Ο ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ

Ο εσωτερισμός των Mυστηρίων είναι η άλλη όψη του εξωτερισμού. Είναι το αντίθετο του οποιουδήποτε εκδηλώμενου. Εσωτερισμός είναι ο χώρος του αόρατου. Εκεί βασιλεύει η πνευματοψυχή του ανθρώπου. Είναι η περιοχή της Πανδημιουργίας, όπου συναθροίζονται οι πνευματοψυχές και όπου ο ανθρωπονούς ο αμύητος, αδυνατεί να εισχωρήσει και να δεχθεί τους υψηλούς κραδασμούς τους. Όποιος εισέλθει μια φορά δεν λησμονεί και δεν αφήνει την έκπληκτη ανθρωποσκέψη του να απομακρυνθεί από εκεί.

Ο Εσωτερισμός διδάσκει και διαφωτίζει κατά δύναμη στη φυσική κατάσταση του ανθρώπου τα γεγονότα που λαβαίνουν χώρα στη περιοχή της Πανδημιουργίας που βρίσκεται πέραν του ορατού.

Η πραγματικότητα που προέρχεται από τον εσωτερικό κόσμο του μυημένου είναι πιο αληθινή από αυτή που επιβάλλεται από έξω. Ο εσωτερισμός των Mυστηρίων δεν αναφέρεται στην υποκειμενική πραγματικότητα που υπάρχει ανέκαθεν σε κάθε αμύητο, αλλά στη μετέπειτα αποκαλυφθείσα εκάστου ανθρώπου που είναι η κυρίαρχη και η μοναδική πραγματικότητα που μπορεί να γνωρίσει. Δεν μπορεί να γνωρίσει άλλη. Αυτή η αλήθεια είναι βιωματική.

Σύμφωνα με τον Δαμάχο (στο περί Μυστηρίων έργο του), η κορύφωση της βιωματικής τραγικότητας του ανθρώπου στα Αρχαία Ελληνικά Μυστήρια λαμβάνει χώρα την στιγμή του αλληγορικού θιασικού θανάτου του, έτσι ώστε καταδυόμενος στο βασίλειο του Άδη ή Αίδη (αυτός που γνωρίζει), να λάβει γνώση της αλήθειας και να διακρίνει πλέον το καθαρό φως από το φως από της ενέργειας και ως νέος λάμπων αστέρας να προβάλει κατά τη χθόνια χαραυγή για να επιτελέσει το έργο της δημιουργίας.

Για τους Αρχαίους Έλληνες φιλόσοφους και μύστες, υπήρχε κάτι περισσότερο από την επιφανειακή πραγματικότητα που παρατηρούμε με τις φυσικές αισθήσεις μας. Η ύλη αποτελεί ένα πέπλο, το οποίο οι αναζητητές της αλήθειας οφείλουν να προσπελάσουν, προκειμένου να υπάρξει η αντίληψη της πραγματικής υπόστασης των πραγμάτων.

Σύμφωνα με τον Σπεύσιππο: «το μη υλικό γίνεται αισθητό μέσω της επιστημονικής σκέψης, ενώ το υλικό μέσω της επιστημονικής αντίληψης».

Το ενδιαφέρον είναι πως σύμφωνα με πορίσματα της σύγχρονης φυσικής η ύλη είναι κάποια μορφή ενέργειας, κάτι που σημαίνει πως η υλική πραγματικότητα είναι στην ουσία ένα matrix, μία σκιώδης πραγματικότητα, το σπήλαιο του Πλάτωνα, που αποτελείται από μορφές ενέργειας οι οποίες εμφανίζονται από το πουθενά.

Σαφώς και υπάρχουν οι εξωτερικοί νόμοι της Μορφής που αναζητά η επιστήμη, αλλά ταυτόχρονα υπάρχουν και οι «εσωτερικοί» νόμοι της Ζωής που αναζητά η εσωτερική φιλοσοφία των Μυστηρίων, προσπαθώντας να ανιχνεύσει την πρώτη εκείνη Αρχή από την οποία τα πάντα προέρχονται.

Αυτή λοιπόν την ανίχνευση καλείται να επιτελέσει ο μυούμενος, και για να την επιτελέσει πρέπει να έχει κατανοήσει πρώτα τα εργαλεία που του εδώθησαν για να τεχνουργήσει με βάσει τον νόμο της Αναλογίας.

Στον εσωτερισμό των Μυστηρίων διακρίνουμε ότι ο νόμος της αναλογίας είναι μία από τις πρώτες βασικές αρχές τόσο του μακρόκοσμου όσο και του μικρόκοσμου, και όπως αναφέρει ο Ευκλείδης στο έργο του Δεδομένα 2° βιβλίο στχ 62-75: «Από τους Θεούς μέχρι τους ανθρώπους, από τους Κόσμους μέχρι τα άτομα, από ένα άστρο μέχρι ένα αδύναμο φως, από τον Ήλιο μέχρι τη ζωτική θερμότητα του μικρότερου οργανικού όντος: Ο κόσμος της Μορφής και της Ύπαρξης είναι μια τεράστια αλυσίδα της οποίας όλοι οι κρίκοι συνδέονται. Ο νόμος της Αναλογίας είναι το πρώτο κλειδί…».

Ο Μάρκος Αυρήλιος (μύστης των Καβειρίων Μυστηρίων) εκφράζοντας τις θέσεις των Στωικών έγραφε: «Τα πάντα αλληλοσυμπλέκοντε και η σύμπλεξη αυτή είναι κάτι το ιερό, και σχεδόν κανένα δεν είναι ξένο με το άλλο. Διότι όλα είναι συντεταγμένα ως σύνολο, και διακοσμούν τον ίδιο κόσμο».

Από τα ανωτέρω εξάγεται το συμπέρασμα, ότι αυτοί που καθιέρωσαν τα Μυστήρια για εμάς, δεν ήταν αδιαφώτιστοι. Για πολύ χρόνο αυτοί μας αποκάλυψαν, ότι «οποιοσδήποτε φτάσει στον κάτω κόσμο χωρίς να έχει μυηθεί και επιδοκιμαστεί, η ψυχή του πέφτει στον βούρκο. Εκείνος όμως που φτάνει εκεί εξαγνισμένος και καθαγιασμένος, θα συγκατοικήσει με τους Θεούς..». (Πλάτων)

Η ψυχή, συνεχίζει ο Πλάτων στον Θεαίτητο, αν δεν έχει γνωρίσει την αλήθεια δεν μπορεί να αποκτήσει τη μορφή του ανθρώπου. Πρόκειται για μία ανάμνηση όσων η ψυχή μας γνώριζε παλαιότερα, όταν ταξίδευε με την θεότητα, περιφρονώντας εκείνα που θεωρούμε ότι υπάρχουν και ατενίζοντας αυτό που πραγματικά είναι. Για αυτό μόνον ο νους ή το πνεύμα του φιλοσόφου είναι εξοπλισμένος με φτερά. Αυτός όσο μπορεί καλύτερα διατηρεί στον νου του αυτές τις αναμνήσεις, η ενατένιση των οποίων καθιστά θεία ακόμη και την ίδια την θεότητα. Χρησιμοποιώντας διαρκώς τον εαυτό του στα Μυστήρια, ο άνθρωπος γίνεται πραγματικά τέλειος, ένας μυημένος στη θεία σοφία.

Πολύ πριν εμφανισθούν οι φιλόσοφοι, στην προϊστορική Ελλάδα υπήρχαν άνδρες μυημένοι στα Μυστήρια –οι μύστες– οι οποίοι συνέχισαν να υπάρχουν ακόμα και μετά το κλείσιμο των φιλοσοφικών σχολών από τους χριστιανούς, Βυζαντινούς αυτοκράτορες.

Μιχάλης Μπατής

Απόσπασμα – ολόκληρο το άρθρο: https://intownpost.com/

ΑΛΤΑΝΗ - ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

ΤΙΤΛΟΣ: ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΤΙΜΑΙΟΣ 68ε – 76

Ομιλία στο ξενοδοχείο Park στις 18.03.2007

Το απόσπασμα αυτό είναι το Τρίτο Μέρος της ομιλίας.

Οι σύνδεσμοι παρακάτω οδηγούν στα υπόλοιπα Μέρη.

Πρώτο Μέρος , Δεύτερον Μέρος , Τέταρτον Μέρος

ΑΛΣ Α.Ε

Απόσπασμα από συνέντευξη του Βαγγέλη Παπαθανασίου

«Αυτό που σας λέω μπορεί να σας φαίνεται παράξενο και όχι αληθινό, αλλά σκεφτείτε και πείτε μου. Πότε εδώ και περίπου 2.000 χρόνια η χώρα μας μπορούσε να πάρει μόνη της αποφάσεις για κάθε είδους ουσιαστικά θέματα, χωρίς να ρωτήσει και να πάρει την άδεια από κάποιον άλλον; Άρα λοιπόν, οι Έλληνες, ως κατακτημένοι, έπρεπε να πάρουν την άδεια από τον κατακτητή για να πράξουν το οτιδήποτε, έως ότου επιβληθεί η νέα τάξη πραγμάτων, που ήταν και η μεγαλύτερη καταστροφή στην ανθρωπότητα».

Ποια είναι η νέα τάξη πραγμάτων στην οποία αναφέρεται;

«Μη με ρωτάτε ποια είναι αυτή η νέα τάξη πραγμάτων. Ο νοών νοείτω. Αυτή επέβαλε βιαίως την καταστροφή των βιβλιοθηκών, την καταστροφή της τέχνης, την καταστροφή του αθλητισμού και την κατάργηση των Ολυμπιακών Αγώνων και γενικά ό,τι ωφελούσε τον άνθρωπο. Αυτό για μένα είναι το μεγαλύτερο έγκλημα που συνέβη ποτέ στην ανθρωπότητα: η κατάργηση διά της βίας της γνώσης, που είναι ό,τι πιο πολύτιμο και σημαντικότερο έχει παραγάγει ο άνθρωπος».

Όπως είναι σαφές, ο κ. Παπαθανασίου εντοπίζει τις αιτίες των παθογενειών σε μια νέα τάξη πραγμάτων που αναδύθηκε από το βάθος των ιστορικών, πολιτιστικών και θρησκευτικών μεταβολών και όχι από τις πρόσφατες εξελίξεις.

«Δεν μιλώ μόνο για την ελληνική γνώση, αλλά και για οποιαδήποτε άλλη γνώση εκείνης της εποχής. Κατά συνέπεια, όλοι αυτοί οι ατυχείς άνθρωποι δεν είχαν κανένα δικαίωμα και επαφή σε οποιοδήποτε σύγγραμμα επιστημονικής φύσης, κατά το μέγιστο ελληνικής προέλευσης – π.χ. μαθηματικών μελετών, φιλοσοφικών μελετών, αστρονομίας, μουσικής, ποίησης, θεάτρου – και το δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης του ατόμου. Αν κάποιος δεν ακολουθούσε αυτό το σύστημα, η ποινή ήταν βαρύτατη, έως και θάνατος. Όλα αυτά έγιναν για να δοθεί η ευκαιρία εύκολης διοίκησης των λαών. Έπρεπε η γνώση να μετατραπεί σε πίστη. Όπως κι έγινε. Και αυτό συνεχίζεται μέχρι σήμερα».

 «Η χώρα μας ήταν το κέντρο του γίγνεσθαι, δημιούργησε αυτά που ακόμα διδάσκονται – τους τελευταίους αιώνες τουλάχιστον – στα πανεπιστήμια όλου του κόσμου και τα χάρισε στην ανθρωπότητα. Παρεμπιπτόντως, για να θεωρηθεί μια χώρα ότι έχει πολιτισμό, πρέπει αυτά που παράγει να μη βλάπτουν τον άνθρωπο. Αυτό ο ελληνικός πολιτισμός το είχε πετύχει. Δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Πώς λοιπόν, καταστρέφοντας όλα αυτά σήμερα, περιμένουμε από τον Έλληνα να εξαγάγει το οτιδήποτε; Και ερωτώ: Πιστεύετε πως ο Έλληνας σήμερα είναι ελεύθερος; Πιστεύετε ότι οι άνθρωποι γενικά είναι ελεύθεροι;»

Απόσπασμα από συνέντευξη του Βαγγέλη Παπαθανασίου

ΠΑΥΛΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"

Ολόκληρη η συνέντευξη εδώ: https://www.kathimerini.gr

 VangelisVEVO

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: «ΕΙΤΕ ΤΟ ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΙΤΕ ΟΧΙ, OΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΥΝΑΘΡΟΙΣΗ ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ ΕΤΩΝ ΜΝΗΜΗΣ»

ΟΙΝΟΥΣΣΕΣ: ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΑΠΑΝΤΟΥΝ ΣΤΙΣ ΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΜΕ ΜΙΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ

Οι Οινούσσες αποτελούν συχνά στόχο της τουρκικής προκλητικότητας και παραβατικότητας στο Αιγαίο Πέλαγος, με υπερπτήσεις πολεμικών αεροσκαφών επάνω από το νησί.

Την δική τους απάντηση στην τουρκική προκλητικότητα έδωσαν κάτοικοι των Οινουσσών, σχεδιάζοντας μία τεράστια Ελληνική Σημαία, που καλύπτει έκταση 1,5 στρέμματος και διακρίνεται ακόμη και από τις ακτές της Χίου.

Απαιτήθηκαν σχεδόν δύο μήνες χειρωνακτικής εργασίας για να μεταφερθούν οι πέτρες σε ύψωμα επάνω από τον οικισμό, να σχεδιαστεί η σημαία και στη συνέχεια να βαφτεί με μπλε και άσπρο χρώμα.

Οι κάτοικοι που συμμετείχαν στις εθελοντικές εργασίες είναι ενθουσιασμένοι με το αποτέλεσμα, φιλοδοξώντας να έχουν σχεδιάσει τη μεγαλύτερη Ελληνική Σημαία στη χώρα, στέλνοντας με τον δικό τους τρόπο απάντηση σ’ όσους αμφισβητούν την Ελληνική κυριαρχία στην περιοχή.

Οι φωτογραφίες είναι του Σταύρου Ζαννίκου.

https://www.protothema.gr

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΤΗΣ ΒΕΡΓΙΝΑΣ ΖΩΓΡΑΦΙΣΜΕΝΗ ΣΤΗ ΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΥΣΤΗΡΙΟ; ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΥΗΣΗ;

Η λέξη Μυστήριο στην Αρχαία Ελλάδα σήμαινε το απόρρητο, το μυστικό, το άρρητο μέρος μιας αλληγορικής τελετής, λατρείας ή γνώσης, οι οποίες δεν γίνονταν φανερές σε άτομα τα οποία δεν είχαν μυηθεί.

Τα Αρχαία Μυστήρια ήταν ίσως η ανώτερη πνευματική κληρονομιά της Αρχαίας Ελλάδας. Στην εσωτερική έννοιά τους παρουσίαζαν τις αιώνιες αλήθειες είτε ήταν φυσικές είτε ήταν πνευματικές που διατηρήθηκαν στο πέραμα χιλιάδων ετών.

Η δομή των μυστηριακών μυητικών τελετών βασιζόταν σε τρία στοιχεία σύμφωνα με τον Πρόκλο. Τον μύθο, την τελετή, και την μύηση, ενώ επτά ήταν κυρίως τα στάδια ή οι βαθμίδες που οδηγούσαν στην ολοκλήρωση της μύησης στα μυητικά συστήματα. Καθαρμός, Χρίσμα, Περιβολή, Ιερός λόγος, Ενθρονισμός, Ιερογαμία, Εποπτεία.

Σύμφωνα με τον Ιάμβλιχο (Περί Μυστηρίων) τα Μυστήρια, είχαν ως σκοπό να ελευθερώσουν τους μύστες από τα ασελγή πάθη. Έδιναν τροφή στην όραση, ενώ ταυτόχρονα εξουδετέρωναν κάθε βλαβερή και κακή σκέψη, μέσω της τρομερής ιερότητας που συνόδευε αυτές τις τελετές.

Ο Ηλιόδωρος (Αιθιοπικά 9,9) αναφέρει πως αυτοί που έφτασαν στις υψηλότερες βαθμίδες των Μυστηρίων μυούνται στην καθαρή γνώση, στην απομόνωση του Ιερού Βωμού, υπό το φως που ρίχνει η φλόγα του πυρσού της αλήθειας, ενώ σύμφωνα με τον Σαλλούστιο, κάθε μύηση έχει ως σκοπό να μας ενώσει τον άνθρωπο με τον κόσμο και τη θεότητα.

Στην μυητική διαδικασία των Μυστήριων χρησιμοποιούσαν ένα είδους θείου δράματος, πλούσιο από εικόνες της θεότητας διάμεσου του οποίου ερχόταν ο άνθρωπος σε επαφή με την θεία του αρχή. Στο θείο δράμα κάθε αντικείμενο, κάθε πράξη, σκεύος ή και εικόνα είναι συμβολικό της θείας ιδέας-ιστορίας και ως ιδεόγραμμα εκφράζεται και λειτουργεί σαν μεταφορικό μέσο (χρόνο-κάψουλα ) για μεγαλύτερη διάρκεια και αντοχή δια μέσου των αιώνων.

Όταν όμως αυτή η ιδέα που σχηματίζει συμβολικές εικόνες έχει να κάνει με καθημερινές μας συνήθειες όπως αυτή της διατροφής, που ως μέθεξη μετουσιώνεται με το σιτάρι και τον άρτο, τότε αυτός ο συμβολισμός μέσα από την επανάληψη γίνεται βίωμα η και μας συντροφεύει σε όλο τον βίο μας.

O στόχος των Μυστηριακών μυητικών τελετών: 

Ο πρώτος όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Βασίλειος Χλέτσος, ήταν να οδηγήσουν τις ψυχές στο αρχέγονο στοιχείο τους. Το τελευταίο και σημαντικότερο αυτό γεγονός βεβαίωνε ήδη ο Πλάτων στον Φαίδρο, όπου η κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι μύστες συγκρίνεται με εκείνη των ψυχών, πριν γεννηθούν, μέσα στο σώμα.

Ο δεύτερος ήταν να καταστεί γνωστό στον μυούμενο, πως η Σκέψη, κατερχόμενη από τον νοητό Κόσμο, περιβάλλεται διαδοχικά μια ψυχή και μετά ένα σώμα, και πως, μετά θάνατον, ακολουθεί την αντίστροφη πορεία. O κύκλος αυτός αποβλέπει στην σταδιακή διαύγαση των βαθύτερων περιοχών, στις διαδοχικές ζωές, για να μπορέσει τελικά η Σκέψη να οδηγήσει «μαζί της την ψυχή και το σώμα στα ύψη της τελειότητας» (Πλούταρχου, Περί Ψυχής VI, 2, και Περί  Ίσιδος και Oσίριδος 47).

Είναι αδιαμφισβήτητο ότι τα Μυστήρια απολάμβαναν ιδιαίτερης εκτίμησης και σεβασμού, όχι μόνο από τους απλούς πολίτες αλλά και από τα λεγόμενα των μεγάλων Σοφών της Eλληνικής Διανόησης όπως:

Σοφοκλής: «Τρισευτυχείς θα πάνε στον Άδη όσοι θνητοί γνώρισαν τέτοιες τελετές μοναχά αυτοί θα ζουν εκεί καλά κι οι άλλοι όλοι θα τυραννιώνται».

Πίνδαρος: «Ευτυχής είναι εκείνος που είδε τα Ελευσίνια Μυστήρια, γιατί γνωρίζει το τέλος της ζωής του και τις αρχές που δόθηκαν στον άνθρωπο από τον Θεό».

Ο Αριστείδης για την μύηση του είπε: «Νόμισα ότι ήρθα σε επαφή με τον Θεό, και τον ένοιωσα να πλησιάζει εγγύτερα, και ήμουν τότε ανάμεσα σε εγρήγορση και ύπνο. Το πνεύμα μου ήταν ανάλαφρο, ώστε κανείς που δε έχει μυηθεί δεν μπορεί να μιλήσει για αυτό ή να το κατανοήσει».

Μένανδρος: «Ύπνος τα μικρά του θανάτου μυστήρια και αδύνατο να κρυφτεί η αλήθεια στον μυημένο».

Σωκράτης: «Οι μυημένοι είναι βέβαιο ότι απολαμβάνουν τη συντροφιά των θεών».

Ο Χριστιανισμός χρησιμοποίησε την Ελληνική αλληγορική Μυστηριακή γλώσσα για να διαδοθεί και δανείστηκε αφειδώς από την Ελληνική Φιλοσοφία και λατρεία για να αποκτήσει κύρος. Τούτο δεν είναι κακό. Κακό είναι ότι δεν ομολογούν την πρώτη πηγή της εμπνεύσεως και ακόμη χειρότερα ότι κατηγορούν τον Ελληνισμό ως ειδωλολατρικό.

Μιχάλης Μπατής

Απόσπασμα – ολόκληρο το άρθρο: http://intownpost.com/

Ο Πυθαγόρειος Φιλόλαος

Ο Αστέριος Χοϊλούς είναι συγγραφέας των βιβλίων «ΟΤΑΝ Ο ΜΥΘΟΣ ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ» (2015) 

και «ΟΙ ΕΠΤΑ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ» (2018), εκδόσεις ΕΡΩΔΙΟΣ. 

 Ομηρικός Κύκλος - Ellenos Ellen

ΙΕΡΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ – Η ΛΑΜΨΗ ΤΟΥ ΑΟΡΑΤΟΥ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΟΡΑΤΟ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟ

Περσεφόνη, Τριπτόλεμος και Δήμητρα 

Μυστήρια ονομάζονταν στην αρχαιότητα οι ιερατικές εκείνες σχολές που λειτουργούσαν σε κλειστούς χώρους (τα ιερά), οι ιερείς των οποίων διατίνοντο ότι κατείχαν μυστικές υπερβατικές γνώσεις που προέρχονταν από υπέρτερες του ανθρώπου συνειδήσεις, οι οποίες δεν ήταν δυνατόν να αποκαλυφθούν σε αμύητους. Οι περισσότεροι -αν όχι όλοι - οι αρχαίοι Φιλόσοφοι ήταν μυημένοι σε αυτά.

Η Αρχαία Ελλάδα υπήρξε το κέντρο μυστηριακής λατρείας που άνθισε από την Πελασγική εποχή και προσέλκυσε αλλά και γαλούχησε ανθρώπους από όλα τα μέρη του τότε πολιτισμένου κόσμου. Τα Μυστήρια δια των συμβόλων τους προηγήθηκαν των ιερογλυφικών. Ήταν η αιτία για τη δημιουργία τους, επειδή απαιτούνταν μόνιμες καταγραφές των αλληγορικών μύθων για να διατηρήσουν και να διαιωνίσουν την γνώση. Η αρχέγονη μυστηριακή φιλοσοφία χρησίμευσε ως θεμέλιος λίθος για τη σύγχρονη φιλοσοφία. Μόνο που ο απόγονος, ενώ διαιώνισε τα χαρακτηριστικά του εξωτερικού σώματος, έχασε στη πορεία την ψυχή και το πνεύμα του.

Στα Αρχαία Μυστήρια δεν δίνονταν εγκυκλοπαιδικές γνώσεις, όπως αυτές που αποκτά σήμερα ο φοιτητής στα Πανεπιστήμια, αλλά βιωματικές, τις οποίες για να τις κάνει κτήμα του ο υποψήφιος έπρεπε να περάσει τις συμβολικές δοκιμασίες της Μύησης. Επρόκειτο για συνθετικές γνώσεις που επέτρεπαν μέσω μιας τελετουργικής μεθόδου, μέσα από ένα σύνολο βασικών αρχών, συμβόλων και εμβλημάτων, να μπορεί να συνδυάσει τις γνώσεις πολλών επιστημών ταυτόχρονα.

Γι’ αυτό στα έργα πολλών μυημένων σοφών της αρχαιότητας βρίσκουμε τη σύνθεση πολλών κλάδων γνώσης, όπως π.χ. στον Όμηρο, στα έπη του οποίου βρίσκουμε μέσω συμβολισμού και εσωτερικής έρευνας, στοιχεία για την εξέλιξη του ανθρώπου, απόκρυφη γεωγραφία, γνώση των αόρατων κόσμων, αστρονομικές και αστρολογικές γνώσεις, ηθικές και φιλοσοφικές αξίες, εσωτερικά μαθηματικά, λεξαριθμητικά και γλωσσολογικά στοιχεία, ψυχολογία και αναρίθμητους άλλους κλάδους γνώσης, που μας κάνουν ν’ αναρωτιόμαστε πραγματικά πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να μπορεί να συνδυάζει ένα τόσο πολυδιάστατο πλέγμα γνώσης και μάλιστα να το δίνει στον πολύ κόσμο με μία ποιητική γλώσσα, κατανοητή και ευχάριστη από όλους.

Όσα γνωρίζουμε για τα Μυστήρια είναι αυτά που διαδόθηκαν, ανά τους αιώνες, στους αμύητους, με τις μυθιστορηματικές διηγήσεις της μυθολογίας, η οποία αποτελεί την εξωτερική και λαϊκή όψη των μυητικών τελετών. Τα Μυστήρια είναι τόσο παλαιά όσο και οι απαρχές της ιστορίας της Αρχαίας Ελλάδος. O Όμηρος τα υπαινίσσεται στο έργο του (Ιλ. Β 696 και ΣΤ 130· Oδ. ε 125), αλλά και ο Ησίοδος φαίνεται πως τα γνωρίζει καλά (Θεογονία 969-974).

Τα Μυστήρια είχαν πάντοτε ως σκοπό να αποκαλύψουν την τέλεια διδασκαλεία υπό τριπλή αντίληψη, δηλαδή των αισθήσεων, της ψυχής και του πνεύματος. Δηλαδή σκοπό να λάμψει το αόρατο πίσω από το ορατό και η αλήθεια πίσω από το σύμβολο. Με τα Μυστήρια ο άνθρωπος εισέρχεται στη σφαίρα των Θεών. Εκείνη η πανάρχαια  εποχή, που ο άνθρωπος ζούσε σε συμφωνία με τη φύση, γυρίζει πάλι πίσω και ο μύθος γίνεται παρών και πραγματικός. Ο μύθος πλέον είναι προϊόν ανάμνησης της μακραίωνης εξέλιξης, μία αναπαράσταση του παγκόσμιου αρχέτυπου.

Τα Αρχετυπικά σύμβολα και οι εικόνες των οποίων η καθορισμένη διάταξη επενεργούσε καθοριστικά στο ασυνείδητο, έλκοντας την αποθηκευμένη γνώση που υπάρχει στον άνθρωπο. Ο μύθος σε αντίθεση με το παρά-μυθι, κρύβει μέσα του μια συγκαλυμμένη ιστορική αλήθεια.

Μιχάλης Μπατής

Απόσπασμα – ολόκληρο το άρθρο: http://intownpost.com/

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ - ΔΗΜΗΤΡΑ ΛΙΑΤΣΑ

Η Δήμητρα Λιάτσα γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη. Έκανε φιλολογικές σπουδές. Ξένες γλώσσες: Αγγλικά, Γαλλικά και Ιταλικά. Εργάστηκε επί σειρά ετών στην επιμέλεια βιβλίων. Μετέφρασε άνω των 30 τίτλων κυρίως από την Αγγλική γλώσσα. Έγραψε άρθρα σε περιοδικά και εφημερίδες, με αντικείμενο την Ελληνική Γραμματεία. Έδωσε σειρά ομιλιών προσκεκλημένη από το Ινστιτούτο Αριστοτέλης, με θέμα την Ελληνική Γραμματεία, την Ιστορία και την Παιδεία. Από το 2009 ασχολείται με την συστηματική μελέτη του Ομήρου και από το 2014 με την ανάγνωση, τον σχολιασμό και την ανάρτηση στο διαδίκτυο ολόκληρης της Οδύσσειας. Από το 2017 έχει ξεκινήσει και την ανάγνωση, τον σχολιασμό και την ανάρτηση στο διαδίκτυο ολόκληρης της Ιλιάδος.

Έχει συγγράψει δύο βιβλία: «Τα ψέματα που λένε για την Ελλάδα» (2004) και «Η Ελληνική καταγωγή του Χριστιανικού μύθου» (2013), τα οποία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Δήλιος.

Επειδή οι εχθροί μας δεν μπορούν να σβήσουν την Ελλάδα από τον παγκόσμιο χάρτη, επειδή δεν μπορούν να σχίσουν τις σελίδες της ιστορίας της, επειδή δεν γίνεται να απεκδυθεί ο παγκόσμιος πολιτισμός τις Ελληνικές του ρίζες, βρίσκουν μόνο μια λύση: το ψεύδος... 

Λόγοι και Ομιλίες της Δήμητρας Λιάτσα: ΕΔΩ

Από «Φρυκτωρίες» και «Βισάλτη»: ΕΔΩ

Ομήρου Ιλιάς: ΕΔΩ

 Ομηρικός Κύκλος - Ellenos Ellen

Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΑΡΝΗΘΗΚΕ ΝΑ ΛΑΒΕΙ ΜΕΡΟΣ ΣΕ ΑΔΙΚΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ

Το -406, κατά την διάρκεια της επιστροφής των στρατηγών που είχαν νικήσει στην ναυμαχία των Αργινουσών, ξέσπασε θαλασσοταραχή και δεν κατάφεραν να περισυλλέξουν και να τιμήσουν τους νεκρούς. Έγινε τότε στην Αθήνα μια ψηφοφορία όπου αποφασίστηκε η θανάτωση των στρατηγών. Ο Σωκράτης, ο οποίος ήταν τότε επιστάτης των πρυτάνεων (πρόεδρος της βουλής), ήταν ο μόνος που αντιτάχθηκε στην άδικη και παράνομη αυτή απόφαση.

Όταν οι τριάκοντα τύραννοι επέβαλαν το ολιγαρχικό πολίτευμα στην Αθήνα, ανέθεσαν στον Σωκράτη και άλλους τέσσερις να πάνε στη Σαλαμίνα και να σκοτώσουν τον Λέοντα τον Σαλαμίνιο. Ο Σωκράτης αντέδρασε αφού το θεωρούσε άδικο και αρνήθηκε να λάβει μέρος στην αποστολή.

ΠΛΑΤΩΝΟΣ - ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ (32a-33b)

Εγώ λοιπόν θα σας φέρω μεγάλες αποδείξεις, όχι λόγια αλλά εκείνο που εκτιμάτε εσείς, έργα. Ακούστε αυτά που μου συνέβηκαν, για να μάθετε πως σε κανέναν δεν υποχώρησα μπροστά στο δίκαιο, από τον φόβο του θανάτου, αν και ήξερα πως, αν δεν υποχωρούσα, θα χανόμουν. Και θα σας πω πράγματα φορτικά και δικανικά, μ᾽ αληθινά. Γιατί εγώ, ω άνδρες Αθηναίοι, άλλο υπούργημα κανένα [32b] δεν έλαβα στην πολιτεία, παρά μόνο στη βουλή των πεντακοσίων.

Έτυχε να πρυτανεύει τότε η Αντιοχίς φυλή η δική μας, την εποχή που εσείς αποφασίσατε να δικάσετε τους δέκα στρατηγούς, που δεν είχανε σηκώσει τους νεκρούς της ναυμαχίας, όλους μαζί, παράνομα, όπως το είδατε και μόνοι σας ύστερα. Τότε μονάχος εγώ από τους πρυτάνεις εναντιώθηκα να μην κάνουνε τίποτε εναντίο στους νόμους και έδωκα αντίθετη ψήφο· και, ενώ οι ρήτορες ήσαν έτοιμοι να με καταγγείλουν και να με στείλουν στο δικαστήριο, και σεις τους παρακινούσατε με φωνές, [32c] εγώ νόμισα πως έπρεπε μάλλον να διακινδυνεύσω μαζί με τους νόμους και το δίκαιο, παρά από φόβο φυλακής ή θανάτου να ᾽ρθω με το μέρος το δικό σας, που δεν σκεπτόσαστε δίκαια πράγματα. Και αυτά όταν ο τόπος είχε ακόμα δημοκρατία.

Μα όταν έγινε ολιγαρχία, οι τριάκοντα με προσκάλεσαν με τέσσερες άλλους στον Θόλο* κι επρόσταξαν να φέρουμε από τη Σαλαμίνα τον Λέοντα τον Σαλαμίνιο, για να τον θανατώσουν, κι έδωκαν κι άλλες πολλές παρόμοιες προσταγές γι᾽ άλλους, θέλοντας να ενοχοποιήσουν όσους μπορούσαν περισσότερους. Τότε λοιπόν εγώ, [32d] όχι με λόγια αλλά με έργα απόδειξα πως εμένα δεν με μέλει για τον θάνατο, να το πούμε έτσι χονδρά χονδρά, ουδέ τόσο δα, αλλά με μέλει προπάντων να μην κάνω τίποτε άδικο· όταν όμως βγήκαμε από τον Θόλο, οι άλλοι τέσσερες έφυγαν για τη Σαλαμίνα και φέρανε τον Λέοντα, μα εγώ έφυγα και πήγα στο σπίτι μου.

Και γι᾽ αυτό το πράγμα ίσως θα θανατωνόμουν, αν γρήγορα δεν έπεφταν από την εξουσία. Κι [32e] αυτά είναι πολλοί που μπορούνε να σας τα μαρτυρήσουν.

Νομίζετε λοιπόν πως θα μπορούσα εγώ να ζήσω τόσα χρόνια, αν επολιτευόμουν, και, όπως οφείλει να κάνει κάθε καλός άνθρωπος, βοηθούσα πάντα τους δίκαιους και είχα, όπως πρέπει, μόνη μου φροντίδα αυτή;

Κάθε άλλο, ω άνδρες Αθηναίοι, ούτε άλλος [33a] κανένας σαν κι εμένα. Εγώ όμως σε όλη μου τη ζωή, αν πολιτεύθηκα ποτέ καμιά φορά, και σαν ιδιώτης, τέτοιος κι ο ίδιος πάντα θα φανώ, πως δηλαδή σε κανέναν δεν συχώρεσα τίποτε εναντίο στη δικαιοσύνη, ούτε σε άλλον, ούτε σε κανέναν απ᾽ αυτούς, που, για να με διαβάλουν, τους λένε μαθητές μου.

Εγώ δάσκαλος ποτέ μου σε κανέναν δεν έγινα· κι αν κανένας θέλει να μ᾽ ακούσει όταν μιλώ και κάνω το έργο μου, είτε νεότερος είτε γεροντότερος, σε κανέναν δεν αρνήθηκα ποτέ μου. Ούτε πάλι όταν παίρνω χρήματα [33b] μιλώ και όταν δεν παίρνω όχι, αλλά και σε πλούσιους και σε φτωχούς πρόθυμος είμαι πάντα να με ρωτούν και αν θέλει κανένας ν᾽ ακούσει αυτά που λέω και να μου αποκρίνεται. Και είτε γίνει κανένας καλός είτε όχι, δεν είναι δίκαιο να έχω την ευθύνη εγώ, που μήτε υποσχέθηκα ποτέ μου σε κανέναν να διδάξω τίποτε, μήτε δίδαξα. Και αν λέει κανένας πως έμαθε ποτέ τίποτε από μένα ή άκουσε ιδιαιτέρως, που δεν το ᾽χουν ακούσει και όλοι οι άλλοι, μάθετε καλά πως δεν λέει αλήθεια.

http://www.greek-language.gr , https://philosofontas.wordpress.com

*Θόλος: Στο στρογγυλό αυτό κτήριο βρίσκεται η έδρα της πρυτανεύουσας φυλής που ορίζεται ως κυβέρνηση. Από τους πενήντα πρυτάνεις πρέπει υποχρεωτικά να βρίσκεται το 1/3 αυτών όλο το εικοσιτετράωρο εκεί, σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης.

Θεσσαλονίκη - Η Εγνατία οδός κατά την ρωμαϊκή περίοδο

Πολύ καλή εικονική τρισδιάστατη αναπαράσταση – virtual video για την Εγνατία στη Θεσσαλονίκη, όπως ήταν την ρωμαϊκή περίοδο του 3ου και 4ου αιώνα, μαζί με την εισαγωγή των δημιουργών του. 

Η Θριαμβική Αψίδα του Γαλερίου, γνωστή σήμερα και ως Καμάρα. 

https://www.prologos.gr , ΒΙΝΤΕΟ: ΙΩΑΝΝΗΣ ΑΡΤΟΠΟΥΛΟΣ

-------------------------------

Δείτε επίσης: ΤΟ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ ΤΟΥ ΓΑΛΕΡΙΟΥ ΤΗΣ ΥΣΤΕΡΗΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΗΜΕΡΑ ΤΙΜΗΣ και ΜΝΗΜΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΗΡΩΑ ΠΑΥΛΟ ΜΕΛΑ 13 Οκτωβρίου (29 Μαρ. 1870 - 13 Οκτ. 1904)

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ, ΣΤΙΣ 13 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΤΟΥ 1904 Ο ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ ΓΡΑΦΕΙ ΜΕ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΧΡΥΣΗ ΣΕΛΙΔΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ. 

«ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ, ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ, ΑΝ ΕΧΕΤΕ ΝΑ ΞΟΔΕΨΕΤΕ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΜΕΤΡΙΑ, ΑΝ ΕΧΕΤΕ ΝΑ ΚΑΨΕΤΕ ΤΙΠΟΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΣΠΙΘΕΣ ΑΠΛΕΣ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟΥ, ΜΗ ΛΗΣΜΟΝΕΙΤΕ ΠΟΤΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΟΥ.

O θάνατος του είναι ζωή στους κουρασμένους από τη μετριότητα του κόσμου. Ο θάνατος του ανασταίνει τους κοιμισμένους, ταράζει τούς μαργωμένους, δυναμώνει τους αδύνατους, δροσίζει τους διψασμένους, ο θάνατος του Νέου, ο θάνατος του Ωραίου ο θάνατος του Αντρείου. Ψυχή, ψυχή ωραία, γλυκιά πενταπάρθενη που ερωτεύτηκες τον θάνατο δίδαξε μας, ω, μάθε μας να μη πονεί και να μην καίει το αντίκρισμα της αγωνίας σου, ψυχή ωραία πενταπάρθενη.

Ακούσετε Ελληνόπουλα! Τις αμαρτίες των γερόντων μας και τις δικές μας αμαρτίες, τις φορτώθηκε ο Παύλος Μελάς και παθαίνουνταν και υπόφερνε γι' αυτές, ενώ δεν ήταν άξιος για τέτοια τιμωρία (.). Σε σας στρέφομαι, παιδιά του Ελληνισμού, αγαπημένα Ελληνόπουλα, και σας εξορκίζω -αν έχετε να ξοδέψετε ενέργεια ας είναι και μέτρια, αν έχετε να κάψετε τίποτε περισσότερο από σπίθες απλές ενθουσιασμού- μη λησμονείτε ποτέ το θάνατο του Παλληκαριού, αλλά προ πάντων μη λησμονείτε τη ζωή του, τον ενθουσιασμό του δηλαδή και τη δύναμη και την τόλμη, μη λησμονείτε και την ιδέα που για κείνη δούλεψε και υπόφερε, ούτε την πανώρια χώρα όπου εσκοτώθη, γιατί και η ιδέα εκείνη και η χώρα θέλουν πολλούς ακόμα Ήρωες». 

Ίων Δραγούμης
-----------------------

Ο Παύλος Μελάς υπήρξε δραστήριο μέλος της Εθνικής Εταιρείας, μιας μυστικής οργάνωσης, που είχε ως σκοπό την αναζωπύρωση του εθνικού φρονήματος και την απελευθέρωση των υπόδουλων Ελλήνων με κάθε θυσία.

Με την έκρηξη του πολέμου μάχεται στα μέτωπα της Θεσσαλίας, ως διοικητής ουλαμού της 2ης Πεδινής Πυροβολαρχίας. Είναι αισιόδοξος για την έκβασή του, ώστε γράφει στους γονείς του: «...Αν ο θεός μας βοηθήση ολίγον, σύντομα θα λάβετε γράμμα μου από την Θεσσαλονίκην. ΄Ώστε θάρρος, αγαπητοί μου γονείς, θάρρος και πεποίθησιν· διότι και αν φέρη ο διάβολος, να νικηθώμεν, θα νικηθώμεν παλικαρίσια...».

Ο θάνατος του Παύλου Μελά έγινε γνωστός στην Αθήνα στις 18 Οκτωβρίου και συγκλόνισε την κοινή γνώμη, λόγω του ακέραιου και αγνού χαρακτήρα του ανδρός, αλλά και του γνωστού ονόματος της οικογένειάς του, που είχε μεγάλους δεσμούς με τη Μακεδονία και την κοινωνία των Αθηνών.

Η θυσία του σηματοδότησε την ουσιαστική έναρξη του Μακεδονικού Αγώνα, που κορυφώθηκε με τους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-1913. 

https://www.sansimera.gr/biographies/807

ΔΙΟΤΙΜΑ – ΠΕΡΙ ΔΑΙΜΟΝΩΝ - ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΟΣ: ...όλο το γένος των Δαιμόνων είναι ενδιάμεσο ανάμεσα σε θεούς και σε θνητούς «καὶ γὰρ πᾶν τὸ δαιμόνιον μεταξύ ἐστι θεοῦ τε καὶ θνητοῦ»

Στην Ελληνική Κοσμοθέαση δεν υπάρχει κακός θεός ή κακά πνεύματα. Όλα τα δαιμονικά, αγγελικά ή οποιαδήποτε άλλα πνευματικά όντα είναι αναβαθμητικές απορροές των θεοτήτων.
Οι θνητοί άνθρωποι είναι αδύνατον να επικοινωνήσουν με τους θεούς. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την μεσολάβηση των Δαιμόνων. Αυτό έκανε και ο Σωκράτης. Το Δαιμόνιό του μεσολαβούσε, προκειμένου να επικοινωνεί με τον Θεό Απόλλωνα.

Απόσπασμα από τον λόγο της Διοτίμας, ΠΛΑΤΩΝΟΣ, “ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ” (202e-204c):

Διοτίμα: « ....γιατί βέβαια όλο το γένος των δαιμόνων [202e] είναι ενδιάμεσο ανάμεσα σε θεούς και σε θνητούς». «καὶ γὰρ πᾶν τὸ δαιμόνιον [202e] μεταξύ ἐστι θεοῦ τε καὶ θνητοῦ.» 

Σωκράτης: «Και ποιά είναι, είπα, η δύναμη τους;»

Διοτίμα: « Να εξηγούν και να διαβιβάζουν τα μηνύματα των ανθρώπων στους θεούς και στους ανθρώπους των θεών, των πρώτων τις προσευχές και τις θυσίες, ενώ των θεών τις εντολές και τις ανταποδόσεις για τις θυσίες· και, καθώς βρίσκονται στο ενδιάμεσο θεών και ανθρώπων, καλύπτουν το μεταξύ τους κενό, ώστε το σύμπαν ν᾽ αποχτήσει τη συνοχή του.»

Είναι ο δίαυλος, από τον οποίον διαβιβάζεται και η μαντική στο σύνολό της και το λειτούργημα του ιερατείου, που έχει να κάνει με τις θυσίες και τις μυήσεις [203a] και τα μαγικά άσματα και κάθε μαντεία και μαγγανεία. «καὶ τὰς ἐπῳδὰς καὶ τὴν μαντείαν πᾶσαν καὶ γοητείαν.»

Ο θεός δεν έρχεται σε άμεση επαφή με τον άνθρωπο, αλλά με τη διαμεσολάβηση των δαιμόνων συντελείται κάθε επικοινωνία και συνομιλία των θεών με τους ανθρώπους, και στον ύπνο και στον ξύπνο τους· «θεὸς δὲ ἀνθρώπῳ οὐ μείγνυται, ἀλλὰ διὰ τούτου πᾶσά ἐστιν ἡ ὁμιλία καὶ ἡ διάλεκτος θεοῖς πρὸς ἀνθρώπους, καὶ ἐγρηγορόσι καὶ καθεύδουσι·» κι ο άνθρωπος που είναι σοφός σ᾽ αυτές τις συναλλαγές είναι “δαιμόνιος”, ενώ ο σοφός σ᾽ ό,τι άλλο, που έχει να κάνει με επαγγέλματα ή κάποιες χειρωνακτικές εργασίες, αγοραίος. Οι δαίμονες λοιπόν που λέμε είναι πολλοί και κάθε λογής....... »

Απόδοση Η. Σπυρόπουλος, Εκδ. Ζήτρος

http://www.greek-language.gr

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΑΙΜΟΝΙΟ ΣΤΗΝ  ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ - ΤΟ ΔΑΙΜΟΝΙΟ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ

ΣΥΝΟΔΟΣ ΟΝΤΟΤΗΤΑ

Ο Ιατρός και Φιλόσοφος Δημοκήδης

Ο Αστέριος Χοϊλούς είναι συγγραφέας των βιβλίων «ΟΤΑΝ Ο ΜΥΘΟΣ ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ» (2015) και «ΟΙ ΕΠΤΑ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ» (2018), εκδόσεις ΕΡΩΔΙΟΣ. 

 Ομηρικός Κύκλος - Ellenos Ellen

Πλάτωνος - Κρατύλος (ἤ περί ὀρθότητος ὀνομάτων)

Πρόσωπα διαλόγου:  Ἑρμογένης - Κρατύλος - Σωκράτης

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

Σωκράτης: Καί ὅμως, μά τόν κύνα, μοῦ φαίνεται ὅτι δέ μάντεψα λάθος, σ' αὐτό πού μόλις κατάλαβα· ὅτι δηλαδή οἱ πολύ προηγούμενες γενιές, πού ἔθεσαν κυρίως τά ὀνόματα, καθώς καί ἀπ' τούς σημερινούς οἱ πιό πολλοί σοφοί, λόγω τῆς ἐπίμονης ἀναζήτησής τους νά βροῦν πῶς εἶναι πλασμένα τά ὄντα, ἀναστατώνονται, καί ἔπειτα τούς φαίνεται ὅτι τά πράγματα κινοῦνται κυκλικά καί σέ κάθε περίπτωση (411γ) βρίσκονται σέ περιφορά. Καί δέν ἀποδίδουν τήν αἰτία αὐτῆς τῆς σκέψης στήν ἐσωτερική τους κατάσταση, ἀλλά θεωροῦν ὅτι εἶναι ἐκ φύσεως ἔτσι αὐτά τά πράγματα, καί ὅτι κανένα ἀπ'αὐτά δέν εἶναι ἀκίνητο καί σταθερό, ἀλλά ρέουν καί στρέφονται καί συνεχῶς εἶναι γεμᾶτα ἀπό κάθε εἴδους κίνηση καί γέννηση. Μιλῶ ἔτσι, ἀναφερόμενος σέ ὅλα τά ὀνόματα πού λέγαμε μόλις τώρα. 

Ἑρμογένης: Πῶς τό ἐννοεῖς αὐτό, Σωκράτη;

Σωκράτης: Ίσως δέν κατάλαβες ὅτι αὐτά πού λέμε τώρα, δηλαδή τά ὀνόματα γιά ὅλα τά πράγματα, ἔχουν δοθεῖ μέ δεδομένο ὅτι περιστρέφονται καί ρέουν καί γεννιοῦνται.

Ἑρμογένης: Δέν τό θυμήθηκα.

(411δ) Σωκράτης: Καί πρῶτο μάλιστα, εἶναι αὐτό πού εἴπαμε ὅτι εἶναι τό πρῶτο ἀπό ὅλα τά σχετικά μέ αὐτά.

Ἑρμογένης: Ποιό ἐννοεῖς;

Σωκράτης: Τή "φρόνηση"· ἐπειδή εἶναι κατανόηση τῆς περιφορᾶς καί τῆς ροῆς. Μποροῦμε ὅμως νά τήν ἐκλάβωμε καί σάν βοήθεια τῆς περιφορᾶς· ἔτσι κι ἀλλοιῶς ὅμως, ἔχει σχέση μέ τήν κυκλική κίνηση. Ἄν ἐπίσης προτιμᾶς, ἡ "γνώμη", χωρίς καμμιά ἀμφιβολία δηλώνει τή σκέψη καί τήν παρατήρηση· γιατί τό "νωμᾶν" καί τό "σκοπεῖν" εἶναι τό ἴδιο. Ἄν πάλι προτιμᾶς, ἡ ἴδια ἡ "νόηση" εἶναι ἡ ὁρμή τοῦ νέου, ἀλλά τό νά εἶναι νέα τά ὄντα, σημαίνει (411ε) ὅτι ἐπειδή γεννιοῦνται ὑπάρχουν πάντα· αὐτό τό μήνυμα ἤθελε νά δείξη ὅτι στέλνει ἡ ψυχή, αὐτός πού ἔθεσε τό ὄνομα "νεόεσιν". Γιατί, στήν ἀρχαιότητα δέν λεγόταν "νόησις", ἀλλά ἀντί τοῦ ἦτα ἔπρεπε νά λέμε δύο εἶ (εε) δηλαδή νοέεσις.

Ἡ "σωφροσύνη" εἶναι ἡ σωτηρία τῆς φρονήσεως  (412α) πού ἐξετάζαμε πρίν λίγο. Ἀλλά καί ἡ ἐπιστήμη μηνύει ἐπίσης ὅτι, ἐνῶ τά πράγματα περιφέρονται, ἡ ἀξιόλογη ψυχή ἀκολουθεῖ καί οὔτε πίσω μένει, οὔτε προηγεῖται· γι’ αυτό παρεμβάλλοντας τό εἶ (ε) πρέπει νά τήν ὀνομάζωμε "ἐπεϊστήμην".

Ἡ "σύνεσις" ἐπίσης μπορεῖ νά θεωρηθῆ ὅτι εἶναι ἕνα εἶδος συλλογισμοῦ, καί ὅταν λέει συνιέναι, ἐννοεῖ ἀκριβῶς τό ἴδιο μέ αὐτό πού λέμε "ἐπίσταμαι" (γνωρίζω)· γιατί τό "συνιέναι" θά πῆ (412β) ὅτι ἡ ψυχή συμπορεύεται μέ τά πράγματα.

Ἀλλά καί ἡ "σοφία" σημαίνει τήν ἐπαφή μέ τήν περιφορά. Αὐτό ὅμως καί πιό σκοτεινό εἶναι καί δυσδιάκριτο· ἀλλά πρέπει νά θυμηθοῦμε ὅτι καί οἱ ποιητές πολλές φορές λένε, γιά ὅποιον συναντήσουν καί προχωρεῖ γρήγορα, ὅτι "ἐσύθη". Ὅμως καί κάποιος πολύ γνωστός ἄνδρας ἀπ'τή Λακωνία λεγόταν "Σοῦς"· ἐπειδή ἔτσι λένε οἱ Λακεδαιμόνιοι τή γρήγορη (ἀπότομη) ὁρμή.

Ἡ σοφία λοιπόν σημαίνει τήν ἐπαφή αὐτῆς τῆς περιφορᾶς, λόγω τοῦ ὅτι τά ὄντα περιφέρονται. (412γ) ἀλλά καί τό ὄνομα "ἀγαθόν" βέβαια, θέλει νά προσδιορίση τό ἀξιοθαύμαστο ὅλης τῆς φύσεως.

Ἀφοῦ λοιπόν τά ὄντα βρίσκονται σέ πορεία, ἄλλα ἀπ' αὐτά ἔχουν ταχύτητα καί ἄλλα βραδύτητα. Δέν εἶναι ὅμως θαυμαστό ὅλο τό κινούμενο μέ ταχύτητα, ἀλλά μόνο κάποιο μέρος του. Ἐξ αἰτίας τοῦ θοοῦ (δηλαδή τῆς ταχύτητας) δόθηκε στό ἀξιοθαύμαστο αὐτή ἡ ἐπωνυμία, "τἀγαθόν".

Στή "δικαιοσύνη" πάλι, γίνεται εὔκολα ἀντιληπτό, ὅτι αὐτό τό ὄνομα δόθηκε γιά τήν ταχεία ἀντίληψη τοῦ "δικαίου"· γιά τό ἴδιο τό "δίκαιο" ὅμως δύσκολα. Γιαυτό μάλιστα, μέχρι κάποιο σημεῖο οἱ περισσότεροι συμφωνοῦν, (412δ) πολλά ὅμως τά ἀμφισβητοῦν. Γιατί, ὅσοι νομίζουν ὅτι τό σύμπαν εἶναι σέ πορεία, θεωροῦν ὅτι τό περισσότερο μέρος του εἶναι τέτοιο, πού δέν κάνει τίποτε ἄλλο ἐκτός ἀπό τό νά προχωρῆ, κι ἐνδιάμεσα ἀπ' τό σύμπαν ὑπάρχει κάποια δύναμη πού τό διαπερνᾶ ἀπ'ἄκρου εἰς ἄκρον, καί ἀπ' αὐτήν γίνονται ὅλα ὅσα γεννιοῦνται· κι αὐτό εἶναι τάχιστο καί πολύ λεπτό.

Ἐπειδή μέ ἄλλο τρόπο δέν θά μποροῦσε νά διαπεράση ὁλόκληρο τό σύμπαν, ἄν δέν ἦταν ἀφ'ἑνός τόσο λεπτό, ὥστε νά μήν τό ἐμποδίζη τίποτε, καί ἀφ' ἑτέρου τόσο ταχύ, ὥστε νά χρησιμοποιῆ τά ἄλλα σάν νά ἔχουν σταματήση. Καί ἐπειδή λοιπόν στό πέρασμά του (διαϊόν) (412ε) ἐλέγχει τά πάντα, σωστά τό εἶπαν "δίκαιον", χρησιμοποιῶντας τή δύναμη τοῦ κάππα γιά νά προφέρεται καλύτερα. Καί μέχρι ἐδῶ οἱ πιό πολλοί συμφωνοῦν, (413α) ὅτι αὐτό εἶναι τό δίκαιον· Ἐπειδή ὅμως ἐγώ, Ἑρμογένη, εἶμαι ἐπίμονος σέ κάτι τέτοια, ἀκούγοντας κρυφά νά γίνεται λόγος γιά ὅλα αὐτά, ἔμαθα ὅτι τό δίκαιο καί τό αἴτιο εἶναι τό ἴδιο ― καί ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο γεννιέται κάτι, εἶναι τό αἴτιο ― ὅπως εἶπε κάποιος μάλιστα, ἀκόμη καί "Δία" νά τό καλέσης, εἶναι σωστό γιά τόν ἴδιο λόγο.

Ὅταν ὅμως ἠρέμησαν καί ἀφοῦ λίγο-πολύ τά ἄκουσα ὅλα, ξαναρωτῶ· "τί εἶναι τελικά, ὦ ἄριστε, τό δίκαιο, ἄν αὐτό εἶναι σωστό;" καί θεωρῶ ὅτι ἤδη ρωτοῦσα περισσότερα ἀπ' ὅσα ἔπρεπε καί ὅτι εἶχα ξεπεράσει (413β) τά ἐσκαμμένα (ὅρια). Ἀρκετά μοῦ λένε ὅτι ἔχω πληροφορηθεῖ (ἔχω ἀκούσει) καί θέλοντας νά μέ ἱκανοποιήσουν, ἔλεγε καθένας ὅτι ἤθελε, χωρίς νά συμφωνοῦν.

Ὁ ἕνας λοιπόν, λέει ὅτι αὐτό εἶναι τό δίκαιον, ὁ ἥλιος· γιατί αὐτός μόνο διαπερνῶντας καί καίγοντας ἐλέγχει τά ὄντα. Ἄν ὅμως, ἀπ'τή χαρά μου, τό πῶ αὐτό σέ κάποιον, σάν κάτι ὡραῖο πού ἔχω ἀκούσει, αὐτός θά βάλη τά γέλια καί θά μέ ρωτᾶ ἄν νομίζω ὅτι χάνεται τό δίκαιο γιά τούς ἀνθρώπους (413γ) ὅταν δύση ὁ ἥλιος. Ἐπιμένοντας ἐγώ νά μοῦ πῆ αὐτό πού ἐκεῖνος νομίζει, μοῦ ἀπαντᾶ τό πῦρ· αὐτό ὅμως δέν εἶναι εὔκολα ἀναγνωρίσιμο.

Ἄλλος πάλι λέει ὅτι δέν εἶναι αὐτό καθ' αὐτό τό πῦρ, ἀλλά ἡ θερμότητα πού ὑπάρχει μέσα στό πῦρ. Ἄλλος ἐπίσης λέει ὅτι ὅλα αὐτά εἶναι γιά γέλια, καί ὅτι τό δίκαιο εἶναι αὐτό πού λέει ὁ Ἀναξαγόρας, καί αὐτός εἶναι ὁ νοῦς· καί ἐπειδή εἶναι κύριος τοῦ ἑαυτοῦ του (αὐτεξούσιος) καί ἐντελῶς ἀμιγής, λέει ὅτι ὁ ἴδιος διακοσμεῖ ὅλα τά πράγματα περνῶντας μέσα ἀπ' αὐτά. Ἀπ' ἐδῶ καί πέρα λοιπόν φίλε μου, ἐγώ βρίσκομαι σέ πιό μεγάλη ἀπορία ἀπ' ὅτι βρισκόμουν πρίν ἐπιχειρήσω νά μάθω (413δ) τί ἀκριβῶς εἶναι τό δίκαιο. Σχετικά ὅμως μέ τό θέμα πού ἐξετάζαμε, φαίνεται ὅτι τό ὄνομα τοῦ δικαίου ἔχει δοθεῖ σ'αὐτό, γιά τούς λόγους πού εἴπαμε.

ΠΛΑΤΩΝΟΣ - ΚΡΑΤΥΛΟΣ (ἤ περί ὀρθότητος ὀνομάτων), απόσπασμα.

Ἀπόδοση: Γεώργιος Ἰ. Τσαΐνης  -  Πλατωνικός ἀναγνώστης
https://tsainis.blogspot.com

Έπειτα απ᾽ αυτό ο Περικλής έστησε στην Ακρόπολη το χάλκινο άγαλμα της Υγείας Αθηνάς

[13.12] Τα Προπύλαια στην Ακρόπολη οικοδομήθηκαν μέσα σε μια πενταετία από τον αρχιτέκτονα Μνησικλή. Ένα τυχαίο, μα αξιοθαύμαστο περιστατικό κατά τη διάρκεια της οικοδομής ήρθε να δείξει ότι η θεά δεν απουσίαζε από το έργο, παρά συνεργαζόταν και βοηθούσε την εκτελεσή του. [13.13] Ένας από τους τεχνίτες που εργάζονταν εκεί, ο πιο εργατικός και ο πιο πρόθυμος απ᾽ όλους, γλίστρησε και έπεσε από αρκετό ύψος. Ήταν σε κακή κατάσταση και οι γιατροί είχαν απελπιστεί. Αυτό στενοχώρησε πολύ τον Περικλή, αλλά η θεά φάνηκε στο όνειρό του και παράγγειλε μια θεραπεία, που τη χρησιμοποίησε ο Περικλής και γιάτρεψε γρήγορα και εύκολα τον άνθρωπο. Έπειτ᾽ απ᾽ αυτό ο Περικλής έστησε στην Ακρόπολη το χάλκινο άγαλμα της Υγείας Αθηνάς κοντά στο βωμό, που, όπως λένε, υπήρχε και πρωτύτερα εκεί.

[13.12] Τὰ δὲ Προπύλαια τῆς ἀκροπόλεως ἐξειργάσθη μὲν ἐν πενταετίᾳ Μνησικλέους ἀρχιτεκτονοῦντος, τύχη δὲ θαυμαστὴ συμβᾶσα περὶ τὴν οἰκοδομίαν ἐμήνυσε τὴν θεὸν οὐκ ἀποστατοῦσαν, ἀλλὰ συνεφαπτομένην τοῦ ἔργου καὶ συνεπιτελοῦσαν. [13.13] ὁ γὰρ ἐνεργότατος καὶ προθυμότατος τῶν τεχνιτῶν ἀποσφαλεὶς ἐξ ὕψους ἔπεσε καὶ διέκειτο μοχθηρῶς, ὑπὸ τῶν ἰατρῶν ἀπεγνωσμένος. ἀθυμοῦντος δὲ τοῦ Περικλέους, ἡ θεὸς ὄναρ φανεῖσα συνέταξε θεραπείαν, ᾗ χρώμενος ὁ Περικλῆς ταχὺ καὶ ῥᾳδίως ἰάσατο τὸν ἄνθρωπον. ἐπὶ τούτῳ δὲ καὶ τὸ χαλκοῦν ἄγαλμα τῆς Ὑγιείας Ἀθηνᾶς ἀνέστησεν ἐν ἀκροπόλει παρὰ τὸν βωμόν, ὃς καὶ πρότερον ἦν ὡς λέγουσιν.

ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ– ΠΕΡΙΚΛΗΣ

Μνημοσύνη , http://www.greek-language.gr