Ο ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ

Ο εσωτερισμός των Mυστηρίων είναι η άλλη όψη του εξωτερισμού. Είναι το αντίθετο του οποιουδήποτε εκδηλώμενου. Εσωτερισμός είναι ο χώρος του αόρατου. Εκεί βασιλεύει η πνευματοψυχή του ανθρώπου. Είναι η περιοχή της Πανδημιουργίας, όπου συναθροίζονται οι πνευματοψυχές και όπου ο ανθρωπονούς ο αμύητος, αδυνατεί να εισχωρήσει και να δεχθεί τους υψηλούς κραδασμούς τους. Όποιος εισέλθει μια φορά δεν λησμονεί και δεν αφήνει την έκπληκτη ανθρωποσκέψη του να απομακρυνθεί από εκεί.

Ο Εσωτερισμός διδάσκει και διαφωτίζει κατά δύναμη στη φυσική κατάσταση του ανθρώπου τα γεγονότα που λαβαίνουν χώρα στη περιοχή της Πανδημιουργίας που βρίσκεται πέραν του ορατού.

Η πραγματικότητα που προέρχεται από τον εσωτερικό κόσμο του μυημένου είναι πιο αληθινή από αυτή που επιβάλλεται από έξω. Ο εσωτερισμός των Mυστηρίων δεν αναφέρεται στην υποκειμενική πραγματικότητα που υπάρχει ανέκαθεν σε κάθε αμύητο, αλλά στη μετέπειτα αποκαλυφθείσα εκάστου ανθρώπου που είναι η κυρίαρχη και η μοναδική πραγματικότητα που μπορεί να γνωρίσει. Δεν μπορεί να γνωρίσει άλλη. Αυτή η αλήθεια είναι βιωματική.

Σύμφωνα με τον Δαμάχο (στο περί Μυστηρίων έργο του), η κορύφωση της βιωματικής τραγικότητας του ανθρώπου στα Αρχαία Ελληνικά Μυστήρια λαμβάνει χώρα την στιγμή του αλληγορικού θιασικού θανάτου του, έτσι ώστε καταδυόμενος στο βασίλειο του Άδη ή Αίδη (αυτός που γνωρίζει), να λάβει γνώση της αλήθειας και να διακρίνει πλέον το καθαρό φως από το φως από της ενέργειας και ως νέος λάμπων αστέρας να προβάλει κατά τη χθόνια χαραυγή για να επιτελέσει το έργο της δημιουργίας.

Για τους Αρχαίους Έλληνες φιλόσοφους και μύστες, υπήρχε κάτι περισσότερο από την επιφανειακή πραγματικότητα που παρατηρούμε με τις φυσικές αισθήσεις μας. Η ύλη αποτελεί ένα πέπλο, το οποίο οι αναζητητές της αλήθειας οφείλουν να προσπελάσουν, προκειμένου να υπάρξει η αντίληψη της πραγματικής υπόστασης των πραγμάτων.

Σύμφωνα με τον Σπεύσιππο: «το μη υλικό γίνεται αισθητό μέσω της επιστημονικής σκέψης, ενώ το υλικό μέσω της επιστημονικής αντίληψης».

Το ενδιαφέρον είναι πως σύμφωνα με πορίσματα της σύγχρονης φυσικής η ύλη είναι κάποια μορφή ενέργειας, κάτι που σημαίνει πως η υλική πραγματικότητα είναι στην ουσία ένα matrix, μία σκιώδης πραγματικότητα, το σπήλαιο του Πλάτωνα, που αποτελείται από μορφές ενέργειας οι οποίες εμφανίζονται από το πουθενά.

Σαφώς και υπάρχουν οι εξωτερικοί νόμοι της Μορφής που αναζητά η επιστήμη, αλλά ταυτόχρονα υπάρχουν και οι «εσωτερικοί» νόμοι της Ζωής που αναζητά η εσωτερική φιλοσοφία των Μυστηρίων, προσπαθώντας να ανιχνεύσει την πρώτη εκείνη Αρχή από την οποία τα πάντα προέρχονται.

Αυτή λοιπόν την ανίχνευση καλείται να επιτελέσει ο μυούμενος, και για να την επιτελέσει πρέπει να έχει κατανοήσει πρώτα τα εργαλεία που του εδώθησαν για να τεχνουργήσει με βάσει τον νόμο της Αναλογίας.

Στον εσωτερισμό των Μυστηρίων διακρίνουμε ότι ο νόμος της αναλογίας είναι μία από τις πρώτες βασικές αρχές τόσο του μακρόκοσμου όσο και του μικρόκοσμου, και όπως αναφέρει ο Ευκλείδης στο έργο του Δεδομένα 2° βιβλίο στχ 62-75: «Από τους Θεούς μέχρι τους ανθρώπους, από τους Κόσμους μέχρι τα άτομα, από ένα άστρο μέχρι ένα αδύναμο φως, από τον Ήλιο μέχρι τη ζωτική θερμότητα του μικρότερου οργανικού όντος: Ο κόσμος της Μορφής και της Ύπαρξης είναι μια τεράστια αλυσίδα της οποίας όλοι οι κρίκοι συνδέονται. Ο νόμος της Αναλογίας είναι το πρώτο κλειδί…».

Ο Μάρκος Αυρήλιος (μύστης των Καβειρίων Μυστηρίων) εκφράζοντας τις θέσεις των Στωικών έγραφε: «Τα πάντα αλληλοσυμπλέκοντε και η σύμπλεξη αυτή είναι κάτι το ιερό, και σχεδόν κανένα δεν είναι ξένο με το άλλο. Διότι όλα είναι συντεταγμένα ως σύνολο, και διακοσμούν τον ίδιο κόσμο».

Από τα ανωτέρω εξάγεται το συμπέρασμα, ότι αυτοί που καθιέρωσαν τα Μυστήρια για εμάς, δεν ήταν αδιαφώτιστοι. Για πολύ χρόνο αυτοί μας αποκάλυψαν, ότι «οποιοσδήποτε φτάσει στον κάτω κόσμο χωρίς να έχει μυηθεί και επιδοκιμαστεί, η ψυχή του πέφτει στον βούρκο. Εκείνος όμως που φτάνει εκεί εξαγνισμένος και καθαγιασμένος, θα συγκατοικήσει με τους Θεούς..». (Πλάτων)

Η ψυχή, συνεχίζει ο Πλάτων στον Θεαίτητο, αν δεν έχει γνωρίσει την αλήθεια δεν μπορεί να αποκτήσει τη μορφή του ανθρώπου. Πρόκειται για μία ανάμνηση όσων η ψυχή μας γνώριζε παλαιότερα, όταν ταξίδευε με την θεότητα, περιφρονώντας εκείνα που θεωρούμε ότι υπάρχουν και ατενίζοντας αυτό που πραγματικά είναι. Για αυτό μόνον ο νους ή το πνεύμα του φιλοσόφου είναι εξοπλισμένος με φτερά. Αυτός όσο μπορεί καλύτερα διατηρεί στον νου του αυτές τις αναμνήσεις, η ενατένιση των οποίων καθιστά θεία ακόμη και την ίδια την θεότητα. Χρησιμοποιώντας διαρκώς τον εαυτό του στα Μυστήρια, ο άνθρωπος γίνεται πραγματικά τέλειος, ένας μυημένος στη θεία σοφία.

Πολύ πριν εμφανισθούν οι φιλόσοφοι, στην προϊστορική Ελλάδα υπήρχαν άνδρες μυημένοι στα Μυστήρια –οι μύστες– οι οποίοι συνέχισαν να υπάρχουν ακόμα και μετά το κλείσιμο των φιλοσοφικών σχολών από τους χριστιανούς, Βυζαντινούς αυτοκράτορες.

Μιχάλης Μπατής

Απόσπασμα – ολόκληρο το άρθρο: https://intownpost.com/