ΜΙΝΩΪΚΟΣ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΑΝΑΛΟΓΙΚΟΣ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗΣ

Τον πρώτο αναλογικό υπολογιστή στην ιστορία της ανθρωπότητας είχαν ανακαλύψει οι Μινωίτες, όπως υποστηρίζει ο κρητικός ερευνητής αιγαιακών γραφών, Μηνάς Τσικριτσής.

Σύμφωνα με τον ερευνητή, το μινωικό αντικείμενο, που είχε βρεθεί το 1898 στο Παλαίκαστρο Σητείας, προηγήθηκε του «Μηχανισμού των Αντικυθήρων» κατά 1.400 χρόνια και είναι ο πρώτος αναλογικός υπολογιστής στην Ιστορία και μάλιστα φορητός.

«Αναζητώντας μινωικά ευρήματα με αστρονομικές απεικονίσεις στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου, εντοπίσαμε μια λίθινη μήτρα από την περιοχή του Παλαίκαστρου Σητείας. Στην μήτρα αυτή είχαν αναφερθεί ο Στέφανος Ξανθουδίδης και ο Άρθουρ Έβανς, διατυπώνοντας ότι τα ανάγλυφα σύμβολα που εμφανίζονται στην επιφάνεια της μήτρας συσχετίζονται με τον Ήλιο και τη Σελήνη», τονίζει ο κ. Τσικριτσής.

Όπως εξηγεί ο κρητικός ερευνητής αφού πρώτα αναλύθηκε η ανάγλυφη απεικόνιση του ακτινωτού δίσκου στο δεξιό μέρος της μήτρας αυτής, στη συνέχεια τεκμηριώθηκε η χρήση αυτού, ως μήτρα για την κατασκευή ενός μηχανισμού, που χρησίμευε ως αναλογικός υπολογιστής προσδιορισμού εκλείψεων. Ταυτόχρονα εξετάσθηκαν οι χρήσεις του μηχανισμού ως ηλιακό ρολόι και ως όργανο υπολογισμού γεωγραφικού πλάτους.

«Η κατασκευή αυτή έχει τη δυνατότητα να προσδιορίσει την ώρα και το γεωγραφικό πλάτος ενός τόπου αν χρησιμοποιήσουμε τα τρία εργαλεία, δύο βελόνες κι έναν διαβήτη, που υπάρχουν στην μήτρα πάνω από το δίσκο», τονίζει ο κ. Τσικριτσής.

Και εξηγεί: «Ο ακτινωτός δίσκος έχει στην περιφέρεια 25 τριγωνικά σχήματα αν τα αριθμήσουμε ανά μισή ώρα και τοποθετήσουμε μία βελόνα κάθετα στο κεντρικό βαθούλωμα και προσανατολίσουμε τον κεντρικό σταυρό σε βορρά – νότο, τότε η σκιά της βελόνας δείχνει το σημείο του ακτινωτού δίσκου που αντιστοιχεί στην ώρα της παρατήρησης. Φαίνεται λοιπόν ότι ο μηχανισμός αυτός θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως ημερήσιο ηλιακό ρολόι χειρός (12,5 ωρών). 

Από αυτή τη χρήση προκύπτει ότι η ώρα αντιστοιχεί σε περίπου 58 λεπτά, πολύ κοντά στην ώρα που χρησιμοποιείται σήμερα. Θεωρώντας ότι ένας τριγωνικός δείκτης (ακτινωτό τμήμα) αντιστοιχεί σε περίπου μισή ώρα, οι πέντε κουκίδες που υπάρχουν πάνω σε κάθε τριγωνικό δείκτη χωρίζουν αυτόν σε 5 μικρότερες μονάδες χρόνου, διάρκειας περίπου 6 σημερινών λεπτών».

Εξηγώντας ο κ. Τσικριτσής τη χρήση του μηχανισμού για τον υπολογισμό του γεωγραφικού πλάτους, τονίζει ότι «αν ο χρήστης του δίσκου χρησιμοποιούσε ως όργανα, μία βελόνα και μία λαβίδα, που υπάρχουν στο αποτύπωμα του πλακιδίου και σημείωνε ανά δύο εβδομάδες την άκρη της σκιάς όταν μεσουρανεί ο Ήλιος, τότε θα μπορούσε με την γωνία «ω» να καταγράφει το γεωγραφικό πλάτος του τόπου που βρίσκεται. Έτσι σε μελλοντική απομάκρυνση του από τον τόπο του στο βορρά, βρίσκοντας τη γωνία απόκλισης τού τόπου του θα μπορούσε, παρατηρώντας τη σκιά της βελόνας, την αντίστοιχη εβδομάδα, να προσδιορίσει πόσο βόρεια κατευθύνθηκε, ώστε να μπορεί να επιστρέψει».

«Γράφοντας το βιβλίο μου για την «Αστρονομία του Κρητομυκηναϊκού Πολιτισμού», έφτασα και στο συγκεκριμένο εύρημα. Πρόκειται γι’ έναν μικρό, φορητό, αναλογικό υπολογιστή που προσδιορίζει όλες τις εκλείψεις και κάνει την ίδια δουλειά με τον “Μηχανισμό των Αντικυθήρων”, τον οποίο μέχρι πρόσφατα θεωρούσαμε τον αρχαιότερο μηχανικό υπολογιστή», δηλώνει και προσθέτει: «Επιπλέον, όμως, τα αντίγραφα αυτού του δίσκου έχουν τη δυνατότητα να δουλέψουν ως ηλιακά ρολόγια, αν τοποθετηθεί μία βελόνα κάθετα στο κέντρο και προσανατολιστεί ο κεντρικός σταυρός σε βορά-νότο. Παράλληλα μπορούσαν να προσδιορίζουν το γεωγραφικό πλάτος. Είναι ένα όργανο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί και στη ναυσιπλοΐα αλλά και στην Αστρονομία».

Λειτουργία μέχρι σήμερα

«Συνδυάζοντας τις γνώσεις μου για τον Μινωικό Πολιτισμό και την Αστρονομία κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η λειτουργία του μηχανισμού αυτού αφορούσε τη μέτρηση του χρόνου και την πρόβλεψη σεληνιακών και ηλιακών εκλείψεων», μας ανέφερε. Η εντυπωσιακή αποκάλυψη του κ. Τσικριτσή λειτουργεί μέχρι και σήμερα καθώς, όπως αναφέρει, «διαπιστώνω με το αντίγραφο που κατασκεύασα ότι ο υπολογιστής αυτός είναι σε θέση να προβλέπει τις εκλείψεις. Το επιβεβαίωσα ξεκινώντας από την ολική σεληνιακή έκλειψη στις 21 Δεκεμβρίου 2010 και έφθασα να προβλέπω όλες τις εκλείψεις μέχρι το 2018 χρησιμοποιώντας τον δίσκο αυτόν».

Ο ακτινωτός δίσκος του -15ου αιώνα χωρίζεται σε δύο ημικύκλια, που το καθένα έχει 29 και 30 χαράξεις. Αυτά τα ημικύκλια αναπαριστούν δύο σεληνιακούς μήνες 29,5 ημερών, που αρχίζουν και τελειώνουν με πανσέληνο.

Αν, κάθε μέρα, μετακινείται δεξιόστροφα μία βελόνα στον εσωτερικό κύκλο (της Σελήνης) και κάθε δύο μήνες μετακινείται μία άλλη βελόνα με τον ίδιο τρόπο στην περιφέρεια με τα ακτινωτά τριγωνικά δόντια που έχουν 112 τρύπες, τότε καταγράφεται η πορεία της Σελήνης ως προς τη θέση των δεσμών.

Η πορεία του Ήλιου καταγράφεται στον κύκλο της περιφέρειας του Δίσκου με κίνηση αντίθετη από την κίνηση της Σελήνης, ώστε κάθε περίπου 6 μέρες να κινείται μία θέση. Αν συνέπιπτε ο Ήλιος να είναι κοντά σ’ ένα δεσμό και η Σελήνη σε πανσέληνο ή νέα Σελήνη τότε έχουμε έκλειψη.

«Οι Μινωίτες γνώριζαν για το φυσικό φαινόμενο που ονομάζεται “Σάρος”», αναφέρει ο κ. Τσικριτσής και εξηγεί πως «πρόκειται για το γεγονός ότι οι εκλείψεις επαναλαμβάνονται με την ίδια σειρά κάθε 18,5 σεληνιακά χρόνια».

Ο κ. Τσικριτσής, σημειώνει ακόμη ότι «πάνω στη μήτρα που βρέθηκε υπήρχαν δύο βελόνες και μία λαβίδα. Ένας διαβήτης, δηλαδή. Οπότε μ’ αυτά τα εργαλεία το δουλεύεις άνετα. Θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε ένα μικρό «portable» χρησιμοποιώντας τους όρους της σύγχρονης τεχνολογίας. Το σημαντικό είναι ότι αυτό το εύρημα αλλάζει την ιστορία της Τεχνολογίας, καθώς είναι μια εφεύρεση προγενέστερη του Μηχανισμού των Αντικυθήρων».

http://www.elikoncc.info/?p=2313

--------------------------------------------

ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΑ ΟΡΓΑΝΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΚΥΘΗΡΩΝ: ΟΙ ΕΠΙΓΡΑΦΕΣ ΦΩΤΙΖΟΥΝ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ

ΝΕΑ ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΩΝ ΑΝΤΙΚΥΘΗΡΩΝ

ΚΑΙ ΝΕΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΑΝΤΙΚΥΘΗΡΩΝ ΣΤΟ ΦΩΣ

ΜΑΓΙΚΗ ΑΕΡΟΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Ο ΧΙΟΝΙΣΜΕΝΟΣ ΟΛΥΜΠΟΣ ΞΕΠΡΟΒΑΛΛΕΙ ΜΕΣΑ ΑΠ' ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ

«Ο θρόνος του Δία» αναφέρει ο Κώστας Ρωσσίδης που φωτογράφισε από αεροπλάνο τον χιονισμένο Όλυμπο, οι κορυφές του οποίου βρίσκονταν πάνω από το παχύ στρώμα χαμηλών νεφώσεων και ομίχλης, αναφέρει το Meteo που αλίευσε τη φωτογραφία στο Facebook. 

Ο Κώστας Ρωσσίδης που απολαμβάνει συχνά τη γη από ψηλά έχει φωτογραφίσει αρκετά εντυπωσιακά τοπία.

Περισσότερα στο https://m.lifo.gr/

Το γιγαντιαίο πιθάρι της Αμαθούντας που άρπαξε από την Λεμεσό ένας Γάλλος αρχιτέκτονας και εκτίθεται στο Λούβρο. Γιατί θεωρείται μοναδικό στον κόσμο.

Η ιστορία της κλοπής των Αρχαίων μνημείων δεν είναι άγνωστη. Ιδίως κατά την περίοδο της Οθωμανικής κατάκτησης σε Ελλάδα και Κύπρο και της ασυδοσίας πολλοί Ευρωπαίοι βρήκαν την ευκαιρία να αρπάξουν τους θησαυρούς των Αρχαίων Ελλήνων. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα η κλοπή των γλυπτών του Παρθενώνα και της Καρυάτιδας από τον Έλγιν που σήμερα βρίσκονται στη Βρετανία.

Το πιθάρι της Αμαθούντας λίγο πριν μετακινηθεί 

(χαλκογραφία του 1865)

Μία άλλη ιστορία αρχαιοκαπηλείας, που κατέληξε σε ένα από τα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου, είναι αυτή του πίθου της Αμαθούντας.

Τον Μάρτιο του 1862, ο Γάλλος αρχιτέκτονας Edmond Duhmoit επισκέφθηκε τον αρχαιολογικό χώρο στη Λεμεσό. Μετά την επίσκεψή του έγραψε στο ημερολόγιό του: «Η τελευταία μας μέρα ήταν αφιερωμένη στην Αμαθούντα, το μόνο ιερό της Αφροδίτης που δεν είχαμε επισκεφθεί. Εκεί βρήκαμε δύο τεράστιους πέτρινους πίθους διαμέτρου 3.40 μέτρων. Δεν μπορούσα να υπολογίσω το ύψος γιατί ήταν θαμμένοι στο έδαφος και μόνο ένα μέτρο εξείχε, που ήταν καλυμμένο με παραστάσεις. Αν καταφέρω να τους βγάλω από εκεί και να τους μεταφέρω στη θάλασσα, θα είναι το μεγαλύτερό μου επίτευγμα. Θα αρχίσω να μελετώ τους τρόπους και τους μηχανισμούς που χρειάζονται για να πετύχει κάτι τέτοιο και να μεταφερθούν. Αυτό θα δημιουργήσει μεγάλη εντύπωση στο Λούβρο παρόλο που οι υπεύθυνοι εκεί δεν έχουν ποτέ ασχοληθεί με ανασκαφές, μάλλον τις απεχθάνονται και δημιουργούν δυσκολίες, αλλά θα έχουμε μαζέψει αρκετά για να γεμίσουμε μια μεγάλη αίθουσα».

Τρία χρόνια αργότερα ο Γάλλος αρχιτέκτονας τα είχε καταφέρει. Αφού εξασφάλισε σχετική «άδεια» από τις οθωμανικές αρχές ξεκίνησε τη διαδικασία μεταφοράς του στη Γαλλία. Χρειάστηκαν δεκαέξι ημέρες για να μετακινηθεί το γιγαντιαίο πιθάρι και μία γαλλική κυβερνητική φρεγάτα για να μεταφερθεί στη Γαλλία. Έκτοτε, εκτίθεται στο Μουσείο του Λούβρου. Δείτε ΕΔΩ.

«Το κολοσσιαίο πιθάρι κοντά στη Λεμεσό της Κύπρου»

 (χαλκογραφία του 1809)

Το γιγαντιαίο πιθάρι

Το τεράστιας ιστορικής αξίας πιθάρι χρονολογείται γύρω στον -6ον αιώνα και είναι φτιαγμένο από ασβεστόλιθο. Θεωρείται μοναδικό στον κόσμο από τους αρχαιολόγους τόσο λόγω του τρόπου κατασκευής του όσο και λόγω του μεγέθους του.

Το ύψος του είναι 1 μέτρο και 87 εκατοστά, η περιφέρειά του 3 μέτρα και 19 εκατοστά και ζυγίζει 1,4 τόνους. Έχει τέσσερα χερούλια διακοσμημένα με κεφάλι ταύρου και για την κατασκευή του χρησιμοποιήθηκε μια και μόνο μεγάλη πέτρα.

Το γιγαντιαίο πιθάρι είχε διακοσμητική χρήση αφού μαζί με ακόμα ένα κοσμούσαν την είσοδο του Ναού της Αφροδίτης στην ακρόπολη της Αμαθούντας. Τα κομμάτια του δεύτερου πίθου είναι ακόμα ορατά. 

https://www.mixanitouxronou.com.cy

Ο Μύθος της Αμαρυλλίδος - Αποσυμβολισμός

Σύμφωνα με την Αρχαία Ελληνική Μυθολογία, η Αμαρυλλίδα ήταν μια όμορφη ντροπαλή νέα η οποία ερωτεύτηκε τον Αλταίονα. Ο Αλταίονας ήταν ένας βοσκός όμορφος σαν τον Απόλλωνα, και δυνατός σαν τον Ηρακλή.
Ο Αλταίονας όμως δεν έδειχνε κανένα ενδιαφέρον για την Αμαρυλλίδα. Η Αμαρυλλίδα αποφάσισε να κερδίσει την αγάπη του, χωρίς να νοιάζεται για τις συνέπειες.
Ο Αλταίονας όμως ασυγκίνητος από τη γοητεία της, είχε μοναδική επιθυμία να του προσφέρουν ένα λουλούδι που όμοιο του να μην υπήρχε στον κόσμο.

Η Αμαρυλλίδα πήγε και συμβουλεύτηκε λοιπόν το μαντείο των Δελφών. Εκεί της δόθηκε ο χρησμός πως θα πρέπει να φορέσει ένα λευκό φόρεμα για τριάντα νύχτες και να σταθεί μπροστά από την πόρτα του Αλταίονα, τρυπώντας το δέρμα της πάνω από το σημείο της καρδιάς. Στην συνέχεια θα έπρεπε να γράψει με το αίμα της το όνομα της πάνω στην πόρτα του. 
Από τις σταγόνες που έπεσαν στο χώμα μπροστά στην πόρτα του Αλταίονα, γεννήθηκε ένα υπέροχο φυτό. 
Έτσι όταν ένα πρωί ο Αλταίονας άνοιξε την πόρτα του, αντίκρισε ένα πανέμορφο λουλούδι με βαθυκόκκινα πέταλα, που είχε βαφτεί από το αίμα της καρδιάς της Αμαρυλλίδας.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο η Αμαρυλλίδα κέρδισε την αγάπη του Αλταίονα.

Ο μύθος θα μπορούσε να συμβολίζει την «ανώτερη ψυχή», η οποία δια μέσου της ενοποιού δύναμης του έρωτα και της ανιδιοτελούς αγάπης εξυψώνει τον άνθρωπο σε ένα «ανώτερο επίπεδο συνειδητότητας και ύπαρξης». (Ο αριθμός τριάντα συμβολίζει την ισορροπία, είναι ο αριθμός του κύκλου, και κατ' επέκταση του σύμπαντος). (*)

Ας μην λησμονούμε πως ο «έρως» στην αρχαία Ελλάδα εκτός των ριζικών ανατροπών που επιφέρει σε ανθρώπινο επίπεδο, στον μακρόκοσμο και σε κοσμογονικό επίπεδο, συμβόλιζε την αρχέγονη εκείνη δύναμη της έλξης, χάρη στην οποίαν ενώθηκαν τα στοιχεία, σχηματίζοντας τον κόσμο της ύλης και της μορφής.

Σύμφωνα με τον μυθοπλάστη, ο Αλταίονας ήταν δυνατός σαν τον Ηρακλή συμβολισμός που υποδεικνύει εκτός της μυϊκής δύναμης και της ρώμης, και την δύναμη της θέλησης  που οφείλουμε να επιδείξουμε για την επίτευξη των στόχων μας..

Εκτός όμως από δυνατός, ήταν και όμορφος σαν τον Απόλλωνα. Ο Απόλλωνας εκτός από το κάλλος, συμβολίζει το Νου και το πνεύμα. Ο νους όμως δίχως την απαραίτητη  ψυχική σύνδεση  με τον ανώτερο «εαυτό»  δεν είναι ικανός να ωθήσει τον άνθρωπο να ερωτευθεί και να «στοχαστεί» στη  ακτινοβολία της Θεϊκής υπόστασης. 

Η Αμαρυλλίδα η ντροπαλή κόρη, συμβολίζει την ανθρώπινη ψυχή που αναδεικνύει τις ανώτερες «εσωτερικές» ιδιότητες του ανθρώπου, της ανιδιοτέλειας και της αγάπης.

Όταν ο άνθρωπος καταφέρει να κοιτάξει «μέσα του», όταν αποδεσμευτεί από εγωισμούς και τις σειρήνες του «εξωτερικού κόσμου», τότε ο σπόρος του συνειδητοποιημένου ανθρώπου είναι ικανός να μετουσιώσει όλες τις ανθρώπινες και Θεϊκές δυνάμεις που δρουν εντός του, «γεννώντας έναν νέο αφυπνισμένο άνθρωπο» που αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως μία «ολότητα», μία υπόσταση ευρύτερη από αυτό το περιορισμένο κέντρο το οποίο θεωρούμε ως «εγώ»...

* Ο αριθμός τριάντα ισούται  τρεις φορές το δέκα. Το δέκα είναι το κλείσιμο του κύκλου και η επιστροφή στη μονάδα (1 + 0) .   Ο  αριθμός τρία θεωρείται ιερός αριθμός. Σύμφωνα με τον Πυθαγόρα, το τρία είναι ο πρώτος περιττός, είναι τέλειος αριθμός γιατί έχει αρχή, μέση και τέλος, γέννηση, ζωή και θάνατο. Αναφέρει χαρακτηριστικά: «To Όλον και ότι υπάρχει μέσα σε αυτό περιλαμβάνονται στον αριθμό τρία,γιατί το τέλος,το μέσον και η αρχή έχουν τον αριθμώ του όλου,που είναι η τριάδα».

Ο  Ιάμβλιχος αντίστοιχα αναφέρει πως το τρία είναι εξαιρετικού κάλλους  σε σύγκριση με όλους τους άλλους, επειδή κατέστησε τις δυνάμει ιδιότητες της μονάδας σε ενεργεία, εκφράζοντας την αναλογία, τη συνένωση.  Ακολουθώντας την φιλοσοφική προσέγγιση του Πλωτίνου πολλαπλασιάζοντας το Εν δια της τριαδικής διαιρέσεως παρεμβάλλοντας συνεχώς νέες υποδιαιρέσεις ώσπου στο τέλος δεν διαιρείται πλέον η αρχική ενότητα της ουσίας αλλά κυριαρχεί δυϊσμός μεταξύ πνεύματος και ύλης. 

Συνέπεια αυτού οι ατομικές ψυχές δεν είναι απόρροιες του Θείου Εν,   διακρινόμενες από τον βαθμό της απομακρύνσεων τους από το Έν,  αλλά κατ’ αρχήν ξεχωριστές υπάρξεις. 

Η πρώτη η πάντα άρρηκτος αρχή το Εν αδιαίρετο και ακίνητο δεν έχει καμία ιδιότητα από τις οποίες χαρακτηρίζονται τα λοιπά όντα. Μετά από αυτό έρχεται η δεύτερη αρχή ο Νους στον οποίο διακρίνεται ο κόσμος νοητός και ο κόσμος νοερός όπου μόνο αντικατοπτρισμοί τον όντων υπάρχουν, ενώ στον νοητό είναι αυτές οι ίδιες οι ουσίες. Η τρίτη αρχή είναι η ψυχή, ο δημιουργός ο οποίος εξελίσσει τις νοητές δυνάμεις.

ΠΛΩΤΙΝΟΣ 

ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ - MYSTAGOGY

Εσείς οι δυο δεν βρεθήκατε τυχαία κι ας τελειώσατε

Υπάρχουν φορές που το πεπρωμένο μας φέρνει κοντά σε κάποιους ανθρώπους και μετά μας απομακρύνει. Άνθρωποι που όσο ξαφνικά κι αν εμφανίστηκαν στη ζωή μας, το ίδιο ξαφνικά εξαφανίστηκαν· απλά και σιωπηλά, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο. Άνθρωποι που ερωτευτήκαμε και μας πρόδωσαν. Κάποιους άλλους τους προδώσαμε εμείς. Άλλες φορές πάλι, ίσως λιγότερες, το πεπρωμένο δεν διώχνει κάποια πρόσωπα. Τ΄ αφήνει να παραμένουν πλάι μας, είτε κάνοντας τη ζωή μας πιο εύκολη είτε περισσότερο δύσκολη.

Τελικά τα πρόσωπα που συναντάμε είναι τόσο τυχαία; Οι σχέσεις δημιουργούνται καθαρά από συμπτώσεις; Ή μήπως το σύμπαν έχει σχεδιάσει για τον καθένα από εμάς ένα ιδιαίτερο πλάνο και μέσω των προσώπων που συναντάμε, μας στέλνει τα μηνύματά του; Κι αν η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι καταφατική, ποια είναι η αιτία; Το σύμπαν θέλει να μας προκαλεί πόνο και να μας δοκιμάζει; Επιδιώκει να μας αφυπνίσει ώστε να εξελιχτούμε; Ερωτήματα στα οποία κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με ακρίβεια. Ίσως οι καταστάσεις που ο καθένας μας βιώνει μέσα στην κάθε σχέση που δημιουργεί, να κρύβουν αρκετές απαντήσεις.

Καθημερινά συναντάμε πολλούς ανθρώπους. Με κάποιους ταιριάζουμε αμέσως, σαν δυο σταγόνες νερού που ενώνονται σε μια μεγαλύτερη. Ερωτευόμαστε τρελά κι αναρωτιόμαστε πώς είναι δυνατό να νιώθουμε τόσο έντονα συναισθήματα για κάποιον που γνωρίζουμε τόσο λίγο. Δεν βρίσκουμε καν τις λέξεις να περιγράψουμε ό,τι αισθανόμαστε.

Με άλλους πάλι δυσκολευόμαστε, αλλά παρ’ όλ΄ αυτά κάτι μας κάνει να κολλάμε σε 'κείνους. Όσο δυσάρεστες κι αν είναι οι εμπειρίες μας κοντά τους, εμείς δεν κάνουμε βήμα μακριά τους. Κι όταν η σχέση μας δεν έχει το ιδανικό φινάλε και χωρίζουμε, είτε επειδή ήμασταν οι φταίχτες είτε τα θύματα, πονάμε πολύ. Τότε αναρωτιόμαστε «γιατί έπρεπε να μπει στη ζωή μου αυτός ο  άνθρωπος; Γιατί έπρεπε να το ζήσω όλο αυτό;». Ακόμα κι όταν διακόπτουμε τις σχέσεις μας με ανθρώπους που μαζί τους ζήσαμε άσχημες εμπειρίες, δημιουργούμε τις επόμενες σχέσεις μας με ίδια πρότυπα ανθρώπων και παρόμοια μοτίβα συμπεριφορών. Κι έτσι οι ίδιες ιστορίες επαναλαμβάνονται.

Τι λέτε; Το πεπρωμένο κάνει καλά τη δουλειά του; Το σύμπαν μας κοροϊδεύει; Θα σκεφτείτε -και θα ΄χετε και δίκιο- ότι είναι το λιγότερο τρελό να προσπαθούμε να καταλάβουμε τι θέλει το σύμπαν να μας πει, όταν, για παράδειγμα, βιώνουμε τη διαδικασία ενός χωρισμού, πονάμε και το μόνο που θέλουμε είναι να βρίσουμε και να κλάψουμε.  Σε 'κείνη τη φάση της ζωής μας δεν μπορούμε ν΄ αντιληφθούμε ότι τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Κι ενώ η φράση αυτή ακούγεται κάπως κλισέ, μέσα της κρύβονται αρκετές αλήθειες.

Το σύμπαν, η μοίρα, το πεπρωμένο ή όπως αλλιώς επιθυμεί ο καθένας από μας να το ονομάζει, στέλνει στη ζωή μας, ό,τι εκείνη τη χρονική περίοδο χρειαζόμαστε. Επειδή το σύμπαν ή ό,τι άλλο ανώτερο μπορεί να υπάρχει, δεν έχει συναισθήματα. Δεν ενδιαφέρεται για το αν κάποιος θα πονέσει ή όχι. Το μόνο που επιθυμεί είναι η εξέλιξή μας. Μας προσφέρει εμπειρίες και μαθήματα μέσω άλλων ανθρώπων και καταστάσεων, επιδιώκοντας να μας διδάξει και να μας φέρει πιο κοντά στον προορισμό μας. Μας δείχνει ότι στη ζωή δεν πρέπει να θεωρούμε τίποτα και κανέναν ως δεδομένο. Ότι όλα είναι εφήμερα. Κι ότι καθημερινά πρέπει να δουλεύουμε με τον ίδιο μας τον εαυτό, επειδή μόνο εκείνος θα ΄ναι πάντοτε μαζί μας.

Αν κάνετε νοερά ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο, θ΄ αντιληφθείτε ότι δεν είστε πλέον οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι. Θα συνειδητοποιήσετε ότι υπήρξαν ή μπορεί ακόμη και να υπάρχουν ιδιαίτεροι λόγοι, για τους οποίους είτε προσελκύετε είτε ερωτεύεστε συγκεκριμένα πρότυπα ανθρώπων. Κυρίως, όμως, θα δείτε ότι όλα όσα έχετε μέχρι σήμερα βιώσει, ευχάριστα και δυσάρεστα, σας έχουν αλλάξει. Ή σας αλλάζουν.

Κάθε πρόσωπο που έρχεται στη ζωή μας είναι μοναδικό. Είτε αυτό μείνει δίπλα μας είτε φύγει, είτε απλώς εξαφανιστεί χωρίς κάποιο συγκεκριμένο λόγο, κάτι είχε να μας πει και κάτι να μας διδάξει. Δεν πρέπει να κρατάμε κακία, όσο στραβά κι αν έληξε. Μόνο ευγνωμοσύνη κι ένα ευχαριστώ για όλα όσα μας προσέφερε· καλά και δυσάρεστα. Επειδή ο «τυχαίος» αυτός άνθρωπος κι η τυχαία-τυχερή εν τέλει συνάντησή μας, όσο κι αν αυτή διήρκεσε, μας άλλαξε.

Κάποιος, λοιπόν, λόγος υπάρχει για κάθε άνθρωπο που συναντήσαμε στη ζωή μας. Ακόμα κι αν μας έβαλε σε δοκιμασίες, μας χρησιμοποίησε, μας απογοήτευσε, μας πρόδωσε, ή μας έβγαλε τον καλύτερο εαυτό, σίγουρα κάτι μας έμαθε. Αν το σκεφτούμε πιο σοβαρά, ίσως τελικά να συνειδητοποιήσουμε ότι κανένας έρωτας δεν ήταν και τόσο τυχαίος αλλά ούτε κι αποτυχημένος.

Συντάκτης: Ελίζα Κωνσταντινίδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου

https://www.pillowfights.gr

Τα πτηνοπέδιλα του Ερμή, και ο Περσέας

Πτηνοπέδιλα, ονομάζονταν στα Αρχαία Ελληνικά τα πτερωτά σανδάλια του θεού Ερμή τα οποία έφεραν φτερά, καθώς ο Θεός, ως ο αγγελιοφόρος Θεών και ανθρώπων, διέσχιζε τα όρια ανάμεσα Άρρητο και το ρητό, το άπειρο και το περιορισμένο, το πνεύμα και την ύλη, στο ορατό και το αόρατο, την ζωή και τον θάνατο (ως ψυχοπομπός, γα αυτό τον λόγο και σύμβολο του είναι το κηρύκειο). Τα πτερόεντα σανδάλια του Ερμή ή talaria όπως ονομάζονταν στα Λατινικά για τον αντίστοιχο αγγελιοφόρο-θεό των Ρωμαίων «Mercury»,  τον συνοδεύουν πάντα ως χαρακτηριστικά υποδήματα στα πόδια του.

Τα πτερωτά του σανδάλια, τα δάνεισε ο Ερμής στον Περσέα, ώστε να καταφέρει ο ήρωας να φονεύσει την φοβερή Μέδουσα. Άλλα Θεϊκά δώρα προς τον ημίθεο ήρωα Περσέα, ήταν η αστραφτερή ασπίδα της Αθηνάς, το κοφτερό σπαθί και η περικεφαλαία του Άδη, και ο μαγικός σάκος για να μπει το κεφάλι της Γοργόνας Μέδουσας. Όλα τα εφοδιάστηκε ο Περσέας από τις Νύμφες Ναϊάδες που κατοικούσαν σε μία σπηλιά στη Σέριφο, ύστερα από προτροπή των θεών. 

Στην Εσωτερική Παράδοση, ο Ερμής συμβολίζει τον Λόγο, δηλαδή, το σύνολο όλων των διανοιών στο Σύμπαν ή σε κάποιο από τα υποσυστήματα του. Ο Ερμής δανείζει τα πτερωτά του σανδάλια στον ήρωα Περσέα, διότι ο «λόγος», είναι το κλειδί για να φονευθεί (νικηθεί) συμβολικά, ο ερπετικός-reptilican εγκέφαλος , ο οποίος είναι η βάση του υποσυνείδητου και σχετίζεται με τα ένστικτα και τη θέλησή μας για επιβίωση. Προσλαμβάνει πληροφορίες από τους δύο άλλους εγκεφάλους και παίζει βασικό ρόλο στη λήψη αποφάσεων όταν δεν μπορεί ο νεοφλοιός να ανταπεξέλθει με τη λογική. 

Η Αθηνά δανείζει την ασπίδα της (της νόησης δηλαδή) ως όπλο στον ημίθεο ήρωα Περσέα. Η Αθηνά ολοκληρώνεται ως Θεότητα με την αφομοίωση της Μέδουσας και την τοποθέτηση της στον θώρακα και την ασπίδα της, μετά τον φόνο της από τον Περσέα. Το ξίφος του Άδη είναι σύμβολο του πνεύματος, το οποίο σχίζει την πλάνη της αμάθειας και της δεισιδαιμονίας. Η περικεφαλαία του Αδη  (εκ του αΐδιου του αόρατου δηλαδή ), καθιστά τον Περσέα αόρατο, καθώς το πνεύμα και η νόηση ανήκουν στην αόρατη Θεϊκή, και πνευματική διάσταση. 

Ο  Πλωτίνος αναφέρει πως ο αγωνιστής φιλόσοφος χρειάζεται «ἄλλον τρόπον τοῦ ἰδεῖν», στρέφεται προς το Φως, στρέφεται προς τον Ουρανό. 

«Μη ζητάς, αναφέρει χαρακτηριστικά, να ιδείς με θνητά μάτια την δύναμη των πάντων.. Κλείσε τα μάτια σου και ξύπνα σε άλλο τρόπο θέασης, που τον έχει ο καθένας αλλά λίγοι τον χρησιμοποιούν… Ποτέ η ψυχή δεν θα αντικρίσει το ωραίο αν δεν γίνει πρώτα ωραία η ίδια. Γίνε λοιπόν πρώτα όλος θεϊκός και όλος ωραίος, αν θέλεις να φτάσεις στη θέαση του Θεού και του ωραίου». Ἑννεάδες, I.6. [1] 8. 17-27.

Ο σάκος συμβολίζει το υλικό μας σώμα, το οποίο κρύβει εντός του, τον ιερό ναΐσκο της Θεϊκής μας ψυχής, η οποία εξαγνισμένη από τα ένστικτα, τις φοβίες, και όλα αυτά που μας δεσμεύουν την ύλη (μύηση των μυστηρίων), αποκτάει πτερά ώστε να ατενίσει τα Ουράνια, και το Θεϊκό της λίκνο.

Ο Πλάτων (Φαίδρος 246) αναφέρει πως, τα φτερά της ψυχής συμμετέχουν στο θείο, καθώς συνιστούν μέσον ανόδου (Πέφυκεν ἡ πτεροῦ δύναμις τὸ ἐμβριθὲς ἄγειν ἄνω μετεωρίζουσα  ᾗτὸ τῶν θεῶν γένος οἰκεῖ), ενώ τρέφονται και μεγαλώνουν με το καλόν, σοφόν και ἀγαθόν· η ψυχή, λοιπόν, όταν είναι τέλεια και φτερωτή μετεωροπορεῖτε καὶ πάντα τὸν κόσμον διοικεῖ.

Μέσω αυτού του καθαρμού της ψυχής επιτυγχάνεται και η προσέγγιση της θεότητας. «Με το νου της μονάχα η ψυχή βλέπει την αλήθεια»!

ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ

ΜΗ ΣΤΑΜΑΤΑΣ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΠΡΟΒΑΤΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ, ΤΑ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΙΔΙΑ

ΜΗ ΣΤΑΜΑΤΑΣ ΝΑ ΕΞΕΛΙΣΣΕΣΑΙ. Υπάρχει λόγος που είσαι διαφορετικός. Ένα σχολείο είναι η Ζωή. Δε χρειάζεται να «μένεις στην ίδια τάξη», από φόβο μη χάσεις τους αγαπημένους σου. Η αγάπη μεταξύ σας, δε χάνεται επειδή ξέρεις περισσότερα, ούτε επειδή πήγες παρακάτω, στην «επόμενη τάξη». 

Δίδαξε τον κόσμο πώς να γίνει καλύτερος, με το παράδειγμά σου. Κάποιοι θα σε καταλάβουν, κάποιοι θα σου πουν μπράβο, κάποιοι θα σε μιμηθούν, κάποιοι θα σε χλευάσουν, κάποιοι θα θυμώσουν ακόμα. ΕΣΥ ΜΗ ΣΤΑΜΑΤΑΣ.

Οι αντιδράσεις τους, δεν αντικατοπτρίζουν αυτό που νιώθουν για σένα, αλλά αυτό που νιώθουν για τον εαυτό τους, σχετικά με την αλλαγή. Κάθε καινούργια ιδέα, συμπεριφορά, στάση ζωής, ταράζει τα νερά των γύρω. Αν κάποιος δε θέλει να ξεβολευτεί, τώρα, θα αντιδράσει. ΕΣΥ ΜΗ ΣΤΑΜΑΤΑΣ.

Καμιά εξέλιξη στην ανθρωπότητα δεν ήρθε μέσα από αυτά που θεωρούνταν δεδομένα. Φαντάσου να υποχωρούσε ο Γαλιλαίος (έλεγε η Γη κινείται γύρω από τον ήλιο… και είχε δίκιο!, ενώ για την εποχή του θεωρούνταν ακραία και αιρετική άποψη). ΓΙ’ ΑΥΤΟ, ΜΗ ΣΤΑΜΑΤΑΣ.

Ακόμα κι αν φαίνεται ότι όλοι έχουν δίκιο, αλλά εσύ ΝΙΩΘΕΙΣ ότι κάτι άλλο συμβαίνει. ΜΗ ΣΤΑΜΑΤΑΣ.

Ψάξε. Ερεύνα. Προκάλεσε κάθε σύστημα, αρχή ή πεποίθηση. Και πήγαινε παρακάτω. Η αρχή της γνώσης είναι η ερώτηση. ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΜΗ ΣΤΑΜΑΤΑΣ.

Κανείς δεν έμαθε, ό,τι νόμιζε ότι ήδη ήξερε. ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΜΗ ΣΤΑΜΑΤΑΣ.

Συνέχισε ακόμα και αν όλοι σε θεωρούν τρελό. Γιατί θέλει και μια δόση τρέλας, εδώ που τα λέμε, για να μπας κόντρα στις νόρμες και τα δεδομένα του μυαλού σου. Μια αλαφρότητα. Με στεγανά δεν προχώρησε κανείς. ΜΗ ΣΤΑΜΑΤΑΣ.

Να αναρωτιέσαι… να ψάχνεις απαντήσεις. Αν κάτι νιώθεις ότι «δεν πάει καλά»… τότε ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ.

Εμπιστέψου την εσωτερική σου φωνή.

Μη τη θυσιάζεις για να τα έχεις καλά με όλους. Δε χρειάζεται. Μπες στον ποταμό της ζωής και ρεύσε μαζί του. Μη τη θυσιάζεις γιατί άλλοι είναι ειδήμονες και πώς είναι δυνατόν εσύ να ξέρεις καλύτερα. Κι όμως είναι. Αν όλοι οι μεγάλοι επιστήμονες, ηγέτες, καλλιτέχνες, άνθρωποι που έφεραν αλλαγή στον κόσμο μας, σκέφτονταν έτσι, δε θα είχαν κάνει τίποτα. Μην θυσιάζεις την Ψυχή σου για κανέναν. Χόρτασε ο κόσμος θυσίες! Ηγέτες θέλει. Πραγματικούς. Από αυτούς που δεν κοιτούν το προσωπικό συμφέρον, αλλά θέλουν να βάλουν το λιθαράκι τους, για να πάει αυτός ο κόσμος μισό βήμα μπροστά.

Τέτοιος ηγέτης, υπάρχει μέσα στον καθένα μας!

Σε εσένα που φροντίζεις τα ζώα… σε εσένα που κάνεις εθελοντισμό κάθε είδους… σε εσένα που νοιάστηκες… σε εσένα που δε γύρισες τη μούρη σου από την άλλη… σε εσένα που έδωσες το χέρι… σε εσένα που βοήθησες κάποιον στο ΑΤΜ… σε εσένα που έδωσες τη θέση σου στο λεωφορείο… σε εσένα που περίμενες υπομονετικά στην ουρά σου και δε χώθηκες,  από σεβασμό, όχι επειδή είσαι αργόσχολος… σε εσένα που λες καλημέρα και φωτίζεις με χαμόγελο τη μέρα κάποιου.

ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΘΕΛΟΥΜΕ… όχι άλλες θυσίες, σε παρακαλώ. 

Τίμα την Ψυχή σου και μη σταματάς πουθενά.

Μαριάννα Μάρκου

https://www.omorfizoi.gr/

Ποιος κατασκεύασε τον Δούρειο Ίππο; - Ιλιάδος Ψ' (624 - 665)

Η Δήμητρα Λιάτσα γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη. Έκανε φιλολογικές σπουδές. Ξένες γλώσσες: Αγγλικά, Γαλλικά και Ιταλικά. Εργάστηκε επί σειρά ετών στην επιμέλεια βιβλίων. Μετέφρασε άνω των 30 τίτλων κυρίως από την Αγγλική γλώσσα. Έγραψε άρθρα σε περιοδικά και εφημερίδες, με αντικείμενο την Ελληνική Γραμματεία. Έδωσε σειρά ομιλιών προσκεκλημένη από το Ινστιτούτο Αριστοτέλης, με θέμα την Ελληνική Γραμματεία, την Ιστορία και την παιδεία.

Από το 2009 ασχολείται με την συστηματική μελέτη του Ομήρου και από το 2014 με την ανάγνωση, τον σχολιασμό και την ανάρτηση στο διαδίκτυο ολόκληρης της Οδύσσειας.

Από το 2017 έχει ξεκινήσει και την ανάγνωση, τον σχολιασμό και την ανάρτηση στο διαδίκτυο ολόκληρης της Ιλιάδος.

Έχει συγγράψει δύο βιβλία: «Τα ψέματα που λένε για την Ελλάδα» (2004) και «Η Ελληνική καταγωγή του Χριστιανικού μύθου» (2013), τα οποία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Δήλιος. 

  Ομηρικός Κύκλος - Ellenos Ellen

Η ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ

Από το βιβλίο του ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΣΙΜΟΠΟΥΛΟΥ «Η ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ», Έκτη έκδοση, Εκδόσεις Πιρόγα.

Στις αγροτικές περιοχές, η λατρεία των αρχαίων θεών, παρέμεινε “ζωντανή” ως τον 6ο-7ο αιώνα. Τον 4ο αιώνα, όταν απαγορεύτηκε η αρχαία λατρεία και διατάχθηκε το κλείσιμο ή η κατεδάφιση των αρχαίων ναών και η καταστροφή των αγαλμάτων, σε ελάχιστες περιπτώσεις εκδηλώθηκαν δυναμικές αντιδράσεις για την καταστροφή των ιερών.

Οι Χριστιανοί ιεραπόστολοι, με τις ένοπλες ακολουθίες τους, κατέστρεφαν κατά τις προσηλυτιστικές τους εκστρατείες όλα τα σύμβολα των αλλοθρήσκων. Γκρέμιζαν τα ιερά, εστίες λατρείας, τρομοκρατούσαν τους γεωργούς, ερήμωναν την ύπαιθρο, προκαλούσαν κοινωνική αναταραχή και οικονομική κρίση.

Ο ρήτορας Λιβάνιος (314-393), γνωστός αρχαιολάτρης και φίλος του αυτοκράτορα Ιουλιανού, στην περίφημη επιστολή του στον Μέγα Θεοδόσιο, γράφει χαρακτηριστικά για τους Χριστιανούς:

“Σαρώνουν τα πάντα σαν αφηνιασμένοι χείμαρροι και ερημώνουν την ύπαιθρο. Οι ναοί, αυτοκράτορά μου, είναι κτίσματα των αγρών, η ψυχή τους. Αυτές οι αγριότητες αφανίζουν τους γεωργούς, τους εξαθλιώνουν, καθώς χάνουν το θάρρος τους. Και το αποτέλεσμα: ξεπέφτουν οι χωρικοί, χάνει το Δημόσιο...Επιχειρούν (οι τοπικές εκκλησιαστικές αρχές) τον βίαιο προσηλυτισμό, εισορμούν στα χωριά και με το πρόσχημα του “σωφρονισμού”, επιδίδονται σε ληστείες”. Αυτές οι βαρβαρότητες, προκάλεσαν συσπείρωση και αντίσταση των γεωργικών πληθυσμών.

Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, καλεί τους γαιοκτήμονες του Βυζαντίου να εκχριστιανίσουν τους δουλοπάροικους και τους κολίγους στα φέουδά τους, να προσλάβουν ιερείς και να χτίσουν εκκλησίες. Ο Ιωάννης της Εφέσου (6ος αι.), περηφανευόταν ότι κατά την προσηλυτιστική του εκστρατεία, βάφτισε 70.000 ειδωλολάτρες, συχνά με κνούτο και τρομοκρατία. Ο πάπας Γρηγόριος ο Μέγας (5ος αι.), ανακάλυψε ότι στη Σαρδηνία οι χωρικοί δωροδοκούσαν τον κυβερνήτη του νησιού για να τους επιτρέπει να συνεχίζουν ανενόχλητοι την παραδοσιακή τους λατρεία.

Ο Λιβάνιος, στην επιστολή του προς τον Μέγα Θεοδόσιο, είναι καταπέλτης για τον Μέγα Κωνσταντίνο. “...βωμούς εφήκε λακτίζουσιν ανατρέπειν, ιερά δε και νεώς τους μεν έκλεισε, τους δε κατέκαυσε”. Φτάνει μάλιστα να τον κατηγορήσει ότι μετέτρεψε ναούς σε πορνεία: “τους δε βεβήλους αποφοίνας πόρνοις ενοικείν έδωκε” (Λόγος υπέρ των ναών, XVII, 7).

Στην Κύζικο του Ελλησπόντου, ο επίσκοπος Ελεύσιος (4ος αι.) γκρέμισε όλους τους αρχαίους ναούς φανατίζοντας τους εκχριστιανισμένους εργάτες του τοπικού νομισματοκοπείου και της βιοτεχνίας ενδυμάτων. Ο σοφιστής Σώπατρος από την Απάμεια, μαθητής του Ιάμβλιχου (4ος αι.), θανατώθηκε με εντολή του Μεγάλου Κωνσταντίνου, κατηγορούμενος ότι “κατέδησε τους ανέμους δι’ υπερβολήν σοφίας” (“έδεσε τους ανέμους με τη μεγάλη σοφία του”) και εμπόδισε τους νοτιάδες να φυσήξουν για να αρμενίσουν τα καράβια προς την πρωτεύουσα.

Ο Συνέσιος ο Κυρηναίος, κατηγορεί τον διοικητή της λιβυκής Πεντάπολης Ανδρόνικο, ότι μετέβαλε “την βασίλειον στοάν, το παλαιόν κριτήριον”, σε τόπο μαρτυρίων.

Ο Μέγας Κωνσταντίνος, πρώτος απαγόρευσε να στήνονται αγάλματα θεών, σε ναούς των “εθνικών” και τις τελετουργίες. Κατέστρεψε το ιερό της Αφροδίτης όπου οι πιστοί έκαναν σπονδές “επί βεβήλων και εναγών βωμών την ακόλαστον τιμώντες Αφροδίτην” .

Κατά τον Ιουλιανό, ο Κωνσταντίνος επέτρεψε να λεηλατηθούν όλοι οι θησαυροί των αρχαίων ναών για να διακηρύξει την περιφρόνησή του προς την αρχαία θρησκεία. Όπως γράφει ο χρονογράφος Ιωάννης Μαλάλας, στην Κωνσταντινούπολη δημεύτηκαν οι περιουσίες των αρχαίων ιερών.

Από τους γιους του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ο Κώνστας έδωσε εντολή να μην θιγούν οι ναοί έξω από τα τείχη των πόλεων, επειδή εκεί βρίσκονταν τα λαϊκά κέντρα ψυχαγωγίας, ενώ προστατεύονταν στην εποχή του και τα μνημεία των πόλεων. Αντίθετα, ο Κωνστάντιος έδωσε εντολή να κλείσουν όλοι οι αρχαίοι ναοί στις πόλεις και στην ύπαιθρο, απαγόρευσε τη λατρεία των αρχαίων θεών και διέταξε να θανατώνονται όσοι τελούσαν δημόσια λατρευτικές πράξεις. Σύμφωνα με τον Λιβάνιο, επέτρεψε την αρπαγή και καταστροφή των μνημείων που είχαν απομείνει και φρόντισε για τη διανομή των θησαυρών στους έμπιστους της εξουσίας. Με τη συγκατάθεση του Κωνστάντιου, ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Γεώργιος λεηλάτησε πολύτιμα έργα τέχνης και αναθήματα των ναών (Σωζόμενος, «Εκκλησιαστική Ιστορία», V, 71, Σωκράτης, «Εκκλησιαστική Ιστορία», III 2). Κατά τον Λιβάνιο η βασιλεία του Κωνστάντιου ήταν ολέθρια για τα αρχαία μνημεία. Κατεδαφίστηκαν ναοί και ιερά, ενώ καταστράφηκαν πολλά αγάλματα. Επίσης, σκοτώθηκαν πολλοί ιερείς. Μετά το «διάλειμμα» του Ιουλιανού (361-363), ακολούθησε ο Ιοβιανός (363-364), ο οποίος «την των ειδώλων εκώλυσε θεραπείαν» (Θεοδώρητος Κύρου, V, 21) και άφησε τις τοπικές εκκλησιαστικές ηγεσίες, να καταστρέφουν ναούς και αγάλματα.

Μέγας Θεοδόσιος: οι διώξεις και οι καταστροφές των αρχαίων μνημείων εντείνονται

Μέγας ΘεοδόσιοςΣτα χρόνια του Μεγάλου Θεοδοσίου, η αρχαία λατρεία ποινικοποιείται, ισοδυναμεί με έγκλημα καθοσιώσεως. Καταστράφηκαν ακόμη και τα μη λατρευτικά αγάλματα. Ο έπαρχος Κυνήγιος, ανέλαβε με αυτοκρατορική εντολή το 384, την εξαφάνιση της παλαιάς θρησκείας με βία, τρομοκρατία και βανδαλισμούς, σύμφωνα με τον Λιβάνιο.

Χρησιμοποίησε στρατιώτες για την κατεδάφιση μνημείων και έριχνε στα χυτήρια τα χρυσά και αργυρά έργα τέχνης.

Ο Λιβάνιος κατηγορεί τους μοναχούς ότι ευθύνονταν για τις καταστροφές πολλών αρχαίων ναών. Ο Θεοδώρητος γράφει ότι ο άγιος Αντώνιος έστειλε τους μοναχούς Μακάριο κα Ισίδωρο με κουστωδία σε μια νησίδα του Νείλου γεμάτη από αρχαία μνημεία και καλλιτεχνήματα, όπου κατέστρεψαν τα πάντα.

Ο Ευνάπιος γράφει ότι Χριστιανοί μοναχοί, κατά την εισβολή των Βησιγότθων στην Ελλάδα (τέλη 4ου αιώνα), προέτρεπαν τους βάρβαρους να πυρπολούν και να ξεθεμελιώνουν αρχαίους ναούς και ιερά. Ο ίδιος γράφει για τους μοναχούς ότι «ο δε βίος αυτοίς συώδης» (συς=γουρούνι). Και τα έργα τους «μύρια κακά και άφραστα».

Στην Γάζα υπήρχαν οχτώ σπουδαίοι αρχαίοι ναοί, από τους οποίους το Μαρνείον εθεωρείτο «ενδοξότερον πάντων των ιερών των απανταχού», το ενδοξότερο της οικουμένης. Ο επίσκοπος Πορφύριος, ζήτησε από τον αυτοκράτορα Αρκάδιο να τα καταστρέψει. Η σύζυγος του Αρκάδιου Ευδοξία, έπεισε τον διστακτικό αυτοκράτορα να συναινέσει. Την όλη επιχείρηση, ανέλαβε ο Κυνηγός, άνθρωπος της Αυλής και την έφερε εις πέρας. Λεπτομέρειες δίνει στο έργο του, ο Μάρκος ο Διάκονος.

Ο Βυζαντινός χρονογράφος Γ. Κεδρηνός, ο Σωκράτης και ο επίσκοπος Κύρου Θεοδώρητος, γράφουν για «δράση» του Πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεόφιλου (4ος αι.). Ο Κεδρηνός αναφέρει, ότι ύστερα από αξίωσή του αφανίσθηκαν «τα ιερά πάντα των Ελλήνων» και όλα τα αγάλματα «εχωνεύθησαν» (τα έλιωσαν σε χυτήριο).

Ο Θεόφιλος πρωτοστάτησε στην καταστροφή του Σαράπειου, την πυρπόληση της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας και τον κατακερματισμό του περίφημου αγάλματος του Σάραπι, έργο του αρχαίου Αθηναίου γλύπτη Βρυάξιδος.

Για τους βανδαλισμούς των Χριστιανών της Αιγύπτου, γράφει ο Jacques Lacarriere στο έργο του «Άνθρωποι Μεθυσμένοι από Θεό»: Σε κάθε διωγμό των θεών της ειδωλολατρίας επαναλαμβάνονται οι ίδιες σκηνές φρίκης, οι ίδιες κινήσεις του πλήθους, οι ίδιες κραυγές μίσους με φόντο τα κατασυντριμμένα αγάλματα στους δρόμους, τους πυρπολημένους ναούς και την καταδίωξη των πιστών της παλαιάς θρησκείας ως τα άδυτα των ναών».

Το παράδοξο είναι ότι ο Θεόφιλος, διόρισε επίσκοπο Πτολεμαΐδος (Κυρηναϊκής, στη σημερινή Λιβύη), τον νεοπλατωνικό φιλόσοφο και ρήτορα Συνέσιο, ο οποίος δήλωνε ανοιχτά ότι είναι οπαδός της παλαιάς θρησκείας (F. Tinnefeld).

Η εκστρατεία κατά των ειδώλων, είχε ιδιοτελή κίνητρα και εντασσόταν στους ανταγωνισμούς για εξουσία και επιρροή.

Στην Αλεξάνδρεια επίσης, ο επίσκοπος Γεώργιος, με αυτοκρατορική άδεια, επιχειρεί, συνοδευόμενος από στρατιωτική δύναμη, εισβολή στους ναούς και αρπάζει τα αναθήματα (αφιερώματα) και τα διακοσμητικά έργα τέχνης. Επικεφαλής πλήθους Χριστιανών, διαπομπεύει στους δρόμους της πόλης τα αρχαία ελληνικά λατρευτικά αγάλματα. Οι πιστοί της παλαιάς θρησκείας ξεσηκώθηκαν. Ακολούθησαν συμπλοκές με τους Χριστιανούς. Οι «Ελληνιστές», συνέλαβαν τον Γεώργιο και τον έριξαν στην πυρά! Μάλιστα, κατά τον Φώτιο, τον έδεσαν πάνω σε μια καμήλα, τον κατακρεούργησαν και τον έριξαν στη φωτιά μαζί με την καμήλα! (Patrologia Graeca, τ.104).

Ο επίσκοπος της Λαμψάκου Παρθένιος, ισοπέδωσε όλα τα αρχαία μνημεία της περιοχής του. Στην Κύζικο, ο επίσκοπος Ελεύσιος πρωτοστάτησε στην καταστροφή αγαλμάτων. Στο προάστιο της Αντιόχειας Δάφνη, καταστράφηκε το περίφημο άγαλμα του Απόλλωνος Δαφναίου. Στην Καισάρεια της Καππαδοκίας, Χριστιανοί κατεδάφισαν τους ναούς του Δία και του Απόλλωνα και το ιερό της Τύχης. Στη Μήρο της Φρυγίας, οι «χρισταμύντορες» Μακεδόνιος, Θεόδουλος και Τατιανός «… νύκτωρ επεισελθόντες (στον αρχαίο ναό) τα αγάλματα συνέτριψαν» (Ευνάπιος V, II, 1-2).

Ο επίσκοπος Απάμειας Μάρκελλος, πυρπόλησε και ισοπέδωσε, με τη βοήθεια 2.000 στρατιωτών, τον ναό του Δία. Ενώ παρακολουθούσε την πυρπόληση ενός αρχαίου ναού στον Αυλώνα, πιστοί της αρχαίας θρησκείας, τον περικύκλωσαν αιφνιδιαστικά και τον έριξαν στην πυρά. Η Εκκλησία τον ανακήρυξε άγιο. Ο Κύριλλος, διάκονος στην Ηλιούπολη του Λιβάνου, κατακομμάτιασε πολλά αρχαία αγάλματα.

Το 421, μοναχοί μπήκαν στην Ιερουσαλήμ και πυρπόλησαν αρχαίους ναούς συναγωγές.

Όλα αυτά δημιούργησαν εμφυλιοπολεμικό κλίμα και οδήγησαν σε συγκρούσεις, αντεκδικήσεις και ωμότητες.

Ο έπαρχος Ρουφίνος γκρέμισε τον ναό του Ερμή στην Αντιόχεια (376) και ο έπαρχος Γράκχος ισοπέδωσε τον ναό του Μίθρα (377). Το 393, ο Ρωμαίος αξιωματούχος Jovius κατέστρεψε τους αρχαίους ναούς της Καρχηδόνας.

Ο αξιωματούχος Maternus Kynegius, ανέλαβε μετά από εντολή του Μεγάλου Θεοδοσίου, την καταστροφή αρχαίων ναών και καλλιτεχνημάτων στις ανατολικές επαρχίες. Όταν πέθανε (388), ενταφιάστηκε στην εκκλησία των Αγίων Αποστόλων, όπου βρισκόταν το νεκροταφείο των αυτοκρατόρων.

Αλλά και ο ίδιος ο Θεοδόσιος, όπως γράφει ο Σωζομενός, μετέτρεψε τον ναό της Άρτεμης στην Κωνσταντινούπολη σε πορνείο, τον ναό της Αφροδίτης σε αμαξοστάσιο, ενώ γύρω από αυτόν έχτισε καταλύματα για άπορες πόρνες!

Μόνο ο Ουάλης, από τους αυτοκράτορες που διαδέχτηκαν τον Ιουλιανό, έδειξε ανοχή στην αρχαία θρησκεία και αυτό, γιατί είχε προσχωρήσει στον αρειανισμό. Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, τον αποκαλεί «μισοχριστότατον».

Καταστροφές ναών, αγαλμάτων και βιβλίων από τον 5ο αιώνα και έπειτα

Ο τέταρτος αιώνας, ήταν πιο καταστροφικός της ιστορίας του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Οι καταστροφές όμως συνεχίστηκαν και τους επόμενους αιώνες.

Ο Θεοδόσιος Β’ με τον νόμο 23 του 423, απειλεί τους πιστούς των παλαιών λατρειών με θάνατο και εξορία. Νομοθετείται επίσης καταστροφή όλων των βιβλίων που είναι αντίθετα στη χριστιανική παιδεία.

Όλα τα κείμενα της κλασικής γραμματείας, ρίχνονται στην πυρά. Με νόμο τον 436, γκρεμίζονται όλοι οι αρχαίοι ναοί που είχαν μείνει ανέπαφοι και συντρίβονται τα αγάλματα. Οποιαδήποτε ανυπακοή ή αντίσταση, συνεπαγόταν θανατική ποινή.

Το 451, ο Μαρκιανός νομοθέτησε την εξάλειψη των αρχαίων ναών και αγαλμάτων, απείλησε με θάνατο τους ειδωλολάτρες και με βαρύτατες ποινές τους κρατικούς υπαλλήλους που δεν εφάρμοζαν αυστηρά τον νόμο.

Το 472, ο Λέων Α’, χαρακτηρίζει έγκλημα κατά του κράτους τη λατρεία των ειδώλων. Οι κατοικίες όπου τελείται παγανιστική λατρεία, δημεύονται.

Στα χρόνια του Ιουστινιανού, ολοκληρώνεται η καταστροφή των λειψάνων του αρχαίου πολιτισμού.

Ο επίσκοπος Ιωάννης της Εφέσου, γκρέμισε αρχαίους ναούς, θρυμμάτισε αγάλματα και καυχιόταν ότι έκαψε 2.000 ειδωλολατρικά βιβλία. Στη νησίδα Φίλαι του Νείλου, η αρχαία λατρεία, συνεχιζόταν ως τα χρόνια του Ιουστινιανού. Ο στρατηγός Ναρσής, διέκοψε τη λειτουργία του ναού που υπήρχε εκεί, συνέλαβε τους ιερείς και έστειλε όλα τα αγάλματα στην Κωνσταντινούπολη. Οι τοιχογραφίες καλύφθηκαν με πηλό από τον ποταμό και πάνω σ’ αυτόν ζωγραφίστηκαν χριστιανικές παραστάσεις.

Το 529, απαγορεύθηκε η διδασκαλία της φιλοσοφίας και επιβλήθηκε το κλείσιμο των σχολών της Αθήνας.

Το 559, επί Ιουστινιανού και πάλι, διαπομπεύτηκαν στην Κωνσταντινούπολη πιστοί της αρχαίας θρησκείας, ενώ έργα τέχνης που κοσμούσαν τα σπίτια τους και οι βιβλιοθήκες τους, ρίχτηκαν στην πυρά. Ο Ιουστινιανός το 562 διέταξε να καούν έργα αρχαίων συγγραφέων και πίνακες ζωγραφικής.

Ο νεοπλατωνικός γραμματικός Παμπρέπιος, μαθητής του Πρόκλου, θανατώθηκε. Ο φιλόσοφος Ιεροκλής, στα χρόνια του Ζήνωνα, βασανίστηκε φριχτά.

Ο χριστιανισμός, εδραιώθηκε σχετικά γρήγορα στις ανατολικές επαρχίες και τις περιοχές της Β. Αφρικής. Αντίθετα στην Ελλάδα, και κυρίως στην Αθήνα, αντιμετώπισε αντιδράσεις και δυσκολίες.

Ίσως γι’ αυτό η ονομασία «Έλληνας», τουλάχιστον ως την εποχή των σταυροφοριών, ήταν μειωτική.

Ο βυζαντινός συγγραφέας Ιωάννης Μόσχος (7ος αι.), αποκαλεί τους Έλληνες «Σαρακηνούς», δηλαδή τους ταυτίζει με τους Άραβες!

Και μόλις το 1237, ο αυτοκράτορας της Νίκαιας Ιωάννης Βατάτζης σε επιστολή του προς τον πάπα Γρηγόριο Θ’ γράφει ότι «εν τω γένει των Ελλήνων η σοφία βασιλεύει».

Πηγή: ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΣΙΜΟΠΟΥΛΟΣ «Η ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ», Έκτη έκδοση, Εκδόσεις Πιρόγα.

https://www.protothema.gr

ΛΙΒΑΝΙΟΣ: ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΝΑΩΝ

Σε μια εποχή που η ανθρωπότητα διάβαινε το κατώφλι του Μεσαίωνα, ο Λιβάνιος υπερασπίστηκε τον Ελληνικό πολιτισμό και, παραμένοντας πεισματικά εθνικός, επέλεξε την οδό της αντιπαράθεσης με τον μισαλλόδοξο σκοταδισμό των πιστών του χριστιανικού δόγματος.

Στην Ελλάδα, το όνομα και το έργο του παραμένουν εδώ και αιώνες στην αφάνεια και η «επίσημη» φιλολογία τον αγνοεί σκανδαλωδώς…

Ως Έλληνας διανοούμενος, ο Λιβάνιος δεν διακατεχόταν από κανενός είδους αποστολικό ζήλο [Ο θρησκευτικός αποστολικός ζήλος δεν υπήρξε ποτέ γνώρισμα του Ελληνισμού -αντιθέτως, είναι το κύριο γνώρισμα του Ιουδαϊσμού και των αιρέσεών του. Ο Ελληνισμός ως τρόπος κοσμοθεώρησης και στάση ζωής, δεν προπαγανδίζεται ώστε να γίνει αντικείμενο μαζικής πίστης.] και έτρεφε την ψευδαίσθηση ότι αρκούσε να γίνει κανείς κοινωνός της Ελληνικής παιδείας ώστε να αναγνωρίσει την ανωτερότητά της διά βίου.

Από την πλευρά τους, οι χριστιανοί έβλεπαν στο πρόσωπο του Λιβάνιου τον ιδεώδη δάσκαλο, εκείνον που θα τους παρείχε τα εφόδια ώστε να ξεφύγουν από την πνευματική μιζέρια και να ανοιχτούν στην κοινωνία ως ισοδύναμοι των εθνικών. Έτσι, από τα χέρια του Λιβάνιου πέρασε ο αξιολογώτερος χριστιανός όλων των εποχών, ο Μέγας Βασίλειος, καθώς και το μετέπειτα «βαρύ πυροβολικό» του Xριστιανισμού, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος.

Ο τελευταίος δεν δίστασε αργότερα να επιτεθεί στον Λιβάνιο, λούζοντάς τον με βρισιές που μόνο από ένα «χρυσό στόμα» δεν θα περίμενε κανείς να βγουν: «Ω μιαρέ… Ω ληρόσοφε… Άθλιε και ταλαίπωρε».

Ο Χρυσόστομος βρίζει τον παλιό του δάσκαλο επειδή ο δεύτερος θρήνησε για τον εμπρησμό του ναού του Απόλλωνα στη Δάφνη. Στον λόγο του «Εις τον Άγιον Βαβύλαν», οργίζεται με τον Λιβάνιο που τόλμησε να πει ότι την φωτιά την έβαλε ανθρώπινο χέρι, και υποστηρίζει (ο Χρυσόστομος) ότι τον ναό τον έκαψε ο ίδιος ο θεός των χριστιανών. Και συμπεραίνει: «Πράγματι, οι Έλληνες είναι πάντα παιδιά· δεν υπάρχει ώριμος Έλληνας» -κι αυτό επειδή δεν πίστευαν, όπως εκείνος, ότι δράστης του εμπρησμού ήταν ο Θεός…

Αντιθέτως, με τον Μέγα Βασίλειο ο Λιβάνιος διατηρούσε ειλικρινή φιλία… Ύστερα από μια περίοδο διακοπής της αλληλογραφίας που διατηρούσαν, ο Βασίλειος γράφει: «Αν σκεφτώ ότι παρ’ όλο που ζεις μες στα γράμματα παραλείπεις να μου γράψεις, δεν έχω παρά να το πάρω απόφαση ότι με έχεις ξεχάσει. Αν σωπαίνεις εσύ που τό ‘χεις τόσο εύκολο να μιλάς και να γράφεις, είναι φανερό ότι αυτό οφείλεται είτε στην υπεροψία είτε στη λήθη. Εγώ όμως σ’ αυτή σου τη σιωπή απαντώ με την προσαγόρευσή μου: Χαίρε, λοιπόν, αξιότιμε, κι αν θες γράψε μου κι αν δεν σ’ αρέσει μη μου γράφεις». Η αλληλογραφία, συνεχίστηκε, άγνωστο όμως μέχρι πότε.

Το +386, τα πάντα έχουν πια κριθεί προ πολλού… Μία από τις συγκλονιστικότερες στιγμές της Ελληνικής ιστορίας: Ο πολιτισμός που επί μία χιλιετία λάμπρυνε την ανθρωπότητα, εκπροσωπείται τώρα από έναν μοναχικό γέροντα που βλέποντας τα πάντα γύρω του να γκρεμίζονται, βρήκε το θάρρος να ορθώσει το ανάστημά του και να απευθυνθεί στον αυτοκράτορα Θεοδόσιο, ηθικό αυτουργό των καταστροφών. 

Ο Λιβάνιος ήταν ένας από τους λίγους εθνικούς διανοούμενους που βγήκαν ζωντανοί από τις σφαγές της δεκαετίας του 370. 

Χάρις στο κύρος του και την ανοχή που απολάμβανε επί τρεις δεκαετίες (μιας και ως φιλόλογος, ήταν πολύτιμος δάσκαλος για τους νεαρούς χριστιανούς), ο Λιβάνιος κατά κάποιον τρόπο, είχε το ένα πόδι χωμένο στην πόρτα εμποδίζοντας την εξουσία να του την κλείσει κατάμουτρα. Εξαντλεί λοιπόν όλα τα περιθώρια ανοχής, που όπως διαπιστώνει κανείς είναι πολύ στενά: Δεν του μένει παρά να καταφύγει σε δικονομικά επιχειρήματα αλλά και να επισημάνει στον θρησκόληπτο Θεοδόσιο ότι είναι προς το οικονομικό του συμφέρον να αφήσει απείραχτους τους Ελληνικούς ναούς, ότι τα αγάλματα χάρη στην αισθητική τους αξία δεν θα ‘πρεπε να καταστραφούν, ότι ένας ναός μπορεί να στεγάσει μία δημόσια υπηρεσία, ότι οι εθνικοί είναι δουλευτάδες και παράγουν πλούτο, ενώ οι χριστιανοί είναι κηφήνες και κοινωνικά παράσιτα. 

Όμως «εις μάτην», όπως έγραψε ο ιστορικός Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος: «Εις μάτην ο περιώνυμος σοφιστής Λιβάνιος επ’ ελπίδι του να συγκινήση την ψυχήν του Θεοδοσίου, περιέγραψε τα παθήματα του Αρχαίου θρησκεύματος… Η φωνή αύτου δεν εισηκούσθη και το έργον της καταστροφής εξηκολούθησε»…

Διαβάστε: Λιβάνιος προς τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο: Υπέρ των Ελληνικών ναών:

https://www.pare-dose.net/4591  και  https://www.pare-dose.net/4591?print=pdf

ΕΙΣ ΟΙΩΝΟΣ ΑΡΙΣΤΟΣ ΑΜΥΝΕΣΘΑΙ ΠΕΡΙ ΠΑΤΡΗΣ.

Ελληνική Μυθολογία - Greek Mythology

Πολλές φορές στον λόγο μας χρησιμοποιούμε γνωστές αρχαιοελληνικές φράσεις, των οποίων όμως αγνοούμε την προέλευση. Μία από αυτές προέρχεται από την Ιλιάδα του Ομήρου και, συγκεκριμένα, την ραψωδία Μ.

Στο σημείο αυτό του έπους παρακολουθούμε τους Αχαιούς να καταδιώκονται από τους Τρώες και να κλείνονται μέσα στα ξύλινα τείχη που έχουν χτίσει μπροστά από τα πλοία τους. Ο γενναίος Έκτωρ είναι έτοιμος να διαβεί την προστατευτική τάφρο και να επιτεθεί στο τείχος, αλλά την ίδια στιγμή εμφανίζεται στον ουρανό ένα κακό σημάδι: ένας αετός πετάει από τ’ αριστερά κρατώντας στα νύχια του ένα πληγωμένο φίδι. Το ερπετό, ωστόσο, καταφέρνει να δαγκώσει τον αετό, με αποτέλεσμα εκείνος να πληγωθεί και έτσι ν’ αναγκαστεί ν’ αφήσει το θήραμά του, το οποίο πέφτει αιμόφυρτο μπροστά στους Τρώες. 

Τότε ο Τρώας Πολυδάμας φοβούμενος τον κακό οιωνό συμβουλεύει τον Έκτορα να μην επιτεθούν.

Εκείνος, όμως, θα του δώσει μια μεγαλειώδη απάντηση, που έμελλε να γίνει διαχρονική: «εἷς οἰωνός ἄριστος, άμύνεσθαι περί πάτρης» (Ένας είναι ο άριστος οιωνός, να μάχεσαι για την πατρίδα).

Ένα υπέροχο μάθημα για το Ομηρικό Έπος που όλοι οι Έλληνες οφείλουν να γνωρίζουν!

ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΣ, Ραψωδία Μ' (απόσπασμα) ΕΙΣ ΟΙΩΝΟΣ ΑΡΙΣΤΟΣ ...

Με την Ουρανία Τουτουντζή. 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ

Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΕ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ

Σε ένα πολύ σημαντικό απόσπασμα του ο Δαμάσκιος, στο έργο του "Σχόλια στον Πλατωνικό Φαίδωνα 130", καταγράφει επιγραμματικά, αλλά ταυτόχρονα πολύ εμπεριστατωμένα, την πορεία της ψυχής, όπως έχει καταγραφεί στους μύθους και δίνει το κλειδί για την αποκωδικοποίηση και ταυτόχρονα την σύνδεση των διαφόρων μύθων μεταξύ τους, και έτσι μας επιτρέπει να αποκτήσουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα και άποψη για το θέμα αυτό.

"Ότι Κορικώς μεν εις γένεσιν κάτεισιν η ψυχή,
Διονυσιακώς δε μερίζεται υπό της γενέσεως,

Προμηθείως δε και Τιτανικώς εγκαταδείται τωι σώματι.
Λύει μεν ουν αυτήν Ηρακλείως ισχύσασα,
Συναιρεί δε δια Απόλλωνος
Και της Σωτείρας Αθηνάς καθαρκτικώς τωι όντι φιλοσοφούσα,

Ανάγει δε εις τα οικεία αίτια αυτήν μετά της Δήμητρος"

Κατά τον τρόπο της Κόρης η ψυχή κατέρχεται σε γένεση,
κατά τον τρόπο του Διονύσου διασπάται κατά την γένεση,
κατά τον τρόπο του Προμηθέα και των Τιτάνων δένεται με το σώμα,
απελευθερώνεται αποκτώντας την δύναμη του Ηρακλή,
συμμαζεύεται με τον Απόλλωνα
και με την Σώτειρα Αθηνά καθάρεται με την αληθή Φιλοσοφία,

ανάγεται δε στα αίτια της με την Δήμητρα.

Βλέπουμε εδώ ότι καταγράφονται επιγραμματικά οι φάσεις της πορείας της ψυχής, αλλά ταυτόχρονα αντιστοιχούνται σε κάθε φάση οι αντίστοιχοι μύθοι:

Άνοδος και κάθοδος: Κόρη / Δήμητρα
Εγκλωβισμός και απελευθέρωση: Προμηθεύς/Ηρακλής
Διαμελισμός και επανολοκλήρωση: Διόνυσος / Απόλλων και Αθηνά

Μελετώντας λοιπόν τους σχετικούς μύθους και αποκτώντας στο μυαλό μας μια ολοκληρωμένη εικόνα του θέματος αυτού, διευρύνουμε την συνειδητότητα μας με αποτέλεσμα να διευκολυνόμαστε στην προσπάθεια μας αποκωδικοποίησης της Ελληνικής Μυθολογίας.

ΟΡΦΙΚΗ ΚΑΙ ΠΛΑΤΩΝΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ