ΛΟΥΚΙΑΝΟΥ: ΘΕΩΝ ΔΙΑΛΟΓΟΙ - ΗΡΑΣ ΚΑΙ ΔΙΟΣ

Ήρα: Για πες μου Δία, ποια είναι η γνώμη σου γι’ αυτόν εδώ τον Ιξίωνα;
Δίας: Μου φαίνεται καλός άνθρωπος Ήρα, και γλεντζές. Αλλιώτικα δεν θα τον καλούσαμε στα τραπεζώματά μας αν δεν το άξιζε.
Ήρα: Κι όμως, είναι ανάξιος για την παρέα μας, γιατί δεν σέβεται τίποτα. Και δεν πρέπει από δω και πέρα να τον ξανακαλέσουμε στο τραπέζι μας.
Δίας: Αλήθεια, ποια παρασπονδία έκανε; Φαντάζομαι ότι κι εγώ πρέπει να μάθω για τα καμώματά του.
Ήρα: Μη το συζητάς! Ακόμα ντρέπομαι να σου το πω. Τόσο προσβλητικό είναι αυτό που τόλμησε να κάνει.
Δίας: Ένας λόγος παραπάνω. Όσο πιο άπρεπη ήταν η χειρονομία του, τόσο περισσότερο πρέπει να μου εξηγήσεις τι τρέχει μ’ αυτόν. Μήπως άπλωσε το χέρι του σε καμμιά; Άρχισα να υποψιάζομαι τι είδους αισχρότητα διέπραξε, από τον δισταγμό σου να μιλήσεις γι’ αυτό.
Ήρα: Σ’ εμένα την ίδια, Δία μου, κι όχι σε κάποια άλλη, και μάλιστα εδώ και πολύ καιρό. Για να σου πω την αλήθεια, στην αρχή δεν είχα καταλάβει, παρ’ όλο που συνεχώς έριχνε το βλέμμα του επάνω μου. Να, κάθε φορά που έπινα νέκταρ και μετά έδινα το ποτήρι στον Γανυμήδη, αυτός αναστέναζε και δάκρυζε, και ζητούσε μάλιστα να πιει από το ίδιο το ποτήρι μου. μόλις δε το έπιανε το φιλούσε, το σήκωνε μέχρι τα μάτια του και στο δευτερόλεπτο, έριχνε τη ματιά του καταπάνω μου.
Κατόπιν εορτής δηλαδή κατάλαβα, ότι όλ’ αυτά τα καμώματα ήταν ερωτικά. Δεν σου τα έλεγα τόσο καιρό, γιατί από τη μια ντρεπόμουν, κι από την άλλη είχα την ελπίδα ότι θα του περνούσε του ανθρώπου αυτή του η τρέλα.
Επειδή όμως τόλμησε να επιχειρήσει, και με ερωτόλογα στα ίσια, να με τουμπάρει, τον άφησα, που έκλαιγε και κυλιόταν μπροστά μου, αφού πρώτα βούλωσα τ’ αυτιά μου για να μην ακούω τα σιχαμερά παρακαλετά του, κι έφυγα για να ’ρθω να σου τα πω. Τώρα είναι η σειρά σου ν’ αποφασίσεις για τον κύριο αυτόν.
Δίας: Μπράβο του! ο καταραμένος, βάλθηκε να με ατιμάσει φθάνοντας μέχρι το συζυγικό μας κρεβάτι; Τόσο πολύ τον παραζάλισε το νέκταρ; Όμως εμείς φταίμε γι’ αυτά, γιατί ξεπεράσαμε τα όρια της φιλανθρωπίας, με να τους παρακαθίζουμε στο ίδιο μας το τραπέζι.
Αφού τους επιτρέπουμε λοιπόν να πίνουν από το ποτό μας και αφού τους αφήνουμε να βλέπουν τέτοιες θεϊκές ομορφιές, που στη γη ούτε στ’ όνειρό τους δεν είδαν, πεθύμησαν να τις απολαύσουν, ξετρελαμένοι από τον έρωτα. Γιατί στη εξουσία του έρωτα, όχι μόνον οι άνθρωποι δεν μπορούν ν’ αντισταθούν, άλλα, μερικές φορές, ούτε καν κι εμείς οι ίδιοι.
Ήρα: Πάντως εσένα, Δία, περισσότερο απ’ όλους, όπως όλοι το λένε, σε εξουσιάζει και σε σέρνει από τη μύτη, εσύ δε τον ακολουθάς όπου κι αν σε πάει κι αμέσως μεταμορφώνεσαι σ’ ό,τι αυτός σε διατάζει και έγινες δούλος και παίγνιό του. Τώρα μάλιστα κατάλαβα γιατί προσπαθείς να συγχωρέσεις τον Ιξίονα, αφού και συ κάποτε τον κεράτωσες και σου γέννησε η γυναίκα του τον Πειρίθουν.
Δίας: Ώστε δεν ξέχασες ακόμα αυτά που έκανα όταν κατέβηκα στη γη, για να διασκεδάσω κι εγώ λιγάκι. Ξέρεις όμως τι σκέπτομαι να κάνω για τον Ιξίονα; Δεν μου κάνει καρδιά να τον τιμωρήσω και να τον αποδιώξω από την παρέα μας. το βρίσκω παρατραβηγμένο. επειδή είναι ερωτοχτυπημένος, κι όπως λες, κλαίει και το πάθος του είναι αφόρητο.
Ήρα: Τι σκέφτεσαι να σκαρώσεις Δία; Φοβάμαι μη τυχόν και πεις κάτι που θα με στενοχωρήσει.
Δίας: Όχι καθόλου. λέω να σκαρώσουμε ένα ομοίωμά σου από σύννεφο, κι όταν τελειώσει το συμπόσιο, αφού εκείνος, όπως κάθε φορά συμβαίνει, δεν έχει ύπνο, εξ αιτίας του έρωτά του για σένα, να το φέρουμε και να το πλαγιάσουμε κοντά του. Έτσι λοιπόν θα πάψει να υποφέρει αφού θα νομίζει ότι ικανοποιήθηκε το πάθος του.
Ήρα: Αυτό ξέχνα το, ας μη επιθυμούσε ν’ απολαύσει αυτά που είναι πέρα από τις δυνατότητές του.
Δίας: Δέξου το σε παρακαλώ Ήρα μου. Είναι δυνατόν να πάθεις κανένα κακό από ένα τέτοιο ψεύτικο ομοίωμα, αφού με σύννεφο τελικά θα ερωτοτροπήσει ο Ιξίων;
Ήρα: Όμως επειδή θα φαντάζομαι πως το σύννεφο είμαι εγώ, θα αισθάνομαι ότι η αισχρότητα που θα κάνει, θα γίνεται προς το πρόσωπό μου, λόγω της ομοιότητας.
Δίας: Μη το ξαναπείς αυτό ποτέ. γιατί ούτε το σύννεφο μπορεί να γίνει ποτέ Ήρα, ούτε εσύ σύννεφο. Αυτό που θα γίνει μόνο είναι ότι θα εξαπατηθεί ο Ιξίων.
Ήρα: Ξεχνάς όμως ότι όλοι οι άνθρωποι είναι χυδαίοι. Δεν αποκλείεται λοιπόν όταν κατέβει στη γη να κοκορευτεί σ’ όλο τον κόσμο ότι πλάγιασε με τη Ήρα, πως μοιράζεται το κρεβάτι της με τον Δία, κι ότι δήθεν εγώ τον ερωτεύτηκα. Και μάλλον θα τον πιστέψουν γιατί από πού να ξέρουν ότι αυτός συνουσιάστηκε με το συννεφένιο ομοίωμά μου.
Δίας: Αν τολμήσει να πει κάτι τέτοιο, τότε θα τον ρίξω στον Άδη, δεμένο πάνω σε τροχό που θα γυρίζει ο άθλιος για πάντα, και τα βάσανά του δεν θα τελειώνουν ποτέ. 
Και δεν θα τον τιμωρήσω επειδή ερωτεύτηκε, γιατί αυτό δεν είναι παράπτωμα, αλλά εξ αιτίας της καυχησιάς του.

ereyoktonos