Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ

Έχει αποδεχθεί ότι η Ελληνική γλώσσα είναι ενιαία και κατά συνέπεια όποιος γνωρίζει τις έννοιες των λέξεων που χρησιμοποιούμε τώρα, γνωρίζει και τις έννοιες των λέξεων που χρησιμοποιούσαν οι πρόγονοί μας.

Δεν υπάρχουν αρχαία ή νέα Ελληνικά, υπάρχουν μόνο Ελληνικά με μορφές γλωσσικής έκφρασης, π.χ Ιωνικά, Δωρικά, Αιολικά, Αττική, Κοινή, Μεσαιωνική, Καθαρεύουσα, Δημοτική κ.λ.π.

Όλες οι ενδείξεις μας πείθουν ότι δεν έχουμε αρχαίες ή νέες Ελληνικές λέξεις, αλλά μόνο... Ελληνικές. Η γλώσσα μας είναι ενιαία και αδιαίρετη χρονικά ενώ πανάρχαιες λέξεις, «ζουν» είτε πρωταρχικά είτε σε σύνθεση.

Η γνώση των εννοιών των λέξεων μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι μιλούμε ακόμη και σήμερα με την γλώσσα της Ομηρικής ποίησης. Μια γλώσσα που χωρίς αμφιβολία, δεν ανακάλυψε ο Όμηρος, αλλά προϋπήρχε του Ομήρου κατά πολλές χιλιετίες. Παρ’ όλο που είναι αποδεκτό ότι στην γλώσσα μας προστέθηκαν πολύ λίγες ξένες λέξεις. Ομηρικές λέξεις βρίσκονται απλές ή σε σύνθεση και όταν έχουμε κατά νου μία ομηρική λέξη, μας φαίνεται δύσκολη και ίσως ακατάληπτη. Μόλις όμως προχωρήσουμε στην σύνθεσή της, η ακαταλαβίστικη λέξη λέγεται και τώρα...

Ας πάρουμε όμως μερικά παραδείγματα:

 Λώπος, Λώπη (Οδ. Ν 224) = Λώπος ήταν στην αρχαιότητα το ένδυμα, τώρα όμως δεν λέμε το ένδυμα λώπο, άλλα λέγουμε την λέξη λωποδύτης που σημαίνει τον εισερχόμενο στο ένδυμα.

Λαάς ή Λας (Ιλ. Γ 12) = Πέτρα, βράχος. Τώρα δεν αποκαλούμε τον βράχο Λά λέμε όμως Λατομείο, λαξεύω, πράγμα που αποδεικνύει την επιβίωση του Ομηρικού Λά.

Αλέξω (Οδ. Γ 346) = Εμποδίζω, αποτρέπω, τώρα χρησιμοποιείται σε πάμπολλες συνθέσεις όπως: Αλεξίπτωτο, αλεξικέραυνο, αλεξίσφαιρο...

Τηλέ (Ιλ. Α 314) = Το επίρρημα στον Όμηρο σημαίνει Μακράν. Στην εποχή μας χρησιμοποιείται, όχι μόνο στην γλώσσα μας, αλλά και από ξένες γλώσσες. Τηλέφωνο, τηλέτυπο, τηλεόραση, τηλεγράφημα, τηλεπικοινωνία, τηλεβόλο, τηλεπάθεια, ως και τηλεκοντρόλ κλπ.

Έρανος (Οδ. Α 227) = Ο έρανος ήταν συμπόσιο με συνεισφορά, που ο παρακαθήμενος έφερε μαζί του το φαγητό του. Η λέξη παρέμεινε, μόνο που τώρα ο έρανος περιορίζεται στην χρηματική συνεισφορά.

Σιτώ (Οδ. Ω 209) = Σημαίνει τρώγω. Στην αρχαιότητα υπήρχε η συνήθεια ο κάθε καλεσμένος να μπορεί να φέρνει στο γεύμα κάποιον απροσκάλεστο φίλο του, ο οποίος γινόταν ομοτράπεζος. Συνέτρωγε δηλαδή με τους άλλους και ονομάζεται Παράσιτος. Η λέξη αυτή η οποία σημαίνει τον συντρώγοντα (δηλ. τον απρόσκλητο στο γεύμα) εισήλθε στην διεθνή ιατρική. Εκ του οποίου παράγεται η λέξη Παράσιτο.

Πόρος (Ιλ. Β 592) = Το πέρασμα. Έτσι έλεγαν στην αρχαιότητα και εξακολουθεί και στις μέρες μας. Επειδή έχει παρατηρηθεί, ότι όποιος είχε την οικονομική δυνατότητα, μπορούσε να έχει εύκολες διαβάσεις, περάσματα. Από κει προήλθαν οι συνθέσεις: Εύπορος, που σημαίνει ο πλούσιος και Άπορος, που σημαίνει φτωχός, δηλαδή αυτός που δεν έχει πόρους.

Χείρ (Οδ. Α 146) = Το χέρι. Που έγινε από αναγραμματισμό της λέξης αλλά οι σύνθετες λέξεις παρέμειναν στην αρχική τους ομηρική προέλευση. Έχουμε: Χειρουργός, χειροτονώ, χειραγωγώ, χειραφετώ.

Ύδωρ (Ιλ. Β 825) = Το Νερό. Οι σύνθετες λέξεις έμειναν με τις ομηρικές ρίζες: Υδραυλικός, Υδραγωγείο, Αφυδάτωση, Ενυδρείο, Ύδρευση, Υδρόψυκτος, Υδρογόνο, και «Εταιρία Υδάτων».

Ναυς (Ιλ. Β 92) = Το πλοίον. Οι σύνθετες λέξεις: Ναυτικός, Ναυπηγός, Ναυμαχία, Ναυλώνω, Ναυαγοσώστης, Ναύσταθμος, Ναυτία, Ναυτοπαίς.

Πατήρ = Ο πατέρας. Στην σύνθεσή τους οι λέξεις παρέμειναν με την ομηρική ρίζα: Πατροκτόνος (και όχι πατεροκτόνος), Πατρίς (και όχι πατερίς), Πατροπαράδοτον (και όχι πατεροπαράδοτον), Πατρικώς (και όχι πατερικώς).

Βρύχιος = Βρύχεια στην αρχαιότητα ήταν τα βαθιά νερά, από το οποίο προήλθε το υποβρύχιο (δηλαδή κάτω από τα βαθιά νερά).

Τέλη = Δαπάνες. Λέμε στην εποχή μας «ζεί πολυτελώς», δηλαδή είναι πολυδάπανος.

Ορισμένες λέξεις του Ομήρου δεν χρησιμοποιούνται τώρα, διότι, πρώτον δεν έχουμε πλούτο λεξιλογίου και δεύτερον, κάποιον αριθμό λέξεων τον αγνοούμε λόγω αχρηστίας ή εκλείψεως του αντικειμένου το οποίο εκφράζουν.

Παράδειγμα οι λέξις: Πόρπαξ = είναι η λαβή της ασπίδας. Μόνο λίγοι άνθρωποι ξέρουν την σημασία της λέξεως πόρπαξ.

Πηγή.