ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΡΧΑΙOΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΑΝΘΑΣΤΟΙ ΧΡΗΣΜΟΙ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ

Πείτε τα μυστήρια, πείτε τα παράξενα, ανεξήγητα ή μεταφυσικά. Αν θέλετε επεμβάσεις των Θεών, ή μυστική Αρχαία τεχνολογία. Όπως θέλετε πείτε τα. Μπορεί να είναι κάτι από όλα αυτά, μπορεί και όχι. Ένα είναι σίγουρο. Είναι αληθινά!!! Συνέβησαν!!! Είναι γεγονότα!!! Και κανείς στον κόσμο δεν μπορεί να αμφισβητήσει της Αρχαίες πηγές. Πάντως κάτι ήταν όλα αυτά, που εμείς σήμερα αδυνατούμε να εξηγήσουμε.

Και να μερικά παραδείγματα: 

ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ (ΙΕΡΑ) ΟΠΛΑ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ

Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΙΑΚΧΟΣ

Ο ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗΣ ΚΑΙ ΤΡΟΜΕΡΟΣ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ ΕΧΕΤΛΑΙΟΣ

Αυτά είναι κάποια μόνο, από τα μεταφυσικά ή υπερφυσικά, φαινόμενα-γεγονότα, της Ελληνικής Αρχαιότητας.

Έχουμε όμως και τους αλάνθαστους χρησμούς των Δελφών και είναι το θέμα αυτής της ανάρτησης.

Για τους χρησμούς του μαντείου των Δελφών, σήμερα πολλοί είναι αυτοί που λένε ότι οι χρησμοί ήταν διφορούμενοι επίτηδες, για να πέφτουν “μέσα”, ότι και αν συνέβαινε... Αναφέρουν ως παράδειγμα το “ήξεις αφήξεις” και τελειώνει εκεί η κουβέντα. Ωραία.... (για το περιβόητο “ήξεις αφήξεις...” θα πούμε προσεχώς).

Όμως αντί να ακούμε τον καθένα, είναι προτιμότερο να διαβάσουμε τι λέει ο Ηρόδοτος:

“Λοιπόν, όταν ο Βάκης λέει τέτοιους χρησμούς και τόσο ξεκάθαρους, εγώ δεν τολμώ να εκφράσω αμφιβολίες για τους χρησμούς κι ούτε τις αποδέχομαι (τις αμφιβολίες), όταν τις διατυπώνουν άλλοι.

[8.77.1] Τώρα, δεν μπορώ ν᾽ αμφισβητήσω την αλήθεια των χρησμών, κι ούτε έχω πρόθεση να τους ανασκευάσω την ώρα που μιλούν ξεκάθαρα, όταν έχω μπροστά μου περιπτώσεις σαν και αυτή που παραθέτω”. 

Και παραθέτει τον χρησμό που δόθηκε πριν την Ναυμαχία της Σαλαμίνος, που μπορείτε να διαβάσετε στον σύνδεσμο που δίνω εδώ: Ο ΗΡΟΔΟΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΧΡΗΣΜΟΥΣ.

Ένα άλλο εκπληκτικό περιστατικό που σας συνιστώ να διαβάσετε είναι Ο ΧΡΗΣΜΟΣ ΤΟΥ ΜΑΝΤΕΙΟΥ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ, ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΙΑ ΤΗΣ ΛΥΔΙΑΣ, ΚΡΟΙΣΟ

Και ξαναλέω. Αντί να ακούμε τον καθένα, ας μάθουμε ότι ο Κικέρων έλεγε, πως «Θα ανατρέψουμε όλη την ιστορία του κόσμου αν δεν πιστέψουμε ότι το μαντείο αυτό (των Δελφών) έλεγε αλήθεια για πολλούς αιώνες» (Κικέρων)

Ο Ισοκράτης και ο Στράβωνας έλεγαν «Το Μαντείο των Δελφών εθεωρείτο από όλους το αρχαιότερο και αληθέστερο από όλα τα μαντεία».

Και ας έρθουμε τώρα στον χρησμό που έδωσαν οι Δελφοί λίγο πριν την ναυμαχία του Αρτεμισίου και στα γεγονότα που ακολούθησαν με τα οποία επαληθεύτηκε η Πυθία.

ΗΡΟΔΟΤΟΣ – ΒΙΒΛΙΟ Η: ΠΟΛΥΜΝΙΑ

[7.178.1] Κι ενώ οι Έλληνες έσπευδαν βιαστικά προς τις δυο διαφορετικές κατευθύνσεις, τον ίδιο καιρό οι Δελφοί ζητούσαν χρησμό από τον θεό, κυριευμένοι από φόβο για τον εαυτό τους και την Ελλάδα, και τους δόθηκε χρησμός να προσευχηθούν στους ανέμους· γιατί αυτοί θ᾽ αναδειχτούν μεγάλοι σύμμαχοι της Ελλάδας. [7.178.2] Και μόλις πήραν το χρησμό οι Δελφοί, πρώτα πρώτα ανακοίνωσαν τον χρησμό που πήραν σ᾽ εκείνους από τους Έλληνες που θέλησαν να μείνουν ελεύθεροι, κι εξασφάλισαν την αιώνια ευγνωμοσύνη τους, στέλνοντάς τους το μήνυμα την ώρα που τους κατείχε μεγάλος φόβος από τον βάρβαρο· κι αργότερα οι Δελφοί αφιέρωσαν βωμό για τους ανέμους στη Θυία, εκεί όπου βρίσκεται το τέμενος της θυγατέρας του Κηφισού, της Θυίας, κι απ᾽ αυτήν πήρε τ᾽ όνομά του ο τόπος, και τους λάτρευαν προσφέροντας θυσίες. Οι Δελφοί λοιπόν ακολουθώντας τον χρησμό ακόμα και σήμερα προσφέρουν εξιλαστήριες θυσίες στους ανέμους.

Κατά την έκφραση των Περσών, “δεν έπρεπε να σωθεί, ούτε ο ιερέας του Δία, ο πυρφόρος”.

Αλλά... δυστυχώς γι’ αυτούς, δεν υπολόγισαν την γνώμη του Δία...

[8.11.3] Κι έπεσε η νύχτα κι έδωσε τέλος στον αμφίρροπο αγώνα τους αυτής της ναυμαχίας. Λοιπόν οι Έλληνες γύριζαν με τα καράβια τους στο Αρτεμίσιο, ενώ οι βάρβαροι, που ο αγώνας τους είχε πολύ διαφορετική εξέλιξη από τις προσδοκίες τους, στις Αφέτες. 

[8.12.1] Κι ό,τι είχε πέσει η νύχτα, όταν άνοιξαν οι καταρράκτες του ουρανού κι έβρεχε ολονυχτίς και νά —κι ας ήταν κατακαλόκαιρο— βροντές τρομερές απ᾽ το Πήλιο· και τα πτώματα των νεκρών και τα συντρίμμια των ναυαγίων να ξεβράζονται από το κύμα στη στεριά, στις Αφέτες, και να πεδικλώνονται στις πλώρες των καραβιών και να ρημάζουν τα κουπιά στο πλατύ τους μέρος. [8.12.2] Κι έπιασε τρομάρα τους στρατιώτες που βρίσκονταν εκεί ακούγοντας αυτό το χαλασμό, και καρτερούσαν, με τέτοιο κακό που τους βρήκε, αναπόφευκτο το χαμό τους· γιατί, πριν προλάβουν να πάρουν ανάσα απ᾽ το ναυάγιο και το αγριοκαίρι που τους έπιασε στα νερά του Πηλίου, ακολούθησε ναυμαχία σφοδρή, και μετά τη ναυμαχία νεροποντή ορμητική κι άνεμοι ισχυροί που μαστίγωναν τη θάλασσα, και βροντές τρομερές.
[8.13.1] Αυτοί λοιπόν τέτοια νύχτα πέρασαν, ενώ η ίδια εκείνη νύχτα στάθηκε ακόμα πιο αγριότερη, και με το παραπάνω, σ᾽ εκείνους που είχαν πάρει εντολή να κάνουν με τα καράβια τους το γύρο της Εύβοιας· κι αυτό, γιατί τους βρήκε κι έπεσε πάνω τους την ώρα που θαλασσόδερναν μεσοπέλαγα, και το τέλος τους ήταν αξιοθρήνητο· γιατί, έτσι που, ενώ αρμένιζαν, τους έπιασε αγριοκαίρι και βροχή στα μέρη των Κοίλων της Εύβοιας (εκεί βρίσκονταν εκείνη την ώρα), σπρωγμένοι απ᾽ τον άνεμο και μη ξέροντας προς τα πού τους έσερνε το κύμα, ρίχνονταν στη στεριά πάνω σε βράχια. Κι όλα τα πάντα ήταν έργο του θεού, για να έρθει και να εξισωθεί ο περσικός στόλος με τον ελληνικό και να μην είναι πολύ μεγαλύτερος.

[8.14.1] Λοιπόν αυτοί αφανίζονταν εκεί, κατά τα Κοίλα της Εύβοιας· τώρα, οι βάρβαροι που ήταν στις Αφέτες, αναγάλλιασε η ψυχή τους αντικρίζοντας να λάμπει το φως της μέρας και κρατούσαν ακίνητα τα καράβια τους — μέσα στην κακοτυχία τους ήταν μια ανακούφιση γι᾽ αυτούς να μπορούν να είναι ήσυχοι για την ώρα. Στους Έλληνες όμως ήρθαν για ενίσχυση πενήντα τρία καράβια αθηναϊκά. [8.14.2] Ανέβασε το ηθικό τους και η άφιξη των καραβιών αυτών και η αγγελία που ήρθε ταυτόχρονα, πως οι βάρβαροι που έπλεαν γύρω απ᾽ την Εύβοια αφανίστηκαν όλοι από το αγριοκαίρι που ξέσπασε. Λοιπόν, καρτέρησαν να φτάσει η ίδια ώρα κι επιτέθηκαν σε καράβια των Κιλίκων· κι αφού τα βύθισαν, με τον ερχομό της νύχτας γύρισαν με τα καράβια τους πίσω στο Αρτεμίσιο.

ΗΡΟΔΟΤΟΣ ΒΙΒΛΙΟ Θ: ΟΥΡΑΝΙΑ

Ο χρησμός που δόθηκε ήταν ξεκάθαρος:

“Να προσευχηθούν στους ανέμους, γιατί αυτοί θ᾽ αναδειχτούν μεγάλοι σύμμαχοι της Ελλάδας”.

Τι γνώριζε το Ιερό του Απόλλωνα εκ των προτέρων; 
Πόσο τυχαίες ήταν οι δύο καταστροφικές και σχεδόν ταυτόχρονες καταιγίδες πάνω στα περσικά καράβια;
Πόση γνώση χάθηκε; 
...και γιατί....; (Το τελευταίο ερώτημα, ρητορικό...)

Σχόλια, Επιμέλεια: Σείριος – ΕΝΝΕΑ ΕΤΗ ΦΩΤΟΣ