Ο ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΣ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ - ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ

Άρθρο του: Ανδρέα Κωνσταντινίδη

Ναι, θα ήταν ωραία να βάζαμε στη γωνιά την Εκκλησία – με τους ουράνιους παράδεισους της, και τα «άγια» και αλλόκοτα πνεύματα και πιστεύω της – και να κυβερνούσαμε τον γήινο παράδεισο εμείς, οι «αμαρτωλοί» και… γήινοι άνθρωποι.  Στο κάτω-κάτω, ο ίδιος ο «νυμφίος» της Εκκλησίας – όπως τον αποκαλούν οι παπάδες – δήλωσε απερίφραστα και… κοφτά, πως η κυβέρνηση της Γης είναι υπόθεση του Καίσαρα, και πως η δική του βασιλεία περιορίζεται – αποκλειστικά – στη κυβέρνηση των σύννεφων και του… άλλου κόσμου.  Δηλαδή, όπως φέρεται να είπε,  «Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ.»

Όταν, όμως,  προσπαθούμε  να απομακρύνουμε από το σύγχρονο, δημοκρατικό Κράτος μας, την Εκκλησία  – και να την περιορίσουμε στα παράξενα, «όσια» και «ιερά» μυστήρια της – ερχόμαστε αντιμέτωποι με αφορισμούς, κατάρες και στριγγλίσιες κραυγές, ωσάν να κόβουμε την αναπνοή στους παπάδες – και των ομοούσιων και ομοιουσίων αυτών.  Γιατί άραγε αυτή η σφοδρή αντίδραση; Γιατί οι αφορισμοί και οι κατάρες;  Ναι, ναι, υπάρχει η απάντηση στην ερώτηση αυτή.  Και η απάντηση είναι απλή.  Οι παπάδες σκίζουν τα ιμάτια τους, όταν προσπαθούμε να τους  ξεφορτωθούμε, γιατί δεν έχουν που αλλού να καταφύγουν. Η ανθρώπινη κοινωνία – τουλάχιστον η… χτεσινή κοινωνία – είναι το φυσικό σπίτι τους.  Όταν απαιτούμε να τους παραγκωνίσουμε, είναι το ίδιο σαν να προσπαθούμε να αφαιρέσουμε από τα γονίδια του σημερινού ανθρώπου τα κατάλοιπα των αγριάνθρωπων προγόνων μας, οι οποίοι ζούσαν μέσα στη ζούγκλα και τα σπήλαια – ναι, τα σπήλαια για τα οποία μιλούσε και ο Πλάτωνας. Και, πάραυτα, εξηγώ:

Στο όχι και πολύ μακρινό, ανθρώπινο παρελθόν – δηλαδή, τον καιρό της ζούγκλας και των σπηλαίων – τα πνεύματα, τα φαντάσματα και οι παντοδύναμοι θεοί (οι δήθεν ποιητές των ορατών και των… αοράτων,) ήσαν η μόνη… αληθινή αλήθεια, για τον πρωτόγονο άνθρωπο.  Ούτε επιστήμη   υπήρχε για να σκορπίσει το σκοτάδι, ούτε δημοκρατικά κοινοβούλια για να γράψουν νόμους κοινωνικής συμπεριφοράς.  Έτσι, οι βασιλιάδες – όπως ο Δαυίδ και ο Σολωμός, για παράδειγμα – όπως και οι προφήτες/σύμβουλοι τους – έγραφαν βιβλία και «ψαλμούς» – για να εξηγήσουν τα φυσικά φαινόμενα και να νομοθετήσουν τη κοινωνική συμπεριφορά.

Με δυο λέξεις, η θρησκεία ήταν η επιστήμη και το σύνταγμα μιας κοινωνίας.  Στην ανθρώπινη ιστορία, συναντούμε το φαινόμενο αυτό και στις τρεις μεγάλες θρησκείες της  εποχής μας – τη χριστιανική, τη μωαμεθανική και την εβραϊκή.  Η αποκαλούμενη Παλαιά Διαθήκη των Χριστιανών, είναι η βάση πάνω στην οποία είναι κτισμένη η Εβραϊκή θρησκεία, όπως η δήθεν θεϊκή δημιουργία του κόσμου, οι νόμοι/εντολές του Μωυσή,  οι ύμνοι των Εβραίων βασιλέων και προφητών, κλπ.

Όταν αποσχίστηκε από τη Ρώμη το Βυζάντιο, και δημιουργήθηκε η Βυζαντινή αυτοκρατορία (με πρωτεύουσα την… Νέα Ρώμη/Κωνσταντινούπολη,) οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες βρέθηκαν αντιμέτωποι με την ανάγκη να δημιουργήσουν τη δική τους, καινούρια θρησκεία και νομοθεσία, με την οποία θα κυβερνούσαν –ανενόχλητοι – την καινούρια αυτοκρατορία τους.  Και έτσι γεννήθηκε ο Χριστιανισμός. Το ότι ο Ιησούς δεν ήταν γιός κάποιου θεού, αλλά μια έξυπνη – και δόλια – δημιουργία των Βυζαντινών αυτοκρατόρων, αποδεικνύεται με την δήθεν φράση του Ιησού,  «Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ.»  Κανένας θεός – τουλάχιστον, κανένας «πάνσοφος,» «πανάγαθος» και… λογικός θεός – θα έπλαθε πρώτα τον άνθρωπο, και θα του έλεγε, σύμφωνα με την βίβλο, «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και κατακυριεύσατε την Γή,» και μετά θα άλλαζε γνώμη και θα έλεγε:  Όχι, καλέ μου άνθρωπε.  Έκαμα λάθος.  Η Γη είναι του φίλου μου του Καίσαρα.  Για σένα θα κρατήσω τα σύννεφα και την ανυπαρξία – την… αιώνια ζωή.  Στο κάτω-κάτω τι να κάμεις την ζωή στη Γη, αφού είναι… αμαρτωλή – και γεμάτη φίδια… Κράτησε, λοιπόν, την όρεξη σου για ευτυχία, χαρά και… χαμόγελα, για την καλή εκείνη ώρα που θα σμίξεις και εσύ με την… αγγελική κοινωνία μου στα σύννεφα.

Κάτι παρόμοιο βλέπουμε και με την μωαμεθανική θρησκεία.  Όταν οι Άραβες ξύπνησαν και είπαν: Εμείς δεν είμαστε ούτε Εβραίοι, ούτε χριστιανοί, αλλά Άραβες – και θέλουμε την ελευθερία μας – η πρώτη τους δουλειά ήταν να δημιουργήσουν την δική τους κοσμοθεωρία και το δικό τους… σύνταγμα – δηλαδή τον Μωαμεθανισμό.  Και όταν άρχισε να δημιουργείται η Οθωμανική αυτοκρατορία, βρήκε την θρησκεία-σύνταγμα έτοιμη και την υιοθέτησε.

Εάν, λοιπόν, οι διάφορες θρησκείες δεν είναι μονάχα μεταφυσικές ενασχολήσεις και… φιλόδοξες επιστήμες, αλλά είναι – όπως παρουσιάζουμε ανωτέρω – και αυτοκρατορικά/κρατικά συντάγματα, οι προσπάθειες μας να διαχωρίσουμε το κράτος από την εκκλησία μπορούν να στεφθούν μόνο με περιορισμένη – πολύ περιορισμένη – επιτυχία. Το γεγονός, όμως, αυτό δεν πρέπει να μας απογοητεύει. Όπως γνωρίζουμε, όταν τα δεσμά δεν λύονται… κόβονται. Και στον σημερινό κόσμο, όπου προοδευτικά κυβερνούν τεκμηριωμένες επιστημονικές αξίες, και ενδυναμωμένοι δημοκρατικοί παράμετροι, τα δεσμά μεταξύ κράτους και εκκλησίας θα αποκοπούν – μάλλον γρήγορα παρά αργά – λόγω… σήψης.

Δικός σας,

Ανδρέας Κωνσταντινίδης

 http://www.palmografos.com/permalink/17731.html