ΕΥΓΝΩΜΟΝΕΣ ΣΤΟΝ ΠΡΟΜΗΘΕΑ

Στο κατώφλι της αιωνιότητος, θα αντικρίσουμε, όλοι όσοι φτάσουμε εκεί, τον σταυρό του Προμηθέα. Ο Προμηθέας είναι ο ευεργέτης μας. Είμαστε ευγνώμονες στο τάγμα του Προμηθέα. Του προμηθευτού της ανώτερης πνευματικής ζωής μας και της αυτό συνειδητότητός μας.

Δυστυχώς, η ανθρωπότητα, η οποία έχει ευεργετηθεί από τον Προμηθέα, δηλαδή από τους προμηθείς, δεν στέλνει ούτε ένα εγκάρδιο ευχαριστώ, στον και στους μεγάλους ευεργέτες της. Τους έχει ξεχάσει, ενώ εκείνοι ακόμη “υποφέρουν” εξ αιτίας μας.

Προβαίνοντας στην έρευνα της Προμήθειας, διαπιστώνουμε ότι είναι η σπουδαιότερη μυθοπλασία, απ’ όλες τις άλλες, όχι μόνο της γης, αλλά του σύμπαντος κόσμου.
Ο Προμηθέας δεν είναι δημιούργημα ούτε του Αισχύλου, ούτε του Ησιόδου, ούτε σύλληψη δική τους. Οι ρίζες του χάνονται στη νύχτα του χρόνου και στην αυγή της συνειδητότητας της πανανθρώπινης. Όχι μόνο στον δικό μας πλανήτη αλλά και στους άλλους πλανήτες των άλλων ηλιακών συστημάτων.

Τόση μεγάλη σημασία έχει, ώστε κινδύνευσε ως γνωστόν ο Αισχύλος να λιθοβοληθεί (ο μαραθωνομάχος, ο αδερφός του Κυναίγειρου, άλλου μαραθωνομάχου), εξ αιτίας του γεγονότος ότι έφερνε στην επιφάνεια, μέρος των Ελευσινίων Μυστηρίων, με την Προμήθεια, Προμηθεύς Πυρφόρος, Δεσμώτης και Λυόμενος. Σε μας ως γνωστόν έχει διασωθεί μόνο ο Προμηθεύς Δεσμώτης. Αλλά και αυτός δυστυχώς ερμηνεύεται εντελώς υλιστικά, φαινομενικά, και δεν έχει κατανοηθεί ακόμα.

Αναστάσιος Ασημακόπουλος

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΜΗΘΕΩΣ ΔΕΣΜΩΤΟΥ

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΤΑΓΩΓΗ

Η ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΓΗ ΜΕΤΑΦΕΡΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ. ΕΛΛΗΝΕΣ, ΟΙ ΠΡΟΜΗΘΕΙΣ ΤΗΣ ΓΗΣ.

ΠΥΡ ΚΑΙ ΛΟΓΟΣ - Ο ΠΡΟΜΗΘΕΪΚΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΩΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ΚΑΙ ΒΙΟΓΕΝΕΤΙΚΗ

ΟΠΩΣ ΠΑΛΑΙΑ ΟΙ ΑΧΑΙΟΙ ΤΟΝ ΠΑΤΡΟΚΛΟ !

Φιλικοί και Ρήγας και Υψηλάντες· Μαρκομπότσαρης και Κολοκοτρωναίοι· Αντρούτσος, Παπαφλέσσας, Νικηταράς και Μακρυγιάννης· ο Αθανάσης Διάκος, ο Κανάρης, ο μεγάλος Καραϊσκάκης, ο Καποδίστριας· οι Σουλιώτες και οι Μανιάτες.

Αυτή είναι η κρυστάλλινη πηγή του Ελληνοέλληνα, που δεν κατεβαίνει από τα συναξάρια και το Οκτωήχι της εκκλησίας. (Μη σε ξεγελά, που ο Κολοκοτρώνης γραφή και ανάγνωση έμαθε από το Οκτωήχι). Αλλά ροβολάει από τον Όλυμπο και τον Αλφειό και την Κασταλία βρύση. Από τον Κιθαιρώνα, το Βριλησσό και τον Ευρώτα. 

Είναι η Αρχαία αρετή και η νέα λεβεντιά. 
Είναι η εμορφάδα και το φιλότιμο, η μπέσα, και ο λόγος σπαθί. Το καθαρό μάτι, και το τίμιο χέρι.

Όταν η διοίκηση, το φαναριωτιλίκι δηλαδή, μας λέει ο Σολωμός, για να διασπάσει τους οπλαρχηγούς του Βάλτου, έστειλε είκοσι διπλώματα στρατηγών, εκεί που ήταν μόνο ο Μαρκομπότσαρης. Ο Μάρκος τους εκάλεσε, έσκισε μπροστά στα μάτια τους το δίπλωμά του, και είπε:
- Ο Σκόντρα πασάς τα δίνει τα διπλώματα. Κι όποιος είνε παλικάρι, ταχιά το παίρνει από τα χέρια του.

Είπε, και τράβηξε κατά το Κεφαλόβρυσο του Καρπενησιού. Εσκοτώθηκαν τούρκοι έως οχτακόσιοι. Από τους δικούς του δεκατρείς. Και τριάντα λαβωμένοι. 
Τον έφεραν από το Καρπενήσι στο Μεσολόγγι στον ώμο.
Τον κλαίει ο γερο – Νοταράς. Γονατιστός τον έκλαιγε. 

Και τον ταφιάσανε με μοιρολόγια και κλάηματα.
Όπως παλαιά οι αχαιοί τον Πάτροκλο.

Από το βιβλίο του Δ. ΛΙΑΝΤΙΝΗ, «ΓΚΕΜΜΑ» Εκδόσεις: ΒΙΒΛΙΟΓΩΝΙΑ – κεφ. Ο ΕΛΛΗΝΟΕΛΛΗΝΑΣ

"ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΩΝ ΦΑΝΑΡΙΩΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΕΣΠΟΤΑΔΩΝ" (Γκέμμα, Δ. Λιαντίνης)

Κι από την άλλη στο σχήμα το κηφηναριό του πατριάρχη.
Οι πρίντζιπες, οι καλαμαράδες, οι σπουδαγμένοι στην Ευρώπη με τα ψαλιδοκέρια και τις βελάδες. Οι φαναριώτες που προσφωνάζουνταν Εξοχότατε και Γενναιότατε! Κι όσες φορές πέτυχαν να ηγηθούν στις μάχες, έσπειραν στους έλληνες το θρήνο και τη συφορά. Μαυροκορδάτος, Νέγρης, ο άθλιος Κωλέττης, κι όλη η συναφής κουλουμωτή μύγα. Θα κετεβούν στη σηκωμένη χώρα σα θολωμένα ρέματα και λασπουριά. Θα κοιταχτούν πονηρά με τα δύο και τα τέσσερα στραβά τους. Θα συναγροικηθούν αστραπιαία στις γωνίες και στα σκοτεινά. Και θ' αμολήσουν στον τόπο τις όχεντρες.

Δεκαπέντε μήνους επολέμησαν οι έλληνες τον τύραννο. Κι αν ήθελαν βαστάξει μονιασμένοι ως το τέλος, θα τον εφτάνανε στην Κόκκινη Μηλιά.
Αλλά τους άλλους πεντέμισυ χρόνους σφαζόντανε μεταξύ τους. Και το σπαθί να βυθίζεται στη λαβή. Αυτό ήταν το έργο των φαναριωτών, των δεσποτάδων, και της ελληνοεβραίικης ανομίας.

-Τι κοιτάς, Κολοκοτρώνη μου, με το μάτι σου στυλωμένο τόση ώρα εκεί, κατά τα βουνά;

- Α! Βλέπω πίσω από τα βουνά. Εκεί στην πόρτα τ' Αναπλιού. Και τους καλαμαράδες να πλέκουν ένα γαϊτανάκι. Μα ένα γαϊτανάκι. 

Κι άλλη φορά σε μια σύναξη γυρίζει άγρια ο Γέρος κατά το δεσπότη της Άρτας:
- Μη μου βροντάς, παπά, το πασουμάκι στο τραπέζι, γιατί βροντώ το σπαθί, και σου κόβω το κεφάλι.
Πήρε φόρα το ράσο του δεσπότη, κι ακόμη λακάει. Από το Μοριά στην Άρτα με τα πόδια. Και με τα πασουμάκια.

Από το βιβλίο του Δ. ΛΙΑΝΤΙΝΗ, «ΓΚΕΜΜΑ» Εκδόσεις: ΒΙΒΛΙΟΓΩΝΙΑ – κεφ. Ο ΕΛΛΗΝΟΕΛΛΗΝΑΣ

---------------------------------------------

Η δράση του μητροπολίτη Ιωαννίνων, παρακινώντας τους κατοίκους της Πάργας να στραφούν εναντίων των Σουλιωτών.

ΣΑΝ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

Όταν ο Ιμπραήμ έφτασε στον Μοριά, δεν συνάντησε καμιά αντίσταση. Ο Κολοκοτρώνης και άλλοι οπλαρχηγοί βρίσκονταν φυλακισμένοι στην Ύδρα, ενώ η κυβέρνηση αδιαφορούσε. Ο μόνος υπουργός που ενδιαφερόταν ήταν ο Παπαφλέσσας. Από όπου όμως και να περνούσε άκουγε να ψιθυρίζουν ότι μόνο ο Γέρος θα μπορούσε να σώσει την κατάσταση.

Καθώς προχωρούσε και έβλεπε ότι κανείς δεν έδειχνε προθυμία να τον ακολουθήσει, έκανε μια πράξη που τον τιμά ιδιαίτερα. Έγραψε δηλαδή στον Κουντουριώτη να ελευθερώσει τον Κολοκοτρώνη και ταυτόχρονα ο ίδιος έτρεξε με τα λίγα παλικάρια του να πολεμήσει τον Ιμπραήμ.

Ήταν τέλη Απριλίου του 1825. Όταν περνούσε από την Τρίπολη, βαδίζοντας για την Μεσσηνία, είδε ότι συγκεντρωνόταν γύρω του πολύς λαός. Κάποια στιγμή δεν άντεξε, σταμάτησε και τους φώναξε: «Πάω να πολεμήσω πατριώτες, και ή θα νικήσω τον Μπραίµι ή θα σκοτωθώ. Και θα μάθετε σκατόβλαχοι (βλάχους αποκαλούσαν τους Μανιάτες και άλλους βουνίσιους Μοραΐτες), πως ξέρει και άλλος να πολεμά τους Τούρκους και όχι μονάχα ο Γέρος».

Όταν ο Παπαφλέσσας έφτασε στο Μανιάκι με 3-4000 άντρες, ο ανιψιός του Ηλίας και ο φίλος του Κεφάλας, βλέποντας ότι ο τόπος ήταν πεδινός και ως εκ τούτου κατάλληλος για το ισχυρό εχθρικό ιππικό, τον συμβούλεψαν να πιάσουνε το βουνό και να κρατήσουν 2-3 μέρες μέχρι να φτάσει βοήθεια. Αυτός ήταν ανυποχώρητος.

«Εγώ δεν ήρθα εδώ για να μετρήσω από τα ψιλώµατα τον στρατό του Ιμπραήμ πόσος είναι. Ήρθα για να πολεμήσω. Ούτε ήρθα να αφήσω τον Ιμπραήμ να τραβήξει προς την Τριπολιτσά και εγώ να μείνω να μαζεύω τα καρφοπέταλά του. Αν τον κρατήσω εδώ, γλιτώνω τον Μοριά. Καθίστε εδώ να πεθάνουνε σαν Αρχαίοι Έλληνες»

Όσα δεν γνωρίζατε για την Τουρκοκρατία και την Επανάσταση του 1821 
Από τους, Άγγελος Χόρτης, Έκτορας Χόρτης, Ιωάννης Γρυντάκης, Γεώργιος Δάλκος

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ - Η ΘΕΙΑ ΠΝΟΗ ΣΤΗ ΓΑΙΑ

Κατά τα ηλιοστάσια και τις ισημερίες, αποστέλλεται η θεία πνοή στη Γαία.

Στην Εαρινή ισημερία ανοίγουν οι πύλες του πυρός και κατέρχονται οι πυρφόρες οντότητες.
Στην Φθινοπωρινή ισημερία ανοίγουν οι πύλες της ουράνιας μακαριότητας για την κάθοδο των ανωτέρων θεϊκών οντοτήτων.
Στο Θερινό ηλιοστάσιο ανοίγει η πύλη του ηλίου και εμφανίζονται οι ηλιακοί θεοί. Αυτοί αίρουν όλους τους περιορισμούς επαναγέννησης της ζωής και του πνεύματος και επιτρέπουν στις ψυχές που θέλουν να ενσαρκωθούν να κατέβουν στη Γαία χωρίς κινδύνους.
Στο Χειμερινό ηλιοστάσιο ανοίγουν οι πύλες φωτός και ενσαρκώνονται στη Γαία οι γιοι Φωτός, που είναι και γιοι Θεού, και οι ψυχές των θνητών ανεβαίνουν στους ουρανούς.

Ιδανικότερες ημέρες για τις μυητικές διαδικασίες είναι τα ηλιοστάσια και οι ισημερίες.
Τις ημέρες αυτές ανοίγει το φωτεινό περίβλημα της Γαίας, οι φωτεινοί δακτύλιοι των πλανητών, των άστρων, των γαλαξιών και μαζί με αυτούς ανοίγουν και όλοι οι ουράνιοι δίαυλοι. Σε ολόκληρο το σύμπαν τις ημέρες αυτές κυριαρχεί η θεία ευαρέσκεια του δημιουργού και σε γήινη έκφραση είναι ένα ουράνιο πανηγύρι.

Πολλές φορές οι εμπνεύσεις των ανθρώπων οφείλονται στη διέγερση της ουδετέρας υπόφυσης του εγκεφάλου από το αναλίσκον πυρ του Σειρίου, το οποίο μπορεί και συγκρατεί πληροφορίες και σκεπτομορφές που πλανώνται μέσα σε αυτό, με ασύλληπτες ταχύτητες.
Τα φαινόμενα αυτά εκδηλώνονται δύο φορές το εικοσιτετράωρο. Διαρκούν περίπου μία με δύο ώρες μέσα στους διαύλους, παίρνουν δε τις μέγιστες τιμές τέσσαρες φορές τον χρόνο, στις ισημερίες και τα ηλιοστάσια. Ολόκληρο τον χρόνο τα φαινόμενα επαναλαμβάνονται σε χαμηλότερες τιμές και είναι συνάρτηση της διάταξης των αστέρων και των κοσμικών συνθηκών.

Η Αρχαία Ελλάνια σοφία δεν έχει καμιά σχέση με τη σημερινή τεχνολογική εξέλιξη, που αποτελεί κατάπτωση των αξιών της σοφίας και του πνεύματος και οδηγεί την ανθρωπότητα στον αφανισμό.

Γεράσιμος Καλογεράκης - Η Υπέρτατη Μύηση

-----------------------------------

Η ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ (ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ ΝΟΗΣΗΣ)

Η ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ

Η ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ

Ο ολοκληρωμένος άνθρωπος δεν θέλει να μοιάσει σε κανέναν.

Τα ίδια λάθη να μη κάνεις.

Από την ταινία "Κοινός παρονομαστής" 

ΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙ, Ω ΕΛΛΗΝΕΣ, ΤΟΝ ΑΦΑΝΙΣΜΟΝ, ΟΠΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΠΡΟΞΕΝΕΙ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΟΝ ΤΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟΝ; ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑ ΠΑΡΑ ΑΝΩΝΥΜΟΥ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΣ. Εν Ιταλίᾳ, 1806.

Οι πνευματικοί που στέλνονταν από τα μοναστήρια με τις πανταχούσες τους (παρακλητικές επιστολές) στους χριστιανούς δεν ήταν μόνο παντελώς αμόρφωτοι αλλά ταυτόχρονα υποκριτές και φιλάργυροι. Έφερναν μαζί τους ένα κιβώτιο με ανθρώπινα κόκαλα και κρανία, τα οποία είχαν ασημώσει και ονοματίσει. Άλλα του αγίου Χαραλάμπους, άλλα του αγίου Γρηγορίου… Ένας από αυτούς, που ισχυριζόταν ότι είχε την κάρα του αγίου Θεοδώρου, κόμπαζε ότι τα είκοσι χρόνια που έκανε αυτή τη δουλειά είχε συγκεντρώσει 150.000 γρόσια, είχε δώσει στο μοναστήρι του τα 2/3 και τα υπόλοιπα τα είχε δανείσει σε διάφορους εμπόρους, πάντοτε με τον ανάλογο τόκο.

Ελληνική Νομαρχία, σ. 147.

------------------

Τον τρόπον, οπού μεθοδεύονται, είναι άξιος γέλωτος ενταυτώ και δακρύων. Αυτοί έχουσιν έν κιβωτίδιον γεμάτον από ανθρώπινα κόκκαλα και κρανία ακέραια, τα οποία ασημώνοσι, και έπειτα ονοματίζουσιν, άλλα μεν του Αγίου Χαραλάμπους και άλλα του Αγίου Γρηγορίου. Εν ενί λόγω, δεν αφήνουν άγιον, χωρίς να έχουν μέρος από τα κόκκαλά του.

Οι περισσότεροι από αυτούς τους κοκκαλοπωλητάς εξέρχονται από το όρος του Άθους, οπού ονομάζουν Άγιον Όρος, εις το οποίον ευρίσκεται η πηγή αυτών των καλογήρων. Τα δε μοναστήρια αυτά έχουσι εις κάθε πολιτείαν υποστατικά και οσπίτια, τα οποία καλούσι μετόχια και τα κατοικούσιν αυτοί οι περιηγηταί. Εκεί μετρούσι τα κλεφθέντα χρήματα, δια να λάβωσιν αυτοί κρυφίως τα μισά και τα λοιπά να τα υπάγωσιν εις τα μοναστήρια των. Αυτά τα τέρατα λοιπόν, επειδή ποτέ δεν τους εβγαίνει από το στόμα τους ένας αναστεναγμός, συνηθίζουν κατ᾿ ολίγον ολίγον εις την απάθειαν, και φθάνουσιν εις τοιούτον βαθμόν, οπού, ο κόσμος και αν χαλάση, τίποτε δεν τους μέλει. Είναι δε κατήγοροι εις το άκρον, και αν εις καμμίαν πολιτείαν ευρεθεί τινάς, ή ιερεύς, ή λαϊκός,να είναι οπωσούν προκομμένος, αυτοί τον έχουσι διά εχθρόν τους αθανάσιμον. Τότε περιφερόμενοι εις τα οσπίτια, ευθύς με άκρως υποκριτικόν τρόπον τον κακολογούσι, τον κηρύττουσιν ευθύς ανευλαβή και άθεον. Ο μεγαλύτερος στοχασμός των είναι να κρύπτωσι την αμάθειά των, και διά τούτο ζητούσι πάντοτε να συνομιλώσι με τας γυναίκας.

Ποίος δεν βλέπει, ω Έλληνες, τον αφανισμόν, οπού εις την Ελλάδα προξενεί την σήμερον το ιερατείον; Εκατόν χιλιάδες, και ίσως περισσότεροι, μαυροφορεμένοι ζώσιν αργοί και τρέφονται από τους ίδρωτας των ταλαιπώρων και πτωχών Ελλήνων. Τόσαι εκατοντάδες μοναστήρια, οπού πανταχόθεν ευρίσκονται, είναι τόσαι πληγαί εις την πατρίδα, επειδή, χωρίς να την ωφελήσουν εις το παραμικρόν, τρώγοσι τους καρπούς της και φυλάττουσι τους λύκους, διά να αρπάζουν και ξεσχίζουν τα αθώα και ιλαρά πρόβατα της ποίμνης του Χριστού. Ιδού, ω Έλληνες, αγαπητοί μου αδελφοί, η σημερινή αθλία και φοβερά κατάστασις του ελληνικού ιερατείου, και η πρώτη αιτία οπού αργοπορεί την ελευθέρωσιν της Ελλάδος.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑ ΠΑΡΑ ΑΝΩΝΥΜΟΥ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΣ - Εν Ιταλίᾳ. 1806. 
ΣΤΟΧΑΣΟΥ ΚΑΙ ΑΡΚΕΙ.

ΟΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΩΣ ΤΟΥ 1770

Οι στιγμές που έζησαν οι Έλληνες της ηπειρωτικής Ελλάδος μετά την αποτυχία της επαναστάσεως του 1770 ήταν πραγματικά τραγικές, γιατί οι συμφορές επισωρεύτηκαν η μια πάνω στην άλλη και διήρκεσαν ολόκληρα χρόνια. Η μόνη περιοχή που ελάχιστα δεινοπάθησε ήταν τα νησιά του Αιγαίου, τα οποία μετά την αποχώρηση του ρωσικού στόλου σώθηκαν από την καταστροφή χάρη κυρίως στην πολιτική σύνεση και μετριοπάθεια του καπουδάν πασά Χασάν μπέη, καθώς επίσης και κατά σημαντικό μέρος, στις εισηγήσεις του διερμηνέως του στόλου Νικολάου Μαυρογένη. Ακόμη και οι Ψαριανοί, που με τα καταδρομικά τους είχαν προξενήσει τόσες ζημιές στους Τούρκους και είχαν δυσκολέψει τον επισιτισμό τους, αμνηστεύτηκαν και απέφυγαν τις συνέπειες.

Αληθινή μάστιγα για την Ελλάδα υπήρξαν οι Αλβανοί, τους οποίους είχε κυρίως χρησιμοποιήσει η Πύλη για την καταστολή της επαναστάσεως. Σήμερα βέβαια δεν είναι δυνατόν να υπολογισθεί με ακρίβεια ο αριθμός των Αλβανών, που κατεβαίνοντας κατά κύματα προς τον νότο σκόρπισαν τότε στο πέρασμά τους τον όλεθρο.

Οι πηγές - οι πιο πολλές ανήκουν στην προφορική παράδοση - δίνουν αριθμούς υπερβολικούς, θα είμαστε όμως κοντά στην πραγματικότητα, αν υπολογίσουμε ότι οι Αλβανοί που έφθασαν την εποχή εκείνη στην Πελοπόννησο, δεν ξεπερνούσαν τις 15.000.

Οδυνηρά ήταν τα επακόλουθα της εξεγέρσεως στην Ήπειρο, πού την διέσχιζαν κάθε τόσο τα στίφη των Αλβανών μισθοφόρων κατεβαίνοντας προς τον νότο, αλλά και στη Μακεδονία, στη Θεσσαλία και στη Στερεά Ελλάδα πού επίσης υπέφεραν πολύ. Πιο φοβερές ήταν οι καταστροφές και οι σφαγές πού υπέστη ή Θεσσαλία, ιδίως τα Τρίκαλα, ή Λάρισα και ο Βόλος.

Εν τω μεταξύ οργίαζε παντού η ληστεία, ενώ η θέση των άοπλων και ανυπεράσπιστων ραγιάδων - είχαν παραδώσει τα όπλα τους κατά προτροπή του πατριάρχη Σαμουήλ Χαντζερή - έγινε ακόμη πιο δύσκολη με τις βαρυχειμωνιές και την άγονη γη, ιδιαίτερα κατά τα έτη Ι774 και 1775.

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ - ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΘΗΝΩΝ - ΤΟΜΟΣ 11

Αλβανίδα ιστορικός προσπάθησε να αποδείξει ότι δεν υπάρχουν Έλληνες και εξιστορούσε τα… ανιστόρητα.

ANT1TV , https://hellas-now.com

Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΜΗ ΝΟΗΣΗΣ

Για την Κίρκη ήρθε η ώρα, τώρα να γνωρίσει τον άντρα. Γυναίκα δαιμονική, γιατί 'ναι έξυπνη, ερωτεύεται και παραδίνεται στον Οδυσσέα, όπως η θεά Καλυψώ. Η Καλυψώ εκράτησε τον Οδυσσέα εφτά χρόνους στη σπηλιά της. Και έφτασε να του τάξει την αθανασία, αν αρνιότανε για το χατίρι της την Ιθάκη.

Ο Οδυσσέας δεν είναι λοστρόμος. Ο Οδυσσέας δεν είναι ο κυβερνήτης. Ο Οδυσσέας δεν είναι ο βασιλιάς. Ο Οδυσσέας είναι ο πιο έξυπνος άντρας.
Κι αυτό δε σημαίνει απλώς πολλά. Αυτό τα σημαίνει όλα.

Η Κίρκη είναι έξυπνη.
Γι' αυτό είναι τόσο έμορφη, ώστε να φαντάξει μάγισσα και μάγισσας παιδί. Γι' αυτό μαγεύει τ' άστρι και δεν περπατεί.
Αν δεν ήτανε έξυπνη η Κίρκη, δε θά 'τανε κι έμορφη.

Η εμορφιά είναι δύναμη νόησης. 
Η εμορφιά δεν είναι απλά καμπύλες, και χρώτας, και λίκνισμα, και λαιμός και μαλλιά.
Η εμορφιά είναι δαιμονική κυριαρχία στον περίγυρο από αιτίες απροσδιόριστες.
Είναι το «αμήχανον κάλλος» που λέει ο Πλάτων.

Κοιτάς μια γυναίκα στο δρόμο και γίνεσαι χάνος.
- Τι κινούμενο όραμα είναι ετούτο! φωνάζεις, και πέφτεις με το αμάξι στην κολόνα. Σταματάς, την κουβεντιάζεις λίγο κι όπου φύγει φύγει. Πέντε λεφτά σου άρκεσαν, για να βγάλεις από μέσα της το μοσχάρι και την όρνιθα.

Το ίδιο συμβαίνει και μ' έναν άντρα που έχει επιφάνεια, αλλά από μέσα του είναι στεκάμενο έλος.
- Τι Πατούχας μου βγήκε, μωρέ, ετούτος ο ολυμπιονίκης!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, ΓΚΕΜΜΑ, κεφ. ΤΑ ΚΑΤΑ ΚΙΡΚΗΝ 

ΑΛΤΑΝΗ: ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ, ΘΕΟΙ ΚΑΙ ΨΥΧΗ.

 Knossopolis , http://knossopolis.com/

Η ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΩΡΑΙΟΥ

Ανάκτηση Ελένης. Αττικός ερυθρόμορφος κρατήρας. 
Βρέθηκε στην Εγνατία της Κάτω Ιταλίας. 
Αποδίδεται στον Ζωγράφο του Μενελάου, -450, -440. 
Ο Μενέλαος, ενώ καταδιώκει την Ελένη μετά την άλωση της Τροίας, 
μαγεύεται από την ομορφιά της και τη συγχωρεί,
αφήνοντας το ξίφος του να γλιστρήσει από το χέρι του στο χώμα.
Ο Έρωτας και η Αφροδίτη (αριστερά) παρακολουθούν τη σκηνή. 
Παρίσι, Μουσείο του Λούβρου.

Ο Όμηρος έπλασε την Ελένη και ταυτόχρονα έπλασε μαζί της δύο σχεδόν άλυτα αινίγματα.
Πρώτο, γιατί η Ελένη είναι η ωραία γυναίκα, που πιο ωραία ούτε γεννήθηκε στο παρελθόν, ούτε ζει στο παρόν, ούτε, και κυρίως αυτό, θα γεννηθεί στο μέλλον.
Και δεύτερο, γιατί αυτό το υπέροχο πλάσμα, η γυναίκα στους αιώνες των αιώνων, έπρεπε αναγκαία να είναι άπιστη.

Ο Στησίχορος την έβρισε σε μια ωδή, τυφλώθηκε και έγραψε την περίφημη “παλινωδία” του, οπού συντριμμένος ανακάλεσε όλους τους ψόγους του, την αποθέωσε σαν σύμβολο της αγνότητας και ξαναβρήκε το φως του. 

Ο Ευριπίδης με την τραγωδία του Ελένη επεξεργάστηκε το πρόβλημα που στη γλώσσα της φιλοσοφίας ονομάζεται “γιγαντομαχία περί της ουσίας”. Αν δηλαδή, πίσω από κάθε μας πράξη υπάρχει πράγματι ο σκοπός που την δικαιολογεί, ή υπάρχει το τίποτα. Οπότε είμαστε το παιγνίδι του πιο άγριου οντολογικού χλευασμού.

Επανεπεξεργασία του προβλήματος έχουμε στην Ελένη του Σεφέρη με το θρυλικό “αδειανό πουκάμισο”.

Ο Γοργίας, ο γνωστός μείζων σοφιστής, έγραψε το “Ελένης εγκώμιον”.

Ο Πλάτων με κέντρο τον Έρωτα και όχι την Ελένη ξαναδούλεψε το θέμα στα πατήματα της παλινωδίας του Στησίχορου. Εδώθε με την ιδική του ασύγκριτη «παλινωδία» έλαβε αφορμή να περιγράψει τον γνήσιο Έρωτα.

Ο πλατωνικός Φαιδρός όπου δουλεύει το θέμα, στο βαθμό που γνωρίζω όσο πρέπει, είναι το ωραιότερο ποίημα για τον Έρωτα της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

Ο Γκαίτε με την Ελένη του στο δεύτερο Φάουστ επιχείρησε να συνθέσει οργανικά και σύδετα κλασική Ελλάδα και ρομαντική Ευρώπη. Οι γάμοι του Φάουστ και της Ελένης γίνουνται στο κάστρο του Μυστρά. Αλλά το βρέφος που γεννιέται από τη σμίξη είναι θνησιγέννητο. Υπαινιγμός ότι κλασική Ελλάδα και χριστιανική Ευρώπη είναι στοιχεία εναντίως άσπονδα.

Ο Σολωμός το θέμα της Ελένης το δούλεψε στο ίδιο υψίπεδο με το Γκαίτε. Είναι η προσπάθεια του να δημιουργήσει το «τρίτο είδος», το μιχτό αλλά νόμιμο, με τη σύνθεση της ρομαντικής Ευρώπης (ύφος του Δάντη και του Σαίξπηρ) και της κλασικής Ελλάδας (ύφος του Ομήρου). Στο εγχείρημα του εστάθηκε πολύ πιο δραματικός από το Γκαίτε, τραγικός ακριβέστερα. Γιατί, ενώ ο Γκαίτε εδούλεψε θεωρητικά το πρόβλημα, ο Σολωμός δοκίμασε να κάμει τη θεωρία του πράξη και μέσα εκεί καταγκρεμίστηκε. Δε μας έδωκε ολόκληρα έργα, αλλά μόνο συντρίμμια. Ο λαμπρός στίχος του από τον Κρητικό το δηλώνει: Και την Ελένη αστόχησα κι έλεγα «μνήστητί μου» [...].

Ανάκτηση Ελένης. 
Αττικός ερυθρόμορφος κωδωνόσχημος κρατήρας 
του Ζωγράφου της Περσεφόνης, -440,-430.
 Ο Μενέλαος, ενώ καταδιώκει την Ελένη μετά την άλωση της Τροίας,
 μαγεύεται από την ομορφιά της και τη συγχωρεί, 
αφήνοντας το ξίφος του να γλιστρήσει από το χέρι του στο χώμα. 
Toledo Museum of Art. 

Η Ελένη της Σπάρτης είναι η ανάγνωση του ωραίου. Είναι η βίβλος γενέσεως και η βίβλος μελέτης του κόσμου, της φύσης, και των ανθρώπων.

Η Ελένη που πλάσανε οι Έλληνες καθρεφτίζει την εμορφιά του θεού. Είναι ο νους και ο νόμος της φύσης. Σαρκώνει το δαχτυλικό αποτύπωμα της προέλασης των ωρών. Αντιδονεί το δόνακα της φωνής των φαινομένων.

Κάτω εκεί στους καλαμιώνες του ποταμού Ευρώτα, το αγνό σπέρμα του Δία εχύθηκε στην αγνή γαστέρα της Λήδας. Και ο καιρός έφερε στο φως την Ελένη. Καταγγελία και μήνυση της εμορφιάς και της λύπης του κόσμου.

Όλοι την τραγουδούν και όλοι την συμπαλεύουν. Αλλά ποτέ δε φτάνουν να την τελειώσουν. Ο Όμηρος και ο Στησίχορος, ο Ευριπίδης και ο Πλάτων, ο Γοργίας, ο Γκαίτε και ο Σολωμός. Όλοι την τραγουδούν και όλοι τη συμπαλεύουν. Κι όλους τους διαλύνει με τη λύρα και με τη λάμψη της. 
Τον Υάκινθο και τον Ιάλεμο, τον Ληναίο και τον Λίνο, τον Φάνητα και τον Φανία, εσένα κι εμένα.

Θα μένουμε, όσο μένει. Να τραγουδάμε το τραγούδι της.
Όλα του λόγου μας, και τα άλλα και τα πολλά, λαλούν ανεκλάλητα την Ελένη.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, ΓΚΕΜΜΑ, κεφ. Η ΕΛΕΝΗ ΤΗΣ ΣΠΑΡΗΣ

ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΟΛΙΤΗΣ ΔΕΝ ΥΠΟΚΛΙΝΟΤΑΝ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΚΑΙ ΣΕ ΤΙΠΟΤΕ

200 χρόνια τώρα ζούμε μία συνέχεια της βυζαντινής κατάστασης, που μηχανεύτηκαν για να αποκόψουν τους Έλληνες από τις ρίζες τους και να φυτοζωεί μέσα στις νόθες, άθλιες και άσχετες με τον ίδιο βυζαντινές ρίζες. Γαλουχημένος με την βυζαντινή νοοτροπία, θρησκοληψία και πνεύμα, υποτακτικός, εικονολάτρης και προσκυνητής «σωτήρων» και «εκπροσώπων» θεού και βασιλέων.
Από ελεύθερος και ενεργός πολίτης με αξιοπρέπεια μεταλλάσσεται σε εξαθλιωμένο υπήκοο και δούλο ενός αλλοπρόσαλλου καθεστώτος και από το φώς της γνώσης και του πολιτισμού που ζούσε πέφτει σε βαθειά μεσαιωνικά σκοτάδια της νέας τάξης πραγμάτων, εβραϊκής εμπνεύσεως.

Στην Αρχαία Ελλάδα κανένας πολίτης δεν υποκλινόταν σε κανέναν και σε τίποτε. Όλα αυτά τα δουλοπρεπή χειροφιλήματα, προσκυνήματα, οι υποκλίσεις είναι προϊόντα του Βυζαντινού «πολιτισμού» της καθήλωσης, της απαξίας και της υποτέλειας.
Οι Αρχαίοι Έλληνες είχαν θρησκευτική ελευθερία, εορταστική λατρεία, ποίηση, θέατρο και κωμωδία.

Ανακεφαλαιώνοντας, οι εβραίοι «πατέρες» και «πατέρες ημών» της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας είχαν πετύχει τους πρώτους αιώνες μέχρι τον 6 -7ον αι. σε στενή συνεργασία με τους άνακτες και τις άνασσες του «Βυζαντίου» να γκρεμίσουν, εκθεμελιώσουν, κάψουν, αφανίσουν και διαλύσουν τον Ελληνισμό και το Αρχαίο πνεύμα.
Στην συνέχεια κύριο μέλημα τους ήταν να αφαιρέσουν από την ψυχή και τον νού των Ελλήνων την εθνική τους υπόσταση και στην θέση της να βάλουν την Ρωμαϊκή εβραιοχριστιανική. Ήθελαν να σβήσουν την ιστορία τους, να πάψουν να σκέφτονται Ελληνικά και να έχουν μνήμη και Ελληνική επίγνωση, γι΄αυτό γίνονται Ρωμιοί υπήκοοι του «Βυζαντίου», και το Έθνος γίνεται γένος. Μόνο η γλώσσα διατηρήθηκε και αυτό κατά ανάγκη γιατί όλα ήταν γραμμένα στην Ελληνική και την μιλούσαν οι περισσότεροι εκτός των Ελλήνων. ΚΛΕΙΩ

----------------------------------------------

ΟΥΚ ΕΙΘΙΣΤΑΙ ΤΟΙΣ ΕΛΛΗΣΙ ΠΡΟΣΚΥΝΕΕΙΝ

(Δεν συνηθίζεται στους Έλληνες να προσκυνούν)

Οι Έλληνες όταν ήθελαν να προσευχηθούν στους θεούς τους, 
ούτε έσκυβαν κι ούτε γονάτιζαν, 
αλλά έτειναν τα χέρια προς τον ουρανό.

Στον Αρχαίο Ελληνικό κόσμο, η περηφάνια ήταν ένα συναίσθημα ανεπτυγμένο σε τέτοιον βαθμό, ώστε το προσκύνημα σε άλλον άνθρωπο (οποιοσδήποτε κι αν ήταν αυτός), θεωρούνταν πράξη κατάπτυστη, που μόνο βάρβαροι θα μπορούσαν να την τελέσουν.
Ακόμη κι όταν ήθελαν να προσευχηθούν στους θεούς τους, ούτε έσκυβαν κι ούτε γονάτιζαν, αλλά έτειναν τα χέρια προς τον ουρανό.

Στα Αρχαία Ελληνικά κείμενα, υπάρχει πλήθος επικριτικών και καταδικαστικών αναφορών για το προσκύνημα.

Αναφέρονται ενδεικτικά:

«Οι Αιγύπτιοι δεν ομοιάζουν με τους Έλληνες· αντί να χαιρετηθούν όταν συναντηθούν στους δρόμους, προσκυνούν κατεβάζοντας μέχρι το γόνατο το χέρι» (Ηρόδοτος, «Ευτέρπη», 80).

«Το προσκύνημα αφορά μόνον τους βάρβαρους» (Δημοσθένης 549.16).

«Οι Πυθαγόρειοι απείχαν από δεήσεις και ικεσίες κι από κάθε είδους ανελεύθερη κολακεία, ως άνανδρες και ταπεινές» (Ιάμβλιχος, «Πυθαγορικός Βίος», 236).

«Ο Μίνως, ως δικαστής στον Άδη, απέστελλε στους χώρους των ασεβών και τις ψυχές όσων είχαν την απαίτηση ή απλώς ανέχονταν να προσκυνούνται ενόσω ζούσαν» (Λουκιανός, «Νεκυομαντεία», 473).

-----------------------------------------------

-«Βασιλιά των Μήδων, εμάς μας έστειλαν οι Λακεδαιμόνιοι ως αντιστάθμισμα για τους κήρυκές σας που θανατώθηκαν στην Σπάρτη, για να πληρώσουμε εμείς για τον θάνατό τους.»
-«Αν δεν προσκυνήσετε τον μεγάλο βασιλιά θα σας θανατώσουμε».
-«Θανατώστε μας, άλλωστε για αυτό ήρθαμε, αλλά δεν προσκυνάμε!».

Ο Σπερθίας, ο γιος του Ανηρίστου, κι ο Βούλις, ο γιος του Νικολάου, Σπαρτιάτες που κι από την φύση τους ήσαν προικισμένοι με χαρίσματα κι από την πλουσιότερη τάξη της πόλης, ανέλαβαν εθελοντικά να τιμωρηθούν από τον Ξέρξη για την θανάτωση των κηρύκων του Δαρείου στην Σπάρτη. Διαβάστε την ιστορία τους ΕΔΩ.

Ζούμε με συναισθήματα, όχι με τις ώρες στο ηλιακό ρολόι. Θα έπρεπε να μετράμε το χρόνο με τους χτύπους της καρδιάς (Αριστοτέλης).

ΕΓΚΟΙΜΗΣΗ: Η ΙΑΤΡΙΚΗ ΤΟΥ ΑΣΚΛΗΠΙΟΥ ΚΑΙ Ο ΥΠΝΟΣ ΩΣ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΗ ΜΕΘΟΔΟΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Η θεραπευτική «Εγκοίμηση» ασκούνταν στα Ασκληπιεία- θεραπευτικά κέντρα της Αρχαιότητας (τα νοσοκομεία της Αρχαιότητας), τα οποία αποτελούν ένα εξαιρετικά μεγάλο ενδιαφέρον από μόνα τους, καθώς λειτουργούσαν στην Ελληνική επικράτεια. Θεωρείται πως ήταν περίπου 300 και εκτείνονταν από την Κάτω Ιταλία και τη Σικελία μέχρι τη Μικρά Ασία, με τα σπουδαιότερα εξ αυτών στην Επίδαυρο, την Κω, την Πέργαμο, την Αθήνα και αλλού.

Η Εγκοίμηση, όπως εξηγεί στη HuffPost Greece ο Άγγελος Βιαννίτης, ψυχολόγος PhD, ψυχοθεραπευτής και κλινικός υπνοθεραπευτής ο οποίος έχει ασχοληθεί εκτενώς με το θέμα, ήταν μια τελετουργική πρακτική, η κορύφωση μιας διαδικασίας του να κοιμηθεί κάποιος σε ένα ιερό χώρο με σκοπό να δεχτεί ένα αποκαλυπτικό όνειρο είτε για μαντικούς είτε για θεραπευτικούς σκοπούς. 

Στην περιοχή του ευρύτερου Ελληνισμού που η Εγκοίμηση συνδέθηκε άρρηκτα με την προ-Ιπποκράτεια Ιατρική, την θεραπευτική προσέγγιση δηλαδή που εφαρμοζόταν στα Ασκληπιεία. Η εγκοίμηση κυρίως είναι συνδεδεμένη με την Ιερή Ιατρική του Ασκληπιού και αντανακλά ευρύτερα την αντίληψη της Αρχαιοελληνικής σκέψης για την έννοια της ίασης και της θεραπείας.

Μετά από μια διαδικασία σωματικής και ψυχικής κάθαρσης, ο ασθενής- ικέτης έπεφτε να κοιμηθεί σε ιερό χώρο, αναζητώντας ένα αποκαλυπτικό όνειρο θεραπείας, μια συνάντηση με το Θείο μέσα στο όνειρο, που σηματοδοτεί την ίαση. Ο ασθενής μετατρέπεται σε ικέτη και η αναζήτηση της θεραπείας ξεκινά πολύ πριν ακόμα φτάσει στο σημείο να περάσει στο Άβατο και να κατακλιθεί επιζητώντας το θεραπευτικό ενύπνιο.

Η διαδικασία της προετοιμασίας ήταν ιδιαίτερη και συγκεκριμένη. Όπως σημειώνει ο κ. Βιαννίτης, στο Ασκληπιείο της Επιδαύρου συγκεκριμένα, ο ικέτης μετά τα Προπύλαια, ακολουθούσε την ιερά οδό, που οδηγούσε στο ναό του Ασκληπιού. Μετά τον ναό, ο ικέτης έπρεπε να σταθεί στην Ιερή Κρήνη, το νερό της οποίας χρησίμευε για τον καθαρμό του σώματος και συμβολικό ψυχικό εξαγνισμό. Εν συνεχεία πήγαινε στο βωμό να προσφέρει τη θυσία. Μετά την θυσία μέσα στο ιερό έβλεπε τα αναθήματα και τις επιγραφές αυτών που είχαν θεραπευτεί. Μετά τις προσευχές, τους εξαγνισμούς και τις θυσίες ο ικέτης έπρεπε να περάσει από θρησκευτικές δοκιμασίες για να ενισχυθεί η πίστη του και η ψυχή του να είναι έτοιμη να πλησιάσει το Θείο.

Οι ιερείς που ακολουθούσαν όφειλαν να δημιουργήσουν έντονη αυθυποβολή και θρησκευτική έξαρση, για να παρουσιαστεί στον ύπνο τους ο θεός, ενώ η κατάνυξη τονιζόταν με ύμνους. Στο πλαίσιο της προετοιμασίας εντάσσονταν και ειδικές δίαιτες, νηστεία, λουτρά, παρακολούθηση θεατρικών παραστάσεων και μουσικών δρώμενων, ανάγνωση, γυμναστική και συζητήσεις με τους ιερείς και γιατρούς του Ασκληπιείου.

Όπως συμπληρώνει ο κ. Βιαννίτης, ο Ασκληπιός εμφανιζόταν στα όνειρα σαν ένας γενειοφόρος άντρας που κρατούσε μια βακτηρία (μπαστούνι), ή σαν ένα αντρικό χέρι που άγγιζε το πάσχον μέρος. Συχνά ήταν επίσης τα θεραπευτικά όνειρα με φίδια, ενώ καλοί οιωνοί θεραπείας ήταν η εμφάνιση ενός σκύλου, που θεωρούνταν σύντροφος του Ασκληπιού ή ενός πετεινού, επίσης σύμβολο του θεού. Την ημέρα που ακολουθούσε, οι ασθενείς περιέγραφαν τι είδαν στον ύπνο τους στους ιερείς, και ανάλογα με το όνειρο, τους δινόταν κάποια αγωγή για να ακολουθήσουν, εάν ο ασθενής δεν είχε ήδη θεραπευτεί.

Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, η ίδια η φύση της Εγκοίμησης είχε μυητικά χαρακτηριστικά, οπότε απαιτούνταν ειδικές γνώσεις από τους ιερείς και θεραπευτές, ωστόσο δεν υπήρχαν διακρίσεις: Η αναζήτηση της θεραπείας ήταν δικαίωμα όλων, πλουσίων και φτωχών, ανεξαρτήτως κοινωνικής θέσης- ωστόσο εξαιρούνταν οι πολύ βαριά άρρωστοι/ ετοιμοθάνατοι, αλλά και οι έγκυες.

Κώστας Μαυραγάνης , https://www.huffingtonpost.gr

 ----------------------------------

Σύμφωνα με τους Πυθαγόρειους, στον ύπνο η ψυχή απελευθερώνεται από το σώμα και πετάει ψηλά όπου συναντάει ανώτερα όντα και συνομιλεί μαζί τους. Αυτή η μυστική αντίληψη για το ονείρεμα προέρχεται από Ορφικές δοξασίες.

Σήμερα δεν υπάρχει εγκοίµηση και ονείρεμα με σκοπό την έμπνευση από την ψυχή, ούτε ναοί αφιερωμένοι στον Μορφέα, στους οποίους να κοιμούνται άνθρωποι για να ονειρευτούν. 
Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η εποχή του θαυμαστού ονειρέματος πέρασε, ούτε ότι οι θείοι απεσταλμένοι, που μας φέρνουν τα όνειρα, μας έχουν εγκαταλείψει. 
Οι ναοί και τα άδυτα μπορούν να βρεθούν μέσα μας και οι θεοί επίσης.