ΝΟΣΤΟΣ...!!!

Θα ξαναγυρίσουμε
Όταν οι ελιές θα ντύνουν στο χρυσάφι τα γέρικα όνειρά τους
Όταν τα μελτέμια θα κινούν να χαϊδέψουν τις εφήμερες πεζολογίες του νησιού
Όταν δυο μάτια σκοπελίτικα θα φωτιστούν απ' τη χαρά του γυρισμού
Τούτο το καλοκαίρι είτε το άλλο που θα 'ρθει
Δεν έχει σημασία πότε
Κάποιο καλοκαίρι τέλος πάντων θα ξαναγυρίσουμε
Πιο δυνατοί πιο μεστωμένοι
Έχοντας συνοψίσει το νόημα της πρώτης προσπάθειας
Πειθαρχώντας στη νοσταλγία του Αιγαίου

Θα ξαναγυρίσουμε
Συνοδευόμενοι από γυναικεία στήθια σ' ενάντιον άνεμο
Κι από το βασιλιά το Στάφυλο με το αρχαίο σπαθί του
Ποιος θα βρεθεί να μας τον ιστορήσει
Πιο νέοι πιο ξανθοί πιο ακμαίοι
Χωρίς αυταπάτες μ' αγκαλιές γιασεμιά
Να φυτέψουμε στου πελάγους τη ράχη
Τον σπόρο του έρωτά μας

Κλείτος Κύρου «Θα ξαναγυρίσουμε»

Κλείτος Κύρου, Αναζήτηση – Αναμνήσεις μιας αμφίβολης εποχής (1949) http://www.cocosse-journal.org/

-----------------------------------------------------------------

ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΓΕΝΙΑ ΚΟΥΚΟΥΡΑ

Οπτικοακουστικό: ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

-------------------------------------

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ο (ΜΟΝΟΣ) ΜΕΓΑΣ

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ - ΑΠΑΝΤΗΣΗ - ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ, ΣΤΟΝ ΔΑΡΕΙΟ

«ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ - ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ ΚΑΙ ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ»

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΝ ΑΡΡΙΑΝΟ, ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΚΑΤΑΚΡΙΝΟΥΝ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ

13 ΙΟΥΝΙΟΥ. ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΠΕΡΑΣΕ ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ Ο ΜΕΓΙΣΤΟΣ ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ. Ο ΜΕΓΙΣΤΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ!

ΠΡΟΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ «ΟΡΚΟΥ» ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ…

Ο ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΣ ΟΡΚΟΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

ΜΥΣΤΙΚΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ - ΑΓΩΝΑΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΩΣΗ

Αύγουστος μήνας ήταν και δεν χρειαζότανε στέγη. Το δάσος της Ολυμπίας γέμιζε επισκέπτες, που κοιμότανε στο ύπαιθρο με συντροφιά το φεγγάρι. Η κοιλάδα του Αλφειού ήταν το ξενοδοχείο τους. Εχθροί και φίλοι την ώρα εκείνη ήταν όλοι φίλοι.

Αρχιτέκτονας του ναού του Διός ήταν ο Λίβωνας από την Ηλεία. Γλύπτης του χρυσελεφάντινου αγάλματος ήταν ο Φειδίας.

Στην 83η Ολυμπιάδα 448 π.χ. παραβρέθηκαν και οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι Αναξαγόρας από την Ιωνία με τον μαθητή του Κίμωνα και ο Εμπεδοκλής από τον Ακράγαντα της Σικελίας με το μαθητή του Γοργία. Ο Διαγόρας από τη Ρόδο με τους γιους του Ακουσίλαο και Δαμάγητο συναντήθηκαν με τον Αναξαγόρα, ο οποίος έδωσε συμβουλές στους δύο γιους του.

Την πρώτη ημέρα εισέρχονταν στο στάδιο πρώτα οι ιερείς. Ακολουθούσαν οι Ελλανοδίκες και μετά οι αθλητές. Στο άγαλμα του Ορκίου Διός έδιναν τον όρκο ότι δεν θα χρησιμοποιήσουν δόλο. Πίστευαν ότι κάθε αγώνισμα είναι εφεύρεση κάποιου θεού.

Όταν νίκησαν οι δυο γιοι του Διαγόρα τα στεφάνια αγριελιάς τα πήραν από τα κεφάλια τους και τα έβαλαν στο κεφάλι του πατέρα τους. Τον σήκωσαν στους ώμους τους και τον περιέφεραν στο στάδιο. Το πλήθος όρθιο τον επευφημούσε. Κάποιοι φώναζαν: «Κάτθανε, Διαγόρα, ουκ ες Όλυμπον αναβήσει». Και πράγματι, μετά από λίγο ο Διαγόρας πέθανε ενώπιον των θεατών. Απότομα οι επευφημίες μεταβλήθηκαν σε απόλυτη σιωπή! Τότε, ο Αναξαγόρας είπε: «Ποτέ μια τόση δόξα δεν περιγράφηκε με τόση σιωπή».

Το βράδυ το σκήνωμά του τοποθετήθηκε σε περίοπτη θέση και περνούσαν όλοι σιωπηλοί σε έναν ύστατο χαιρετισμό. Ο Αναξαγόρας τότε είπε: «Αυτή είναι η μεγαλύτερη στιγμή της ζωής του». Ο μαθητής του Κίμων ρώτησε: «Ποιας ζωής;» και του απάντησε: Η ημέρα λήξεως των αγώνων ήταν η πιο μεγάλη στιγμή για τους νικητές.

Κατευθύνονταν στο ναό του Ολυμπίου Διός και κατέθεταν τον κότινο στα πόδια του Δία. Ο θνητός με τον αγώνα και ο θεός με τη δικαίωση. Μυστική επικοινωνία του θνητού με τον θεό. Ο κότινος ανήκει στον θεό διότι έδειξε την εύνοιά του.

Κείμενο του Τάκη Κάμπρα, απόσπασμα, ολόκληρο εδώ: https://truestory.gr/

Οπτικοακουστικό: Papanikolaou Vassilis - Πηγή εικόνας: https://www.olympicvillagehotel.com/

-----------------------------------------------

ΚΑΛΛΙΠΑΤΕΙΡΑ

ΔΙΑΓΟΡΑΣ Ο ΡΟΔΙΟΣ

ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΟΣΕΣ ΠΟΛΛΕΣ ΠΕΡΙΚΕΦΑΛΑΙΕΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑ;

ΑΛΤΙΣ - ΤΟ ΜΕΓΙΣΤΟ ΤΩΝ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΩΝ ΜΟΥΣΕΙΩΝ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑ

Η ΥΠΑΡΞΗ ΓΥΝΑΙΚΕΙΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΚΡΥΜΜΕΝΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ 

Η ΥΠΑΡΞΗ ΓΥΝΑΙΚΕΙΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΚΡΥΜΜΕΝΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Κι όμως, η ύπαρξή τους είναι τεκμηριωμένη πέρα από κάθε αμφιβολία. Άλλωστε, ο γυναικείος αθλητισμός ήταν διαδεδομένος σε πολλά μέρη της αρχαίας Ελλάδας: στη «μινωική» Κρήτη, στη Σπάρτη, στους Δελφούς, στη Χίο, ακόμη και στην Αττική.

Παράλληλα, οι Ολυμπιακοί αγώνες νεανίδων ήταν, όπως και οι αντίστοιχοι ανδρικοί, ένα γεγονός θρησκευτικό, αφού τελούνταν προς τιμήν της θεάς Ήρας. Όπως μας πληροφορεί ο Παυσανίας, κάθε τέταρτο έτος τελούνταν αγώνες
δρόμου ανάμεσα σε ανύπαντρες κοπέλες προς τιμήν της Ήρας. Λέγεται ότι τους καθιέρωσε η μυθική βασίλισσα Ιπποδάμεια από ευγνωμοσύνη προς τη θεά για το γάμο της με τον Πέλοπα.

Έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε τους Ολυμπιακούς αγώνες (και γενικότερα τον αθλητισμό στην αρχαιότητα) κάτι αυστηρά ανδροκρατούμενο, καθώς τα θηλυκά στοιχεία κατά κανόνα αποσιωπώνται. Mια προσεκτική ματιά, ωστόσο, αποκαλύπτει ισχυρή γυναικεία παρουσία στην Ολυμπία. Έτσι, η ιέρεια της Δήμητρας Xαμύνης, είχε τιμητική θέση στους ανδρικούς αγώνες τους οποίους παρακολουθούσε καθισμένη πλάι στον πέτρινο βωμό -το αξίωμα αυτό είχε αναλάβει και η περίφημη Ρήγιλλα, σύζυγος του Ηρώδη του Αττικού. Mάλιστα, κατά μία άποψη, οι Ολυμπιακοί ήταν στην αρχή τελετές για την ευόδωση της βλάστησης και άρα είναι πιθανόν ότι ο αγώνας δρόμου γίνονταν προς τιμήν της Δήμητρας, της οποίας η ιέρεια τον ευλογούσε και επιστατούσε στη διεξαγωγή του.

Παράλληλα, ακόμη και κατά την πατριαρχική εποχή, η είσοδος δεν ήταν γενικά απαγορευμένη στις γυναίκες, όπως λανθασμένα πιστεύεται, αλλά επιτρεπόταν στις ανύπαντρες κοπέλες, όπως ρητά αναφέρει ο Παυσανίας. Kαι βέβαια, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ότι αρκετές Eλληνίδες στεφανώθηκαν Oλυμπιονίκισσες των ιππικών αγώνων, όπως η Kυνίσκα, η Eυρυλεωνίς, η Bελιστίχη, η Tιμαρέτα, η Θεοδότα και η Kασία -βέβαια δεν οδηγούσαν τα άλογα οι ίδιες, τότε όμως βραβεύονταν οι ιδιοκτήτες/τριες των ίππων.

Αυτό όμως που παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον είναι τα Ηραία, οι γυναικείοι Ολυμπιακοί, οι οποίοι παραμένουν ως επί το πλείστον άγνωστοι. Όπως μας πληροφορεί ο Παυσανίας, κάθε τέταρτο έτος τελούνταν αγώνες δρόμου ανάμεσα σε «παρθένες» (ανύπαντρες κοπέλες) προς τιμήν της Ήρας. Λέγεται ότι τους καθιέρωσε η Ιπποδάμεια από ευγνωμοσύνη προς τη θεά για το γάμο της με τον Πέλοπα.

Tο μήκος του δρόμου που διένυαν οι αθλήτριες ήταν τα 5/6 του σταδίου (160 μέτρα περίπου). Αγωνίζονταν φορώντας κοντό χιτώνα που άφηνε γυμνό το δεξί ώμο και στήθος, αμφίεση που θυμίζει τις απεικονίσεις των Αμαζόνων. Χωρίζονταν σε τρεις κατηγορίες, ανάλογα με την ηλικία τους.

Τα Ηραία περιλάμβαναν πολλά τελετουργικά στοιχεία: τα βραβεία που έπαιρναν οι κοπέλες ήταν στεφάνι αγριελιάς (δέντρο συμβολικό της ευφορίας, της Σελήνης και της Γης) και μέρος από την αγελάδα που θυσιαζόταν. Το ζώο αυτό ήταν αφιερωμένο στη «βοϊδομάτα» Ήρα, ενώ συνδεόταν επίσης με τη Μεγάλη Μητέρα, τη Σελήνη και τη Γαία -αντίστοιχα, ο Δίας σχετιζόταν με τον Ταύρο, έμβλημα της γονιμότητας και του Ήλιου. Mάλιστα, οι νεαρές νικήτριες αξιώνονταν μια ιδιαίτερη τιμή: μπορούσαν να αφιερώσουν απεικονίσεις τους στο Ηραίο, το ναό της θεάς.

H διοργάνωση των Ηραίων ήταν έργο γυναικών. Υπεύθυνες ήταν δεκαέξι γυναίκες της Ήλιδας από τις πιο επιφανείς οικογένειες. Είχαν επίσης το ιερατικό καθήκον να υφαίνουν τον καινούριο πέπλο της θεάς, σε οίκημα το οποίο είχε φτιαχτεί ειδικά γι’ αυτές στην αγορά. Γι’ αυτές υπάρχει μια ιστορία ικανή να σοκάρει εμάς που ανατραφήκαμε με τις κατεστημένες αντιλήψεις για την αρχαία Ελλάδα:

Λένε πως ο Δημοφώντας, όταν ήταν τύραννος στην Πίσα, είχε προξενήσει πολλά δυσάρεστα στους Ηλείους. Όταν πέθανε, επειδή οι Πισάτες δεν ήταν διατεθειμένοι να συμμετάσχουν στα σφάλματα του τυράννου τους και οι Ηλείοι ήθελαν να σταματήσουν οι κατηγορίες εναντίον τους, διάλεξαν από καθεμιά από τις δεκαέξι πόλεις που κατοικούνταν ακόμη τότε στην Ηλεία μία γυναίκα, την πιο ηλικιωμένη και διακρινόμενη για το κύρος και τη γνώμη της ανάμεσα στις άλλες, με το σκοπό να λύσουν τις διαφορές τους. (…) Oι γυναίκες, λοιπόν, που προέρχονταν απ’ αυτές τις πόλεις συμφιλίωσαν τους Πισάτες και τους Ηλείους.

H Θεά, λοιπόν, συνέχισε μέσα στους αιώνες να είναι παρούσα στην Ολυμπία αλλάζοντας μορφές και ονόματα: Γαία, Ήρα, Δήμητρα Xαμύνη, Mητέρα των Θεών, Άρτεμις, Ειλείθυια, Ιπποδάμεια… 

Όπως και σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια, το τέλος της λατρείας της ήρθε διά της βίας.

O μισέλληνας Θεοδόσιος A’, προκειμένου να πάρει συγχώρεση από τον επίσκοπο Αμβρόσιο για τις σφαγές της Θεσσαλονίκης, απαγορεύει τους αγώνες το 393. Δυο χρόνια αργότερα τα αριστουργήματα της Ολυμπίας λεηλατούνται, ενώ το περίφημο χρυσελεφάντινο άγαλμα του Δία θα μεταφερθεί στην Κωνσταντινούπολη και θα καεί σε πυρκαγιά, όπως και τόσα άλλα. Tο 426 θα καεί, με διάταγμα του Θεοδοσίου B’, και ο ναός του «πατέρα των θεών». Κατά την προσφιλή τακτική των Χριστιανών, που προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να πάρουν τη θέση της παλιότερης θρησκείας, χτίστηκε τον 5ο αιώνα εκκλησία πάνω από το εργαστήριο όπου ο Φειδίας κατασκεύασε το φημισμένο γλυπτό του Δία.

Σήμερα, ωστόσο, η Ολυμπία βρίσκεται ξανά στο επίκεντρο της προσοχής με αφορμή τους σύγχρονους Ολυμπιακούς -έστω κι αν αυτοί απέχουν έτη φωτός από το πνεύμα των αρχαίων-, ενώ η αφή της ιερής φλόγας γίνεται συχνά από το ναό της Ήρας.

Του Τάκη Κάμπρα

https://truestory.gr/

-------------------------------------------

ΑΡΧΑΙΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ

ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΕΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Ο ΓΟΡΔΙΟΣ ΔΕΣΜΟΣ ΔΕΝ ΚΟΠΗΚΕ ΠΟΤΕ

 ΜΙΣΗ ΩΡΑ ΓΝΩΣΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΟΜΗΡΙΚΟ ΚΥΚΛΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΑΣΕΙΣ !

 ΑΓΩΓΗ

ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΑ ΜΑΚΑΡΙΑ ΘΕΑΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΕΡΑΣΜΑΤΑ, ΟΠΟΥ ΠΕΡΙΦΕΡΕΤΑΙ ΤΟ ΓΕΝΟΣ ΤΩΝ ΕΥΔΑΙΜΟΝΩΝ ΘΕΩΝ

Ό μέν δή μέγας ήγεμών έν ουρανώ Ζευς, έλαύνων πτηνόν άρμα, πρώτος πορεύεται, διακοσμών πάντα καί έπιμελούμενος. Τω δ' έπεται στρατιά θεών τε καί δαιμόνων, κατά ένδεκα μέρη κεκοσμημένη' μένει γάρ Εστία έν θεών οίκω μόνη. Τών δέ άλλων όσοι έν τω τών δώδεκα άριθμώ τεταγμένοι θεοί άρχοντες ηγούνται, κατά τάξιν ήν έκαστος έτάχθη. Πολλαί μέν ούν καί μακάριαι θέαι τε καί διέξοδοι εντός ούρανού, άς θεών γένος εύδαιμόνων επιστρέφεται, πράττων έκαστος αυτών τό αυτού, έπεται δέ ό άεί έθέλων τε καί δυνάμενος' φθόνος γάρ έξω θείου χορού ίσταται.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ, ΠΛΑΤΩΝΟΣ -  ΦΑΙΔΡΟΣ 246 e - 247 b 

Απόδοσις:

Ο Δίας λοιπόν, ο μεγάλος ηγεμόνας του ουρανού, οδηγώντας ένα φτερωτό άρμα, προχωρεί πρώτος και βάζει σε τάξη και φροντίζει όλα τα πράγματα. Τον ακολουθεί μια στρατιά θεών και δαιμόνων, διαταγμένη σε έντεκα μέρη. Στον οίκο των θεών μένει μόνη η Εστία. Από τους άλλους θεούς, όσοι, μέσα στους δώδεκα, έχουν ταχθεί να διευθύνουν, προηγούνται, ορίζοντας ο καθένας τον τομέα που του τάχθηκε. Μέσα στον ουρανό υπάρχουν πολλά μακάρια θεάματα και περάσματα, όπου περιφέρεται το γένος των ευδαιμόνων θεών, ασκώντας ο καθένας τους το δικό του έργο και ακολουθεί όποιος πάντα θέλει και μπορεί, μια και ο φθόνος παραμένει έξω από τον θεϊκό χώρο.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ (ΠΛΑΤΩΝΟΣ -  ΦΑΙΔΡΟΣ 246 e - 247 b)

==================================================

Δώδεκα άλογα με φτερά. Μουσική, Στίχοι, Ερμηνεία: Κώστας Τουρνάς. ALBUM: Λευκά φτερά 1975

Aris_

ΝΥΚΤΟΣ ΦΙΛΑ ΤΕΚΝΑ ΜΕΛΑΙΝΗΣ

 Ἄστρων
ѳυμίαμα ἀρώματα

Ἄστρων οὐρανίων ἱερὸν σέλας ἐκπροκαλοῦμαι
εὐιέροις φωναῖσι κικλήσκων δαίμονας ἁγ[ν]ούς.
Ἀστέρες οὐράνιοι, Νυκτὸς φίλα τέκνα μελαίνης...

Ορφικός Ύμνος Άστρων (απόσπασμα) https://hellenictheology.gr/orfikos-ymnos-astron/

============================================================

ΚΩΣΤΑΣ ΤΟΥΡΝΑΣ 1976 album "Στο σινεμά"            

loporinis

Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΙΩΝ ΣΦΑΙΡΩΝ

Πολλούς αιώνες πριν η ΝΑΣΑ αποδείξει την ύπαρξη την Μουσικής στο Σύμπαν, ο Πλάτων ονόμαζε την μουσική ως την ομορφιά του Σύμπαντος κι έλεγε ότι η «η Μουσική είναι η κίνηση του ήχου για να φτάσει την ψυχή και να της διδάξει την αρετή», ότι «η μουσική είναι ένας ηθικός κανόνας. Δίνει ψυχή στο σύμπαν, φτερά στη σκέψη, απογειώνει τη φαντασία, χαρίζει χαρά στη λύπη και ζωή στα πάντα”.

Πιο πριν όμως ο Πυθαγόρας ο Σάμιος, αυτός ο μέγιστος των μεγίστων φιλόσοφος, μαθηματικός, γεωμέτρης και μουσικός, είχε φτάσει σε τέτοιο επίπεδο ευαισθησίας ώστε ν’ ακούει (όχι βέβαια με τα φυσικά αυτιά) τη συμφωνία του ουρανού, τη μουσική των ουράνιων σφαιρών και 6 αιώνες π.Χ. από τον Κρότωνα της Ιταλίας αυτός και οι μαθητές του “ θεμελίωναν την θεωρία τους για τους αριθμούς. «κατὰ δὴ τοὺς Πυθαγορικοὺς πρεσβευτέα τὰ τῶν ἀριθμῶν ὡς ἀρχὴ καὶ πηγὴ καὶ ῥίζα τῶν πάντων».

Ανακάλυπταν τις αρμονικές σχέσεις των αριθμών στη μουσική και βάσει αυτών ερμήνευσαν τον Σύμπαντα Κόσμο. Η μουσική για τους Πυθαγόρειους ήταν πάνω από όλα μαθηματικά. Η ουσία της ήταν οι αριθμοί και η ομορφιά της η έκφραση των αρμονικών σχέσεων των αριθμών, «τοὺς ἐν τοῖς ἀριθμοῖς ἁρμονικοὺς λόγους ἐννοῶν καὶ τὸ ἐν αὐτοῖς ἀκουστὸν ἀκούειν ἔλεγε τῆς ἁρμονίας». Η μουσική ήταν ακόμα η εικόνα της ουράνιας αρμονίας. Οι αρμονικές σχέσεις των αριθμών μεταφέρονταν στους πλανήτες. Οι πλανήτες καθώς περιστρέφονται – δίδασκε – παράγουν διάφορους μουσικούς ήχους, «αρμονία των σφαιρών», που δεν τους ακούμε” : «Εστίν ουν η ουσία των πραγμάτων αρμονία και αριθμός σφαιρών στρεφομένων»!!

2.500+ έτη μετά, στο σήμερα, η σύγχρονη επιστήμη έχει απόδειξη μέχρι κεραίας όλα όσα έλεγαν ο Πλάτων και ο Πυθαγόρας για την μουσική των ουράνιων σφαιρών.

Όπως μας λέγει ο Ιάμβλιχος, στο «Περί Πυθαγόρειου βίου, 938 – 958», ο Πυθαγόρας χρησιμοποιώντας κάποιον άρρητο και δυσκολονόητο θεϊκό τρόπο, τέντωνε την ακοή του και προσήλωνε τον νου του στις «μεταρσίαις» (υπερκόσμιες) «τοῦ κόσμου συμφωνίαις», ακούοντας μυστικά, όπως έδειχνε, μόνον αυτός και κατανοώντας την καθολική των σφαιρών και των κατ’ αυτάς κινούμενων αστέρων αρμονία, που ήταν κάτι πληρέστερο από εκείνη των θνητών και απέδιδε «κατακορέστερον μέλος».

Η υπερκόσμια αυτή συμφωνία, έλεγε, είναι αποτέλεσμα «ἐξ ἀνομοίων μὲν καὶ ποικίλως διαφερόντων ῥοιζημάτων ταχῶν τε καὶ μεγεθῶν καὶ ἐποχήσεων» (εξ ανόμοιων μεν και ποικίλων ταχύτατων ήχων και μεγεθών και συνακόλουθων στοιχείων), που έχουν αναμεταξύ τους εναρμονισθεί με κάποια μουσική διάταξη, αποτελούμενη από κίνηση και μελωδικότητα περιστροφή άμα και ποικιλόμορφη ωραιότητα.

Από την υπερκόσμια αυτή συμφωνία εμπνεόμενος, σαν να είχε βάλει σε τάξη και αυτή λογική του νου του, όπως όταν μιλούμε για άσκηση σωματική, επινοούσε όσο ήταν δυνατόν κάποιες εικόνες ίδιες με αυτές που έβλεπε, τις οποίες παρείχε στους μαθητές του μιμούμενος με τα μουσικά όργανα και την φωνή την υπερκόσμια συμφωνία. Γιατί σε αυτόν μόνον από όλους τους ανθρώπους της γης θεωρούσε ότι ήταν κατανοητοί και μπορούσε να ακουσθούν οι κοσμικοί αυτοί φθόγγοι.

Όπως μας πληροφορεί ο Σιμπλίκιος, στο «Σχόλιά στο Περί Ουρανού» του Αριστοτέλους (7.468.21-469.30), «Οι Πυθαγόρειοι έλεγαν, ότι ένας αρμονικός ήχος παράγεται από την κίνηση των Ουρανίων Σωμάτων, και το συνελογίζονταν αυτό επιστημονικώς από την αναλογία των αποστάσεών τους• πράγματι όχι μόνον οι αναλογίες των αποστάσεων μεταξύ Ηλίου και Σελήνης, και Αφροδίτης και Ερμού, αλλά επίσης και των άλλων αστέρων, ανεκαλύφθησαν απ’ αυτούς.

Όμως, αν η αποδοθείσα σ’ εμάς αιτία να μην ακούμε αυτήν την Αρμονία, λόγω του ότι έχουμε ανατραφεί με αυτήν και την έχουμε συνηθίσει, επέτρεψε κάποτε στον Πυθαγόρα να την ακούσει, όπως μας διηγούνται οι Πυθαγόρειοι, πολύ θα το θαυμάσω• διότι κι εκείνος είχε ανατραφεί με αυτήν, σαν τους άλλους ανθρώπους. Ίσως, λοιπόν, η ένσταση [του Αριστοτέλη] σ’ αυτήν την μαρτυρία δύναται να λυθεί ως ακολούθως, συμφώνως προς την Φιλοσοφία εκείνων των ανδρών: δεν είναι τα πάντα σύμμετρα το ένα με το άλλο, ούτε το κάθε τι είναι αισθητό σε κάθε τι, ακόμη και σ’ εμάς. Αυτό γίνεται φανερό και από τα σκυλιά, που οσφραίνονται από μακριά τα ζώα, τα οποία οι άνθρωποι δεν τα οσφραίνονται.

Πόσο περισσότερο, επομένως, σε πράγματα που έχουν εκ φύσεως διαχωριστεί σε τέτοιο βαθμό, όσο τα άφθαρτα των φθαρτών, και τα ουράνια των επιγείων, είναι αληθές να πούμε ότι ο ήχος των Θείων Σωμάτων δεν είναι ακουστός στα θνητά αυτιά. Αλλά αν κάποιος, μπορούσε να έχει το φθαρτό τούτο σώμα εξαρτημένο από το φωτεινό και ουράνιο όχημά του, και της αισθήσεις του εξαγνισμένες, είτε εξ’ αιτίας καλής μοίρας είτε καλής ζωής είτε, επιπλέον, της ιερατικής τελεσιουργίας, αυτός θα μπορούσε να δει αυτά που είναι αόρατα στους άλλους, και να ακούσει αυτά που δεν είναι ακουστά στους άλλους, όπως λέγεται για τον Πυθαγόρα.

Όσον αφορά τα Θεία και άυλα σώματα, όμως, αν παράγεται κάποιος θόρυβος εξ’ αυτών, δεν είναι ούτε πληκτικός ούτε καταστρεπτικός, αλλά διεγείρει τις δυνάμεις και τις ενέργειες των γενεσιουργών ήχων, και τελειοποιεί την αίσθηση που είναι σύστοιχος μ’ αυτούς. Έχει, επίσης, μίαν κάποια αναλογία προς τον ήχο που συμπίπτει με την κίνηση των φθαρτών σωμάτων. Αλλά ο ήχος που είναι μ’ εμάς, εξ’ αιτίας της ηχητικής φύσεως του αέρος, είναι μίαν κάποιαν ενέργεια της κινήσεως του απαθούς ήχου τους.

Αν, λοιπόν, ο εκεί αήρ δεν είναι παθητικός, είναι φανερό, πως ούτε ο ήχος θα μπορούσε να είναι. Ο Πυθαγόρας, όμως, φαίνεται να έχει πει ότι άκουγε εκείνην [την Ουράνια] Αρμονία, σαν να εννοούσε τους αρμονικούς λόγους των αριθμών [των Ουρανίων Σωμάτων], και να άκουγε εκείνο που είναι ακουστό σ’ αυτούς. Κάποιος, όμως, ευλόγως θα απορήσει γιατί τα άστρα είναι ορατά στις ορατικές μας αισθήσεις, αλλά ο ήχος τους δεν είναι ακουστός στις ακοές μας;

Σ’ αυτό πρέπει να απαντηθεί, ότι δεν βλέπουμε ούτε τα άστρα καθ’ αυτά• διότι δεν βλέπουμε ούτε τα μεγέθη αυτών, ούτε τα σχήματα, ούτε τα υπεραίροντα κάλλη. Ούτε βλέπουμε την κίνηση μέσω της οποίας παράγεται ο ήχος• αλλά βλέπουμε μίαν κάποιαν έκλαμψη αυτών, όπως το φως του Ηλίου περί την Γη, δίχως ο Ήλιος καθ’ αυτός να οράται από εμάς.

Ίσως, επίσης, δεν θα ήταν θαυμαστό, η οπτική αίσθηση, ούσα αϋλοτέρα και έχοντας λάβει υπόσταση μάλλον συμφώνως προς την ενέργεια παρά προς το πάθος, και υπερέχουσα των άλλων αισθήσεων, να είναι άξια της αίγλης και της εκλάμψεως των Ουρανίων Σωμάτων, αλλά οι άλλες αισθήσεις δεν είναι προσαρμοσμένες γι’ αυτόν τον σκοπό».

Εάν σταθούμε για λίγο στην γεωμετρική και μαθηματική πλευρά του θέματος θα παρατηρήσουμε ότι υπάρχουν 5 συμμετρικά πολύεδρα. Ο μέγας Πλάτων έλεγε ότι αυτά τα πολύεδρα είναι οι βασικοί δομικοί κρίκοι, τα πλέον σημαντικά δομικά στοιχεία στην δημιουργία του σύμπαντος. Ο Kepler που μελέτησε τα έργα των αρχαίων Ελλήνων και ιδιαίτερα του Πλάτωνα παρατήρησε με τις μετέπειτα έρευνές του, ότι οι τροχιές των πλανητών, και φυσικά της Γης, “γράφουν” την περιφέρεια συγκεκριμένων πολυέδρων. Για παράδειγμα η τροχιά του Άρεως γράφει την περιφέρεια ενός τετράεδρου (Πυρ).

Η τροχιά του Διός γράφει την περιφέρεια ενός κύβου (γη). Η τροχιά της Αφροδίτης γράφει την περιφέρεια ενός οκτάεδρου (Αήρ). Η τροχιά της Γης γράφει την περιφέρεια ενός εικοσάεδρου (Ύδωρ). Και τα πράγματα δεν σταματούν εκεί : οι αρχαίου Έλληνες ταύτιζαν τα ουράνια σώματα ή ορθά τις τροχιές τους με τις νότες της μουσικής, ήτοι ΝΤΟ, ΡΕ, ΜΙ, ΦΑ, ΣΟΛ, ΛΑ ΣΙ, ΝΤΟ, δηλαδή με τους νόμους της μουσικής. Κάτι που έχει επαληθευθεί από σύγχρονους επιστήμονες, ότι δηλαδή συγκεκριμένες νότες αποδίδουν συγκεκριμένα γεωμετρικά σχήματα – στερεά, δες και Πλατωνικά Στερεά.

Μετά τιμής Κεφάλας Ευστάθιος [27/12/2010]

Πηγή: https://enallaktikidrasi.com/

-------------------------------------

ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑ

Ο ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ ΕΙΧΕ ΥΠΟΛΟΓΙΣΕΙ ΤΙΣ ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΠΛΑΝΗΤΩΝ!

ΕΝ ΟΙΔΑ, ΟΤΙ ΟΥΔΕΝ ΟΙΔΑ

Ο Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος, Σωκράτης, που συνήθιζε να λέει για τον εαυτό του: «Εν οίδα, ότι ουδέν οίδα», δεν θεωρείται άδικα ακόμα και σήμερα ένας από τους σοφότερους ανθρώπους του κόσμου. Με μια πρώτη ματιά, ακροθιγώς, παρατηρούμε ότι στην ίδια φράση ενυπάρχει μια αντίφαση, λόγω του ότι δεν μπορεί να γνωρίζει κάποιος/α έστω και ότι δε γνωρίζει τίποτα. Ωστόσο, με αυτόν τον τρόπο επεδίωκε ουσιαστικά να συμπτύξει όλη του την φιλοσοφία, αποδίδοντας το νόημα ότι ο σωστός τρόπος, για να φτάσει κάποιος στη λύση ενός ζητήματος, είναι να το προσεγγίσει «χωρίς προκαταλήψεις», να το αντιμετωπίσει σαν να μην ξέρει τίποτε γι' αυτό. Ακόμη και αν ήξερε κάτι σχετικά με τα ζητήματα που ετίθεντο προς συζήτηση, προσποιούνταν ότι τα αγνοούσε ολότελα.

Πρωταρχικός του σκοπός ήταν να βλέπει τα πράγματα καθαρά, απαλλαγμένος από κάθε είδους προδιάθεση. Επιχειρούσε, δηλαδή, να μελετήσει ένα θέμα από όλες τις πλευρές του, ώστε στο τέλος να οδηγηθεί στις όποιες συναγωγές ή ορισμούς εννοιών. Μάλιστα, προσπαθούσε να καθοδηγήσει και τους συνομιλητές του μέσω της μαιευτικής διαλεκτικής μεθόδου του στην ίδια κατεύθυνση, επιδιώκοντας να φέρει στην επιφάνεια τέτοιες πλάνες ή πεποιθήσεις που οι άλλοι θεωρούσαν αδιαμφισβήτητες αλήθειες. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι η σύγχρονη δυτική κριτική παράδοση άρχεται από τους Αρχαίους Έλληνες, οι οποίοι ανέπτυξαν αυτή τη συστηματική αμφισβήτηση όσων φαινομένων παρουσιάζονταν σαν δεδομένες αλήθειες.

Για εκείνον, η γνώση και η αλήθεια δεν ήταν κάτι δεδομένο, έτοιμο και ανώδυνο. Μη αρκούμενος στην παραδοσιακή αντίληψη για τη γνώση, θεωρούσε ότι για την απόκτησή της απαιτείται μια επίπονη διαδικασία, που την παρομοίαζε με τις ωδίνες του τοκετού. Εξάλλου, η αλήθεια προϋποθέτει άοκνη προσπάθεια και πνευματική κίνηση, ενώ η προκατάληψη συνεπάγεται στατικότητα. Πράγματι, αν το καλοσκεφτούμε, η αμφισβήτηση, όχι με τη μορφή της αρρωστημένης και καταναγκαστικής τάσης για απόρριψη των πάντων, αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο για την έκφραση του ελεύθερου πνεύματος, που δεν επαφίεται σε δογματικές και ιδεολογικές αγκυλώσεις, αλλά κρίνει, αναθεωρεί, ελέγχει ακατάπαυστα, εξοβελίζοντας από το νου, το λεξιλόγιο και την καθημερινότητά μας το δεδομένο, απόλυτο ή τελεσίδικο.

Δυστυχώς, όμως, η πλειονότητα των ανθρώπων δεν αξιολογεί τα πράγματα όπως εκείνος και γι' αυτό ουκ ολίγες φορές πέφτουμε θύματα των γνώσεών μας, που είναι εσφαλμένες ή ημιτελείς. Το γνωστικό μας κεφάλαιο και ό,τι μαθαίνουμε προέρχεται από πηγές των οποίων την αξιοπιστία δυστυχώς σχεδόν ποτέ δεν εξετάζουμε. Και συνήθως επιλέγουμε από τις ειδήσεις αυτές που είναι πιο «εύπεπτες» και εναρμονισμένες στην κοσμοθεωρία μας. Αν κάτι επιβεβαιώνει τις ιδέες που έχουμε ήδη διαμορφώσει ,το εγκολπωνόμαστε και το αναπαράγουμε, αναπτύσσοντάς το στο μυαλό μας μέσω της δημιουργίας συνδέσεων και συνειρμών, εκεί που δεν υπάρχουν.

Για την εγκυρότητα μιας γνώσης- είδησης δεν είναι τόσο το κύρος της αυθεντίας που μας πείθει, αλλά η πληροφορία αυτή καθαυτή σε συγκερασμό με τις προϋπάρχουσες πεποιθήσεις. Και αυτό γιατί, όταν σου μαθαίνουν κάτι πεισματικά εξ απαλών ονύχων, με την πάροδο των χρόνων αυτό εξελίσσεται σε αταβιστική χαραγή στη σκέψη, στο χαρακτήρα, στην ιδιοσυγκρασία σου και είναι αναφανδόν αναπόφευκτο ότι θα συνυφανθεί σταδιακά με την ίδια σου την ύπαρξη, σαν κληρονομική εφεδρεία.

Μάγδα Χατζηστρατή

Παιδαγωγός Δημοτικής Εκπαίδευσης

https://www.huffingtonpost.gr/

-------------------------------------

ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ - Η ΣΩΚΡΑΤΙΚΗ ΕΙΡΩΝΕΙΑ - Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ - ΤΟ ΔΑΙΜΟΝΙΟ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΑΙΜΟΝΙΟ ΣΤΗΝ  ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ - ΤΟ ΔΑΙΜΟΝΙΟ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ 

ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΚΡΑΤΥΛΟΣ (Ή ΠΕΡΙ ΟΡΘΟΤΗΤΟΣ ΤΩΝ ΟΝΟΜΑΣΙΩΝ) – ΑΝΘΡΩΠΟΣ – Ο ΕΠΙΘΕΩΡΩΝ ΟΣΑ ΕΙΔΕ  

ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ ΤΗΣ, ΑΠΟ ΤΟ «ΦΑΙΔΩΝ» ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΟΣ

Ο ΑΘΛΟΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΟΝΥΚΤΙΑΣ ΟΡΘΟΣΤΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΙΝΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ

ΠΑΡΑΝΟΗΣΕΙΣ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ

Γιώργος Χαραλαμπίδης
Συγγραφέας & Ερευνητής Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας

-------------------------------------

Δείτε επίσης: ΠΟΣΟ ΕΓΚΥΡΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ; Με την Συγγραφέα Δήμητρα Λιάτσα

&

Ο ΠΑΠΥΡΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΔΕΡΒΕΝΙ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΚΑΛΥΨΕ ΜΕ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΕΝΝΟΙΕΣ ΚΑΙ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ

Ο Αριστοτέλης σε ηλικία 17 ετών εισέρχεται στην Ακαδημία του Πλάτωνα, στην Αθήνα, όπου παραμένει έως τα 37 του έτη. Εκεί συνδέεται τόσο με τον ίδιο τον Πλάτωνα όσο και με τον Εύδοξο, τον Ξενοκράτη και άλλους στοχαστές.

Τα έργα του αναφέρονται σε πολλές επιστήμες, όπως φυσική, βιολογία, ζωολογία, μεταφυσική, λογική, ηθική, ποίηση, θέατρο, μουσική, ρητορική, πολιτική κ.ά, και συνιστούν το πρώτο ολοκληρωμένο σύστημα στην Δυτική Φιλοσοφία.

Oι Αλεξανδρινοί υπολόγιζαν ότι ο Αριστοτέλης έγραψε 400 περίπου συνολικά βιβλία. Ο Διογένης ο Λαέρτιος υπολόγισε το έργο του σε στίχους και βρήκε ότι έφταναν τις 45 μυριάδες, επακριβώς 445.270 στίχους. Μεγάλο μέρος από το έργο του αυτό χάθηκε. Ανήκε στην κατηγορία των δημόσιων ή "εξωτερικών" μαθημάτων και ήταν γραμμένα σε μορφή διαλογική. Από αυτά σώθηκε μόνο η Αθηναίων Πολιτεία, σε έναν πάπυρο που βρέθηκε στην Αίγυπτο.

Ο Αριστοτέλης κάλυψε με το έργο του όλες τις φιλοσοφικές έννοιες και αναζητήσεις: φύση, ον, ηθική, δικαιοσύνη σε συνδυασμό με την κριτική έρευνα της πολιτικής εξέλιξης των ελληνικών πόλεων-κρατών. Είναι ο πρώτος που διατυπώνει την άποψη του χωρισμού των λειτουργιών δηλαδή των ενεργειών μιας ευνομούμενης πολιτείας σε τρεις κατηγορίες: νομοθετική,εκτελεστική και δικαστική, ενώ στα πολιτικά του καταγράφει τις παρεκβάσεις των πολιτευμάτων.

https://www.huffingtonpost.gr/ , Newsroom HuffPost Greece

-----------------------------------------

"ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΑ" ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ #2

ΤΕΛΕΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΦΙΛΙΑ ΤΩΝ ΑΓΑΘΩΝ ΚΑΙ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΡΕΤΗ ΟΜΟΙΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ 

Η ΑΡΕΤΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗ. Η ΠΡΩΤΗ ΑΠΟΚΤΑΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΚΑΙ Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΕ ΤΟ ΕΘΟΣ - ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΓΕΝΝΑΙΟΤΗΤΑ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ: ΦΙΛΟΣΟΦΗΣΑΝ ΠΡΟΣΠΑΘΩΝΤΑΣ ΝΑ ΞΕΦΥΓΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΝΟΙΑ.

Η ΨΥΧΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΕΝΤΕΛΕΧΕΙΑ ΦΥΣΙΚΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ - ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ: Η ΨΥΧΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥΤΙΜΟΤΕΡΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑ

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ: ΠΕΡΙ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑΣ, ΑΡΕΤΗΣ, ΠΡΟΑΙΡΕΣΗΣ ΚΑΙ ΕΥΘΥΝΗΣ

ΤΑ ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ

Με τον ερευνητή και συγγραφέα Αστέριο Χοϊλού

Ο Αστέριος Χοϊλούς είναι συγγραφέας των βιβλίων «ΟΤΑΝ Ο ΜΥΘΟΣ ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ» (2015)  και «ΟΙ ΕΠΤΑ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ» (2018), εκδόσεις ΕΡΩΔΙΟΣ.  

  Ομηρικός Κύκλος - Ellenos Ellen

ΧΑΜΕΝΕΣ ΑΞΙΕΣ ΚΑΙ (Α)ΠΑΙΔΕΙΑ – ΑΣ ΑΝΑΣΤΗΘΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΜΗ ΛΟΙΠΟΝ

Όπως μας παραδίδει ο Διογένης ο Λαέρτιος, κάποτε ρώτησαν τον Χίλωνα τον Λακεδαιμόνιο, έναν από τους επτά σοφούς, «τι διαφέρουν οι πεπαιδευμένοι από τους απαιδεύτους». Ο σοφός απάντησε «ότι η διαφορά έγκειται στις καλές ελπίδες» (Βίοι Φιλοσόφων, Α΄ 69). Με άλλα λόγια, χωρίς την παιδεία -με την αρχαιοελληνική σύλληψη της έννοιας, δεν υπάρχουν αγαθές ελπίδες ούτε σε ατομικό αλλά ούτε σε συλλογικό επίπεδο.

Βιώνουμε το φαινόμενο που αποκαλούμε ζωή, με ότι αυτό περιλαμβάνει. Τον σκοπό του βίου τον καθορίζει ο σκεπτόμενος άνθρωπος. Εμείς οι ίδιοι, προκειμένου να νοηματοδοτήσουμε την ύπαρξή μας.

Αφετηρία της φιλοσοφίας, είναι το «απορείν» και το «θαυμάζειν». Από εκεί αρχίζει η διερεύνηση του κόσμου και του εαυτού μας, εφόσον και εμείς είμαστε μέρος του κόσμου.

Ο Πλάτων στον διάλογο «Θεαίτητος», το αναφέρει έτσι: «Προσιδιάζει απολύτως σε φιλόσοφο το αίσθημα τούτο, το θαυμάζειν. Δεν υπάρχει άλλωστε αρχή άλλη για τη φιλοσοφία παρά αυτή» (155d 2- 4).

Ο Πλούταρχος προσθέτει και το «απορείν». Αναφέρει στο έργο του «Περί του ει του εν Δελφοίς»: «Επεί δε του φιλοσοφείν, έφη, το ζητείν αρχήν, του δε ζητείν το θαυμάζειν και απορείν» (385:2).

Η διαφορά του ανθρώπου από τα άλλα είδη, έγκειται στο ότι διαθέτει ανεπτυγμένη νόηση. Με την κατάλληλη παιδεία, βελτιώνει το πνευματικό του επίπεδο, δημιουργεί αξίες και ιδανικά, και με βάση αυτά, ολοκληρώνεται ως ύπαρξη. Απόρροια όλων αυτών είναι η δημιουργία των πολιτισμών. Και, κατά την άποψή μου, η βασική διαφορά μεταξύ Αρχαίου κόσμου και σύγχρονου βρίσκεται ακριβώς εκεί. Για αυτό και έχουμε μεγάλους πολιτισμούς στα αρχαιότατα χρόνια, ενώ στους λεγόμενους ιστορικούς χρόνους, έχουμε σταδιακά μία πτωτική πορεία, με αποτέλεσμα σήμερα να μην παράγει η ανθρωπότητα καθόλου πολιτισμό, εφόσον το «εμείς» έχει αντικατασταθεί από το «εγώ». Και το στηρίζω στα γραφόμενα του Ησίοδου, όπου στο «Έργα και Ημέραι», μιλάει για το χρυσό γένος, και καταλήγει στο δικό του (και δικό μας) σιδερένιο γένος.

Η πολιτική κατά την Αρχαία αντίληψη είναι συνυφασμένη με την καλλιέργεια του ήθους και της δικαιοσύνης στους ανθρώπους. Ο νομοθέτης καλείται να θεσμοθετήσει νόμους που θα αποτελούν οδοδείκτες προς το αγαθό. Ο πολιτικός άνδρας όφειλε να γνωρίζει πώς να άρχει και να οδηγεί στους συμπολίτες του και την πόλη του στην ευδαιμονία, τόσο την υλική όσο και την πνευματική. Άγνωστα πράγματα στους σημερινούς εξουσιαστές.

Με τούτα, δεν θα ήθελα να εξωραΐσω την Αρχαιότητα. Και τότε υπήρχαν καταχρήσεις και δεν εφαρμόζονταν πάντα οι φιλοσοφικές παραινέσεις. Όμως υπήρχε μια κάποια ποιότητα, που σήμερα λείπει.

Διαβάζοντας κανείς τα «Πολιτικά» του Αριστοτέλη, δεν μπορεί να μην σταθεί και να μην συλλογιστεί την σημερινή παρακμή, η οποία ξεκινά από τους νομιζόμενους «μεγάλους». Για παράδειγμα· «Τέλος μεν ουν της πόλεως το ευ ζην» (Πολιτικά 1280b 43), «εστί δε πολιτικόν αγαθόν το δίκαιον, τούτο δ’ εστί το κοινή συμφέρον» (ο. π 1282b 18), «αυτάρκης γαρ η πόλις, το δε δούλον ουκ αυτάρκες» (ο. π 1291a 11), «όπου δ’ οι νόμοι μη εισί κύριοι, ενταύθα γίνονται δημαγωγοί» (ο. π 1292a 10), «όπου γαρ μη νόμοι άρχουσιν, ουκ εστί πολιτεία» (ο. π 1292a 35), κ.ά.

Ο άνθρωπος συγκροτήθηκε σε πόλεις επειδή εκ φύσεως είναι «πολιτικόν ζώον». Ο σκοπός της συγκρότησης είναι το αγαθόν που έχει ως αποτέλεσμα την τελειοποίησή του. Αν ο άνθρωπος όμως ξεφύγει από την αρετή, γίνεται το «χείριστον πάντων».

«Εκείνο το πολίτευμα είναι κατ’ ανάγκη το άριστο, υπό το οποίο κάθε πολίτης δύναται να ζει άριστα και να βρίσκει την ευτυχία του» (1324a 25).

«Ο καλός νομοθέτης ως και ο αληθής πολιτικός δεν πρέπει να λησμονούν ότι όχι το απολύτως άριστο αλλά το εκ των πραγμάτων καλύτερο είναι εκείνο που πρέπει να προτιμηθεί σε έκαστη δεδομένη περίπτωση» (1288b 27).

Η αποστολή όσων άρχουν αλλά και του νομοθέτη είναι να οδηγούν τους πολίτες στην ευδαιμονία.

«Του σπουδαίου νομοθέτη αποστολή είναι να ξέρει τον τρόπο, χάρη στον οποίο και η πόλη και οι κάτοικοί της και κάθε άλλη κοινωνία ανθρώπων θα συμμετάσχει εις αγαθόν βίο και εις την ευδαιμονία, η οποία αρμόζει σε αυτούς» (1325a 8).

Η ιδανική πολιτεία, κατά τον Πλάτωνα, είναι εκείνη η οποία θα στηρίζεται σε υψηλές ηθικές αξίες, όπως στην δικαιοσύνη. Και συνδέει, όπως και ο Αριστοτέλης, την αρετή με την πολιτεία και το πολίτευμα των αρίστων.

Σύμφωνα με το έργο του Πλάτωνα «Πολιτεία» ή αλλιώς «Περί δικαίου», οι πολλοί νόμοι είναι περιττοί, όταν ο πολίτης έχει λάβει αγωγή ψυχής παιδιόθεν.

«Να φτιάχνει κανείς νόμους για να ρυθμίσει τέτοια πράγματα είναι, νομίζω, ανόητο· γιατί τέτοιες ρυθμίσεις, προφορικές ή γραπτές, δεν γίνονται, αλλά κι αν γίνονταν, θα έμεναν ανεφάρμοστες. Φαίνεται, Αδείμαντε, είπα, ότι ανάλογα με την κατεύθυνση που θα πάρει κανείς από την παιδεία, θα εξαρτηθεί και η παραπέρα εξέλιξή του· ή μήπως δεν αληθεύει ότι πάντοτε το όμοιο αποζητάει το όμοιό του;» (425b 6- c 2).

Ο πολιτικός, πρέπει είτε να είναι φιλόσοφος είτε να ασχολείται με την φιλοσοφία. Μέλημά του, η διάπλαση των πολιτών και η ηθική προκοπή τους.

«Αν δεν πάρουν την πόλη στα χέρια τους οι φιλόσοφοι, δεν θα έχουν σταματημό τα δεινά ούτε για την πόλη ούτε για τους πολίτες» (501e 2).

Έχοντας αυτά κατά νου και πάντα στο μέτρο του δυνατού, ένας από τους μεγάλους πατέρες και διαφωτιστές του ελληνικού έθνους, ο Αδαμάντιος Κοραής, ανησυχούσε για το μέλλον του έθνους. Ήταν από τους ανθρώπους που έβλεπαν μακριά. Ο απλός ελληνικός λαός, δούλος πρώτα στους Ρωμαίους από 146 π. κ. ε μέχρι το 1453, και μετά στους Οθωμανούς για άλλα τετρακόσια χρόνια, μακριά από τις προγονικές παραδόσεις (στην καλύτερη των περιπτώσεων η πλειονότητα των λογίων ακολουθούσε μια νόθα ελληνική παράδοση), δέσμιος της χριστιανικής δεισιδαιμονίας με «το πολίτευμά μας εν ουρανοίς», του «μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι», και μοιρολάτρης του «πάσα εξουσία παρά θεού», δεν είχε τα πνευματικά εφόδια για να διαχειριστεί την μέλλουσα ελευθερία του. Άλλοι θα τον σκλάβωναν σε αλλότρια συμφέροντα με την βοήθεια των πολιτικών του. Την ανησυχία του αυτή την επαναλάμβανε αρκετές φορές.

Για τον Κοραή, όπως και για τους Αρχαίους Έλληνες φιλόσοφους, η πολιτική, η ηθική, και η παιδεία είναι συστατικά στοιχεία της έννοιας του ελεύθερου ανθρώπου. 

Σε κείμενό του, γράφει:

Ηθική και Πολιτική, αν και διαφέρωσιν εις τα’ όνομα, είναι όμως μία και η αυτή επιστήμη, η πρακτική φιλοσοφία, η ονομασθείσα από τον Κικέρωνα και τον Πλούταρχον Τέχνη του βίου, και συντομώτερον από τον φιλόσοφον αυτοκράτορα, Βιωτικήν, ήγουν διδασκαλία πως έχομεν εις τον παρόντα βίον να συζώμεν και να συμπολιτευώμεθα με τους ομοίους μας, δια να αποκτήσωμεν την οποίαν όλοι χωρίς εξαίρεσιν επιθυμούμεν ευδαιμονίαν. Χωρίς την επιστήμην ταύτην, αι λοιπαί των ανθρώπων γνώσεις καταντούν εις την ευτέλειαν των βαναύσων τεχνών, και όσα έθνη δοξάζονται ως σοφά, μην ελπίσωσι να ονομασθώσι φιλόσοφα, αν δεν διορθώσωσι τα ήθη και την πολιτείαν των, τα μόνα μέσα να ζώσιν ευδαίμονα. Καθώς πάσης τέχνης σκοπός είναι να μεταβάλη την όποιαν μεταχειρίζεται ύλην εις τεχνητόν τι κατασκεύασμα, τόσον τέλειον, όσον συγχωρούν η ύλη και η σοφία του τεχνίτου, παρόμοια και η Βιωτικήν σκοπόν έχει να τελειοποιήση το λογικόν ζώον, τον άνθρωπον. Όσον σημειωδέστερον κάμη τον χωρισμό, τόσον αξιώτερον του ονόματος, και τόσον ευδαιμονέστερον δύναται να τον καταστήση η Βιωτική. Η ευδαιμονία είναι του ορθού, ήγουν του τελείου λόγου αποτέλεσμα· δια τούτο δεν ονομάζονται ούτε τα άλογα ζώα ούτε τα παιδία ευδαίμονα· εκείνα, δια την στέρησιν του λογικού· τα παιδία, διότι το έχουν ακόμη ατελές.

Δυστυχώς, έκτοτε, λίγοι ήταν οι πολιτικοί που ενδιαφέρθηκαν για την παιδεία. Και όσοι από αυτούς προσπάθησαν είτε σε πολιτικό επίπεδο, είτε σε προσωπικό, να συμβάλλουν στην πνευματική αναγέννηση των Ελλήνων, η προσπάθειά τους έμεινε ημιτελής. Ένα χελιδόνι δεν φέρνει την άνοιξη. Στο χέρι του καθένα μας εναπόκειται να λάβει την παιδεία, μελετώντας και βιώνοντας τον φιλοσοφικό λόγο. Όχι βέβαια με μια στείρα απομίμηση. Αλλά παίρνοντας από την σοφία τα κατάλληλα για αυτόν δομικά υλικά, ας προσπαθήσει ο καθένας μας να ανέβει πνευματικό επίπεδο, με οδηγό τον ορθό λόγο. Τότε μόνο θα επιτευχθεί η ποιοτική αναβάθμιση της ζωής μας, που θα συμβάλλει στην δημιουργία μιας ποιοτικότερης κοινωνίας. Αυτή θα είναι η μόνη πραγματική ανάσταση. Όχι μία «ανάσταση» κάποιου φερόμενου θρησκευτικού ηγέτη, η οποία όμως καμία ωφέλεια δεν έφερε ούτε στις κοινωνίες ούτε στους ίδιους τους πιστούς. Που δεν μπόρεσε να μεταμορφώσει ούτε τον κόσμο ούτε την ίδια την εκκλησία, που είναι μέρος της διαφθοράς που τείνει να καταπνίξει κάθε τι όμορφο και αγνό που έχει απομείνει.

Διομήδης

https://www.pare-dose.net/6337

ΤΑ ΔΕΛΦΙΝΙΑ, ΟΙ NOMMOS ΚΑΙ Ο ΣΕΙΡΙΟΣ

Πλούταρχος: Στο δελφίνι έχει δοθεί η ιδιότητα που αναζητούν όλοι οι φιλόσοφοι: η ανιδιοτελής συμπαράσταση και η φιλία!!! 

malenaraf

malenaraf

----------------------

Ανεξήγητη η αφύσικη συμπεριφορά δελφινιών…

ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΓΕΛΟΥΣ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ - ΤΑ ΔΕΛΦΙΝΙΑ 

ΤΑ ΔΕΛΦΙΝΙΑ ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΠΟΙΗΣΗ

"ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΑ" ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ #2

Η «ευδαιμονία» του Αριστοτέλη (Ηθικά Νικομάχεια, Ηθικά Ευδήμεια, Μεγάλα Ηθικά, Πολιτικά)

Ο Αριστοτέλης προέτρεπε στην αναζήτηση της ευτυχίας αν και η λέξη που χρησιμοποιούσε ήταν “ευδαιμονία” και υπερβαίνει τα συγκεκριμένα συναισθήματα ή αισθήματα που βιώνει ο άνθρωπος σε συγκεκριμένες στιγμές. Γι’ αυτό και η λέξη μεταφράζεται συχνά ως «ευδοκίμηση» ή «ευημερία».

Όπως και στη θεώρησή του για τη φύση, εκτιμούσε ότι κάθε άνθρωπος έχει μια συγκεκριμένη λειτουργία αλλά και έναν σκοπό ενώ για όλους υπάρχει ένα συγκεκριμένο μοντέλο ζωής που ταιριάζει καλύτερα στη φύση του.

Όπως υπερθεμάτιζε, οφείλουμε να υποβάλλουμε τον εαυτό μας σε μια διαδικασία αυτοβελτίωσης αλλά δεν θα πρέπει να εστιάζουμε μόνο σε ατομικό επίπεδο καθώς η ευτυχία επιτυγχάνεται μέσα από την αλληλεπίδραση στο πλαίσιο ενός καλά οργανωμένου πολιτεύματος. Γι' αυτό και οι στοχασμοί του περί ευδαιμονίας δεν θα πρέπει να ερμηνευθούν αποκομμένοι από τις θέσεις του για την κοινωνία, το κράτος και τη δημόσια ζωή.

Η σωστή συμπεριφορά, απασχολεί επίσης τον Αριστοτέλη και προτρέπει στην ανάπτυξη καλών προτύπων συμπεριφοράς αλλά και στην καλλιέργεια των σωστών συναισθημάτων την κατάλληλη στιγμή. Η ηθική αρετή έχει κεντρικό ρόλο στη φιλοσοφία του ενώ και ο ίδιος ήταν οπαδός της ρήσης του Κλεόβουλου «μέτρον άριστον».

Εστιάζει όμως ιδιαίτερα και στη χρήση της λογικής, ως ένα επιπλέον εργαλείο που οδηγεί στην ευτυχία η οποία εν τέλει για τον ίδιο δεν αποτελεί παρά το σύνολο των επιτευγμάτων μας, αποδίδοντας όμως πάντα σημαντικό ρόλο στον παράγοντα τύχη.

«Η ευτυχία είναι το νόημα και ο σκοπός της ζωής»

«Kαμιά ηθική αρετή δεν την έχουμε έμφυτη, δοσμένη από τη φύση, αλλά διαμορφώνεται στον άνθρωπο με τη συνήθεια, με την επανάληψη τέτοιας συμπεριφοράς».

«Αρετή του ανθρώπου μπορεί να είναι η επαναλαμβανόμενη καλή συνήθεια με την οποία ο άνθρωπος γίνεται αγαθός, ενάρετος».

«Ουκ εν τω πολλώ το ευ, αλλ’ εν τω ευ το πολύ».

«Η ευδαιμονία είναι μια ευχάριστη ψυχική κατάσταση που προκύπτει από τη δραστηριότητα της ψυχής, εφόσον αυτή η δραστηριότητα είναι σύμφωνη με την τέλεια αρετή»

Κατερίνα Πρίφτη

(απόσπασμα)

HuffPost Greece 

----------------------------------

ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ

Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΙΚΟΣ ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΕΤΗΣ

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ: ΠΕΡΙ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑΣ, ΑΡΕΤΗΣ, ΠΡΟΑΙΡΕΣΗΣ ΚΑΙ ΕΥΘΥΝΗΣ

Η ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ ΑΠΟΚΤΙΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΗ ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΕΞΑΣΚΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΕΤΗΣ