ΕΛΛΗΝΙΚΗ, Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΥΣΤΑΓΩΓΩΝ

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΣΥΝΔΕΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΡΟΗ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ

Οι Έλληνες, σε μεγάλο ποσοστό, ασχέτως μορφωτικού επιπέδου, χρησιμοποιούν ομηρικές λέξεις, αγνοώντας ωστόσο την ρίζα και την προέλευση των όρων που κάνουν χρήση, δίχως να εμβαθύνουν στην προέλευσή τους.

«Από την εποχή που μίλησε ο Όμηρος ως τα σήμερα, μιλούμε, ανασαίνουμε και τραγουδούμε με την ίδια γλώσσα»! Αποφαίνεται ο νομπελίστας λογοτέχνης Γιώργος Σεφέρης, καταδεικνύοντας την διαχρονική αξία της γλώσσας μας αλλά και την αδιάπτωτη ιστορική της συνέχεια είτε ως μέσο εκφράσεως στοχασμών και διατυπώσεως εννοιών, είτε ως μέσο της καθημερινής πραγματικότητος.

Ανατρέχοντας στα της εποχής μας, είναι διαπιστωμένο ότι ο μέσος Έλληνας χρησιμοποιεί καθημερινά περισσότερες από 5.000 λέξεις, αναγόμενες στην ομηρική διάλεκτο, όπως είναι οι όροι: αλήθεια, αρετή, γελώ, θρήνος, νεότης, πατρίς, πέλαγος, δίκαιος, σκέπτομαι, όπλο, όρκος, βουλή, πόλεμος, κλέος, οιωνός, ιππότης, για να επικαλεστούμε ενδεικτικά μόνο ορισμένες εξ αυτών.

Δεν υπάρχουν Αρχαίες και νέες Ελληνικές λέξεις, αλλά μόνο Ελληνικές. Κατά την Αρχαιότητα, η Ελληνική, ήταν η "διεθνής" γλώσσα της εποχής και κατά τη νεότερη εποχή, δεν καθιερώθηκε ως παγκόσμια γλώσσα, για λόγους άλλων σκοπιμοτήτων.

Η Ελληνική γλώσσα έχει κραδασμιακές ιδιότητες, ενεργοποιώντας δια των δονήσεων που επιφέρει η εκφορά των λέξεών της ψυχοπνευματικά κέντρα του ανθρώπου ευρισκόμενα σε λανθάνουσα κατάσταση, διευρύνοντας συνάμα την ικανότητα του εγκεφάλου να λειτουργεί σε μεγαλύτερο εύρος και να ενεργοποιεί ολοένα και περισσότερα εγκεφαλικά κύτταρα. Αυτός είναι και ο λόγος που κάποιοι επιθυμούν την γλωσσική πενία, τον σκοταδισμό και την ρηχότητα του Έλληνα, απαρνούμενος και αγνοώντας τον τεράστιο λεξικολογικό πλούτο που διαθέτει, η μοναδική κυριολεκτικά, γλώσσα του.

Ο Πλάτων στο έργο του "Κρατύλος ή ονομάτων επίσκεψις", αναφέρεται στις κραδασμιακές ιδιότητες της γλώσσης και αποτελεί ένα σύγγραμμα που θα πρέπει να μελετηθεί ενδελεχώς από κάθε αρχαιογνώστη και εσωτεριστή για τα βαθειά νοήματα και τις προεκτατικές έννοιες που περικλείει.

Ο γνωστός Γάλλος συγγραφεύς Ζακ Λακαρριέρ μας περιγράφει την κάτωθι εμπειρία από το ταξίδι του στην Ελλάδα: «Άκουγα αυτούς τους ανθρώπους να συζητούν σε μια γλώσσα που ήταν για μένα αρμονική αλλά και ακατάληπτα μουσική. Αυτό το ταξίδι προς την πατρίδα –μητέρα των εννοιών μας– μου απεκάλυπτε ένα άγνωστο πρόγονο, που μιλούσε μια γλώσσα τόσο μακρινή στο παρελθόν, μα οικεία και μόνο από τους ήχους της. Αισθάνθηκα να τα έχω χαμένα, όπως αν μου είχαν πει ένα βράδυ ότι ο αληθινός μου πατέρας ή η αληθινή μου μάνα δεν ήσαν αυτοί που με είχαν αναστήσει».

Αλλά και ο Γίββων μίλησε για μουσικότατη και γονιμότατη γλώσσα, που δίνει κορμί στις φιλοσοφικές αφαιρέσεις και ψυχή στα αντικείμενα των αισθήσεων.

Ο μύστης Πυθαγόρας μας λέει, ότι υπάρχουν 3 επίπεδα στην Ελληνική Γλώσσα, τα οποία είναι τα εξής: 

1. Ομιλών, 2. Σημαίνον, 3. Κρύπτον.

Θα αναφερθούμε στο τρίτο επίπεδο, το οποίο αφορά τον κραδασμό που αφυπνίζει τον εγκέφαλο μέσω ιδιοσυχνοτήτων από τους δημιουργηθέντες παλμούς), ο λεξάριθμος (σχέση γραμμάτων και λέξεων με αριθμούς) και ο τονάριθμος (σχέση γραμμάτων και λέξεων με μουσικούς τόνους).
Κατά τον Πυθαγόρα το κάθε γράμμα αντιστοιχεί σε έναν αριθμό, αλλά και σε έναν μουσικό τόνο. Άρα υπάρχει η σχέση γράμμα=αριθμός=τόνος, διαπίστωση που δεικνύει ότι στην γλώσσα μας, πίσω από τα γράμματα-λέξεις, υπάρχουν αριθμοί (λεξάριθμοι) και μουσικοί φθόγγοι (τονάριθμοι).
Ο Πυθαγόρας άκουγε την αρμονία (μουσική) των ουρανίων Σφαιρών, άρα η Ελληνική γλώσσα είναι μια γλώσσα, η οποία συνδέεται με την ροή του σύμπαντος.

Η Ελληνική γλώσσα είναι η μοναδική, η οποία δύναται να χρησιμοποιηθεί για ηλεκτρονικούς υπολογιστές, λόγω της μαθηματικότητας και της μουσικότητας, όχι μόνο του αλφαβήτου-λέξεων, αλλά και των μαθηματικών εννοιών, που γεννώνται. 

Εντρυφώντας στον τεράστιο λεξιλογικό πλούτο της γλώσσης μας, ανατρέχοντας μέχρι την ομηρική εποχή, θα καταφέρουμε να έχουμε μία ενιαία εικόνα της Ελληνικής γλώσσης και ως εκ τούτου θα μας παρασχεθεί πρόσβαση σε πρωτογενείς πηγές και αυθεντικά κείμενα των προγόνων μας, διευρύνοντας έτσι τον πλούτο των γνώσεών μας αλλά και την συνειδητότητά μας στο διηνεκές.

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΑΔΥΤΟΝ