ΣΚΥΡOΔΕΜΑ (τσιμέντο) ΤΟΥ 1000 π.Χ. ΙΔΙΑΣ ΠΟΙΟΤΗΤΟΣ ΜΕ ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ

Έχει καλλιεργηθεί η άποψη ότι οι τεχνολογικές γνώσεις των αρχαίων Ελλήνων ήταν ελάχιστες και υπολείποντο κατά πολύ των επιστημονικών τους θεωριών. Όμως ένα πλήθος ιστορικών μαρτυριών, που συστηματικά αποσιωπώνται, καταδεικνύουν το εντελώς αντίθετο. Ακόμη και κάποια διασωθέντα μνημεία της αρχαιότητας παρουσιάζουν ως προς την τεχνολογία τους και τις ιδιότητές τους εκπληκτικά επίπεδα γνώσεως, που είναι γνωστά σε λίγους ερευνητές σήμερα. Παράδειγμα αποτελούν οι αποδείξεις για την επιστήμη της Χημείας, ένα γνωστικό κλάδο του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού με τεχνολογικές εφαρμογές που δεν υπολείποντο σε τίποτε των σημερινών, κλάδο που εν τούτοις είναι λησμονημένος από το διεθνές ακαδημαϊκό κατεστημένο. Ο Ιωάννης Τσαγκάρης, καθηγητής της Χημείας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, είναι απ’ τους ελάχιστους ερευνητές, που εδώ και χρόνια προσπαθεί να ανασύρει απ’ την ιστορία την θαμμένη γνώση των προγόνων μας. Ακολουθεί η συνέντευξη που παραχώρησε ο καθηγητής κ. Τσαγκάρης στο περιοδικό “Δαυλός” που φωτίζει άγνωστες πτυχές της Χημικής επιστήμης στην αρχαία Ελλάδα, καθώς και η συνέντευξη του κ. Ευσταθιάδη του μηχανικού που έκανε την μελέτη του αρχαίου σκυροδέματος.

Τσιμέντο στην αρχαία Ρόδο!

ΕΡΩΤΗΣΗ: Κύριε Τσαγκάρη, ελάχιστα γνωρίζουμε σήμερα για τις Χημικές γνώσεις των αρχαίων Ελλήνων. Ποια είναι η κυρίαρχη άποψη που προβάλλεται σχετικά με την γέννηση αυτής της επιστήμης;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Οι περισσότεροι και σήμερα δέχονται, ότι η Χημεία έχει τις ρίζες της στην Αίγυπτο, που διέσωσαν οι Άραβες αλχημιστές και κατόπιν οι αλχημιστές του Μεσαίωνα. Η Ελληνική συμβολή δεν ήταν καθόλου γνωστή παλαιότερα, αλλά και σήμερα δεν προβάλλεται επαρκώς. Εκείνος που ανέδειξε την καταλυτική συνεισφορά των Ελλήνων στην γένεση αυτής της επιστήμης ήταν ο Γάλος χημικός Marcelin Berthelot γύρω στα 1888. Ο Μπερτελώ μελέτησε αρχαία και μεσαιωνικά κείμενα καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι οι χημικές γνώσεις των αρχαίων Ελλήνων ήταν μεγάλες και πέρασαν στην Αλεξάνδρεια της Ελληνιστικής εποχής. Στην Ελλάδα συνεχιστής των απόψεων του Μπερτελώ και πρωτεργάτης της ανάδειξης της Ελλάδος ήταν ο Μιχαήλ Στεφανίδης από την Λέσβο, καθηγητής της Ιστορίας των Φυσικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Πέρα από τις ιστορικές πηγές, που ερεύνησαν αυτοί οι δύο επιστήμονες, υπάρχουν αρχαιολογικά κατάλοιπα, που να καταδεικνύουν ένα μέρος της γνώσης αυτής;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Βεβαίως. Για παράδειγμα στην Ρόδο ήκμασε η πόλη Κάμιρος, απ’ τους Ομηρικούς χρόνους μέχρι το 400 π.Χ. , όταν ο μεγάλος αρχιτέκτονας και πολεοδόμος Ιππόδαμος έκτισε την πόλη της Ρόδου και η Κάμιρος παρήκμασε.

Στην ακρόπολη λοιπόν της Καμίρου σώζεται σήμερα κτίσμα μιας μεγάλης δεξαμενής από μπετόν, χωρητικότητας 600 κυβικών μέτρων που χρονολογείται γύρω στο 500 π.Χ. Είναι πράγματι από μπετόν με προδιαγραφές, σύσταση, ποιότητα, ποιοτική αντοχή και ελαστικότητα όμοια με τις σημερινές, σύμφωνα με εργασία του κ .Ευσταθιάδη. 

Ο Ε. Ευσταθιάδης είναι ένας πολύ καλός μηχανικός – συνταξιούχος νομίζω τώρα – με μεγάλη πείρα στα μπετόν – μπετόν αρμέ, διευθυντής του Κέντρου Ερευνών Δημοσίων έργων του ΥΠΕΧΩΔΕ. Η αξιέπαινη αυτή εργασία του έγινε το 1978, η οποία δεν αμφισβητείται πειραματικώς και αποδεικνύει ότι το μπετόν της δεξαμενής της Καμίρου είναι όμοιο και ίσως καλύτερο από το σημερινό τύπου “πόρτλαντ”.

Το εύρημα αυτό, που έχει ασφαλώς τεράστιο επιστημονικό, ιστορικό και δημοσιογραφικό ενδιαφέρον, δυστυχώς δεν προεβλήθη απ’ το Ελληνικό κράτος.

Τσιμέντο του 1000 π.Χ. αδιαπέραστο από την ραδιενέργεια;

ΕΡΩΤΗΣΗ : Είχατε αναφερθεί και στα μεταλλεία του Λαυρίου…

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : …να σας πω και για το Λαύριο. Το 1992 η Αμερικανίδα φυσικοχημικός Μάρθα Μπουντγουαίη έκανε μία ανακοίνωση σε συνέδριο στην Βοστώνη, στην οποία έλεγε ότι το κονίαμα της κατασκευής των επιχρίσεων των αρχαίων μεταλλευτικών δεξαμενών του Λαυρίου είναι αδιαπέραστο από την ραδιενέργεια. Πρόκειται για ένα είδος τσιμέντου που χρησιμοποιούσαν οι Έλληνες 3000 χρόνια πρίν – τουλάχιστον. Μάλιστα η κυρία Μπουντγουαίη συνέστησε να χρησιμοποιηθεί το υλικό αυτό ως μέσο επιχρίσεως των δεξαμενών αποθήκευσης πυρηνικών αποβλήτων!

ΕΡΩΤΗΣΗ : Κύριε Τσαγκαράκη, μας αναφέρετε σπουδαία πράγματα, που όμως ελάχιστοι γνωρίζουν.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Σας είπα: Αν δεν ήταν ο Μπερτελώ και ο Στεφανίδης – θα προσθέσω και τον καθηγητή μου στο Πολυτεχνείο Προκόπη Ζαχαρία, ο οποίος και με δίδαξε τις γνώσεις αυτές – ίσως να μην γνωρίζαμε τίποτα σήμερα. Μάλιστα ο Στεφανίδης με σειρές βιβλίων του απεδείκνυε, ότι στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν οι “χυμευταί”, κάτι αντίστοιχο των σημερινών χημικών ή χημικών μηχανικών. Ο καθηγητής Ζαχαρίας υποστήριξε, ότι η Χημεία έπρεπε να γράφεται με υ και να αναφέρεται και ως “Χυμευτική”.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Πως το δικαιολογούσε αυτό;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Οι αρχαίοι έλεγαν, πως, για να γίνει μία χημική πράξη, έπρεπε οι ουσίες να περάσουν από την κατάσταση του “χύματος”, που ήταν η λεπτή λειοτρίβηση της ύλης, πολύ λεπτή όπως το αλεύρι, για να αναμειχθεί με άλλο “χύμα” και με την διαδικασία της μεταλλοίωσης, της μεταβολής δηλαδή, θα δώσει ένα άλλο προϊόν. Η πράξη αυτή λεγόταν “χυμίζειν” ή ακριβέστερα “χυμεύειν” . Αυτοί που έκαναν την εργασία αυτή, που κατεύθυναν τους εργάτες, ονομάζονταν “χυμευταί”.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Μπορείτε να μας αναφέρετε κάποια ονόματα Ελλήνων χυμευτών που διασώθηκαν;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Είναι αρκετά. Σας αναφέρω τον Θεόδωρο τον Σάμιο (6ος π.Χ. αιών), τον Γλαύκο τον Χίο (6ος – 5ος π.Χ.), τον Αρχύτα τον Ταραντίνο, που ανακάλυψε, που ανακάλυψε και την πρώτη πετομηχανή (αεριωθούμενο) κ.λ.π.

Πως έγινε στάχτη η Ελληνική Επιστήμη;

ΕΡΩΤΗΣΗ : Γιατί δεν υπάρχουν στα αρχαία κείμενα οι λέξεις χυμευτική και χυμευτής ;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Διότι τα σχετικά βιβλία κάηκαν το 323 στη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Στην Αίγυπτο την εποχή αυτή οι Ελληνομεμφίτες είχαν αποκτήσει τεράστιο πλούτο, λόγω της ικανότητάς τους να μετατρέπουν διάφορα ευγενή μέταλλα σε χρυσό, τα οποία πούλαγαν σε υψηλές τιμές, και έτσι αποτέλεσαν απειλή για την οικονομία της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Μπορούσαν δηλαδή να φτιάχνουν χρυσό;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Όχι. Ουσιαστικά πρόκειται για επιχρυσώσεις. Τις γνώσεις αυτές τις είχαν πάρει από τους Έλληνες χυμευτάς, που με τον Μ. Αλέξανδρο έφτασαν εκεί. Έτσι ο Διοκλητιανός διατάζει, όλα τα βιβλία που περιείχαν τις λέξεις “Χυμεία” και “Χυμευτική” να καούν, όπως και έγινε. Τα έκαψαν και στο Σεράπειο και στην Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Οι στρατιώτες έμπαιναν ακόμη και σε σπίτια, όπου είχαν πληροφορίες ότι υπήρχαν τέτοια βιβλία. Και ξέρετε πως σώθηκαν μερικά; Κάποιοι χυμευτές πέθαναν πριν τον διωγμό, ήταν Αιγύπτιοι με Ελληνική μόρφωση. Όπως ξέρετε μέσα στην μούμια έβαζαν και τα αγαπημένα αντικείμενα του νεκρού. Έτσι στις Θήβες της Αιγύπτου τον 19ο αιώνα βρέθηκαν δύο μούμιες, που περιείχαν χειρόγραφα Χυμευτικής, τα οποία μεταφέρθηκαν στο μουσείο Λέυντεν της Ολλανδίας, που αναφέρουν εκπληκτικά πράγματα: Παρασκευή χρωμάτων, γυαλιών, τεχητών πολύτιμων λίθων, επιχρυσώσεις, όπως ακριβώς κάνουν σήμερα, και ονομασίες στοιχείων όπως π.χ. η σημερινή σόδα ήταν το “νίτρον” αρχαίων Ελλήνων. Αυτά διάβασε ο Μπερτελώ και πείσθηκε, πως η σημερινή επιστήμη της Χημείας προέρχεται απ’ τους αρχαίους Έλληνες. Το “λεξικό της Σούδας” - και όχι του “Σουΐδα”, όπως το λένε – αναφέρει, ότι σύμφωνα με το διάταγμα του Διοκλητιανού στην Αλεξάνδρεια, και πιθανώς και σε άλλες πόλεις της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, κατακάηκαν “ΤΑ ΠΕΡΙ ΧΥΜΕΙΑΣ ΚΑΙ ΧΡΥΣΟΥ ΤΟΙΣ ΠΑΛΑΙΟΙΣ ΑΥΤΩΝ ΓΕΓΡΑΜΜΕΝΑ ΒΙΒΛΙΑ ΠΡΟΣ ΜΗΚΕΤΙ ΠΛΟΥΤΕΙΝ ΑΙΓΥΠΤΙΟΙΣ ΕΤΙ ΤΟΙΑΥΤΗΣ ΠΕΡΙΓΙΓΝΕΣΘΑΙ ΤΕΧΝΗΣ, ΜΗΔΕ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΑΥΤΟΥΣ ΘΑΡΡΟΥΝΤΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΝ ΡΩΜΑΙΟΥΣ ΑΝΤΑΙΡΕΙΝ” [= τα περί χημείας και χρυσού βιβλία που είχαν γράψει οι αρχαίοι, για να μην πλουτίζουν πια οι Αιγύπτιοι ασχολούμενοι με την τέχνη αυτή και με τα χρήματα να αποκτούν θάρρος, για να επαναστατούν εναντίον των ρωμαίων].

ΕΡΩΤΗΣΗ : Ασφαλώς οι χημικές γνώσεις των Ελλήνων θα επηρέασαν τις φιλοσοφικές τους αντιλήψεις για την ουσία της ύλης;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Βεβαίως. Οι χυμευτές, αυτοί οι πρακτικοί φιλόσοφοι, ήταν κατά κάποιο τρόπο η πειραματική πλευρά και ταυτόχρονα η εφαρμογή της επιστημονικής θεωρίας.

“Εξ ανατολών το φως”; ή μήπως όχι...

ΕΡΩΤΗΣΗ : παρ’ όλη αυτή την πληρότητα η κατεστημένη άποψη διεθνώς μιλά για την γέννηση του Πολιτισμού αλλού και όχι στην Ελλάδα.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Ακούστε, τα πράγματα είναι απλά. Η επιστημονική γνώση είναι καθαρή Ελληνική σκέψη. Από την ιστορική πλευρά υπάρχουν πολλά κείμενα αρχαίων συγγραφέων, ενώ αντίθετα κείμενα Περσών, Βαβυλωνίων, Χαλδαίων, Αιγυπτίων, Φοινίκων δεν υπάρχουν. Η παλαιά Διαθήκη είναι το μόνο κείμενο που αναφέρεται στην ύλη, όμως καθαρά θεοκρατικά. Οι Ελληνικές αντιλήψεις αντίθετα συμβαδίζουν με τις σημερινές κατακτήσεις της επιστήμης. Αυτά σκοπίμως αποκρύπτονται διεθνώς από ανθελληνικά κέντρα και από θεωρίες όπως του μπερνάλ ή του χάντινγκτον.

Καταλαβαίνετε πως αν δεν υπήρχε ο Μπερτελώ, δεν θα ξέραμε τίποτε για την συμβολή των Ελλήνων στην Χημεία. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με όλες τις επιστήμες.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Υπάρχει σε κάποιο Ελληνικό πανεπιστήμιο έδρα Ιστορίας της Χημείας, ώστε να ανασκευαστούν οι κατασκευασμένες απόψεις;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Όχι. Υπήρχε όσο ζούσε ο Στεφανίδης και την κρατούσε γιατί ήταν ο Στεφανίδης. Προσπαθούμε σήμερα να την καθιερώσουμε και πάλι. Εγώ θέλω να κάνω το χρέος μου στην επιστήμη που υπηρετώ. Να καταδείξω δηλαδή την συμβολή των προγόνων μας. Αν ήμουν γιατρός θα το έκανα στην Ιατρική.

[Παν. Λ. Κουβαλάκης - Περιοδικό ΔΑΥΛΟΣ τ. 226 (Οκτώβριος 2000)]

Στον λόφο όπου εντοπίζεται η ακρόπολη της αρχαίας Καμίρου στην Ρόδο, πλησίον του ναού της Αθηνάς Καμιράδος, βρίσκεται αρχαιότατη δεξαμενή χωρητικότητας 600 περίπου κυβικών μέτρων. Η δεξαμενή αυτή, το κτίσιμο της οποίας χρονολογείται κατά προσέγγιση στο 900 π.Χ., είναι κατασκευασμένη από ένα υλικό σκληρό και αδιάβροχο, η παρουσία του οποίου προέτρεψε προ πολλών ετών τον επίτιμο διευθυντή του τ. Υπουργείου Δημοσίων Έργων κ. Ευστάθιο Ευσταθιάδη, που βρισκόταν για επαγγελματικούς λόγους στην Ρόδο, να λάβει δείγματα του υλικού αυτού και να προχωρήσει σε χημική ανάλυσή τους. Όπως τελικά διεπίστωσε, πρόκειται για ένα μείγμα αδρανούς υλικού, το οποίο συνιστά έναν τύπο σκυροδέρματος (τσιμέντου), που ελάχιστα διαφέρει από το εν χρήσει σημερινό (τύπου πόρτλαντ). Ο κ. Ευσταθιάδης συνέγραψε και ειδική μονογραφία για το θέμα με πληθώρα ιστορικών, τεχνικών και χημικών πληροφοριών.

Ακολουθεί η συνέντευξη που παραχώρησε ο κ. Ευσταθιάδης στο περιοδικό "ΔΑΥΛΟΣ"

ΕΡΩΤΗΣΗ : Θα ήθελα να μας πείτε, κ. Ευσταθιάδη, εάν υφίστανται διαφορές μεταξύ του σκυροδέματος που ανακαλύψατε στην Κάμιρο και του σημερινού εν χρήσει μπετόν.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Ουσιαστικά δεν έχουν καμία απολύτως διαφορά. Η τεχνολογία του σημερινού μπετόν, που χρησιμοποιείται στα οποιαδήποτε έργα, οικοδομές, λιμάνια, γέφυρες, αεροδρόμια κλπ, είναι ακριβώς ίδια με αυτήν του αρχαίου Ελληνικού μπετόν. 

Μία μικρή ωστόσο αλλά αξιοπρόσεκτη και σημαντική υπέρ του αρχαίου Ελληνικού σκυροδέματος διαφορά είναι, ότι οι αρχαίοι πρόσεξαν να δώσουν στην τσιμεντένια μεμβράνη, που παρεμβάλλεται μεταξύ όλων των κόκκων της συνθέσεως του μπετόν, λίγο μεγαλύτερο πάχος απ’ ότι βλέπει κανείς στο σημερινό μπετόν. 

Αυτό αποτελεί μία από τις αποδείξεις της σοφίας των αρχαίων Ελλήνων μηχανικών.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Εκτός απ΄ το συγκεκριμένο δείγμα της Καμίρου, ενδέχεται το σκυρόδεμα να ήταν γνωστό και εν χρήσει και σε άλλα μέρη του Ελλαδικού χώρου;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Είχα παρακαλέσει το Υπουργείο Πολιτισμού να μου υποδείξει θέσεις κι άλλων αρχαίων κατασκευών, κυρίως δεξαμενών. Πράγματι μου είχε στείλει ένα πίνακα με υπάρχουσες δεξαμενές και σε άλλα μέρη του Ελλαδικού χώρου. Η διατήρηση όμως της στεγανοποίησης των αυτών δεν ήταν τόσο καλή, όσο αυτή της προτύπου κατασκευής της Καμίρου.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Γνωρίζουμε, κ. Ευσταθιάδη ότι το τσιμέντο είναι εφεύρεση των τελευταίων εκατό ετών από τους Άγγλους. Πως συνέβαινε οι αρχαίοι Έλληνες να γνωρίζουν ένα πανομοιότυπο υλικό στην εποχή τους;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Οι τεχνικοί είχαν την σοφία, παράλληλα με όλες τις άλλες φιλοσοφικές τοποθετήσεις τους, να παρατηρήσουν ότι το χώμα της Σαντορίνης, που είχε βγει από το ηφαίστειο, έχει ιδιαίτερες ιδιότητες, που το κάνουν να διαφέρει από όλα τα γνωστά ανά τον Ελλαδικό χώρο εδάφη. 

Πειραματίστηκαν επάνω σ’ αυτό, αφού τους κίνησε την περιέργεια, και κατέληξαν όχι μόνο να το χρησιμοποιούν αναμιγνύοντάς το με ασβέστη, ο οποίος τους ήταν ήδη από παλαιότερα γνωστός, αλλά και να παράγουν μία “λάσπη”, η οποία άντεχε περισσότερο στο νερό και μπορούσε να πήξει μέσα σε αυτό, σε αντίθεση με άλλα κοιτάσματα από φυσική άμμο και ασβέστη. Αλλά εν συνεχεία, αφού επεξέτειναν τις μελέτες τους, διεπίστωσαν ότι το λεπτότατο υλικό της “Θηραϊκής γης”, που υφίσταται σε πολύ μικρό ποσοστό, ίσως κάτω του 20%, είναι και το πλέον ουσιώδες. 

Γι’ αυτό το λόγο επενόησαν κάποια γνωστή μόνο σ’ αυτούς μέθοδο την οποία εφήρμοσαν σε εκτεταμένη κλίμακα για την παραγωγή των γεωδών χρωστικών υλών, τις οποίες χρησιμοποιούσαν για την βαφή και ζωγραφική των αρχαίων Ελληνικών αγγείων. Κατασκεύαζαν έτσι αυτά τα απαράμιλλα έργα τέχνης, η αντοχή των οποίων ακόμα και μέσα στην θάλασσα με την πάροδο όχι μόνο των αιώνων αλλά και των χιλιετιών παραμένει αναλοίωτη.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Είναι γνωστό ότι η παρασκευή τσιμέντου σήμερα προϋποθέτει την καύση των συστατικών σε καμίνους. Αυτό συνέβαινε και τότε;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Σε ότι αφορά την παραγωγή, η διαφορά με το σημερινό τσιμέντο είναι ότι σε όλη την υφήλιο παρασκευάζεται μέσα σε απλές καμίνους, στις οποίες προσθέτουν το μίγμα των πρώτων υλών, το οποίο ψήνεται εκεί, ενώ στην αρχαία Ελλάδα θεωρώ ότι χρησιμοποιούσαν διπλές καμίνους. Η μία εξ’ αυτών δεν ήταν άλλη από το ηφαίστειο, όπου στα έγκατα της γης ψηνόταν το φυσικό γεώδες υλικό, που κατόπιν χρησιμοποιούσαν ως πρώτη ύλη, για να παρασκευάσουν το τσιμέντο. Το δεύτερο καμίνι ήταν το τεχνητό, όπου έψηναν τον ασβεστόλιθο και έβγαζαν ασβέστη. Σε συνδυασμό τώρα της μεθόδου της “υδαταιώρησης” του επεξεργασμένου υλικού του ηφαιστείου, της αναμίξεως δηλαδή της Θηραϊκής γης με νερό και της αφαιρέσεως του νερού μετά από εικοσιτετράωρη καθίζηση, πετύχαιναν την λήψη του ανωτάτου στρώματος της στάθμης, που αποτελεί και το ένα συστατικό του τσιμέντου. Το δεύτερο συστατικό, όπως είπαμε, ήταν ο ασβέστης που ψηνόταν σε δεύτερο καμίνι. Τα δύο αυτά υλικά σε ορισμένη αναλογία μεταξύ τους και με την προσθήκη νερού δίνουν ένα κράμα, που έχει τις ίδιες χημικές ιδιότητες με το σημερινό τσιμέντο “Portland”. Επομένως η μόνη ουσιαστική διαφορά του αρχαίου τσιμέντου με το σημερινό τσιμέντο είναι, ότι το πρώτο παρήγετο με βάση την εμπνευσμένη τεχνολογία των αρχαίων Ελλήνων τεχνικών.

[Μάριος Μαμανέας - Περιοδικό ΔΑΥΛΟΣ τ. 226 (Οκτώβριος 2000)]

Πηγή: http://www.kairatos.com.gr/skyrodema.htm , http://www.kairatos.com.gr/

ΟΙ ΝΥΜΦΕΣ ΤΩΝ ΔΕΝΤΡΩΝ

Tα Δέντρα, λέει μια παράδοση, «έχουνε ψυχή κι ακούνε και νιώθουνε… Γι’ αυτό, λένε, μια βολά που κοβ’ ένας ένα δέντρο, τ’ άκουγε που βόγγαγε κάθε τσεκουριά που το βάραγε. Και το παράτησ’ ο άνθρωπος και το ‘βανε στα πόδια».

H αφήγηση, που με πλήθος παραλλαγές συναντιέται σχεδόν σε όλους τους λαούς και εποχές, δεν αποσκοπεί μόνο να συνετίζει όσο, κυρίως, να μεταφέρει το αρχέγονο δέος και τον επιβαλλόμενο σεβασμό προς ένα ξεχωριστό πλάσμα της φύσης.

H ιδέα ότι το δέντρο ανήκει στην αμφίβολη και υποβλητική σφαίρα ύπαρξης ανάμεσα στον κόσμο των εμψύχων και στον φυτικό κόσμο, είναι παλαιότατη. 

Σύμφωνα με την Αρχαία Ελληνική Μυθολογία η θεά Δήμητρα ρωτά τον υλοτόμο που επιχειρεί να κόψει την ιερή βελανιδιά της:

«Tις μοι καλά δένδρεα κόπτει;», – ποιος είναι ο βέβηλος που κόβει την ιερή βελανιδιά της;

Ήταν ο αλαζόνας βασιλιάς Eρυσίχθων, που είχε δώσει εντολή να υλοτομήσουν το ιερό της άλσος. Στα χτυπήματα του τσεκουριού η βελανιδιά, δέντρο πελώριο με κορμό δεκαπέντε οργιές χοντρό, αναστέναξε κι από την πληγή έτρεξε αίμα· και η νύμφη που ζούσε μέσα του, πεθαίνοντας μαζί του, προέβλεψε την τιμωρία του ιερόσυλου Ερυσίχθονα, που ήταν να δέρνεται ακατάπαυστα από αιώνια πείνα.

- «Ποιος μου κόβει τα καλά δέντρα;»

Έλαβε αμέσως (η Δήμητρα) της Νικίππης τη μορφή, που ιέρεια οι πολίτες δημόσια την ορίσανε, κι αφού πήρε στα χέρια στεφάνια, παπαρούνες και στον ώμο κρέμασε κλειδί, είπε, να μαλακώσει τον κακό κι αναίσχυντο άντρα:

- «Παιδί μου, που τα δέντρα κόβεις τ᾽ αφιερωμένα στους θεούς, παιδί μου ησύχασε, αγαπημένο τέκνο στους γονείς σου, πάψε, και τους βοηθούς σου απότρεψε μην κι οργιστεί η Δήμητρα η Σεβάσμια, τον ιερό της τόπο που ξεκάνεις».

Τότες εκείνος αγριοκοιτάζοντας, όπως τον κυνηγό στα Τμάρια όρη αγριοκοιτάζει λιονταρίνα που μόλις ξελεχώνεψε, κι έχει, όπως λένε, βλοσυρό το βλέμμα,

- «φύγε, της είπε, μη σου μπήξω το μεγάλο μου πελέκι στο κορμί. Μ᾽ αυτά τα ξύλα ωραία θα φκιάσω στέγη του σπιτιού μου, όπου τραπέζια πλούσια για τους συντρόφους μου κι ευχάριστα θα παραθέτω».

Ετούτα είπε το παιδί και η Νέμεση σημείωσε την ύβρη. Η θεά εξοργίστηκε πολύ, τη θεϊκή μορφή της πάλι παίρνοντας. Τα πόδια της στη γη, μα η κεφαλή της άγγιζε τον Όλυμπο.

Κι εκείνοι μισοπεθαμένοι από το φόβο όταν είδανε τη Σεβαστή, απότομα αρατίστηκαν, στους δρυς τα χάλκινά τους παρατώντας σύνεργα.

Τους άλλους άφησε η θεά να φύγουν, αφού απ᾽ ανάγκη τον ακολουθούσαν, γιατί ήταν υποτακτικοί του, όμως έτσι μίλησε στον ασεβή αρχηγό τους:

- «Ναι, ναι! τη στέγη φκιάξε σκυλομούρη, όπου τραπέζια θα κάνεις. Θα ᾽ναι αργότερα συχνές οι ευωχίες σου».

Αυτά είπε εκείνη, όμως βάσανα τρανά στον Ερυσίχθονα μαγείρεψε.

ΚΑΛΛΙΜΑΧΟΣ, Ὕμνοι (6.24-6.65).

Η ανάθεση δένδρων και αλσυλλίων ή δασών σε ιερά αποτελεί έμμεση πρόνοια για την προστασία τους από την αλόγιστη ξύλευση. Η σύνδεση των δέντρων με θεούς, ημίθεους και νύμφες απηχεί αυτήν την πρόνοια, τον σεβασμό και την αγάπη προς τα δέντρα, που, βουβά καθώς είναι, δεν μπορούν να υπερασπιστούν την ύπαρξή τους. Τα δέντρα που ανήκαν σε ιερά από την αρχαιότητα, εκκλησιαστικά και μοναστηριακά δέντρα στα χριστιανικά χρόνια, προστατεύονταν από την κοπή και την κακοποίηση. Oι παραδόσεις τονίζουν εμφατικά την τιμωρία των βέβηλων.

Η Μυθολογία μας θέλει να κατοικούνται τα δάση των βελανιδιών από τις Δρυάδες και τις Αμαδρυάδες, τις νύμφες που προστάτευαν τα δένδρα, που απολάμβαναν τη βροχή, έκλαιγαν όταν τα δέντρα έχαναν τα φύλλα τους και πέθαιναν μαζί τους όταν αυτά κόβονταν.

Οι Αμαδρυάδες συνδέονται με τα δένδρα, είναι η ψυχή τους και αναπτύσσονται με αυτά. Όταν το δένδρο κόβεται, η νύμφη πεθαίνει, μεταφέρεται σε άλλο δένδρο και ο ένοχος τιμωρείται. Έχουν ονόματα, όπως Καρύα, Βάλανος, Κράνεια, Μορέα, Πτελέα και είναι κόρες του Οξύλου.

Αντίθετα οι Δρυάδες είναι αθάνατες και είναι νύμφες του δάσους. Πήραν το όνομά τους από την «δρυν». Συχνά οι Δρυάδες συνέρχονταν με θεούς και Σειληνούς μέσα στις χαράδρες, αλλά και καταδιώκονταν συνήθως από τους Σατύρους.

Γνωστή Δρυάδα ήταν η Ερατώ που με τον Αρκάδα απέκτησε τον Αζάνα, τον Αφείδαντα, τον Έλατο. Άλλες ήταν η Φιγαλεία και η Τιθορέα που έδωσαν ονόματα στις αντίστοιχες πόλεις της Αρκαδίας και της Φωκίδας, καθώς επίσης κι η Ευρυδίκη η σύντροφος του Ορφέα.

Η δρυς ήταν ιερό φυτό του Δία και γνωρίζουμε ότι στο μαντείο της Δωδώνης, η γέρικη βελανιδιά, που ονομαζόταν και «ιερά φηγός», έπαιζε σημαντικό ρόλο, καθώς οι ιερείς κάθονταν κάτω από αυτήν και έδιναν τους χρησμούς με βάση το θρόισμα των φύλλων.

Για το μαντείο της Δωδώνης, η παλαιότερη μαρτυρία που έχουμε είναι του Ομήρου. Εκεί λατρευόταν αρχικά η θεά Γαία, στην οποία θυσίαζαν τον ιερό ταύρο που γονιμοποιούσε τη γη. Αργότερα, όταν εισήχθη η λατρεία του Δία και της Δρυός, η Γαία έγινε Διώνη και οι δύο ζούσαν στα κλαδιά της ιερής βελανιδιάς, όπως πιστευόταν. Από ένα κλαδί βελανιδιάς κρεμόταν και το χρυσόμαλλο δέρας στο ιερό πεδίο του Άρεως στην Κολχίδα.

Φωτογραφία πίνακας του Γάλλου ζωγράφου, Émile Jean-Baptiste Philippe Bin (10 February 1825 – 4 September 1897), με Αμαδρυάδα και ξυλοκόπο.

Μυσταγωγία - Μυθαγωγία

===================

Η ΔΗΜΗΤΡΑ ΤΙΜΩΡΕΙ ΤΟΝ ΕΡΥΣΙΧΘΟΝΑ

ΝΥΜΦΕΣ - ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΣΕ ΕΠΤΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ

Ο ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΤΑ ΔΑΣΗ

ΦΙΛΛΙΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΦΩΝ - Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΑΜΥΓΔΑΛΙΑΣ

Η Ελληνική Μυθολογία μας διηγείται τον μύθο της Αμυγδαλιάς που κάθε χρόνο την Άνοιξη φοράει τα λευκά της.

Μετά την λήξη του Τρωικού Πολέμου ο βασιλεύς της πόλεως των Αθηνών Μενεσθεύς ή Μενεσθέας σκοτώθηκε στην Τροία και τον διαδέχθηκε ο Δημοφών ή Δημοφώντας. Ο Δημοφών ήταν γιος του Θησέα και της Φαίδρας.

Ταξιδεύοντας στο Αιγαίο με σκοπό να επιστρέψει στην Αθήνα, έφθασε στις ακτές της Θράκης. Στην ακρογιαλιά έπαιζε μια παρέα κοριτσιών. Ανάμεσά τους ήταν και η Φυλλίδα η κόρη του βασιλιά Σίθωνα. Ο Δημοφώντας επικεφαλής των ναυτών ζήτησε από τα κορίτσια να μην φοβούνται. Οι άνδρες έψαχναν απλά μια πηγή για να γεμίσουν με νερό τα άδεια τους δοχεία. Η βασιλοπούλα γοητευμένη από τους ευγενικούς τρόπους του νεαρού Δημοφώντα και εμπιστευόμενη το ένστικτό της κάλεσε τους στρατιώτες στο παλάτι όπου τους φιλοξένησαν με τιμές. Η πριγκιποπούλα γοητεύτηκε από την στάση και το παράστημα του Δημοφώντα. Μα και κείνος δεν έμεινε αδιάφορος από την χάρη και την ομορφιά της κόρης. Ο Έρωτας δεν άργησε να έλθει. Ήταν φλογερός και αμοιβαίος. Τον γάμο των δυο νέων ευλόγησε ο βασιλιάς Σίθωνας εκτιμώντας το ήθος και την ευγενική καταγωγή του γαμπρού του. Τίμησε δε την ένωση αυτή με πλούτη και γη από το βασίλειο του φροντίζοντας να μην λείψει τίποτα από τους νεόνυμφους.

Όμως την χαρά και την ευτυχία του έγγαμου βίου τους, σκίαζε για το νεαρό βασιλόπουλο η νοσταλγία της πατρίδας του. Έτσι ζήτησε από την νεαρή σύντροφό του να του επιτρέψει να ταξιδέψει για λίγο μέχρι την Αθήνα. Η κοπέλα διστακτικά δέχτηκε και μετά από λίγο τον αποχαιρετούσε φιλώντας τον τρυφερά και κουνώντας του το μαντίλι του αποχαιρετισμού. Τον παρακάλεσε να μην καθυστερήσει διόλου την επιστροφή του μα να βρεθεί σύντομα πάλι κοντά της. Το ταξίδι, όμως, ήταν μακρύ και χρονοβόρο και στην Αθήνα φίλοι και συγγενείς καθυστερούσαν την αναχώρηση του νέου.

Οι μήνες περνούσαν και η γλυκιά προσμονή της κόρης μετατράπηκε σε αβάσταχτο μαρτύριο. Φοβόταν πως κάτι άσχημο είχε συμβεί στον καλό της και ανυπόφορος πόνος σκέπαζε την ψυχή της. Όμως ο ατελείωτος χρόνος της προσμονής και οι μαύρες σκέψεις δεν έσβηναν μέσα της την ελπίδα της επιστροφής του. Ήξερε πως τα αισθήματα και των δύο ήταν τόσο δυνατά που τίποτε στον κόσμο δεν θα μπορούσε να τα σβήσει. Γιατί όμως αργούσε τόσο πολύ; Πόθος και αγωνία κατέτρωγε την όμορφη πριγκιποπούλα. Κάθε ξημέρωμα πήγαινε στο σημείο του αποχαιρετισμού και περίμενε. Στέκονταν εκεί ακίνητη με το χέρι να σκιάζει τα μάτια της και το βλέμμα καρφωμένο στο βάθος του ορίζοντα εκεί ακριβώς που χάθηκε ο αγαπημένος της. Ήξερε πως δεν την είχε ξεχάσει. Όμως η κόρη έσβηνε μέρα με την μέρα. Είχε γίνει πια τόσο χλωμή και αδύνατη που οι θεοί την λυπήθηκαν και για να μην υποφέρει άλλο την μεταμόρφωσαν σε όμορφο λυγερόκορμο δέντρο, την Αμυγδαλιά.

Κι ο Δημοφώντας όμως δεν μπορούσε μακριά από την αγαπημένη του. Αγνοώντας τις νουθεσίες φίλων και συγγενών να παραμείνει μέχρι να ανοίξει ο καιρός, εκείνος ξεκίνησε μες στην καρδιά του χειμώνα το ταξίδι της επιστροφής. Για μέρες περπατούσε μες στον βοριά, το κρύο και το χιόνι ώσπου έφτασε στη Θράκη. Αναζητώντας την αγαπημένη του έφτασε στο σημείο του αποχαιρετισμού. Εκεί ακριβώς είδε να στέκεται ένα ψηλό ξεραμένο δέντρο χωρίς καρπούς και φύλλα. Ο νέος κατάλαβε τι είχε συμβεί και βγάζοντας μια κραυγή πόνου με δάκρυα στα μάτια αγκάλιασε σφιχτά τον ξερό κορμό σαν να αγκάλιαζε το σώμα της αγαπημένης του.

Και τότε σαν από θαύμα, ζωή πλημμύρισε το άψυχο ξύλο και τα γυμνά κλαδιά του δέντρου στολίστηκαν με πανέμορφα μικρά λευκά άνθη που ανέδυαν μια υπέροχη, ντελικάτη ευωδία..»

Εικόνα πρώτη: Phyllis and Demophoon, 1870 (detail) Edward Burne-Jones (1833-1898) Watercolour © Birmingham Museums & Art Gallery

https://blogs.sch.gr/

https://www.evinikolaidou.gr/

Ο ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΘΕΟΣ

Με τον ερευνητή και συγγραφέα Αστέριο Χοϊλού 

Ο Αστέριος Χοϊλούς είναι συγγραφέας των βιβλίων «ΟΤΑΝ Ο ΜΥΘΟΣ ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ» (2015)  και «ΟΙ ΕΠΤΑ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ» (2018), εκδόσεις ΕΡΩΔΙΟΣ.  

  Ομηρικός Κύκλος - Ellenos Ellen

====================

ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ ΚΑΙ ΘΕΟΙ

ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ & ΤΟ «HAPPY» ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ

ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ - ΗΘΙΚΗ, Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ 

ΜΙΑ ΣΥΝΤΟΜΗ ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΥΣ

ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ, ΤΟ «ΑΓΚΑΘΙ» ΣΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΤΩΝ ΜΑΖΩΝ

«Το μακάριον και άφθαρτον ούτε αυτό πράγματα έχει ούτε άλλω παρέχει, ώστε ούτε οργαίς ούτε χάρισι συνέχεται· εν ασθενει γαρ παν το τοιούτον» ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ

«ΓΙΑΤΙ Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ;»

Το ερώτημα αυτό το θέτει ο Γερμανός Χάνς Γκέοργκ Γκάνταμερ, ειδικός της ερευνητικής (Κλάδου της Φιλολογίας).

Λέγει ο Γκάνταμερ ότι η Αίγυπτος, η Βαβυλώνα και η Κίνα, για παράδειγμα, ανέπτυξαν αξιόλογους πολιτισμούς, όχι όμως το είδος της «ΕΡΕΥΝΑΣ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΣ», το οποίο συνιστά την Φιλοσοφική σκέψη. Αυτό ήταν προνόμιο ΜΟΝΟΝ των Ελλήνων.

Το κλειδί του αινίγματος: «Γιατί στην Ελλάδα και όχι κάπου άλλου;» βρίσκεται στην λέξη ΑΣΤΥ.

Η Φιλοσοφία δεν νοείται χωρίς την δημόσια διάταση του βίου των Ελλήνων. Ο λόγος και το κοινωνείν, θεμελιώδη στοιχεία της Ελληνικής ζωής, γεννούν την Φιλοσοφία.

Η ακόρεστη περιέργεια των Ελλήνων, η δίψα τους για γνώση, η τάση να προσεγγίζουν κάθε τι το αξιοπρόσεκτο, τους οδήγησε σε μια νοοτροπία διαφωτισμού η οποία ξεκινά από τον Όμηρο.

Η Φιλοσοφία αρχίζει από την στιγμή που στο συνολικό κοσμολογικό πρόβλημα προτείνονται απαντήσεις βασισμένες όχι στην θρησκευτική παράδοση, αλλά στην έρευνα των αιτιών των πάντων.

Όταν λέμε ότι οι Έλληνες ήσαν οι πρώτοι Φιλόσοφοι, εννοούμε ότι πρώτοι αυτοί αναζήτησαν ορθολογικές απαντήσεις στα ανθρώπινα ερωτήματα».

Πηγή: Περιοδικό Ιερά Ελλάς.

6 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1914: Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΘΡΑΚΙΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Κορύφωση των διωγμών σε βάρος του Ελληνισμού της Θράκης υπήρξε η 6η Απριλίου 1914, η οποία έχει χαραχτεί στη μνήμη των Θρακιωτών ως το "Μαύρο Πάσχα".

Η 6η Απριλίου έχει καθιερωθεί από την Πανελλήνια Ομοσπονδία Θρακικών Σωματείων ως η Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας του Θρακικού Ελληνισμού. 

Οι διωγμοί του Θρακικού Ελληνισμού ξεκίνησαν από τον χώρο της Βόρειας Θράκης (την Ανατολική Ρωμυλία) το 1906. Τότε που οι Βούλγαροι οργάνωσαν σφαγές και διώξεις σε βάρος του Ελληνικού Στοιχείου σε πολλές πόλεις της Ανατολικής Ρωμυλίας, στην Αγχίαλο, στη Βάρνα, στη Φιλιππούπολη, στη Στενήμαχο, και εξανάγκασαν πολλούς Έλληνες της περιοχής να καταφύγουν στην τουρκοκρατούμενη Ανατολική και Δυτική Θράκη αλλά και στην ελεύθερη Ελλάδα.

Ακολούθησε, από το 1908, η γενοκτονική συμπεριφορά των Νεοτούρκων. Αφετηρία των διωγμών και της γενοκτονίας του Ελληνισμού της Ανατολής (Θράκης, Πόντου και Μικράς Ασίας) από το καθεστώς των Νεοτούρκων υπήρξε ο χώρος της Ανατολικής Θράκης. Με βίαια μέσα, εμπορικό αποκλεισμό, βαριά φορολογία, λεηλασίες περιουσιών, ομαδικές σφαγές, ατιμώσεις, καταναγκαστική εργασία σε τάγματα εργασίας εξανάγκασαν τους Θρακιώτες να εγκαταλείψουν την Ανατολική Θράκη. 

Υπολογίζεται ότι την περίοδο 1913-1917, από τους 360.000 - 370.000 Έλληνες που αριθμούσε η περιοχή, 232.000 Ανατολικοθρακιώτες εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους και να καταφύγουν στην ελεύθερη Ελλάδα και στο εξωτερικό. Άλλοι 96.000 οδηγήθηκαν στην Μικρά Ασία σε καταναγκαστικά έργα και από αυτούς επέστρεψαν στις εστίες τους, με τη λήξη του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου, μόνο οι 50.000.

Κορύφωση των διωγμών σε βάρος του Ελληνισμού της Θράκης υπήρξε η 6η Απριλίου 1914, η οποία έχει χαραχτεί στη μνήμη των Θρακιωτών ως «το Μαύρο Πάσχα». Την ημέρα εκείνη επέλεξαν οι Νεότουρκοι μη σεβόμενοι ούτε τη σημαντικότατη αυτή θρησκευτική γιορτή του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού, Κυριακή του Πάσχα, για να εκδιώξουν τους Έλληνες πολλών χωριών της επαρχίας Αρκαδιουπόλεως και Βιζύης και άλλων θρακικών περιοχών.

Η 6η Απριλίου 1914 σηματοδότησε την απαρχή των συστηματικών διώξεων σε βάρος του Θρακικού Ελληνισμού από τους Τούρκους, που ολοκληρώθηκαν το 1922 με την καταστροφή του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας, της Θράκης και του Πόντου. Γι’ αυτό και η ημερομηνία αυτή είναι πολύ σημαντική για όλους τους Θρακιώτες αλλά και για τον προσφυγικό Ελληνισμό γενικότερα.

Τους προγόνους μας, θύματα των διωγμών από Βούλγαρους και Τούρκους, είναι ιερό χρέος μας να μην τους λησμονήσουμε. Το παρόν λοιπόν ιστορικό σημείωμα αποτελεί τον ελάχιστο φόρο τιμής προς τους προγόνους μας.

Πηγή: Θρακική Εστία Δράμας

Πηγή: https://www.alexpolisonline.com/
Alexandroupoli Online 

107 χρόνια από το «Μαύρο Πάσχα» των Θρακών

6 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1941 - Η ΜΑΧΗ ΣΤΟ ΟΧΥΡΟ ΡΟΥΠΕΛ – ΤΟ ΟΧΥΡΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ!

Ημέρες και νύχτες διαρκή η γιγαντομαχία... Όλα τα ... εχθρικά κύματα θραύονται πάνω στην Ψυχή του Έλληνα Στρατιώτη.

Το πρώτο Γερμανικό πολεμικό ανακοινωθέν της 6ης Απριλίου 1941: «Τα επιτεθέντα Στρατεύματά μας, προσέκρουσαν εις πείσμονα αντίστασην. Η ικανότητα του εχθρού (Ελλήνων) για άμυνα, παραμένει αμείωτος». 
Τα ιστορικά γεγονότα: «Στις 6 Α­πρι­λί­ου 1941, απένα­ντι α­πό το Ρούπελ εί­χε α­να­πτυ­χθεί το Γερμανικό 125ο γερ­μα­νι­κό Σύ­νταγ­μα Ε­πί­λε­κτων, το ο­ποί­ο εί­χε λάβει μέ­ρος με ε­πι­τυ­χί­α, στις μά­χες της γραμ­μής Μαζινό στη Γαλ­λί­α. Σε δεύ­τε­ρη γραμ­μή η 2η Τ/Θ Γερ­μα­νι­κή και δύ­ο Βουλ­γα­ρι­κές Με­ραρ­χί­ες Πε­ζι­κού. Την Κυ­ρια­κή 6 Α­πρι­λί­ου 1941 οι Γερ­μα­νοί με το πρώ­το φως της ημέρας, αρ­χί­ζουν σφο­δρό βομ­βαρ­δι­σμό του ο­χυ­ρού με πυ­ρά πυ­ρο­βο­λι­κού.

Μι­σή ώ­ρα αρ­γό­τε­ρα, υ­πό την προ­στα­σί­α σμή­νους α­ε­ρο­σκα­φών ‘’στουκας’’, αυ­το­κι­νού­με­νο Πυ­ρο­βο­λι­κό και Πε­ζι­κό διέρ­χο­νται τον πο­τα­μό Μπιστρίτσα σε διά­φο­ρα ση­μεί­α και κα­τευ­θύ­νο­νται προς το ο­χυ­ρό. Ταυ­τό­χρο­να λέμ­βοι ε­φό­δου προ­σπα­θούν να δια­σχί­σουν τον ποταμό Στρυ­μό­να για να βρε­θούν πί­σω α­πό τα τμή­μα­τά του Ελληνικού Στρατού.

Οι τρεις πρώ­τες ό­μως θα α­κι­νη­το­ποι­η­θούν πά­νω σε συρ­μά­τι­νο πλέγ­μα που εί­χε το­πο­θε­τη­θεί για τον σκο­πό αυτό, και τα πλη­ρώ­μα­τά τους α­πο­δε­κα­τί­ζο­νται, ε­νώ οι υ­πό­λοι­ποι γυ­ρί­ζουν πί­σω.

Δευ­τέ­ρα 7 Α­πρι­λί­ου, στις έ­ξι πα­ρά τέ­ταρ­το αρ­χί­ζει και πά­λι σφο­δρός βομ­βαρ­δι­σμός Πυ­ρο­βο­λι­κού και α­ε­ρο­σκα­φών. Τα ‘’ στούκας’’ ό­μως τώ­ρα πε­τούν τό­σο χα­μη­λά, ώ­στε α­κό­μη και σή­με­ρα οι λί­γοι ε­να­πο­μείναντες στη ζω­ή πο­λε­μι­στές να θυ­μού­νται, ό­τι έ­βλε­παν τα πρό­σω­πα των πι­λό­των.

Τα γερ­μα­νι­κά τμή­μα­τα ξε­κι­νούν αλ­λά κα­θη­λώ­νο­νται ξα­νά, χω­ρίς κα­νέ­να α­πο­τέ­λε­σμα. Α­πό τις δώ­δε­κα μέ­χρι τις δύ­ο το με­ση­μέ­ρι πε­νή­ντα ε­χθρι­κά α­ε­ρο­σκά­φη βομ­βαρ­δί­ζουν τις θέ­σεις της Πυ­ρο­βο­λαρ­χί­ας του Λο­χα­γού Κυ­ρια­κί­δη, ο ο­ποί­ος ευ­ρι­σκό­με­νος ε­ντός του Κέ­ντρου Διευ­θύν­σε­ως Πυ­ρός με τον Αν­θλγό Βλά­χο, κα­τα­πλα­κώ­θη­καν α­πό τις βόμ­βες και έ­χα­σαν τη ζω­ή τους. Η γερ­μα­νι­κή διοί­κη­ση α­πό τις α­πο­γευ­μα­τι­νές ώ­ρες της ι­δί­ας η­μέ­ρας θέ­τει σε ε­φαρ­μο­γή, σχέ­διο πα­ρα­κάμ­ψε­ως των ο­χυ­ρών, α­πό την κοι­λά­δα του Στρού­μνι­τσα πο­τα­μού, προς τη λί­μνη Δοϊ­ρά­νη.

Το βρά­δυ η 2η τε­θω­ρα­κι­σμέ­νη γερ­μα­νι­κή Με­ραρ­χί­α φθά­νει στα Ελ­λη­νο-Γιου­γκο­σλα­βι­κά σύ­νο­ρα. Τρί­τη 8 Α­πρι­λί­ου, οι Γερ­μα­νοί, πα­ρά τους α­πό ε­δά­φους και α­έ­ρος σφο­δρούς βομ­βαρ­δι­σμούς, αποτυγχάνουν για ακόμη μία φορά.
Τε­τάρ­τη 9 Α­πρι­λί­ου, στις πέ­ντε το α­πό­γευ­μα, εμ­φα­νί­ζο­νται Γερ­μα­νοί αγγελιοφόροι προ του υ­ψώ­μα­τος Ούσιτα και γνω­ρί­ζο­ντας ό­τι εί­χε υ­πο­γρα­φεί η συν­θη­κο­λό­γη­ση με την Ελ­λη­νι­κή Κυ­βέρ­νη­ση στη Θεσ­σα­λο­νί­κη, α­παι­τούν την πα­ρά­δο­ση του ο­χυ­ρού.

Ο Διοι­κη­τής του «Συ­γκρο­τή­μα­τος Ρούπελ» Ταγ­μα­τάρ­χης Δου­ρά­τσος α­πο­στέλλει τον Αν­θ/λγό Δα­μια­νό α­πό το ύ­ψω­μα Οούσιτα με ε­ντο­λή, ό­πως ε­πα­κρι­βώς α­να­γρά­φε­ται στην έκ­θε­ση πο­λε­μι­κής δρά­σης του, της 12 Αυ­γού­στου 1941 να δια­μη­νύ­σει στον Γερ­μα­νό Α­ξιω­μα­τι­κό τα ε­ξής:    

ΠΡΩ­ΤΟΝ «ΤΑ Ο­ΧΥ­ΡΑ ΠΑ­ΡΑ­ΔΙ­ΔΟ­ΝΤΑΙ ΜΟ­ΝΟΝ Ο­ΤΑΝ ΚΥ­ΡΙΕΥ­ΘΩ­ΣΙΝ ΠΑ­ΡΑ ΤΟΥ Α­ΝΤΙ­ΠΑ­ΛΟΥ».

ΔΕΥ­ΤΕ­ΡΟΝ «ΤΟΙΟΥ­ΤΩΝ ΔΙΑ­ΤΑ­ΓΩΝ ΠΕ­ΡΙ Α­ΝΑ­ΚΩ­ΧΗΣ ΣΤΕ­ΡΟΥ­ΜΕ­ΘΑ ΠΑ­ΡΑ ΤΩΝ ΙΕ­ΡΑΡ­ΧΙ­ΚΩΣ ΠΡΟ­Ϊ­ΣΤΑ­ΜΕ­ΝΩΝ ΜΑΣ ΑΡ­ΧΩΝ».

ΤΡΙ­ΤΟΝ «ΔΙΑ­ΤΑ­ΓΑΣ ΛΑΜ­ΒΑ­ΝΟ­ΜΕΝ ΚΑΙ Ε­ΚΤΕ­ΛΟΥ­ΜΕΝ ΜΟ­ΝΟΝ ΤΑΣ ΠΡΟ­ΕΡ­ΧΟ­ΜΕ­ΝΑΣ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟ­Ϊ­ΣΤΑ­ΜΕ­ΝΩΝ ΜΑΣ ΑΡ­ΧΩΝ».

ΤΕ­ΤΑΡ­ΤΟΝ «Ο Α­ΓΩΝ ΘΑ ΣΥ­ΝΕ­ΧΙ­ΣΘΕΙ. ΠΑ­ΣΑ ΔΕ Α­ΠΟ­ΠΕΙ­ΡΑ ΠΡΟ­ΣΕΓ­ΓΙ­ΣΕ­ΩΣ ΤΟΥ Ο­ΧΥ­ΡΟΥ ΘΑ ΣΥ­ΝΤΡΙ­ΒΕΙ».      

Στις 23.30 λαμ­βά­νει τη­λε­φω­νι­κά και κα­τό­πιν και εγ­γρά­φως δια­τα­γή, με την ο­ποί­α ε­ξου­σιο­δο­τεί­ται ο Ταγ­μα­τάρ­χης Δου­ρά­τσος για την υ­πο­γρα­φή συμ­φώ­νου κα­τα­παύ­σε­ως των ε­χθρο­πρα­ξιών. 

Α­μέ­σως κα­λεί σε συ­γκέ­ντρω­ση τους διοι­κη­τές των Λό­χων, ό­που α­πο­φα­σί­ζε­ται ο­μό­φω­να η πα­ρα­μο­νή στο ο­χυ­ρό και η συ­νέ­χι­ση του α­γώ­να.     

Ό­μως ύ­στε­ρα α­πό ε­πι­κοι­νω­νί­α με τους προ­ϊ­στα­μέ­νους του και α­φού έ­λα­βε πλή­ρη ει­κό­να της κα­τα­στά­σε­ως α­πό την ο­ποί­α δια­πι­στώ­θη­κε το ά­σκο­πο των πα­ρα­πέ­ρα θυ­σιών, λαμ­βά­νε­ται η α­πό­φα­ση συμ­μορ­φώ­σε­ως προς τις δια­τα­γές των προ­ϊ­στα­μέ­νων του.      
Την 10 Α­πρι­λί­ου, στις 06.00 το πρω­ί με­τα­βαί­νει ο Τ/χης Δου­ρά­τσος προς συ­νά­ντη­ση Γερ­μα­νού Α­ξιω­μα­τι­κού, ο ο­ποί­ος α­φού τον συγ­χαί­ρει για την η­ρω­ι­κή α­ντί­στα­ση του ζη­τά την πα­ρά­δο­ση του ο­χυ­ρού.

Ο Τ/χης Δου­ρά­τσος α­ξιώ­νει «ου­δείς Γερ­μα­νός να ει­σέλ­θει στο ο­χυ­ρό προ της α­να­χω­ρή­σε­ως των Ελ­λή­νων μα­χη­τών» και το αί­τη­μα, με­τά α­πό λί­γο, γί­νε­ται α­πο­δε­κτό α­πό τους Γερ­μα­νούς. Την 11.00 ώ­ρα α­φού οι η­ρω­ι­κοί μα­χη­τές α­πέ­νει­μαν τι­μές προς τους πε­σό­ντες, κι­νή­θη­καν πε­ζοί μέ­σω Σι­δη­ρο­κά­στρου στις Σέρ­ρες.
Κα­τά την κί­νη­σή τους Γερ­μα­νι­κό τμή­μα στο ύ­ψος της γέ­φυ­ρας του πο­τα­μού Στρυ­μό­να, τους α­πέ­δω­σε τι­μές και οι Έλ­λη­νες ήΉρω­ες α­ντα­πέ­δω­σαν τον χαι­ρε­τι­σμό.
Εκ της δυ­νά­με­ως του ο­χυ­ρού Ρούπελ, οι α­πώ­λειες α­πό Ελ­λη­νι­κής πλευ­ράς ή­ταν 44 νε­κροί και 38 τραυ­μα­τί­ες.
Α­πό γερ­μα­νι­κής πλευ­ράς οι α­κρι­βείς α­πώ­λειες δεν έ­γι­ναν γνω­στές, ε­πλη­ρώ­θη­σαν ό­μως τρί­α νε­κρο­τα­φεί­α στην πε­ριο­χή του Προ­μα­χώ­να, το δε 125 Σύ­νταγ­μα Ε­πί­λε­κτων που ε­πι­τέ­θη­κε στο Ρούπελ, τέ­θη­κε ε­κτός μά­χης και α­πο­σύρ­θη­κε για α­να­συ­γκρό­τη­ση.

Οι α­πώ­λειες των Γερ­μα­νών κα­τά τις ε­πι­χει­ρή­σεις ε­να­ντί­ον των Ο­χυρών α­πό 6-10 Α­πρι­λί­ου 1941, έ­φτα­σαν σε 555 νε­κρούς, 2134 τραυ­μα­τί­ες και 170 α­γνο­ού­με­νους, σύμ­φω­να με Γερ­μα­νι­κές πη­γές.»

Ο Γερμανός Ταγματάρχης, Max Wuensche , μετέπειτα Αξιωματικός των SS και Υπασπιστής του Αδόλφου Χίτλερ, απευθυνόμενος στον  Έλληνα Ταγματάρχη, είπε:
«Σας διαβιβάζω τα συγχαρητήρια και τον θαυμασμό των ανωτέρων μου. Οι Γερμανοί αισθανόμενα υπερήφανοι που είχαμε αντίπαλο έναν τόσο ηρωικό Στρατό».

Ο νεαρός και σκληροτράχηλος Γερμανός Ταγματάρχης, θα γράψει στο προσωπικό του ημερολόγιο...« εδώ πάνω, ακριβώς κάτω από την κορυφή στο κεντρικό σημείο του Ρούπελ, μένουμε άφωνοι! Μπροστά η κορυφή...αδύνατον να προχωρήσουμε. Όποιος τολμήσει να ξεμυτίσει γαζώνεται. Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι τα λίγα και με δυσκολία φτιαγμένα αυτά οχυρά, θα ήταν τόσο δυνατά και μοντέρνα! Ποιος μπορούσε να πιστέψει ότι οι Έλληνας θα μας αντιστέκονταν τόσο σκληρά, με τόσο πείσμα και ηρωισμό!».

"Ρόδα φυτέψτε αμάραντα 
ολόγυρα στο χώμα

Υμνώντας τους Αθάνατους 

που κείτονται από κάτω

Εκείνοι το αίμα έδωκαν 

Λεύτεροι Εμείς να ΖΟΥΜΕ"

Μια σελίδα αφιερωμένη στους ηρωικούς μαχητές των οχυρών του Ρούπελ όπου με την αυτοθυσία τους ανέδειξαν για μια ακόμη φορά το μεγαλείο της Ελληνικής Ψυχής!: http://www.roupel.gr/

http://www.defencenet.gr/defence/ , http://www.newsbomb.gr

=====================

Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΟΧΥΡΩΝ 6 ΕΩΣ 10 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1941

1941: H ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΟΧΥΡΩΝ ΡΟΥΠΕΛ – Ο ΗΡΩΑΣ ΛΟΧΙΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΙΤΣΙΟΣ: ΤΟ ΠΑΛΙΚΑΡΙ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΣΗΜΑΙΑ

ΤΟ ΓΕΛΙΟ – Η ΒΙΤΑΜΙΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ!

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΓΕΛΙΟΥ

Κάτι τόσο απλό και καθημερινό αλλά και τόσο σημαντικό στη ζωή μας: Το γέλιο δρα ως ένας παράγοντας απελευθέρωσης από εντάσεις και αγωνίες και ότι το να γελάμε τροφοδοτεί τα θετικά συναισθήματα. Το γέλιο μας εξανθρωπίζει και μας επιτρέπει ν’ ανοίξουμε κανάλια επικοινωνίας πέρα από τις δυσκολίες. Το γέλιο χτίζει γέφυρες χαράς ανάμεσα στους ανθρώπους και εξαγνίζει τις ανθρώπινες σχέσεις. Το γέλιο «ανοίγει» την ενεργειακή μας καμπάνα, για να λαμβάνουμε με μεγαλύτερη θετικότητα τα μηνύματα επικοινωνίας μας με «τον άλλον».

Οι τρέχουσες ιατρικές έρευνες αποδίδουν στο γέλιο πολύ ευεργετικά αποτελέσματα για την υγεία και την ευημερία, δεδομένου ότι, μεταξύ άλλων θετικών αποτελεσμάτων, απελευθερώνει τις ορμόνες που ονομάζονται «ενδορφίνες» ή ορμόνες anti-stress.

Ευρέως, το γέλιο σχετίζεται με τη χαρά, την ευτυχία και την καλή διάθεση, και αποτελεί έναν εξαιρετικό μηχανισμό κοινωνικής επικοινωνίας. Αυτό είναι έτσι γιατί, στην ουσία, ο παράγοντας ενεργοποίησης του γέλιου δεν είναι η ευτυχία ή η χαρά από μόνες τους, αλλά το γεγονός ότι υπάρχει τουλάχιστον ένα άλλο άτομο, στο οποίο μπορείς να δώσεις ανοιχτά και με τρόπο ειλικρινή ένα μήνυμα. Έχει αποδειχτεί ότι η σχέση μεταξύ του γέλιου μαζί με άλλους και του γέλιου σε μοναξιά είναι 30 προς 1. Χρειάζεται να υπάρχουν ένα ή περισσότερα άτομα για να γελάμε μαζί.

Το γέλιο είναι μια έμφυτη μορφή επικοινωνίας και στενά συνδεδεμένη με την προφορική γλώσσα. Ο μηχανισμός λειτουργίας του εδρεύει στην αναπνοή και παράγεται μέσω διακοπών της εκπνοής. Είναι ο ίδιος μηχανισμός που χρησιμοποιείται για την ομιλία, μόνο που στο γέλιο χρησιμοποιείται μια μορφή ακούσια και σχεδόν ημι-συνειδητή.

Πρόσφατα, μια ομάδα ερευνητών του πανεπιστημίου της Οξφόρδης, με επικεφαλής τον καθηγητή Robin Dunbar, απέδειξε επιστημονικά ότι το γέλιο είναι ένα θαυμάσιο αναλγητικό, που αυξάνει θεαματικά τα όρια αντοχής στον πόνο. Δεν πρόκειται για ένα απλό χαμόγελο ή για γέλια ήπια ή νευρικά, αλλά χρειάζεται ένα καλό ξεκαρδιστικό γέλιο, ώστε το σώμα μας ν’ απελευθερώσει συγκεκριμένες χημικές ουσίες, τις ενδορφίνες, οι οποίες δρουν σαν ένα φυσικό αναλγητικό.

Φαίνεται πως οι ενδορφίνες που προκαλούνται από το γέλιο, εκτός του ότι κατευνάζουν τον πόνο και προκαλούν ευφορία, μπορούν να κάνουν τους ανθρώπους να έχουν περισσότερη προδιάθεση για σύσφιξη των σχέσεων, για να συμμετέχουν σε ομάδες και να εργαστούν ομαδικά, δρώντας με μεγαλύτερη γενναιοδωρία. Επίσης είναι ένα εργαλείο για ν’ αλλάξει η συμπεριφορά των άλλων: σε μια ενοχλητική κατάσταση, όπως μια διαφωνία για παράδειγμα, το γέλιο αντιπροσωπεύει μια κατευναστική χειρονομία, για να μειωθεί και ν’ αποφορτιστεί η ένταση και ο θυμός.

Αυτό θα εξηγούσε, σύμφωνα με τον R. Dunbar, γιατί πάνω από 2 εκατομμύρια χρόνια πριν, οι άνθρωποι ήταν ικανοί να σχηματίσουν μεγάλες φυλετικές κοινότητες μέχρι και πάνω από 100 μέλη, ενώ οι πίθηκοι είναι ικανοί να σχηματίσουν μόνο ομάδες μέχρι 50 μέλη. Αν και όλοι οι πίθηκοι μπορούν να γελούν, παρόλα αυτά η ικανότητα για δυνατό έντονο γέλιο και η παραγωγή ενδορφινών είναι αποκλειστική των ανθρώπων.

Έτσι μπορούμε να φανταστούμε τη σκηνή που δείχνει τους αρχαίους προγόνους μας συγκεντρωμένους γύρω από τη φωτιά για να γελάσουν. Από εκεί μπορεί να έχουν βγει οι πρώτοι παλιάτσοι που θα είχαν ενώσει τους ανθρώπους στη φυλή, χάρη στην επίδραση του γέλιου. Παρόμοιος θα ήταν ο ρόλος των γελωτοποιών στις Αυλές των Βασιλιάδων, που πάντα έχαιραν μεγάλης εκτίμησης, σχεδόν σ’ όλους τους πολιτισμούς, εκτός εξαιρέσεων, όπως στην περίπτωση του μεσαιωνικού χριστιανισμού σε συγκεκριμένες φεουδαρχικές περιοχές της κεντρικής Ευρώπης.

Άλλες ευεργετικές επιδράσεις του γέλιου, από την οπτική της ιατρικής, που μπορούμε ν’ αναφέρουμε, είναι οι ακόλουθες:

1. Οι δείκτες του στρες μειώνονται κατά τη διάρκεια του γέλιου, οι οποίοι σχετίζονται με τη μείωση των επιπέδων της επινεφρίνης και της κορτιζόλης.

2. Το γέλιο αυξάνει την παραγωγή αντισωμάτων και την ενεργοποίηση των προστατευτικών κυττάρων όπως τα λεμφοκύτταρα, «Τ» κυτταροτοξικά, που παράγουν κυτταρική ανοσία, πολύ σημαντική για την αποφυγή σχηματισμού όγκων.

3. Τα ξεκαρδίσματα ή τα χαρούμενα και επαναλαμβανόμενα γέλια βελτιώνουν τη διάθεση, μειώνουν τα επίπεδα χοληστερόλης στο αίμα και ρυθμίζουν την αρτηριακή πίεση.

4. Πρόσφατα (το 2010) ανακαλύφθηκε μια σχέση μεταξύ του γέλιου και της όρεξης, με τέτοιο τρόπο ώστε το γέλιο ν’ αυξάνει την όρεξη με τρόπο ανάλογο με τη μέτρια σωματική άσκηση.

5. Απελευθερώνει από τον φόβο και το άγχος και συμβάλλει στον κατευνασμό του θυμού. Επίσης συμβάλλει στην αλλαγή της διανοητικής στάσης που ευνοεί τη μείωση των ασθενειών.

6. Ευνοεί την πέψη, αυξάνοντας τις συσπάσεις όλων των κοιλιακών μυών και διευκολύνει την εκκένωση λόγω του ‘μασάζ’ που προκαλείται στα εντόσθια.

7. Αυξάνει τον καρδιακό ρυθμό και τον παλμό και, διεγείροντας την απελευθέρωση των “ενδορφινών”, τους επιτρέπει να εκπληρώσουν μια από τις πιο σημαντικές λειτουργίες τους, όπως είναι η διατήρηση της ελαστικότητας των στεφανιαίων αρτηριών.

8. Μειώνει την παρουσία της χοληστερόλης στο αίμα, διότι ισοδυναμεί με μία αερόβια άσκηση και βοηθά στη μείωση της γλυκόζης στο αίμα.

Το θέμα του γέλιου ως φιλοσοφικό στοιχείο είχε ήδη επισημανθεί από τον Αριστοτέλη στο δεύτερο βιβλίο της Ποιητικής, αφιερωμένο στην κωμωδία, το γέλιο, το χιούμορ και την ιαμβική ποίηση, ως αποτελεσματικούς πομπούς της αλήθειας και αντιπροσώπους της «Κάθαρσης» ή εξαγνισμού των συναισθημάτων.

Σ’ αυτό το βιβλίο, που χάθηκε κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, ο Έλληνας φιλόσοφος υπερασπίστηκε την κωμωδία και το χιούμορ ως μια αποτελεσματική δυνατότητα ν’ αμφισβητήσει τα καθιερωμένα δόγματα και ν’ αποφορτίσει την ανθρώπινη ψυχή από τις πιέσεις των δογμάτων, νόμων και από καθετί «σοβαρό» που αυτά τα πράγματα επιβάλλουν στην «πολιτισμένη κοινωνία».

Πιστεύεται ότι το λεγόμενο μεσαιωνικό “Tractatus Coislinianus”, που χρονολογείται τον 10ο αιώνα, περιείχε μια επιτομή ή περίληψη αυτού του δεύτερου χαμένου βιβλίου της Ποιητικής του Αριστοτέλη. Είναι ένα χειρόγραφο που εκθέτει μια θεωρία της κωμωδίας ακολουθώντας την παράδοση της Αριστοτέλειας Ποιητικής.

Σ’ αυτό επιβεβαιώνεται ότι η κωμωδία προκαλεί το γέλιο και την ευχαρίστηση και, γι’ αυτό,  έναν εξαγνισμό (κάθαρση) από τα λογοκρινόμενα αισθήματα, συνειδητά ή ασυνείδητα, από το καθιερωμένο περιβάλλον (το κοινωνικό στάτους) και περιγράφει τα μέσα που χρησιμοποιούνται και τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να προκύψει η κάθαρση. Αυτό το χειρόγραφο βρίσκεται σήμερα στην Εθνική Βιβλιοθήκη του Παρισιού.

Από μια πιο εσωτερική και βαθιά όψη, το γέλιο έχει επίσης μαγικές ιδιότητες. Όπως λέει ο Octavio Paz, στο δοκίμιό του για τη «μαγεία του γέλιου»:

«Η εργασία εξανθρωπίζει τον κόσμο και αυτός ο εξανθρωπισμός είναι αυτό που του δίνει νόημα. Το γέλιο… είναι θείο και όχι ανθρώπινο. Με το γέλιο ο κόσμος ξαναγίνεται ένας τόπος παιχνιδιού, ένας ιερός χώρος  και όχι χώρος δουλειάς. Η δράση του δεν είναι διαφορετική από αυτή της θυσίας: αποκαθιστά τη θεία κατάσταση της φύσης, τη ριζική της μη-ανθρώπινη κατάσταση. Ο κόσμος δεν είναι φτιαγμένος για τον άνθρωπο. Ο κόσμος και ο άνθρωπος είναι φτιαγμένοι για τους θεούς. Η εργασία είναι σοβαρή. Ο θάνατος και το γέλιο της αρπάζουν τη βαριά μάσκα της. Για τον θάνατο και το γέλιο ο κόσμος και οι άνθρωποι ξαναγίνονται παιχνίδια» ή θα λέγαμε… «δάχτυλα» στα χέρια των Θεών» .

Στην Αρχαία Ελλάδα, ο μύθος του Διόνυσου Ζαγρέα, του θείου βρέφους που γεννιέται γελώντας και παίζει με τα θεϊκά παιχνίδια του, που συμβολίζουν τα Στοιχεία του Σύμπαντος, είναι στην ίδια γραμμή σκέψης.

Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για τον ιαπωνικό μύθο της εξόδου της ηλιακής θεάς Amaterasu από την κρύπτη της σε μια σπηλιά, που δεν μπορεί να ελέγξει τα γέλια της μπροστά στην πρόκληση του άσεμνου χορού μιας θεάς, επίσης και για τα διάσημα «χαμογελαστά πρόσωπα» του πολιτισμού Totonaca-Veracruz στο αρχαίο Μεξικό, με την επιρροή των Olmeca, στα οποία αναφέρεται ο προαναφερθείς Octavio Paz.

Τελικά το γέλιο απομακρύνει και ελαχιστοποιεί τα προβλήματα και μας βοηθά με πολύ θετικό τρόπο ν’ αντιμετωπίζουμε καλύτερα τις δυσκολίες της καθημερινής ζωής, με καλή διάθεση και αισιοδοξία. Ας μάθουμε λοιπόν να γελάμε από την καρδιά μας. Το γέλιο είναι όπως ένα είδος βιταμινών που δίνει καλή υγεία στην Ψυχή.

Συγγραφέας: Πλάνας Γιώργος

https://www.filosofikilithos.gr/

============================

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΓΕΛΙΟ

ΑΡΧΑΙΟ ΧΙΟΥΜΟΡ ΑΘΑΝΑΤΟ

ΟΙ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ – ΓΝΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ!!!

Τα βιολογικά και θεραπευτικά αποτελέσματα του ηλιακού φωτός μόλις προ ολίγων ετών άρχισαν να μελετώνται επιστημονικώς. Ορθότερο θα είναι εάν πούμε ότι η μελέτη του ήλιου ως θεραπευτικού παράγοντος μόλις άρχισε και ότι υπολείπονται ακόμη άπειρα ζητήματα προς επίλυση, στο ευρύτατο πεδίο που προσφέρεται στις έρευνες των σοφών και των ιατρών.

Εν τούτοις παρατηρούμε ότι από τα αρχαιότατα χρόνια ο ήλιος εξάσκησε ένα είδος μαγείας επί της ανθρωπότητας και ότι οι αρχέγονοι άνθρωποι αισθάνονταν την δύναμη της ζωής και της ισχύος που πηγάζει από τον ήλιο.

Από τους αρχαίους Έλληνες και Ρωμαίους βρίσκουμε, εκτός των μύθων, σκέψεις περί της χρήσεως του ήλιου στην υγιεινή και την ιατρική. Ο Ηρόδοτος, επί παραδείγματι, περιγράφει το ηλιακό λουτρό και του αποδίδει ενέργεια εξόχως δυναμωτική). Στην εποχή εκείνη, 484 π.κ.ε., συνδυάζονταν το ηλιακό λουτρό με λουτρό άμμου, που θερμαινόταν από τις ηλιακές ακτίνες και τερμάτιζε με ψυχρό λουτρό. Προς αποφυγή της συμφορήσεως κατά την διάρκεια του ηλιακού λουτρού τοποθετούσαν στο κεφάλι των ασθενών οθόνας εμποτισμένες με νερό.

Ο Αντύλλος (300 μ. κ.ε.) περιγράφει επίσης το ηλιακό λουτρό και το συνιστά ως μέσο ιάσεως πλείστων ασθενειών και ισχυροποιήσεως του οργανισμού. Αναφέρει μάλιστα ο συγγραφέας την επάλειψη συγκεκριμένων αλοιφών επί του δέρματος, που η ηλιακή ενέργεια ή μάλλον η επίδραση καθίστατο μεγαλύτερη και καταφανέστερη.

Στις πολυτελείς επαύλεις τους οι Ρωμαίοι είχαν εγκαταστήσει, είτε επί της στέγης των μεγάρων τους είτε παραπλεύρως, εγκαταστάσεις ειδικές για τα ηλιακά λουτρά, τα solaria. Πλείστοι συγγραφείς τους περιγράφουν για εκείνα τα χρόνια την χρήση και τις μεθόδους Ηλιοθεραπείας (βλέπε Κικέρωνα, Πλίνιο, Κέλσο, Αβικέννα και Γαληνό).

Δεν πρέπει όμως και να αποκρύπτουμε ότι οι γνώσεις μας επί του ζητήματος αυτού δεν προόδευαν όσο έπρεπε, διότι τα σημερινά μέσα της έρευνας, δεν μας επιτρέπουν να κατανοήσουμε όλα τα φωτοχημικά και ακτινοηλεκτρικά φαινόμενα, τα γεννώμενα εκ της επιδράσεως των διαφόρων ηλιακών ακτινοβολιών επί των κυττάρων και των ιστών του οργανισμού.

Εκτός των άνω δυσχερειών πρέπει να αναφέρουμε ακόμη μία, η οποία παρουσιάζεται σε όλες τις ανακαλύψεις ή νέες μεθόδους και επομένως και στην ηλιοθεραπεία, το ότι η αλήθεια ή μάλλον η επιστημονική αξία μιας νέας μεθόδου δεν πρέπει να ζητηθεί ούτε στους ενθέρμως υπερασπιζόμενους την μέθοδο αυτή, ούτε στους συστηματικώς αρνούμενους σε αυτή κάθε αξία, αλλά στο μέσο μεταξύ των δύο γνωμών πρέπει να κείται η αλήθεια.

Ο χρόνος όπως σε όλα τα πράγματα θα φανερώσει την αλήθεια. Ότι δυνάμεθα προς το παρόν να πράξουμε συνίσταται στο να εκθέσουμε σε συντομία τα όσα μέχρι τώρα γνωρίζουμε για την ηλιοθεραπεία, μελετώντας με όλη τη δυνατή αντικειμενικότητα, τις αποδείξεις εκείνων που εργάζονται για την πρόοδο της επιστήμης επάνω στο αυτό το ζήτημα.

Οι βασικές πηγές βιταμίνης D είναι η έκθεση στην ηλιακή ακτινοβολία, η διατροφή και τα τυχόν συμπληρώματα διατροφής που χρειάζονται ορισμένα άτομα με ιδιαίτερα χαμηλά επίπεδα της βιταμίνης.

Εγχειρίδιον ηλιοθεραπείας-Β.Γ. Τσινούκα Ιατρού

(απόσπασμα)

Πηγή: https://agnantos.wordpress.com/