Κυριακή 12 Ιουλίου 2020

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΔΙΦΟΡΟΥΜΕΝΟΥ ΧΡΗΣΜΟΥ “ΗΞΕΙΣ ΑΦΗΞΕΙΣ...”

Σε πρόσφατη ανάρτηση, σας υποσχέθηκα ότι θα μιλήσουμε για τον περιβόητο χρησμό «ΗΞΕΙΣ ΑΦΗΞΕΙΣ ΟΥΚ ΕΝ ΤΩ ΠΟΛΕΜΩ ΘΝΗΞΕΙΣ».
Μας τον μάθαιναν και στο γυμνάσιο οι φιλόλογοι και βέβαια τόνιζαν ότι είναι διφορούμενος. Ξέχασαν όμως να μας πουν, σε ποιον έδωσαν οι Δελφοί τον συγκεκριμένο χρησμό και βέβαια σε ποια Αρχαία πηγή είναι καταγεγραμμένο αυτό, ως “γεγονός”. Διότι, με την φράση “ένας στρατιώτης κάποτε...” δεν γράφετε η Ιστορία.
Σήμερα αναπαράγεται στο διαδίκτυο ότι ο χρησμός αυτός ήταν μια “έξυπνη απάτη της Πυθίας”, διότι (ως γνωστόν) αναλόγως που θα μπει το κόμμα, (η παύση) αλλάζει και το νόημα...
Έστω λοιπόν ότι ο χρησμός είναι υπαρκτός. Πάμε πρώτα να δούμε κατά πόσο είναι διφορούμενος.
Στην "πρώτη σημασία" της φράσης, όλα είναι εντάξει. Ήξεις, αφήξεις ου, εν τω πολέμω θνήξεις. 
Η "δεύτερη σημασία" ωστόσο (Ήξεις, αφήξεις, ου εν τω πολέμω θνήξεις) έχει θεματάκι, καθώς το "ου" (που ακολουθείται από το "εν") θα έπρεπε να είναι... "ουκ"! Αντίθετα, στην πρώτη σημασία του, δεν μπορεί να είναι ουκ, αφού το "ου" ακολουθείται από κόμμα και πηγαίνει στο "αφήξεις" και όχι στο "εν". https://provocateur.gr/
Μία είναι η σημασία του λοιπόν και όχι διφορούμενος. Το λέει ή ίδια η Ελληνίδα Γλώσσα.
Ας δούμε τώρα την προέλευση του “χρησμού”.
Μετά από άκαρπη έρευνα στην Αρχαιοελληνική Γραμματεία, διαβάζουμε στο https://el.wiktionary.org/ τα εξής:
Διφορούμενη φράση που αποδίδεται στη Σίβυλλα, όπως αναφέρει ο Aubri ή Aubry de Trois-Fontaines (στα λατινικά: Albericus Trium Fontium) (13ος αιώνας μ. Χ.), στο έργο του Chronicon (Χρονικό), και μεταφράστηκε, μάλλον λανθασμένα, σε μεταγενέστερη εποχή από κάποιον σε κακά αρχαία ελληνικά.
Φαίνεται πως δεν υπάρχει σε κανένα Αρχαίο κείμενο, δεν δόθηκε σε κανένα πρόσωπο της Ιστορίας ή της Μυθολογίας, είναι μεταγενέστερο λαϊκό ευφυολόγημα του Μεσαίωνα και έχει γραμματικά λάθη.
Μπορεί όμως εύκολα να χρησιμοποιηθεί αμέσως ή εμμέσως, εκούσια ή ακούσια, ως κακή προπαγάνδα, ως δυσφήμηση για τους Δελφούς και τους Αρχαίους πρόγονους μας.
Ο υποτιθέμενος αυτός χρησμός λοιπόν, μήπως έχει κάτι κοινό με τον ανύπαρκτο όρκο του Μεγάλου Αλεξάνδρου;
Μήπως έχει κάτι κοινό με την δήθεν “ινδοευρωπαϊκή” προέλευση μας;
Μήπως έχει κάτι κοινό με την δήθεν φοινικική προέλευση της γραφής μας;;;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *

Αρχειοθήκη ιστολογίου