Παρασκευή 31 Ιουλίου 2020

Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΜΥΚΑΛΗΣ - ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΟΥ - 479

Η Μάχη της Μυκάλης διεξήχθη το -479 στη Μυκάλη της Ιωνίας μεταξύ των Ελλήνων και των Περσών, κατά τη δεύτερη περσική εισβολή στην Ελλάδα. Έληξε με αποφασιστική νίκη των Ελλήνων και είχε ως επακόλουθο την Ελληνική αντεπίθεση.
Το -480, οι Πέρσες πέτυχαν νίκες στις Θερμοπύλες και στο Αρτεμίσιο, έχοντας καταστρέψει τη Βοιωτία, τη Θεσσαλία και την Αττική - ωστόσο, οι Έλληνες πέτυχαν αποφασιστική νίκη στη ναυμαχία της Σαλαμίνας και εμπόδισαν την προώθηση των Περσών. 
Τον Αύγουστο του -479, οι Έλληνες συγκέντρωσαν στρατό για να αντιμετωπίσουν τους Πέρσες στις Πλαταιές, όπου οι Έλληνες πέτυχαν αποφασιστική νίκη - παράλληλα, ο Λεωτυχίδας, διοικητής του ελληνικού στόλου, επιτέθηκε στους Πέρσες στην Μυκάλη και κατέστρεψε τον στόλο τους και, αργότερα, το πεζικό τους.
[Κι ενώ βάδιζαν μπροστά, μια φήμη ήρθε φτερωτή και διαδόθηκε σ᾽ ολόκληρο το στρατόπεδο, και, εκεί που σπάνε τα κύματα, φάνηκε ριγμένο το ραβδί του Ερμή· κι η φήμη που διαδόθηκε στις γραμμές του στρατού ήταν πως οι Έλληνες πολεμώντας στη Βοιωτία νικούσαν το στράτευμα του Μαρδονίου. ΗΡΟΔΟΤΟΣ]
ΗΡΟΔΟΤΟΣ (Ιστορίαι (9.102.1-9.105.1):
Την ίδια μέρα που δέχτηκαν οι Πέρσες το χτύπημα στις Πλαταιές, κατά συγκυρία δέχτηκαν κι άλλο στη Μυκάλη της Ιωνίας.
Κι οι Έλληνες, μόλις οι θυσίες έδωσαν ενθαρρυντικά προμηνύματα, ανοίχτηκαν με τα καράβια τους από τη Δήλο για τη Σάμο. Κι όταν έφτασαν στα νερά της Σάμου, κοντά στην ακτή Κάλαμοι, έριξαν άγκυρα εκεί, στην περιοχή του Ηραίου του νησιού, και προετοιμάζονταν για να δώσουν ναυμαχία, ενώ οι Πέρσες, παίρνοντας την πληροφορία ότι οι Έλληνες τους πλησιάζουν με το στόλο τους, σήκωσαν πανιά κι αρμένιζαν προς τη στεριά με τα υπόλοιπα καράβια, ενώ τα φοινικικά τ᾽ άφησαν να γυρίσουν στον τόπο τους. 
Γιατί ύστερ᾽ από σύσκεψη αποφάσισαν να μη δώσουν ναυμαχία, επειδή πίστευαν πως δεν ήταν σε θέση ν᾽ αναμετρηθούν με τον εχθρό· κι ο λόγος για τον οποίο έβαλαν πλώρη για να πιάσουν στεριά ήταν να μπουν κάτω απ᾽ την προστασία του πεζικού τους που βρισκόταν στη Μυκάλη.
Ο στρατός αυτός με διαταγή του Ξέρξη δεν ακολούθησε το υπόλοιπο εκστρατευτικό σώμα, αλλά έμεινε πίσω, φρουρός της Ιωνίας. Η δύναμή του έφτανε τις εξήντα χιλιάδες και στρατηγός του ήταν ο Τιγράνης, ο πιο όμορφος και με το πιο μεγάλο ανάστημα ανάμεσα στους Πέρσες. 
Λοιπόν οι ναύαρχοι αποφάσισαν να καταφύγουν στην προστασία αυτού του πεζικού, να σύρουν τα καράβια στη στεριά και να τα ζώσουν ένα γύρο με φράχτη, για να ᾽χουν τα καράβια προστασία κι οι ίδιοι τους καταφύγιο.
Πήραν αυτή την απόφαση κι έκαναν πανιά. Κι όταν έφτασαν κοντά στο ναό των Πανσέπτων θεών της Μυκάλης, στις εκβολές του ποταμού Γαίσωνα και του Σκολοπόεντα, όπου υπάρχει ναός της Ελευσίνιας Δήμητρας, που τον ίδρυσε ο Φίλιστος, ο γιος του Πασικλή, που ακολούθησε τον Νηλέα, το γιο του Κόδρου, για την ίδρυση της Μιλήτου, εκεί έσυραν τα καράβια στη στεριά κι έχτισαν γύρω τους φράχτη από λιθάρια και ξύλα, αφού έκοψαν ήμερα δέντρα κι έμπηξαν στο έδαφος παλούκια γύρω από τον φράχτη. Κι είχαν κάνει την ετοιμασία τους για την πολιορκία που περίμεναν [ή για τη νίκη· γιατί με τις ετοιμασίες τους επιδίωκαν και το ένα και το άλλο].
Κι οι Έλληνες, όταν πληροφορήθηκαν πως οι βάρβαροι έφυγαν βιαστικά στη στεριά, αγανάχτησαν που τους έφυγε μέσ᾽ απ᾽ τα χέρια ο εχθρός κι ήταν αναποφάσιστοι, τί να κάνουν· να σηκωθούν να φύγουν πίσω ή ν᾽ αρμενίσουν προς τον Ελλήσποντο. Στο τέλος αποφάσισαν να μη κάνουν ούτε το ένα ούτε το άλλο απ᾽ αυτά, αλλά να κινήσουν με τα καράβια τους προς τη στεριά. 
Λοιπόν ετοίμασαν όλα τ᾽ απαραίτητα για ναυμαχία και αποβατικές σκάλες κι ό,τι άλλο εξυπηρετούσε την επιχείρηση κι έβαλαν πλώρη για τη Μυκάλη. Πλησίασαν στο στρατόπεδο, αλλά δε φαινόταν κανένα καράβι ν᾽ ανοίγεται για να τους αντιμετωπίσει, μονάχα έβλεπαν καράβια να έχουν συρθεί στη στεριά, στο εσωτερικό του τείχους και μεγάλη δύναμη πεζικού να έχει παραταχτεί πέρα πέρα στην ακρογιαλιά.
Τότε το πρώτο που έκανε ο Λεωτυχίδας ήταν, πλέοντας με το καράβι του δίπλα τους, σχεδόν αγγίζοντας τ᾽ ακρογιάλι, να βάλει τον κήρυκα να φωνάζει το εξής μήνυμα στους Ίωνες: «Άνδρες Ίωνες, όσοι από σας τυχαίνει ν᾽ ακούτε τη φωνή μου, δώστε προσοχή στα λόγια μου· γιατί το δίχως άλλο οι Πέρσες δε θα καταλάβουν τίποτε απ᾽ όσα παραγγέλνω: μόλις έρθουμε στα χέρια, ο καθένας σας ας βάλει στο νου του πρώτ᾽ απ᾽ όλα την ελευθερία, κι ύστερα το σύνθημά μας, «Ήρα».
Κι αυτό ας το μάθει κι όποιος δεν ακούει τη φωνή μου απ᾽ εκείνους που την ακούν». 
Η δεύτερη ενέργεια των Ελλήνων ύστερ᾽ απ᾽ αυτή την παραίνεση του Λεωτυχίδα, ήταν να ζυγώσουν με τα καράβια τους τη στεριά και ν᾽ αποβιβαστούν στ᾽ ακρογιάλι. Κι έμπαιναν σε τάξη μάχης, ενώ οι Πέρσες, όταν είδαν τους Έλληνες να προετοιμάζονται για μάχη και να έχουν απευθύνει παραίνεση στους Ίωνες, πρώτα πρώτα, καθώς τους μπήκε η υποψία πως οι Σάμιοι έπαιρναν το μέρος των Ελλήνων, τους αφοπλίζουν. 
Κι όταν πήραν τέλος οι προετοιμασίες των Ελλήνων, επιτέθηκαν στους βαρβάρους. Κι ενώ βάδιζαν μπροστά, μια φήμη ήρθε φτερωτή και διαδόθηκε σ᾽ ολόκληρο το στρατόπεδο, και, εκεί που σπάνε τα κύματα, φάνηκε ριγμένο το ραβδί του Ερμή· κι η φήμη που διαδόθηκε στις γραμμές του στρατού ήταν πως οι Έλληνες πολεμώντας στη Βοιωτία νικούσαν το στράτευμα του Μαρδονίου.
Λοιπόν, πολλές αποδείξεις τεκμηριώνουν την ύπαρξη θεϊκών ενεργειών, αφού και τότε, έτσι που συνέπεσε να γίνουν την ίδια μέρα ο χαλασμός των Περσών στις Πλαταιές κι ο χαλασμός που ήταν να πάθουν στη Μυκάλη, έφτασε φήμη στους Έλληνες που βρίσκονταν εκεί, ώστε να ενισχυθεί πολύ περισσότερο το ηθικό του στρατού και αυθόρμητα, με μεγαλύτερο ενθουσιασμό, να μπαίνουν στον κίνδυνο.
Κι άλλη μια σύμπτωση σημειώθηκε: το πεδίο μάχης και στη μια και στην άλλη περίπτωση ήταν δίπλα σε τέμενος της Ελευσινίας Δήμητρας· γιατί βέβαια, όπως και προηγουμένως έχω αναφέρει, στις Πλαταιές η μάχη έγινε ακριβώς δίπλα απ᾽ το ναό της Δήμητρας, και στη Μυκάλη κάτι παρόμοιο ήταν να γίνει.
Κι η φήμη που τους ήρθε, πως είχε κερδηθεί η νίκη απ᾽ τους Έλληνες του Παυσανία, συμβαίνει ν᾽ ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα· γιατί η μάχη των Πλαταιών έγινε τις πρωινές ώρες της μέρας κιόλας, ενώ της Μυκάλης κατά το απόγευμα. Κι ότι συνέπεσε να γίνουν την ίδια μέρα του ίδιου μήνα αποκαλύφτηκε λίγο αργότερα, απ᾽ τις πληροφορίες που συγκέντρωσαν.
Και, προτού φτάσει η φήμη, τους κάτεχε τρομάρα, όχι τόσο για τη ζωή τους, όσο για τους Έλληνες, μήπως γονατίσει η Ελλάδα στην πάλη της με τον Μαρδόνιο. Μόλις όμως τους ήρθε φτερωτή αυτή η φήμη, οπωσδήποτε επιτάχυναν την επίθεσή τους.
ΗΡΟΔΟΤΟΣ
Ιστορίαι (9.102.1-9.105.1)
Διαβάστε τα γεγονότα της μάχης της Μυκάλης, έτσι όπως τα κατέγραψε ο Ηρόδοτος και ο Διόδωρος ο Σικελιώτης ΕΔΩ: http://users.sch.gr/ipap/Ellinikos%20Politismos/maxes/Mykale.htm
---------------------------------------

Κυριακή 26 Ιουλίου 2020

ΚΑΘΕ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΣΤΟΝ ΓΡΑΠΤΟ ΚΩΔΙΚΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΕΧΕΙ ΩΣ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΤΗΝ ΣΚΙΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΥΓΧΥΣΗ ΤΟΥ ΝΟΥ, ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΝ ΤΥΦΛΟΠΟΙΗΣΗ ΑΥΤΟΥ

Αγαπητέ επισκέπτα!
Εγώ το κείμενο έρχομαι να σου δηλώσω ότι τα γράμματα -φωνήεντα και σύμφωνα- είναι από τα σπουδαιότερα εφόδια του ανθρώπου.
Με την εντελέχεια τού λόγου σου, εσύ Άνθρωπε εκφωνείς το θείο σχέδιο της γραφής και φανερώνεις το σχέδιο της δομής του σύμπαντος και της ύλης (κοσμογονία) και το σχέδιο της δομής του ανθρωπίνου λόγου (γλωσσογονία).
Στόχος της Ελληνικής γραφής και κάθε γραφής είναι: Εσύ, αφού ευ-φωνήσεις και απάξεις τις έννοιες και τις ιδέες, να μπορείς να εννοιολογήσεις να ιδεομετρήσεις και να βεβαίωσεις ότι είσαι Άνθρωπος.
Τα γράμματα και το μουσικό βιβλίο της γραφής, οδηγούν τον άνθρωπο να εγκαταστήσει στην γη ιδανικό πολιτισμό.
Κάθε γράμμα του Ελληνικού Αλφαβήτου - φωνήεν ή σύμφωνον – σχεδιάσθηκε και γεωμετρήθηκε, να έχει την δικιά του μοναδική φωνή, ως ο νόμος ορίζει (όχι φθ-όγγο = β-όγγο). Κανένα γράμμα δεν είναι άηχο. Το άηχο σημαίνει άφωνο.
Όμως όλα τα γράμματα ομιλούν. Το φωνήεν και το σύμφωνον είναι ιδιότητα του γράμματος, γι’ αυτό η σωστή προσφώνηση είναι το «φωνήεν γράμμα» και το «σύμφωνον γράμμα». Το φωνήεν γράμμα είναι ανεξάρτητον, διότι μπορεί να εκπέμψει, μέσω του ανθρώπου την καλλιφωνία του, ενώ το σύμφωνον γράμμα είναι εξαρτημένον και χρειάζεται να συλληφθεί και να συν-ταχθεί από φωνήεν, για να εκπέμψει την φωνή του.
Κάθε επέμβαση στον γραπτό κώδικα του λόγου έχει ως συνέπεια την σκίαση και την σύγχυση του νου με αποτέλεσμα την τυφλοποίηση αυτού.
Δεν έχει δικαίωμα κανείς Γραμματικός ν’ αφαιρέσει από τα γράμματα ήτα, ωμέγα, ψι και ξι την δικιά τους φωνή, διότι ως κακοποιός στερεί από τον άνθρωπο όπλα του νοείν.
Επίσης δεν έχει δικαίωμα να εισάγει άλλες ενώσεις ( μπ-ντ-γκ-ει-οι-ου-αι-υι-τς-τζ ) και να τις ορίζει, ότι τάχα είναι γράμματα.
Οι γραμματικοί μονόλιθοι της ελληνικής γλώσσας είναι αυτοί και μόνον αυτοί: Α Β Γ Δ Ε Ζ Η Θ Ι Κ Λ Μ Ν Ξ Ο Π Ρ Σ Τ Υ Φ Χ Ψ Ω.
Η συνήθεια του ανθρώπου να μένει θαμ-μένος και χα-μένος στο σπήλαιο της άγνοιάς του τον εξασθενεί, τον αφυδατώνει και του αφαιρεί την δυνατότητα να ψάξει να βρει έξοδο διαφυγής προς το αληθινό φως. Θεωρεί ότι τα δρώμενα στο σπήλαιό του είναι αυτά και μόνο αυτά αληθή. Χλευάζει όποιον του φέρει την είδηση περί υπάρξεως φωτός εκτός σπηλαίου. Ο Πλάτωνας είναι σαφής και απόλυτος. Όποιος ανοίξει την πόρτα του σπηλαίου και βγει στο φως, οφείλει, έχει υποχρέωση να επιστρέψει στους συντρόφους του και να περιγράψει τι είδε εκτός σπηλαίου.
http://www.lexarithmos.gr/

-----------------------------

Πέμπτη 23 Ιουλίου 2020

Ή ταν ή επί τας - Μίλτος Ιωαννίδης

Μουσική: Μίλτος Ιωαννίδης. Στίχοι: Γιώργος Πηλιανίδης. Ενορχήστρωση: Γιάννης Γκιουρας 

Κυριακή 19 Ιουλίου 2020

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΧΑΡΙΤΕΣ

Τρεις Χάριτες μ᾽ ωραία μάγουλα του γέννησε (του Διός) η Ευρυνόμη,
η κόρη του Ωκεανού που ᾽χει όψη πολυέραστη,
την Αγλαΐα, την Ευφροσύνη και την εράσμια Θαλίη.
Από τα βλέφαρά τους στάζει καθώς κοιτάνε έρωτας που παραλύει τα μέλη.
ΗΣΙΟΔΟΣ – Θεογονία 907 – 911
Οι άνθρωποι χρωστούν την ομορφιά, τη σοφία και τη δόξα στις Χάριτες. Είναι οι πιο σεμνές θεές και συμβολίζουν την ευαρέσκεια, τη γονιμότητα και την ευγένεια.
Ο Θεόκριτος είχε πει «Δίχως τις Χάριτες, τι θα μπορούσαν να αγαπήσουν οι άνθρωποι;».
Το όνομά τους προέρχεται από τη λέξη «χάρις» που σημαίνει ευγνωμοσύνη, χαρά, συναίνεση και τέρψη.
Οι Χάριτες είναι παιδιά του Διός και της Ωκεανίδας Ευρυνόμης.
Ο Πίνδαρος αναφαίερει: «Όλα τα καλά όλες οι απολαύσεις, που χαίρονται οι θνητοί είναι δώρα της καλοσύνης σας κι όποιος άνθρωπος έχει ομορφιά, σοφία ή δόξα, πάλι σε σας τι χρωστάει. Χωρίς τις σεμνές Χάριτες δεν θ’αρέσανε στους θεούς τα συμπόσια και τα τραγούδια».
Οι Χάριτες λατρεύονταν στη Βοιωτία ως θεότητες της Φύσης. Είχαν ιδρύσει ιερό προς τιμήν τους με εντολή του βασιλιά Ετεοκλή, γιου του Κηφισού. Προς τιμήν τους γινόταν η γιορτή «Χαρίτεια» όπου χόρευαν τη νύχτα και μοίραζαν γλυκά από αλεύρι και μέλι. Στην Αθήνα είχαν αφιερώσει ναό στην Ακρόπολη και στην Αγορά, ενώ στην είσοδο της Ακρόπολης υπήρχε το σύμπλεγμα των Χαρίτων.

Παρασκευή 17 Ιουλίου 2020

ΑΧΙΛΛΕΥΣ - Ο ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Με την συγγραφέα Δήμητρα  Λιάτσα.
Η Δήμητρα Λιάτσα γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη. Έκανε φιλολογικές σπουδές. Ξένες γλώσσες: Αγγλικά, Γαλλικά και Ιταλικά. Εργάστηκε επί σειρά ετών στην επιμέλεια βιβλίων. Μετέφρασε άνω των 30 τίτλων κυρίως από την Αγγλική γλώσσα. Έγραψε άρθρα σε περιοδικά και εφημερίδες, με αντικείμενο την Ελληνική Γραμματεία. Έδωσε σειρά ομιλιών προσκεκλημένη από το Ινστιτούτο Αριστοτέλης, με θέμα την Ελληνική Γραμματεία, την Ιστορία και την παιδεία.
Από το 2009 ασχολείται με την συστηματική μελέτη του Ομήρου και από το 2014 με την ανάγνωση, τον σχολιασμό και την ανάρτηση στο διαδίκτυο ολόκληρης της Οδύσσειας.
Από το 2017 έχει ξεκινήσει και την ανάγνωση, τον σχολιασμό και την ανάρτηση στο διαδίκτυο ολόκληρης της Ιλιάδος.
Έχει συγγράψει δύο βιβλία: «Τα ψέματα που λένε για την Ελλάδα» (2004) και «Η Ελληνική καταγωγή του Χριστιανικού μύθου» (2013), τα οποία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Δήλιος.
Λόγοι και Ομιλίες της Δήμητρας Λιάτσα: ΕΔΩ
Ομήρου Ιλιάς: ΕΔΩ
Από «Φρυκτωρίες» και «Βισάλτη»: ΕΔΩ
Περισσότερα βίντεο: ΕΔΩ

Πέμπτη 16 Ιουλίου 2020

«ΗΡΑΙΑ – ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΑ» ΣΤΟ ΝΗΣΙ ΤΗΣ ΣΑΜΟΥ ΓΙΑ 14η ΧΡΟΝΙΑ

Το Φεστιβάλ «Ηραία – Πυθαγόρεια» συνεχίζει για 14η χρονιά τη δημιουργική πορεία του, δημιουργώντας σημαντικό έργο στο νησί της Σάμου, προωθώντας τις αξίες του πολιτισμού της Αρχαίας Ιωνίας, αλλά και την ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού τουλάχιστον για 5.000 χρόνια στην ευρύτερη περιοχή του Αιγαίου.
Με θεματικές ενότητες που ξεκινούν από τη Φιλοσοφία, την Αστροφυσική και γενικότερα την επιστημονική εξέλιξη, αναδεικνύουμε τον τόπο και τα άξια τέκνα που γεννήθηκαν σε αυτόν (Πυθαγόρας, Αρίσταρχος, Επίκουρος κ.α). 
Τιμούμε τον τόπο στον οποίο γεννήθηκε η επιστήμη, καθώς για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας καλλιεργήθηκε η έννοια της αιτιοκρατίας, στην προσπάθεια του ανθρώπου να εξηγήσει τα φυσικά φαινόμενα. 
Παράλληλα με τις εκδηλώσεις αυτές, θα πραγματοποιηθούν  εκδηλώσεις λόγου και τέχνης, μουσικές βραδιές αλλά και θεατρικές παραστάσεις.
https://www.samos24.gr/
----------------------------------
ΠΡΟΜΗΘΕΙΑ 2020
Προμηθεϊκόν κάλεσμα, 23, 24, 25, 26 Ιουλίου.
Εκδηλώσεις τιμής προβολής και ανάδειξης της Eλληνικής θέασης του κόσμου.
25 χρόνια συνεχούς ανάδειξης της Eλληνικής κοσμοθεάσεως στις υπώρειες του Ολύμπου.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ: ΠΡΟΜΗΘΕΙΑ 2020

Τετάρτη 15 Ιουλίου 2020

ΤΟ "ΣΥΝΗΘΕΣ" ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΟ "ΟΡΘΟ"

Πολύ συχνά συγχέουμε το "ορθό" με το "συνηθισμένο".
Ακόμη και όταν αυτά τα δύο συμπίπτουν ως νοητική θέση και στάση, μια καθοριστική διαφορά τα διακρίνει. Η διαδικασία από την οποία προήλθε η θέση.
Το "ορθό" προϋποθέτει την υπακοή στη φιλαλήθεια. Προκύπτει από την διαρκή αναζήτησή του, την επίπονη έρευνα, την ανάλυση και έπειτα σύνδεση των δεδομένων της έρευνας, το στοχασμό.
Το "συνηθισμένο" προϋποθέτει την τυφλή υπακοή στο οικείο, στο φόβο του αγνώστου και της εξατομίκευσης. Προκύπτει άκριτα και αβασάνιστα.
Κάπου ανάμεσα σε αυτά τα δύο η ζωή του καθενός μας, ένα ταξίδι από το ΦΟΒΟ προς την ΑΛΗΘΕΙΑ.
Ευαγγελία Τσέλκου
https://www.ouranoskaigaia.com/

Δευτέρα 13 Ιουλίου 2020

ΟΙ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟΙ ΤΗΣ ΑΣΠΙΔΑΣ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΑ - ΙΛΙΑΔΟΣ Σ΄, 478-608

Με την συγγραφέα Δήμητρα  Λιάτσα.
Η Δήμητρα Λιάτσα γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη. Έκανε φιλολογικές σπουδές. Ξένες γλώσσες: Αγγλικά, Γαλλικά και Ιταλικά. Εργάστηκε επί σειρά ετών στην επιμέλεια βιβλίων. Μετέφρασε άνω των 30 τίτλων κυρίως από την Αγγλική γλώσσα. Έγραψε άρθρα σε περιοδικά και εφημερίδες, με αντικείμενο την Ελληνική Γραμματεία. Έδωσε σειρά ομιλιών προσκεκλημένη από το Ινστιτούτο Αριστοτέλης, με θέμα την Ελληνική Γραμματεία, την Ιστορία και την παιδεία.
Από το 2009 ασχολείται με την συστηματική μελέτη του Ομήρου και από το 2014 με την ανάγνωση, τον σχολιασμό και την ανάρτηση στο διαδίκτυο ολόκληρης της Οδύσσειας.
Από το 2017 έχει ξεκινήσει και την ανάγνωση, τον σχολιασμό και την ανάρτηση στο διαδίκτυο ολόκληρης της Ιλιάδος.
Έχει συγγράψει δύο βιβλία: «Τα ψέματα που λένε για την Ελλάδα» (2004) και «Η Ελληνική καταγωγή του Χριστιανικού μύθου» (2013), τα οποία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Δήλιος.
Λόγοι και Ομιλίες της Δήμητρας Λιάτσα: ΕΔΩ
Ομήρου Ιλιάς: ΕΔΩ
Από «Φρυκτωρίες» και «Βισάλτη»: ΕΔΩ
Περισσότερα βίντεο: ΕΔΩ

Κυριακή 12 Ιουλίου 2020

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΔΙΦΟΡΟΥΜΕΝΟΥ ΧΡΗΣΜΟΥ “ΗΞΕΙΣ ΑΦΗΞΕΙΣ...”

Σε πρόσφατη ανάρτηση, σας υποσχέθηκα ότι θα μιλήσουμε για τον περιβόητο χρησμό «ΗΞΕΙΣ ΑΦΗΞΕΙΣ ΟΥΚ ΕΝ ΤΩ ΠΟΛΕΜΩ ΘΝΗΞΕΙΣ».
Μας τον μάθαιναν και στο γυμνάσιο οι φιλόλογοι και βέβαια τόνιζαν ότι είναι διφορούμενος. Ξέχασαν όμως να μας πουν, σε ποιον έδωσαν οι Δελφοί τον συγκεκριμένο χρησμό και βέβαια σε ποια Αρχαία πηγή είναι καταγεγραμμένο αυτό, ως “γεγονός”. Διότι, με την φράση “ένας στρατιώτης κάποτε...” δεν γράφετε η Ιστορία.
Σήμερα αναπαράγεται στο διαδίκτυο ότι ο χρησμός αυτός ήταν μια “έξυπνη απάτη της Πυθίας”, διότι (ως γνωστόν) αναλόγως που θα μπει το κόμμα, (η παύση) αλλάζει και το νόημα...
Έστω λοιπόν ότι ο χρησμός είναι υπαρκτός. Πάμε πρώτα να δούμε κατά πόσο είναι διφορούμενος.
Στην "πρώτη σημασία" της φράσης, όλα είναι εντάξει. Ήξεις, αφήξεις ου, εν τω πολέμω θνήξεις. 
Η "δεύτερη σημασία" ωστόσο (Ήξεις, αφήξεις, ου εν τω πολέμω θνήξεις) έχει θεματάκι, καθώς το "ου" (που ακολουθείται από το "εν") θα έπρεπε να είναι... "ουκ"! Αντίθετα, στην πρώτη σημασία του, δεν μπορεί να είναι ουκ, αφού το "ου" ακολουθείται από κόμμα και πηγαίνει στο "αφήξεις" και όχι στο "εν". https://provocateur.gr/
Μία είναι η σημασία του λοιπόν και όχι διφορούμενος. Το λέει ή ίδια η Ελληνίδα Γλώσσα.
Ας δούμε τώρα την προέλευση του “χρησμού”.
Μετά από άκαρπη έρευνα στην Αρχαιοελληνική Γραμματεία, διαβάζουμε στο https://el.wiktionary.org/ τα εξής:
Διφορούμενη φράση που αποδίδεται στη Σίβυλλα, όπως αναφέρει ο Aubri ή Aubry de Trois-Fontaines (στα λατινικά: Albericus Trium Fontium) (13ος αιώνας μ. Χ.), στο έργο του Chronicon (Χρονικό), και μεταφράστηκε, μάλλον λανθασμένα, σε μεταγενέστερη εποχή από κάποιον σε κακά αρχαία ελληνικά.
Φαίνεται πως δεν υπάρχει σε κανένα Αρχαίο κείμενο, δεν δόθηκε σε κανένα πρόσωπο της Ιστορίας ή της Μυθολογίας, είναι μεταγενέστερο λαϊκό ευφυολόγημα του Μεσαίωνα και έχει γραμματικά λάθη.
Μπορεί όμως εύκολα να χρησιμοποιηθεί αμέσως ή εμμέσως, εκούσια ή ακούσια, ως κακή προπαγάνδα, ως δυσφήμηση για τους Δελφούς και τους Αρχαίους πρόγονους μας.
Ο υποτιθέμενος αυτός χρησμός λοιπόν, μήπως έχει κάτι κοινό με τον ανύπαρκτο όρκο του Μεγάλου Αλεξάνδρου;
Μήπως έχει κάτι κοινό με την δήθεν “ινδοευρωπαϊκή” προέλευση μας;
Μήπως έχει κάτι κοινό με την δήθεν φοινικική προέλευση της γραφής μας;;;

Τετάρτη 8 Ιουλίου 2020

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ «ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΤΟ 21» ΠΟΥ ΔΟΘΗΚΕ ΣΤΙΣ 2/7/2020 ΣΤΗΝ ΕΣΗΕΑ

Συνέντευξη τύπου πραγματοποίησε η Επιτροπή «ΤΙΜΗ ΣΤΟ 21» που γεννήθηκε μέσα από την ανάγκη να εκφραστεί μια καθαρή εθνική φωνή που θα αποδώσει τα πραγματικά προτάγματα της Παλιγγενεσίας και θα σεβαστεί τους αγώνες του Έθνους για Ελευθερία, Ανεξαρτησία και Δημοκρατία.
Η παρωδία και τα ατοπήματα μιας άχρωμης, άοσμης και συνειδησιακά ευνουχισμένης επιτροπής -Ελλάδα 2021- οδήγησαν καταξιωμένα στελέχη της κοινωνίας, με καθαρό πατριωτικό, δημοκρατικό και κοινωνικό πρόσημο να σχηματίσουν ένα νέο φορέα που θα προσπαθήσει μέσα από πρωτοβουλίες να αναδείξει με σεβασμό τα διαχρονικά μηνύματα της Επανάστασης του 1821 και να την συνδέσει με το σήμερα και το αύριο του Ελληνισμού”. 
Πρωτεργάτισσα στην πρωτοβουλία η τέως Πρύτανης του ΠΑΜΑΚ κα. Μαρία Δελιβάνη – Νεγρεπόντη και συμμετέχουν σημαντικές προσωπικότητες όπως ο τέως πρύτανης του Πάντειου Κοντογιώργης Γιώργος, ομ. καθ. Πολιτικών Επιστημών, ο Πλαπούτας Κώστας, Πρόεδρος Ομίλου Απογόνων Αγωνιστών του 1821, ο Καραμπελιάς Γιώργος, Συγγραφέας – Εκδότης, πολιτικός αναλυτής, ο Κασιμάτης Γιώργος, ομ. καθ. Συνταγματικού Δικαίου στο ΕΚΠΑ, η Γεωργαντά Ζωή, Οικονομολόγος-Στατιστικολόγος, πρ. μέλος ΔΣ ΕΛΣΤΑΤ, ο Βασιλειάδης Νικόλαος, επίκ. καθ. Ιστορίας στο ΠΑΜΑΚ, η Μάνου Αφροδίτη, συνθέτης-ερμηνευτἠς και ο Κομνηνός Λάκης, Ηθοποιός.  

Όλη η Συνέντευξη Τύπου της Επιτροπής "Τιμή στο '21" που δόθηκε στις 2/7/2020 στην ΕΣΗΕΑ. Η σειρά των ομιλητών: Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβἀνη, Μελέτης Μελετόπουλος, Όθων Ιακωβίδης, Αριάδνη Νούκα, Κωνσταντίνος Πλαπούτας, Μαρία Μαντουβάλου. 

Τρίτη 7 Ιουλίου 2020

ΤΟ ΑΥΤΟΧΘΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΠΑΤΗ

Γράφει ο Ιωάννης Ασλανίδης
«Είχε πλείστους τρόπους να θωπεύει την ακοήν
και να γοητεύει τα πνεύματα». (ΟΜΗΡΟΣ)
Από τους αρχαιοτάτους εκείνους χρόνους, οι Έλληνες διηρημένοι σε διάφορες πολιτείες, διαμορφώνουν πρώτα την γλώσσα των.
Από τις διαλέκτους των διαφόρων Ελληνικών φύλων, εγεννήθη η Εθνική γλώσσα των Ελλήνων και η κοινότης θρησκείας και γλώσσας εδημιούργησαν το Έθνος των Ελλήνων με τον λαμπρόν πολιτισμό.
- Η Ελληνική είναι η μόνη γλώσσα στον Κόσμο που ομιλείται και γράφεται συνεχώς επί 4.000 τουλάχιστον συναπτά έτη. Μπορεί κάποιος να διαφωνήσει και να πει ότι τ’ αρχαία και τα νέα Ελληνικά είναι διαφορετικές γλώσσες, κάτι τέτοιο βέβαια είναι σήμερα τελείως αναληθές.
- Παρόλο που πέρασαν χιλιάδες χρόνια, όλες οι ομηρικές λέξεις έχουν διασωθεί μέχρι σήμερα. Οι περισσότερες διατηρήθηκαν ατόφιες όπως: Άνδρα, πολύπλοκο, άνθρωπος, πολλών, πόλεμος, άρμα, φάλανξ, ξίφος, θώραξ κ.λπ., χιλιάδες λέξεις μπορούμε ν’ αριθμήσουμε εδώ. Και! άλλες Ομηρικές λέξεις έχουν μείνει στην γλώσσα μας μέσω των παραγώγων των. Μπορεί σήμερα να λέμε «Νερό» αντί «ύδωρ», αλλά η ομηρική λέξη έχει παραμείνει διά των παραγώγων της, όπως υδροφόρα, υδραγωγείο, αφυδάτωση κ.λπ. Μπορεί σήμερα να μην χρησιμοποιούμε το ρήμα «δέρκω» (βλέπω), αλλά χρησιμοποιούμε την λέξη, οξυδερκής. Μπορεί επίσης να μη χρησιμοποιούμε την λέξη «αυδή» (φωνή), χρησιμοποιούμε όμως την λέξη «άναυδος». Τα παραδείγματα που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε εδώ είναι ασφαλώς αμέτρητα.
- Υπολογίζοντας έστω και με τις συμβατικές χρονολογίες οι οποίες τοποθετούν τον Όμηρο γύρω στο 1.000 π.Χ. νομίζω έχουμε το δικαίωμα να ρωτήσουμε: Πόσες χιλιετίες χρειάστηκε η γλώσσα μας από την εποχή που οι άνθρωποι των σπηλαίων του Ελληνικού χώρου την πρωτοάρθρωσαν με μονοσύλλαβους φθόγγους μέχρι να φθάσει στην εκπληκτική τελειότητα της Ομηρικής επικής διαλέκτου, με λέξεις όπως «Ροδοδάκτυλος» (ρόδινα δάκτυλα), «λευκώλενος» (άσπρα μπράτσα – επίθετο της θεάς Ήρας), «ωκύμορος» (προώρως αποθνήσκων), κ.λπ.;
- Ο Πλούταρχος (βιογράφος-φιλόσοφος εκ Βοιωτίας, 46-120 μ.x.) στο «Περί Σωκράτους δαιμονίου» μας πληροφορεί ότι ο Αγισήλαος (Βασιλεύς και Στρατηγός της Σπάρτης 444-369 π.Χ.) ανακάλυψε στην Αλίαρτο της Βοιωτίας τον τάφο της Αλκμήνης, της Μητέρας του Ηρακλή, ο οποίος τάφος είχε ως αφιέρωμα «Πίνακα Χαλκούν έχοντα γράμματα πολλά θαυμαστά, παμπάλαια…».
Φανταστείτε περί πόσο παλαιάς γραφής πρόκειται, αφού οι ίδιοι οι αρχαίοι Έλληνες την χαρακτηρίζουν «αρχαία».
- Επίσης: Ασφαλώς δεν στέκεται με την λογική, «από το πουθενά» να εμφανισθεί ένας Όμηρος και να γράφει δύο λογοτεχνικά αριστουργήματα. Είναι προφανές ότι από πολύ πιο πριν πρέπει να υπήρξε γλώσσα με γραφή υψηλού επιπέδου.
- Πράγματι, από την αρχαία Ελληνική Γραμματεία γνωρίζουμε ότι ο Όμηρος δεν υπήρξε ο πρώτος, αλλά ο τελευταίος και διασημότερος μιας μεγάλης σειράς επικών ποιητών τα ονόματα των οποίων έχουν διασωθεί (Κρεώφυλος, Πρόδικτος, Αρκτίνος, Αντίμαχος, Κιναίθων, Καλλίμαχος) καθώς και τα ονόματα πολλών έργων των (Φορωνίς, Φωκαΐς, Δαναΐς, Αιθιοπίς, Επίγονοι, Οιδιπόδεια, Θήβαις κ.ά.), δυστυχώς όμως, δεν έχουν διασωθεί τα ίδια τα κείμενά των.
Επειδή μπορεί κάποιος, σήμερα, διαβάζοντας αφ’ ενός την ελληνική εγκυκλοπαίδεια «Πάπυρος Λαρούς», την οποία και εγώ δυστυχώς συμβουλεύομαι για πολλά πράγματα και αφ’ ετέρου διάφορα προπαγανδίστικα δημοσιεύματα, να μας πει ότι το Ελληνικό Αλφάβητο είναι Φοινικικής προελεύσεως. Γι’ αυτήν την άποψη μπορούμε σήμερα κατηγορηματικά να πούμε ότι πρόκειται για μια χονδροειδή ιστορική απάτη.
Οι Αρχαιολογικές ανασκαφές που έλαβαν χώρα κατά καιρούς στον Ελλαδικό χώρο, δίδουν τεκμηριωμένα την χαριστική βολή στην Ιστορική αυτή απάτη, ότι η Ελληνική γραφή προέρχεται από την Φοινικική διότι αποδεικνύεται ότι, οι Έλληνες από αρχαιοτάτων χρόνων έγραφαν όχι μόνο τις συλλαβικές Γραμμική Α και Γραμμική Β γραφές τους, αλλά και ένα είδος γραφής πανομοιότυπης με εκείνη του σημερινού Αλφαβήτου, εδώ και 6.000π.χ.
- Στην νησίδα «Γιούρα» των Βορείων Σποράδων, βρέθηκε στο σπήλαιο του Κύκλωπα, από τον αρχαιολόγο Ν. Σαμσών κεραμικό θραύσμα που χρονολογήθηκε το 5.500 – 6.000 π.Χ., το οποίο φέρει καθαρά πάνω του εγχάρακτα τα γράμματα «Α», «Δ», και «Υ»,
- Στα ανευρεθέντα σε ανασκαφές «Πρωτοκυκλαδικά αγγεία» στη Μήλο, τα οποία είναι της 3ης π.Χ. χιλιετίας, διακρίνουμε τα πανομοιότυπα γράμματα του Ελληνικού Αλφαβήτου, ήτοι: «Μ», «Ν», «Κ», «Χ», «Ξ», «Π», «Ο», και «Ε».
  • Στο Δισπηλιό Καστοριάς, ο Καθηγητής κ. Γεώργιος Χουρμουζιάδης ανέσυρε από την λίμνη, μεταξύ πολλών άλλων «Επιγραφή Πινακίδα», με γράμματα πανομοιότυπα με τα σημερινά, η οποία χαρακτηρίσθηκε, η πρώτη γραφή του κόσμου, αφού χρονολογείται από τον Δημόκριτο, βάσει της μεθόδου του «Άνθρακα 14» με απόλυτη ακρίβεια στο 5.250 π.Χ.
  • Στις ανασκαφές της Φαιστού της Κρήτης, ευρέθησαν σύμβολα τα οποία είναι τυπωμένα με κινητά στοιχεία (δηλ. Σφραγίδες),  το εύρημα αυτό θεωρείται το αρχαιότερο δείγμα τυπογραφείου του Κόσμου.
- Η θεωρία ότι το Αλφάβητο είναι εφεύρεση των Φοινίκων συντηρήθηκε εκτός των άλλων, με το επιχείρημα ότι ωρισμένα σύμβολα της φοινικικής γραφής μοιάζουν με τα αλφαβητικά γράμματα. Το επιχείρημα αυτό φαινόταν ισχυρό μέχρι προ 100 ετών περίπου, όταν οι γλωσσολόγοι και οι ιστορικοί ισχυρίζονταν ακόμη ότι οι Έλληνες δεν εγνώριζαν γραφή προ του 800 π.Χ. Ο ισχυρισμός αυτός διατηρήθηκε μέχρις ότου το 1900 μ..Χ. ο Αρθούρος Έβανς ανέσκαψε την Ελληνική Μινωική Κρήτη και ανακάλυψε τις Ελληνικές Γραμμικές Γραφές, των οποίων σύμβολα ήταν ως σχήματα, πανομοιότυπα προς τα 17 τουλάχιστον εκ των 24 γραμμάτων του σημερινού Ελληνικού Αλφαβήτου.
Πρώτος είναι ο ΕΒΑΝΣ ο οποίος στο έργο του Scripta Minoa απεκάλυψε την ιστορική αυτή απάτη δηλ. ότι οι Έλληνες έλαβαν την γραφή από τους Φοίνικες και διατύπωσε την επιστημονική του άποψη ότι μάλλον το αντίθετο συνέβη. Καθ’ όσον οι Φοίνικες, και η γραφή των εμφανίζονται στην Ιστορία, όχι πριν το 1300 π.Χ. και ότι είναι ιστορικά εξακριβωμένο Έλληνες εκ Κρήτης μετοίκησαν στην Ανατολική Μεσόγειο.
- Το πρώτο παράδοξο που θέλω ν’ αναφέρω για εμάς τους Έλληνες είναι: Ότι! ακόμη και σήμερα διδάσκεται στα Ελληνικά Σχολεία η άποψη ότι τα χρόνια του Ομήρου 100-200 χρόνια μετά τον Τρωικό πόλεμο (1.100 π.Χ. κατά τον Ηρόδοτο) δεν υπήρχε γραφή και συνεπώς τα δύο έπη (Ιλιάδα και Οδύσσεια) μεταφέροντο από γενεά σε γενεά προφορικώς. Η άποψη αυτή μόνο και μόνο βάσει της κοινής λογικής είναι απορριπτέα.
-Το δεύτερο που μετά λύπης μου θέλω να επισημάνω είναι: Δυστυχώς γράφει η Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια ΠΑΠΥΡΟΣ ΛΑΡΟΥΣ Τομ. 5 σελ. 603 στο Κεφ. Αλφάβητον «… Κατά την αρχαιότητα εις το στάδιον τούτο της γραφής έφθασαν μόνον οι Σιμήται δια του φοινικικού. Αλφάβητον το οποίο απετέλεσε, την βάσιν του Ελληνικού αλφαβήτου των Ιστορικών χρόνων… τούτο τροποποιηθέν καταλλήλως και προσαρμοσθέν εις τας ανάγκας της Ελληνικής, χρησιμοποιείται μέχρι σήμερον· διαδοθέν δε εις τας ευρωπαϊκάς χώρας απετέλεσε την βάσιν των πλείστων εκ των εν χρήσει αλφαβήτων…».
Και! αυτό το γράφει Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, δηλ. οι Σιμήτες δια του φοινικικού Αλφαβήτου εδημιούργησαν την Ελληνική γραφή. Έλεος. Ουδέν σχόλιον.
- Ο κ. Ιωάννης Μ. Ασλανίδης είναι  Επίτιμος Διοικητής της Σ.Σ.Ε.
Πηγή: http://www.elzoni.gr/html/ent/695/ent.88695.asp
------------------------------

Τετάρτη 1 Ιουλίου 2020

ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΡΧΑΙOΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΑΝΘΑΣΤΟΙ ΧΡΗΣΜΟΙ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ

Πείτε τα μυστήρια, πείτε τα παράξενα, ανεξήγητα ή μεταφυσικά. Αν θέλετε επεμβάσεις των Θεών, ή μυστική Αρχαία τεχνολογία. Όπως θέλετε πείτε τα. Μπορεί να είναι κάτι από όλα αυτά, μπορεί και όχι. Ένα είναι σίγουρο. Είναι αληθινά!!! Συνέβησαν!!! Είναι γεγονότα!!! Και κανείς στον κόσμο δεν μπορεί να αμφισβητήσει της Αρχαίες πηγές. Πάντως κάτι ήταν όλα αυτά, που εμείς σήμερα αδυνατούμε να εξηγήσουμε.
Και να μερικά παραδείγματα: 
Αυτά είναι κάποια μόνο, από τα μεταφυσικά ή υπερφυσικά, φαινόμενα-γεγονότα, της Ελληνικής Αρχαιότητας.
Έχουμε όμως και τους αλάνθαστους χρησμούς των Δελφών και είναι το θέμα αυτής της ανάρτησης.
Για τους χρησμούς του μαντείου των Δελφών, σήμερα πολλοί είναι αυτοί που λένε ότι οι χρησμοί ήταν διφορούμενοι επίτηδες, για να πέφτουν “μέσα”, ότι και αν συνέβαινε... Αναφέρουν ως παράδειγμα το “ήξεις αφήξεις” και τελειώνει εκεί η κουβέντα. Ωραία.... (για το περιβόητο “ήξεις αφήξεις...” θα πούμε προσεχώς).
Όμως αντί να ακούμε τον καθένα, είναι προτιμότερο να διαβάσουμε τι λέει ο Ηρόδοτος:
Λοιπόν, όταν ο Βάκης λέει τέτοιους χρησμούς και τόσο ξεκάθαρους, εγώ δεν τολμώ να εκφράσω αμφιβολίες για τους χρησμούς κι ούτε τις αποδέχομαι (τις αμφιβολίες), όταν τις διατυπώνουν άλλοι.
[8.77.1] Τώρα, δεν μπορώ ν᾽ αμφισβητήσω την αλήθεια των χρησμών, κι ούτε έχω πρόθεση να τους ανασκευάσω την ώρα που μιλούν ξεκάθαρα, όταν έχω μπροστά μου περιπτώσεις σαν και αυτή που παραθέτω”. 
Και παραθέτει τον χρησμό που δόθηκε πριν την Ναυμαχία της Σαλαμίνος, που μπορείτε να διαβάσετε στον σύνδεσμο που δίνω εδώ: Ο ΗΡΟΔΟΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΧΡΗΣΜΟΥΣ.
Ένα άλλο εκπληκτικό περιστατικό που σας συνιστώ να διαβάσετε είναι Ο ΧΡΗΣΜΟΣ ΤΟΥ ΜΑΝΤΕΙΟΥ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ, ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΙΑ ΤΗΣ ΛΥΔΙΑΣ, ΚΡΟΙΣΟ
Ο Ισοκράτης και ο Στράβωνας έλεγαν «Το Μαντείο των Δελφών εθεωρείτο από όλους το αρχαιότερο και αληθέστερο από όλα τα μαντεία».
Και ας έρθουμε τώρα στον χρησμό που έδωσαν οι Δελφοί λίγο πριν την ναυμαχία του Αρτεμισίου και στα γεγονότα που ακολούθησαν με τα οποία επαληθεύτηκε η Πυθία.
ΗΡΟΔΟΤΟΣΒΙΒΛΙΟ Η: ΠΟΛΥΜΝΙΑ
[7.178.1] Κι ενώ οι Έλληνες έσπευδαν βιαστικά προς τις δυο διαφορετικές κατευθύνσεις, τον ίδιο καιρό οι Δελφοί ζητούσαν χρησμό από τον θεό, κυριευμένοι από φόβο για τον εαυτό τους και την Ελλάδα, και τους δόθηκε χρησμός να προσευχηθούν στους ανέμους· γιατί αυτοί θ᾽ αναδειχτούν μεγάλοι σύμμαχοι της Ελλάδας. [7.178.2] Και μόλις πήραν το χρησμό οι Δελφοί, πρώτα πρώτα ανακοίνωσαν τον χρησμό που πήραν σ᾽ εκείνους από τους Έλληνες που θέλησαν να μείνουν ελεύθεροι, κι εξασφάλισαν την αιώνια ευγνωμοσύνη τους, στέλνοντάς τους το μήνυμα την ώρα που τους κατείχε μεγάλος φόβος από τον βάρβαρο· κι αργότερα οι Δελφοί αφιέρωσαν βωμό για τους ανέμους στη Θυία, εκεί όπου βρίσκεται το τέμενος της θυγατέρας του Κηφισού, της Θυίας, κι απ᾽ αυτήν πήρε τ᾽ όνομά του ο τόπος, και τους λάτρευαν προσφέροντας θυσίες. Οι Δελφοί λοιπόν ακολουθώντας τον χρησμό ακόμα και σήμερα προσφέρουν εξιλαστήριες θυσίες στους ανέμους.
Κατά την έκφραση των Περσών, “δεν έπρεπε να σωθεί, ούτε ο ιερέας του Δία, ο πυρφόρος”.
Αλλά... δυστυχώς γι’ αυτούς, δεν υπολόγισαν την γνώμη του Δία...
[8.11.3] Κι έπεσε η νύχτα κι έδωσε τέλος στον αμφίρροπο αγώνα τους αυτής της ναυμαχίας. Λοιπόν οι Έλληνες γύριζαν με τα καράβια τους στο Αρτεμίσιο, ενώ οι βάρβαροι, που ο αγώνας τους είχε πολύ διαφορετική εξέλιξη από τις προσδοκίες τους, στις Αφέτες. 
[8.12.1] Κι ό,τι είχε πέσει η νύχτα, όταν άνοιξαν οι καταρράκτες του ουρανού κι έβρεχε ολονυχτίς και νά —κι ας ήταν κατακαλόκαιρο— βροντές τρομερές απ᾽ το Πήλιο· και τα πτώματα των νεκρών και τα συντρίμμια των ναυαγίων να ξεβράζονται από το κύμα στη στεριά, στις Αφέτες, και να πεδικλώνονται στις πλώρες των καραβιών και να ρημάζουν τα κουπιά στο πλατύ τους μέρος. [8.12.2] Κι έπιασε τρομάρα τους στρατιώτες που βρίσκονταν εκεί ακούγοντας αυτό το χαλασμό, και καρτερούσαν, με τέτοιο κακό που τους βρήκε, αναπόφευκτο το χαμό τους· γιατί, πριν προλάβουν να πάρουν ανάσα απ᾽ το ναυάγιο και το αγριοκαίρι που τους έπιασε στα νερά του Πηλίου, ακολούθησε ναυμαχία σφοδρή, και μετά τη ναυμαχία νεροποντή ορμητική κι άνεμοι ισχυροί που μαστίγωναν τη θάλασσα, και βροντές τρομερές.
[8.13.1] Αυτοί λοιπόν τέτοια νύχτα πέρασαν, ενώ η ίδια εκείνη νύχτα στάθηκε ακόμα πιο αγριότερη, και με το παραπάνω, σ᾽ εκείνους που είχαν πάρει εντολή να κάνουν με τα καράβια τους το γύρο της Εύβοιας· κι αυτό, γιατί τους βρήκε κι έπεσε πάνω τους την ώρα που θαλασσόδερναν μεσοπέλαγα, και το τέλος τους ήταν αξιοθρήνητο· γιατί, έτσι που, ενώ αρμένιζαν, τους έπιασε αγριοκαίρι και βροχή στα μέρη των Κοίλων της Εύβοιας (εκεί βρίσκονταν εκείνη την ώρα), σπρωγμένοι απ᾽ τον άνεμο και μη ξέροντας προς τα πού τους έσερνε το κύμα, ρίχνονταν στη στεριά πάνω σε βράχια. Κι όλα τα πάντα ήταν έργο του θεού, για να έρθει και να εξισωθεί ο περσικός στόλος με τον ελληνικό και να μην είναι πολύ μεγαλύτερος.
[8.14.1] Λοιπόν αυτοί αφανίζονταν εκεί, κατά τα Κοίλα της Εύβοιας· τώρα, οι βάρβαροι που ήταν στις Αφέτες, αναγάλλιασε η ψυχή τους αντικρίζοντας να λάμπει το φως της μέρας και κρατούσαν ακίνητα τα καράβια τους — μέσα στην κακοτυχία τους ήταν μια ανακούφιση γι᾽ αυτούς να μπορούν να είναι ήσυχοι για την ώρα. Στους Έλληνες όμως ήρθαν για ενίσχυση πενήντα τρία καράβια αθηναϊκά. [8.14.2] Ανέβασε το ηθικό τους και η άφιξη των καραβιών αυτών και η αγγελία που ήρθε ταυτόχρονα, πως οι βάρβαροι που έπλεαν γύρω απ᾽ την Εύβοια αφανίστηκαν όλοι από το αγριοκαίρι που ξέσπασε. Λοιπόν, καρτέρησαν να φτάσει η ίδια ώρα κι επιτέθηκαν σε καράβια των Κιλίκων· κι αφού τα βύθισαν, με τον ερχομό της νύχτας γύρισαν με τα καράβια τους πίσω στο Αρτεμίσιο.
Ο χρησμός που δόθηκε ήταν ξεκάθαρος:
Να προσευχηθούν στους ανέμους, γιατί αυτοί θ᾽ αναδειχτούν μεγάλοι σύμμαχοι της Ελλάδας”.
Τι γνώριζε το Ιερό του Απόλλωνα εκ των προτέρων; 
Πόσο τυχαίες ήταν οι δύο καταστροφικές και σχεδόν ταυτόχρονες καταιγίδες πάνω στα περσικά καράβια;
Πόση γνώση χάθηκε; 
...και γιατί....; (Το τελευταίο ερώτημα, ρητορικό...)
Σχόλια, Επιμέλεια: Σείριος – ΕΝΝΕΑ ΕΤΗ ΦΩΤΟΣ

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Αρχειοθήκη ιστολογίου