«Πρέπει
να πειθόμεθα στην κρίση του νομοθέτη και προπάντων στην πεποίθηση ότι η ψυχή
είναι σαφώς ανώτερη από το σώμα και ότι, όσο ζούμε, αυτό που αποτελεί τον εαυτό
μας δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ψυχή, ενώ το σώμα είναι ένα ίνδαλμα που
ακολουθεί κάθε άνθρωπο. Αυτό σημαίνει πως έχουμε δίκιο όταν λέμε ότι ένα σώμα
χωρίς ψυχή αποτελεί είδωλο, αφού ο αληθινός εαυτός μας, η αθάνατη ψυχή, φεύγει,
για να παρουσιαστεί στους Χθόνιους Θεούς και να δώσει λόγο για τις πράξεις του,
όπως υποστηρίζει ο πάτριος νόμος.
Αυτή η
άποψη είναι τρομακτική για τους κακούς αλλά δίνει θάρρος στους ενάρετους.»
«Ο πρώτιστος σκοπός μας είναι η επαναγωγή μας στην αυτογνωσία και η κατάδειξη της
υποστασιοποιημένης σε Είδη και Λόγους ουσίας μας. Ουσία που προβάλει (γεννά)
αφ’ εαυτού της τη γνώση και κατέχει στον εαυτό της την γνώση όλων των θείων και
των φυσικών ειδών.
Πρέπει
η ψυχή να αποκτήσει πρώτα γνώση του εαυτού της, έπειτα να εξετάσει τις δυνάμεις
που τις έλαχαν, έπειτα την ουσία της, έπειτα πως ξεκινώντας από τα ατελέστερα
προχωρεί μέχρι τα πρώτα αίτια.»
— Βλ.
Πρόκλος, στο «Εις τον Πλάτωνος πρώτον Αλκιβιάδη, βιβλίο Β’, 277.11 – 277.11
& 278.3 – 278.6». —-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου