Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2013

Εταιρικοί διάλογοι - Μύρτιον και Πάμφιλος και Δωρίς

ΜΥΡΤ.            Ώστε παντρέβεσαι, Πάμφιλε, την κόρη του Φίλωνα του καπετάνιου; Ή μήπως παντρεφτήκατε κιόλας, καθώς λένε; Δηλαδή πήγανε περίπατο όλοι εκείνοι οι όρκοι που μού’ κανες, και τα δάκρυα, κι όλα; Και την ξεχάνουμε έτσι στο πι και φι τη Μυρτούλα; Και ίσα-ίσα τόρα πού’ μαι οχτώ μηνών έγκυος! Δηλαδή το μόνο που κέρδισα από τον έρωτά σου είναι που μου φούσκωσες την κοιλιά, και σε λίγο θά’χω να ταΐζω κι ένα μωρό, πράμα πολύ βαρύ για μιαν εταίρα. Γιατί δε σκοπεύω να το πετάξω το παιδί, και μάλιστα αν είν’ αγόρι, αλλά θα το βγάλω Πάμφιλο, και θα τό’χω παρηγοριά για τη χαμένη μου αγάπη. Όμως εκείνο, άμα μεγαλώσει, κάποτε θα σ’ εύρει και θα σου ζητήσει το λόγο, που απαράτησες έτσι την καϋμένη τη μαννούλα του! Νά’ παιρνες τουλάχιστον καμμιάν όμμορφη! Την είδα, τώρα κοντά, στα Θεσμοφόρια, με τη μάννα της, χωρίς να φανταστώ πως γι’ αυτό το σκιάχτρο δε θα ξαναϊδώ τον Πάμφιλο! Αμ κοίταξέ τηνε πρωτύτερα καϋμένε και ιδές το μούτρο της και τα μάτια της, κι ας μη σου κακοφανεί που παραείναι γαλανά κι αλλοιθωρίζουνε και τό’ να κυττάζει τ’άλλο! Δεν έχεις δει τουλάχιστο τον Φίλωνα, τον πατέρα της νύφης; Άμα δεις αυτουνού τα μούτρα δε χρειάζεται καθόλου να ιδείς και την κόρη του.
ΠΑΜΦ.           Θα σ’ ακούω πολύ ώρα ακόμη, ρε Μυρτούλα, να λες παλαβωμάρες για κοπέλλες και για παντρειές με καπετανοπούλες; Εγώ δεν έχω ιδέα για καμμιά νύφη, ούτε όμμορφη ούτε σκιάχτρο. Κι ούτε ξέρω αν ο Φίλωνας απ’ την Αλωπεκή (γι’ αυτόνε νομίζω πως μιλάς) έχει καμμιά κόρη της παντρειάς. Κι ούτε είναι φίλος του πατέρα μου ο λεγάμενος. Θυμούμαι μάλιστα που προ καιρού τον είχε πάει στα δικαστήρια για κάποιο ναυτικό συμφωνητικό. Χρωστούσε θαρρώ στον πατέρα μου ένα τάλαντο και δεν ήθελε να το δώσει. Κι ο πατέρας μου τον πήγε στο Ναυτοδικείο και μόλις τόρα τελευταία τον πλήρωσε, και μάλιστα δεν τά’ δωσε όλα όπως έλεγε ο πατέρας μου. Αμ αν ήτανε να παντρευτώ, θα άφινα την κόρη του Δημέα, που ήτανε πέρυσι στρατηγός, πού’ναι και ανηψιά της μάννας μου, για να πάρω την κόρη του Φίλωνα; Αλλά δε μου λες, εσύ που τά’ μαθες όλα αυτά; Ή μήπως τα σοφίστηκες μόνη σου επίτηδες, για να μου κάνεις καυγάδες και ζήλιες;
ΜΥΡΤ.            Δηλαδή, δεν παντρέβεσαι, Πάμφιλε;
ΠΑΜΦ.           Παλάβωσες, ρε Μυρτούλα ή είσαι μεθυσμένη; Χτες δεν ήπιαμε τόσο πολύ.
ΜΥΡΤ.            Τούτη η Δωρίτσα με λαχτάρησε. Την είχα στείλει να μου πάρει μαλλί για την κοιλιά μου και να προσευχηθεί για μένα στη Λοχεία και τούτη απάντησε στο δρόμο τη Λεσβία και… αλλά πέστα καλύτερα Δωρίτσα εσύ η ίδια όσα σου είπε, εξόν πια αν τά’βγαλες από το μυαλό σου.
ΔΩΡ.               Μα θάθελα σκότωμα, κυρά, αν σούλεγα κανένα ψέμμα. Να, καθώς περνούσα κοντά στο Πρυτανείο, νά’ σου την μπροστά μου η Λεσβία χαμογελαστή. Και μου λέει: ‘Ο αγαπητικός σας ο Πάμφιλος παντρέβεται την κόρη του Φίλωνα. Κι αν δε με πιστεύεις, έλα στο σοκάκι μας να τα ιδείς όλα εντάξει, το σπίτι γεμάτο στεφάνια, τις αυλητρίδες, τη φασαρία και ν’ ακούσεις το τραγούδι του γάμου.
ΠΑΜΦ.           Λοιπόν, τι έγινε, Δωρίτσα; Πήγες;
ΔΩΡ.               Μάλιστα! Πήγα και τά’δα όλα, όπως μου τά’πε.
ΠΑΜΦ.           Τόρα καταλαβαίνω πώς την πατήσατε! Ούτε η Λεσβία σού’πε εντελώς ψέμματα, Δωρίτσα, ούτε κι εσύ είπες ψέμματα στη Μυρτούλα. Άδικα όμως ταραχτήκατε γιατί ο γάμος δεν ήτανε στο σπίτι μας. Τόρα θυμήθηκα αυτά που μού’πε η μάννα μου χτες βράδυ όταν εγύρισα στο σπίτι μου φεύγοντας από δω. ‘Ο συνομήλικός σου ο Χαρμίδης, Πάμφιλε, ο γυιος του Αρισταίνετου του γείτονά μας, έβαλε μυαλό και παντρέβεται. Εσύ ως πότε θα ζεις με μιαν εταίρα;’ Κάτι τέτοια άκουγα που μού’λεγε καθώς με πήρε ο ύπνος. Το πρωί σηκώθηκα κι έφυγα νωρίς από το σπίτι και δεν είδα τις ετοιμασίες που είδε αργότερα η Δωρίτσα. Κι αν δεν το πιστέβετε, ξαναπήγαινε βρε Δωρίτσα και ιδές προσεχτικά όχι το σοκάκι αλλά την πόρτα. Ποια έχει τα στεφάνια, η δική μας ή του γείτονα;
ΜΥΡΤ.            Μου γλύτωσες τη ζωή, Πάμφιλε. Γιατί’ χα σκοπό να κρεμαστώ αν γινότανε κάτι τέτοιο!
ΠΑΜΦ.           Βλέπεις ότι δεν έγινε. Κι εγώ δεν παλάβωσα ακόμα ν’ αφίσω τη Μυρτούλα μου και μάλιστα τόρα που θα μου κάμει παιδί!
Απόδοση: Μάρτιος 1976

6 σχόλια:

Andreas είπε...

Δεν πιστευω οτι τον ρωταγε αν παντρευεται,αλλα αν νυμφευεται.Διοτι οι προγονοι μας δεν ηταν μακακες να ρωτουν εναν ανδρα αν ειναι παντρεμενος.

Σείριος είπε...

Έτσι έκανε την απόδοση στην νεοελληνική ο συγγραφέας.
Αλλά δεν έχεις καθόλου άδικο.
Η γυναίκα παντρεύεται, ο άνδρας νυμφεύεται.
Δεν χρειάζεται ανάλυση αυτό.
Η ελληνική γλώσσα είναι σαφέστατη και ακριβέστατη.
Αλλά σήμερα εμείς λέμε ότι νάναι.

Πάντως ούτε αν νυμφεύεται τον ρώτησε.

Ιδού το πρωτότυπο κείμενο.

Γαμεῖς͵ ὦ Πάμφιλε͵ τὴν Φίλωνος τοῦ ναυκλήρου θυγατέρα καὶ ἤδη σε γεγαμηκέναι φασίν;….

Ὦ Πάμφιλε͵ ὁ μὲν ἡλικιώτης σοι Χαρμίδης τοῦ γείτονος Ἀρισταινέτου υἱὸς γαμεῖ ἤδη….

http://www.sarantakos.com/arx/murtion_a.html

Ανώνυμος είπε...

Γεια σας παιδιά και Καλή Πρωτοχρονιά.
Πολλοί έγκριτοι επιστήμονες σήμερα ομιούν πια ανοικτά για τη μαθηματική δομή των αρχαί" Η μαθηματική δομή της ελληνικής γλώσσας και άλλες τέτοιες βλακείες" ,οτι αυτά δεν ισχύουν..

http://sarantakos.wordpress.com/2013/09/04/mathematics-lang/#comment-198312

Έχουμε μπερδευτεί, πια. τι να πιστέψει κανείς;

Ο κόσμος ενδιαφέρεται και τα σχόλια έχουν φτάσει τα χίλια . Και δε βρέθηκε ένας να βάλει τα πράματα στη θέση τους; Περίεργο.

Σείριος είπε...

Το «τι να πιστέψει κανείς» είναι λάθος έκφραση.

Οι έλληνες κάποτε, δεν πίστευαν, οι έλληνες γνώριζαν.

Για αυτό γέννησαν πολιτισμό.

Ζητούσαν να γνωρίσουν τις αιτίες των πραγμάτων.
Αυτό έλεγε ο Δημόκριτος. Προτιμώ να ξέρω τις αιτίες τον πραγμάτων πάρα να είμαι ο μεγάλος βασιλιάς. Εννοώντας τον πέρση βασιλιά που κολυμπούσε στο χρυσάφι.

Οι αρχαίοι έλληνες όταν έβλεπαν ένα γράμμα, αμέσως διέκριναν τρία πράγματα. Το γράμμα αυτό καθ’ αυτό, έναν αριθμό και μια μουσική νότα.

Η πίστη και η γνώση είναι δυο έννοιες από διαφορετικούς κόσμους.

Κάπου διάβασα ότι η γνώση δεν διδάσκεται. Αν την θέλει κάποιος ψάχνει και την βρίσκει μόνος του. Μετά από προσωπική έρευνα και διαπίστωση.

Ανώνυμος είπε...

Κλειτοφώντος του Αλεξανδρέως:
«…-Σύ γ᾽ ώ βάναυσε, τι ληρείς λέγων τε και νομίζων την αττικήν ού γλώτταν, αλλά μαγγανείαν είναι; Ου δε σύ μόνος φευ! Τίς δ᾽ αύ ξυναλίαξε τόνδε εσμόν ληρούντων; Ουχ’ άλλος, αλλά τύφος βαναύσων, εχθαιρομένων δεσπότου καλοκαγαθίαν. Μονον αττική, ώ μώρε, συναφής τοις πράγμασι, ουχί δε πάλαι η Σινική; Ουχ οίδας ότι Σινών τε και Αττική το πάλαι μία; Εγωγε πείσω δε σε ράστα.
-Τινι τρόπω;
-Φερε δη: Τιαν, μεν, «ουρανόν» λέγουσιν , εδέ γράφωσιν Σίναι συν συνέσει: 天. «Άνθρωπον»,δε, Ρεν, ουτωσί: 人 .Άνθρωπον δε μετά χειρών αναπεπταμένων, δεικνύοντα πηλίκoν τι εστί, (大) τάι καλούν, δηλούν το «μέγα». Γραμμή άνωθεν μία, (一), «διάστημα» δηλοί .Τι ούν 天; Λέξις φανεροί: «μέγα διάστημα άνωθεν ανθρώπου». Τι τουτ’ εστιν; Ο Ουρανός. Μόνοι δε Έλληνες δείξαι Σίναις συνάφειαν λέξεων δυνασθείεν. Ει ουν ουκ εμαχέσαιτο τας κατά των Ασιατών συναφάς Έλλην, ποι Σινών μ’ αν δ’ Άρην νη θεραπεύοντες τρέψαιντο;
- Αληθή , δ’ είπον εγώ, άρα λέγεις.
-Τινες δε Δημήτριον εθνικών προμαχούντα, φασί εις τα ες εσ-περιαν εξοστρακίσθαι δείν. Ανακράξωμεν ουν, άπεστιν ώ παγκατάπυγον απολλωνίων άπαν γένος, βασιλίδι δε υποπλακείη, ό….βον* δότε σκυτίνην, ίνα ομαλισθή την τε φύσιν και διάνοιαν, μη δ’ ημείς, υγιείς, μεγάλα οιμώξομεν τάλανες ει μετ εκείνων πάλιν διαμοιφθώμεν…» κλπ, κλπ

Ανώνυμος είπε...

Το παραπάνω κείμενο το βρήκα στον σαραντάκο, το μπλογκ, όπου
γίνονται Τιτανομαχίες για την Ελληνική γλώσσα αλλού και εμείς τυρβάζουμε αμέριμνοι στα δικά μας λημέρια. Ανάγνωθι και φρίξον:

Σαραντάκος: Η μαθηματική δομή της ελληνικής γλώσσας και άλλες τέτοιες βλακείες

http://sarantakos.wordpress.com/2013/09/04/mathematics-lang/#comment-198506

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Αρχειοθήκη ιστολογίου