Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΙΡΕΤΗ

Το να ξεχωρίζουμε τη γλώσσα μας σε Αρχαία και Νέα Ελληνική είναι σύνηθες, αλλά και λανθασμένο.

Η γλώσσα μας είναι συνεχής και αδιαίρετη. Μπορεί να έχουμε ξεχάσει τις ρίζες της αλλά ακούσια τις χρησιμοποιούμε καθημερινά. Ας δούμε μερικά παραδείγματα.

Τη γη δε την ονομάζουμε σήμερα ούτε χθών ούτε άρουρα. Συνεχίζουμε να λέμε όμως αρουραίος, υποχθόνιος και αυτόχθονες.

Το δείπνο μας δεν το αποκαλούμε δόρπον αλλά κανείς δε λέει όχι σε ένα επιδόρπιο.

Μπορεί το πρώτο μας φιλί να μην το αποκαλέσαμε κύσα. Όταν όμως σκύψαμε να φιλήσουμε το χέρι μιας κυρίας, σίγουρα προσκυνήσαμε. Στα αγγλικά είναι πιο προφανές μιας και αποκαλείται Kiss αλλά και στα γερμανικά Kussen.

Σίγουρα στο κρεβάτι μας περνάμε αρκετή ώρα χωρίς να το αποκαλούμε λέκτρον ή λέχος. Όσες γίναν μανούλες όμως για αρκετές μέρες υπήρξαν λεχώνες.

Πηγαίνετε θαμά σε μια καφετέρια; Πηγαίνετε συχνά; Είστε θαμώνες της τότε.

Κι όταν περνά μια όμορφη γυναίκα ή άντρας δίπλα σας μένετε χωρίς αυδή. Άναυδοι, χωρίς φωνή. 

Το ρήμα "αλέξω", το οποίο σημαίνει αποκρούω, είναι ξεχασμένο σήμερα, αλλά χρησιμοποιούμε το αλεξίσφαιρο και το αλεξικέραυνο. Αυτό που αποκρούει τη σφαίρα και τον κεραυνό δηλαδή.

Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ