ΟΙ ΑΡΧΑΙΕΣ ΣΠΑΡΤΙΑΤΙΣΣΕΣ #2

Ο Πύρρος, ο βασιλιάς της Ηπείρου, το 272 προ Χριστού επέρασε μ’ ένα μεγάλο στρατό τα σύνορα της Λακωνίας και ώρμησε να κυριεύση την Σπάρτη. 
Νύκτα έφθασε στη Σπάρτη το φοβερό άγγελμα και την ίδια στιγμή μαζεύθηκαν οι Σπαρτιάτες, για να σκεφθούν τι πρέπει να κάμουν. Ο βασιλιάς τους Αρέας έλειπε με στρατό πολύ στην Κρήτη. Στη συνέλευσι αυτή οι Σπαρτιάτες αποφάσισαν να στείλουν πρώτα τις γυναίκες και τα παιδιά τους στην Κρήτη, έπειτα, δουλεύοντας ολονυκτίς, να σκάψουν γύρο στην Σπάρτη μια βαθειά τάφρο και το πρωί να πολεμήσουν με τη βοήθεια του Θεού, σαν άνδρες γενναίοι. 

Οι γυναίκες, όταν έμαθαν, πως οι άνδρες αποφάσισαν να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο μόνοι τους, λυπήθηκαν πολύ και αντιστάθηκαν. Η Αρχιδάμεια μάλιστα, μια γυναίκα, που η καταγωγή της ήταν από βασιλική οικογένεια, ζωσμένη σπαθί, πήγε στη συνέλευσι και τα έβαλε με τους άνδρες, για την απόφασι που πήραν, να στείλουν τις γυναίκες στην Κρήτη, για να μην κινδυνεύσουν, ενώ η Σπάρτη βρισκόταν σε τόσο μεγάλο κίνδυνο. Και κατά τα μεσάνυκτα, όταν οι άνδρες άρχισαν να σκάβουν τη βαθειά τάφρο, όλες οι κοπέλλες και οι γυναίκες έτρεξαν, για να εργασθούν και αυτές. Παρακάλεσαν μάλιστα τους άνδρες να αφήσουν την φροντίδα για την τάφρο σ’ αυτές και εκείνοι να αποσυρθούν, για να έχουν δυνάμεις για την άλλην ημέρα. Την τάφρο θα την έσκαβαν αυτές. 

Τα εξημερώματα, όταν οι εχθροί άρχισαν να κινούνται, οι γυναίκες παρέδωσαν την τάφρο στους άνδρες, λέγοντας να την υπερασπίσουν γενναία, γιατί δεν υπάρχει στον κόσμο πράγμα πιο γλυκό από το να νικήση κανείς κάτω από τα μάτια της Πατρίδας του, ούτε δόξα πιο μεγάλη από το να πεθάνη κανείς στα χέρια της μάννας του η των αδελφών και της γυναίκας του. Όλη την ημέρα οι Σπαρτιάτες και τα στρατεύματα του Πύρρου επολέμησαν με μεγάλη γενναιότητα. Ωστόσο νικητής δεν ανεδείχθη κανείς. Την νύκτα έπαυσε η μάχη. Μολις όμως εξημέρωσεν, άρχισαν πάλι τα στρατεύματα του Πύρρου να κτυπούν τους Σπαρτιάτες. Οι Σπαρτιάτες πολεμούσαν σαν λιοντάρια. Και οι γυναίκες, που ήταν όλες μέσα στην φωτιά της μάχης, τους παρεκίνουν αδιάκοπα. Άλλες τους εμοίραζαν βέλη, άλλες τους έδιναν ψωμί και νερό και άλλες έπαιρναν τους πληγωμένους και τους περιποιούνταν.

Σ’ αυτό το μεταξύ φαίνεται κοντά στην τάφρο ο Πύρρος καβάλλα στο άλογό του να ορμά προς την πόλι. Οι Σπαρτιάτες, που ήταν παρατεταγμένοι στο μέρος εκείνο, άρχισαν να φωνάζουν δυνατά και οι γυναίκες ώρμησαν με αλαλαγμό κατ’ επάνω του. Εκείνη τη στιγμή πληγώνεται το άλογο του Πυρρου και ο ίδιος πέφτει καταγής. Τρέχουν τότε οι σωματοφύλακές του να τον σηκώσουν, οι Σπαρτιάτες όμως ορμούν με τα κοντάρια τους. Γινεται συμπλοκή τρομερή. Τότε ο Πυρρος πρόσταξε να πάψη η μάχη. Νόμιζε, πως το ήθελαν και οι Σπαρτιάτες αυτό, γιατί και απ’ αυτούς πολλοί είχαν σκοτωθή κι όλοι σχεδόν οι άλλοι ήταν πληγωμένοι.

Σ’ αυτό το μεταξύ φθάνει από την Κρήτη με δυο χιλιάδες στρατό ο βασιλιάς, Αρέας. Τότε οι γυναίκες, βλέποντας, ότι και ο βασιλιάς τους ήταν πλέον εκεί και άνδρες υπήρχαν αρκετοί, για να υπερασπίσουν την πατρίδα, τότε μόνον αποφάσισαν να φύγουν από το πεδίο της μάχης και να γυρίσουν στα σπίτια τους. Έτσι η Σπάρτη, αφού με την γενναιοψυχία των γυναικών της γλύτωσεν από το μεγάλο κίνδυνο, μπόρεσε κατόπι να εξασφαλισθή με την φρόνησι του βασιλιά και την ανδρεία των στρατιωτών της!..». 

ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΟΝ Δ’ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ, ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΕΚΔΟΣΕΩΣ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ, ΑΘΗΝΑΙ 1959. 

https://www.sakketosaggelos.gr/Article/3992/