Ζορμπάς

Σύνθεση μουσικής: Μίκης Θεοδωράκης 

Οπτικοακουστικό: kozi006

ΕΡΜΗΣ Ο ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟΣ - ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ

Πολλοί έχουν την εντύπωση ότι η ιδέα της μετενσάρκωσης κατάγεται εξ ανατολών και από τις θρησκείες που ήκμασαν σε εκείνη την περιοχή.

Όμως η ιδέα αυτή (σ.σ.: συμπαντικός νόμος), είναι γνωστή στον Ελλαδικό χώρο εδώ και 11000 χρόνια πριν την σημερινή εποχή, από τον Ερμή τον Τρισμέγιστο.

Αναφέρω απόσπασμα του διαλόγου μεταξύ Ίσιδος και του υιού της Ώρου όπως περιγράφεται μέσα στο βιβλίο ''Λόγος της Ίσιδος στον Ώρο'' , ένα βιβλίο που αποδίδεται στον Ερμή Τρισμέγιστο.

§1. Τις ανάμεσα Γης και ουρανού εκτάσεις που αναφέραμε οι πρόγονοί μας τις ονόμαζαν ζώνες ή στερέωμα ή πτυχές. 

§2. Από κείνα τα ύψη των άξιων ψυχών στέλνονται οι ψυχές για να άρχουν κι όταν αφήνουν το σώμα τους στο οποίο θα έχουν ενσαρκωθεί στη γη ανεβαίνουν και πάλι στις πρώτες τους υψηλές ουράνιες χώρες ανάλογα με την δράση τους στην γη.

§3. Στην ανώτερη Ζώνη ψυχικής ζωής είναι οι δορυφόροι των Θεών (οι υπηρέτες), ο ψυχο-ταμίας (ο διευθυντής της Ζώνης), και ο ψυχοπομπός. Ο ψυχοπομπός είναι ο αποστολέας κι ο διατάζων των ενσωματωμένων ψυχών. Κι ο μεν ψυχο-ταμίας, κρατά τις ψυχές, ο δε ψυχοπομπός προωθεί τις ψυχές από τη γη στους τόπους της αποστολής των σύμφωνα με τους Θείους νόμους. 

§4. Αυτή είναι η φύση των πραγμάτων αυτών που γίνονται η οποία είναι το αγγείο της γέννεσης ο σκηνοποιός. Και των μεν οξέων ψυχών οξέα γίνονται και τα σώματα στα οποία ενσαρκώνονται, οι βραδείες αποκτούν βραδεία σώματα, οι νωθρές νωθρά, οι δυνατές δυνατά, οι δόλιες δόλια κ.λ.π.

https://skafidaszaxos.blogspot.com

“ΚΑΠΟΙΟΙ” ΤΡΕΦΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΦΟΒΟ ΜΑΣ

Στην σύγχρονη εποχή, τα ψυχικά ζητήματα όπως το άγχος, ο φόβος και η κατάθλιψη αποτελούν ένα θέμα που καλύπτεται σε βάθος από τους επιστήμονες και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Ωστόσο, συχνά δεν σκεφτόμαστε το πώς μπορούν να μας επηρεάζουν οι αρνητικές οντότητες και τα πνεύματα.

Και ενώ πολλοί από εμάς έχουμε ακούσει για την σκοτεινή ενέργεια, τα κακά πνεύματα και άλλα παρόμοια από διάφορες πηγές, δεν αναφερόμαστε σε αυτά από επιστημονική άποψη. Στην πραγματικότητα, το σύμπαν αποτελείται σχεδόν από ¾ σκοτεινής ενέργειας.

Όπως εξηγείται στην ιστοσελίδα Space.com, η σκοτεινή ενέργεια είναι ανεπαίσθητη, αλλά προφανώς υπάρχουσα ύλη που οι επιστήμονες πιστεύουν ότι είναι περίεργα ή ακαθόριστα αντικείμενα. Πολλοί πιστεύουν ότι αυτό συνδέεται με πνευματικές πτυχές και όντα που δεν βρίσκονται απαραίτητα στο ίδιο επίπεδο με εμάς.

Ένας επιστήμονας συγκεκριμένα, ο Ρούντολφ Στάινερ, εξήγησε όσο καλύτερα μπορούσε αυτά που θεωρούσε κακά ή εχθρικά πνεύματα τα οποία τρέφονται από το άγχος και τον φόβο μας. Πολλοί τα ταυτίζουν με τους «ενεργειακούς βρικόλακες».

«Υπάρχουν όντα στα πνευματικά επίπεδα για τα οποία το άγχος και ο φόβος των ανθρώπων αποτελούν ιδανική τροφή. Όταν οι άνθρωποι δεν έχουν άγχος ή φόβο, τότε αυτά τα πλάσματα λιμοκτονούν. Για εκείνους που δεν το έχουν βιώσει πρόκειται απλώς για μια δήλωση. Αλλά γι αυτούς που γνωρίζουν το φαινόμενο, είναι μια πραγματικότητα. Ο φόβος και το άγχος που εκπέμπονται από τους ανθρώπους τρέφουν αυτά τα πλάσματα και τα κάνουν πιο ισχυρά. Αυτά τα όντα είναι εχθρικά προς την ανθρωπότητα.
Ό, τι τρέφεται από αρνητικά συναισθήματα, από φόβο, άγχος, απόγνωση, πρόκειται για εχθρικές δυνάμεις από κόσμους που δεν μπορούν να γίνουν αντιληπτοί από τις αισθήσεις μας και τρέφονται από τους ανθρώπους. Επομένως, είναι απαραίτητο να ξεκινήσουμε επισημαίνοντας ότι το πρόσωπο που εισέρχεται στον πνευματικό κόσμο ξεπερνά τον φόβο, τα συναισθήματα αδυναμίας, την απελπισία και το άγχος. Αλλά αυτά ακριβώς είναι τα συναισθήματα που ανήκουν στον σύγχρονο πολιτισμό και υλισμό. Επειδή η σύγχρονη εποχή αποξενώνει τους ανθρώπους από τον πνευματικό κόσμο, δημιουργεί απελπισία και φόβο για το άγνωστο, προσελκύοντας έτσι τις παραπάνω εχθρικές δυνάμεις εναντίων των ανθρώπων.» – Ρούντολφ Στάινερ

Δυστυχώς, ο σύγχρονος κόσμος έχει απορρίψει εντελώς την ιδέα πως πνεύματα οποιουδήποτε είδους θα μπορούσαν να μας επηρεάζουν. Και παρόλο που δεν μπορώ να το πω με βεβαιότητα πραγματικά πιστεύω ότι υπάρχει μεγάλη αλήθεια στα λόγια του κ. Στάινερ. Σκεφτείτε μόνο το πόσο συχνά προκύπτουν καταστάσεις καθόλου συνηθισμένες και ιδιαίτερα ψυχικά εξαντλητικές.

Μαγεία Τ.

https://www.awakengr.com

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΘΕΟΙ

Ο Αριστοτέλης αναφέρει ότι ο σοφός Ηράκλειτος απευθυνόμενος στους ξένους επισκέπτες που είχαν σταματήσει στο κατώφλι του σπιτιού του, θωρώντας τον να ζεσταίνεται μπροστά στο μαγκάλι του, τους προσκάλεσε να μπουν άφοβα, λέγοντας: «κι εδώ επίσης υπάρχουν θεοί» (Περί ζώων μορίων, Α’, 5).

Αυτό το περιστατικό είναι χαρακτηριστικό, και χρήσιμο από πολλές απόψεις, για να κατανοήσουμε τη θρησκευτική συμπεριφορά του Έλληνα Ανθρώπου. Καταρχήν υπογραμμίζει το διάχυτο χαρακτήρα του «ιερού», την εγγύτητά του με τον χώρο και τον χρόνο της καθημερινής ζωής. Η οικιακή εστία, για παράδειγμα, γύρω από την οποία συγκεντρώνεται η οικογένεια για να μαγειρέψει και να γευματίσει, είναι αφιερωμένη σε μια θεότητα, την Εστία, προστάτιδα της ευημερίας και της συνέχειας της οικογενειακής ζωής· η περιφορά κάθε νεογέννητου γύρω από την εστία είναι η επικύρωση, σε θρησκευτικό επίπεδο, της εισδοχής του στο χώρο της οικίας.

Στη φράση του Ηράκλειτου ο διάχυτος χαρακτήρας του ιερού εκφράζεται με μια σχέση οικειότητας, που χαρακτηρίζει έντονα την Ελληνική θρησκευτικότητα: η θεότητα δεν είναι ούτε απόμακρη ούτε απρόσιτη. Κάθε σημαντική στιγμή της ιδιωτικής και κοινωνικής ζωής σημαδεύεται από την παρουσία της -αναπαριστώμενη μέσα στις λατρευτικές πρακτικές και τις οικογενειακές ή δημόσιες αφηγήσεις, όπου σκιαγραφείται το πυκνό υφάδι ενός χαρακτηριστικού συμβολισμού της ύπαρξης. Το ερώτημα επομένως δεν είναι γιατί, αλλά πώς θα μπορούσαν να μην πιστεύουν οι Έλληνες στους θεούς τους, αφού αποτελούσαν αναπόσπαστο μέρος της καθημερινής τους ζωής.

Στην αίσθηση της διάχυσης του ιερού και της οικειότητας με τους θεούς προστίθεται, στο αριστοτελικό κείμενο, ένα τρίτο χαρακτηριστικό που αφορά την πνευματική στάση των φιλοσόφων απέναντι στη σφαίρα του θεϊκού. Το τελευταίο ταυτίζεται όλο και περισσότερο με μιαν αρχή που εγγυάται την τάξη, την αρμονία και τη σημασία του φυσικού κόσμου (ο Αριστοτέλης παραθέτει τα λόγια του Ηράκλειτου για να νομιμοποιήσει τη θεωρητική μελέτη της ζώσας φύσης, ενός τομέα λιγότερο ευγενούς από την εξέταση των άστρων και του σύμπαντος, πλησιέστερων στους θεούς, ο οποίος διέπεται, όμως, από νόμους που καθορίζουν την τάξη και την κλίμακα των αξιών, επομένως εξίσου «πλήρη θεών»). Αυτή η φιλοσοφική στάση δεν έρχεται σε αντίθεση με την κοινή θρησκευτική εμπειρία, αλλά αντίθετα την προεκτείνει, καταλήγοντας σε μια νέα αντίληψη η οποία μετασχηματίζει την εγγύτητα και την οικειότητα του θεϊκού σε μια μορφή σταθεράς στην τάξη του κόσμου.

https://ekivolosblog.wordpress.com

ΟΡΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΘΕΪΚΟΥ ΝΟΜΟΥ

«Των αθανάτων καλώ και των θνητών τον αγνό άνακτα, τον ουράνιο Νόμο, τον αστροθέτη, την δίκαιη σφραγίδα του εινάλιου πόντου και της γης, της φύσεως το βέβαιο, το ακλινές και αστασίαστο, τον αει διατηρούντα του νόμους με τους οποίους αυτός οδεύει προς τα πάνω, φέροντας τον μέγα ουρανό και με ορμητικό τρόπο διώχνει τον άδικο φθόνο. Αυτός που εγείρει εσθλό τέλος στον βίο των θνητών. Γιατί μόνος αυτός κρατά τους οίακες των ζώων (ζωδίων), συνυπάρχει με τις ορθές γνώμες, αεί αδιάστροφος, ωγύγιος, πολύπειρος, συνοικεί αβλαβώς με πάντες τους νόμιμους, ενώ στους άνομους φέρνει βαρειά κακότητα. Αλλά, μακάριε, πάντιμε, φερόλβιε, ποθειτέ στα πάντα, έχοντας ευμενές ήτορ, πέμπε την μνήμη σου σε εμάς, ώ άριστε.»

Ἀθανάτων καλέω καὶ θνητῶν ἁγνὸν ἄνακτα, οὐράνιον Νόμον, ἀστροθέτην, σφραγῖδα δικαίαν πόντου τ᾽ εἰναλίου καὶ γῆς, φύσεως τὸ βέβαιον ἀκλινὲς ἀστασίαστον ἀεὶ τηροῦντα νόμοισιν,   οἷσιν ἄνωθε φέρων μέγαν οὐρανὸν αὐτὸς ὁδεύει, καὶ φθόνον οὐ δίκαιον ῥοίζου τρόπον ἐκτὸς ἐλαύνει· ὃς καὶ θνητοῖσιν βιοτῆς τέλος ἐσθλὸν ἐγείρει· αὐτὸς γὰρ μοῦνος ζώιων οἴακα κρατύνει γνώμαις ὀρθοτάταισι συνών, ἀδιάστροφος αἰεί, ὠγύγιος, πολύπειρος, ἀβλάπτως πᾶσι συνοικῶν τοῖς νομίμοις, ἀνόμοις δὲ φέρων κακότητα βαρεῖαν. ἀλλά, μάκαρ, πάντιμε, φερόλβιε, πᾶσι ποθεινέ, εὐμενὲς ἦτορ ἔχων μνήμην σέο πέμπε, φέριστε. 

ΜΙΑ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗΣ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΙΚΟΥ ΣΠΗΛΑΙΟΥ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, ΑΝΑΜΝΗΣΗ, ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ

Το έβδομο βιβλίο της πλατωνικής Πολιτείας ξεκινά με μια εικόνα που, σύμφωνα με τα λεγόμενα του Σωκράτη, αναπαριστά την ανθρώπινη φύση σχετικά με την παιδεία και την απαιδευσία.

Πρόκειται για τον μύθο του σπηλαίου, αφήγηση την οποία θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ως "περιπέτεια ψυχής". (ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ & ΟΙ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΙ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗΓΟΡΙΑ ΤΟΥ ΣΠΗΛΑΙΟΥ στην δεξιά πλευρική στήλη της σελίδας)

Η παιδεία, μας λέει ο Πλάτων, επαναφέρει το ευγενέστερο μέρος της ψυχής προς την θέα του αρίστου ανάμεσα στα όντα, την βοηθά να στραφεί από το γιγνόμενον προς το όν, φτάνοντας στην κορυφή του. Η πλατωνική παιδεία είναι η διαλεκτική, η δια του λόγου τέχνη, η οποία αποδεσμεύει το άτομο από την αυταπάτη και την πλάνη των σκιών.

Λόγος, αντίλογος, επικοινωνία με τον άλλον, τον ειδότα. Αυτός λοιπόν που ελευθερώνει τον δεσμώτη είναι ο δάσκαλος – φιλόσοφος, ο οποίος με την μέθοδο των ερωταποκρίσεων στέφει το όμμα της ψυχής του προς το νοητόν. Χωρίς να παρέχει μια προκατασκευασμένη γνώση, ο ειδώς βρίσκεται δίπλα του, τον βοηθά να κατανικήσει την εσωτερική του αντίσταση και να αποτολμήσει την ανάβαση εκείνη, η οποία θα του αποκαλύψει το ενυπάρχον, αλλά λησμονημένο όραμα των ιδεών.

Κοπιώδης και επίπονη η ανάβαση, στο τέρμα της αποζημιώνει τον δεσμώτη για όλη την οδύνη που υπέστη. Αντικρίζοντας το Αγαθόν κατανοεί – συνειδητοποιεί την ουσία της ύπαρξής του και του γίγνεσθαι.

Η θέασις - αποκάλυψη της υπέρτατης ιδέας του νοητού έχει ως αποτέλεσμα την ριζική αναμόρφωση της ζωής του, την αναθεώρηση της μέχρι πρό τινος αυτοαντίληψης και ετεροαντίληψής του.

Στο εξής, ο απελεύθερος δεσμώτης καθίσταται ικανός να ενεργεί με βάση τα δικά του καθοδηγητικά πρότυπα, να είναι υπεύθυνος για τις αποφάσεις του, μπορεί να αντιστέκεται σε οποιαδήποτε εξωτερική επιβολή.
Είναι σε θέση να αναγνωρίζει την μη αυθεντικότητα των σκιών και – επιστρέφοντας στο σπήλαιο – να πολεμά τις δοξασίες και τα είδωλα.
Η ανάβαση στον κόσμο του φωτός συνιστά μια πορεία, η οποία ξεκινώντας από μια αρνητική γνώση, από τη γνώση "του τι δεν είναι", απολήγει στην αυτογνωσία και την κοσμογνωσία.

Ο κόσμος του σπηλαίου απεικονίζει την εμμονή της ψυχής στο αισθητόν, την υπερεκτίμησή του, την παντελή κυριαρχία των αισθήσεων και του επιθυμητικού τμήματός της επί του λογιστικού. Η προσκόλληση στο γίγνεσθαι επιφέρει ψυχική σύγχυση, νόσον ενώ η θέασις των όντων εσωτερική ισορροπία, την εναρμόνηση  των τριών τμημάτων της ψυχής και την ενδυνάμωση του λογιστικού μέρους της, το οποίο στο εξής επιλέγει τι πιο συμφέρουσες για το άτομο επιθυμίες.

Για τον Πλάτωνα, το αίτημα της αυτογνωσίας είναι πρωταρχικό.

Ακόμη κι αν δε βρεθεί ποτέ ο φιλόσοφος – βασιλεύς που θα διοικήσει την ιδανική πολιτεία, κάθε άνθρωπος χωριστά θα επιδιώξει τουλάχιστον να ρυθμίσει το πολίτευμα της ψυχής του.

Φως – σκοτάδι, αληθές – ψευδές, γνώση – άγνοια, είναι τα βασικά μοτίβα πάνω στα οποία οικοδομείται το πλατωνικό σπήλαιο.

Χώρος σκοτεινός, το σπήλαιο είναι τάφος, φυλακή της αλήθειας στα δεσμά του αισθητού, όπως το σώμα είναι σήμα, τάφος της ψυχής που την καθηλώνει στην πλάνη των αισθήσεων. Ο δεσμώτης θα κερδίσει την ζωή και την ελευθερία του την στιγμή που θα αποστασιοποιηθεί από τον χώρο και τον χρόνο του παρόντος, που θα μεταβεί σ’ έναν άλλον κόσμο και θα ανακτήσει την λησμονημένη γνώση των ιδεών και του Αγαθού.

Υπό το φώς της αλήθειας, το σπήλαιο μετατρέπεται αυτομάτως από χώρο θανάτου σε χώρο ζωής, καθώς ο δεσμώτης επιστρέφει για να ζήσει εντός του, χωρίς να υποκύπτει πλέον στη γοητεία του φαινομένου.

Ο μύθος του σπηλαίου δεν είναι άλλο από την εικονογράφηση ή - αν θέλετε -  τη δραματοποίηση της πλατωνικής ανάμνησης και του ρόλου της διαλεκτικής στην εν λόγω διαδικασία.

Από τη στιγμή που ο έγκλειστος στρέφει το βλέμμα του προς τα ομοιώματα των αντικειμένων, ξυπνά μέσα του αμυδρά, συγκεχυμένο το όραμα των ιδεών.

Στον κόσμο του φωτός ο δεσμώτης κατορθώνει να διακρίνει αρχικά τις σκιές και τα είδωλα του νοητού εξαιτίας των αναλογιών τους με τα αντικείμενα του γίγνεσθαι. Οι ερωτήσεις του ειδήμονος θα τον βοηθήσουν να αξιολογήσει και να επεξεργαστεί τα δεδομένα των αισθήσεων, να απαγκιστρωθεί τελείως από τα αισθητά και να ατενίσει τα όντως όντα και την υπέρτατη αρχή τους. Ο δεσμώτης αναγνωρίζει αυτό που κάποτε η ψυχή του συνάντησε πριν αναμειχθεί με το σώμα.

Η έξοδός του από το σπήλαιο είναι έξοδος από ένα παρόν που επαναλαμβάνεται ανακυκλώνεται, εξαντλείται στις σκιές που αντικατοπτρίζονται στον τοίχο του, σε δεδομένα χωρίς προοπτική αλλαγής και εξέλιξης. Έξοδος από μια ζωή στατική, η οποία στερείται μνήμης.

Οι έγκλειστοι, μας λέει ο Πλάτων, βλέπουν μόνο μπροστά (είς τε το πρόσθεν μόνον οράν), που σημαίνει ότι στερούνται της δυνατότητας μιας όρασης σχετικής με το παρελθόν τους. Ο ένας και μοναδικός που τολμά να σπάσει τα δεσμά του, διευρύνει το οπτικό του πεδίο κοιτάζοντας πίσω του και επιχειρώντας βήματα προς τα πίσω, από το βάθος της σπηλιάς προς την έξοδο της, κι ακόμη πιο πέρα, στον κόσμο του φωτός.

Τι μπορεί να συμβολίζει μια τέτοια κίνηση, αν όχι μια παλινδρόμηση σ’ έναν χωροχρόνο ο οποίος προηγείται και προυπάρχει του σπηλαίου;
Η πλατωνική ανάμνηση είναι μια δυναμική πορεία επιστροφής στο παρελθόν, η οποία συντελείται σταδιακά, χάρη στην σύνδεση των δεδομένων του παρόντος με την λησμονημένη εντός της ψυχής γνώση, ένα ψυχικό – νοητικό ταξίδι στα μονοπάτια της μνήμης.
Το  σπήλαιο απεικονίζει, πέρα από τον πολιτικό κοινωνικό μακρόκοσμο, τον προσωπικό κόσμο του κάθε ατόμου, τον τρόπο με τον οποίο καθένας από εμάς αντιλαμβάνεται τον εαυτό του και την θέση του στα πλαίσια του γίγνεσθαι.

Είναι μ’ άλλα λόγια μια ιδιάζουσα, ιδιότυπη πόλις, όμοια μ’ εκείνη του νευρωτικού, ο οποίος, παραδομένος στο σύμπτωμα και τα παρεπόμενά του, ζει μέσα σε μια άνευ προηγουμένου αυταπάτη και πλάνη.

Το να παραμείνει κανείς στον κόσμο των σκιών είναι ζήτημα προσωπικής επιλογής όπως προσωπική επιλογή είναι να στρέψει το βλέμμα του προς το φως και να επωμιστεί το ψυχικό κόστος ενός ταξιδιού στον κόσμο της αλήθειας.

Αληθές και ψευδές συνυπάρχουν, εναλλάσσονται και εμπλέκονται.

Για ν’ απαλλαγεί κανείς από την αφροσύνη, πρέπει να κοιτάξει βαθιά, στην αλήθεια της ψυχής του. Αυτή θα του εξασφαλίσει μια "δεύτερη όραση", παρόμοια μ’ εκείνη της μεμυημένης ψυχής του μάντη των τραγωδιών, μιαν όρασιν η οποία αντίκειται στην φυσική όψιν, την υπερβαίνει και τελικά την καταργεί μετατρέποντάς την σε τυφλότητα.

Αυτό υπαγορεύει – κατά την γνώμη μου – ο πλατωνικός μύθος στον ακροατή και στον αναγνώστη του: να απαρνηθεί το αυτονόητο και να αναζητήσει πίσω από το φαίνεσθαι το είναι, προκειμένου να αναμορφώσει την ύπαρξή του.

Αφήγηση παράδοξη και συγχρόνως γοητευτική, ο φιλοσοφικός μύθος αποτελεί κώδικα επικοινωνίας του μεμυημένου με τους αμύητους, εκφράζοντας αυτό που υπερβαίνει κάθε λογική σύλληψη, το άλογον, όχι το παράλογο, αλλά εκείνο που δεν είναι δυνατόν να κατανοήσει και να ενστερνιστεί κανείς, εάν προηγουμένως δεν το έχει βιώσει.

Όμοιος με το όνειρο, που συγκαλύπτει τεχνηέντως το πραγματικό του νόημα πίσω από το έκδηλο περιεχόμενό του, είναι ένας λόγος συμβολικός, ο οποίος φαίνει και κρύπτει ταυτόχρονα μιαν αλήθεια που ενυπάρχει στην ανθρώπινη ψυχή, αλλά που η απευθείας ανακοίνωσή της προσκρούει στην λογική του ατόμου.

Έκφραση του αλόγου στοιχείου και των διεργασιών που λαμβάνουν χώρα εντός του ψυχικού κόσμου, ο μύθος του σπηλαίου επαναπροσδιορίζει την έννοια του αληθούς και του ψευδούς και προβάλλει επιτακτικά το αίτημα της απελευθέρωσης του ατόμου από την πλάνη. (Απόσπασμα)

Χάιδω  Μπούσιου

Η Χάιδω Μπούσιου γεννήθηκε στη Χρυσαυγή Βοΐου Κοζάνης. Εκεί έζησε τα πρώτα παιδικά της χρόνια και στη συνέχεια μετοίκησε στη Θεσσαλονίκη, όπου ζει και εργάζεται μέχρι σήμερα.
Σπούδασε Ιστορία στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο της Κέρκυρας και κατόπιν στο τμήμα Επικοινωνίας Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου, όπου, με διευθυντή σπουδών το Γιάγκο Ανδρεάδη, υποστήριξε τη διδακτορική της διατριβή με τίτλο «Πλατωνική Ανάμνηση και ψυχαναλυτική Παλινδρόμηση».
Έχει δημοσιεύσει άρθρα σχετικά με την Ιστορία και την Αρχαία Ελληνική Τραγωδία και έλαβε μέρος σε ψυχαναλυτικά, θεατρολογικά και ιστορικά συνέδρια.
Συμμετείχε στις πολιτιστικές δραστηριότητες της ιδιαίτερης πατρίδας της με τη συγγραφή και σκηνοθεσία δύο θεατρικών έργων.
Τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκε με την ταξινόμηση και μελέτη του υλικού του αρχείου Σχεδίου Πόλεως Θεσσαλονίκης στο Κέντρο Ιστορίας Θεσσαλονίκης και του αρχείου της Εταιρείας Διάσωσης Ιστορικών Αρχείων Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας 1940-1974.
Το 2016 εξέδωσε την ποιητική της συλλογή με τίτλο Οι σημειώσεις της Ιόλης.
Οι Πόρτες της Μνήμης είναι η πρώτη της δοκιμή στο χώρο της πεζογραφίας και του διηγήματος.

http://www.ekivolos.gr

ΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ

Τα πανέμορφα αστέρια του χειμώνα έφυγαν προς τη δύση, αφήνοντας την θέση τους στα ξεχωριστά αστέρια της Άνοιξης, που στολίζουν την νύχτα τον σκοτεινό ουρανό. Εύκολος είναι ο εντοπισμός τους, αφού λάμπουν τόσο δυνατά.

Αν κοιτάξουμε ψηλά στον ουρανό κατακόρυφα και λίγο βόρεια στις 22:00, θα αντικρύσουμε πολύ εύκολα τον αστερισμό της Μεγάλης Άρκτου, που αποτελείται από εφτά πολύ φωτεινά άστρα σε ένα σχήμα σταθερό που συνηθίζεται να παρομοιάζεται με “κατσαρόλα”. Σύμφωνα με την Μυθολογία, είναι η μεγάλη αρκούδα που φυλάει τις πολικές περιοχές. Αυτή την εποχή της Άνοιξης, η ουρά της έχει κατεύθυνση νοτιοανατολικά και το ανοιχτό δοχείο της, προς βορρά. Η Μεγάλη Άρκτος, είναι ο αστερισμός που ξεκινά η “ξενάγηση” των άστρων του νυχτερινού ουρανού σε όλες τις εποχές του έτους, αφού είναι πάντα ορατή τη νύχτα. 

Αν προεκτείνουμε τα δύο τελευταία αστέρια του δοχείου προς βορρά, θα βρούμε τον πολικό αστέρα που πάντα δείχνει τον βορρά. Ο πολικός αστέρας φαίνεται καθαρά αν και απέχει 430 έτη φωτός από εμάς αλλά είναι περίπου 4000 φορές φωτεινότερος από τον ήλιο μας. 

Καθώς προεκτείνουμε την ουρά της Μεγάλης Άρκτου προς τα νοτιοανατολικά, θα συναντήσουμε τον αστερισμό του Βοώτη (Βοηλάτης), με λαμπρότερο τον Αρκτούρο, τετραπλάσιο από τον ήλιο μας.
Συνεχίζοντας την προέκταση από τον Αρκτούρο και λίγο νότια, θα βρούμε τον αστερισμό της Παρθένου, με λαμπρότερο αστέρα τον “Στάχυ”, που στην πραγματικότητα είναι δύο αστέρια κοντά μεταξύ τους. 

Πιο χαμηλά ακόμη προς νότο φαίνεται ο πλανήτης Κρόνος, που με κιάλια φαίνονται φαντασμαγορικά οι πολύχρωμοι δακτύλιοί του.

Αν κοιτάξουμε κατακόρυφα και λίγο νότια, θα αντικρίσουμε ένα εντυπωσιακό σχηματισμό από 9 κυρίως αστέρια. Είναι ο αστερισμός του Λέοντα που το σχήμα του, με λίγη φαντασία, ταιριάζει με το λιοντάρι και έχει εντοπισθεί από την Αρχαιότητα. Η κεφαλή του κοιτάζει στη δύση ενώ η ουρά του στην ανατολή και καταλαμβάνει αρκετά μεγάλη έκταση στον ουρανό. Το πιο εντυπωσιακό του αστέρι ο Βασιλίσκος, είναι η καρδιά του λεονταριού. Σε απόσταση 78 ετών φωτός και με φωτεινότητα περίπου 160 φορές μεγαλύτερη από τον ήλιο μας φαίνεται να ξεχωρίζει χαρακτηριστικά. 

Τόσο ο Βασιλίσκος του Λέοντα όσο και ο Στάχυς της Παρθένου βρίσκονται ακριβώς στο μονοπάτι του ήλιου δηλαδή στο δρόμο που ακολουθεί ο ήλιος, καθώς φαινομενικά αλλάζει θέση στον ουρανό ανάλογα με την εποχή. Στην πραγματικότητα η αλλαγή αυτή του ήλιου στους αστερισμούς συμβαίνει λόγω της περιφοράς της γης γύρω από αυτόν. Το μονοπάτι αυτό του ήλιου στον ουρανό λέγεται εκλειπτική.

Ανάμεσα από τον Βασιλίσκο του Λέοντα και του Βοώτη υπάρχει ένας αμυδρός αστερισμός από αστέρια που γεννήθηκαν σχεδόν ταυτόχρονα. Είναι η κόμη της Βερενίκης, ένας πανέμορφος αστερισμός που με γυμνό μάτι φαίνονται περίπου 10 αστέρια και με κιάλια ή τηλεσκόπιο άλλα 24. Η απόσταση που μας χωρίζει 250 έτη φωτός δηλαδή, το φως που βλέπουμε σήμερα το βράδυ, ξεκίνησε από εκεί πριν από 250 χρόνια. Η κόμη της Βερενίκης είναι το κοντινότερο αστρικό σμήνος μετά τις Υάδες του αστερισμού του Ταύρου. 

Κοιτάζοντας χαμηλά δυτικά θα εντοπίσουμε  δύο αστέρια σχετικά κοντά μεταξύ τους. Είναι τα λαμπρότερα αστέρια των διδύμων, ο Κάστωρας και ο Πολυδεύκης, που απέχουν 45 έτη φωτός και 34 αντίστοιχα. Και ο αστερισμός των διδύμων βρίσκεται στην εκλειπτική, γι’ αυτό και χρησιμοποιήθηκε σαν ζώδιο με το ίδιο όνομα από την Αρχαιότητα.

Κατά την Μυθολογία ο Πολυδεύκης ήταν αθάνατος και ο δίδυμος αδελφός του Κάστωρας, θνητός. Τα δύο αδέλφια λέγονται Διόσκουροι και ήταν πολύ αγαπημένα. Γι’ αυτό δέχτηκε ο Πολυδεύκης να μοιράζεται τον Άδη 6 μήνες το χρόνο για τον αγαπημένο του αδερφό. Αυτό δείχνει πόσο οι Αρχαίοι μας πρόγονοι είχαν συλλάβει το νόημα της αδελφικής αγάπης! Επίσης, για τους Αρχαίους Έλληνες ήταν οι προστάτες  των ναυτικών. 

Από βορειοανατολικά αρχίζει να ξεπροβάλει ο αστερισμός της Λύρας με τον λαμπρό της αστέρα τον Βέγα, που φαίνεται καλύτερα μετά τις 22:00 καθώς υψώνεται σιγά – σιγά από τον ορίζοντα. Είναι 60 φορές φωτεινότερος από τον ήλιο μας. Αυτό θα γίνει το αστέρι που θα δείχνει τον Βορρά αντικαθιστώντας τον σημερινό πολικό αστέρα αλλά το 12.000.

Όπως τ’ αστέρια του Χειμώνα με τον πανέμορφο Ωρίωνα και Σείριο έφυγαν  προς τη δύση, έτσι και τ’ αστέρια της Άνοιξης σε λίγο καιρό θα ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο, για να μας έλθουν πάλι του χρόνου, πάντα στις ίδιες θέσεις. Αυτές της ημέρες της Άνοιξης ας χαρούμε τον υπέροχο ουρανό της νύκτας, σε μία όσο γίνεται σκοτεινή περιοχή μακριά από τα φώτα της πόλης και συγχρόνως μακριά από τα προβλήματα της καθημερινότητας, έστω και για λίγο.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΣΟΓΙΑΣ
Ιπτάμενος Πολεμ. Αεροπορίας (Ε.α.)

Βιβλιογραφία:
NIGHT WATCH – TERENCE DICKINSON
THE PHYSICAL UNIVERSE- FRANK H OXFORD
EXPLORATION OF THE UNIVERSE: PHILADELPHIA
UNIVERSE: CHAISSON ERIC
ASTROLOGY AND ASTROPHYSICS PHILADELPHIA
OBSERVE THE NAKED – EYE SKY GLOWS: BAGNALL

http://www.haniotika-nea.gr

Διαβάστε επίσης: Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ (Ο ΛΕΩΝ ΤΗΣ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ)

Δύο ποιήματα για την Ελλάδα

Κάθε φωτιά έχει καπνό

και κάθε αγάπη πόνο

κάθε φεγγάρι ουρανό

και εγώ Ελλάδα μόνο.

«Ποίημα», Ντένις Π.

----------------------

Βλέποντας τα αγάλματα μένεις άφωνος, βλέποντας τα αστέρια γίνεσαι ουρανός.

Ό,τι είναι ωραίο και θαυμαστό μένει στη ζωή μας, γι’ αυτό υπάρχουν τα μουσεία.

Τα έργα είναι λατρευτά και όλοι τα λατρεύουν, όπως κι ο ήλιος λαμπερός που στην Ελλάδα υπάρχει άφθονος.

Σαν κοιτώ την ιστορία μου, βλέπω τα παλιά, σαν κοιτώ τα μάτια σου, βλέπω ζεστασιά και στα δυο βλέπω τα παλιά.

Την ιστορία την ποθώ και τη λατρεύω επίσης, το φως της μοιάζει λαμπερό γι’ αυτό ταιριάζει με τον ήλιο και σαν καιρό τη λαχταρώ, τη βλέπω σ’ ένα θρύλο.

Εμείς ζούμε εδώ πάνω στη γη εδώ φωτίζει ο θεός γι’ αυτό είναι το φως μας.

Τα μνημεία τα θυμάσαι, τα αγγεία τ’ αγαπάς το μόνο που σου μένει όμως είναι η καλή καρδιά.

«Ποίημα», Ελευθερία Π.

Ποιήματα για την Ελλάδα

Ποιος ξέρει τι ήθελε να πει ο ποιητής;;;

Το «τι θέλει να πει ο ποιητής», κυρίες και κύριοι, δεν είναι ποτέ ο αυτοσκοπός και –ευτυχώς- δεν υπάρχει σωστή απάντηση.

Πρώτον, κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι θέλει να πει ο ποιητής γιατί δεν τον έχεις μπροστά σου να τον ρωτήσεις και να σου απαντήσει.

Το να μαντεύει ο καθένας τι μπορεί να είχε στο μυαλό του ο Καβάφης και να θέτει την εικασία του ως δεδομένο και απαράβατο κανόνα, είναι ακριβώς το αντίθετο από τον ίδιο τον σκοπό της Ποίησης.

Το να ζητείται από τον κάθε μαθητή- σπουδαστή- φοιτητή να μάθει απ’ έξω την προσωπική θεωρία του οποιουδήποτε - κατά τ’ άλλα πολυδιαβασμένου και μορφωμένου ερευνητή - και να είναι σε θέση να την αναπαράγει κατά λέξη, είναι, για μένα, έγκλημα.

Επίσης, ένα ποίημα είναι – ευτυχώς και πάλι - κάτι πολύ προσωπικό και εξατομικευμένο και λέει άλλα πράγματα στον καθένα ανάλογα με την ηλικία του, τον χαρακτήρα του, τα βιώματά του, τα όνειρά του, τους εφιάλτες του, τις εμμονές του, το βλέμμα του, τον τρόπο που αγγίζει, τον τρόπο που μυρίζει. Ένα ποίημα μού λέει άλλα πράγματα από αυτά που λέει σε σένα και λέει άλλα πράγματα σε μένα στα 20 και άλλα στα 30 μου. Ακριβώς εκεί έγκειται και η ομορφιά του.

Ας μάθουμε επιτέλους στους ανθρώπους να σκέφτονται και όχι τι να σκέφτονται.

Λουκία Μητσάκου

https://www.athensvoice.gr

ΜΕ ΤΗΝ ΝΟΗΤΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ ΠΟΥ ΑΦΟΡΑ ΠΑΝΤΑ ΤΟΝ ΑΝΩΤΕΡΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΝΟΥ, ΣΧΕΤΙΖΕΤΑΙ Η ΑΘΗΝΑ

Η παρουσία της Αθηνάς και των άλλων  ουρανίων οντοτήτων στα γήινα δρώμενα ήταν και είναι συνεχής όσο και αν αυτό ηχεί παράξενα. 

Η θεά Αθηνά είναι εκπρόσωπος του πνεύματος της Δημιουργίας. Είναι το σύμβολο σοφίας των Ελλήνων. Είναι η πάνσεπτη, άμωμη και αμόλυντη. Είναι η εκλεκτή Παρθένα προστάτης του Ελληνισμού τόσο στα πεδία των μαχών όσο και από φυσικές καταστροφές. Είναι η αγαπημένη κόρη του πατέρα Δία και των τέκνων του Ελλήνων. 

Φτιάχνει τους πάνοπλους Έλληνες πολεμιστές του φωτός με σοφία! Η νοητική εξέλιξη -επίγνωση των Ελλήνων, η συνειδητοποίηση και η επίγνωση της γνώσης, συνδέεται με την ευθυγράμμιση των εξωτερικών ακτίνων του ενεργειακού πλέγματος του ανθρώπου με τις εσωτερικές και αφορά πάντα τον ανώτερο πνευματικό νου. Με αυτή την επίγνωση της γνώσης, την ευθυγράμμιση των συνειδητοποιημένων απορροιών, σχετίζεται η Αθηνά.

Η Αθηνά επέλεξε τον ελληνικό χώρο, όχι μόνο γιατί το κλίμα του συμβάλλει στη νοητική ανάταση και δραστηριοποίηση των κατοίκων του, αλλά και γιατί ο ελληνικός χώρος και τα προϊόντα που παράγει είναι καθοριστικός παράγοντας για τη γέννηση και την ύπαρξη πολιτισμού.

Η Αθηνά δημιούργησε από το σπέρμα που πήρε από τη Γη και τον Ήφαιστο τους ανθρώπους που ονομάστηκαν Έλληνες και τους εγκατέστησε στον χώρο που είναι καθοριστικός παράγοντας για τη γέννηση και την ύπαρξη πολιτισμού, την Ελλάδα, για να παίξουν καθοριστικό ρόλο στην πνευματική εξέλιξη της ανθρωπότητας, όπως και έγινε.

Η Μήτις, πρώτη σύζυγος του Δία και μητέρα της Αθηνάς ήταν για τους Έλληνες η προσωποποίηση της Φρόνησης, αλλά είναι και Κόρη του Ωκεανού και της Τηθύος, συνεπώς μετέχει του υδάτινου στοιχείου, του συναισθηματικού-θυμικού μέρους της ψυχής, ώστε η σύνεσις να μην είναι στερημένη και αποξηραμένη στοργής και τρυφερότητας.

Η υπέρλαμπρη θεά ανταποδίδουσα την αγάπη προστατεύει στο διηνεκές τον Ελληνισμό.

«ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΗΡΘΕ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΕΠΑΝΑΚΤΗΣΟΥΝ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥΣ. ΝΑ ΞΑΝΑΒΡΟΥΝ ΤΙΣ ΧΑΜΕΝΕΣ ΕΝΝΟΙΕΣ, ΑΡΕΤΕΣ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΤΗΣ ΜΥΘΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥΣ, ΜΕ ΠΡΟΕΞΑΡΧΟΥΣΑ ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ.»

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΚΑΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΗΝ ΕΛΕΓΞΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΩΝ ΣΚΕΨΕΩΝ ΜΑΣ

Πέρα από κάθε αμφιβολία, ο φυσικός κόσμος είναι ένας μεγάλος ωκεανός ενέργειας που υλοποιείται και αποϋλοποιείται σε δευτερόλεπτα ξανά και ξανά. Τίποτα δεν είναι σταθερό. Αυτός είναι ο κόσμος της κβαντικής φυσικής.

Αποδεικνύεται έτσι πως οι σκέψεις είναι υπεύθυνες για την συγκράτηση αυτού του συνεχώς μεταβαλλόμενου ενεργειακού πεδίου στη μορφή και το σχήμα των αντικειμένων που γνωρίζουμε.

Γιατί λοιπόν βλέπουμε ένα άτομο αντί για ενέργεια να αναβοσβήνει;

Σκεφτείτε ένα ρολό φιλμ. Ένα τέτοιο ρολό αποτελείται από μια συλλογή περίπου 24 καρέ ανά δευτερόλεπτο. Κάθε πλαίσιο χωρίζεται από το άλλο από ένα μικρό χώρο. Σε σύγκριση με την ταχύτητα που αλλάζουν αυτά τα πλαίσια τα μάτια μας εξαπατώνται και τα βλέπουν σαν μια συνεχόμενη εικόνα.

Σκεφτείτε την τηλεόραση. Ο καθοδικός σωλήνας είναι ένας απλός σωλήνας με μια δέσμη ηλεκτρονίων που χτυπά την οθόνη με ένα συγκεκριμένο τρόπο δημιουργώντας μια ψευδαίσθηση του σχήματος και της κίνησης.

Εν πάση περιπτώσει, αυτό συμβαίνει και σε όλα τα αντικείμενα.

Έχουμε πέντε φυσικές αισθήσεις (όραση, ακοή, αφή, γεύση και οσμή). Κάθε μια από αυτές τις αισθήσεις έχει ένα συγκεκριμένο εύρος (για παράδειγμα ένα σκυλί έχει διαφορετική ικανότητα ακοής από τους ανθρώπους, τα φίδια βλέπουν ένα διαφορετικό φάσμα φωτός από εμάς και ούτω καθεξής). Με άλλα λόγια, οι αισθήσεις μας αντιλαμβάνονται την ενέργεια από μια καθορισμένη σταθερή οπτική γωνία και έτσι δημιουργούν εικόνες και διαμορφώνουν τις αντιλήψεις μας.

Αλλά αυτό δεν είναι ούτε ακριβές ούτε πλήρες. Είναι απλώς μια ερμηνεία.

Όλες οι ερμηνείες μας βασίζονται αποκλειστικά στον «εσωτερικό χάρτη» που έχουμε για την πραγματικότητα αλλά όχι στην πραγματική αλήθεια. Ο «χάρτης» μας αυτός είναι το αποτέλεσμα της συλλογικής εμπειρίας της προσωπικής μας ζωής.

Οι σκέψεις μας συνδέονται με αυτή την αόρατη ενέργεια και καθορίζουν την μορφή που θα πάρει. Μπορούν κυριολεκτικά να αλλάξουν το σύμπαν «σωματίδιο προς σωματίδιο» δημιουργώντας την 3D ζωή μας.

Κοιτάξτε γύρω σας.

Όλα όσα βλέπετε στον φυσικό κόσμο μας ξεκίνησαν ως μια ιδέα που συνεχίζει να αναπτύσσεται μέχρι να υλοποιηθεί σε ένα φυσικό αντικείμενο μέσα από μια σειρά βημάτων.

Γινόμαστε κυριολεκτικά οι πιο συχνές σκέψεις μας.
Η ζωή μας έχει γίνει αυτό που φανταζόμασταν και πιστεύαμε.
Ο κόσμος είναι κυριολεκτικά ο καθρέφτης μας, μας επιτρέπει να βιώσουμε όλα όσα πιστεύουμε ότι είναι αλήθεια σε αυτό το 3D επίπεδο, μέχρι να το αλλάξουμε.

Η κβαντική φυσική μας λέει ότι ο κόσμος δεν είναι σταθερός, όπως φαίνεται να είναι. Αντιθέτως, είναι ένα μέρος που μονίμως κινείται στο οποίο οι συλλογικές και ατομικές μας σκέψεις συνεχίζουν να χτίζουν, να γκρεμίζουν και να ξαναχτίζουν. Πρόκειται για κάτι αεικίνητο.
Αυτό που πιστεύουμε ότι είναι αλήθεια, στην πραγματικότητα είναι μια ψευδαίσθηση σχεδόν μαγική. Ευτυχώς, έχουμε αρχίσει να αποκαλύπτουμε αυτή την ψευδαίσθηση και το σημαντικότερο, μαθαίνουμε πώς να την αλλάζουμε.

Παρακάτω βρίσκεται μια απλή εξήγηση. Ποια είναι τα συστατικά του σώματος μας; Το ανθρώπινο σώμα αποτελείται από εννέα συστήματα: το κυκλοφορικό, το πεπτικό, το μυϊκό, το νευρικό, το αναπαραγωγικό, το αναπνευστικό, το σκελετικό και το ουροποιητικό σύστημα.

Από τι είναι φτιαγμένα αυτά τα συστήματα;
– Από ιστούς και όργανα.

Από τι είναι φτιαγμένοι οι ιστοί και τα όργανα;
–Από κύτταρα.

Από τι αποτελούνται τα κύτταρα;
–Από μόρια.

Τι δημιουργεί τα μόρια;
–Τα άτομα.

Από τι δημιουργείται ένα άτομο;
–Από υποατομικά σωματίδια.

Από τι αποτελούνται τα υποατομικά σωματίδια;
–Από ενέργεια!

Είμαστε απλώς ένα ενεργειακό φως στην πιο έξυπνη και όμορφη μορφή του. Μια ενέργεια που συνεχώς αλλάζει κάτω από την επιφάνεια και κάτω από όλα αυτά που ελέγχονται από το ισχυρό μυαλό μας.
Είμαστε μεγάλα και όμορφα ανθρώπινα όντα.
Αν μπορούσαμε να δούμε κάτω από ένα δυνατό μικροσκόπιο και να κάνουμε πειράματα, θα βλέπαμε ότι αποτελούμαστε από συμπλέγματα συνεχώς μεταβαλλόμενης ενέργειας με την μορφή ηλεκτρονίων, φωτονίων και άλλων υποατομικών σωματιδίων.

Το ίδιο συμβαίνει και για όλα τα πράγματα γύρω μας. Η κβαντική φυσική μας λέει ότι η πράξη της παρατήρησης του αντικειμένου είναι αυτή που προκαλεί το αντικείμενο να βρίσκεται εκεί.
Το αντικείμενο δεν υπάρχει ανεξάρτητα από τον παρατηρητή του! Έτσι, όπως βλέπουμε, κατά την διάρκεια της παρατήρησης, η προσοχή μας εστιάζει σε κάτι και η πρόθεση μας κυριολεκτικά δημιουργεί αυτό το πράγμα.
Αυτό είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο.

Ο κόσμος μας αποτελείται από την ψυχή, το μυαλό και το σώμα μας.
Καθένα από αυτά τα τρία έχει μια μοναδική λειτουργία. Αυτό που μπορούμε να δούμε με τα μάτια μας και να βιώσουμε με το σώμα μας είναι ο φυσικός κόσμος τον οποίο αποκαλούμε το Σώμα. Το Σώμα είναι ένα αποτέλεσμα που δημιουργείται από μια αιτία.

Αυτή η αιτία λέγεται σκέψη.

Το Σώμα δεν μπορεί να παράγει. Μπορεί μόνο να ζήσει και να βιώσει, πρόκειται για μια μοναδική ικανότητα. Από την άλλη πλευρά, η σκέψη δεν μπορεί να βιώσει, μπορεί να φτιάξει, να δημιουργήσει και να ερμηνεύσει. Χρειάζεται έναν κόσμο σχετικότητας (φυσικός κόσμος, το Σώμα) για να βιωθεί.

Η ψυχή είναι τα πάντα, αυτή που δίνει ζωή στην σκέψη και το Σώμα.

Το Σώμα δεν μπορεί να δημιουργήσει αν και δίνει την ψευδαίσθηση ότι το κάνει. Αυτή η ψευδαίσθηση είναι ο λόγος πίσω από τόσες απογοητεύσεις. Το Σώμα είναι το καθαρό αποτέλεσμα και δεν έχει καμία δύναμη να προκαλέσει ή να δημιουργήσει.

Το κλειδί είναι να χρησιμοποιήσουμε αυτές τις πληροφορίες για να δούμε το Σύμπαν με διαφορετικό τρόπο από εκείνον που το αντιλαμβανόμαστε τώρα, ώστε να μπορέσουμε να εκδηλώσουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε.

Μαγεία Τ.

https://www.awakengr.com

ΜΙΧΑΛΑΚΗΣ ΚΑΡΑΟΛΗΣ – ΑΝΔΡΕΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, ΠΑΝΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΣΥΜΒΟΛΑ ΑΥΤΟΘΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΗΡΩΙΣΜΟΥ - ΟΙ ΠΡΩΤΟΣΤΑΤΕΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ - Η 10η ΜΑΪΟΥ 1956 ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΤΑΙ ΣΑΝ ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΟΡΟΣΗΜΟ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΣΤΟΥΣ ΜΑΚΡΑΙΩΝΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

ΚΑΡΑΟΛΗΣ ΚΑΙ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ. Η 10η  Μαΐου 1956 καταγράφεται σαν μια ημέρα ορόσημο – ιστορικής μνήμης στους μακραίωνους αγώνες του Κυπριακού Ελληνισμού για την ανεξαρτησία του, από τα δεσμά της βρετανικής αποικιοκρατίας. 

Είναι η μέρα που απαγχονίζονται οι πρωτοστάτες του Κυπριακού Απελευθερωτικού Αγώνα, Μιχαλάκης Καραολής και Ανδρέας Δημητρίου, κραταιώνοντας με το ηρωικό αίμα τους, τους ατέλειωτους αγώνες των Κυπρίων  για την Ελευθερία τους.

Δυο νέα παιδιά που δεν σκύβουν το κεφάλι στην ξενική δουλεία των βρετανών και διατρανώνουν το πάθος του κυπριακού λαού για την ανεξαρτησία του. Οι δυο νεαροί Κύπριοι αγωνιστές θα ενώσουν την τραγική μοίρα τους προ της αγχόνης και έκτοτε με την μαρτυρική θυσία τους θα αποτελέσουν αχώριστο ηθικό σύμβολο της Κυπριακής ανεξαρτησίας.

Τα χαράματα της 10ης Μαΐου 1956 οι Μιχαλάκης Καραολής και Ανδρέας Δημητρίου, περνούσαν στην ιστορία. Η μακάβρια αγχόνη τους, είχε στηθεί στον προαύλιο χώρο των φυλακών της Λευκωσίας. Οι Βρετανοί πρώτα κρέμασαν τον Καραολή και λίγο αργότερα οδήγησαν στον ικρίωμα του θανάτου και τον Ανδρέα Δημητρίου. Μετά τον απαγχονισμό των παλικαριών, επιδεικνύοντας ασύγγνωστο κυνισμό οι Άγγλοι, δεν επέδωσαν τα σώματά τους στους γονείς τους για να τα θάψουν. Με απίστευτη ηθική αγριότητα τα έθαψαν σε ειδικό χώρο στις φυλακές, όπου αργότερα απέθεσαν και άλλους εκτελεσθέντες. Ο χώρος αυτός με την ανεξαρτητοποίηση της Κύπρου, θα γίνει ιερό προσκύνημα και θα μείνει γνωστός σαν τα «φυλακισμένα μνήματα».

Οι Μιχαλάκης Καραολής και Ανδρέας Δημητρίου είναι δυο από τα ανυπότακτα νέα παιδιά της Κύπρου, γενημένα στην έντιμη φτωχολογιά, που στρατεύονται στον αγώνα των κυπρίων αγωνιστών.

Οι εθνομάρτυρες Μιχαλάκης Καραολής και Ανδρέας Δημητρίου έχουν περάσει στο πάνθεον της Ελληνικής Ιστορίας, ποτίζοντας με το αίμα τους το δένδρο της Ελευθερίας. Όμως και η ΕΟΚΑ δίνοντας και πάλι το μήνυμα για αγώνα και θέλοντας να σφυρηλατήσει την ενότητά της, προβαίνει σε αντίποινα κατά των Άγγλων αποικιοκρατών. Προχωρά έτσι στην εκτέλεση δυο άγγλων στρατιωτικών, των Γκόρντον Χίλ και Ρόναλντ Σίλτον, που εν τω μεταξύ είχαν απαχθεί και κρατούνταν όμηροι. Ενώ είχε προγραμματιστεί και επίθεση στον Αστυνομικό Σταθμό Παλαιχωρίου, που τελικά ματαίωσε για να αποτραπούν και νέα αντίποινα των Άγγλων.

Αλλά και η Ελλάδα θα συμμετέχει ενεργά στην προσπάθεια αποτροπής της εκτέλεσης, των τραγικών Κυπρίων αγωνιστών. Οργανώνεται στην Αθήνα παλλαϊκό συλλαλητήριο με απίστευτη ηθική ένταση και παλμό. Κεντρικό σύνθημα και αίτημα η απονομή χάριτος στους νέους Κύπριους μάρτυρες. Θα σημειωθούν σοβαρά επεισόδια και θα ξεφύγει ο έλεγχος από την αστυνομία. Τραγικός απολογισμός 4 νεκροί και 200 τραυματίες στην μεγαλειώδη συγκέντρωση.

Οι Μιχαλάκης Καραολής και Ανδρέας Δημητρίου με τον μαρτυρικό τους θάνατο, θα κραταιώσουν το φρόνημα του Κυπριακού λαού και θα σπείρουν με την ηρωική θυσία τους, τον σπόρο της Ελευθερίας. Την σκυτάλη του αγώνα τους θα παραλάβουν άλλοι αγωνιστές της κυπριακής ανεξαρτησίας και λίγα χρόνια αργότερα θα επιτευχθεί ο μεγάλος στόχος της πολιτικής ανεξαρτησίας της μεγαλονήσου.

Οι Μιχαλάκης Καραολής και ο Ανδρέας Δημητρίου, με την θυσιαστική τους παρουσία στη μακρά πορεία για την ανεξαρτησία της μαρτυρικής μας Κύπρου και το ευγενές και ιδεοφόρο παράδειγμά τους για την ανθρώπινη ελευθερία, θα μείνουν για πάντα στις καρδιές όλων των Ελλήνων, πανανθρώπινα σύμβολα αυτοθυσίας και ηρωισμού. Ενώ σαν φάροι φωτεινοί, θα φωτοδοτού ανά τους αιώνες όλους τους καταπιεσμένους ανθρώπους, για την ανάκτηση της κοινωνικής και πολιτικής τους ελευθερίας.

https://olympia.gr

ΤΟ «ΡΟΜΠOΤ-ΥΠΗΡEΤΡΙΑ» ΤΟΥ ΦIΛΩΝΑ

Η αυτόματη υπηρέτρια του Φίλωνα είναι πράγματι το πρώτο λειτουργικό ρομπότ της ανθρωπότητας! Δεν ήταν παρά ένα ανθρωποειδές σε φυσικό μέγεθος που κρατούσε στο δεξί του χέρι μια οινοχόη. Όταν ο χρήστης τοποθετούσε ένα κύπελλο (κρατήρα) στην παλάμη της «θεραπαινίδας», εκείνη έριχνε αυτόματα κρασί και δευτερευόντως παρείχε επιλογή για ανάμειξη με νερό, κατά την επιθυμία του κύρη της!

Στο εσωτερικό της υπηρέτριας βρίσκονταν δύο στεγανά δοχεία, ένα με κρασί και ένα με νερό, και μέσω ενός πολύπλοκου αρθρωτού μηχανισμού γινόταν όλη η αυτοματοποιημένη δουλειά. Όταν μισογέμιζε το κύπελλο με κρασί, το χέρι κατέβαινε περισσότερο (λόγω βάρους) και η ροή του οίνου σταματούσε. Αν ήθελες (αν συνέχιζες δηλαδή να αφήνεις το κύπελλο στο χέρι της κοπέλας), έρρεε νερό ώστε να αραιώσεις το κρασί σου, κατά την προσφιλή συνήθεια των Aρχαίων.

Η υπηρέτρια γέμιζε το κύπελλο με καθαρό οίνο ή αραιωμένο με νερό στην ποσότητα που επιθυμούσες ανάλογα με τη χρονική στιγμή που θα τραβούσες τον κρατήρα από την παλάμη της. Απίστευτο κι όμως αληθινό!!!

Το Μουσείο Αρχαίας Ελληνικής Τεχνολογίας «Κώστας Κοτσανάς», που εδρεύει στο Κατάκολο Ηλείας από το 2003, φιλοξενεί την απίστευτη τεχνολογία των προγόνων μας, η οποία καλύπτει μια μακρά περίοδο από το -2000 μέχρι και το τέλος της Ελληνικής Αρχαιότητας. Ο Κώστας Κοτσανάς, έπειτα από την 25χρονη έρευνά του, κατάφερε να ανασυγκροτήσει την εγκυρότερη και πληρέστερη έκθεση για την Αρχαία Ελληνική τεχνολογία. Όλες οι φωτογραφίες των Αρχαιοελληνικών τεχνολογιών προέρχονται από το υπέροχο μουσείο του. 

Περισσότερα: https://www.newsbeast.gr

Το Αυτόματο Ωρολόγιο του Κτησίβιου & Το Υδραυλικό Ωρολόγιο του Αρχιμήδη

Το Αυτόματο Ωρολόγιο του Κτησίβιου 

Το υδραυλικό ωρολόγιο του Κτησίβιου ήταν ένα θαύμα του αυτοματισμού με συνεχή λειτουργία χωρίς καμία ανθρώπινη παρέμβαση! Οι Έλληνες μαγεύτηκαν με τη μέτρηση του χρόνου και επινόησαν, από τον -6ο αιώνα ως το τέλος της Αρχαιότητας, μια καταπληκτική συλλογή ρολογιών που χαρακτηρίζεται από απεριόριστη φαντασία, εκπληκτική ποικιλία, υψηλή αισθητική και εξαιρετική εργονομία φυσικά. Από ηλιακά (σκιαθηρικά) ρολόγια, που έδειχναν την ώρα με βάση τη σκιά πάνω σε ειδικά βαθμονομημένη επιφάνεια, μέχρι και υδραυλικά ρολόγια (κλεψύδρες), που στηρίζονταν στη σταθερή και συνεχή ροή ύδατος ανάμεσα σε δύο δοχεία, οι Αρχαίοι έκαναν κυριολεκτικά θαύματα στη μέτρηση του χρόνου.

Κανένα βέβαια δεν ήταν σαν το αυτόματο ρολόι του Κτησίβιου, που μπορούσε να λειτουργεί αδιάκοπα χωρίς καμία ανθρώπινη παρέμβαση, υποδεικνύοντας τα 365 διαφορετικά ωράρια του έτους! Ένα ευφυές σύστημα δοχείων συνδεόταν σε μια πηγή νερού και μέσω βαλβίδων ασφαλείας και ελεγκτών στάθμης υδάτων κινούνταν ο δείκτης, ο οποίος υποδείκνυε την ώρα του 24ώρου σε ένα περιστρεφόμενο τύμπανο που περιείχε το διάγραμμα των ωρών της ημέρας και της νύχτας, ανάλογα με την ημερομηνία. Στο τέλος του 24ώρου, το νερό άδειαζε ταχύτατα και η διαδικασία επαναλαμβανόταν στο διηνεκές.

--------------------------------------

Το Υδραυλικό Ωρολόγιο του Αρχιμήδη

Το πρώτο υδραυλικό ρολόι με χτύπους ήταν πνευματικό παιδί του μεγαλύτερου μαθηματικού του Ελληνικού Κόσμου του Αρχιμήδη. Ήταν ένα πολύπλοκο υδραυλικό ωρολόγιο με πολλά αυτόματα κινούμενα πάρεργα, τα οποία έκαναν τους δυο κίονες της πρόσοψης, μέσω αντίστοιχων κινούμενων δακτυλίων (και δύο αγαλματιδίων), να υποδεικνύουν τις ώρες που διανύονταν και τις ώρες που απέμεναν, αντίστοιχα.

Κάθε ώρα, οι κόρες των οφθαλμών ενός ανθρώπινου προσωπείου άλλαζαν χρώμα και ένα σφαιρίδιο έπεφτε με κρότο σε ένα δοχείο από το (αυτόματα) ανοιγόμενο ράμφος ενός κόρακα! Το νερό χυνόταν ταυτοχρόνως μέσα σε ογκομετρικό δοχείο και σε χρονικό διάστημα μίας ώρας ανατρεπόταν αυτόματα, οπότε δύο φίδια κινούνταν συρίζοντας προς τα πουλιά των δένδρων που σφύριζαν τρομαγμένα. Αυτός κι αν ήταν εντυπωσιακός τρόπος να μαθαίνεις την ώρα!

--------------------------------------

Το Μουσείο Αρχαίας Ελληνικής Τεχνολογίας «Κώστας Κοτσανάς», που εδρεύει στο Κατάκολο Ηλείας από το 2003, φιλοξενεί την απίστευτη τεχνολογία των προγόνων μας, η οποία καλύπτει μια μακρά περίοδο από το -2000 μέχρι και το τέλος της Ελληνικής Αρχαιότητας. Ο Κώστας Κοτσανάς, έπειτα από την 25χρονη έρευνά του, κατάφερε να ανασυγκροτήσει την εγκυρότερη και πληρέστερη έκθεση για την Αρχαία Ελληνική τεχνολογία. Όλες οι φωτογραφίες των Αρχαιοελληνικών τεχνολογιών προέρχονται από το υπέροχο μουσείο του. 

Περισσότερα: https://www.newsbeast.gr

ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ ΠΡΙΝ 5,7 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΗΚΩΘΗΚΕ ΟΡΘΙΟΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ

“Είναι έτοιμη η επιστημονική κοινότητα να αποτινάξει τους δογματισμούς και το matrix στο οποίο κλείστηκε και μας έκλεισε...;”

Το ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ παρουσιάζει την ομιλία του συγγραφέα Γιώργου Λεκάκη.

Στην Κρήτη στάθηκε για πρώτη φορά όρθιος ο Άνθρωπος, πριν 5.700.000 χρόνια… 

Η ομιλία έγινε στα πλαίσια του 4ου Πανελλήνιου Συνεδρίου Πολιτιστικών Κρητικών Σωματείων, με θἐμα «Κρήτη Χθες – Σήμερα - Αύριο», που έγινε στον Δήμο Βάρης Βούλας Βουλιαγμένης στην Αττική, στις 5-7 Απριλίου 2019.

ΚΑΜΕΡΑ-ΗΧΟΣ-ΜΟΝΤΑΖ: Παναγιώτης Μπανταλάκης. ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ-ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗ: Γ. Λεκάκης. ΜΟΥΣΙΚΗ: Gch. c+p ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ 2019

ΑΡΧΕΙΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ