ΕΑΝ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΑΚΟΜΗ ΝΑ ΚΑΚΟΔΑΙΜΟΝΕΙ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΓΕΝΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΒΑΔΙΖΕΙ ΜΕ ΑΣΤΑΘΕΣ ΒΗΜΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΤΟΥ ΖΩΗ, ΑΥΤΟ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ ΣΤΟ ΟΤΙ ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΣΕ ΤΗΝ ΥΨΙΣΤΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΥΠΕΡΟΧΩΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΓΕΝΟΥΣ

Ορφέας και Ευρυδίκη

Ο Ορφέας ήταν γιος του βασιλιά της Θράκης Οίαγρου και της Μούσας Καλλιόπης.

Ο ίδιος ο θεός Απόλλωνας του δίδαξε την μουσική και του χάρισε την λύρα του. Ο Ορφέας έπαιζε τόσο αρμονικά τη λύρα και τραγουδούσε τόσο γλυκά, που λένε ότι και τα αγρίμια ακόμη του δάσους μαζεύονταν γύρω του για να τον ακούσουν. Ακόμα και τα δένδρα και τα βράχια κουνιόνταν σαν να χόρευαν στη μουσική του.

Ο Ορφέας πήρε μέρος στην Αργοναυτική εκστρατεία με τον Ιάσονα και τους άλλους ήρωες. Με τη μουσική της λύρας του κοίμισε το δράκο που φυλούσε το χρυσόμαλλο δέρας και έτσι μπόρεσε να το κλέψει ο Ιάσονας. Στον δρόμο της επιστροφής, γλίτωσε τους Αργοναύτες από τις Σειρήνες και την παγίδα τους παίζοντας τόσο δυνατά και αρμονικά που ξεπέρασε σε ομορφιά, δύναμη και μαγεία το τραγούδι των Σειρήνων.

Ορφέας και Ευρυδίκη

Μετά την Αργοναυτική εκστρατεία, ο Ορφέας επέστρεψε στην Θράκη και ζούσε όπως και πριν, τριγυρνώντας μέσα στο δάσος, παίζοντας τη λύρα του και τραγουδώντας. Εκεί κάποτε συναντήθηκε με την νύμφη Ευρυδίκη την οποία αγάπησε και πήρε για γυναίκα του. Η ευτυχία τους όμως δεν κράτησε για πολύ. Ένα φίδι δάγκωσε την Ευρυδίκη που πέθανε αφήνοντας στον Ορφέα τεράστια θλίψη. Λένε ότι όταν ο Ορφέας τραγουδούσε τον πόνο του ακόμα και οι πέτρες ράγιζαν. Τίποτα πια δεν τον παρηγορούσε. Και έτσι αποφάσισε να κατέβει στον Άδη, στο βασίλειο του Πλούτωνα, να ξαναβρεί την Ευρυδίκη και είτε να την φέρει πίσω στον κόσμο είτε να μείνει για πάντα εκεί μαζί της.

Με την βοήθεια του θεού Ερμή κατέβηκε στο σκοτεινό βασίλειο του Άδη και με την παραπονιάρικη μουσική της λύρας του σαγήνευσε και αποκοίμισε τον φοβερό Κέρβερο, τον φύλακα των ψυχών, για να περάσουν τις πύλες του. Στο άκουσμα της μουσικής του μαζεύτηκαν γύρω του και οι ψυχές των νεκρών, που ξέχασαν έτσι για μια στιγμή τα βάσανά τους.

Ο Πλούτωνας με χαρά φιλοξένησε στο παλάτι του τον Ορφέα και την “θεϊκή” μουσική του. Μπροστά στα παρακάλια του Ορφέα και στην θλίψη και στον πόνο της μαγευτικής μουσικής του, ο Πλούτωνας λύγισε και δέχτηκε να αφήσει την Ευρυδίκη να φύγει. Έθεσε όμως στον Ορφέα έναν όρο: Στον δρόμο της επιστροφής για τον επάνω κόσμο, μπροστά θα πηγαίνει αυτός και πίσω του θα ακολουθεί η Ευρυδίκη με τον Ερμή. Μέχρι να φθάσουνε στον προορισμό τους ο Ορφέας δεν έπρεπε ούτε μια φορά να γυρίσει να δει την Ευρυδίκη, αλλιώς αυτή θα χανόταν για πάντα!

Ο Ορφέας δέχθηκε με χαρά τον όρο του Πλούτωνα και με την συνοδεία του Ερμή ξεκίνησαν να επιστρέψουν στην γη. Φθάνοντας όμως κοντά στην έξοδο, ο Ορφέας έχασε την υπομονή του, παρασύρθηκε από την αγάπη του και την λαχτάρα να ξαναδεί την Ευρυδίκη και γύρισε να την κοιτάξει… Στην στιγμή εκείνη χάθηκε επιστρέφοντας στο σκοτεινό παλάτι του Άδη και ο Ορφέας έμεινε ξανά μόνος του … για πάντα!

Άδικα έκλαψε και θρήνησε για την ανοησία του ο Ορφέας. Και ύστερα, προσπαθώντας να ξεπεράσει τον πόνο του άρχισε να τριγυρίζει πάλι στα δάση με την λύρα του και να τραγουδά γα τον χαμό της Ευρυδίκης. Πολλές νύμφες του δάσους θέλησαν να τον παντρευτούν και να ζήσουν μαζί του, αυτός όμως τις αγνοούσε και καμιά δεν θα μπορούσε να πάρει τη θέση της Ευρυδίκης πλάι του.

Ο θείος Ορφέας έζησε σε προϊστορική εποχή και για τον λόγο αυτόν δεν υπάρχουν γι’ αυτόν ιστορικά δεδομένα.

 (Ο Ταξίαρχος ε.α. και συγγραφέας Μπλέτας Χρήστος στο έργο του "Ορφεύς" από τις εκδόσεις "Ερωδιός" χρονολογεί την γέννηση του θεολόγου και ποιητή Ορφέα 14.000 χρόνια πρίν.)

 Εκείνο που παρέμεινε είναι μια παράδοση για την ύπαρξή του και το έργο του, η οποία διασώθηκε μέσω των ανθρωπίνων γενεών. Την παράδοση αυτήν την υιοθέτησαν οι περισσότεροι από τους μεταγενέστερους μυσταγωγημένους ανθρώπους όπως ο Πυθαγόρας. Δεν είναι υπερβολή να ισχυριστούμε ότι όλη η Πυθαγόρειας διδασκαλεία έχει τις βάσεις της σε αυτήν την Ορφική Παράδοση, όσο μέρος αυτής είχε φθάσει μέχρι τις ημέρες του. Η Ορφική ιδεολογία για την Κοσμογονία και την Θεογονία περιλαμβάνει μεγάλης σπουδαιότητας υποθήκες για την ανθρωπότητα και αποκαλύπτει μέσω αλληγορικών εικόνων την εμφάνιση των κόσμων, των όντων των κόσμων και την αποθέωσή τους.

Ο ΘΕΙΟΣ ΟΡΦΕΑΣ ΥΠΗΡΞΕ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΜΥΣΤΑΓΩΓΟΣ, ΔΗΛΑΔΗ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ Η ΔΙΑΝΟΗΣΗ ΔΙΑ ΤΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΤΩΝ ΑΚΤΙΝΩΝ ΤΗΣ ΕΦΘΑΣΕ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΥΠΕΡΤΕΡΩΝ ΚΟΣΜΩΝ ΚΑΙ ΑΝΤΛΗΣΕ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΓΝΩΣΗ, ΔΙΑ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΚΑΙ Η ΘΕΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΚΑΤΑΝΟΕΙΤΑΙ ΚΑΙ Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΩΝ ΝΟΗΤΙΚΩΝ ΟΝΤΩΝ ΑΥΤΗΣ, ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΟΥΣ ΣΕ ΘΕΙΟΤΕΡΟΥΣ ΚΟΣΜΟΥΣ, ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙ Η ΜΑΚΑΡΙΟΤΗΤΑ. Το ανθρώπινο γένος, εάν έχει ικανοποιητική λειτουργία φυσικής διανοήσεως μπορεί να ευδαιμονεί αλλά δεν μπορεί να έχει και μακαριότητα, διότι η μακαριότητα εκδηλώνεται και στις φύσεις των Θεών.

Ο θείος Ορφέας έθεσε τις βάσεις μιας ιδεολογίας και άφησε εικόνες που θα μπορούσαν να βοηθήσει την διανοητική πρόοδο των ανθρώπων αν τις υιοθετήσει. Δυστυχώς όμως η ανθρώπινη αδυναμία δεν εκτίμησε την ιδεολογία του, με αποτέλεσμα μικρό μέρος αυτής να διασωθεί. Εμείς οι κοινοί άνθρωποι, δυστυχώς, δεν έχομε μόνον αδυναμίες διανοήσεως και κρίσεως, αλλά και μεταβαλλόμαστε σε διαστρεβλωτές πολυτίμων διανοητικών εκδηλώσεων υπέροχων πνευματικών διδασκάλων. Στην περίπτωση του θείου Ορφέως το ανθρώπινο γένος δεν διέσωσε το πραγματικό περιβάλλον της διανοητικής αξίας αυτής της διδασκαλίας αλλά την κατέβασε στα πεδία της αδύνατης ανθρώπινης σκέψεως, απέδωσε σε αυτήν όλα τα ελαττώματα της ανθρώπινης φύσεως και όλες τις αντιφυσικές ενέργειες οι οποίες απορρέουν από τις σκέψεις της αδύνατης διανοήσεως των κοινών ανθρώπων. Η ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΑΠΕΔΩΣΕ ΚΑΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ ΤΗΣ  ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ, ΔΙΑ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ ΚΑΤΕΒΑΣΕ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΤΟΥΣ ΑΞΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΙΩΣΕ ΠΡΟΣ ΕΚΕΙΝΗ ΤΩΝ ΑΝΟΗΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, ΤΗΝ ΔΙΕΠΟΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΝΟΙΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΑΚΩΝ ΤΟΥΣ ΤΑΣΕΩΝ.

Εάν εξακολουθεί ακόμη να κακοδαιμονεί το ανθρώπινο γένος και να βαδίζει με ασταθές βήμα στην κοινωνική του ζωή, αυτό οφείλεται στο ότι παραμόρφωσε την υψίστη ιδεολογία των υπέροχων διδασκάλων του ανθρωπίνου γένους, των μεγάλων τούτων μυημένων στις Θείας αληθείας της Φύσεως και πρωτοπόρων της αγνής και Θείας διανοήσεως.

Πηγές: http://olympia.gr/   http://lykomidis.wordpress.com/