Ο
Σωκράτης αναπαράγει σε ένα φιλικό του
πρόσωπο τον διάλογό του με τον σοφιστή
Πρωταγόρα με θέμα το διδακτό της αρετής.
Στις εισαγωγικές παραγράφους ο φιλόσοφος
αφηγήθηκε πώς βρέθηκε στο σπίτι του
Καλλία εξαιτίας της επιθυμίας του νεαρού
Ιπποκράτη να γίνει μαθητής του διάσημου
σοφιστή.ΠΛ. Πρωτ. 317e–328d: Το διδακτό της αρετής - Η αρχή της συζήτησης:
Όταν
όλοι μας πήραμε θέση, ο Πρωταγόρας είπε:
Θα είχες την καλοσύνη, Σωκράτη, τώρα που
όλοι μας είμαστε συγκεντρωμένοι, να μας
μιλήσεις για όσα πριν από λίγο είπες σε
μένα για το νεαρό; Και εγώ είπα: Πρωταγόρα,
θ' αρχίσω με τα ίδια λόγια που είπα εδώ
και λίγη ώρα, δηλαδή για ποιο ζήτημα
ήρθα: τον Ιπποκράτη από δω τον έπιασε
λαχτάρα να συναναστραφεί μαζί σου· λέει
λοιπόν ότι θα χαιρόταν αν μάθαινε ποιο
κέρδος θα έχει με το να μαθητεύσει κοντά
σου. Όλο κι όλο αυτά είχαμε να πούμε.
Πήρε
τότε το λόγο ο Πρωταγόρας και είπε:
Λοιπόν, νεαρέ μου, αν γίνεις μαθητής
μου, να τι θα πάρεις: κάθε μέρα που θ'
ακούς τη διδασκαλία μου θα γυρίζεις στο
σπίτι σου καλύτερος ― και την επομένη
πάλι το ίδιο, και κάθε μέρα, συνέχεια,
θα προοδεύεις στο καλύτερο.
Κι
εγώ ακούοντας αυτά του είπα: Δεν λες
τίποτα το παράξενο, αλλά συνηθισμένα
πράγματα, Πρωταγόρα· γιατί ακόμα κι εσύ
―που είσαι τόσο μεγάλος στα χρόνια και
τόσο σοφός― θα μπορούσες να γίνης
καλύτερος, αν βρισκόταν κάποιος να σε
διδάξει κάτι που τυχαίνει να μην το
ξέρεις. Μην απαντάς λοιπόν μ' αυτόν τον
τρόπο, αλλά πες ότι αυτή τη στιγμή αλλάζει
ξαφνικά την επιθυμία του τούτος ο
Ιπποκράτης, και τον πιάνει πόθος να
μαθητεύσει κοντά σ' αυτόν το νεαρό, που
βρίσκεται στην πόλη μας εδώ και λίγες
μέρες, τον Ζεύξιππο από την Ηράκλεια.
Τον επισκέπτεται λοιπόν ―όπως εσένα
καλή ώρα― και παίρνει κι απ' αυτόν
απάντηση ίδια με τη δική σου: δηλαδή ότι
με τη συναναστροφή του κάθε μέρα θα
γίνεται καλύτερος και θα προοδεύει. Αν
του έκανε δεύτερη ερώτηση: Σε τι λοιπόν
θα γίνω καλύτερος και ποια θα είναι η
προκοπή μου; ο Ζεύξιππος θα του έλεγε
ότι, στη ζωγραφική. Πάλι, αν πήγαινε να
βρει τον Ορθαγόρα τον Θηβαίο κι έπαιρνε
απάντηση ίδια με τη δική σου, και του
έκανε δεύτερη ερώτηση ―σε τι θα γίνεται
καλύτερος κάθε μέρα με τη συναναστροφή
του―, θα του απαντούσε ότι, στο παίξιμο
του αυλού. Μια τέτοια απάντηση δώσε
λοιπόν κι εσύ στο νεαρό και σε μένα, που
ρωτώ για χάρη του: ο Ιπποκράτης μας, με
το να συναναστρέφεται τον Πρωταγόρα,
κάθε μέρα που θα τον συναναστρέφεται
θα γυρίζει στο σπίτι του καλύτερος, και
καθεμιά απ' τις επόμενες μέρες την ίδια
πρόοδο θα έχει· σε ποια κατεύθυνση όμως,
και πάνω σε τι, Πρωταγόρα;
Κι
ο Πρωταγόρας ακούοντας τα λόγια μου
είπε: Σωκράτη, κι εσύ με ωραίο τρόπο με
ρωτάς, κι εγώ χαίρομαι ν' απαντώ σ'
ανθρώπους που ρωτούν ωραία· λοιπόν ο
Ιπποκράτης, αν έρθει κοντά μου, δε θα
πάθει ό,τι θα πάθαινε, αν συναναστρεφόταν
κανέναν άλλο σοφιστή· γιατί, έξω από
μένα, οι άλλοι βλάπτουν τους νέους: την
ώρα που οι νέοι πάνε να ξεφύγουν από τις
πρακτικές γνώσεις, οι σοφιστές τούς
φέρνουνε πάλι πίσω με το στανιό, και
τους μπερδεύουν με πρακτικές γνώσεις,
διδάσκοντάς τους πρακτική αριθμητική
και αστρονομία και γεωμετρία και μουσικά
όργανα ―και λέγοντας αυτά έριξε μια
ματιά στον Ιππία―, όμως αν έρθη κοντά
μου, δε θα σπουδάσει τίποτε άλλο, παρά
μόνο αυτό για το οποίο ήρθε. Η διδασκαλία
μου σε κάνει μυαλωμένο για τις υποθέσεις
του σπιτιού σου (πώς να κυβερνάς με τον
καλύτερο τρόπο το νοικοκυριό σου), και
για τις υποθέσεις της πολιτείας (πώς να
γίνεις ασυναγώνιστος πολιτικός και στα
έργα και στους λόγους).
Αν
καταλαβαίνω καλά τα λόγια σου, του είπα,
μου φαίνεται ότι κάνεις λόγο για την
αρετή και υπόσχεσαι να κάνεις τους
ανθρώπους υποδειγματικούς πολίτες.
Ακριβώς
αυτή είναι η υποχρέωση που αναλαμβάνω,
Σωκράτη.
Τότε
κατέχεις στ' αλήθεια θαυμάσια τέχνη, αν
την κατέχεις, του είπα· γιατί θα σου πω
ακριβώς αυτό που σκέφτομαι. Εγώ δηλαδή
δεν πιστεύω ότι η τέχνη αυτή μπορεί να
διδαχτεί, Πρωταγόρα· όμως μια και το
λες εσύ, δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να
αμφιβάλλει. Είμαι όμως υποχρεωμένος να
σου εξηγήσω πώς σχημάτισα τη γνώμη ότι
αυτή δεν μπορεί να διδαχτεί ούτε να
μεταδοθεί από τον ένα στον άλλον.
Δηλαδή
εγώ, όπως κι οι άλλοι Έλληνες, έχω τη
γνώμη ότι οι Αθηναίοι είναι λαός σοφός.
Παρατηρώ λοιπόν ότι, όταν μαζευόμαστε
στην εκκλησία του δήμου, κάθε φορά που
είναι να καταπιαστεί η πολιτεία με
κάποιο οικοδομικό έργο, φωνάζουν τους
αρχιτέκτονες να δώσουν τη συμβουλή τους
για τα οικοδομήματα· όταν πάλι είναι
να ναυπηγήσουν πλοία, τους ναυπηγούς,
το ίδιο και για όλα τ' άλλα, όσα πιστεύουν
ότι μπορεί κανείς να τα μάθει και να τα
διδάξει. Όμως αν μπει στη μέση για να
δώσει συμβουλή κάποιος άλλος, που εκείνοι
δεν τον ξέρουν για άνθρωπο της δουλειάς
(ας είναι όμορφος και πλούσιος και
αριστοκράτης όσο θες), δεν δίνουν καμιά
προσοχή στα λεγόμενά του, αλλά τον
παίρνουν στο ψιλό και χαλούν τον κόσμο,
ώσπου ή ο ίδιος που ανάλαβε να δώσει
συμβουλές σαστίσει και παραμερίσει, ή
οι τοξότες τον τραβήξουν από το βήμα ή
τον πετάξουν έξω με διαταγή των πρυτάνεων.
Λοιπόν, όσα θέματα απαιτούν ειδίκευση,
έτσι τ' αντιμετωπίζουν· αντίθετα, κάθε
φορά που το θέμα της συνεδρίασης έχει
σχέση με τα γενικά συμφέροντα της
πολιτείας, παίρνει το λόγο και δίνει τη
συμβουλή του χωρίς καμιά διάκριση ο
ξυλουργός, ο χαλκιάς κι ο τσαγκάρης, ο
εισαγωγέας κι ο καραβοκύρης, ο πλούσιος
και ο φτωχός, ο αριστοκράτης κι ο άνθρωπος
του λαού· τώρα όμως κανείς δεν τους
βάζει μπροστά γι' αυτό, όπως στην
προηγούμενη περίπτωση ―επειδή δηλαδή
μπαίνουν στη μέση και δίνουν συμβουλές,
ενώ σε κανένα σχολείο δεν πήγαν ούτε
είχαν κανένα δάσκαλο, ολοφάνερα επειδή
πιστεύουν ότι αυτά τα πράγματα δεν
μπορεί να διδαχτούν. Και μη μου πεις ότι
αυτό γίνεται μόνο στις δημόσιες υποθέσεις,
γιατί και στην ιδιωτική τους ζωή οι πιο
σοφοί κι οι πιο άξιοι πολίτες την αρετή
αυτή που έχουν δεν μπορούν να τη μεταδώσουν
σ' άλλους· να, ο πατέρας των νεαρών από
δω, ο Περικλής, τους έδωσε καλή και γερή
μόρφωση πάνω σ' ό,τι μπορούσαν να πάρουν
απ' τους δασκάλους· όμως πάνω σ' αυτό
που ο ίδιος του είναι σοφός ούτε ο ίδιος
τούς μορφώνει ούτε σε κανέναν άλλον
τούς εμπιστεύεται, αλλά γυρνούν εδώ κι
εκεί μόνοι τους και βόσκουν σαν τα
απολυτά ζωά ― μήπως κάπου στην τύχη
συναπαντήσουν την αρετή. Και δεύτερο
παράδειγμα: ο ίδιος αυτός άντρας, ο
Περικλής, ανάλαβε να μεγαλώσει τον
Κλεινία, τον μικρότερο αδερφό του
Αλκιβιάδη από δω. Λοιπόν, επειδή φοβόταν
μήπως ο Αλκιβιάδης ―τον ξέρουμε δα―
τον παρασύρει στη διαφθορά, τον ξέκοψε
απ' αυτόν, τον έβαλε οικότροφο στο σπίτι
του Αρίφρονα και προσπαθούσε να τον
μορφώσει. Δεν πέρασαν έξι μήνες ― και
ο Αρίφρονας του τον έφερε πίσω, γιατί
δεν ήξερε τι να κάμει μ' αυτόν. Μπορώ να
σου αναφέρω κι ένα σωρό άλλους, που οι
ίδιοι τους ήταν άξιοι, όμως κανέναν ποτέ
δεν έκαναν καλύτερον, ούτε συγγενή τους
ούτε ξένο.
Αυτά λοιπόν παρατηρώ, Πρωταγόρα,
και βγάζω το συμπέρασμα ότι η αρετή δεν
διδάσκεται· αλλά, όταν ακούω από σένα
να λες το αντίθετο, κλονίζομαι, και
πιστεύω ότι τα λόγια σου κρύβουν κάποιαν
αλήθεια· γιατί σχημάτισα τη γνώμη ότι
πολλά πράγματα έμαθες από την πείρα,
πολλά από τους δασκάλους, κι άλλα μόνος
σου τ' ανακάλυψες. Λοιπόν, αν σου είναι
εύκολο να μας αποδείξεις πιο καθαρά ότι
η αρετή μπορεί να διδαχτεί, μην αρνηθείς,
αλλά απόδειξέ το.
Καλά,
Σωκράτη, δε θα αρνηθώ, είπε. Μόνο τι
προτιμάτε, να σας το αποδείξω λέγοντας
ένα μύθο, σαν μεγαλύτερος σε νέους, ή να
το αναπτύξω με λόγο;
Που
λες, πολλοί από τους ακροατές τού έδωσαν
το ελεύθερο να πραγματευθεί το θέμα του
όπως θέλει.
Ε
τότε, είπε εκείνος, νομίζω πως είναι πιο
ευχάριστο να σας διηγηθώ ένα μύθο.
Απόδοσις: Η. Σ. Σπυρόπουλος. 1992. Πλάτωνος Πρωταγόρας. Εισαγωγή, κείμενο, μετάφραση, ερμηνευτικά σχόλια. 4η έκδ. Θεσσαλονίκη: Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Ινστιτούτο Νεοελληνικών Σπουδών (Ίδρυμα Μανόλη Τριανταφυλλίδη).
https://www.greek-language.gr/
--------------------------------------------
ΠΛΑΤΩΝ, ΠΡΩΤΑΓΟΡΑΣ / Ο μύθος για τη δημιουργία της ανθρώπινης κοινωνίας
ΠΛΑΤΩΝΟΣ - ΠΡΩΤΑΓΟΡΑΣ / Ο διάλογος επικεντρώνεται στο επίμαχο ζήτημα του κατά πόσον μπορεί η ηθική ή η αρετή να αποτελέσουν αντικείμενο διδασκαλίας.
ΠΛΑΤΩΝΟΣ - ΠΡΩΤΑΓΟΡΑΣ / ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ
