Θα πρέπει να είσαι ο εαυτός σου. Μην προσποιείσαι!
Η αρετή δεν προέρχεται από τα χρήματα.
Σοφία είναι να γνωρίζεις πόσα λίγα ξέρεις.
Εάν θες να αλλάξεις τον κόσμο, να αλλάξεις πρώτα τον εαυτό σου .
Επίλεξε τα λόγια σου με σύνεση . «Οι λάθος λέξεις δεν είναι μόνο βλαβερές, αλλά μολύνουν με κακία και την ψυχή σου.»
Μην καταπνίξεις ποτέ το ενδιαφέρον σου! «Η αναζήτηση είναι η αρχή της σοφίας.»
Με την Συγγραφέα Δήμητρα Λιάτσα
Η Δήμητρα Λιάτσα γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη. Έκανε φιλολογικές σπουδές. Ξένες γλώσσες: Αγγλικά, Γαλλικά και Ιταλικά. Εργάστηκε επί σειρά ετών στην επιμέλεια βιβλίων. Μετέφρασε άνω των 30 τίτλων κυρίως από την Αγγλική γλώσσα. Έγραψε άρθρα σε περιοδικά και εφημερίδες, με αντικείμενο την Ελληνική Γραμματεία. Έδωσε σειρά ομιλιών προσκεκλημένη από το Ινστιτούτο Αριστοτέλης, με θέμα την Ελληνική Γραμματεία, την Ιστορία και την παιδεία. Από το 2009 ασχολείται με την συστηματική μελέτη του Ομήρου και από το 2014 με την ανάγνωση, τον σχολιασμό και την ανάρτηση στο διαδίκτυο ολόκληρης της Οδύσσειας. Από το 2017 έχει ξεκινήσει και την ανάγνωση, τον σχολιασμό και την ανάρτηση στο διαδίκτυο ολόκληρης της Ιλιάδος.
Η Δήμητρα Λιάτσα είναι συγγραφεύς των βιβλίων: «Τα ψέματα που λένε για την Ελλάδα» (2004) και «Η Ελληνική καταγωγή του Χριστιανικού μύθου» (2013), τα οποία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Δήλιος.
Ο Αλκαίος είναι συγγραφεύς δύο βιβλίων. Του βιβλίου "Ο Δρόμος του ηγέτη" (Εξαντληθέν) και του βιβλίου "Το μυστικό πεπρωμένο της Ελλάδος". Εκδόσεις Δήλιος.
Λόγοι και Ομιλίες της Δήμητρας Λιάτσα: ΕΔΩ
Ομήρου Ιλιάς: ΕΔΩ
Ομήρου Οδύσσεια: ΕΔΩ
Από «Φρυκτωρίες» και «Βισάλτη»: ΕΔΩ
Αναφέρονται ενδεικτικά:
«Οι Αιγύπτιοι δεν ομοιάζουν με τους Έλληνες· αντί να χαιρετηθούν όταν συναντηθούν στους δρόμους, προσκυνούν κατεβάζοντας μέχρι το γόνατο το χέρι» (Ηρόδοτος, «Ευτέρπη», 80).
«Το προσκύνημα αφορά μόνον τους βάρβαρους» (Δημοσθένης 549.16).
«Οι Πυθαγόρειοι απείχαν από δεήσεις και ικεσίες κι από κάθε είδους ανελεύθερη κολακεία, ως άνανδρες και ταπεινές» (Ιάμβλιχος, «Πυθαγορικός Βίος», 236).
«Ο Μίνως, ως δικαστής στον Άδη, απέστελλε στους χώρους των ασεβών και τις ψυχές όσων είχαν την απαίτηση ή απλώς ανέχονταν να προσκυνούνται ενόσω ζούσαν» (Λουκιανός, «Νεκυομαντεία», 473).
Στην Αρχαία Ελλάδα κανένας πολίτης δεν υποκλινόταν σε κανέναν και σε τίποτε. Όλα αυτά τα δουλοπρεπή χειροφιλήματα, προσκυνήματα, οι υποκλίσεις είναι προϊόντα του Βυζαντινού «πολιτισμού» της καθήλωσης, της απαξίας και της υποτέλειας.
Από ελεύθερος και ενεργός πολίτης με αξιοπρέπεια ο Έλλην μεταλλάσσεται σε εξαθλιωμένο υπήκοο και δούλο ενός αλλοπρόσαλλου καθεστώτος και από το φώς της γνώσης και του πολιτισμού που ζούσε πέφτει σε βαθειά μεσαιωνικά σκοτάδια.
ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΣ ΣΤΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ, ΜΕΓΑΛΟΥΡΓΗΣΑΝ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ!!!
Στην Αρχαία Ελλάδα δεν μπορούσε κάποιος να είναι πολίτης αν δεν ήταν οπλίτης.
Ο κάθε ένας οπλίτης χωριστά, δεν έπαυε να αποτελεί ξεχωριστή προσωπικότητα, με ατομικό χαρακτήρα, ανάγκες και επιθυμίες. Η λειτουργία όμως της Φάλαγγος προϋπέθετε την αυτοπροαίρετη και εθελοντική υποβολή των προσωπικών αναγκών και ενσυνείδητη πειθαρχία των κινήσεων και αποφάσεων του κάθε οπλίτου χωριστά.
Έτσι γεννήθηκε και το απαύγασμα της Ελληνικής Κοινωνικής Συνειδήσεως που είναι η υποταγή του προσωπικού συμφέροντος στο Συλλογικό! Έτσι μεγαλούργησαν οι Αρχαίοι Έλληνες!!!
Η απάντηση και η λύση για κάθε πρόβλημα βρίσκεται στην Αρχαιοελληνική Γραμματεία, την κληρονομιά των προγόνων μας προς εμάς και όλη την ανθρωπότητα, αφού εκείνοι τα είπαν όλα, για όλα.
---------------------------------
ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΟΛΙΤΗΣ ΔΕΝ ΥΠΟΚΛΙΝΟΤΑΝ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΚΑΙ ΣΕ ΤΙΠΟΤΕ
ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΣ ΣΤΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ, ΜΕΓΑΛΟΥΡΓΗΣΑΝ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ!!!
Ωστόσο,
ακόμη και το φτερό και το φύλλο μπορεί
τελικά να βυθιστούν στον πυθμένα της
λίμνης με την πάροδο του χρόνου.
Οι
χαρούμενες εμπειρίες και οι αναμνήσεις
μας έχουν υψηλότερη δόνηση επειδή είναι
γεμάτες αγάπη και μπορούν να επιπλέουν
στην επιφάνεια της συνείδησής μας. Από
την άλλη πλευρά, οι δυστυχισμένες
εμπειρίες και οι αναμνήσεις μας έχουν
χαμηλότερη δόνηση επειδή είναι γεμάτες
φόβο.
Αυτές οι τρομακτικές αναμνήσεις και εμπειρίες βυθίζονται στο βάθος του ασυνείδητου μας, του κατώτερου αστρικού μας επιπέδου. Ακριβώς όπως ο πυθμένας μιας λίμνης είναι σκοτεινός, έτσι είναι και το βαθύτερο ασυνείδητό μας.
Έχουμε φορέσει αυτά τα χωμάτινα σώματα μας για τόσες ζωές τριών διαστάσεων που έχουμε ξεχάσει τις μυριάδες μορφές που μπορεί να δημιουργήσει η συνείδησή μας για να μας καθορίσει και να μας προστατεύσει. Έχουμε ορίσει τον εαυτό μας ως άνθρωπο και μάθαμε να προστατεύουμε τον εαυτό μας με μάχη και προσευχή.
Ωστόσο, δεν μπορούσαμε να προστατευτούμε ο ένας από τον άλλον.
Δημιουργήσαμε προγράμματα φόβου και περιορισμού κατά τη διάρκεια των πολλών τριτοδιάστατων ζωών μας.
Τα
νοητικά προγράμματα και τις συναισθηματικές
πεποιθήσεις τα μάθαμε πολύ καιρό πριν
όταν ήμασταν παιδιά. Ήμασταν
παιδιά είτε στα χρόνια μας είτε στην
επίγνωσή μας. Τώρα θα ξεπεράσουμε το
κατώφλι του ασυνείδητου μας και στον
βαθύτερο εαυτό μας.
Τα προγράμματα
που κάποτε μας προστάτευαν έχουν γίνει
περιορισμοί. Όταν δημιουργήθηκαν
αυτά τα παλιά προγράμματα, δεν είχαμε
τη δύναμη να αντιμετωπίσουμε τις
καταστάσεις.
Ως εκ τούτου, έπρεπε να
δημιουργήσουμε έναν αμυντικό μηχανισμό,
ώστε να μπορέσουμε να προστατευτούμε
αρκετά ώστε να επιβιώσουμε σε μια
κατάσταση που ήταν πέρα από τον
έλεγχό μας. Ωστόσο, τώρα γνωρίζουμε
ότι αυτοί οι μηχανισμοί άμυνας ήταν σαν
τροχοί εκπαίδευσης, που μας επέτρεψαν
να «τα βγάλουμε πέρα», μέχρι να μάθουμε
να οδηγούμε στη ζωή χωρίς αυτούς.
Είμαστε
έτοιμοι ΤΩΡΑ να κατεβούμε στον βαθύτερο πυρήνα μας,
ώστε να μπορέσουμε αυτά τα προγράμματα
φόβου και αδυναμίας να τα
αντικαταστήσουμε με προγράμματα Αγάπης και Δύναμης.
Suzan Caroll PhD
από τον ιστότοπο Multidimensions
https://www.bibliotecapleyades.net/
-------------------------------------
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟ
ΤΑ ΧΑΜΗΛΟΤΕΡΑ ΕΠΙΠΕΔΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑΣ ΚΑΤΑ ΤΑ ΗΡΑΚΛΕΙΤΕΙΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ & ΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ
Αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις, λέει ο Αντισθένης. Προϋπόθεση για τη σωστή γραφή, αποτελεί η ετυμολογική γνώση της λέξης. Να γνωρίζουμε τα μέρη που την συνθέτουν και που της δίνουν τη σημασία που έχει. Οι λέξεις εκτός από ορθογραφία κουβαλούν και την ιστορία τους. «Κι αν ξεχνούν οι άνθρωποι, πάντα θυμούνται εκείνες» θα μας πει ο Παλαμάς.
Η
ελληνική είναι μητέρα των ευρωπαϊκών
γλωσσών. Μία στις τέσσερις λέξεις στην
αγγλική, είναι ελληνική. Η γλώσσα των
Ελλήνων μπόλιασε, σε επιστημονικό
επίπεδο, όλες τις γλώσσες του κόσμου.
Το θέατρο, η τραγωδία, η δημοκρατία και
χιλιάδες άλλες ελληνικές λέξεις, έχουν
το ίδιο όνομα σ’ όλη την οικουμένη.
Αυτό
το παγκοσμίως μοναδικό κληρονόμημα,
έχουμε χρέος να το προστατεύσουμε.
Η καρατόμηση των λέξεων μας απομακρύνει από την κατανόησή τους. Αν τις αλλάζουμε χωρίς σεβασμό, θα ψάχνουμε μετά την ετυμολογική τους ερμηνεία, μέσα από τις ξένες γλώσσες, που τις έχουν δανειστεί, και που κρατούν μέχρι και τη δασεία τους. Εμείς μπορεί να διώξαμε τα πνεύματα από τα γράμματα, αλλά εκείνα δεν έφυγαν ποτέ.
Στη λέξη Hellas τo “H” της αγγλικής αντιστοιχεί στη δασεία της ελληνικής λέξης, διατηρώντας τη δασεινόμενη προφορά της.
Και «αι καταληκτικαί των λέξεων συλλαβαί έχουσι λόγον κι αυταί». Η κατάληξη «-ις», στην τρίτη κλίση της γραμματικής εκφράζει κίνηση. Άλλο δύναμις κι άλλο δύναμη. Άλλο ποίησις και άλλο ποίημα. Η κατάληξη «μα» φανερώνει κάτι το τετελεσμένο. Άλλωστε και ως όνομα, το ις γεν. της ινός, σημαίνει δύναμη. Αν μετατραπεί σε «η», αλλάζει πλήρως η σημασία του.
Το ρήμα «ομιλώ», σημαίνει, ανήκω σε «όμιλο». Ότι είμαι ομού με άλλους. Στις μέρες μας, χάριν συντομίας, χρησιμοποιούμε το μιλώ αντί για ομιλώ. Δεν λέμε όμως ποτέ «μιλία» αλλά ομιλία. Στη σωστή κατανόηση μιας λέξης βοηθά και η σωστή γραφή της. Κανένα γλωσσικό στοιχείο στην ελληνική γλώσσα δεν είναι περιττό.
Είναι λάθος να τσεκουρώνουμε τις λέξεις. Μιλάμε στη δημοτική, αλλά δεν λέμε «πλατεία Αριστοτέλη», αλλά Αριστοτέλους. Μπορεί να χάσαμε την λέξη αλς (που σημαίνει θάλασσα), αλλά έχουμε τα παράγωγα της: άλας, αλάτι, αλυκή, ίσαλα αλμύρα και άλλες.
Η περικοπή γράμματος σε λέξη, δεν αλλάζει μόνο την προφορά της, αλλά μας αποπροσανατολίζει κι από την ετυμολογική της γραφή. Ποιο είναι σωστό; Να γράφουμε καινούριος ή καινούργιος; Κάποιοι γράφουν τη λέξη χωρίς το «γ», σύμφωνα με τη γραμματική Τριανταφυλλίδη, ενώ κάποιοι άλλοι την γράφουν με “γ”, κρατώντας την ετυμολογία της.
Το επίθετο καινούργιος είναι λέξη σύνθετη από το καινός + έργον. Η λέξη «έργον» μας παραπέμπει στο έρα+ άγω (έρα=γη, και άγω = οδηγώ). Από τη λέξη «έργον» έχουμε τις λέξεις εργαλείο, αργαλειό, εργόχειρο κ. ά. Η Εργάνη Αθηνά αναφέρεται στα γυναικεία «έργα» της υφαντικής. (Βλέπε «Γλώσσα Ελληνική: Η Γλώσσα των Γλωσσών», Γιάννης Χ. Πρινιανάκης).
Πιστεύω η σωστή ερμηνεία της λέξης θέλει και την ανάλογη ιστορική της γραφή. Σε τι ωφελεί, αν κοπεί μέσα από τη λέξη το γράμμα γ, τη στιγμή που ζει μέσα σε τόσες άλλες;
«Η φύση ουδέν ποιεί εις μάτην», λέει ο Αριστοτέλης. Η γλώσσα των Ελλήνων είναι η γλώσσα που ομιλεί η φύση. Όταν φυσάμε, εκείνο το παρατεταμένο «φ» στα κάρβουνα, ανάβει τη φωτιά και μας δίνει το φως.
Το γράμμα «ρ» στο τέλος της λέξης δηλώνει την ροή: αστήρ, αήρ, πυρ. Όταν λέμε αστέρας, αέρας, οι λέξεις χάνουν τη δυναμική της ροής τους, με εξαίρεση τη λέξη πυρ, που δεν αλλάζει. Το γράμμα «ν» δονεί τον εγκέφαλο. Όταν το κόβομε πονάει, γιατί είναι οργανικό στοιχείο της λέξης.«Και οι λέξεις φλέβες είναι. Μέσα τους αίμα κυλάει, πονάνε», θα μας πει ο Ρίτσος.
Το τελικό σίγμα ηρεμεί, παραδέχεται η σύγχρονη Ψυχιατρική.
Γλώσσα με δυο λόγια είναι η ψυχή μας. Είναι η ταυτότητά μας. Αν αλλοιωθεί ένα μέρος της γλώσσας μας, θα αλλοιωθεί μοιραία και η ταυτότητά μας. Η εξέλιξη της γλώσσας είναι αναπόφευκτη. Αρκεί να γίνει, κατά τρόπο, που δεν αλλάζει την ετυμολογική της δομή. Για να μην μετατραπεί από νοητική σε συμβολική.
https://maxitis.gr/konstantinidis-nikos-arxi-sofias-onomaton-episkechis/
"ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ Ο ΠΛΑΣΤΗΣ ΤΗΣ ΝΟΗΣΕΩΣ"
ΕΛΛΗΝΙΚΗ, Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΥΣΤΑΓΩΓΩΝ
ΟΜΗΡΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ - ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΔΗΜΗΤΡΑ ΛΙΑΤΣΑ
ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΑΥΞΑΝΟΥΝ ΤΙΣ ΣΥΝΑΨΕΙΣ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ ΔΗΛΑΔΗ ΤΗΝ ΕΥΦΥΙΑ!
Ποιά άλλη γλώσσα στον κόσμο θα μπορούσε να αποδώσει σε μία μόνο λέξη τόσα πολλά και υψηλά νοήματα;
Ως προς το περιεχόμενο το έργο εντάσσεται στην παράδοση της στωικής φιλοσοφίας με ιδιαίτερα έκδηλη την επίδραση του Επικτήτου (55-120).
Ο Μάρκος Αυρήλιος στο αγωνιώδες ερώτημα της εποχής, πώς μπορεί κανείς να κατακτήσει την ευδαιμονία, απαντά ως γνήσιος στωικός: η απαλλαγή από τα πάθη και τα έντονα συναισθήματα (ηδονή, πόνος), η απάθεια έναντι του εξωτερικού κόσμου, η αδιαφορία για τα υλικά αγαθά συντείνουν στην κατάκτηση της εσωτερικής γαλήνης.
Ένα αίσθημα που ενισχύεται από την πεποίθηση ότι η ζωή του ανθρώπου διέπεται εν τέλει από την ίδια αρμονία που διέπει τον κόσμο ως ολότητα, και η οποία οφείλεται στην ύπαρξη του Λόγου.
Από το έργο του δεν απουσιάζουν οι έννοιες της παροδικότητας του χρόνου, του εφήμερου της ζωής, της πλήρους αβεβαιότητας, μόνο που δεν σχετίζονται με μια απαισιόδοξη θεώρηση του κόσμου. Αντίθετα, αποτελούν την παραδοχή από την οποία εκκινεί κανείς για να αναζητήσει μέσω της φιλοσοφίας την ευδαιμονία.
Ποιο είναι αυτό που μπορεί να μας δείξει τον δρόμο; Ένα και μόνο: η φιλοσοφία!
https://www.greek-language.gr/
------------------------
Ο Μάρκος Αυρήλιος για τον Απολλώνιο
ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΑΞΙΖΕΙ ΤΟΣΟ, ΟΣΟ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΑΠΑΣΧΟΛΟΥΝ
ΠΟΥΘΕΝΑ ΗΣΥΧΟΤΕΡΑ ΚΙ ΑΜΕΡΙΜΝΟΤΕΡΑ ΔΕΝ ΑΠΟΤΡΑΒΙΕΤΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΑΡΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ
ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ: ΠΩΣ ΟΙ ΣΟΦΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ ΕΜΠΝΕΟΥΝ ΝΑ ΧΤΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΜΑΣ
Διαβάζουμε στην Ραψωδία Σ, στίχος 54: "ὤ μοι ἐγὼ δειλή, ὤ μοι δυσαριστοτόκεια, 55 ἥ τ᾽ ἐπεὶ ἂρ τέκον υἱὸν ἀμύμονά τε κρατερόν"
Η λέξη αυτή, η λέξη δυσαριστοτόκεια, από μόνη της είναι ένα μοιρολόι!!! δυς + άριστος + τίκτω (=γεννώ) και σημαίνει όπως αναλύει το Μέγα Ετυμολογικόν «που για κακό γέννησα τον άριστο» δυσαριστοτόκεια.
Ποιά άλλη γλώσσα στον κόσμο θα μπορούσε να αποδώσει σε μία μόνο λέξη τόσα πολλά και υψηλά νοήματα;
Και εδώ θα πρέπει να σκεφτούμε το εξής: Υπάρχει η άποψη ότι η ομηρική εποχή, χρονικά, βρίσκεται πολύ πιο πίσω από τις συμβατικές χρονολογήσεις που την τοποθετούν σήμερα. Κάποιοι ερευνητές την κατατάσσουν σε εποχές ακόμη και προκατακλυσμιαίες. Όπως και να έχει όμως, μια τέλεια γλώσσα όπως η ομηρική, για να φτάσει στο επίπεδο αυτό στην εποχή της, δεν γίνεται από την μια μέρα στην άλλη.
Φανταστείτε λοιπόν πόσες χιλιάδες χρόνια εξέλιξης χρειάστηκαν, πριν ανατείλει η εποχή των Ημιθέων και Ηρώων της ομηρικής εποχής, για να διαμορφωθεί η τέλεια γλώσσα των ομηρικών επών (τροφή για σκέψη).
Εδώ θα πρέπει να θυμηθούμε και το έργο του ΠΛΑΤΩΝΟΣ, ΚΡΑΤΥΛΟΣ (Η ΠΕΡΙ ΟΡΘΟΤΗΤΟΣ ΟΝΟΜΑΤΩΝ, ΛΟΓΙΚΟΣ) 438 c - d:
“Αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις”, μας λέει ο Αντισθένης. Ονομάτων επίσκεψις σημαίνει η έρευνα των λέξεων. Οι λέξεις εκτός από την ορθογραφία κουβαλούν και την ιστορία τους. Είναι ομιλούσες. Ονόματα = λέξεις και λέξεις = γλώσσα. Σύμφωνα λοιπόν με τον Πλάτωνα, ή καλύτερη εξήγηση είναι ότι υπάρχει κάποια δύναμη ανώτερη από την ανθρώπινη, πού μας έδωσε την γλώσσα (επίσης τροφή για σκέψη).
https://enneaetifotos.blogspot.com/
Υπήρξε δε ο μοναδικός Αυτοκράτορας του Βυζαντίου που χωρίς να έχει Ελληνική καταγωγή αλλά να έχει Ελληνική συνείδηση, που σε κάθε ευκαιρία ομολογούσε « Ειμί Έλλην ». Κανένας άλλος Αυτοκράτορας δεν είχε Ελληνική συνείδηση, ακόμα και οι Παλαιολόγοι. Η πραγματικότητα αυτή ανάγκασε τον Γεώργιο Γεμιστό, σε προσφώνηση του, περί το 1420, προς τον Αυτοκράτορα Μανουήλ Παλαιολόγο, να του πει επί λέξει «Έλληνες εσμέν το γένος ων ηγείσθε και βασιλεύετε, ως η τε φωνή και η πάτριος παιδεία μαρτυρεί».
Διακυβέρνησε την Αυτοκρατορία σύμφωνα με τις επιταγές που του επέβαλε η υψηλή φιλοσοφική του μόρφωση. Πίστευε στην αξία της ανθρώπινης ζωής και είχε άμεση επικοινωνία με το λαό του, αυτή όμως η ανωτερότητα του, έδωσε την ευκαιρία στους εχθρούς του που ήταν οι χριστιανοί να τον φονεύσουν. Σε αντίθεση με όλους τους άλλους αυτοκράτορες που εξόντωναν με την παραμικρή υποψία τον οποιονδήποτε. Ακόμη ήταν από τους λίγους Αυτοκράτορες που έχασαν την ζωή τους πολεμώντας για την ακεραιότητα της αυτοκρατορίας.
Στην εκστρατεία κατά των Περσών τραυματίστηκε θανάσιμα. Οι πληροφορίες για το ποιος εκσφενδόνισε την λόγχη κατά του Αυτοκράτορα δεν είναι ξεκάθαρες, λέγεται, πιθανόν κάποιος φανατικός χριστιανός, καθ’ ότι δεν διεκδίκησε κανείς Πέρσης στρατιώτης την αμοιβή για τον θανάσιμο τραυματισμό του Αυτοκράτορα.
«Οικείος στρατιώτης ως ο πολύς λόγος κρατεί», γράφει και αυτός ο χριστιανός ακόμη ιστορικός Σωκράτης. «Άγνωστον πόθεν» διαπιστώνει ο αμερόληπτος πολεμικός ανταποκριτής της εκστρατείας και Ρωμαίος Ιστορικός Αμμιανός. Ο Λιβάνιος με οδύνη διατυπώνει ανεπιφύλακτα την τρομερή κατηγορία: «εν τοις ημετέροις ην ο φονεύς». Ο δε Μέγας Βασίλειος κόμπαζε λέγοντας ότι «τον αντίχριστο Βασιλιά σκότωσε ο Άγιος Μερκούριος».
Λέγετε ότι προτού πεθάνει είπε «με νίκησες Χριστέ», πρόκειται για μεγάλο ψέμα των ρασοφόρων. Τούτο γράφτηκε 700 χρόνια αργότερα από κάποιον Κενδρινό.
Αντιθέτως τις τελευταίες ώρες της ζωής του, όπως τις περιέγραψε ο αυτόπτης μάρτυρας, πολεμικός ανταποκριτής, και ιστορικός Μαρκελλίνιος Αμμιανός, τις πέρασε μιλώντας στους παρευρισκομένους, με λόγια αντάξια ενός μεγάλου ηγέτη, που δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει το έργο του και δεν φοβάται το θάνατο. Είπε ακόμη πώς γνώριζε ότι θα πεθάνει, από χρησμό του Απόλλωνα, πολεμώντας για την Αυτοκρατορία.
Ο Λιβάνιος πρότεινε η σορός του Αυτοκράτορα να μεταφερθεί στην Αθήνα και να ταφή δίπλα στον Πλάτωνα, αλλά δεν κατέστη δυνατόν.
Η λόγχη που καρφώθηκε στα σπλάχνα του Ιουλιανού ήταν το θανατηφόρο πλήγμα και ταυτόχρονα η χαριστική βολή, κατά του Αρχαιοελληνικού πολιτισμού.
Με το θάνατο του έπεσε και το τελευταίο προπύργιο κατά της επερχόμενης λαίλαπας της Θεοκρατίας.
Λίγες δεκαετίες αργότερα ο λατίνος ποιητής Προυδέντιος, θα αναγνώριζε ότι ο Ιουλιανός υπήρξε «άπιστος έναντι του Θεού αλλά όχι έναντι της οικουμένης».
---------------------------------
ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ Ο ΠΑΡΑΣΤΑΤΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ
ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ: ΑΝΤΙΟΧΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ («Μισοπώγων»)
ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ O ΜΕΓΑΣ - ΕΝΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ
Ο «ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ» ΧΡΗΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΥΘΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΙΟΥΛΙΑΝΟ, ΜΙΑ ΑΠΑΤΗ και ΔΙΑΣΤΡΕΥΛΩΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
ΕΙΘΕ ΟΙ ΥΠΑΤΟΙ ΘΕΟΙ ΝΑ ΜΟΥ ΔΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΕΥΝΟΙΑ ΤΟΥΣ, ΝΑ ΥΜΝΗΣΩ ΚΑΙ ΝΑ ΤΕΛΕΣΩ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΑΥΤΩΝ, ΙΔΙΑΙΤΕΡΩΣ Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΩΝ ΟΛΩΝ ΗΛΙΟΣ ΑΠΟΛΛΩΝ - ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ
«νευρόσπαστα που χειρονομούν»
[7, 3] Κενοσπουδία για πομπές, δράματα πάνω στη σκηνή, κοπάδια και συναγελάσματα, λογχίσματα σε κορμιά, κοκκαλάκια σε σκυλάκια, μπουκιές σε δεξαμενές ψαριών, ταλαιπωρίες φορτωμένων μυρμηγκιών, ποντικάκια που τρέχουν φοβισμένα, νευρόσπαστα που χειρονομούν (σιγιλλάρια νευροσπαστούμενα) .
ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ Τὰ εἰς ἑαυτὸν
(απόδοση Γιώργος Σεφέρης)
Ο Πλωτίνος θεωρείται ιδρυτής του Νεοπλατωνισμού, φιλοσοφικής τάσης με μεγάλη επίδραση, που θέλησε να ανανεώσει την πλατωνική σκέψη τονίζοντας τη μεταφυσική πλευρά της πλατωνικής φιλοσοφίας και ιδιαίτερα τη θεωρία των ιδεών.
Η πιο φημισμένη από τις πραγματείες του Πλωτίνου είναι η έκτη της πρώτης Ἐννεάδας,στην οποία συζητείται η έννοια του ωραίου. Κατά τον Πλωτίνο το ωραίο δεν αποτελεί ιδιότητα των αντικειμένων που οφείλεται στη συμμετρία ή άλλα χαρακτηριστικά τους, αλλά συνέπεια της βαθύτερης σχέσης που αυτά έχουν με τα ιδεατά τους πρότυπα.
Στην ψυχή που αναγνωρίζει αυτή τη βαθύτερη σχέση δημιουργείται έρωτας προς τα ίδια τα ιδεατά πρότυπα ως σύνολο (το Ωραίο δεν είναι συνεπώς ανάμνηση μιας ιδιαίτερης Ιδέας αλλά όλων των Ιδεών). Η ψυχή ανάγεται από το "ωραίο" αντικείμενο στο νοητό του πρότυπο και από εκεί στην υπέρτατη αρχή που είναι το Αγαθό.
Ο Πλωτίνος προτρέπει τον αναγνώστη να "απεκδυθεί" το σώμα και να δει με το "μάτι της ψυχής" το Ωραίο και το Αγαθό.
------------------------
Συνέχεια από το ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ: Βέβαια αφού έχουμε αναφερθεί σε όλα αυτά δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε στα του φωτός:
οι θεοί εκπέμπουν τόσο λεπτό φώς, που τα μάτια των θνητών δεν μπορούν να το συγκρατήσουν, αλλά παθαίνουν ότι και τα μάτι των ψαριών όταν βγουν έξω από το θόλο και πυκνό νερό και εκτεθούν στο λεπτό και διάφανο αέρα. Διότι, οι άνθρωποι που βλέπουν το θείο πυρ δεν είναι ικανοί να αναπνεύσουν τη λεπτότητά του, αποχαυνώνονται μόλις δούν και αποκλείονται από το πνεύμα που υπάρχει μέσα του.
Οι αρχάγγελοι, επίσης, εκπέμπουν ένα φως που οι άνθρωποι δεν είναι ικανοί να αναπνεύσουν, αλλά η λάμψη τους δεν είναι το ίδιο καθαρή με των θεών, ούτε το ίδιο δυνατή.
Όταν εμφανίζονται οι ήρωες, κάποια μέρη της γης μετακινούνται και ακούγονται ήχοι («γῆς μέρη τινὰ συγκινεῖται καὶψόφοι περιηχοῦσιν»). Ο αέρας, όμως, δεν γίνεται λεπτότερος ούτε δυσανάλογος στους θεουργούς, καθιστώντας τους ανίκανους να το λαμβάνουν. Όταν όμως εμφανίζονται οι άρχοντες, ανεξαιρέτως αν είναι κοσμικοί ή υλικοί, συναθροίζονται μαζί τους πλήθος δυσανάσχετα φάσματα, αν και δεν έχουν υπερκόσμια λεπτότητα, αλλά ούτε και πολύ υψηλά στοιχεία. Οι ψυχικές, τέλος, επιφάνειες μοιάζουν περισσότερο στον αέρα και καθώς συντηρείται από αυτές λαμβάνει την περιγραφή τους.
Κλίνοντας θα αναφερθούμε στις διαθέσεις των ψυχών που καλούν τις επιφάνειες των θεών να εμφανιστούν και να τις απαλλάξουν από τα πάθη, αποδεχόμενες μια «ἐξηλλαγμένην» (εξελιγμένη) και υπερέχουσα ενέργεια, τέλεια και μεγάλη, μεταλαμβάνοντας «θεῖον ἔρωτα καὶ εὐφροσύνην ἀμήχανον».
Όταν εμφανίζονται οι αρχάγγελοι, οι διαθέσεις γίνονται άχραντες, λαμβάνοντας νοερή θεωρία και απόλυτη δύναμη, ενώ με την παρουσία των αγγέλων παραλαμβάνουν την κατά λόγο σοφία, αληθινή αρετή, καθαρή και βέβαιη γνώση και σύμμετρη τάξη.
Επιπρόσθετα με αυτά, η των θεών επιφάνεια παρέχει αλήθεια και δύναμη, ορθότητα έργων και δώρα των μέγιστων αγαθών, ενώ η επιφάνεια των άλλων δυνάμεων παρέχει τα ανάλογα με εκείνα που ανήκουν στην κάθε τάξη. Έτσι, η επιφάνεια των αρχαγγέλων παρέχει την αλήθεια, όχι για όλα τα πράγματα αλλά για ορισμένα, όχι πάντοτε αλλά κάποτε, όχι σε όλους ή παντού αλλά σε κάποιους και σε συγκεκριμένο χώρο. Παρομοίως, δεν παρέχει δύναμη χρήσιμη για όλα τα πράγματα, αδιάκριτα παντού, αλλά χρήσιμη κάποιες φορές και σε συγκεκριμένο μέρος.
Η επιφάνεια των αγγέλων, σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό από εκείνο των αρχαγγέλων, διαιρεί σε δόσεις αγαθών τις περιγραφές, που πάντοτε καθορίζονται από εκείνους με τρόπο περιοριστικό. Ακόμη, η επιφάνεια των δαιμόνων δεν παρέχει τα αγαθά της ψυχής, αλλά είτε εκείνα του σώματος είτε εκείνα που ανήκουν στο σώμα και αυτά, όταν η τάξη του Κόσμου το επιτρέπει.
Κατά τον ίδιο τρόπο, η επιφάνεια των ηρώων παρέχει τα δευτερεύοντα και τριτεύοντα αγαθά, στοχαζόμενη ολόκληρη την περίγεια και περικόσμια πολιτεία των ψυχών.
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ
πηγή: eleysis69 https://adventitiousness60.rssing.com/
Ο
Ιάμβλιχος υπήρξε ένας από τους πιο
σημαντικούς νεοπλατωνικούς φιλοσόφους,
ο οποίος έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στην
θεουργία ως μέσον λύτρωσης του ανθρώπου.
Όσοι ακολούθησαν τις διδαχές του τον
αποκαλούσαν «θείο» (δηλαδή θεϊκό) και
του απέδιδαν θαύματα. Υπήρξε διδάσκαλος
πολλών μετέπειτα σημαντικών φιλοσόφων
και ανδρών μεταξύ των οποίων ήταν ο
Σώπατρος, ο Αιδέσιος, ο Θεόδωρος και ο
Μάξιμος ο Εφέσιος, ο οποίος αργότερα
μύησε τον αυτοκράτορα Ιουλιανό, τον
αποκαλούμενο από τους χριστιανούς ως
παραβάτη γιατί επέτρεψε την ανεξιθρησκία
και προσπάθησε να διασώσει την
αρχαιοελληνική θρησκεία και φιλοσοφία.
Η
φιλοσοφία του Ιαμβλίχου χαίρει τιμής
και γενικής αποδοχής ακόμα και μέχρι
τις μέρες μας από πολλούς ακαδημαϊκούς.
Ο Ιάμβλιχος πίστευε ότι οι θεοί «τοποθετούν κάποια σύμβολα ακόμα και σε κάθε ενσαρκωμένη ψυχή, αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι το αγνοούν». Και αυτά ακριβώς τα σύμβολα είναι που θα χρησιμοποιήσουν προς όφελος τους οι θεουργοί ώστε να ξαναενωθούν με την Μονάδα. Είναι εξίσου βασικό οι Αρχαίες προσευχές, τα ιερά άσυλα και κυρίως τα ονόματα επίκλησης των θεών να διατηρούνται αναλλοίωτα γιατί διαφορετικά χάνουν την αποτελεσματικότητα τους. Καταδίκαζε λοιπόν την συνεχή τάση των Ελλήνων για νεωτερισμούς και καινοτομίες.
-----------------------------
ΙΑΜΒΛΙΧΟΣ – ΟΙ ΚΟΣΜΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΘΕΟΙ
ΙΑΜΒΛΙΧΟΣ – ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΥΘΑΓΟΡΙΚΟΥ ΒΙΟΥ
ΠΡΟΣΟΧΗ!!! ΔΑΙΜΩΝ ή ΔΑΗΜΩΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΓΝΩΣΤΗΣ (Το αντίθετο είναι ο αδαής). Οι Δαίμονες είναι οντότητες μεταξύ θεών και ανθρώπων. Η λέξη αλλοιώθηκε και πήρε την σημερινή διαβολική της μορφή από τους χριστιανούς (για την ακρίβεια Παυλιστές) οι οποίοι ήθελαν να σταματήσουν την γνώση (ευδαιμονία) του λαού για ευνόητους λόγους. Έτσι σταμάτησαν το Ελληνικό Πνεύμα καταστρέφοντας αγάλματα και Αρχαίους ναούς με την δικαιολογία ότι διώχνουν τα δαιμόνια μακριά παραποιώντας τις έννοιες και την πραγματικότητα κατά το συμφέρον τους. ΔΑΙΜΩΝ. ΠΩΣ Η ΙΕΡΟΤΕΡΗ ΛΕΞΗ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΓΙΝΕ ΣΥΝΩΝΥΜΟ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ
Όπως
μας λέει η Διοτίμα στο Συμπόσιο του
Πλάτωνα, η επαφή με τους θεούς δεν είναι
δυνατή παρά μόνον μέσω των δαιμόνων.
Άλλωστε
για να επικοινωνήσουμε με τους υψηλότερους
δαίμονες και συνεπώς να προσεγγίσουμε
όσο το δυνατόν καλύτερα τον θείο κόσμο,
πρέπει να ανεβούμε εμείς πνευματικά.
Αυτό σημαίνει επίπονη βιωματική μελέτη
αλλά σωστή προσέγγιση της πατρώας
παράδοσης.
Όπως
ήδη ελέχθη, η προσέγγιση με το θείο
επιτυγχάνεται μέσω των δαιμόνων. Όσο
πιο εξελιγμένοι είμαστε, με τόσο
υψηλότερους δαίμονες επικοινωνούμε
και όσο υψηλότεροι είναι οι δαίμονες
τόσο πιο κοντά στον θείο κόσμο
είναι.
Συνεπώς η επικοινωνία με τον
θείο κόσμο γίνεται από λίγους μιας και
λίγοι είναι αυτοί που έχουν πετύχει
τέτοια ψυχική εξέλιξη η οποία να τους
καθιστά κατάλληλους να επιτύχουν αυτή
την επικοινωνία.
Και αυτοί όμως που
το επιτυγχάνουν δεν το διαλαλούν, ούτε
τους μαθαίνουμε ποτέ.
Οι θνητοί άνθρωποι είναι αδύνατον να επικοινωνήσουν με τους θεούς. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την μεσολάβηση των Δαιμόνων. Αυτό έκανε και ο Σωκράτης. Το Δαιμόνιό του μεσολαβούσε, προκειμένου να επικοινωνεί με τον Θεό Απόλλωνα.
Απόσπασμα από τον λόγο της Διοτίμας, ΠΛΑΤΩΝΟΣ, “ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ” (202e-204c):
Ο θεός δεν έρχεται σε άμεση επαφή με τον άνθρωπο, αλλά με τη διαμεσολάβηση των δαιμόνων συντελείται κάθε επικοινωνία και συνομιλία των θεών με τους ανθρώπους, και στον ύπνο και στον ξύπνο τους· «θεὸς δὲ ἀνθρώπῳ οὐ μείγνυται, ἀλλὰ διὰ τούτου πᾶσά ἐστιν ἡ ὁμιλία καὶ ἡ διάλεκτος θεοῖς πρὸς ἀνθρώπους, καὶ ἐγρηγορόσι καὶ καθεύδουσι·» κι ο άνθρωπος που είναι σοφός σ᾽ αυτές τις συναλλαγές είναι “δαιμόνιος”, ενώ ο σοφός σ᾽ ό,τι άλλο, που έχει να κάνει με επαγγέλματα ή κάποιες χειρωνακτικές εργασίες, αγοραίος. Οι δαίμονες λοιπόν που λέμε είναι πολλοί και κάθε λογής....... » Απόδοση Η. Σπυρόπουλος, Εκδ. Ζήτρος http://www.greek-language.gr
Αν καταφέρουμε μέσω της ιερουργίας να μας παρουσιαστεί ο οικείος μας δαίμονας, τότε αυτός, μεταξύ άλλων, θα μας αποκαλύψει το όνομα του, την λατρεία του, καθώς και τον σωστό τρόπο ώστε να τον επικαλούμαστε κάθε φορά που το επιθυμούμε. Ο δαίμονας που μας προστατεύει (αλλά και μας ελέγχει) μπορεί να υποχωρήσει ή να μπει στην υπηρεσία ενός θεού, ο οποίος μέσω της θεουργίας γίνεται ο επόπτης μας. Δυστυχώς όμως η πλειοψηφία των ανθρώπων παραμένει υποταγμένη στις πέντε αισθήσεις, εξ’ ου και υποταγμένη στο πεπρωμένο που της επιφυλάσσει η Ειμαρμένη. Αλλά κάποιοι καταφέρνουν να ξεφύγουν από τα δεσμά της Μοίρας χρησιμοποιώντας την βοήθεια των θεών ή των δαιμόνων.
Πάντως οι θεουργοί δεν ενοχλούν τις θείες οντότητες για ασήμαντα πράγματα ή για την προσωπική τους περιέργεια- διασκέδαση, αλλά για την κάθαρση της ψυχής και τη λύτρωση. ΕΥ ΠΡΑΤΤΕΙΝ - Ειρήνη Φουρνάρη
--------------------------------
Ο ΑΝΩΤΕΡΟΣ (ή ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΣ) ΕΑΥΤΟΣ ΜΑΣ
ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ ΔΑΙΜΟΝΙΟΥ
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΑΙΜΟΝΙΟ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ - ΤΟ ΔΑΙΜΟΝΙΟ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ
Ας δούμε ποιο είναι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της παρουσίας ενός θεού, ενός αγγέλου, ενός αρχαγγέλου, ενός δαίμονα ή κάποιου άρχοντα ή κάποιας ψυχής. Ας εξετάσουμε δηλ. τις επιφάνειες τους.
Εν ολίγοις λοιπόν τα φάσματα των θεών είναι παντελώς αμετάβλητα κατά το μέγεθος και την μορφή και το σχήμα και γενικά στα πάντα τους. Εκείνα των αρχαγγέλων μοιάζουν με των θεών, αλλά στερούνται της θεϊκής ταυτότητας, ενώ τα αγγελικά είναι κατώτερα των αρχαγγέλων, αλλά αμετάβλητα.
Τα φάσματα, τώρα, των δαιμόνων εμφανίζονται κάθε φορά με διαφορετική μορφή, άλλοτε μικρά και άλλοτε μεγάλα, εκείνα των αρχόντων, όσα είναι ηγεμονικά εμφανίζονται πάντοτε ίδια, ενώ όσα είναι υλικά αλλοιώνονται πολύμορφα.
Τα φάσματα των ηρώων μοιάζουν με εκείνα των δαιμόνων, ενώ, τέλος, εκείνα των ψυχών μοιάζουν αρκετά με τα δαιμονικά, σε ότι αφορά τη μεταβλητότητά τους.
Βέβαια η τάξη και η ηρεμία αρμόζει στους θεούς, ενώ στους αρχαγγέλους υπάρχει δραστηριότητα στην τάξη και ηρεμία. Στους αρχαγγέλους, ωστόσο, αν και υπάρχει καλή τάξη και ησυχία, επικρατεί ακόμη κινητικότητα, ενώ, ακόμη περισσότερο, στα φάσματα των δαιμόνων επικρατεί ταραχή και αταξία. Σε ότι τώρα αφορά εκείνων των αρχόντων, τα υλικά είναι θορυβώδη, ενώ τα ηγεμονικά εμμένουν στον εαυτό τους, τα δε ηρωικά υπάγονται στους κανόνες της κίνησης και της μεταβολής και, τέλος, τα ψυχικά προσομοιάζουν κάπως με τα ηρωικά, αλλά είναι λιγότερα από εκείνα.
Επιπρόσθετα σε αυτά τα θεϊκά φάσματα ακτινοβολούν αμήχανον κάλλος, προκαλούν σε όσους τα βλέπουν θαυμασμό, παρέχουν θεσπέσια ευφροσύνη και είναι στη συμμετρία, χωρίς να μπορούν να συγκριθούν στην ευπρέπεια με άλλες μορφές.
Τα μακάρια θεάματα των αρχαγγέλων έχουν και αυτά μέγιστο κάλλος, χωρίς ωστόσο να είναι ακόμη παρόμοια άρρητο και θαυμαστό με εκείνο του θείου. Τα φάσματα λαμβάνουν μερικώς το αγαθό από τους αρχαγγέλους, ενώ τα πνεύματα των δαιμόνων και των ηρώων που αυτό-αποκαλύπτονται έχουν και τα δύο κάλλος, τα πρώτα καθορίζοντας τη διακόσμηση της ουσίας με λόγους και τα δεύτερα επιδεικνύοντας την ανδρεία. Τα φάσματα πάλι των αρχόντων μπορούν να χωριστούν σε δύο κατηγορίες, διότι κάποια από αυτά επιδεικνύουν κάλλος ηγεμονικό και αυτοφυές και κάποια άλλα κάλλος επίπλαστο και επισκευαστό.
Τέλος, τα φάσματα των ψυχών, και αυτά διακοσμούν την ουσία με λόγους πεπερασμένους, αν και αυτοί οι λόγοι είναι περισσότεροι από τους ηρωικούς, συμπεριληπτικοί και υποταγμένοι σε μια μορφή. Εάν, ωστόσο, επιβάλλεται να τα καθορίσουμε όλα με τρόπο κοινό, τότε πολύ απλά θα λέγαμε πως η κάθε τάξη συμμετέχει στο κάλλος σύμφωνα με την τάξη της, την οικεία φύση της και το μερίδιο που της ανήκει.
Βέβαια μια περιγραφή των ιδιωμάτων των γενών θα ήταν ελλιπείς εάν δεν αναφέραμε ότι με τους θεούς υπάρχει οξύτητα στις ενέργειές τους και ότι λάμπουν δύο φορές ταχύτερα από τον νου, παρά το γεγονός πως είναι καθαυτοί ακίνητοι και σταθεροί. Με τους αρχαγγέλους λέμε πως οι ταχύτητες είναι μεικτές με τις δραστήριες ενέργειες. Οι ενέργειες δε των αγγέλων κατά κάποιο τρόπο θα λέγαμε κινούνται, αλλά ανόμοια με των αρχαγγέλων και έχουν μια δύναμη που είναι αποτελεσματική στην ομιλία. Εκείνες των δαιμόνων φαίνονται πιο γρήγορες από ότι είναι στην πραγματικότητα, ενώ οι των ηρώων, αν και φαίνονται μεγαλοπρεπείς στις κινήσεις τους, σε σχέση με την αποτελεσματικότητα δεν ενεργούν με την ίδια γρηγοράδα που ενεργούν οι δαίμονες.
Σε ότι αφορά τώρα τις ενέργειες των αρχόντων, οι πρώτες και εξουσιαστικές φαίνονται αξιόλογες, ενώ οι δεύτερες υπερβολικές στην παρουσία και πρακτικά άσκοπες. Τέλος, τα ενεργήματα των ψυχών είναι, μάλλον, πολύ κινητικά και φαίνονται ασθενέστερα από τα ηρωικά.
Επιπρόσθετα σε όλα αυτά, το μέγεθος των επιφανειών στους θεούς είναι κάποτε τόσο μεγάλο που αποκρύπτει ολόκληρο τον ουρανό, τον ήλιο και τη σελήνη, όπως και την ίδια την γη, καθώς τίποτα δεν μπορεί να σταθεί μπροστά στην κάθοδό τους. Όταν κάνουν την εμφάνισή τους οι αρχάγγελοι, κάποια κομμάτια του Κόσμου μετακινούνται («μοῖραι μέν τινες συγκινοῦνται τοῦ κόσμου») και ένα πρόδρομο και διαιρεμένο φώς προηγείται αυτών, ενώ το μέγεθος της ηγεμονίας τους είναι ίσο με εκείνο της αυγής.
Το αγγελικό φώς είναι λιγότερο από των αρχαγγέλων και πιο διαιρεμένο, ενώ των δαιμόνων ακόμη περισσότερο και το μέγεθος της επιφάνειάς τους, πολλές φορές μικρότερο των ίδιων. Η επιφάνεια των ηρώων είναι ακόμη μικρότερη από τους ίδιους, αλλά είναι καθ’ όλα δηλωτική της μεγαλοφροσύνης τους. Οι επιφάνειες, τώρα, των αρχόντων είναι μεγάλες και υπέρογκες, ενώ των υλικών γεμάτες από ματαιοδοξία και αλαζονεία και τέλος, των ψυχών άνισες μεταξύ τους και μικρότερες από εκείνες των αρχόντων. Με λίγα λόγια, το μέγεθος τω επιφανειών υπάρχει μέσα στον καθένα, σύμφωνα με το μέγεθος της δύναμης που έχει και το πλήθος της αρχής, μέσα από την οποία εκτείνονται και ασκούν την εξουσία τους.
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ
πηγή: eleysis69 https://adventitiousness60.rssing.com/