ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΚΑΘΟΔΟΥ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Ο Αριστείδης Κοϊντιλιανός, στο έργο του Περί Μουσικής, μας παραθέτει μία περιγραφή της καθόδου της Ψυχής, λέγοντάς μας ότι είναι αρχαία και μάς παραδόθηκε από άνδρες που εξυμνήθηκαν για την σοφία τους.

«Η Ψυχή, καθ’ όσον ευρίσκεται στο καθαρώτερον μέρος του Παντός και δεν είναι μεμιγμένη με σώματα, είναι αγνή (ακίβδηλος) και άχραντος, και περιφέρεται μαζί με τον Ηγεμόνα τού Παντός. Αλλά, όταν λόγω της κλίσεώς της προς τα κατώτερα λαμβάνει κάποιες φαντασίες από τους τόπους περί την γην, τότε βαθμιαίως αποκτά λήθη τών εκεί καλών και ταυτοχρόνως εκπίπτει. Όσο περισσότερον χωρίζεται από τις ανώτερες φύσεις, τόσο περισσότερον πλησιάζει τις κατώτερες γεμίζοντας με άγνοια και τρεπομένη στο σωματικόν σκότος∙ επειδή, λόγω της ελλατώσεως της προηγουμένης αξίας της δεν μπορεί να εκτείνεται πλεόν νοητώς μαζί με το Παν∙ αλλά, εξ’ αιτίας της λήθης τών εκεί καλών και της εκπλήξεως, κατέρχεται εις στερεότερες γήϊνες φύσεις και δεσμεύεται από την ύλη.

Όθεν, όταν η επιθυμία για το σώμα ξεκινά, λαμβάνει και έλκει από καθένα εκ των ανωτέρων τόπων κάποιες μερίδες σωματικής μίξεως. Καθώς, όμως, κινείται μέσω των αιθερίων κύκλων λαμβάνει ό,τι δήποτε το φωτεινόν (αυγοειδές) και κατάλληλον να θερμαίνει και να συνέχει φυσικώς το σώμα, διαπλέκοντας τον εαυτόν της, μέσω μίας ατάκτου φοράς, σε κάποιους δεσμούς εξ’ αυτών των κύκλων και των αμοιβαίων κινήσεων των γραμμών τους, κατά τον τρόπον του δικτύου. Αλλά όταν αυτή φέρεται στους τόπους περί την Σελήνην, οι οποίοι έχουν επικοινωνία με αέρα και με αντίκτυπο πνεύμα, καθώς παράγει έναν βίαιον θόρυβον λόγω τής φυσικής της κινήσεως, γεμίζει από ένα υποκείμενο πνεύμα∙ και εκτείνοντας τις επιφάνειες και τις γραμμές των κύκλων, και απ’ την μία ελκομένη από τους όγκους του πνεύματος, και απ’ την άλλη συμφώνως προς την φύσιν αγωνιζομένη για τις επέκεινα ουσίες, χάνει το σφαιροειδές σχήμα της και λαμβάνει το ανθρώπινον. Επομένως, μεταβάλλει τις επιφάνειες, που έχουν λάβει υπόστασιν συμφώνως προς την φωτεινήν (αυγοειδήν) και αιθέριαν ύλην, σε υμενοειδήν μορφήν. Αλλά τις γραμμές που πλησιάζουν την εμπύριον κατάστασιν και έχουν χρωματισθή με την ξανθότητα του πυρός, τις μετατρέπει στην μορφήν των νεύρων, και κατόπιν προσλαμβάνει ένα υγρόν πνεύμα απ’ αυτές τις κατώτερες περιοχές. Άρα, κατά πρώτον, αυτό γίνεται ένα κάποιο φυσικό σώμα στην ψυχήν, έχοντας συγκροτηθή από κάποιες υμενοειδείς επιφάνειες, νευροειδείς γραμμές και πνεύμα. Αυτό, το ονόμασαν ρίζα του σώματος και αρμονία∙ και λένε ότι μέσω αυτού το (εξωτερικόν) οστρεώδες όργανόν (σώμα) μας τρέφεται και συνέχεται»

—(Βλ., Αριστείδης Κοϊντιλιανός «Περί Μουσικής» 2.17.18 – 2.17.58)–

Κεφάλας Δ. Ευστάθιος (Αμφικτύων) https://odysseus69.wordpress.com

______________________________

Ο Αριστείδης ο Κοϊντιλιανός ήταν Αρχαίος Έλληνας μουσικός και συγγραφέας που έζησε τον +3ο αιώνα. Συνέγραψε το σύγγραμμα Περί Μουσικής σε τρία βιβλία που σώθηκαν. Στο πρώτο βιβλίο, ο Αριστείδης ο Κοϊντιλιανός πραγματεύεται την «αρμονική» και τη «ρυθμική». Το Β΄ και το Γ΄ βιβλίο ωστόσο είναι περισσότερο φιλοσοφικού και αισθητικού περιεχομένου: Μιλούν για την επίδραση της μουσικής και των ρυθμών στα ήθη των ανθρώπων, για την αναγωγή των ρυθμών σε αριθμητικές σχέσεις, ακόμα και για τη δύναμη των αριθμών στο Σύμπαν, σύμφωνα με τις θεωρίες των Πυθαγορείων. https://el.wikipedia.org