Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2025

ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ Ο ΕΥΕΡΓΕΤΗΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Εικόνα: Λακωνική Κύλικα με Προμηθέα και Άτλαντα

Σύμφωνα με τις αναφορές της Μυθολογίας ο Προμηθέας εμφανίζεται τόσον ως ο ευεργέτης του ανθρώπου που του προμηθεύει την φωτιά όσο και ο πλάστης του ανθρώπου ο οποίος έφτιαξε τον πρώτο άνδρα από πηλό.

Στις σχέσεις του με τη γη, είναι ένα πνεύμα φιλικό της ανθρωπότητας (φιλάνθρωπος), που την ανύ­ψωσε στον πολιτισμό, που την μύησε στη γνώση όλων των τεχνών. Αντίληψη που σ’ αυτήν ο Αι­σχύλος έδωσε τις ωραίες αναπτύξεις που γνωρί­ζουμε.

Με τη φωτιά, μια που υπήρξε το πρώτο όρ­γανο της κοινωνικής καλλιέργειας, θα μπορούσαμε να πούμε πως το ανθρώπινο γένος άρχισε να βγαί­νει απ’ τη βαρβαρότητα, να ξεχωρίζει απ’ τον κόσμο των ζώων, ώστε να ζει τη δική του ζωή. Έφτασαν επομένως οι άνθρωποι να προσδώσουν σ’ αυτή την ανακάλυ­ψη τις αρχές της πολυμήχανης κι έξυπνης ανθρω­πότητας, θεωρώντας το πρόσωπο που υπήρξε ο αυτουργός αυτής της ανακάλυψης σαν τον τύπο του πρώτου ανθρώπου.

Ο Προμηθέας ως ο δημιουργός του ανθρώπου.

Κατά την παράδοση ο Προμηθέας είναι ο δημιουργός του ανθρώπου τον οποίο έπλασε από πηλό και κατά συνέπεια ο Προμηθέας είναι κάτι περισσότερο απ’ το αρχέτυπο του ανθρώπου, είναι ο γεννήτορας του. Συγκεκριμένα όπως ο Ήφαιστος πλάθει την πρώτη γυναίκα και της δίνει ζωή, το ίδιο κι ο Προμηθέας δημιουργεί τον πρώτο άντρα.

Μετά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, ο Δίας προστάζει τον Προμηθέα και την Αθηνά να δημιουργήσουν μια καινούργια ανθρώπινη γενιά από τη λάσπη που είχε κατακαθίσει στα νερά και, την εποχή του Παυσανία, έδειχναν ακόμη στη Φωκίδα τον πηλό που χρησιμοποίησε ο τιτάνας Προμηθεύς. Σε πολλά Αρχαία ανάγλυφα βλέπουμε, πραγματικά, τον Προ­μηθέα να πλάθει το σώμα του ανθρώπου, είτε μόνος είτε με τη βοήθεια της θεάς Αθηνάς.

Ο Προμηθεύς είναι Τιτάν, Υιός του Ιαπέτου, πατριάρχου του Ελληνισμού. Είναι πατέρας του Δευκαλίωνος, του γενάρχου του μετακατακλυσμιαίου Ελληνισμού.

https://lykomidis.wordpress.com , Πηγή εικόνας: entropiaestetica.wordpress.com

------------------------------------

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ΚΑΙ ΒΙΟΓΕΝΕΤΙΚΗ

Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2025

Η ΦΥΣΙΟΛΑΤΡΙΑ

Για να κατανοήσουμε ορθά τον όρο Φυσιολατρία πρέπει να ιδούμε πρώτα την έννοια της λέξεως λατρεύω και λατρεία. Η λέξη λατρεύω (σύμφωνα με τα λεξικά) στην Αρχαία Ελληνική Γλώσσα είχε την έννοια του «υπηρετώ με αφοσίωση», «υπηρετώ με μισθό», «διακονώ». Κατά τον μεσαίωνα όμως της δόθηκε σε αυτήν την λέξη, υπό την επίδραση του χριστιανισμού (όπως και σε πολλές άλλες) μια κατ’ επέκταση έννοια και σημαίνει «σέβομαι και τιμώ απολύτως και προσκυνώ» π.χ. λατρεύω τον Θεό. Επίσης σημαίνει «την δια λόγων και πράξεων εκδηλούμενη ευσέβεια, πίστη και αγάπη προς τον Θεό (των εβραίων και χριστιανών), έχουσα αξία μόνον όταν το θρησκευτικό αίσθημα από το οποίο πηγάζει είναι βαθύ και ειλικρινές».

Οι Χριστιανοί εκδηλώνουν την θεία λατρεία με την συμμετοχή τους στη θεία ευχαριστία και αποδίδουν λατρεία μόνον προς τον Θεό και όχι προς τους αγίους της εκκλησίας, προς τους οποίους η προσκύνηση είναι τιμητική. Βεβαίως σήμερα από πολλούς χριστιανούς επεκτείνεται καταχρηστικά η λατρεία με την χριστιανική έννοια και προς τους αγίους.

Οι Έλληνες δεν απέδιδαν, ούτε σήμερα αποδίδουν, λατρεία προς τους Θεούς τους αλλά μόνον αγάπη αισθανόμενοι προς αυτούς σαν ίσοι προς ίσους, παρά την διαφορά επιπέδου. Οι Έλληνες απέδιδαν και αποδίδουν λατρεία μόνο προς την ΦΥΣΗ την οποία θεωρούσαν και θεωρούν ως την υπέρτατη αρχή, από την οποία τα πάντα απέρρευσαν. Αισθάνονται εαυτούς τέκνα της Φύσεως και γι’ αυτό την αποκαλούν «θεία Φύση». Η λατρεία που απέδιδαν και αποδίδουν προς την θεία Φύση έχει την έννοια της ευσέβειας προς Αυτήν, ως μητέρα των πάντων και δεν έχει την έννοια της προσκυνήσεως, ούτε πηγάζει από κανένα θρησκευτικό συναίσθημα. Έτσι οι Έλληνες απευθύνονται προς τους Θεούς τους με το κεφάλι και τα χέρια υψωμένα προς τον ουρανό και ουδέποτε προσκυνούν και θεωρούν τους εαυτούς τους ελεύθερους και αδέσμευτους προς τους Θεούς τους.

Η διαφορά μεταξύ Ελλήνων (εθνικών) και χριστιανών είναι τεράστια ως προς την αγάπη και λατρεία που αποδίδουν στο θείο και αυτό φαίνεται από την στάση τους. Έτσι οι Έλληνες (εθνικοί) απευθύνονται προς τους Θεούς τους με το κεφάλι και τα χέρια υψωμένα προς τον ουρανό και ουδέποτε προσκυνούν. Η ενατένηση προς τον ουρανό, όταν απευθύνονται προς τους θεούς έχει την έννοια ότι θεωρούν τους Θεούς ως ενοίκους υψηλοτέρου πνευματικού επιπέδου. Οι Χριστιανοί αποδίδουν λατρεία προς τον Θεό και αγάπη (και λατρεία) προς τους άγιους γονυκλινείς και με το κεφάλι κατεβασμένο προς το έδαφος, σε ένδειξη δουλικής υποταγής. Οι Έλληνες εθνικοί θεωρούν τους εαυτούς τους ελεύθερους και αδέσμευτους προς τους Θεούς τους, ενώ οι Χριστιανοί θεωρούν τους εαυτούς τους δούλους του Θεού και τον ιεράρχη τους δεσπότη και ποιμένα τους. Σχετικά είναι γνωστή η εικόνα που εμφανίζει τον Ιησού ως ποιμένα, με ένα πρόβατο στους ώμους του, όπου πρόβατο είναι ο πιστός χριστιανός. Σημειώνεται ότι Έλληνες (με την έννοια που δίδεται σ’ αυτό το κείμενο) είναι οι, κατά τον Ισοκράτη, μετέχοντες της Ελληνικής Παιδείας. Όταν λέγουμε Ελληνική Παιδεία εννοούμε την Ελληνική Φιλοσοφία η οποία ερμήνευσε την Φύση και τις δυνάμεις της Φύσεως, αλλά και τους φορείς αυτών των δυνάμεων που είναι οι Θεοί (πνεύματα).

Φυσιολατρία, λοιπόν, είναι η λατρεία προς την Φύση. Οι άνθρωποι πρέπει να αποδίδουν λατρεία προς την Φύση γιατί η Φύση είναι η μόνη πραγματικότητα, είναι το όλον. Η απόδοση λατρείας προς την Φύση (δηλαδή προς το όλον) περιλαμβάνει και τα μέρη. Σχετικά ο Θείος Πυθαγόρας έλεγε: «Η προς την Φύση λατρεία περιλαμβάνει και τα κατά μέρος αυτής και το πνεύμα αυτής. Αντίθετα λατρεία προς πρόσωπο χωρίζει αυτό από την Φύση και το μειώνει. Λατρεύομαι, έλεγε, τους Θεούς ως κύριους των δυνάμεων της Φύσεως και όχι ως ατομικά εγώ αυτής. Τα ατομικά εγώ της Φύσεως τιμούμε μόνο για τα έργα τους». Επίσης έλεγε: «Η προς την Φύση λατρεία περιλαμβάνει και τα κατά μέρος αυτής και το πνεύμα αυτής. Αντίθετα λατρεία προς πρόσωπο χωρίζει αυτό από την Φύση και το μειώνει. Λατρεύομαι, έλεγε, τους Θεούς ως κύριους των δυνάμεων της Φύσεως και όχι ως ατομικά εγώ αυτής. Τα ατομικά εγώ της Φύσεως τιμούμε μόνο για τα έργα τους» (εδώ η λέξη λατρεία έχει την έννοια της ευσέβειας).

Η ιδέα της λατρείας της Φύσεως ως και η ιδέα του εκ της Φύσεως προκύψαντος πνεύματος με Θεία πανοπλία νοήσεως στον συμβολισμό της Θεάς Αθηνάς οφείλεται στον πολιτισμό των Αρχαίων Ελλήνων και αυτό πρέπει να μας κάνει να επιδεικνυόμαστε ιστορικώς. Ο πολιτισμός που δίδαξαν οι Θείοι ιεροφάντες των Ελληνικών Μυστηρίων έδωσε στην ανθρωπότητα στηρίγματα για να βαδίσει την οδό της προόδου. Τα γράμματα, οι επιστήμες και οι τέχνες υπήρξαν αποτέλεσμα του πολιτισμού των Αρχαίων ηρώων μας και γι’ αυτούς επίσης πρέπει να επιδεικνυόμαστε ιστορικώς.

Οι Θεοί για τους μυημένους στα Μυστήρια είναι φυσικές και πνευματικές δυνάμεις. Όμως ο πνευματικός κόσμος όρισε οντότητες οι οποίες εμφορεύουν αυτών των φυσικών και πνευματικών δυνάμεων ώστε να συντρέχουν τις κάτωθεν αυτών οντότητες στην προς το Φως πορεία τους και αυτοί είναι οι δώδεκα θεοί των Ελλήνων. Συνεπώς οι Θεοί εμφανίζονται με διπλή έννοια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ένα εκ των αγαλμάτων του Θεού Διός το οποίο τον εμφανίζει αφενός μεν κρατούντα κεραυνό αφετέρου δε έχοντα στα πόδια του τον αετό. Ο κεραυνός είναι σύμβολο του θεού-φυσικής δυνάμεως ενώ ο αετός είναι σύμβολο του Θεού-ελεύθερο πνεύμα που εμφορεύει αυτών των δυνάμεων. Οι Θεοί-ελεύθερα πνεύματα συντρέχουν τους επιθυμούντες να απελευθερωθούν από το γήινο περιβάλλον.

Ας προσεγγίσουμε την Φύση, ας συνδεθούμε με τις δυνάμεις της και τους Κυρίους των δυνάμεών της, διότι αυτοί είναι οι αληθείς Θεοί. Όποιος δεν είναι βασιλεύς φυσικής δυνάμεως είναι ψευδής θεός, είναι θεός του ερέβους και ενεργεί μόνον στο έρεβος. 

Σπυρίδων Νάγος

https://lykomidis.wordpress.com

Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2025

Φιλοσοφία

«Φιλοσοφία =

α) διάθεση για επιστημονική γνώση των όντως (αληθινών) όντων,
β) διάθεση θεώρησης του αληθούς, και
γ) επιμέλεια της ψυχής με παρουσία ορθού λόγου».

(Όροι Σπευσίππου, “Διευθυντή της πλατωνικής Ακαδημείας”, Λεξικό εννοιών της Πλατωνικής φιλοσοφίας).

Στον τρίτο ορισμό του Σπευσίππου για το τι είναι η φιλοσοφία,  μπορούμε να διακρίνουμε την διαπλαστική και θεραπευτική δύναμη τού ορθού φιλοσοφικού λόγου. Η σπουδή του λόγου αυτού δημιουργεί το φιλοσοφικό βίο. Πρόκειται για μία συνολική στάση ζωής, που έχει ως πρότυπο την αρετή (ενάρετος βίος).

Κατά τον Πλάτωνα ενάρετος είναι εκείνος, ο οποίος ζει «κατά φύσιν». Ο φιλόσοφος εμπνέεται απ΄ τον έρωτα προς τις ιδέες – γνώση (κόσμος των ιδεών) και προσπαθεί να κάνει πράξη στην καθημερινότητά του, τα όσα μαθαίνει.

Ο Αριστοτέλης μας λέει «πάντες άνθρωποι του ειδέναι ορέγονται φύσει», δηλαδή όλοι οι άνθρωποι εκ φύσεως ορέγονται (επιθυμούν) την γνώση.

Αρχή της Πλατωνικής φιλοσοφίας είναι το «απορείν» και το «θαυμάζειν». (Θεαίτητος 155d).

Η περιέργεια, η απορία  και ο θαυμασμός του κλασικού ανθρώπου για την σύσταση και την λειτουργία του φυσικού κόσμου και των αρχών της ζωής αποτέλεσαν τα κίνητρα της φιλοσοφικής αναζήτησής του.

Όλες οι φιλοσοφικές σχολές θεωρούσαν ως υπέρτατο σκοπό και ύψιστο αγαθό τής ανθρώπινης ζωής την επίγεια ευδαιμονία. Σε αντίθεση με την ευτυχία (προϊόν της τύχης), η ευδαιμονία είναι προϊόν ενάρετου βίου. Καρπός της ευδαιμονίας είναι η γαλήνη και ηρεμία της ψυχής.

Εδώ θα πρέπει να διαχωρίσουμε την εκ διαμέτρου αντίθετη ιδεολογία τής παρά φύσιν γαλήνης της ψυχής, που διδάσκουν οι θρησκείες (ασκητισμός), μέσω της αμάθειας και της απαξίωσης της ίδιας της ζωής, που δημιουργεί προβλήματα στην ψυχική αλλά και σωματική ανάπτυξη των πιστών.

«Η στενή σχέση αρετής και γνώσης είναι χαρακτηριστική στον Σωκράτη και στον Πλάτωνα. Ως ένα βαθμό υπάρχει σ΄ όλη την ελληνική φιλοσοφική σκέψη, σε αντίθεση με την χριστιανική. Στη χριστιανική ηθική το ουσιώδες είναι η καθαρή καρδία και αυτή μπορεί να βρεθεί τόσο στους αμαθείς, όσο και στους πεπαιδευμένους. Η χαώδης αυτή διαφορά ανάμεσα στην ελληνική και στην χριστιανική ηθική εξακολουθεί να υπάρχει μέχρι και σήμερα»

(Bertrand Russel, «Σωκράτης Πλάτων και Αριστοτέλης» σελ. 32).

Kατά τον Πλάτωνα η ψυχή έχει τρεις έδρες – μέρη: Το «λογιστικόν», που είναι η έδρα της νόησης-λογικής και έχει την ιδιότητα να κυβερνά τα άλλα δύο μέρη, το «θυμοειδές» ή «θυμικόν», που κυβερνάται, αλλά και κυβερνά και είναι η έδρα της βούλησης και το «επιθυμητικόν», έδρα των επιθυμιών και των παθών, που πρέπει μόνον να κυβερνάται.

Ο Πλούταρχος στο έργο του «Πλατωνικά ζητήματα» μας λέει, ότι «η πειθαρχία και η αρχηγία ανήκουν στην φύση του θυμικού (θυμοειδούς), αφού αυτό υπακούει στην λογική (λογιστικόν), ενώ εξουσιάζει και τιμωρεί την επιθυμία (επιθυμητικόν), όταν εκείνη επαναστατεί εναντίον της λογικής».

Με τα πάθη και τις επιθυμίες της ψυχής ασχολήθηκαν πλείστοι των φιλοσόφων στην κλασική Ελλάδα αλλά και σε όλο τον κόσμο και έγραψαν πολλά έργα. Ο Πλάτων, ο Επίκουρος, ο Επίκτητος, ο Αριστοτέλης, ο Πορφύριος, ο Γαληνός, αλλά και πολλοί ξένοι όπως ο Κρισναμούρτι, ο Όσσο, ο Λάο Τσέ, ο Ρουσσώ, ο Ράσσελ κ.ά.

«Ο άνθρωπος έχει υψώσει μέσα του σαν αγκυλωτούς φράχτες διάφορες εικόνες, θρησκευτικές, πολιτικές, προσωπικές. Αυτές εκδηλώνονται σαν σύμβολα, ιδέες, πίστεις. Και το βάρος αυτών των εικόνων κυριαρχεί πάνω στην ανθρώπινη σκέψη, στις σχέσεις του και στην καθημερινή του ζωή. Αυτές οι εικόνες είναι και οι αιτίες των προβλημάτων μας, επειδή χωρίζουν τους ανθρώπους μεταξύ τους». 

[Τζίντου Κρισναμούρτι, Ινδός συγγραφέας – φιλόσοφoς (1895-1986).]

https://lykomidis.wordpress.com

Δευτέρα 27 Ιανουαρίου 2025

Ο  Φιλόσοφος Πρόκλος και η Ασκληπιγένεια 

Ο Πρόκλος ήταν βαθύτατα θρησκευτικός, εσωτεριστής, οραματιστής αλλά και φιλάνθρωπος με κοινωνική δράση. Υπήρξε πολυγραφότατος και το έργο του αποτελείται από μελέτες της Πλατωνικής μεταφυσικής, φιλοσοφικές έρευνες, καθώς και από μία συνοπτική μελέτη της ελληνικής λογοτεχνίας. 

Ακόμη, έγραψε ύμνους στους θεούς. Αναγνώριζε πως, μέσα από τους θρησκευτικούς ύμνους (ελλην. ρίζα υμν = δεσμός, σύνδεσμος), ο φιλόσοφος εγείρει τη θεϊκή φύση και ανοίγει το δρόμο προς την τελείωση και στη συνέχεια τη θέωση.

Ένα από τα κυριότερα έργα του είναι η "Στοιχείωση Θεολογική". Σε αυτό πραγματεύεται τη μεταφυσική διάρθρωση του Όντος.

Η καινοτομία του Πρόκλου βρίσκεται στην εισαγωγή της μεταφυσικής των ΕΝΑΔΩΝ.
Όπως ο Νους αποτελείται από νόες και η Ψυχή από ψυχές, έτσι και το ΕΝ αποτελείται από ΕΝΑΔΕΣ. Οι ΕΝΑΔΕΣ είναι κατώτερες του Ενός, αλλά ανώτερες του Νου.
Πέρα, όμως, από το θεωρητικό υπόβαθρο, ο Πρόκλος πιστεύει στη θρησκευτική πρακτική. Έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις θεουργικές ιεροτελεστίες, την αστρολογία και την ανάκληση θεών. Στο έργο του "Θεολογούμενα Πλάτωνος" ορίζει τη θεουργία ως δύναμη υψηλότερη από κάθε ανθρώπινη σοφία, που περιέχει όλα τα αγαθά της μαντικής, τις καθαρτήριες δυνάμεις της μύησης και γενικά τις λειτουργίες κάθε κατοχής.

Σύμφωνα με τον Πρόκλο, η θεουργία βοηθά τους θρησκευτές να ξεφύγουν από την ειμαρμένη, να ανέλθουν μέχρι το νοητό πυρ και να εξασφαλίσουν την αθανασία της ψυχής. Στη θεουργία γινόταν, ακόμα, χρήση μαγικών αγαλματιδίων. Είχαν προέλευση την παράδοση ότι υπάρχει μια αλληλεπίδραση, μια φυσική συμπάθεια που ενώνει μυστικά το πρωτότυπο με την εικόνα, δηλαδή το Θεό με την υλική αναπαράστασή του. Αυτή την αντίληψη φαίνεται ότι υιοθέτησε ο χριστιανισμός με τις χειροποίητες και θαυματουργές εικόνες του.

Στη θεουργία ο Πρόκλος μυήθηκε από την Ασκληπιγένεια, την κόρη του Πλουτάρχου του Αθηναίου, που ήταν επικεφαλής της Ακαδημίας Αθηνών, και είχε μυήσει σε βάθος την κόρη του στα μυστικά της θεουργίας. Η Ασκληπιγένεια τού αποκάλυψε τις παλαιές μυστηριακές τελετές (τα ιερά έργα).
Μόνο αυτή είχε αυτές τις γνώσεις από τότε που πέθανε ο πατέρας της. Μετά τη μαθητεία κοντά της, ο Πρόκλος απέκτησε την ικανότητα να βλέπει θεία οράματα, να προκαλεί βροχή, ακόμη και να θεραπεύει ανίατες ασθένειες. Η Ασκληπιγένεια συνέχισε να διδάσκει ακόμη και όταν ο φιλόσοφος Μαρίνος διαδέχθηκε τον Πρόκλο. Παράλληλα συνεργαζόταν με αρκετές άλλες γυναίκες για τη συνέχιση της Σχολής.
Δάσκαλος του Πρόκλου υπήρξε και ο διάδοχος του Πλούταρχου στην Ακαδημία, ο Συριανός, με τον οποίο συνδέθηκε με μεγάλη φιλία.

Πέθανε το 124ο έτος από την βασιλεία του Ιουλιανού ή αλλιώς την 17η Απριλίου του 485.
Ετάφη σε κοινό τάφο με τον δάσκαλο του τον Συριανό, στην περιοχή του Λυκαβηττού, στο δε μνήμα του εγράφη και το παρακάτω επίγραμμα που το συνέθεσε ο ίδιος και σώζεται στην Παλατινή Ανθολογία:

Πρόκλος ἐγὼ γενόμην Λύκιος γένος, ὃν Συριανὸς ἐνθάδ' ἀμοιβὸν ἐῆς θρέψε διδασκαλίης. Ξυνὸς δ' ἀμφοτέρων ὅδε σώματα δέξατο τύμβος· αἴθε δὲ καὶ ψυχὰς χῶρος ἕεις λελάχοι.

«Εγώ υπήρξα ο Πρόκλος, Λύκιος στην γενιά, αυτόν που ο Συριανός εδώ με ανέθρεψε διάδοχο της διδασκαλίας του. Αυτός εδώ ο κοινός τάφος δέχτηκε τα σώματα και των δύο, μακάρι και τις ψυχές μας κοινός τόπος να τις λάβει»

https://ellinondiktyo.blogspot.com

------------------------------

Ο ΠΡΟΚΛΟΣ ΚΑΙ Η ΘΕΑ ΑΘΗΝΑ

Αποτελέσματα αναζήτησης για ΠΡΟΚΛΟΣ

“ΑΛΗΘΕΙΑ, ΑΝ ΔΕΝ ΕΡΧΟΣΟΥΝ ΘΑ ΕΚΛΕΙΝΑ”

ΑΡΧΑΙΕΣ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΙΕΡΕΙΕΣ, ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ - Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

Ο Διαλογισμός είναι έμφυτη αλλά συνήθως απωθημένη δύναμη στον άνθρωπο. Είναι η δύναμη του να κατακτά την αλήθεια. Όταν ο ίδιος επιτρέπει στον εαυτό του αυτό το αγαθό, τότε μπορεί να αφοσιωθεί στην αναζήτηση μιας αλήθειας και να εμβαθύνει σ’ αυτήν όσο επιθυμεί.

Αν αυτή η αλήθεια ανήκει στις ανάγκες της υλικής διαβίωσης, τότε η δύναμη του Διαλογισμού είναι ασθενική και περνά συνήθως απαρατήρητη. Δεν παύει όμως να υπάρχει. Υπάρχει και γεννά κοινωνικά πρότυπα, πολιτικά συστήματα, επιστήμες και τεχνολογίες και ότι συγκεκριμένο ή αφηρημένο ενέχουν οι έννοιες της επιβίωσης και της συμβίωσης. 

Σε πιο ψηλό στάδιο διανοητικής προσπάθειας, ο άνθρωπος αναπτύσσει το φιλοσοφικό στοχασμό. Διερευνά την αλήθεια ηθικών διανοημάτων, όπως η έννοια της ελευθερίας, της αγάπης, της ευσπλαχνίας, της δικαιοσύνης, ακόμα και της ίδιας της αλήθειας. Σ’ αυτό το στάδιο, η δύναμη του Διαλογισμού ισχυροποιείται και δωρίζει τις πρώτες απαντήσεις στις υπαρξιακές του ανησυχίες.
Κάποτε όμως και αναπόφευκτα, ο νους επιχειρεί την υπέρβαση. Την υπέρβαση έναντι των φαινομένων και των νόμων που ορίζουν οι πέντε γήινες αισθήσεις. Περισσότερο ακόμα, την υπέρβαση έναντι της φθοράς και της θνητότητας που φαίνονται να είναι ο κλήρος του ανθρώπου.

Ο Υπερβατικός Διαλογισμός είναι η δύναμη του ανθρώπινου νου να ταξιδέψει πέρα από το χρόνο και το χώρο, ψηλότερα από τις συμβατικές διαστάσεις του ορατού κόσμου και να ζητήσει απαντήσεις σε προαιώνια ζητήματα: Ποιος είμαι; από που έρχομαι; που πάω; γιατί υπάρχω; υπάρχει μοίρα; μπορώ ν’ αλλάξω τα συμβάντα στη ζωή μου; μπορώ να γίνω αθάνατος; Στην προσπάθειά του αυτή, ο άνθρωπος επιχειρεί συχνά να εδραιώσει μια μορφή επικοινωνίας με ανώτερες δυνάμεις που ίσως μπορέσουν να του απαντήσουν στα αρχέγονα αυτά ερωτήματά του.

Εκείνο που δεν είναι ποτέ βέβαιος είναι το κατά πόσον επικοινωνεί πραγματικά με αυτές τις δυνάμεις και αν έτσι έχουν τα πράγματα τι μορφή μηνυμάτων μπορεί να ανταλλάξει μαζί τους.  Όπως όμως και να το ερμηνεύσει κανείς, φυσικά ή μεταφυσικά, το όλο θέμα του Υπερβατικού Διαλογισμού χαρίζει στο νου απροσδόκητη έμπνευση και αφύπνιση και προσφέρει απαντήσεις!

https://lykomidis.wordpress.com/

------------------------------------

ΑΛΤΑΝΗ - ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

ΑΥΤΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ 

ΑΛΤΑΝΗ: ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΝΔΕΣΟΥΜΕ, ΝΟΥ ΚΑΙ ΨΥΧΗ, ΜΕ ΤΗΝ ΜΝΗΜΗ

ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΔΙΑ-ΛΟΓΙΣΜΟΣ - Η ΜΥΗΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΝΙΟΧΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΠΟΛΛΩΝΑ 

Ο ΘΕΙΟΣ ΟΡΦΕΑΣ

Ο θείος Ορφέας έζησε σε προϊστορική εποχή και για τον λόγο αυτόν δεν υπάρχουν γι’ αυτόν ιστορικά δεδομένα. Εκείνο που παρέμεινε είναι μια παράδοση για την ύπαρξή του και το έργο του, η οποία διασώθηκε μέσω των ανθρωπίνων γενεών. 

Την παράδοση αυτήν την υιοθέτησαν οι περισσότεροι από τους μεταγενέστερους μυσταγωγημένους ανθρώπους όπως ο Πυθαγόρας. Δεν είναι υπερβολή να ισχυριστούμε ότι όλη η Πυθαγόρειας διδασκαλεία έχει τις βάσεις της σε αυτήν την Ορφική Παράδοση, όσο μέρος αυτής είχε φθάσει μέχρι τις ημέρες του. Η Ορφική ιδεολογία για την Κοσμογονία και την Θεογονία περιλαμβάνει μεγάλης σπουδαιότητας υποθήκες για την ανθρωπότητα και αποκαλύπτει μέσω αλληγορικών εικόνων την εμφάνιση των κόσμων, των όντων των κόσμων και την αποθέωσή τους.

Ο θείος Ορφέας υπήρξε ο πρώτος μεγάλος μυσταγωγός, δηλαδή ο πρώτος άνθρωπος του οποίου η διανόηση δια του μήκους των ακτινών της έφθασε τα όρια των άλλων υπέρτερων κόσμων και άντλησε από εκεί την θεία γνώση, δια της οποίας και η Θεία δημιουργία κατανοείται και η εξέλιξη των νοητικών όντων αυτής, καθώς και η είσοδός τους σε θειότερους κόσμους, εκεί που επικρατεί η μακαριότητα. Το ανθρώπινο γένος, έχει ικανοποιητική λειτουργία φυσικής διανοήσεως μπορεί να ευδαιμονεί αλλά δεν μπορεί να έχει και μακαριότητα, διότι η μακαριότητα εκδηλώνεται στις φύσεις των Θεών.

Ο θείος Ορφέας έθεσε τις βάσεις μιας ιδεολογίας και άφησε εικόνες που θα μπορούσαν να βοηθήσουν την διανοητική πρόοδο των ανθρώπων αν τις υιοθετήσουν. Δυστυχώς όμως η ανθρώπινη αδυναμία δεν εκτίμησε την ιδεολογία του, με αποτέλεσμα μικρό μέρος αυτής να διασωθεί.

Εμείς οι κοινοί άνθρωποι, δυστυχώς, δεν έχομε μόνον αδυναμίες διανοήσεως και κρίσεως, αλλά και μεταβαλλόμαστε σε διαστρεβλωτές πολυτίμων διανοητικών εκδηλώσεων υπέροχων πνευματικών διδασκάλων. Στην περίπτωση του θείου Ορφέως το ανθρώπινο γένος δεν διέσωσε το πραγματικό περιβάλλον της διανοητικής αξίας αυτής της διδασκαλίας αλλά την κατέβασε στα πεδία της αδύνατης ανθρώπινης σκέψεως, απέδωσε σε αυτήν όλα τα ελαττώματα της ανθρώπινης φύσεως και όλες τις αντιφυσικές ενέργειες οι οποίες απορρέουν από τις σκέψεις της αδύνατης διανοήσεως των κοινών ανθρώπων. Η διανοητική αδυναμία των ανθρώπων απέδωσε χαρακτηρισμούς και στους Θεούς της  Ελληνικής θρησκείας, δια των οποίων κατέβασε την πνευματική τους αξία και την εξομοίωσε προς εκείνη των ανόητων ανθρώπων, την διεπομένη από την άγνοια και των κακών τους τάσεων. 

Εάν εξακολουθεί ακόμη να κακοδαιμονεί το ανθρώπινο γένος και να βαδίζει με ασταθές βήμα στην κοινωνική του ζωή, αυτό οφείλεται στο ότι παραμόρφωσε την υψίστη ιδεολογία των υπέροχων διδασκάλων του ανθρωπίνου γένους, των μεγάλων τούτων μυημένων στις Θείας αληθείας της Φύσεως και πρωτοπόρων της αγνής και Θείας διανοήσεως.

https://lykomidis.wordpress.com/

-------------------------------------

ΟΡΦΙΣΜΟΣ 

ΟΡΦΕΑΣ ΚΑΙ ΕΥΡΥΔΙΚΗ

Η ΑΣΤΡΙΚΗ ΛΥΡΑ ΤΟΥ ΟΡΦΕΩΣ

ΟΡΦΕΑΣ-ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΑ: ΜΙΑ ΑΠΡΟΣΜΕΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ;

Η ΔΡAΣΗ ΤΟΥ ΟΡΦEΩΣ ΚΑΙ Η ΠΗΓH ΤΩΝ ΓΝΩΣΕΩΝ ΤΟΥ

Ο ΟΡΦΕΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΦΟΡΜΙΓΓΑ ΘΑΜΠΩΣΕ ΤΙΣ ΣΕΙΡΗΝΕΣ, ΚΙ ΑΥΤΕΣ, ΣΑΝ ΔΙΣΚΟΙ ΕΠΕΣΑΝ ΣΤΟΝ ΒΥΘΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ

Ο ΟΡΦΕΑΣ ΚΑΙ Ο ΌΜΗΡΟΣ ΕΖΗΣΑΝ 16.500 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ! ΝΕΩΤΕΡΗ ΜΕΛΕΤΗ ΒΑΣΕΙ ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ 

Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2025

Ο ΔΑΙΜΩΝ ΤΟΥ ΚΑΘ' ΕΝΟΣ

Ο Δαίμων του καθ΄ενός είναι αγγελικός δαίμων και είναι διάφορος του Αγαθού Δαίμονος, ενώ η Τύχη είναι θήλυ και διάφορος της Αγαθής Τύχης.
Ο Αγαθός Δαίμων και η Αγαθή Τύχη είναι κοινοί σε όλους και ο καθένας τους προΐσταται μιας ολόκληρης σειράς.
Δηλαδή, ο προσωπικός μας Δαίμων ανήκει στην σειρά του Αγαθού Δαίμονος και η προσωπική μας Τύχη στην σειρά της Αγαθής Τύχης.
Ο Δαίμων επιτροπεύει τις εσωτερικές μας κινήσεις, ενώ η Τύχη τις κινήσεις που κατευθύνονται προς τα έξω.
Στον Δαίμονα ταιριάζει το αρσενικό στοιχείο, προΐσταται στα αφανή και είναι επίτροπος του είδους της ζωής.
Στην Τύχη ταιριάζει το θηλυκό στοιχείο, προΐσταται στα εμφανή και είναι προστάτιδα των επιδράσεων από το Σύμπαν.

Ο προσωπικός μας Δαίμων προέρχεται από τον Ήλιο και η προσωπική μας Τύχη από την Σελήνη και έτσι οι κλήροι του Δαίμονα και της Τύχης μπορούν να βρεθούν στις γεννήσεις μας από αυτούς τους θεούς.

(βλέπε σχετικά Πρόκλος- Σχόλια στην Πολιτεία IR 2.298-300)

Οι πιο τέλειες ψυχές τάσσονται υπό την προστασία των δυνατότερων δαιμόνων, λαμβάνουν από αυτούς την σωτηρία τους και την σωστή ευθεία καθοδήγηση τους, ενώ οι ατελέστερες ψυχές τάσσονται υπό τους κατώτερους δαίμονες.

Όπως οι ψυχές εσπάρησαν περί τους θεούς με βάση την αξία τους, έτσι και ετάχθηκαν υπό την εποπτεία των δαιμόνων με βάση το προσήκων.
Πρόκλος - Σχόλια στον Αλκιβιάδη 114

Διότι λόγω της υπεροχής τους έναντι των άλλων δαιμόνων, δίνουν συχνά την εντύπωση πως είναι θεοί. Δικαιολογημένα συνεπώς, ο Σωκράτης αποκαλεί και θεό τον δαίμονα του, διότι ανήκε στους πρωταρχικούς και κορυφαίους δαίμονες. Για τούτο και ο Σωκράτης ήταν απολύτως τέλειος, αφού τον κυβερνούσε τέτοιος προστάτης και αφού μετρούσε τον εαυτό του σε παραβολή με έναν τέτοιο ηγεμόνα και φύλακα της ζωής του.

Πρόκλος-Σχόλια στον Αλκιβιάδη 79

Δεν είναι άσκοπη και αόριστη η τύχη και τα δώρα της, αλλά είναι δύναμη που συγκεντρώνει τα πολλά και αδιάσπαρτα αίτια και τακτοποιεί τα άτακτα και συμπληρώνει αυτά που έχουν κληρωθεί στον καθένα από το σύμπαν.

Πρόκλος-Σχόλια στον Τίμαιο Α 192.18

Διότι ποτέ η ψυχή, σε μια και μόνη ζωή δεν αλλάζει την προστασία του δαίμονα, αλλά ο κυβερνήτης μας είναι ο ίδιος από την γέννηση μας μέχρι την στιγμή που θα πορευτούμε προς τους κριτές μας.

Πρόκλος-Σχόλια στον Αλκιβιάδη 76

Φαίνεται λοιπόν και το σωκρατικό δαιμόνιο στο οποίο έλαχε τέτοιος ιδιαίτερος χαρακτήρας - εννοώ καθαρκτήριος και περιεκτικός της αγνής ζωής - και το οποίο είναι ταγμένο υπό την ιδιότητα εκείνη του Απόλλωνα που εν είδει μονάδος προΐσταται της όλης καθάρσεως.

Πρόκλος-Σχόλια στον Αλκιβιάδη 83 

Τιμωρία είναι να μην τιμωρηθούν, γιατί όταν τιμωρούνται ωφελούνται, ενώ όταν δεν τιμωρούνται, περιφέρουν την προσβολή τους ως ανίατη.

Πρόκλος - Περί των δέκα προς την πρόνοια απορρημάτων 52

ΠΗΓΗ: ΕΜΠΕΔΟΤΙΜΟΣ 17 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2009 

https://ellinondiktyo.blogspot.com

-----------------------------------

ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΔΑΙΜΩΝ και ΤΥΧΗ

ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΔΑΙΜΩΝ και ΤΥΧΗ

ΕΙΚΟΝΑ: Αττικός μελανόμορφος αμφορέας. Από την Αθήνα (περιοχή Ακαδημίας Πλάτωνος). Α.όψη  Φτερωτός δαίμονας (Βορεάδης;). B όψη. Σειρήνα. Ύψος: 0,518 μ. 

Όπως μας ξεκαθαρίζει σαφέστατα η Διοτίμα στο Συμπόσιο, η επικοινωνία μας με τον θείο κόσμο γίνεται μόνο μέσω δαιμόνων. "Θεός ανθρώπω ου μίγνυται", για αυτό και σε κάθε έναν από εμάς έχει ανατεθεί ένας δαίμων μέσω του οποίου γίνεται η επαφή μας με τους θεούς.

Ανάλογα με το πόσο εξελιγμένη είναι μια ψυχή, τόσο ανώτερος είναι ο δαίμων που της αντιστοιχεί και ο οποίος παραμένει ο ίδιος καθ' όλη την διάρκεια της ζωής μας. Όσο ανώτερος είναι ο δαίμων, τόσο πιο ψηλά στην ιεραρχία βρίσκεται με αποτέλεσμα οι ανώτατοι δαίμονες είναι στις παρυφές του θείου κόσμου, δηλαδή είναι ουσιαστικά θεοί.

Από αυτό έχουμε και μια ένδειξη ότι πιθανόν η ενσάρκωση της ψυχής που την γνωρίσαμε ως Σωκράτη ήταν η τελευταία, μιας και το λεγόμενο "δαιμόνιο" του Σωκράτη έχει χαρακτηριστικά ανωτάτου δαίμονα, ουσιαστικά θεού. Το δαιμόνιο του Σωκράτους έχει Απολλώνιες ιδιότητες και συνεπώς ο Σωκράτης ανήκει στην Απολλώνια σειρά.

Μια κατηγορία δαιμόνων είναι και η Τύχη, η οποία ουσιαστικά είναι υπεύθυνη στο να "συντονίσει" και να "μαζέψει" όλα τα αίτια τα οποία έχουν δημιουργηθεί από τις δράσεις μας. 

Πρέπει να τονιστεί ότι η έννοια της Τύχης δεν είναι αυτή που έχουμε σήμερα, αλλά ουσιαστικά ή τύχη μας είναι να μας "τύχουν" όλα τα αίτια τα οποία έχουμε προκαλέσει, ώστε αφ' ενός μεν να καθαρθούμε από όσα μας βαραίνουν, και αφ' ετέρου να ευεργετηθούμε από τις αντιδράσεις για όσα καλά έχουμε κάνει και να μην "χάσουμε" κάποιες από αυτές τις ευεργεσίες. Δηλαδή, ενώ κάποιοι δαίμονες ρυθμίζουν το ποσό των αντιδράσεων (κάρμα) που θα δεχτούμε κατά την διάρκεια της ενσάρκωσης, η Τύχη φροντίζει να τις "συγκεντρώσει".

https://ellinondiktyo.blogspot.com

------------------------------------

ΣΥΝΟΔΟΣ ΟΝΤΟΤΗΤΑ

ΤΟ ΔΑΙΜΟΝΙΟ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ

ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ ΔΑΙΜΟΝΙΟΥ

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΑΙΜΟΝΙΟ ΣΤΗΝ  ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ - ΤΟ ΔΑΙΜΟΝΙΟ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ 

Όπως μας λέει η Διοτίμα στο Συμπόσιο του Πλάτωνα, η επαφή με τους θεούς δεν είναι δυνατή παρά μόνον μέσω των δαιμόνων.

ΔΙΟΤΙΜΑ – ΠΕΡΙ ΔΑΙΜΟΝΩΝ - ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΟΣ: ...όλο το γένος των Δαιμόνων είναι ενδιάμεσο ανάμεσα σε θεούς και σε θνητούς «καὶ γὰρ πᾶν τὸ δαιμόνιον μεταξύ ἐστι θεοῦ τε καὶ θνητοῦ» 

ΔΑΙΜΩΝ. ΠΩΣ Η ΙΕΡΟΤΕΡΗ ΛΕΞΗ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΓΙΝΕ ΣΥΝΩΝΥΜΟ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ

Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2025

ΤΙ ΕΠΙΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΤΩΝ ΘΕΑΤΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ ΜΙΑΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ;

Άποψη του Θεάτρου της Επιδαύρου wikimedia.org

[σ.σ.: Στο Αρχαίο Ελληνικό θέατρο οι παραστάσεις δεν “παίζονταν” όπως λέμε σήμερα, αλλά διδάσκονταν. Όλες οι δραματικές παραστάσεις διδάσκονταν. 

Η τέλεση θεατρικών παραστάσεων ήταν διδασκαλία, με έναν έντονο θρησκευτικό και μυστηριακό χαρακτήρα.
Η τραγωδία διαθέτει άρρηκτους δεσμούς με τη μυθολογική παράδοση, καθώς οι ποιητές αντλούν το υλικό τους από το λατρευτικό υπόβαθρο της ηρωολατρείας και της λατρείας των θεών. Η παρουσία των θεών, άλλωστε, είναι καθοριστική στην Ελληνική σκέψη και αποτελεί σημαντικό μέρος της ζωής της πόλης.]

Αριστοτελική «Κάθαρση»

Ο όρος «κάθαρση» αποτελεί, όπως είναι γνωστό, την ακροτελεύτια λέξη του περίφημου ορισμού που δίνει ο Αριστοτέλης στην «Ποιητική» του για την τραγωδία.

Η τραγωδία διεγείρει στην ψυχή των θεατών τον έλεο και τον φόβο· οι θεατές, με άλλα λόγια, παρακολουθώντας τον ήρωα να πάσχει – που έχει κατά κανόνα υψηλά και ευγενή αισθήματα, αλλά συντρίβεται από κάποια κληρονομική ενοχή ή από κάποια ύβρη ή αμαρτία – νιώθουν ζωηρή συμπάθεια προς αυτόν και βαθιά ανησυχία για την τύχη του· τελικά όμως επέρχεται η κάθαρση.

Τι σημαίνει όμως ο όρος «κάθαρση» στην προκειμένη περίπτωση, αυτή η περίεργη λέξη που επισφραγίζει τον πολύκροτο αριστοτελικό ορισμό της τραγωδίας; 

Οι βασικές της έννοιες είναι γνωστές: αποβολή των βλαβερών στοιχείων του οργανισμού, καθαρισμός, εξαγνισμός.
Τι είδος λοιπόν «καθαρισμού» επισυμβαίνει στις ψυχές των θεατών κατά την παρακολούθηση μιας τραγωδίας; Οι απαντήσεις που έχουν δοθεί έως τώρα στο ερώτημα αυτό θα μπορούσαν να υπαχθούν κατά τη γνώμη μας σε τρεις γενικότερες θεωρίες:

Σύμφωνα με την πρώτη θεωρία, η οποία έχει υποστηριχθεί από αρκετούς φιλολόγους, κριτικούς και αισθητικούς (πβ. Jacob Bernays, Humphrey House και Stephen Halliwell), η ψυχή των θεατών, καθώς βιώνει τα συγκλονιστικά συναισθήματα των τραγικών ηρώων, καθαίρεται, «αποτοξινώνεται» κατά κάποιον τρόπο από ό,τι υπερβολικό, φορτικό και δυσάρεστο τη βαραίνει και ανακουφίζεται, όπως συμβαίνει κατά την εκτέλεση μιας φυσιολογικής λειτουργίας του ανθρώπινου οργανισμού. Δηλαδή στην προκειμένη περίπτωση η τραγωδία επενεργεί ψυχοθεραπευτικά, αφού καθαρίζει σαν φάρμακο τα πάθη, που αποτελούν για την ψυχή ό,τι περίπου οι βλαβεροί χυμοί για το σώμα. Συνεπώς σύμφωνα με την άποψη αυτήν το τραγικό θέαμα ξαλαφρώνει την ψυχή των θεατών, γιατί με την επενέργειά του τα συναισθήματα του ελέου και του φόβου αποβάλλουν ό,τι επιβλαβές και καταθλιπτικό περιέχουν, και μετουσιώνονται σε διαθέσεις ήρεμες, ανώδυνες – δημιουργώντας ένα αίσθημα ανακούφισης και ευφορίας. Είναι προφανές ότι η θεωρία αυτή (ψυχοφυσιολογική ή ψυχοθεραπευτική) βρίσκεται πολύ κοντά στην κυριολεκτική έννοια του όρου «κάθαρση».

Μια δεύτερη θεωρία για το θέμα αυτό (ηθικοθρησκευτική και ηθικοπαιδαγωγική), που υποστηρίζεται από έναν σημαντικό αριθμό μελετητών της «Ποιητικής» με σημαντικές πάντως διαφοροποιήσεις στην ερμηνευτική στόχευση (πβ. Jonathan Lear και Richard Janko), διατείνεται ότι η τραγωδία με τον έλεο και τον φόβο, καθώς και με την ηθική και θρησκευτική ανάταση που προκαλεί στις ψυχές των θεατών, όχι μόνο συνεπιφέρει ηθικό καθαρμό και εξάγνιση, και κατ’ ακολουθίαν ανύψωση του εσωτερικού τους κόσμου προς τη σφαίρα της θεότητας, αλλά επίσης εκγυμνάζει το πνεύμα και αρτιώνει τον συναισθηματικό κόσμο του ώριμου πολίτη.

Αρχαίο Θέατρο Δελφών wikimedia.org

Η Ελληνική Τραγωδία, υπογραμμίζει ο Goethe, χαρίζει στην ψυχή μας γαλήνη· αφού πρώτα μας συνταράξει συθέμελα, μας αφήνει ύστερα ήρεμους και γαλήνιους μπροστά στο μυστήριο του θανάτου και της θεότητας.

Κατά την τρίτη θεωρία, σχετική με την προηγούμενη (ηθικοαισθητική) – που φαίνεται ότι είναι εγγύτερα στην αριστοτελική άποψη, η ηδονή που χαρίζει η τραγωδία, επειδή πηγάζει από τη σύλληψη ενός ποιητικά εκπεφρασμένου υψηλού νοήματος της ανθρώπινης μοίρας, ανεβάζει τον θεατή σε μιαν ανώτερη ηθική και πνευματική σφαίρα.

Οι ήρωες της τραγωδίας με τη δράση και τον χαρακτήρα τους μας συνταράσσουν ως τα κατάβαθα του είναι μας, γιατί αναγνωρίζουμε μέσα σ’ αυτούς κάτι από τον εαυτό μας, και γιατί η τραγική μοίρα τους συμβολίζει την τύχη που θα μπορούσε να είναι και δική μας. Το πεπρωμένο που μπορεί να ενεδρεύει στη στροφή του δρόμου για τον καθένα μας.

Κατά τον Αριστοτέλη η τραγωδία καθαίρει τα πάθη, ανεβάζει τον άνθρωπο σε ανώτερο επίπεδο συγκινήσεων και τον κάνει συνεπώς ηθικότερο και πνευματικότερο, δηλαδή περισσότερο Άνθρωπο.

https://www.lecturesbureau.gr , https://el.wikipedia.org

ΚΑΘΗΚΟΝ - ΔΕΚΤΙΚΗ ΚΑΙ ΦΩΤΕΙΝΗ ΔΙΑΝΟΗΣΗ

Οι άνθρωποι  που γνωρίζουν τους φυσικούς νόμους, εκτός της αναγνωρίσεως των δικαιωμάτων των άλλων, έχουν καθήκον να αποκαλύπτουν, τις θείες αλήθειες της Φύσεως στους αγνοούντες, αλλά δεκτικούς προς τούτο ανθρώπους, προς τον σκοπό να τους βοηθήσουν να προαχθούν και αυτοί. Συνεπώς ορίζεται περαιτέρω ως ΚΑΘΗΚΟΝ η μετάδοση προς τους άλλους των κανόνων και αρχών της Αρετής και της Ηθικής.

Συνεπώς καθήκον είναι η υποχρέωση του ανθρώπου που γνωρίζει αλλά και έχει εναρμονισθεί με τις αρχές της Αρετής και της Ηθικής να μεταφέρει αυτές τις γνώσεις του προς τους άλλους. Οι άνθρωποι που ασκούν αυτό το καθήκον τότε, προάγονται περαιτέρω ψυχικά.

ΔΕΚΤΙΚΗ ΚΑΙ ΦΩΤΕΙΝΗ ΔΙΑΝΟΗΣΗ

Τέλος αποτέλεσμα της εναρμόνισης του ανθρώπου με τις αρχές της Αρετής και της Ηθικής ως και της επιτέλεσης του Καθήκοντος είναι να αποτελέσει δεκτική και φωτεινή διανόηση.

Δεκτική διανόηση είναι εκείνη η οποία δέχεται ενσυνείδητα γνώσεις από υπέρτερα πνευματικά όντα. Τα πνευματικά αυτά όντα συνεχίζουν στους πνευματικούς κόσμους που βρίσκονται το έργο της θείας δημιουργίας και επιτελούν το καθήκον τους βοηθούντα τους ανθρώπους με δεκτική διανόηση. 

Φωτεινή διανόηση είναι εκείνη η οποία:

α) συναισθάνεται την ανάγκη της εναρμόνισης της προς τους νόμους της θείας δημιουργίας
β) εμφανίζει αρμονία στην επικοινωνία της προς τις άλλες διανοήσεις
γ) ασκεί αυθόρμητα τις αρχές της ηθικής.

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΤΑΚΑΣ, πτυχιούχος φυσικής και νομικής σχολής παν/μίου Αθηνών με μεταπτυχιακό στα ηλεκτρονικά.

Απόσπασμα από ομιλία στην Θεοσοφική Εταιρία την Παρασκυή 24/2/2012

https://lykomidis.wordpress.com/

Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2025

H ΕΞΑΛΕΙΨΗ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΨΕΥΔΩΝ ΔΟΞΑΣΙΩΝ

Ο άνθρωπος εκείνος που ζει καθηλωμένος στα πάθη του και τις ψευδείς του δοξασίες δεν έχει την δυνατότητα να απαλλαγεί εύκολα απ’ αυτά γιατί ο ίδιος τα εκτρέφει. Η εξάλειψη των παθών γίνεται από την διάνοια εκείνη που της το επιτρέπει ο τρόπος ζωής και το περιβάλλον στο οποίο ευρίσκεται. Συνεπώς προϋπόθεση για την απαλλαγή μας από τα πάθη είναι ο φυσικός βίος και το κατάλληλο περιβάλλον.

Ο άνθρωπος ο οποίος θα επιτύχει να αποβάλει τα πάθη της ατελούς του Φύσεως και ιδιαιτέρως να κατανικήσει το πολύμορφο τέρας του εγωισμού θα αποκαθαρθεί. Τότε αγνός πλέον από κάθε διανοητικό και ψυχικό ρύπο εκδηλώνεται στην ψυχή του ο νόμος της αγάπης, που είναι φυγοκεντρικός νόμος της ψυχής, ο νόμος της ελευθερίας, που είναι κεντρομολικός νόμος της ψυχής και ο νόμος της δικαιοσύνης που είναι συγκερασμός των νόμων της αγάπης και της ελευθερίας.

Οι εναρμονισθέντες στις Αλήθειες της Φύσεως άνθρωποι, γίνονται δέκτες εμπνεύσεων που προέρχονται από  πνευματικά όντα πέραν του ανθρωπίνου περιβάλλοντος.

Τα πάθη μας δεν θα επανεμφανιστούν αν αντί αυτών καλλιεργήσουμε ιδανικά τα οποία θα αντικαταστήσουν τα μέχρι τώρα πάθη μας. Την μετατροπή όλων των παθών σε ιδανικά και την εξάλειψη του εγωισμού θα την πετύχουμε με την δύναμη εκείνη που δημιούργησε τον άνθρωπο. Η δύναμη αυτή είναι η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΑΓΑΠΗ που αποτελεί τη συγκολλούσα το άπειρο δύναμη και τη συγκρατούσα αυτό σε αρμονία. Η ΑΓΑΠΗ είναι ο υπέρτερος Νόμος της Φύσεως και εκδηλώνεται στην ψυχή εκείνου που έχει εκδηλώσει τον Νόμο της Δικαιοσύνης και τον Νόμο της Αρμονίας.

Το πρώτο και μεγάλο βήμα του ανθρώπου που επιθυμεί να απαλλαγεί από τα πάθη του είναι να γνωρίσει τι είναι πάθη και τι είναι ψευδείς δοξασίες και ακολούθως να ερευνήσει τον εαυτόν του.

Το δεύτερο βήμα, σε περίπτωση που διαπιστώσει ότι έχει πάθη, είναι να αποφασίσει να αποβάλει τα πάθη του και να εξαλείψει τις ψευδείς του δοξασίες. Επισημαίνεται εδώ ότι η αποβολή των παθών έχει ως αποτέλεσμα την πνευματική αναγέννηση του αποκαθαρμένου από τα πάθη ανθρώπου.

Το τρίτο βήμα του είναι να γνωρίσει τα μέσα της πνευματικής του προόδου και ανόδου που θα του επιτρέψουν να έλθει σε επαφή με τον Ουρανό ώστε με την βοήθεια των πνευματικών οντοτήτων του Ουρανού να αποκτήσει την Σοφία, να αποκτήσει Πνευματικό Οργανισμό και να οδεύσει στον πνευματικό Όλυμπο.

Για να το επιτύχει ο άνθρωπος να εξαλείψει τα πάθη του και να απεγκλωβιστεί από τις ψευδείς του δοξασίες πρέπει προηγουμένως να γνωρίσει τι είναι ΑΡΕΤΗ και ΗΘΙΚΗ αλλά και να γίνει αφενός μεν ενάρετος και αφετέρου να εκδηλωθεί μέσα του η ηθική αρχή. Οι αρχές αυτές αποτελούν προϋπόθεση και για την κάθαρσή του. Η μελέτη και η γνώση του εαυτού μας θα έχουν ως αποτέλεσμα την εκδήλωση μέσα μας της Γνωστικής Νοήσεως. Προς τούτο όμως απαιτείται συνεχής και ειλικρινής αυτοέλεγχος και άοκνη προσπάθεια.

Κατόπιν των ανωτέρω είναι πλέον ενδιαφέρον να εξετάσουμε τι είναι Αρετή και Ηθική.

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΤΑΚΑΣ, πτυχιούχος φυσικής και νομικής σχολής παν/μίου Αθηνών με μεταπτυχιακό στα ηλεκτρονικά.

Απόσπασμα από ομιλία στην Θεοσοφική Εταιρία την Παρασκυή 24/2/2012

https://lykomidis.wordpress.com/

----------------------------------

ΑΡΕΤΗ ---- ΗΘΙΚΗ

Η ΨΥΧΙΚΗ ΚΑΘΑΡΣΗ - ΤΑ ΠΑΘΗ

ΠΡΟΛΗΨΕΙΣ - ΨΕΥΔΕΙΣ ΔΟΞΑΣΙΕΣ

ΗΘΙΚΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΑΡΕΤΗΣ ΚΑΤΑ ΤΡΟΠΟ ΑΥΘΟΡΜΗΤΟ

Η λέξη ηθική προέρχεται από το ρήμα εθίζω που σημαίνει συνηθίζω σε κάτι δηλαδή κάνω κάτι από συνήθεια. Ώστε η ηθική είναι κάτι το επίκτητο που αποκτιέται με την έξη και γενικότερα είναι η προσαρμογή των ενεργειών μας σε ένα υπόδειγμα ή πρότυπο. Η προσαρμογή μας σ’ αυτό το πρότυπο να μας οδηγεί σε πρόοδο και ανέλιξη και αποτελεί την εκδήλωση της ηθικής μέσα μας. Κατόπιν των ανωτέρω ας δώσουμε τον ορισμό της ηθικής και της ηθικής αρχής:

ΗΘΙΚΗ είναι η έφεση προς αυθορμητη εκδηλωση της αρετής προς τους άλλους.

Εκ των προαναφερθέντων συνάγεται ότι πρέπει πρώτα να γίνει κανείς ενάρετος, με την εναρμόνισή του προς τους νόμους της Φύσεως και αυτό θα γίνει με την δύναμη της θελήσεώς του και κατόπιν θα δημιουργηθεί μέσα του έφεση ώστε η τήρηση αυτών των νόμων να γίνεται αυθόρμητα, χωρίς κανένα ενδοιασμό ή σκοπιμότητα. Συνεπώς ο άνθρωπος εκείνος που προσαρμόζεται αυθόρμητα στους Νόμους της Φύσεως εκδηλώνει και τις αρχές της ηθικής.

«ΗΘΙΚΗ ΑΡΧΗ για τα νοητικά όντα (κατά τον Νάγο) είναι η γνώση των φυσικών δικαιωμάτων επί της ζωής και της προόδου των όντων και η αναγνώριση των φυσικών δικαιωμάτων των άλλων και η προστασία τους. Η αναγνώριση των φυσικών δικαιωμάτων δεν είναι τίποτε άλλο παρά εκπλήρωση καθήκοντος, το οποίο επιβάλει αυτή η ίδια η λειτουργία της Φύσεως». Συνεπώς η αναγνώριση των δικαιωμάτων των άλλων αποτελεί βασική αρχή και το γεγονός αυτό τα χαρακτηρίζει ως ενεργούντα με συνείδηση του σκοπού τους.

Στον άνθρωπο ο οποίος είναι εναρμονισμένος  με τις αρχές της Αρετής και εκδηλώνει την Ηθική Αρχή εκδηλώνεται μέσα του ΓΑΛΗΝΗ.

ΣΧΕΣΗ ΑΡΕΤΗΣ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗΣ

Μεταξύ Ηθικής και Αρετής υπάρχει ουσιωδέστατη διάκριση γιατί (όπως είδαμε) ΑΡΕΤΗ είναι η  εναρμόνιση  του ανθρώπου προς τους Νόμους της Φύσεως και ΗΘΙΚΗ η έφεση προς αυθόρμητη εφαρμογή των αρχών της αρετής προς τους άλλους. Η εκδήλωση των Νόμων της Αρετής και της Ηθικής είναι δυνατή μόνον στον άνθρωπο εκείνον ο οποίος δεν εγκλωβίζεται στα κατά συνθήκη πρότυπα των κοινωνιών, τα οποία συνήθως υπονομεύουν ριζικότατα την πρόοδο  του ανθρωπίνου γένους. 

Συνεπώς: Βάση της ΑΡΕΤΗΣ είναι να ενεργεί κανείς ενσυνείδητα σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους, ενώ βάση της ΗΘΙΚΗΣ είναι να συμπεριφέρεται κανείς αυθόρμητα σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους.

Το προαναφερθέν δείχνει την βάση της απόλυτης ηθικής, της αντικειμενικής ηθικής η οποία πρέπει να αναζητηθεί στην φύση της ανθρώπινης ύπαρξης. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι: Ηθική είναι η εκδήλωση της Αρετής κατά τρόπο αυθόρμητο.

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΤΑΚΑΣ, πτυχιούχος φυσικής και νομικής σχολής παν/μίου Αθηνών με μεταπτυχιακό στα ηλεκτρονικά.

Απόσπασμα από ομιλία στην Θεοσοφική Εταιρία την Παρασκυή 24/2/2012

https://lykomidis.wordpress.com/

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Αρχειοθήκη ιστολογίου