Η ΑΡΧΑΙOΤΕΡΗ ΕΛΙA ΤΟΥ ΚOΣΜΟΥ

Βρίσκετε στο χωριό Βούβες στα Χανιά της Κρήτης (και συγκεκριμένα στις κάτω Βούβες) στην είσοδο του χωριού λίγο μετά το ιστορικό στα χρόνια της κατοχής Μάλεμε, στην αυλή της κας Καραπατάκη.

Στην περιοχή υπάρχουν και άλλα ελαιόδεντρα επίσης αιωνόβια περίπου της ίδιας χρονολογίας, πράγμα που μαρτυρά έναν αρχαίο ελαιώνα.

Τα ευρήματα αρχαίου οικισμού στην ευρύτερη περιοχή, μαρτυρούν ότι υπήρχε έντονη η παρουσία του ανθρώπου από την αρχαιότητα.

Η ακριβής ηλικία της ελιάς είναι δύσκολο να εντοπισθή και πιθανολογείται ανάμεσα στα 2500 έως τα 5000 χρόνια.

Το συγκεκριμένο αιωνόβιο, ζωντανό και καρπερό σήμερα, ελαιόδεντρο έχει χαρακτηριστεί-παγκοσμίως μνημείο της φύσης και εκατοντάδες τουρίστες από όλο τον κόσμο το επισκέπτονται κάθε χρόνο. Όπως μας λένε και οι κάτοικοι έχουν έρθει ακόμα και αγρότες από άλλες χώρες για να περάσουν λίγες ώρες δίπλα στο γηραιότερο παραγωγικό ελαιόδεντρο του πλανήτη, που ακόμα και σήμερα, δίνει το λάδι του το οποίο είναι πολύ ελαφρύ και καλής ποιότητος, όπως μας διαβεβαίωσαν οι άνθρωποι του χωριού που έχουν την τύχη να γεύονται τους καρπούς του. Εμείς είχαμε την τύχη να δοκιμάσουμε ελιές και επιβεβαιώνουμε την υπεροχή στην γεύση τους.

Το εντυπωσιακό αυτό δένδρο στην βάση του είναι αγριελιά (πράγμα που επιβεβαιώνει την αρχέγονη φύση της) και στην συνέχεια εξημερώθηκε από τον άνθρωπο με την ποικιλία τσουνάτη. Μια ποικιλία που είναι ανάμεσα στην ψιλολιά και στην χονδρολιά. Ο κορμός με περίμετρο 6+ μέτρα, κούφιος στο εσωτερικό του (το καρδιόξυλο έχει σαπίσει από τα χιλιάδες χρόνια της ηλικίας του και αυτός είναι ένας παραπάνω λόγος που δυσχεραίνετε ο ακριβής εντοπισμός της ηλικίας του) έχει μια εντυπωσιακή εξωτερική όψη, ενώ στην βάση του αφήνει χώρο για να περάσει κάποιος στο εσωτερικό του, το οποίο είναι ομολογουμένως ιδιαίτερα ευρύχωρο, σαν ένα μικρό στρογγυλό δωμάτιο.

Για να δώσουμε μια εικόνα του πόσο μεγάλος είναι ο χώρος στο εσωτερικό της ελιάς αναφέρουμε πως τα προηγούμενα χρόνια η κα Καραπατάκη είχε κλείσει με πέτρες τις διάφορες τρύπες (κουφάλες) στην βάση του κορμού εκτός από μια, η οποία χρησίμευε ως πόρτα για να περνούν τα γουρούνια της τα οποία χρησιμοποιούσαν το εσωτερικό του κορμού για κατοικία. Μιας όμως και είχε περισσέψει αρκετός χώρος, στο επάνω μέρος είχε κοφίνια για να κοιμούνται οι κότες της... Και πολυκατοικία λοιπόν (κατά το πρόσφατο τουλάχιστον παρελθόν) η ιστορική αυτή ελιά, που εάν είχε στόμα να μιλήσει είμαστε σίγουροι ότι θα είχε να μας πει ιστορίες που θα γέμιζαν βιβλία.

http://sofoscrete.blogspot.com/

Η ΣΟΦΙΑ ΚΑΙ Η ΚΥΡΙΟΛΕΞΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ

Στη γλώσσα έχουμε το σημαίνον (τη λέξη) και το σημαινόμενο (την έννοια). Στην Ελληνική γλώσσα αυτά τα δύο έχουν πρωτογενή σχέση, καθώς αντίθετα με τις άλλες γλώσσες το σημαίνον δεν είναι μια τυχαία σειρά από γράμματα.
Σε μια συνηθισμένη γλώσσα όπως τα Αγγλικά μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι να λέμε το σύννεφο car και το αυτοκίνητο cloud, και από την στιγμή που το συμφωνήσουμε να είναι και έτσι. Στα Ελληνικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατον.
Γι’ αυτόν τον λόγο πολλοί διαχωρίζουν τα Ελληνικά σαν «εννοιολογική» γλώσσα από τις υπόλοιπες «σημειολογικές» γλώσσες.

Μάλιστα ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός Βένερ Χάιζενμπεργκ είχε παρατηρήσει αυτή την σημαντική ιδιότητα για την οποία είχε πεί «Η θητεία μου στην αρχαία Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. Στην γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στην λέξη και στο εννοιολογικό της περιεχόμενο.»

Όπως μας έλεγε και ο Αντισθένης, «Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις». Για παράδειγμα ο «άρχων» είναι αυτός που έχει δική του γη (άρα=γη + έχων). Και πραγματικά, ακόμα και στις μέρες μας είναι πολύ σημαντικό να έχει κανείς δική του γη / δικό του σπίτι.

Ο «βοηθός» σημαίνει αυτός που στο κάλεσμα τρέχει. Βοή=φωνή + θέω=τρέχω. Ο Αστήρ είναι το αστέρι, αλλά η ίδια η λέξη μας λέει ότι κινείται, δεν μένει ακίνητο στον ουρανό (α + στήρ από το ίστημι που σημαίνει στέκομαι).

Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον, είναι ότι πολλές φορές η λέξη περιγράφει ιδιότητες της έννοιας την οποία εκφράζει, αλλά με τέτοιο τρόπο που εντυπωσιάζει και δίνει τροφή για τη σκέψη.

Για παράδειγμα ο «φθόνος» ετυμολογείται από το ρήμα «φθίνω» που σημαίνει μειώνομαι, συρρικνώνομαι. Και πραγματικά ο φθόνος ως συναίσθημα, σιγά σιγά μας φθίνει και μας καταστρέφει. Μας «φθίνει» -ελαττώνει σαν ανθρώπους– και μας φθίνει ως και την υγεία μας. Και φυσικά όταν θέλουμε να χαρακτηρίσουμε κάτι που είναι τόσο πολύ ώστε να μην τελειώνει πώς το λέμε; Μα φυσικά «άφθονο».

Έχουμε την λέξη «ωραίος» που προέρχεται από την «ώρα». Διότι για να είναι κάτι ωραίο, πρέπει να έρθει και στην ώρα του. Ωραίο δεν είναι ένα φρούτο ούτε άγουρο ούτε σαπισμένο, και ωραία γυναίκα δεν είναι κάποια ούτε στα 70 της άλλα ούτε φυσικά και στα 10 της.
Ούτε το καλύτερο φαγητό είναι ωραίο όταν είμαστε χορτάτοι, επειδή δεν μπορούμε να το απολαύσουμε. Ακόμα έχουμε την λέξη «ελευθερία» για την οποία το «Ετυμολογικόν Μέγα» διατείνεται «παρά το ελεύθειν όπου ερά» = το να πηγαίνει κανείς όπου αγαπά. Άρα βάσει της ίδιας της λέξης, ελεύθερος είσαι όταν έχεις τη δυνατότητα να πας όπου αγαπάς. Πόσο ενδιαφέρουσα ερμηνεία…

Το άγαλμα ετυμολογείται από το αγάλλομαι (ευχαριστιέμαι) επειδή όταν βλέπουμε ένα όμορφο αρχαιοελληνικό άγαλμα η ψυχή μας αγάλλεται. Και από το θέαμα αυτό επέρχεται η αγαλλίαση. Αν κάνουμε όμως την ανάλυση της λέξης αυτής θα δούμε ότι είναι σύνθετη από αγάλλομαι + ίαση(=γιατρειά).

Άρα για να συνοψίσουμε, όταν βλέπουμε ένα όμορφο άγαλμα (ή οτιδήποτε όμορφο), η ψυχή μας αγάλλεται και ιατρευόμαστε. Και πραγματικά, γνωρίζουμε όλοι ότι η ψυχική μας κατάσταση συνδέεται άμεσα με τη σωματική μας υγεία. Παρένθεση: και μια και το έφερε η «κουβέντα», η Ελληνική γλώσσα μας λέει και τι είναι άσχημο.
Από το στερητικό «α» και τη λέξη σχήμα μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε τι. Για σκεφτείτε το λίγο…

Σε αυτό το σημείο, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στην αντίστοιχη λατινική λέξη για το άγαλμα (που άλλο από λατινική δεν είναι). Οι Λατίνοι ονόμασαν το άγαλμα, statua από το ελληνικό «ίστημι» που ήδη αναφέραμε σαν λέξη, και το ονόμασαν έτσι επειδή στέκει ακίνητο.
Προσέξτε την τεράστια διαφορά σε φιλοσοφία μεταξύ των δύο γλωσσών, αυτό που σημαίνει στα Ελληνικά κάτι τόσο βαθύ εννοιολογικά, για τους Λατίνους είναι απλά ένα ακίνητο πράγμα.

Μια και αναφέραμε τα Λατινικά, ας κάνουμε άλλη μια σύγκριση. Ο «άνθρωπος στα Ελληνικά ετυμολογείται και ως το ον που κοιτάζει προς τα πάνω (άνω + θρώσκω). Πόσο σημαντική και συναρπαστική ετυμολογία που μπορεί να αποτελέσει βάση ατελείωτων φιλοσοφικών συζητήσεων. Αντίθετα στα Λατινικά ο άνθρωπος είναι «Homo» που ετυμολογείται από το χώμα.

Το ον που κοιτάζει ψηλά στον ουρανό λοιπόν για τους Έλληνες, σκέτο χώμα για τους Λατίνους…
Υπάρχουν και άλλα παρόμοια παραδείγματα που θα μπορούσαν να αναφερθούν εδώ. Είναι λογικό ότι μια γλώσσα που βασίστηκε στην Ελληνική αντιγράφοντάς την, εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να έχει τα ίδια υψηλά νοήματα.
Είναι προφανής η σχέση που έχει η γλώσσα με τη σκέψη του ανθρώπου. Όπως λέει και ο Τζορτ Όργουελ στο αθάνατο έργο του «1984», απλή γλώσσα σημαίνει και απλή σκέψη. Εκεί το καθεστώς προσπαθούσε να περιορίσει τη γλώσσα για να περιορίσει τη σκέψη των ανθρώπων, καταργώντας συνεχώς λέξεις. «Η γλώσσα και οι κανόνες αυτής αναπτύσσουν την κρίση» έγραφε ο Μιχάι Εμινέσκου, εθνικός ποιητής των Ρουμάνων.
Μια πολύπλοκη γλώσσα αποτελεί μαρτυρία ενός προηγμένου πνευματικά πολιτισμού. Το να μιλάς σωστά σημαίνει να σκέφτεσαι σωστά, να γεννάς διαρκώς λόγο και όχι να παπαγαλίζεις λέξεις και φράσεις.

Η κυριολεξία

Στην Ελληνική γλώσσα ουσιαστικά δεν υπάρχουν συνώνυμα, καθώς όλες οι λέξεις έχουν λεπτές εννοιολογικές διαφορές μεταξύ τους.
Για παράδειγμα η λέξη «λωποδύτης» χρησιμοποιείται για αυτόν που βυθίζει το χέρι του στο ρούχο (=λωπή) μας και μας κλέβει, κρυφά δηλαδή, ενώ ο «ληστής» είναι αυτός που μας κλέβει φανερά, μπροστά στα μάτια μας.

Επίσης το «άγειν» και το «φέρειν» έχουν την ίδια έννοια. Όμως το πρώτο χρησιμοποιείται για έμψυχα όντα, ενώ το δεύτερο για τα άψυχα.

Στα Ελληνικά έχουμε τις λέξεις «κεράννυμι», «μίγνυμι» και «φύρω» που όλες έχουν το νόημα του «ανακατεύω».
Όταν ανακατεύουμε δύο στερεά ή δύο υγρά μεταξύ τους αλλά χωρίς να συνεπάγεται νέα ένωση (π.χ. λάδι με νερό), τότε χρησιμοποιούμε την λέξη «μειγνύω» ενώ όταν ανακατεύουμε υγρό με στερεό τότε λέμε «φύρω». Εξ’ού και η λέξη «αιμόφυρτος» που όλοι γνωρίζουμε αλλά δεν συνειδητοποιούμε τι σημαίνει.

Όταν οι Αρχαίοι Έλληνες πληγωνόντουσαν στην μάχη, έτρεχε τότε το αίμα και ανακατευόταν με την σκόνη και το χώμα. Το κεράννυμι σημαίνει ανακατεύω δύο υγρά και φτιάχνω ένα νέο, όπως για παράδειγμα ο οίνος και το νερό. Εξ’ού και ο «άκρατος» (δηλαδή καθαρός) οίνος που λέγαν οι Αρχαίοι όταν δεν ήταν ανακατεμένος (κεκραμμένος) με νερό.

Τέλος η λέξη «παντρεμένος» έχει διαφορετικό νόημα από την λέξη «νυμφευμένος», διαφορά που περιγράφουν οι ίδιες οι λέξεις για όποιον τους δώσει λίγη σημασία. Η λέξη παντρεμένος προέρχεται από το ρήμα υπανδρεύομαι και σημαίνει τίθεμαι υπό την εξουσία του ανδρός ενώ ο άνδρας νυμφεύεται, δηλαδή παίρνει νύφη.
Γνωρίζοντας τέτοιου είδους λεπτές εννοιολογικές διαφορές, είναι πραγματικά πολύ αστεία μερικά από τα πράγματα που ακούμε στην καθημερινή – συχνά λαθεμένη – ομιλία (π.χ. «ο Χ παντρεύτηκε»).

Η Ελληνική γλώσσα έχει λέξεις για έννοιες οι οποίες παραμένουν χωρίς απόδοση στις υπόλοιπες γλώσσες, όπως άμιλλα, θαλπωρή και φιλότιμο. Μόνον η Ελληνική γλώσσα ξεχωρίζει την ζωή από τον βίο, την αγάπη από τον έρωτα. Μόνον αυτή διαχωρίζει, διατηρώντας το ίδιο ριζικό θέμα, το ατύχημα από το δυστύχημα, το συμφέρον από το ενδιαφέρον.

Πηγές:
«Έλλην Λόγος– Πώς η Ελληνική γονιμοποίησε τον παγκόσμιο λόγο» της Α. Τζιροπούλου – Ευσταθίου
«Ο εν τη λέξει λόγος» της Α. Τζιροπούλου – Ευσταθίου
«Ελληνική Αγωγή – Μαθήματα αρχαίας Ελληνικής γλώσσας» της Α. Τζιροπούλου – Ευσταθίου 

https://www.facebook.com/325660907637818/

Αρχαιοελληνικό Δίκαιο

Η ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ ΕΓΚΕΙΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΡΕΤΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΑ ΑΓΑΘΑ ΠΟΥ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΥΧΗ

Ο Λυκούργος, ο νομοθέτης των Λακεδαιμονίων, πήρε δυο κουταβάκια γεννημένα από τους ίδιους γονείς και τα μεγάλωσε με τρόπο εντελώς διαφορετικό το ένα από το άλλο, κάνοντας το ένα λαίμαργο και με ροπή στην κλοπή, και το άλλο ικανό στην ανίχνευση και επιτήδειο στο κυνήγι.

Αργότερα, όταν κάποτε οι Λακεδαιμόνιοι είχαν συγκεντρωθεί σ' ένα μέρος, τους είπε:

«Για τη δημιουργία της αρετής, Λακεδαιμόνιοι, μεγάλη συμβολή έχουν και η συνήθεια και η εκπαίδευση και η διδαχή και ο τρόπος αγωγής, και τούτα ευθύς θα σας τ' αποκαλύψω».

Έφερε τότε τα δυο σκυλιά και τ' άφησε ελεύθερα, αφού έβαλε στη μέση μπροστά τους ένα δοχείο με φαγητό κι ένα λαγό. Τότε το ένα σκυλί κίνησε κατά τον λαγό, ενώ το άλλο όρμησε στο δοχείο.

Οι Λακεδαιμόνιοι δεν μπορούσαν ακόμα να καταλάβουν τι σημασία απέδιδε σ' αυτό και με ποια πρόθεση τους έδειχνε τα σκυλιά - τότε τους είπε:

«Και τα δύο τούτα είναι από τους ίδιους γονείς, αλλά, με το να λάβουν διαφορετική αγωγή, το ένα έγινε του φαγητού και το άλλο του κυνηγιού».

ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ ΗΘΙΚΑ

https://enneaetifotos.blogspot.com/

ΤΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΛΑΘΗ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ ΑΡΘΡΩΝ

Πολλοί κάτοχοι ιστοσελίδας, ακόμη και ορισμένοι που είναι για χρόνια στο χώρο, ακολουθούν εντελώς λάθος μεθόδους για την αντιγραφή άρθρων.

Λάθος 1ο: αντιγραφή χωρίς καθόλου πηγή

Δεν χρειάζεται να επεκταθούμε ιδιαίτερα σε αυτό.

Προφανώς, οι άνθρωποι που επιδίδονται στην αντιγραφή άρθρων και την αυτούσια αναδημοσίευσή τους στις ιστοσελίδες τους χωρίς πηγή δεν έχουν καμία ψευδαίσθηση νομιμότητας.

Αυτό όμως που λογικά δεν γνωρίζουν είναι πως, με την τακτική αυτή, καταβαραθρώνουν τις ίδιες τους τις σελίδες. Περισσότερα γι' αυτό, στην πηγή το άρθρου.

Λάθος 2ο: αντιγραφή χωρίς ενεργή πηγή

Αυτή είναι η χειρότερη τακτική, γιατί ορισμένοι ιδιοκτήτες site που την ακολουθούν νομίζουν πως κάνουν το σωστό.

Ουσιαστικά αντιγράφουν αυτούσιο ένα άρθρο, και στο κάτω μέρος του γράφουν “Πηγή: tadesite.gr”, σαν απλό κείμενο, χωρίς ενεργό link.

Κάποιοι αντιγραφείς, μάλιστα, ακόμη και την πηγή γράφουν λάθος.

Πηγή (ολόκληρο το άρθρο): https://www.pcsteps.gr/21487

-------------

Ο ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΣΜΟΣ

Ο Νεοπλατωνισμός αποτέλεσε την τελευταία αναλαμπή του Αρχαίας Ελληνικής φιλοσοφίας. Ιδρυτής του Νεοπλατωνισμού είναι πρακτικά ο Πλωτίνος, αλλά ουσιαστικά ήταν ο δάσκαλος του ο Αμμώνιος Σακκάς, ο οποίος έζησε περίπου το 175 μ.χ έως το 242 μ.Χ, στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Το 193 μ.χ ιδρύει και διδάσκει τον Νεοπλατωνισμό ή Εκλεκτισμό.

Ο Αμμώνιος (έτος γενν. Ι75 μ.Χ.) δεν έγραψε όπως και ο Σωκράτης, απολύτως τίποτα η ζωή και η διδασκαλία του περιβάλλονται για τον λόγο αυτό από πυκνό μυστήριο. Όπως μας αναφέρει ο Πορφύριος μετέπειτα μαθητής του Πλωτίνου, οι ίδιοι οι μαθητές του Βρέννιος, Ωριγένης και Πλωτίνος είχαν συμφωνήσει να μην αποκαλύψουν τίποτα για τις διδαχές του. Οι λιγοστές σωζόμενες μαρτυρίες για τον Αμμώνιο περιορίζονται κυρίως στους: Νεμέσιο, Περί φύσεως ανθρώπου και Ιεροκλή, Περί προνοίας.
Για την Νεοπλατωνική σχολή του Αμμωνίου, το Εν βρίσκεται στην κορυφή της πυραμίδας όλων των όντων. Είναι άρρητο, διότι τα μόνα πράγματα που μπορούν να αντιληφθούμε είναι αυτά που συνιστούν αποτελέσματα κάποιων αιτίων.

Το Εν είναι απολύτως αναίτιο και δεν γίνεται γνωστό ούτε μέσω της καταφατικής, ούτε μέσω της αποφατικής θεολογίας. Ως προς την ύπαρξη του Ενός δεν είναι δυνατό να έχουμε αποδείξεις, αλλά μόνο ενδείξεις. Από το Εν παράγονται η νοητή Μονάς και η νοητή Δυάς.

Η Μονάς είναι η μεταφυσική αρχή της ενότητας, της συνέχειας, της ομοιότητας και της ταυτότητας στο σύμπαν. 

Αντίθετα, η Δυάς είναι η μεταφυσική αρχή της διαίρεσης, της ετερότητας και του πλήθους στο σύμπαν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η Δυάς είναι και η μεταφυσική αρχή του κακού. 

Τέτοια αρχή δεν υπάρχει, διότι ως κακό ορίζεται η εκούσια απομάκρυνση κάποιου ανθρώπου από το αγαθό, το οποίο του είναι γνωστό εκ των προτέρων, αφού διαθέτει κοινές έννοιες δοσμένες από το Δημιουργό. Αμέσως μετά ιεραρχικά ακολουθούν ένα πλήθος κατώτερων Θεοτήτων. O Δημιουργός δεν ανήκει στα εμπειρικά δεδομένα, ούτε γίνεται αντικείμενο παρατήρησης, εν τούτοις είναι δυνατό να γίνει αντιληπτός ως ένα βαθμό, από τον άνθρωπο, δια μέσω των ομοιοτήτων μεταξύ του αισθητού και του νοητού κόσμου.

Η τάξη που διέπει το σύμπαν δίνει μια ιδέα για την ύπαρξη του Δημιουργού, που είναι υπεύθυνος γι' αυτήν την τάξη. Στην ουσία, όμως η γνήσια επαφή με το Δημιουργό συντελείται με την ενόραση. Αυτή εξασφαλίζει μια μυστική ένωση με το Δημιουργό, η οποία δεν είναι γνώση με την κυριολεκτική σημασία του όρου.

Κυριότεροι των Νεο-Πλατωνιστών ήταν οι: Πλωτίνος, Πορφύριος, Ιάμβλιχος, Πλούταρχος ο Αθηναίος, Πρόκλος, Μαρίνος, Ισίδωρος, Στοβαίος, Δαμάσκιος, Σιμπλίκιος, Σαλλούστιος, Θέων ο Αλεξανδρεύς, Υπατία, Συνέσιος, Ιεροκλής, Λογγίνος.

https://www.logiosermis.net

-------------------------------

Ο ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΚΟΣ ΣΩΠΑΤΡΟΣ 

Ο ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ 

Η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΘΕΑΣΗΣ ΤΟΥ ΩΡΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΓΑΘΟΥ ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟ "ΜΑΤΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ" ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΑΡΕΤΗΣ

Υπάρχουν και κάποιες ψυχές όπου με την κάθοδό τους σε κατώτερα σώματα εγκλωβίζονται όλο και περισσότερο μέσα στην ύλη, με αποτέλεσμα να «βαρύνουν» και να βυθιστούν στη λήθη, να χάσουν την επαφή τους δηλαδή με το ανώτερο μέρος τους τη λογική τους αρχή, να χάσουν τον εαυτό τους, το είναι τους, έλκοντας ακόμη περισσότερο αυτό που βαραίνει επάνω τους (την υλική μορφή). Καταλήγουν με αυτόν τον τρόπο, να εισέρχονται από το ένα σώμα στο άλλο, χωρίς καμιά ανάπαυλα. Με τον καιρό γίνονται διαφορετικές και στρέφονται ολοένα και περισσότερο «σ' αυτό που τους ανήκει» (στη σωματική μορφή) και έρμαια πια καταλαμβάνονται από τα δεσμά που μόνες τους έδεσαν λίγο-λίγο μ' αυτά τον εαυτό τους. Ανήμπορες να αναστρέψουν με οποιοδήποτε τρόπο την κατάσταση αυτή, αφήνονται στη φροντίδα της φύσης.

Στο αντίθετο άκρο όμως υπάρχουν και οι ψυχές που ενώ υπόκεινται στη μοίρα του υλικού κόσμου, με τον ερχομό τους σε κατώτερα σώματα, δεν παύουν να ανήκουν στον εαυτό τους. Δέχονται να υπομείνουν όλα όσα είναι αναγκαία, μπορούν όμως ταυτόχρονα να ανήκουν στον εαυτό τους σε όλα όσα είναι δικά τους έργα, ζώντας σύμφωνα με μιαν άλλη νομοθεσία, την νομοθεσία που διέπει όλα τα όντα, που εις γνώσιν τους παρέχουν τον εαυτό τους σε αυτόν τον θεσμό. Ο θεσμός αυτός είναι φτιαγμένος από όλες τις εδώ λογικές αρχές και αιτίες και από τα έργα των ψυχών, καθώς και από τους νόμους που προέρχονται από τον νοητό κόσμο. Έτσι μπορούν να τελούν κάθε τους έργο, μέσα σ' αυτές, έξω από αυτές και γύρω από αυτές με πλήρη αρμονία και απόλυτη επίγνωση.

Ιωαννα Μαρκουιζου, αρθρογράφος του περιοδικού Υπατία (απόσπασμα)

--------------------------

ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΠΛΩΤΙΝΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΡΕΙΣ ΤΥΠΟΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Ο πρώτος αφορά τους ανθρώπους εκείνους που θεωρούν την επίγεια ζωή σαν την αρχή και το τέλος. 

Ο δεύτερος αφορά αυτούς που είναι ικανοί σε κάποιο βαθμό να στρέφουν τη ψυχή τους σε πιο υψηλές αξίες. 

Και τέλος υπάρχουν οι σοφοί άνθρωποι των οποίων τα μάτια στρέφονται προς το Φως.

(Εννέαδες, Πλωτίνος)

Αφού ποτέ κανένα μάτι δεν θα μπορούσε να δει τον ήλιο αν δεν ήταν ηλιόμορφο, ούτε η ψυχή μπορεί να δει το Ωραίο, αν δεν έχει πρώτα γίνει ωραία η ίδια. (ΠΛΩΤΙΝΟΣ - Εννεάδες, Περί του καλού 1, 6, 8-9)

Ο Πλωτίνος προτρέπει τον αναγνώστη να "απεκδυθεί" το σώμα και να δει με το "μάτι της ψυχής" το Ωραίο και το Αγαθό. 
Η δυνατότητα αυτή της θέασης επιτυγχάνεται μέσω της αρετής.  

--------------------------

Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΟΡΑΣΗ - ΠΛΩΤΙΝΟΣ

ΠΩΣ Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ

ΤΟ ΣΩΜΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ. Η ΜΝΗΜΗ ΑΝΗΚΕΙ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ. (ΠΛΩΤΙΝΟΣ)

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ

Αστρονομικό φαινόμενο, κατά το οποίο η ημέρα και η νύχτα έχουν περίπου την ίδια διάρκεια. Συμπίπτει πάντα με την 22α ή 23η Σεπτεμβρίου (23 Σεπτεμβρίου 2022).

Φθινοπωρινή Ισημερία ονομάζεται στο βόρειο ημισφαίριο, όπου ανήκει και η χώρα μας, και σηματοδοτεί ως εκ της ονομασίας της την πρώτη ημέρα του Φθινοπώρου, μιας από τις τέσσερις εποχές του έτους. Στη συνέχεια, η ημέρα μικραίνει και η νύχτα μεγαλώνει, ώσπου η νύχτα να φθάσει στο ζενίθ της κατά το Χειμερινό Ηλιοστάσιο της 22ας Δεκεμβρίου.

Αρκετά Αρχαιοελληνικά ημερολόγια, ανάμεσά τους των Λακεδαιμονίων και των Μακεδόνων, είχαν ως αφετηρία (Πρωτοχρονιά) τη Φθινοπωρινή Ισημερία.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/834 © SanSimera.gr 

Andreea Petcu

----------------------------

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ - Η ΘΕΙΑ ΠΝΟΗ ΣΤΗ ΓΑΙΑ

Η ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ

Η ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ (ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ ΝΟΗΣΗΣ)

Η αέναος κυκλική εναλλαγή των επανενσαρκώσεων της ψυχής είναι «ο παλαιός λόγος» των Ορφικών, τον οποίον ενεστερνίσθησαν οι Πυθαγόρειοι και διεξοδικώς ανέλυσε ο Πλάτων στους Διαλόγους του «Μένων», «Φαίδρος», «Φαίδων», «Πολιτεία» κ.ά.

Μια θεμελιώδης θεολογική δοξασία της Ελληνικής θρησκείας είναι η μετενάρκωσις.

Ο Πρόκλος στο έργο του: Εις Πλάτωνος πολιτεία (τόμος β σελ. 338 10) γράφει: μετά την μυθική καταδίκη των Τιτάνων και τη γέννηση από εκείνους των αισθητών θνητών έμβιων όντων, λέει πρώτα ότι οι ψυχές αλλάζουν τις ζωές τους κατά ορισμένες περιόδους και πολλές φορές άλλες μπαίνουν σε άλλα σώματα ανθρώπων όπως μας υποδεικνύει ο θεολόγος Ορφεύς:《Οι ίδιοι πατέρες και γιοί στα σπίτια και χαριτωμένες σύζυγοι, μητέρες και θυγατέρες γίνονται αλλάζοντας ο ένας με τον άλλο γέννηση.》

Για την μετενσάρκωση κάνει λόγο και ο Εμπεδοκλής στο απόσπασμα 115.6《τριάντα χιλιάδες ώρες μακριά από τους μακάριους πλανιέται παίρνοντας όλο το καιρό όλες τις μορφές των θνητών, της ζωής αλλάζοντας τους δύσκολους δρόμους.》

Ή σε ένα άλλο διασωθέν απόσπασμα (117) γράφει:《κάποτε ήμουν αγόρι και κορίτσι, θάμνος, πουλί και ψάρι άλαλο που έξω πηδούσε από το νερό》

Σε ένα άλλο ορφικό απόσπασμα διαβάζουμε:《Υπάρχει νερό στη ψυχή, θάνατος του νερού η αλλαγή, από το νερό ή γη κι από τη γη πάλι νερό – και μετά από αυτό η ψυχή λαμβάνει τον καθολικό αιθέρα》

Ο Ηράκλειτος συνέθεσε τους λόγους του από αυτά και γράφει:《Για τις ψυχές θάνατος είναι να γίνουν νερό , για το νερό θάνατος το να γίνει γη και από τη Γη γεννιέται το νερό και από το νερό ή ψυχή !》

Ακόμη ο Πρόκλος στο έργο του Εις Πλάτ. Τιμ. 42 c-d γράφει: Αφήνοντας η ψυχή την αρχική της κατάσταση που στηρίζεται στη σχέση με ολόκληρο τον κόσμο του γίγνεσθαι και με το άλογο το οποίο την κάνει γενεσιουργό, επικρατώντας με το λόγο στο άλογο και χορηγώντας νόηση στην εικασία, οδηγώντας κάθε ψυχή στην ευδαίμονα ζωή από την πλάνη, το κόσμο του γίγνεσθαι.

Αυτή πάλι  η ευδαίμονα ζωή περιγράφεται, σύμφωνα με τον Ορφέα όταν  εύχονται στον Διόνυσο και την Κόρη να έχουν οι μυούμενοι:《Κύκλου τ’αν λήξαι και αναπνεύσαι κακότητος》 Και τον κύκλο να σταματήσουν και να αναπνεύσουν από την κακότητα.

Παρόμοια ο Σιμπλίκιος (Εις Αριστοτέλη περί Ουρανού Β1, 284 a) προσθέτει για τον Ορφέα: Στο τροχό του πεπρωμένου και του γίγνεσθαι είναι αδύνατο σύμφωνα με τον Ορφέα να απαλλαγεί κανείς, αν δεν εξιλεώσει εκείνους τους Θεούς στους οποίους όρισε ο Ζεύς να αλλάζουν τον κύκλο και να ανακουφίζουν από την κακότητα (ενσάρκωση) τις ανθρώπινες ψυχές .

Τέλος διαβάζουμε στο περίφημο χρυσό ορφικό έλασμα που βρέθηκε σε τάφο στους Θουρίους, ο οποίος προφανώς ανήκει σε κάποιον που είχε μυηθεί στα Μυστήρια του Ορφέως:《κύκλο δ’ έξαπταν βαρυπενθέος αργαλέοιο ιμερτου δ’επέβαν στεφάνου ποσί καρπαλίμοισι, δεσποίνας δ`ε υπό κόλπον έδυν χθονίας βασιλείας: Όλβιε και μακαριστέ θεός δ’έσηι αντί βροτοίο.》

Δηλαδή: Πέταξα έξω από τον δεινό βαρυπενθή κύκλο (των συνεχών μετενσαρκώσεων) και όρμησα προς το ποθητό στεφάνι με βήμα ταχύ. Βυθίστηκα στον κόλπο της Δέσποινας, της χθόνιας Βασίλισσας (Περσεφόνης) Όλβιε και μακαριστέ, Θεός από άνθρωπος θα γίνεις.

Γίνεται εδώ αντιληπτή η ελπίδα και πεποίθηση του θανόντος μύστου, η Ψυχή του, να εγκαταλείψει τον κύκλο των επαναλαμβανόμενων γεννήσεων (μετενσαρκώσεων) και να ενωθεί με το Θείον, ώστε να γίνει Μακάριος!

Κέων Λοκρός Εσπέριος

Ελληνική Θεολογία  ,  https://hellenictheology.gr/

-------------------------------

ΛΗΘΗ - ΜΝΗΜΟΣΥΝΗ , Η ΑΕΝΑΟΣ ΚΥΚΛΙΚΗ ΕΝΑΛΛΑΓΗ

Πινακίδες Ορφικαί, μνήμαι προγονικαί , ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ ΚΑΙ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΣΑΡΚΩΜΕΝΗ ΨΥΧΗ ΑΝ Η ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΩΦΕΛΙΜΗ ΚΑΙ ΑΠΟΔΟΤΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ 

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΕΚ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑΣ, ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ ΟΛΟΥ ΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ, ΤΟΥ ΘΕΜΕΛΙΩΜΕΝΟΥ ΕΠΙ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΤΩΝ ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΕΩΝ.

ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ ΑΓΑΛΜΑ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ ΕΦΕΡΕ ΣΤΟ ΦΩΣ Η ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΗ ΣΚΑΠΑΝΗ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΙΠΠΟΥΣ ΚΑΒΑΛΑΣ

Ένα εντυπωσιακό άγαλμα των ρωμαϊκών χρόνων (2ος αιώνας μ. Χ.) έφερε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη κατά τις έρευνες που πραγματοποίησε η ομάδα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης στους Φιλίππους, στην Καβάλα.

Η ανασκαφική έρευνα ολοκληρώθηκε επικεφαλής της οποίας ήταν η καθηγήτρια Ναταλία Πούλου και συνεργάτες ο επίκουρος καθηγητής Αναστάσιος Τάντσης και ο ομότιμος καθηγητής Αριστοτέλης Μέντζος.

Η ανασκαφή πραγματοποιήθηκε στην ανατολική πλευρά μιας από τις κυριότερες οδούς της πόλης, η οποία στο σημείο αυτό συναντά έναν άλλο κύριο άξονα που διέρχεται βορειότερα. Το σημείο σύγκλισης των δύο οδών διαμορφώνεται με διεύρυνση (μία πλατεία) στην οποία κυριαρχεί ένα πλούσια διακοσμημένο οικοδόμημα, πιθανώς κρήνη.

Το οικοδόμημα έφερε ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό διάκοσμο, θραύσματα του οποίου αποκαλύφθηκαν. Τον διάκοσμό του συμπλήρωνε εντυπωσιακό άγαλμα των ρωμαϊκών χρόνων (2ος αιώνας μ. Χ.).

Το άγαλμα, του οποίου το μέγεθος είναι μεγαλύτερο του φυσικού, εικονίζει τον Ηρακλή αγένειο με νεανικό σώμα. Το ρόπαλο, που έχει βρεθεί σε θραύσματα και η λεοντή που κρέμεται από το αριστερό προτεταμένο χέρι πιστοποιούν την ταυτότητα του ήρωα. Επάνω στους βοστρύχους της κόμης φέρει στεφάνι από φύλλα αμπέλου το οποίο συγκρατεί στο πίσω μέρος ταινία τα άκρα της οποίας καταλήγουν στους ώμους.

Στην ανασκαφή έλαβαν μέρος είκοσι τέσσερις φοιτητές του ΑΠΘ (18 προπτυχιακοί, 3 μεταπτυχιακοί και 3 υποψήφιοι διδάκτορες).  Η έρευνα χρηματοδοτήθηκε από τον τακτικό προϋπολογισμό του Πανεπιστημίου και την Επιτροπή Ερευνών, ΑΠΘ.
Η ανασκαφή θα συνεχιστεί και την επόμενη χρονιά.

Πηγή: https://www.voria.gr/

Η ΑΙΧΜΗ ΤΟΥ ΔΟΡΑΤΟΣ

Double - T

ΟΙ ΕΥΒΟΕΙΣ ΗΤΑΝ ΕΞΟΧΟΙ ΣΤΗ ΛΕΓΟΜΕΝΗ «ΣΤΑΔΙΑ» ΜΑΧΗ

13. Οι Ευβοείς ήταν έξοχοι στη λεγόμενη «σταδία» μάχη, που λέγεται και εκ του συστάδην ή «χέρια με χέρια». Χρησιμοποιούσαν ως δόρατα τα λεγόμενα «ορεκτά» καθώς λέει και ο ποιητής: 

C.449 λογχοφόροι λαχταρούσαν με ορεκτούς από μελιά

να τρυπήσουν θώρακες,

που είναι ίσως διαφορετικά, όπως τουλάχιστον είναι και τα καμωμένα από Πηλιάδα μελιά, που, όπως λέει ο ποιητής:

μόνο ο Αχιλλέας γνώριζε πώς να ρίχνει,

και επίσης

πετάω ακόντιο, όσο μακριά πετάει άλλος βέλος

εννοώντας με τον όρο ακόντιο, το παλτό. Κι αυτοί που μονομαχούν από κοντά, πρώτα χρησιμοποιούν τα ακόντια κι έπειτα τα ξίφη· και τα δύο θεωρούνται αγχέμαχα, όχι μόνο τα ξίφη αλλά και τα ακόντια, καθώς λέει:

τον κάρφωσε με χάλκινη αιχμή από δόρυ

και τον 'κοψε τα ήπατα.

Τούς κατοίκους της Εύβοιας με αυτόν τον τρόπο τους βάζει να πολεμούν, ενώ για τους Λοκρούς λέει τα αντίθετα, δηλαδή

δεν έμεναν σε όπλα για μάχη κοντινή,

παρά με τόξα και ρούχα μάλλινα καλοπλεγμένα

πήγαιναν μαζί του στο 'Ιλιο.

Κυκλοφορεί και χρησμός πού δόθηκε στους Αιγιείς:

Άλογο Θεσσαλίας, γυναίκα Σπαρτιάτισσα

κι άνδρες πού πίνουν νερό από την αγία Αρέθουσα,

ονομάζοντας έτσι άριστους τους Χαλκιδείς· εκεί είναι Αρέθουσα.

ΣΤΡΑΒΩΝ – ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΑ

ΚΑΚΤΟΣ – ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

ΤΟΤΕ ΠΡΟΣΕΓΓΙΖΕΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΠΛΗΣΙΕΣΤΕΡΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑΝ

— Όταν όμως ένας άνθρωπος έχη ρυθμίση την δίαιτάν του με τους κανόνας της υγιεινής και της σωφροσύνης· όταν, πριν παραδοθή εις τον ύπνον, εξεγείρη το λογιστικόν του και το θρέψη με καλούς διαλογισμούς και σκέψεις και συγκεντρώνη εις αυτάς όλην του την διάνοιαν· όταν, χωρίς να παραφορτώση το επιθυμητικόν, του παραχωρή όσον του χρειάζεται απολύτως, διά να αποκοιμηθή και να μην έρχεται να ταράσση την καλυτέραν μερίδα της ψυχής με την χαράν του ή την λύπην του, αλλά την αφήση μόνην της και ανεπηρέαστον να αναζητή και να λαχταρά να μάθη, ό,τι δεν γνωρίζει, ή από τα παρελθόντα, ή από τα ενεστώτα, ή από τα μέλλοντα· όταν επίσης αυτός ο άνθρωπος κατευνάση το θυμοειδές μέρος της ψυχής του και κοιμηθή χωρίς να έχη την καρδίαν του ταραγμένην από θυμόν εναντίον τινός· όταν τέλος καθησυχάση αυτά τα δύο μέρη της ψυχής, κρατήση δε εν εξεγέρσει το τρίτον μόνον μέρος, εις το οποίον εδράζει η φρόνησις, και τοιουτοτρόπως αναπαυθή, γνωρίζεις βέβαια ότι προσεγγίζει τότε το πνεύμα του πλησιέστερα εις την αλήθειαν, και κάθε άλλο παρά φαντασίαι παράνομοι του παρουσιάζονται εις τα όνειρά του.

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΦΕΞΗ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ Ι. Ν. ΓΡΥΠΑΡΗ ΤΟΜΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΦΕΞΗ 1911 ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΒΙΒΛΙΟΝ Θ'. 

ΝΑΟΙ ΣΤΟ ΣΧΗΜΑ Τ' ΟΥΡΑΝΟΥ

 Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης Ερμηνεία: Τάσης Χριοτογιαννόπουλος 

Απόσπασμα από το Άξιον Εστί του Οδυσσέα Ελύτη.

Toubi Bi

Ναοί στο σχήμα τ' ουρανού, Οδυσσέας Ελύτης

ΔΟΞΑΣΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΗ

ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΒΙΒΛΙΟΝ Ε' (απόσπασμα)

— Ας επανέλθωμεν λοιπόν τώρα εις το θέμα μας· την επιστήμην την παραδέχεσαι ως δύναμιν, ή την κατατάσσεις εις καμμίαν άλλην κατηγορίαν;

— Ως δύναμιν και μάλιστα την ισχυροτάτην από όλας τας δυνάμεις.

— Η δε δοξασία, είναι και αυτή δύναμις, ή πρέπει να την κατατάξωμεν εις άλλο είδος;

— Διόλου· επειδή και η δοξασία είναι κάτι, διά του οποίου ημπορούμεν να κρίνωμεν κατά το φαινόμενον.

— Αλλά προ ολίγου ομολόγησες ότι δεν είναι το ίδιον πράγμα η δοξασία και η επιστήμη.

— Αναμφιβόλως· διότι πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος με νουν να θεωρήση το ίδιον ένα πράγμα που δεν σφάλλεται με ένα που σφάλλεται;

— Πολύ καλά· αναγνωρίζομεν λοιπόν, ότι άλλο πράγμα είναι η γνώσις και άλλο η δοξασία.

— Μάλιστα.

— Και επομένως η καθεμία έχει άλλο αντικείμενον και άλλην ενέργειαν.

— Κατ' ανάγκην.

— Και η μεν επιστήμη δεν έχει ως αντικείμενόν της, να γνωρίζη εκείνο που υπάρχει, κατά ποίον ακριβώς τρόπον υπάρχει;

— Ναι.

— Η δε δοξασία, λέγομεν, δεν είναι άλλο παρά η δύναμις να κρίνωμεν κατά το φαινόμενον.

— Μάλιστα.

— Το ίδιον τάχα αντικείμενον, το οποίον και η επιστήμη γνωρίζει, ούτως ώστε το γνωστόν και το κατά το φαινόμενον να είναι ένα και το αυτό πράγμα; ή είναι αδύνατον το τοιούτον;

— Αδύνατον, σύμφωνα με εκείνα που παραδέχθημεν, αφού εκάστη δύναμις έχει ωρισμένον αντικείμενον, η δε επιστήμη και η δοξασία είναι μεν και αι δύο δυνάμεις, άλλα διαφορετική καθεμία· εκ του οποίου έπεται, ότι δεν ημπορεί το γνωστόν και το κατά το φαινόμενο να είναι το ίδιον πράγμα.

— Αφού λοιπόν η επιστήμη αντικείμενόν της έχει το ον, άλλο βεβαίως θα είναι το αντικείμενον της δοξασίας και όχι το ον.

— Άλλο.

— Τάχα να είναι λοιπόν το μη ον; ή μήπως είναι αδύνατον το μη ον να είναι αντικείμενον δοξασίας; και σκέψου, εκείνος ο οποίος έχει μίαν δοξασίαν, δεν την έχει δι’ ένα πράγμα; ή είναι δυνατόν να έχη μεν μίαν δοξασίαν, να μην αποβλέπη όμως αυτή εις κανένα πράγμα;

— Αδύνατον.

— Ώστε ένας, που έχει μίαν δοξασίαν, την έχει πάντοτε δι’ ένα ορισμένον πράγμα. Μάλιστα. Το μη ον όμως δεν είναι ένα πράγμα, αλλά θα ημπορούσαμεν ορθότατα να το ονομάσωμεν μηδέν. Βεβαίως.

— Παρεδέχθημεν δε κατ' ανάγκην ότι το μη ον είναι το αντικείμενον της γνώσεως.

— Ορθώς.

— Η δοξασία επομένως δεν της μένει να έχη αντικείμενον ούτε το ον, ούτε το μη ον. 

— Όχι βέβαια.

— Επομένως δεν είναι ούτε γνώσις, ούτε άγνοια. Καθώς φαίνεται.

— Είναι λοιπόν έξω και από τα δύο, εις τρόπον τάχα που να υπερτερή την γνώσιν κατά την σαφήνειαν, ή την άγνοιαν κατά την ασάφειαν:

— Ούτε το ένα, ούτε το άλλο.

— Αλλά τότε μήπως άραγε παραδέχεσαι, ότι η δοξασία είναι σκοτεινοτέρα μεν της γνώσεως, φωτεινοτέρα δε της αγνοίας.

— Και πολύ μάλιστα.

— Κείται λοιπόν μεταξύ των δύο;

— Ναι.

— Ώστε είναι κάτι διάμεσον η δοξασία μεταξύ της γνώσεως και της αγνοίας;

— Βεβαιότατα.

— Είπαμεν όμως προηγουμένως ότι, αν εύρωμεν κάτι, το οποίον να είναι και να μην είναι συγχρόνως, θα κείται αυτό μεταξύ του πραγματικώς όντος και του καθ' ολοκληρίαν μη όντος, και δεν θα είναι αντικείμενον ούτε της επιστήμης ούτε της αγνοίας, αλλά μιας δυνάμεως η οποία θα εφαίνετο διάμεσος της επιστήμης και της αγνοίας.

— Σωστά.

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΦΕΞΗ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ Ι. Ν. ΓΡΥΠΑΡΗ ΤΟΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ

ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΦΕΞΗ 1911 ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΒΙΒΛΙΟΝ Ε' .  

...ΜΑΛΛΟΝ ΜΗΔΑΜΙΝΗΝ, ΕΝ ΣΧΕΣΕΙ ΜΕ ΤΟ ΑΠΕΙΡΟΝ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

— Σήμερον, όσοι τέλος πάντων σπουδάζουν φιλοσοφίαν, αρχίζουν πάρα πολύ μικροί, μόλις σχεδόν εξέρχονται από την παιδικήν ηλικίαν, και επί πλέον μοιράζουν τον χρόνον των σπουδών των μεταξύ αυτής και της οικονομολογίας και των εμπορικών, όταν δε πλησιάζουν εις το δυσκολώτερον μέρος της, δηλαδή την διαλεκτικήν, τα αφήνουν εις την μέσην, και οι μάλλον προωδευμένοι μεταξύ αυτών· όσον διά το κατόπιν, το θεωρούν και πολύ, αν αποφασίσουν να παρασταθούν, προσκαλούμενοι, εις καμμίαν φιλοσοφικήν διάλεξιν, και το κάμνουν μάλλον διά να περάσουν την ώραν των· όταν δε φθάση το γήρας, εκτός ολιγίστων εξαιρέσεων, ο ζήλος των διά την φιλοσοφίαν σβύνεται πολύ περισσότερον από τον ήλιον του Ηρακλείτου, καθόσον μάλιστα δεν θα αναφθή πλέον.

— Τι λοιπόν πρέπει να γίνεται;

— Όλως διόλου το αντίθετον^ εις μεν την παιδικήν και νεανικήν ηλικίαν, πρέπει να περιορίζεται το πράγμα εις μίαν εκπαίδευσιν και σπουδήν ανάλογον με τας πνευματικάς των δυνάμεις, και συγχρόνως, καθ' ήν εποχήν αυξάνει και δυναμώνει το σώμα, να δίδεται πολύ μεγάλη φροντίς δι' αυτό, διά να ημπορή μίαν ημέραν να εξυπηρετή το πνεύμα εις την σπουδήν της φιλοσοφίας· όσον δε προχωρεί η ηλικία και αρχίζει η ψυχή να τελειοποιήται, να επιτείνεται και η εκγύμνασις αυτής με τα δυσκολώτερα μαθήματα· τέλος, όταν παρακμάζη η δύναμις και δεν τους επιτρέπη πλέον να λαμβάνουν μέρος ούτε εις τον πόλεμον, ούτε εις τα πολιτικά, τότε πλέον να είναι ελεύθεροι να παραδοθούν αποκλειστικώς εις την φιλοσοφίαν, χωρίς να κάμνουν τίποτε άλλο, διά να περάσουν τον υπόλοιπον βίον εν μακαριότητι, και να εύρουν μετά θάνατον εις τον άλλον κόσμον μοίραν ανταξίαν προς τον βίον που έζησαν εδώ κάτω.

Πραγματικώς με μεγάλην προθυμίαν και ζήλον τα λέγεις, Σωκράτη· νομίζω όμως ότι οι περισσότεροι από τους ακροατάς σου, και πρώτος ο Θρασύμαχος, είναι έτοιμοι με μεγαλυτέραν προθυμίαν να σου αντιτείνουν. Μη ζητής να μου βάλης τώρα ζιζάνια με τον Θρασύμαχον, αφού έχομεν γίνη πλέον φίλοι, αν και πριν δεν είμεθα εχθροί· διότι εγώ θα καταβάλω όλας μου τας προσπαθείας, έως ότου κατορθώσω να πείσω και αυτόν και τους άλλους· ή τουλάχιστον να τους γίνω χρήσιμος διά μίαν άλλην περίστασιν, όταν θα επανέλθουν πάλιν εις την ζωήν, και τύχη να ευρεθούν εις τοιαύτην συζήτησιν.

— Πολύ μικρήν, βλέπω, διορίαν τους βάζεις.

— Ειπέ μάλλον μηδαμινήν, εν σχέσει με το άπειρον του χρόνου·

ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΦΕΞΗ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ Ι. Ν. ΓΡΥΠΑΡΗ ΤΟΜΟΣ ΤΡΙΤΟΣ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΦΕΞΗ 1911 ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΒΙΒΛΙΟΝ ΣΤ'.