ΟΔΗΓΗΤΗΣ ΚΑΙ ΝΟΜΟΘΕΤΗΣ ΣΟΥ Ο ΛΟΓΟΣ, Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΚΑΝΩΝ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

Ο δρόμος της γνώσεως, της επιστήμης, όπως λέγει ο Πλάτων, αναχωρεί από την αμφιβολίαν και τον έλεγχον. Όχι την άγονον αμφιβολίαν και την παιγνιώδη ελεγκτικήν των σοφιστών, που οδηγούν εις την άρνησιν· άλλα την θετικήν, την σοβαράν έρευναν, που οδηγεί προς την επίγνωσιν της αληθείας, διότι προϋποθέτει και δημιουργεί — και όταν ακόμη δεν καταλήγη εις κάτι οριστικόν — την βεβαιότητα της υπάρξεώς της.

Οδηγητής και νομοθέτης σου ο λόγος, ο απόλυτος κανών του πνεύματος, και μόνον η φιλία του λόγου (φιλολογία αυτό σημαίνει εις την γλώσσαν του Πλάτωνος, κάτι που λησμονούμεν συνήθως ημείς οι φιλόλογοι) και η απόλυτος υποταγή εις τα κελεύσματά του σου εξασφαλίζει την ελευθερίαν και την ευδαιμονίαν.

Υποτάξου εις τον λόγον, διδάσκει ο Πλάτων, αν θέλεις να υποτάξης την ζωήν. Δι’ αυτό και τοποθετεί ο Πλάτων ως απαραίτητον προβαθμίδα της αγωγής προς την φρόνησιν τα μαθηματικά, με την αυστηράν, την αμείλικτον πειθαρχίαν του λόγου, εις την όποιαν συνηθίζουν τον άνθρωπον.

Τοιαύτη γνώσις δεν αγοράζεται έτοιμη από κανένα κάπηλον σοφίας, ούτε διδάσκεται εις ολίγον χρονικόν διάστημα. Μόνος του ο καθείς οφείλει, αν την επιθυμή, να την  κατακτήση, με αγώνα και προσπάθειαν και τον διαρκή έλεγχον εναντίον της πνευματικής αδρανείας, που λαμβάνει συχνά την μορφήν της ακραδάντου, ανυπόπτου αυτοπεποιθήσεως. Αλλ’ όταν πραγματοποιηθή κά­ποτε η εσωτερική αυτή καλλιέργεια του νου και υποταχθή η ψυχή εις της επιστήμης την διακονίαν, σβήνουν πλέον αι αντιφάσεις, αι αμφιβολίαι, ο σκεπτικισμός.

Είναι άλλωστε ταύτα καρποί της ευθηνής πολυγνωσίας, της ματαίας και μισολόγου ερεύνης του προχείρου κόσμου των αισθήσεων, που ζητεί την ματαιοδοξίαν ή την περιέργειαν του όχλου να ικανοποιήση και απομακρύνει διά τούτο από τον Θεόν. Ενώ η κατά Πλάτωνα γνώσις οδηγεί προς τον Θεόν διότι αναχωρεί από το θεϊκόν πρόσταγμα του γνώθι σαυτόν και ανακαλύπτει το θείον μέσα εις τα στήθη του ανθρώπου και ακούει του Θεού την φωνήν μέσ’ από τα κελεύσματα του λόγου του εν ημίν. Και τοτ’ αισθάνεσαι, ότι πάν­των χρημάτων μέτρον είναι ο θεός, όχι ο άνθρωπος, όπως διεκήρυξεν ο Πρωταγόρας (Νόμοι 716c).

Έτσι η γνώσις δεν είναι απλή περιεργείας ικανοποίησις ή ματαιόσχολος του νου παιδιά· είναι γνώσις εσώψυχος, ζωοποιός, είναι στροφή της ψυχής διαρκής προς το αιώνιον και απόλυτον, που χαρίζει τον λυτρωμόν και την αθανασίαν εις τον άνθρωπον, είναι η φρόνησις, η γα­ληνή, ή μακαρία όψις τε και θέα της ιδέας του αληθούς.

Ιωάννης Συκουτρής (1901 — 1937) “Πλατωνικός Ευαγγελισμός”

Απόσπασμα απο άρθρο του Ιωάννη Συκουτρή και πρόκειται ουσιαστικά για μεταγραφή μιας ομιλίας του 1932.
Περιλαμβάνεται στο βιβλίο Μελέται και Άρθρα (Εκδόσεις του Αιγαίου, 1956).
Αφορά το τι μπορεί κανείς να κερδίσει από την ανάγνωση των διαλόγων του Πλάτωνα· ποιο είναι το «μήνυμα» που μπορεί κανείς να αποσπάσει -εξού και ο «ευαγγελισμός» του τίτλου.

https://eranistis.net

Η νύχτα μυρίζει γιασεμί

ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΗΝ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ ΤΟΥ;

Ο Πλάτων εξεκίνησεν από το ερώτημα, που είναι φυσικόν να θέση κάθε άνθρωπος εις τον εαυτόν του: Πώς θα είναι δυνατόν να πραγματοποιήση ο άνθρωπος την ευδαιμονίαν του;

Πώς θα είναι δυνατόν να είναι δημιουργός και υπεύθυνος αυτός διά την μοίραν του, αφού ή ζωή του ευρίσκεται εις τόσον στενήν εξάρτησιν από περιστατικά ανώτερα της θελήσεώς του, από εξωτερικάς συνθήκας, που δεν ημπορεί ν’ αλλάξη;

Πώς είναι δυνατόν ο άνθρωπος να είν’ ευδαίμων, και όταν αρρωσταίνη και όταν υποφέρει, και όταν εξευτελίζεται, και ενώπιον της αδικίας που του γίνεται, και εις την φυλακήν και εις τον θά­νατον;

Υπάρχει κανένα βαθύτερον νόημα της ζωής (αυτό είναι η πλατωνική ευδαιμονία), απρόσιτον εις τα κτυπήματα και τας μεταλλαγάς της τύχης;

Και ο Πλάτων απαντά· Ναι.

Διότι, αν ο άνθρωπος είναι δούλος της μοίρας και των περιστάσεων της ζωής,  ελεύθερος όμως είναι και αυτεξούσιος εις τον τρόπον, με τον οποίον θ’ αντικρύση την μοίραν και τας περιστάσεις, τας ευμενείς και τας δυσμενείς, τας ευχάριστους ή τας δυσαρέστους.

Ευδαίμων δεν είν’ εκείνος, που θα δέχεται συχνά της Τύχης τ’ άστατα μειδιάματα, ουτ’ εκείνος που δεν θ’ αρρωστήση, δεν θα πεινάση, δεν θα στερηθή τους αγαπημένους του, δεν θα κλαύση, δεν θα κινδυνεύση· αλλ’ εκείνος που και εις την χαράν και εις τας συμφοράς θα διατηρήση μέσα του αμόλυντον την ψυχικήν του οντότητα, εκείνος που δεν θα γονατίση, ούτε θα παρεκκλίνη εις τον δρόμον του τον σταθερόν από της τύχης τα κτυπήματα.

Εκείνος υποτάσσει αληθινά την μοίραν του, γίνεται δημιουρ­γός της ευδαιμονίας του, αδέσμευτος και άφοβος· διότι την ευδαιμονίαν του εζήτησε μέσα του, εις τον εαυτόν του, που κρατεί πάντα υπό την κυριαρχίαν του, όχι εις τας εξωτερικάς περιστάσεις της υλικής ζωής, που του διαφεύγουν.

Την δύναμιν προς τούτο του δίδει η φρόνησις, η κατάστασις εκείνη της ψυχής, κατά την όποιαν ο άνθρωπος αντικρύζει εις την απόλυτόν του καθαρό­τητα, εις την ακήρατον αιωνιότητα τού τον κόσμον της πραγματικότητος και των μεγάλων αξιών, του αγαθού, του αληθούς, του καλού.

Πώς όμως θα προχωρήση ο άνθρωπος εις την απόκτησιν της «φρονήσεως», εις την θεωρίαν (η λέξις με την αρχικήν της ακόμη έννοιαν του θεω­ρού) των όντως όντων, του κόσμου της απολύτου πραγματικότητος των αξιών;

Τρεις δρόμοι οδηγούν προς τούτο, απαντά ο Πλάτων· ο δρόμος της γνώσεως, ο δρόμος του έρωτος, ο δρόμος του θανάτου, λόγος, έρως, ψυχή, διά να μεταχειρισθώ λέξεις και έννοιας γνησίως πλατωνικής ωραιότητος.

Ιωάννης Συκουτρής (1901 — 1937) “Πλατωνικός Ευαγγελισμός”

https://eranistis.net

---------------------------------------

ΕΡΩΣ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΠΟΘΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ

ΤΟ ΕΙΔΩΛΟΝ ΚΑΙ Η ΑΛΛΗΓΟΡΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ

Με την Συγγραφέα Δήμητρα Λιάτσα 

Η Δήμητρα Λιάτσα γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη. Έκανε φιλολογικές σπουδές. Ξένες γλώσσες: Αγγλικά, Γαλλικά και Ιταλικά. Εργάστηκε επί σειρά ετών στην επιμέλεια βιβλίων. Μετέφρασε άνω των 30 τίτλων κυρίως από την Αγγλική γλώσσα. Έγραψε άρθρα σε περιοδικά και εφημερίδες, με αντικείμενο την Ελληνική Γραμματεία. Έδωσε σειρά ομιλιών προσκεκλημένη από το Ινστιτούτο Αριστοτέλης, με θέμα την Ελληνική Γραμματεία, την Ιστορία και την παιδεία. Από το 2009 ασχολείται με την συστηματική μελέτη του Ομήρου και από το 2014 με την ανάγνωση, τον σχολιασμό και την ανάρτηση στο διαδίκτυο ολόκληρης της Οδύσσειας. Από το 2017 έχει ξεκινήσει και την ανάγνωση, τον σχολιασμό και την ανάρτηση στο διαδίκτυο ολόκληρης της Ιλιάδος.

Η Δήμητρα Λιάτσα είναι συγγραφεύς των βιβλίων: «Τα ψέματα που λένε για την Ελλάδα» (2004) και «Η Ελληνική καταγωγή του Χριστιανικού μύθου» (2013), τα οποία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Δήλιος.

Ο Αλκαίος είναι συγγραφεύς δύο βιβλίων. Του βιβλίου "Ο Δρόμος του ηγέτη" (Εξαντληθέν) και του βιβλίου "Το μυστικό πεπρωμένο της Ελλάδος". Εκδόσεις Δήλιος.

Λόγοι και Ομιλίες της Δήμητρας Λιάτσα: ΕΔΩ

Ομήρου Ιλιάς: ΕΔΩ

Ομήρου Οδύσσεια: ΕΔΩ

Από «Φρυκτωρίες» και «Βισάλτη»: ΕΔΩ

Ομηρικός Κύκλος

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΕΡΩΤΩΝ ΤΩΝ ΒΥΖΑΝΤΙΝΩΝ

Στο Βυζάντιο, ξεχωριστή θέση κατείχαν και οι “έγκλειστες” γυναικείες καλλονές, που οι Βυζαντινοί αξιωματούχοι συντηρούσαν, όπως αργότερα οι Τούρκοι στα χαρέμια τους. Κάποιοι από αυτούς γίνονταν εξαιρετικά τυραννικοί, όταν τους τύφλωνε η ζήλια.

Για παράδειγμα, τον 14ο αιώνα, ο άρχοντας Ανδρόνικος Β’ Παλαιολόγος λάτρευε μια πανέμορφη εταίρα, την οποία τη ζήλευε υπερβολικά. Για να είναι βέβαιος ότι κανείς άλλος δε θα γευόταν τα κάλλη της, είχε τοποθετήσει γύρω από το σπίτι της ολόκληρη στρατιωτική φρουρά από ξιφοφόρους και τοξότες, άλλους να φρουρούν την είσοδο και άλλους τα γύρω στενά.

Η εταίρα αυτή, παρά την πολιορκία του σπιτιού της, κατόρθωνε να βλέπει έναν άλλο νέο, περίφημο για την ομορφιά του. Μα, όλη αυτή η ερωτική περιπέτεια πήρε τραγικό τέλος.

Μια νύχτα, ο αδελφός του Ανδρόνικου, ο Δεσπότης Μανουήλ, αναζητούσε τον αδελφό του και τον γύρευε παντού. Έτσι, σκέφτηκε να περάσει από το σπίτι της ερωμένης του Ανδρόνικου μήπως και τον συναντούσε εκεί. Αλλά, δυστυχώς, οι φρουροί, που δεν τον αναγνώρισαν μέσα στα σκοτάδια, τον πέρασαν για τον ωραίο φίλο της “έγκλειστης”, ρίχτηκαν πάνω του και τον κομμάτιασαν με τα σπαθιά και τα τσεκούρια τους.

===================================

Οι παράξενες ιστορίες ερώτων των Βυζαντινών ήταν γεμάτες πάθος, πόθο, ίντριγκα και συκοφαντία, ενώ συχνά ήταν αναμεμειγμένες με πόνο, προδοσία και θάνατο.

Μαζί με τη μυστικοπάθεια και την ερωτοπληξία των γυναικών του Βυζαντίου, έχουμε και συχνά αναφορές για την αναπόφευκτη ζήλια τους, που καμιά φορά ξεσπούσε λυσσαλέα.

Μια από τις πιο τρανταχτές εκδηλώσεις της ήταν και η διαγωγή που επέδειξε η γυναίκα του περικαλλούς Πατρικίου Κωνσταντίνου Αρτοκλίνη. Κυκλοφορούσε ευρέως η φημολογία πως ο Πατρίκιος αυτός ήταν ένας από τους πολλούς εραστές της θεότρελης Ζωής της Πορφυρογέννητης.

Το αξίωμα αυτού του ανδρός του επέβαλλε να στέκει όρθιος μπροστά στη βασιλική τράπεζα κατά τα επίσημα γεύματα και να κόβει “τον άρτον των Ισαποστόλων”, δηλαδή να σερβίρει το ψωμί στο βασιλικό ζεύγος, εξού και ο τίτλος του “Αρτοκλίνης”.

Η γυναίκα του ωραίου Πατρικίου είχε βεβαιωθεί ότι ο σύζυγός της την απατούσε με την Αυτοκράτειρα Ζωή, αλλά φοβόταν να κάνει κάποιο σκάνδαλο κι έκανε υπομονή.

Όταν η Ζωή χήρεψε, αποφάσισε να χωρίσει τον εραστή της από τη γυναίκα του, να τον πάρει δικό της και να τον ανεβάσει στον θρόνο του Βυζαντίου.

Η γυναίκα του Κωνσταντίνου Αρτοκλίνη, όμως, έμαθε όλα αυτά και για να τον εκδικηθεί για την απιστία του, έριξε δηλητήριο στο ποτήρι του. Κι έτσι, αντί να ανεβεί ο δύσμοιρος στον θρόνο, κατέβηκε στον Άδη.

Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό “ΜΠΟΥΚΕΤΟ”, στις 04/08/1927

https://strangepress.gr

--------------------------------------

ΟΙ ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΕΡΩΤΩΝ ΤΩΝ ΒΥΖΑΝΤΙΝΩΝ – Η ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΖΗΛΙΑ ΚΑΙ Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΜΗΛΟΥ

ΕΡΩΣ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΠΟΘΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ

αντίκρισες τον Έρωτα στο γλυκανάβλεμμά σου·

ξεχνάς τη γη· και αυτός για σε τα ουράνια έχει ξεχάσει,

όπως λέγει ένας ποιητής μας με του Πλάτωνος την σκέψιν θρεμμένος.

Κάθε έρως αληθινός και υγιής είναι και ορμή προς γονιμοποίησιν· πόθος αθανασίας είναι εις την φύσιν του ο έρως. Και ο πλατωνικός ο έρως γεννά. Εις το πέταγμά της προς τον απόλυτον κόσμον της ιδέας, εις το σταμάτημά της εμπρός εις το πέλαγος του καλού, που αποτελεί δι’ αυτήν ένα πρόγευμα της θείας μακαριότητος. Όπως της νύκτας τα σκοτάδια, όταν φωτόχαρος προβάλλει ο ήλιος το πρωί, χάνονται και σβήνουν μέσα μας κάθε μικρότης και ασχήμια. Όλα της καλωσύνης τ’ άνθη και των αρετών τα στολίδια λαχταράς να σκορπίσης εις την ψυχήν, που ανέλαβες να διαπλάσης. Καλύτερος αισθάνεσαι να γίνεσαι, διότι εζήτησες εκείνην να κάμης καλήν· ανυψώνεσαι και συ, εκεί που ζητείς τον άλλον ν’ ανυψώσης. Σαν χείμαρρος καταλαμβάνεις να ξεχύνεται η σκέψις σου και μ’ ευγλωττίαν πρωτάκουστον ομιλεί η ψυχή σου διά τον κόσμον των ιδεών, διά τας αιωνίους αξίας του αληθούς, του αγαθού, του ωραίου, διά την μικρότητα της αισθητής ζωής, διά το πέταγμα της ψυχής προς την ολόφωτον και ολόκαλην πατρίδα της.

κρυφή λαχτάρα επέρασε τα βάθη μιας ψυχής

και ανατριχιάζουν τα φτερά τα διπλωμένα,

Ιωάννης Συκουτρής – “Πλατωνικός Ευαγγελισμός”

https://eranistis.net/         Οι στίχοι, Ιωάννης Γρυπάρης

Η ΝΥΜΦΗ ΦΙΛΥΡΑ

Η Φιλύρα είναι νύμφη της Ελληνικής Μυθολογίας, μητέρα του σοφού Κένταυρου Χείρωνα. Είναι μια από τις Ωκεανίδες και συχνά αναφέρεται ως «Ωκεανίς Φιλύρα». Είναι θεότητα της ανάρρωσης, της ευωδίας και των αρωμάτων, της γραφής και της ομορφιάς. Μεταγενέστερη παράδοση αναφέρει ότι η νύμφη μεταμορφώθηκε στο ομώνυμο δένδρο, τη φιλύρα (Φλαμουριά).

Την Φιλύρα ερωτεύτηκε ο θεός Κρόνος. Για την ένωσή τους, δίνονται δύο εκδοχές. Ο Κρόνος μεταμορφώθηκε σε άλογο για να μην τον αναγνωρίσει η γυναίκα του Ρέα και ξεσηκώσει τη ζήλεια της. Με τη μορφή αυτή ενώθηκε με την κόρη και από την ένωσή τους προέκυψε ο Κένταυρος Χείρων, μισός άνθρωπος, μισός άλογο. Σύμφωνα με τη δεύτερη εκδοχή, η ίδια η Φιλύρα μεταμορφώθηκε σε φοράδα, για να αποφύγει τον θεό, όμως εκείνος πήρε τη μορφή αλόγου και ενώθηκε μαζί της.

Μετά τη γέννηση του Χείρωνα, η μητέρα του εγκαταστάθηκε μαζί του στο Πήλιο μέσα σε μια σπηλιά. Τον βοηθούσε να διαπαιδαγωγεί τα παιδιά που του εμπιστεύονταν, κυρίως τον Ιάσονα και τον Αχιλλέα, μαζί με τη γυναίκα του γιου της, τη Χαρικλώ -ξανθὸς δ' Ἀχιλεὺς […] μένων Φιλύρας ἐν δόμοις (Πίνδ., Νεμ. 3.79).

Γράφει ο Πίνδαρος: «Αλλά ο ξανθός Αχιλλέας, μένοντας στο σπίτι της Φιλύρας ως παιδί, έκανε έργα μεγάλα, συχνά κραδαίνοντας στα χέρια του ένα ακόντιο με μια κοντή λεπίδα, γοργός σαν τον άνεμο, έφερε το θάνατο στα άγρια λιοντάρια στη μάχη, σκότωσε κάπρους άγριους, έφερνε δε τα ασθμαίνοντα κουφάρια τους στον Κένταυρο, τον γιο του Κρόνου, στην αρχή σαν ήταν έξι χρόνων, και κατόπιν όλο το χρόνο που 'μεινε εκεί, ένα παιδί που το παιχνίδι ήταν άθλοι δυνατοί.

Τον θαύμαζε η Άρτεμις και η θαρραλέα Αθηνά, γιατί τα ελάφια τα σκότωνε δίχως σκυλιά και δόλιες παγίδες. Γιατί εκείνος υπερείχε στα πόδια. Όλα αυτά που αφηγούμαι έπος των προγόνων είναι».

Από την Αρχαιότητα έχουμε αναφορές για τη Φιλύρα, καθώς ήταν γνωστή η σημασία της ξυλείας της, αλλά και του μελιού που παρήγαγαν τα άνθη της. Ο Θεόφραστος, ο Πλίνιος και ο Βιργίλιος μας αναφέρουν για τις χρήσεις του και την ποιότητα του ξύλου της.
Γινόταν χρήση ακόμη και του εσωτερικού του φλοιού για την κατασκευή σχοινιών, παπουτσιών, διχτυών ψαρέματος κ.ά.
Κατά το 17ο και 18ο αι., οι φλαμουριές χρησιμοποιήθηκαν στις Ευρωπαϊκές πόλεις για τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό τους και με αυτές οριοθετούσαν λεωφόρους με καλλωπιστικές δενδροστοιχίες.

Η Φιλύρα ενέπνευσε πολλούς καλλιτέχνες: το λυρικό Αυστριακό ποιητή του Μεσαίωνα (Minnesänger) Βάλτερ φον ντερ Φόγκελβαϊντε ( περ. 1170 – περ. 1230) να γράψει το περίφημο ποίημά του Unter der linden (Υπό τας φιλύρας), τον Αλφόνσο Καρρ το ρομαντικό μυθιστόρημα «Υπό τας φιλύρας». Και φυσικά δεν πρέπει να παραλείψουμε το ρομαντικό τραγούδι «η φλαμουριά» του φιλέλληνα ποιητή Wilhelm Müller που μελοποιήθηκε από τον Φραντς Σούμπερτ.

Πηγές:

Απολλώνιος ο Ρόδιος, Αργοναυτικά, Βιβλίο Β', 519-558

Οβίδιου Μεταμορφώσεις, Βιβλίο ΣΤ', 126

Βιργίλιος, Γεωργικά, Βιβλίο Γ', 92-94

Οι Μυθολόγοι

https://www.hellenicaworld.com

https://www.greek-language.gr

https://www.wikiwand.com

ΤΑ «ΑΘΕΪΚΑ» ΤΟΥ ΒΟΛΟΥ

Ως «Αθεϊκά» του Βόλου είναι γνωστά τα γεγονότα που οδήγησαν στο κλείσιμο του Ανώτερου Παρθεναγωγείου του Βόλου το 1911 και η δικαστική δίωξη του ιδρυτή του σχολείου Δημητρίου Σαράτση, του διευθυντή του Αλέξανδρου Δελμούζου και άλλων δέκα ατόμων.

Ο Δημήτριος Σαράτσης υπέβαλε στο δημοτικό συμβούλιο Βόλου έκθεση με την οποία εισηγούνταν την ίδρυση ανώτερης σχολής θηλέων με σκοπό την ευρυτέραν μόρφωσιν των νεανίδων και την πρακτικήν αυτών κατάρτισιν. Πρότεινε επίσης τα μαθήματα που θα έπρεπε να διδάσκονται στο σχολείο αυτό και τις μεθόδους διδασκαλίας που θα έπρεπε να ακολουθηθούν. Ακόμα αναφερόταν στο εκπαιδευτικό προσωπικό, στην οικονομική υπόσταση του σχολείου καθώς και στο πως και από ποιόν θα εποπτευόταν η λειτουργία του. Η εισήγηση του Σαράτση έγινε δεκτή και τον Οκτώβριο του 1908 ιδρύθηκε το Ανώτερο Δημοτικό Παρθεναγωγείο του Βόλου στο οποίο τοποθετήθηκε διευθυντής ο Αλέξανδρος Δελμούζος.

Στο σχολείο δίδαξαν ο ίδιος ο Δελμούζος και περίπου 10 καθηγητές από τους οποίους οι περισσότεροι δίδασκαν και σε άλλα σχολεία της πόλης.
Το πιο χαρακτηριστικό γνώρισμα της διδασκαλίας στο Ανώτερο Παρθεναγωγείο, που το διαφοροποίησε από την τότε σχολική πραγματικότητα, ήταν η χρήση και η διδασκαλία της δημοτικής γλώσσας. Επίσης το κέντρο του ενδιαφέροντος στο σχολείο αυτό, ήταν οι μαθήτριες και όχι οι δάσκαλοι και πολύ σημαντικός ήταν ο ρόλος, στη διδασκαλία, του διαλόγου ανάμεσα στο δάσκαλο και τα παιδιά.

Για πρώτη φορά εντός του ελληνικού κράτους μαθητές δευτεροβάθμιου σχολείου διδάχθηκαν κείμενα Αρχαίων κλασσικών συγγραφέων σε νεοελληνική μετάφραση. Στο μάθημα των Νέων Ελληνικών οι μαθήτριες μελετούσαν έργα Νεοελλήνων συγγραφέων και ποιητών, έγραφαν εκθέσεις κ.α.. Διδάσκονταν επίσης Μαθηματικά, Φυσιογνωστικά-Φυσικά, Ιστορία, Θρησκευτικά και Γεωγραφία ενώ έκαναν και Μουσική, Ιχνογραφία, Γυμναστική και Οικοκυρικά. Τέλος εισήχθησαν και νέα μαθήματα όπως Υγιεινή-Νοσηλευτική και Ιστορία της Τέχνης.

Βιβλία χρησιμοποιούνταν μόνο για τη διδασκαλία της γαλλικής γλώσσας ενώ στα υπόλοιπα οι μαθήτριες χρησιμοποιούσαν χειρόγραφα ή πολυγραφημένα βοηθήματα με βάση τις σημειώσεις που κρατούσαν στη διάρκεια των μαθημάτων. Στα Θρησκευτικά χρησιμοποιούσαν το κείμενο των Ευαγγελίων.
Ακόμα ένα ή δύο απογεύματα κάθε εβδομάδα οι μαθήτριες με επικεφαλής τους καθηγητές έκαναν μορφωτικούς περιπάτους στην εξοχή.

Ήδη από το 1908 που ο Σαράτσης εισηγήθηκε την ίδρυση του Ανώτερου Παρθεναγωγείου στο Βόλο υπήρχαν αντιδράσεις για την λειτουργία του συγκεκριμένου σχολείου.

Πάρα τις αντιδράσεις όμως και τα δυσμενή δημοσιεύματα τοπικής εφημερίδας, η λειτουργία του συνεχίστηκε μέχρι το 1911 οπότε συνέβη ένα γεγονός που οδήγησε στο κλείσιμο του σχολείου και στη δίωξη του Σαράτση, του Δελμούζου και άλλων δέκα ατόμων.

Στη 10 Φεβρουαρίου αυτής της χρονιάς ο μητροπολίτης Δημητριάδος Γερμανός Μαυρομμάτης επισκέφτηκε το σχολείο απροειδοποίητα (μπήκε μάλιστα στο σχολείο κρυφά από την πίσω πόρτα) και ζήτησε από την επιστάτρια να τον οδηγήσει στην αίθουσα που δίδασκε εκείνη την ώρα η φιλολόγος Πηνελόπη Χριστάκου.

Πριν την επίσκεψη του μητροπολίτη είχαν επισκεφθεί το Παρθεναγωγείο εκπρόσωποι του Υπουργείου Παιδείας και δημοτικοί σύμβουλοι της πόλης χωρίς να δημιουργηθεί κάποιο πρόβλημα.

Ο μητροπολίτης ενοχλήθηκε από την άρνηση της εκπαιδευτικού να φιλήσει το χέρι του, η οποία χαρακτηρίσε τέτοιες τυπικότητες ως υποκρισία και φαρισαϊσμό. Επιπλέον ο Γερμανός Μαυρομμάτης κατηγόρησε τη Χριστάκου ότι αφού έφυγε από το σχολείο εκείνη εκφράσθηκε για το πρόσωπό του στις μαθήτριες με ανάρμοστες εκφράσεις. Δύο μέρες μετά το συμβάν η εφημερίδα Κήρυκας έγραψε: ο ελληνικός κλήρος απεκλήθη από των διδασκάλων στίφος κολασμένων δαιμόνων.

Αντίθετα με τον Κήρυκα μια άλλη εφημερίδα η Θεσσαλία έκανε λόγω για παρεξήγηση από την μεριά του μητροπολίτη (11 Φεβρουαρίου 1911).

Μετά την ένταση που δημιουργήθηκε η Πηνελόπη Χριστάκου, προκειμένου να μην αντιμετωπίσει προβλήματα το σχολείο, πρότεινε να παραιτηθεί αλλά ο Σαράτσης και ο Δελμούζος δε δέχτηκαν κάτι τέτοιο.

Τα δημοσιεύματα κατά του Παρθεναγωγείου και των διδασκόντων σε αυτό όπως και οι κατηγορίες για αθεϊα, μασονισμό, μαλλιαρισμό και αντεθνική συμπεριφορά, κυρίως από τις γραμμές του Κήρυκα, συνεχίστηκαν και εντάθηκαν. Ο βουλευτής Βόλου Μ.Μπουφίδης κατήγγειλε την λειτουργία του σχολείου στη Βουλή και ο σύλλογος "Οι Τρεις Ιεράρχες" εξέδωσε, στις 18 Φεβρουαρίου, ψήφισμα διαμαρτυρίας προς τον λαό του Βόλου, στο οποίο κατήγγειλαν ότι διαστρεβλωνόταν η ελληνική γλώσσα και διδασκόταν η περιφρόνηση και η ασέβεια προς τον ιερόν ορθόδοξον κλήρον.

Ο Δελμούζος, ο Σαράτσης και άλλα μέλη της εφορείας του σχολείου προσπάθησαν με δημοσιεύματά τους στην εφημερίδα Θεσσαλία να ανατρέψουν το αρνητικό για το σχολείο κλίμα χωρίς όμως να τα καταφέρουν.

Στις 2 Μαρτίου του 1911 έγινε στο Βόλο λαϊκό συλλαλητήριο κατά της λειτουργίας του Παρθεναγωγείου. Την ίδια μέρα συγκλήθηκε το δημοτικό συμβούλιο το οποίο ύστερα από μια φορτισμένη συζήτηση έκανε δεκτή την πρόταση του δημοτικού συμβούλου Ν.Ζαρλή και αποφάσισε τη διακοπή λειτουργίας του σχολείου. 

Το κλείσιμο του Παρθεναγωγείου ακολούθησε η δικαστική δίωξη των υπευθύνων του σχολείου.
Η δίκη ξεκίνησε στο πενταμελές Εφετείο Ναυπλίου στις 16 Απριλίου του 1914 και ολοκληρώθηκε στις 28 του ίδιου μήνα.

Η απόφαση του δικαστηρίου που ήταν αθωωτική για το σύνολο των κατηγορουμένων είχε ως εξής:

Επειδή εκ της αποδεικτικής διαδικασίας και της συζυτήσεως δεν προέκυψεν, ότι οι κατηγορούμενοι είτε κατά σύστασιν είτε ιδία έκαστος καθ' οιονδήποτε τρόπον εζήτησαν κατά τον εν τω κατηγορητηρίω τόπον και χρόνον να ελκύσωσι προσηλύτους εις λεγόμενα θρησκευτικά δόγματα με τα οποία ενεργούμενα είνε ασυμβίβαστος η διατήρησις της πολιτικής τάξεως. (...) Δια ταύτα Κηρύττει αθώους πάντας τους κατηγορουμένους και επιβάλλει τα έξοδα της δίκης εις βάρος του Δημοσίου.

Το 1915 εκδόθηκαν στην Αθήνα με πρωτοβουλία και δαπάνες των κατηγορουμένων τα πρακτικά της δίκης. Τα επίσημα πρακτικά και το υπόλοιπο υλικό της δικογραφίας, που μεταφέρθηκαν με εντολή του Υπουργείου Δικαιοσύνης από το Ναύπλιο στην Αθήνα, δεν είναι γνωστό τι απέγιναν.

Περισσότερα ΕΔΩ , κι ΕΔΩ πηγή εικόνας. 

Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΑΙΩΝΙΑ ΝΕΟΥ

Πνευματικός είναι ο άνθρωπος που Ζει ως άτομο, όχι σαν γρανάζι μιας μηχανής.
Πνευματικός είναι ο άνθρωπος που δεν ζει σαν αυτόματο, δεν εξαρτάται από το παρελθόν, τα δόγματα, τις κουλτούρες.
Η ζωή του δεν αποφασίζεται από τους άλλους αλλά από τη δική του συνείδηση.
Ουσιαστικό άρωμα της ζωής του είναι η ελευθερία! Είναι ένας άνθρωπος που ζει ελεύθερα, επιτρέποντας σε όλους να ζουν ελεύθερα.

Δεν ακολουθεί το πλήθος στις λεωφόρους και δεν φοβάται να είναι μόνος. Αντίθετα απολαμβάνει τις στιγμές μοναχικότητας σαν πολύτιμο θησαυρό.

Η ζωή του είναι πραγματικά ριψοκίνδυνη γιατί είναι πραγματικά ζωντανή.
Είναι μια φλεγόμενη ψυχή που εγκαταλείπει το συμβατικό βόλεμα με τη μαλθακή σιγουριά της εξασφάλισης για να πετάξει στον ανοιχτό ορίζοντα του αγνώστου.
Στο πέταγμα του πάνω από την άβυσσο αφήνει πίσω του κάθε ελπίδα ακόμα και την ελπίδα της λύτρωσης.

Όπως λέει χαρακτηριστικά ο Καζαντζάκης: Ετούτη είναι η λευτεριά η δικιά μου. Λυτρώθηκα από τη λύτρωση! Κάθε άλλη λευτεριά μάθετε το είναι σκλαβιά! Πως μπορεί να είναι λεύτερη μια ψυχή που ελπίζει; Όποιος ελπίζει φοβάται τη ζωή ετούτη, φοβάται τη ζωή την άλλη, κρέμεται μετέωρος και περιμένει την τύχη ή το έλεος του Θεού.

Είναι σαν άσπρο σύννεφο που δεν επιδιώκει στόχους δεν αντιστέκεται στον άνεμο αλλά ρέει παντού. Όλες οι διαστάσεις κι όλες οι κατευθύνσεις του ανήκουν. Είναι απόλυτη αποδοχή. Δεν κοιτάζει τη ζωή σαν πρόβλημα αλλά σαν μυστήριο που του αποκαλύπτεται στιγμή προς στιγμή.
Γίνεται ο ίδιος μυστήριο. 

Δεν είναι ούτε κομφορμιστής ούτε αντικομφορμιστής. Ο εκάστοτε επαναστάτης γκρεμίζει τη μία φυλακή για να χτίσει μιάν άλλη. Ο Πνευματικός άνθρωπος είναι μια δημιουργική δράση όχι ενάντια στο παλιό αλλά υπέρ του Αιώνια Νέου.

Σκοπός του είναι η σύλληψη των αρχετύπων του Ωραίου, του Καλού και του Αγαθού και η εξωτερίκευση τους στο χωροχρόνο. Δε δίνει ιδιαίτερη σημασία στη συσσώρευση γνώσεων γιατί ο νους που είναι σκλαβωμένος σε οποιαδήποτε συσσώρευση, δεν είναι είναι ικανός να περιπλανηθεί μακριά και να ανακαλύψει την αλήθεια.

Η γνώση είναι αυθεντική όταν επιτυγχάνεται υπαρξιακά και η πολυμάθεια όπως παρατηρεί ο Ηράκλειτος δε διδάσκει τη φρόνηση. Είναι ελεύθερος τόσο από την αφελή πίστη όσο κι από τη φανατική πίστη ενώ έχει απεριόριστη εμπιστοσύνη στη Ζωή. Η πνευματικότητα του, ανήκει σε όλες και σε καμία θρησκεία.
Όπως η αγάπη η πνευματικότητα δε μπορεί να μπει σε καλούπια και να οργανωθεί. Δεν είναι σύστημα πεποιθήσεων αλλά ένας τρόπος ζωής γεμάτος συνειδητότητα, συμπάθεια, φιλικότητα, αγάπη προς όλα τα πλάσματα της Δημιουργίας έμψυχα και άψυχα χωρίς όρους και διάκριση.

Ο πνευματικός άνθρωπος δεν είναι ποτέ σοβαροφανής γιατί η σοβαροφάνεια είναι αρρώστια κι απονέκρωση. Όπως λέει ο σοφός Αργεντινός Silo: Εγώ σε κάθε πραγματικό σοφό είδα ένα παιδί που παίζει στον κόσμο των ιδεών και των πραγμάτων, που φτιάχνει μεγάλες κι αστραφτερές σαπουνόφουσκες που αυτός ο ίδιος τις κάνει να σκάνε.

Ο Πνευματικός άνθρωπος είναι Αστείρευτη πηγή εκστατικής χαράς, έμπνευσης και ακτινοβολίας για εκείνους που τον περιβάλλουν, γιατί είναι συνδεδεμένος με την Κοσμική ενέργεια και συνεπώς δεν εμπλέκεται στις καθημερινές συγκρούσεις για εξασφάλιση της πεπερασμένης ανθρώπινης ενέργειας μέσω των θεάτρων ελέγχου.
Η εσωτερική του Ενότητα, προϊόν της υπέρβασης των αντιθέσεων, του χαρίζει την πεποίθηση ότι ούτε ο θάνατος μπορεί να σταθεί εμπόδιο στη φωτεινή του πορεία.
Η Λύτρωση δεν είναι γι αυτόν η άρνηση των εγκοσμίων.

Απάρνηση δε σημαίνει να λέμε αντίο στον κόσμο αλλά να αλλάξουμε τη στάση της ταύτισης - προσκόλλησης. Είναι η εγκατάλειψη των ονειρικών προβολών της επιθυμίας για να αγκαλιάσουμε αυτό που Είναι, Εδώ και Τώρα. Έχει την παλικαριά ενός Ζορμπά αλλά και το άρωμα της αταραξίας ενός Βούδα σύμφωνα με τον Osho.

Ο Πνευματικός άνθρωπος δεν είναι ένα όνειρο, δεν είναι μια ουτοπία. Είναι η πραγμάτωση του ανθρώπινου δυναμικού. Είναι ο δρόμος του Αφυπνισμένου Ανθρώπου, η μόνη ελπίδα για την αναγέννηση του πολιτισμού μας.

ΦΩΣ ΣΕ ΔΡΑΣΗ - ΤΟ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΑΚΤΙΒΙΣΤΗ

ΑΥΓΟΥΣΤΑΤΟΣ Γ. ΓΙΑΝΝΗΣ

Pulse of love

Ο ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ...

Ο Αλκαίος είναι συγγραφεύς: Του βιβλίου "Ο Δρόμος του ηγέτη" (Εξαντληθέν) και του βιβλίου "Το μυστικό πεπρωμένο της Ελλάδος" Εκδόσεις Δήλιος (Εξαντληθέν) και του βιβλίου "Το μυστικό πεπρωμένο της Ελλάδος" Εκδόσεις Δήλιος.

Ομηρικός Κύκλος

ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΣΤΡΟΝΟΜΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΑΞΙΟΘΑΥΜΑΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥΣ

Οι Αρχαίοι Έλληνες αστρονόμοι φαίνεται πως κατείχαν παραδόξως πολλά από τα μυστήρια του Σύμπαντος, ενώ τα μέσα που διέθεταν ήταν προφανώς πενιχρά.

Ο Αρχιμήδης και ο Αρίσταρχος ο Σάμιος είχαν κατορθώσει να καταμετρήσουν τη διάμετρο του Ήλιου, προσεγγίζοντάς την αξιοθαύμαστα. Επίσης, ο Θαλής ο Μιλήσιος, ο θεμελιωτής της Ιωνικής Σχολής, ο οποίος καταμέτρησε και αυτός τον Ήλιο, κατέληξε στο ίδιο συμπέρασμα.

Ο Θέων έλεγε ότι ο Ερατοσθένης μπόρεσε να υπολογίσει με ακρίβεια το ύψος ενός βουνού με τη χρήση κάποιου αυτοσχέδιου εργαλείου, άγνωστο σήμερα, το οποίο εκείνος το αποκαλούσε “διόπτρα” και που είχε το σχήμα ενός τετάρτου του κύκλου. Μάλιστα, είχε καταφέρει να υπολογίσει και την απόσταση της Σελήνης από τη Γη.

Και άλλοι σοφοί της εποχής, όπως ο Αρίσταρχος, είχαν καταμετρήσει την απόσταση της Σελήνης από τη Γη και την υπολόγισαν σε 56 ημιδιαμέτρους της Γης, πράγμα που συμφωνεί σχεδόν με τις ακριβέστερες σημερινές μετρήσεις.

Ο Αριστοτέλης ονόμαζε τα άστρα “ενδεδυμένα”, διότι θεωρούσε ότι διατηρούσαν πάντοτε την ίδια απόσταση το ένα από το άλλο.

Ο δε Πλάτων διατράνωνε ρητώς πως όλα τα άστρα του ουρανού είχαν κίνηση περιστροφική.

Όπως κι εμείς, έτσι και οι Αρχαίοι μας πρόγονοι πάσχιζαν κοπιωδώς να εισδύσουν στα μυστήρια του ουρανού, του οποίου η απεραντοσύνη συγχύζει τη διάνοιά μας.

Ο Ηρακλείδης και όλοι οι Πυθαγόρειοι φιλόσοφοι δίδασκαν ότι κάθε αστέρι είναι ένας ολόκληρος κόσμος, όπως και ο δικός μας.

Ο Πλούταρχος έγραφε χαρακτηριστικά: “Έκαστον των αστέρων κόσμον υπάρχειν, γην περιέχοντα, άστρα τε και αιθέρα, εν τω απείρω αιθέρι”.

Ο Άρατος ο Σολεύς στο έργο του “Φαινόμενα και Διοσημεία” μιλούσε για τα σχήματα και τις σχετικές θέσεις των “πολυάστρων”, καθώς και για την ώρα της ανατολής και της δύσης τους.

Ο Αναξιμένης ισχυριζόταν πως τα αστέρια ήταν παμμέγιστοι πέτρινοι όγκοι, γύρω από τους οποίους αόρατα γήινα σώματα εκτελούσαν περιοδικές περιστροφές.

Σύμφωνα, μάλιστα, με τους επιστήμονες των νεότερων χρόνων, υπάρχουν στους αιθέρες “αποσβησμένοι ήλιοι” ή μάλλον καταπληκτικού μεγέθους σκοτεινά σώματα, επίσης πολυάριθμα όπως και οι φωτεινοί αστέρες. Τη γνώμη αυτή, άλλωστε, συμμερίζονταν αιώνες πριν και οι Αρχαίοι αστρονόμοι. Ο Ωριγένης, μάλιστα, έγραφε σχετικώς ότι “οι πύρινοι αστέρες στρέφονται πέριξ σκοτεινών και αοράτων σωμάτων”.

Ο Δημόκριτος, υποστήριζε ότι ο Γαλαξίας αποτελούνταν από αναρίθμητα άστρα, συμπυκνωμένα, των οποίων οι εικόνες συγχέονταν ένεκα του μεγάλου πλήθους τους και της τεράστιας απόστασής τους από τη Γη.

Τα άλλα “πολυάστρα”, τα οποία διακρίνονται μέσα στο χάος, ωσάν συγκεχυμένες κηλίδες και μοιάζουν σαν υπόλευκα συννεφάκια, οι αρχαίοι τα ονόμαζαν “νεφελοειδή”. Χάρις στα ισχυρά σημερινά τηλεσκόπια, εξακριβώθηκε ότι τα φωτεινά αυτά νεφελώματα είναι σωροί από αστέρια, ενώ το φως τους χρειάζεται πολλές χιλιάδων χρόνων για να φτάσει στα μάτια μας.

Εν κατακλείδι, στην Αλεξανδρινή Εποχή, οι Έλληνες αστρονόμοι δημιούργησαν μια άκρως επιστημονική αστρονομία, η οποία, στηριζόμενη στις παρατηρήσεις των προγόνων τους, μπόρεσε να υπολογίσει με μεγαλύτερη ακρίβεια τις θέσεις και τις αποστάσεις των ουράνιων σωμάτων.

Το άρθρο, δημοσιεύθηκε στο περιοδικό “ΜΠΟΥΚΕΤΟ”, στις 20/12/1928.

https://strangepress.gr/

------------------------------------------

ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ ΚΑΙ ΖΩΗ ΣΕ ΑΛΛΟΥΣ ΚΟΣΜΟΥΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΡΗΣΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΜΕΤΡΟΥ ΤΗΣ ΓΗΣ ΜΕ ΑΚΡΙΒΕΙΑ, ΑΠΑΙΤΟΥΝΤΑΙ, ΕΝΑ ΠΗΓΑΔΙ  ΚΑΙ ΕΝΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΥΑΛΟ.

Η ΠΡΩΤΗ ΑΚΡΙΒΗΣ ΜΕΤΡΗΣΗ ΥΨΟΥΣ ΒΟΥΝΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΞΕΝΑΓΟΡΑ ΣΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΠΥΘΙΟ – ΞΕΝΑΓΟΡΑΣ, ΓΕΩΜΕΤΡΗΣ ΚΑΙ ΠΟΙΗΤΗΣ

Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΣΚΡΑ

Η Μάχη του Σκρα έγινε στο πλαίσιο των επιχειρήσεων των Συμμαχικών Δυνάμεων στο Μακεδονικό Μέτωπο κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (ή τον Ευρωπαϊκό Πόλεμο ή το Μεγάλο Πόλεμο, όπως τον αποκαλούσαν τότε) ο οποίος άρχισε στις 28 Ιουνίου 1914 και έληξε στις 11 Νοεμβρίου 1918. 

Ήταν η πρώτη και καθοριστική νικηφόρα μάχη του Ελληνικού Στρατού με τεράστια θετική απήχηση σ’ ολόκληρη την Ελλάδα –μετά την περίοδο του επάρατου διχασμού– γιατί εξυψώθηκε το φρόνημα και το ηθικό όχι μόνο του Στρατού, αλλά και του Ελληνικού λαού διευρύνοντας τη διεθνή εκτίμηση για τη μαχητικότητα και τη γενναιότητά του.

Την επιθετική δύναμη αποτέλεσαν οι τρεις Ελληνικές Μεραρχίες του Ελληνικού Σώματος Στρατού της Εθνικής Άμυνας του Ελευθέριου Βενιζέλου: Αρχιπελάγους (Υποστράτηγος Δημήτριος Ιωάννου), Σερρών (Υποστράτηγος Επαμεινώνδας Ζυμβρακάκης) και Κρήτης (Υποστράτηγος Παναγιώτης Σπηλιάδης), δύναμης 53.740 ανδρών, με 24 Τάγματα Πεζικού, 672 αυτόματα όπλα και 44 πεδινά και ορειβατικά πυροβόλα. Επίσης, οι Σύμμαχοι διέθεσαν το 45 Γαλλικό Σύνταγμα Πεζικού και ένα λόχο φλογοβόλων για την ενίσχυση της Μεραρχίας Αρχιπελάγους και το 1ο Σύνταγμα Αφρικανών ως εφεδρεία. 

WAR MUSEUM ATHENS

-------------------------------------

Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΣΚΡΑ - 17 ΜΑΪΟΥ 1918

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΛΑΣΤΗΡΑΣ! «Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΕΙΝΑΕΙ ΚΙ ΕΜΕΝΑ ΘΑ ΜΟΥ ΒΑΛΕΤΕ ...ΤΗΛΕΦΩΝΟ;» (!)

ΣΤΙΣ ΠΕΔΙΑΔΕΣ ΤΟΥ ΚΙΛΚΙΣ ΑΝΘΟΥΝ ΚΑΤΑΚΟΚΚΙΝΕΣ ΠΑΠΑΡΟΥΝΕΣ! Ο ΘΡΥΛΟΣ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΣΥΜΒΟΛΙΖΟΥΝ ΤΟ ΑΙΜΑ ΠΟΥ ΧΥΘΗΚΕ!

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΙΣ 20 ΜΑΪ́ΟΥ 1825: Η ΜΑΧΗ ΣΤΟ ΜΑΝΙΑΚΙ - ΟΙ ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Στις 20 Μαΐου 1825, δόθηκε η ηρωική μάχη στο Μανιάκι. Ήταν η τρομερή μάχη που έγινε στο Μανιάκι της δυτικής Μεσσηνίας, στα πλαίσια της Ελληνικής Επανάστασης. Δόθηκε μεταξύ των Ελλήνων Επαναστατών και των Αιγυπτίων – συμμάχων των Οθωμανών Τούρκων. Οι πρωταγωνιστές της πολύκροτης μάχης ήταν ο ρασοφόρος επαναστάτης Παπαφλέσσας και ο Αιγύπτιος στρατάρχης Ιμπραήμ.

Το 1825, τα ελεύθερα ελληνικά εδάφη διοικούνταν από το Εκτελεστικό, του οποίου πρόεδρος ήταν ο Γεώργιος Κουντουριώτης. Οι επαναστάτες βρίσκονταν σε εμφύλια σύγκρουση και για αυτό τον λόγο οι έχοντες εξουσία είχαν φυλακίσει παλιούς ήρωες της Επανάστασης (Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης κ.α). Έτσι ο Ιμπραήμ βρήκε τους Έλληνες διαιρεμένους και προέλαυνε χωρίς καμιά ουσιαστική αντίσταση.

Υπό αυτές τις συνθήκες, η Επανάσταση κινδύνευε να χαθεί. Τότε, βγήκε μπροστά μια γνωστή και μη εξαιρετέα προσωπικότητα του Αγώνα, ο Γρηγόριος Δικαίος, ο γνωστός σε όλους Παπαφλέσσας. Ο ρασοφόρος ήρωας της Επανάστασης κατείχε το 1825 τη θέση του Μινίστρου (υπουργού) των Στρατιωτικών, ερχόμενος σε ρήξη με τους παλιούς του φίλους και συναγωνιστές. Ο Παπαφλέσσας ζήτησε από το Εκτελεστικό να τοποθετηθεί κεφαλή της εκστρατείας κατά του Ιμπραήμ, με σκοπό να αφυπνήσει τους Έλληνες προ του κοινού κινδύνου.

Παράλληλα, ο Κουντουριώτης υπέκυψε στο αίτημα του Παπαφλέσσα και στην κατακραυγή του κόσμου και απελευθέρωσε τον Κολοκοτρώνη και τους υπόλοιπους αγωνιστές, στις 17 του Μάη του 1825. Ο Κολοκοτρώνης και ο Μαυρομιχάλης στάλθηκαν αμέσως ως αρχηγοί στο στρατόπεδο του Νεοκάστρου.

Ο Παπαφλέσσας περίμενε εναγωνίως ενισχύσεις, συγκεκριμένα 1.500 άνδρες υπό τον Δημήτρη Πλαπούτα, 700 άνδρες υπό τον αδερφό του, Νικήτα Δικαίο Φλέσσα, και 1.000 άνδρες υπό τον Ηλία Κατσάκο Μαυρομιχάλη. Όμως οι επικεφαλής προφασίστηκαν διάφορους λόγους και δεν πήγαν ποτέ να τον ενισχύσουν. Το περισσότερο που έλαβε ο Παπαφλέσσας ήταν τουφεκιές στον αέρα, από τον Δημήτρη Πλαπούτα, που το έκανε για να τον ενισχύσει. Παρόλα αυτά, ο πρώτος δεν εγκατέλειπε.

Η συγκινητική επιστολή του Παπαφλέσσα

Ο Παπαφλέσσας απογοητευμένος, έλαβε αρνητική απάντηση από τον αδερφό του μεταξύ των άλλων οπλαρχηγών για συνδρομή στον αγώνα κατά του Ιμπραήμ. Ο αδερφός του, Νικήτας, του έγραψε πως δεν προλαβαίνει να έρθει στο Μανιάκι ενώ τον συμβούλεψε και τον ίδιο να διαφύγει στη Μάνη για να γλιτώσει. Ο Παπαφλέσσας όμως παρέμενε αμετακίνητος. Η τελευταία του επιστολή στον αδερφό του, ήταν συγκινητική και συγκλονιστική.

"Νικήτα, ἔλαβα τήν ἐπιστολή σου καί εἰς ἀπάντησιν σου λέγω ὅτι δεν εἶμαι σάν τόν κουμπάρο σου τόν Κεφάλα ὅπου τρέχετε ἀπό ράχη σέ ράχη στούς Ἁηλιάδες. Ἐγώ ἅπαξ ὡρκίσθην νά χύσω τό αἷμα μου εἰς τήν ἀνάγκην τῆς Πατρίδος καί αυτή είναι ή ώρα. Εὔχομαι εἰς τόν Θεόν, ἡ πρώτη μπάλα τοῦ Ἰμβραήμ νά μέ πάρει στό κεφάλι, διότι σοῦ γράφω νά ταχύνεις τόν ἐρχομό σας καί μοῦ γράφεις κουραφέξαλα. Νικήτα, πρώτη καί τελευταία ἐπιστολή μου εἶναι αὐτή, βάστα τη, νά τή διαβάζεις καμμιά φορά, νά μέ θυμᾶσαι καί νά κλαῖς".

Παπαφλέσσας, 16 Μαΐου 1825

Το γράμμα αυτό του αγωνιστή – ιεράρχη ήταν τρομερό διότι υπογράμμιζε ότι βάδιζε σε έναν εκούσιο βέβαιο θάνατο για το καλό της πατρίδος. Και σε αυτό δεν τον εμπόδιζε το γεγονός ότι όλοι τον άφησαν μόνο και αβοήθητο. Ο Παπαφλέσσας υποστήριζε ότι έπρεπε να παλέψουν μόνοι και να πέσουν μάλιστα. Η θυσία κατά του Ιμπραήμ ίσως να ταρακουνούσε και να «ξυπνούσε» τόσο τους Έλληνες που βρίσκονταν σε εμφύλιο πόλεμο όσο και τους Ευρωπαίους, ώστε να συγκινηθούν και να παρέχουν βοήθεια στην Επανάσταση.

 Οι Έλληνες σκοτώθηκαν άπαντες, πλην ελαχίστων που κατάφεραν να διαφύγουν μέσω μιας κοντινής ρεματιάς. Ο Ιμπραήμ ήταν πια ο νικητής της μάχης στο Μανιάκι. Ζήτησε να του φέρουν μπροστά του, έστω και νεκρό, εκείνον που τόλμησε με θάρρος να σταθεί μπροστά του να τον αντιμετωπίσει, ακόμα και όταν η μάχη είχε ήδη κριθεί, τον Παπαφλέσσα. 

https://www.maxmag.gr , nikos.tsiak

---------------------------------

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: ...η τελευταία περιγραφή για τον Καπετάν Χάψα είναι ότι όρμησε με το σπαθί στο χέρι και ένα μαχαίρι στα δόντια, στον κύριο όγκο του τουρκικού στρατεύματος. Τον ακολούθησαν οι οπλαρχηγοί από τον Βάβδο: οι Χαλάλης, Τουρλάκης και Καραγιάννης. Έπεσαν όλοι πολεμώντας μέχρι ενός. 

Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΙΚΩΝ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΑΠΕΤΑΝ ΧΑΨΑ