Ο ίδιος ο Ωρίωνας λοξά κάτωθε του Ταύρου πηγαίνει την τομήν. Αδύνατον δεν είναι να τον βλέπεις κοιτάζοντας μια νύχτα ξάστερη σύντας στα ύψη εκείνος περνάει τ’ ουρανού και θα πειστείς αν ρίξεις ένα βλέμμα στον ουρανό ψηλά και θα τον δεις έξοχα μέσα στ’ άλλα.
Τέτοιος φαίνεται από τη ράχη του πίσω την υψωμένη κι ο Σκύλος, ο φρουρός του, που στα δυό τα πόδια του επάνω στηρίζεται. Αυτός είναι εύστροφος αλλά δεν είναι κι όλος λαμπρός τ' είναι η κοιλιά τον σκοτεινή, όμως ψηλά ένα αστέρι στη φοβερή του κάτω σαγονιά τον σημαδεύει, πού 'ναι 330 ολόφλογο και που οι άνθρωποι Σείριο τ' ονομάζουν.
Όταν ανατέλλει με τον ήλιο σύγχρονα δε γίνεται ν' αποφύγουν την πύρη του οι φυτειές• τα φύλλα τους καιγόνται. Γρήγορα τα μαραίνει κι εύκολα ρουφάει το χυμό τους κι άλλα τα σκλήρυνε κι απ' το φλοιό γύμνωσεν άλλα πάλι. 335 Τον νοιώθεις κι όταν δύει. Γύρω του τρέχουνε κι άλλα αστέρια, που σημειώνουνε τα μέλη του, μα λάμπουνε πιό λίγο.
Κάτω απ' τα δυό πόδια τ' Ωρίωνα είναι ο Λαγός, που πάντα διώκεται επίμονα απ’ τον Σείριο, που φαίνεται να τρέχει 340 οπίσωθέ του, ανατέλλοντας, όταν εκείνος δύει.
Στου Σκύλου του μεγάλου την ουρά σύρεται από την πρύμνα το πλοίού η Αργώ, που ασυνήθιστην ακολουθεί πορεία. Στραμμένη προς τα πίσω προχωρεί, σαν πλοίο που οι ναύτες όταν σε λιμάνι θέλουν νά 'μπουν, γυρίζουν προς τα πίσω 345 την πλώρη και το σπρώχνουν όλοι τους πίσω και τότ' εκείνο σε λιγάκι οπισθοκινούμενο, τόπον στεριάς αγγίζει.
Έτσι του Ιάσονα το πλοίον, η Αργώ, από την πρύμνα σύρεται κ' είναι σκοτεινόχρωμη κι ανάστερη στο μέρος, που το κατάρτι στερεώνεται και φωτεινή όλη η άλλη. 350 Και το τιμόνι της το αχρείαστο στεριώθηκε στα πόδια τα πισινά τον Σκύλου, που δρομεί μπρος πάντοτε από κείνη.
ΑΡΑΤΟΥ ΣΟΛΕΩΣ – “ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ και ΔΙΟΣΗΜΕΙΑ”
Προλεγόμενα έμμετρη απόδοση Πάικου Δ. Νικολαίδη – Ασιλάνη, εκδόσεις ΦΥΛΛΑ.
------------------------------
.jpg)
.jpg)
.jpg)
1 σχόλιο:
Η απόσταση του Σειρίου από την Γη είναι 2,76 Parsec (όπου 1 Parsec ισοδυναμεί με 3,26 έτη φωτός) ή 8,9976 έτη φωτός.
Δηλαδή κατά προσέγγιση, περίπου εννέα έτη φωτός.
Η εννεάδα (9) ήταν το σήμα κατατεθέν των Αρχαίων Ελλήνων.
Ο Ησίοδος μέσα από την Θεογονία του, κωδικοποιεί την απόσταση Σειρίου-Γης, με την περιγραφή της πτώσεως των υδάτων της Στυγός. Λέγει, λοιπόν, πως εννέα ολόκληρα «ημερόνυκτα» πίπτει το ύδωρ και την δεκάτη ημέρα φθάνει εις τα Τάρταρα.
Το φάως (=φως), ταξιδεύει από τον Σείριο στην Γην 9 ολόκληρα χρόνια και φθάνει το δέκατο έτος.
Λέγει ακόμη, πως ο ιερότερος όρκος των Θεών, είναι το νερό της Στυγός και μάλιστα όχι τόσο το 9/10 των τμημάτων αυτής, αλλά κυρίως το Δέκατο, θέλοντας να υποδείξει την τοποθεσία αφίξεως του φωτός (σύμφωνα με τα παραπάνω) στον Σείριο.
Ο Σείριος είναι θερμό αστέρι και το φάσμα του, του δίδει το κυανόλευκο χρώμα, ενώ ο συνοδός είναι ψυχρότερο άστρο έχοντας το πορτοκαλί χρώμα φάσματος. Ωστόσο, ως φαινομενικό οπτικό φάσμα, εμείς εισπράττουμε συνδυασμό και των δύο φασμάτων, δηλαδή το σμαραγδί.
Τέλος θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι ο Σωκράτης έπαιρνε όρκο στον Αστερισμό του Κυνός, όπου ανήκει ο Σείριος. «Μα τον Κύνα…», λέγει στο έργο του Πλάτωνος «ΓΟΡΓΙΑΣ».
Πηγή: Περιοδικό «Ιερά Ελλάς», τεύχος 11ον, της Ιόλης Κοντού.
Δημοσίευση σχολίου