δεν μιλάνε γι' αυτήν ή μιλάνε γι'
αυτήν όσο το δυνατόν λιγότερο. Αν
αναγκαστούν να μιλήσουν γι' αυτήν,
προσπαθούν πάντα να «σκοτώσουν τον
αγγελιοφόρο» αμφισβητώντας τα
«πιστοποιητικά» οποιουδήποτε κριτικού.
Εάν ο κριτικός δεν έχει ακαδημαϊκά
προσόντα ίσα με τα δικά του, απορρίπτεται
ως κάτι παραπάνω από ένας τρελός. Εάν ο
κριτικός έχει ίσα προσόντα, χαρακτηρίζεται
ως «κρυφός Δημιουργιστής» και απορρίπτεται.
Κανένας επιστήμονας καριέρας δεν μπορεί
να μιλήσει ανοιχτά και δυνατά ενάντια
στο δαρβινιστικό δόγμα χωρίς να πληρώσει
ένα βαρύ τίμημα. Αυτός είναι ο λόγος και
ο τρόπος με τον οποίο άνθρωποι με κανονικά
καλή συνείδηση μπορούν να είναι και
έχουν «κρατηθεί σε τάξη» και να σιωπήσουν
μπροστά σε κατάφωρες διαστρεβλώσεις
της αλήθειας.
Αν αυτό το σύστημα
ανελέητης μομφής δεν ήταν τόσο σταθερά
σε ισχύ, τότε σίγουρα το επόμενο δαρβινικό
σκοντάφτισμα θα είχε γίνει πρωτοσέλιδο
σε όλο τον κόσμο ως το οριστικό και
απόλυτο τέλος στην ιδέα ότι η ζωή θα
μπορούσε ενδεχομένως να έχει συναρμολογηθεί
«φυσικά».
Το
ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ και το ΑΡΩΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ
παρουσιάζουν την εκπομπή ΟΙ ΠΡΩΤΟΕΛΛΗΝΕΣ
ΜΙΝΥΕΣ που έκαναν ο δημοσιογράφος και
συγγραφέας ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΕΚΑΚΗΣ με τον
δικηγόρο και συγγραφέα ΓΡΗΓΟΡΗ ΚΟΣΣΥΒΑΚΗ.
Το
απόσπασμα προέρχεται από αρχαίο
κείμενο, που χρονολογικά τοποθετείται
στα χρόνια του Ρωμαίου αυτοκράτορα
Αδριανού (76 - 138 μ.Χ.). Όμως ο βασικός
πυρήνας αυτού του κειμένου. σύμφωνα με
τους μελετητές, εντοπίζεται σε προγενέστερη
εποχή, γύρω στον 4ο με 3ο π.Χ. αιώνα. Το
κείμενο αυτό είναι γνωστό ως "Περί
Ομήρου και Ησιόδου και του γένους και
αγώνος αυτών".
"...Σχετικά
με τους γονείς του, υπάρχει από όλους
μεγάλη διαφωνία. Ο Ελλάνικος και ο
Κλεάνθης, για πατέρα του λένε τον Μαίονα.
Ο Ευγαίων λέει τον Μέλητα, ο Καλλικλής
τον Δμασαγόρα, ο Δημόκρητος ο Τροιζήνιος
αναφέρει πως ήταν ο έμπορος Δαήμων...Υπάρχουν
και κάποιοι που λένε πως ήταν ο Τηλέμαχος
ο γιος του Οδυσσέα. Για την μητέρα του
άλλοι λένε πως ήταν η Μήτις, άλλοι η
Κρηθηίς, άλλοι η Θεμίστη. Μερικοί λένε
την Μούσα Καλλιόπη και άλλοι πως ήταν
η Πολυκάστη, η κόρη του Νέστορα.
Τώρα
θα εκθέσουμε αυτά που ακούσαμε να λέει
η Πυθία για τον Όμηρο στον αυτοκράτορα
Αδριανό, όταν αυτός ζήτησε από αυτήν να
μάθει από που κατάγεται και ποιοι είναι
οι γονείς του. Τότε η ιέρεια απάντησε
ως εξής:
Με
ρωτάς για την άγνωστη γενεά και την
πατρίδα
της
αθάνατης σειρήνας. Η Ιθάκη είναι ο τόπος
του,
πατέρας
του ο Τηλέμαχος και η Επικάστη του
Νέστορα η κόρη,
η
μητέρα του, που γέννησε από τους θνητούς
τον πιο σοφό άνδρα.
Σε
αυτά πρέπει να πιστέψουμε, εάν αναλογιστούμε
ποιος ήταν αυτός που έκανε την ερώτηση,
και ποιος ήταν αυτός που έδωσε την
απάντηση. Άλλωστε φαίνεται πόσο
μεγαλοφυώς, ο ποιητής δοξάζει τον παππού
του μέσα από τα έπη του."
Το αρχαίο πρωτότυπο κείμενο:
"Περί
δέ των γονέων αυτού πάλιν πολλή διαφωνία
παρά πασίν έστιν. Ελλάνικος μεν γαρ και
Κλεάνθης Μαίονα λέγουσιν. Ευγαίων δέ
Μέλητα , Καλλικλής δέ Δμασαγόραν,
Δημόκριτος δέ ο Τροιζήνιος Δαήμονα
έμπορον.
Εισί
δέ οι Τηλέμαχον τον Οδυσσέως. Μητέρα δέ
οι μεν Μήτιν, οι δέ Κρηθηίδα, οι δέ
Θεμίστην... Οι δέ Καλλιόπην την Μούσαν,
τινές δέ Πολυκάστην την Νέστορος.
Όπερ
δέ ακηκόαμεν επί του θειοτάτου αυτοκράτορος
Αδριανού ειρημένον υπό της Πυθίας περί
Ομήρου εκθησόμεθα, του γαρ βασιλέως
πυθομένου πόθεν Όμηρος και τίνος,
απεφοίβασε δι'εξαμέτρου τόνδε τον τρόπον
άγνωστον
μ'ερεαι γενεήν και πατρίδα γαίαν
αμβροσίου
σειρήνος, έδος δ'Ιθακήσιός έστιν
Τηλέμαχος
δέ πατηρ και Νεστορέη
Επικάστη
μήτηρ, η μιν έτικτε βροτών πολύ πάνσοφον
άνδρα
Οις
μάλιστα δει πιστεύειν διά τε τον πυθόμενον
και τον αποκρινάμενον, άλλως τε ούτως
του ποιητού μεγαλοφυώς τον προπάτορα
διά των επών δεδοξακότος"
Η ΠΡΟΤΟΜΗ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΗΣΜΟ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ βρίσκεται στην
κεντρική πλατεία της Ιθάκης, στο Βαθύ.
Είναι φιλοτεχνημένη από τον γλύπτη
Στάθη Αλεξόπουλο και κατασκευάστηκε
από λευκό μάρμαρο χάρη στη χορηγία του
Γεράσιμου Κ. Βαλλάτου. Πάνω στη βάση της
προτομής του Ομήρου είναι χαραγμένος
ο χρησμός του Μαντείου του Δελφών προς
τον αυτοκράτορα της Ρώμης, Αδριανό:
“ΕΔΟΣ Δ’ ΙΘΑΚΗΣΙΟΣ ΕΣΤΙΝ ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ ΔΕ
ΠΑΤΗΡ ΚΑΙ ΝΕΣΤΟΡΕΗ. ΕΠΙΚΑΣΤΗ ΜΗΤΗΡ, ΗΜΙΝ
ΕΤΙΚΤΕ ΒΡΟΤΩΝ ΠΟΛΥ ΠΑΝΣΟΦΟΝ ΑΝΔΡΑ”.
Κατά
την εποχή που ο τύμβος Καστά βρισκόταν
στην επικαιρότητα (2014), ακούστηκε -
γράφτηκε ότι σύμφωνα με κάποια αρχαιολογικά
ευρήματα, εικάζεται από ορισμένους
αρχαιολόγους ότι ο λέοντας βρισκόταν
στην κορυφή του τάφου της Αμφίπολης
άποψη που αμφισβητήθηκε.
Διαβάζουμε από σχετικό δημοσίευμα της7ης Μαρτίου 2015:
Σε
ανατροπή των μέχρι τώρα συμπερασμάτων
και υποθέσεων των αρχαιολόγων σχετικά
με τον τύμβο Καστά και το πολυσυζητημένο
μνημείο της Αμφίπολης προέβη, με εισήγηση
του στη διάρκεια του 28ου αρχαιολογικού
Συνεδρίου στο ΑΠΘ, ο διευθυντής
Αρχαιολογικών Έργων της Εφορείας
Παλαιοανθρωπολογίας -Σπηλαιολογίας
και μέλος της Διεπιστημονικής Ομάδας
της ανασκαφής στην Αμφίπολη, Ευάγγελος
Καμπούρογλου.
Σύμφωνα
με τον κ. Καμπούρογλου, ο οποίος ήταν ο
ομιλητής (από τους τελευταίους του
προγράμματος του συνεδρίου) με θέμα: “Τα ιζήματα
του λόφου Καστά Αμφίπολης και η σχέση
τους με το ταφικό μνημείο”: "Δεν προκύπτει
από κανένα στοιχείο ότι ο Λέων της
Αμφίπολης βρισκόταν τοποθετημένος πάνω
στο λόφο Καστά". Στο συμπέρασμα αυτό
είχαν καταλήξει και ανακοινώσει προ
διετίας σχεδόν, η επικεφαλής της ανασκαφής
Αικ. Περιστέρη και ο συνεργάτης της
αρχιτέκτονας Μιχ. Λεφαντζής. Κι αυτό
διότι, όπως εξήγησε: 1. Ο λόφος Καστά στην
Αμφίπολη ήταν φυσικός κι όχι τεχνητός.
2. Ο λόφος ήταν σχηματισμένος από ιζήματα
χαλαζιακών άμμων και αργίλου και ψαμμίτη,
υλικά που τον καθιστούν μειωμένης
αντοχής και “ανίκανο” να φέρει επί
αιώνες στην κορυφή του βάρος μεγαλύτερο
των 500 τόνων (το βάθρο και το γλυπτό του
Λέοντα ξεπερνούν συνολικά σε βάρος τους
1.500 τόνους). Περισσότερα:
https://www.huffingtonpost.gr
Αν
και η υπόθεση αυτή δεν προκύπτει από κανένα στοιχείο, συνεχίζει να διαδίδεται ακόμη
και σήμερα, ώστε τείνει να γίνει αστικός
μύθος.
Υπάρχει
άλλος ένας παλαιότερος αστικός μύθος
για τον Λέοντα που κυκλοφορεί εδώ και
χρόνια στην περιοχή. Είναι η λαϊκή
δοξασία που θέλει τον λέοντα να μην έχει
γλώσσα, για να μην αποκαλύψει σε ποιον
ανήκει ο τάφος, κρατώντας το μυστικό, ή
τον δημιουργό του λέοντα να τον ρίχνει
στη θάλασσα απογοητευμένος, μετά την
διαπίστωση ότι ξέχασε να κατασκευάσει
τη γλώσσα.
[Θυμίζω
ότι ο Λέων βρέθηκε κομματιασμένος μέσα
στον Στρυμόνα Ποταμό. Αλήθεια, αναρωτήθηκε
ποτέ κανείς πως κομματιάστηκε και χάθηκε
στα νερά του ποταμού; Ίσως με τον
ίδιο τρόπο που από τον ναό του Διός στην
Ολυμπία, βρέθηκε κατεστραμμένο το κράνος του Μιλτιάδη στον Αλφειό Ποταμό. Αυτά
είναι αναπόφευκτες σκέψεις μου, αλλά δεν είναι του παρόντος.]
Στο
θέμα μας: Δεν μπορούμε λοιπόν να θεωρούμε
κάτι ως ιστορικό τετελεσμένο, βασισμένοι
σε υποθέσεις.
Υπενθυμίζω
ότι κανείς από τους αρχαίους συγγραφείς
δεν μνημονεύει κάτι γι' αυτό το μνημείο.
Ακολουθούν
μερικές εκδοχές / απόψεις για τον Λέοντα:
Η
κατασκευή του μνημείου τοποθετείται,
κατά τη γνώμη ορισμένων αρχαιολόγων,
στα τέλη του -4ου αρχές του -3ου
αιώνα.
Κατά τον καθηγητή Αρβανιτόπουλο,
στήθηκε απ' τον Άγνωνα με υπόδειξη
του φίλου του Περικλή (κατά το
-437-436), για να θυμίζει τους 10.000 νεκρούς
που έπεσαν στη μάχη του Δραβίσκου για
το μεγαλείο της Αθήνας. Είναι δηλ.
επιτύμβιο "πολυάνδρειον" όπως και
το λιοντάρι της Χαιρώνειας.
Μετά τις
ανασκαφές του 1937 ο καθηγητής της
αρχαιολογίας Oscar Broneer υποστήριξε πως ο
μαρμάρινος λέοντας στήθηκε προς τιμήν
του Λαομέδοντος, γιου του Λαρίχου και
έμπιστου φίλου και ναυάρχου του Μ.
Αλεξάνδρου.
Σύμφωνα
με την εκδοχή του καθηγητή Λαζαρίδη,
είναι έργο του -4ου αιώνα και
δημιουργήθηκε προς τιμήν του Λεωσθένους,
ναυάρχου του Μεγάλου Αλεξάνδρου, από
τη Μυτιλήνη.
Ο
Roger υποστήριξε την άποψη ότι το μνημείο
στήθηκε προς τιμή του Νεάρχου, ναυάρχου
του Μ. Αλεξάνδρου.
Kατά μια άλλη εκδοχή, ο Λέων ανηγέρθη
σαν συμβολικό μνημείο, που εξέφραζε τη
μεγάλη δύναμη της πόλης, όπως συνέβη
και με τους λέοντες της νήσου Δήλου.
Τέλος,
σύμφωνα με τον Σερραίο ιστορικό Γ.
Καφταντζή η δημιουργία του μνημείου
συνδέεται με το θάνατο σημαντικού
προσώπου ή με πολύνεκρη μάχη μεταξύ των
Αμφιπολιτών και του Φιλίππου Β' το
-356.
Το μνημείο φυλάσσει ζηλότυπα το
μυστικό του, ένα μυστικό που γεμίζει
απορίες τους ερευνητές.
Ξαναλέω
ότι κανείς από τους αρχαίους
συγγραφείς δεν μνημονεύει κάτι γι' αυτό
το μνημείο.
Εικόνα:
Ο Αχιλλέας και ο Αίας παίζουν πεσσούς, ένα
παιχνίδι που το επινόησε ο Παλαμήδης.
[Πρόλογος
εισαγωγή: Τα τελευταία χρόνια υπάρχει
η άποψη ότι κατά την ομηρική εποχή δεν
υπήρχε γραφή. Επομένως η σύνθεση των
ομηρικών επών και η μετάδοση τους έγινε
προφορικά από τους ραψωδούς. Τώρα, με
μια γρήγορη αναζήτηση βλέπουμε και την
άποψη ότι, ναι μεν στην ομηρική εποχή
υπήρχε γραφή, αλλά παρ' όλα αυτά και πάλι
τα έπη μεταδιδόταν προφορικά. Σε αυτήν
την περίπτωση, αφού υπήρχε γραφή, για
ποιόν λόγο η μετάδοση γινόταν προφορικά;;;
Το περιστατικό του Οδυσσέα και του
Παλαμήδη που περιγράφεται παρακάτω,
όπου γίνεται λόγος για επιστολή/γράμμα,
δεν αφήνει καμία αμφιβολία ότι κατά τον
τρωικό πόλεμο γραφή υπήρχε.
Τώρα,
αν η σύνθεση και η μετάδοση των επών,
έγινε προφορικά, εσύ τίμιε αναγνώστη,
πες μου, αν είναι δυνατόν να αποστηθίσει κάποιος προφορικά 30.000 στίχους (Ιλιάδα
και Οδύσσεια) με μέτρο, αλλά και να τους
μεταδώσει και σε άλλον επίσης προφορικά.
Πόσο εφικτό είναι αυτό...;
Μετά το τέλος
της ανάρτησης, τα συμπεράσματα ανήκουν
στον αναγνώστη.]
------------------------------------------------
Οι
Έλληνες Βασιλείς «αποφασίζουν» εκστρατεία
ενάντια στην Τροία για την ανάκτηση της
Ελένης. Κατά την στρατολόγηση των Ελλήνων
ο Παλαμήδης κατευθύνεται στην Ιθάκη,
για να καλέσει στον στρατό τον Οδυσσέα,
ο οποίος επειδή δεν ήθελε να τους
ακολουθήσει προσποιήθηκε τον τρελό
(είτε ρίχνοντας στη γη αλάτι είτε ζεύοντας
μαζί στ΄ αλέτρι ένα βόδι και ένα άλογο).
Ο Παλαμήδης, όμως, απέδειξε ότι ο Οδυσσέας
προσποιούνταν τον τρελό (είτε απειλώντας
ότι θα σκοτώσει τον Τηλέμαχο είτε
βάζοντας τον Τηλέμαχο μπροστά στο
αλέτρι, οπότε ο Οδυσσέας αναγκάστηκε
να σταματήσει την προσποίηση). Από τότε
ξεκίνησε η
έχθρα ανάμεσα στον Οδυσσέα και τον
Παλαμήδη.
Στην
Τροία αυτή η έχθρα κορυφώθηκε μέσω
κάποιων περιστατικών που ανέδειξαν την
ικανότητα και επιδεξιότητα του Παλαμήδη
στην εξεύρεση λύσεων, για την αντιμετώπιση
προβλημάτων του στρατεύματος.
Για
την εκδίκηση του Οδυσσέα η
πιο γνωστή εκδοχή έχει ως εξής: Ο Οδυσσέας
βάζει ένα Φρύγα αιχμάλωτο να
γράψει ένα γράμμα
δήθεν σταλμένο από τον Πρίαμο στον
Παλαμήδη που θα αποδείκνυε την προδοσία
του τελευταίου εις βάρος των Ελλήνων.
Κατόπιν ο Οδυσσέας τοποθετεί κρυφά αυτό
το γράμμα μαζί με χρυσάφι στην σκηνή
του Παλαμήδη. Ακολούθως, κατηγορείται
ο Παλαμήδης για προδοσία, το γράμμα και
το χρυσάφι ανακαλύπτονται στη σκηνή
του, δικάζεται και κρίνεται ένοχος. Οι
Έλληνες αρχηγοί διατάζουν τον λιθοβολισμό
του.
Ο
μύθος του Παλαμήδη, εμφανίζεται
για πρώτη φορά στα Κύπρια Έπη.
Πρόκειται για ένα από τα ποιήματα του
λεγόμενου επικού κύκλου, μιας σειράς
δηλαδή από μικρά έπη που πλαισιώνουν
τη δράση της Ιλιάδας και διηγούνται τα
«γεγονότα», πριν από αυτήν αλλά και ως
το τέλος του πολέμου και την επιστροφή
των Αχαιών. Είναι φανερό ότι η θέση τους
μέσα στον επικό κύκλο κάνει τα Κύπρια
σημαντική πηγή για τη γνώση του τρωικού
πολέμου γενικά και του μύθου του Παλαμήδη
ειδικά, για τον οποίο αποτελεί την πιο
παλιά μαρτυρία, ιδιαίτερα αν, όπως
υποστηρίζουν μερικοί, είναι
έπος πιο πρώιμο από την Ιλιάδα.
Αντίθετη
άποψη εξέφρασε στο συνέδριο η καθηγήτρια
στο Πανεπιστήμιο Concordia του Καναδά Α.
Τέφτελερ, υποστηρίζοντας ότι σύμφωνα
με κάποιες πηγές, οι ραψωδίες δεν
γράφτηκαν από τον Όμηρο, αλλά μεταφέρθηκαν
προφορικά. «Το
μέτρο δεν θα μπορούσε να μεταφερθεί
προφορικά ύστερα από τόσα χρόνια» αντέτεινε
η κ. Τζιροπούλου, άποψη με την οποία
συντάχθηκαν οι περισσότεροι σύνεδροι,
ειδικοί στα ομηρικά θέματα.
Με
σειρά αναφορών σε αποσπάσματα από την
Αρχαία Ελληνική Γραμματεία, πολλά από
τα οποία είναι σταχυολογημένα από τον
θησαυρό της Ελληνικής Γλώσσας του
Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας TLG, η κ.
Τζιροπούλου υποστήριξε ότι αποδεικνύεται
πως τα
ομηρικά έπη παραδόθηκαν γραπτώς:
«Ο Πεισίστρατος διέταξε να συγκεντρωθούν
όλες οι διασκορπισμένες ανά την Ελλάδα
γραπτές ραψωδίες, που είναι αυτονόητο
ότι δεν κατεγράφησαν μεταγενέστερα,
αφού αυτό θα επηρέαζε κυρίαρχα το μέτρο
και τις περιγραφές, οι οποίες θα
παρουσίαζαν ανακολουθίες.
Ο
Κικέρωνας επιβεβαιώνει ότι ο Πεισίστρατος
συνέλεξε τα βιβλία του Ομήρου. Επίσης
η μεταγενέστερη του Ομήρου ποιήτρια Ανύτηκαθορίζει σαφώς ότι ο Όμηρος
“εχάραξε εν σελίδεσι” (σελίς = ξύλινη
πινακίδα) τις ραψωδίες του».
Μνημεία,
θέατρα, στάδια, ναοί, βιβλιοθήκες κ.λπ.
μιας Αρχαίας Ελληνικής πόλης δεν είναι
απλώς έργα χρησιμότητας, όπως π.χ. μια
γέφυρα, η ένας δρόμος. Oι
Έλληνες μπορούσαν να καυχηθούν και για
τέτοια έργα, όπως η σήραγγα του Ευπαλίνου
η τα Μακρά Τείχη, αλλά δεν το έκαναν,
γιατί θεωρούσαν, ότι η υπερηφάνεια
μιας κοινωνίας πρέπει να προέρχεται
από την ποιότητα των θεσμών της.
Οι
Παρθενώνες –καλλιτεχνικοί, φιλοσοφικοί,
πολιτικοί– δεν είναι μόνο έργα των
χειρωνακτών η των πνευματικών εργατών
που τους διεκπεραίωσαν, αλλά έχουν ως
απαραίτητο υπόβαθρο το δημιουργικό
σφρίγος ενός λαού. Τα αρχιτεκτονικά,
γλυπτικά και πνευματικά αριστουργήματα
των Ελλήνων δεν αποτελούν έργα ματαιοδοξίας
κάποιων αυτοκρατόρων, μοναρχών και
λοιπών εξουσιαστών, αλλά πηγάζουν ως
αυθόρμητες δημιουργικές ιδέες
προσωπικοτήτων ή αναδύονται ως προϊόντα
ενός συλλογικού ψυχικού και πνευματικού
μεταβολισμού, εκδηλούμενου ως δημιουργική
θεία μανία.
Και για να προλάβουμε
ενδεχόμενη παρεξήγηση: οι Έλληνες
δεν παρήγαγαν ποτέ θρησκευτική τέχνη
με την έννοια π.χ. της στυλιζαρισμένης
και στρατευμένης τέχνης των χριστιανικών
εικόνων. Ο Παρθενώνας είναι θείος,
όπως και το χρυσελεφάντινο άγαλμα του
Διός στην Ολυμπία, όχι ως «θεόπνευστη»
έκφραση «πίστης», αλλά ως απόρροια των
ιδεών του Κάλλους, της Συμμετρίας,
της μαθηματικής αρμονίας της Χρυσής
τομής κ.λπ. και αναπτύχθηκαν πάνω στο
επίπεδο της φιλοσοφικής και
επιστημονικής επίγνωσης. Οι Παρθενώνες
κάθε είδους αποτελούν τα άνθη ενός
πολιτισμού ελευθερίας –άνθη που δεν
μαραίνονται, ακόμα κι αν οι βάρβαροι
τους μεταβάλλουν σε στόχους ενός
φανατισμού της πίστης, η οποία «πίστη»
ήταν έννοια άγνωστη στην Αρχαιοελληνική
Σκέψη.
.jpg)