Ο ΜΑΝΤΗΣ ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ, Η ΑΠΟΛΑΥΣΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΗΡΥΚΕΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΡΜΗ

Ποιός ήταν ο τρόπος με τον οποίον ο Τειρεσίας απέκτησε αυτές τις τόσο σημαντικές μαντικές του ικανότητες και τι σχέση έχει με την ερωτική απόλαυση;
Ο Τειρεσίας αποτελεί ένα από πλέον αινιγματικά πρόσωπα που εμφανίστηκαν στην Αρχαία Ελλάδα.

Εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζει η ιστορία, κατά την οποία, όταν κάποτε ο Τειρεσίας βρέθηκε στο όρος Κυλλήνη, κατά την διάρκεια ενός περιπάτου, είδε στον δρόμο του δύο φίδια να ζευγαρώνουν. Τα φίδια ενοχλήθηκαν από την παρουσία του και του επιτέθηκαν. Τότε εκείνος προκειμένου να αμυνθεί, σήκωσε το ραβδί που κρατούσε και το οποίο τον βοηθούσε στην πεζοπορία του στο βουνό, και χτύπησε το ένα φίδι.
Το χτύπημα του Τειρεσία, ήταν εναντίον του θηλυκού φιδιού, το οποίο και σκοτώθηκε.
Τότε όμως συνέβη κάτι καταπληκτικό.
Το αποτέλεσμα του θανάτου του θηλυκού φιδιού, ήταν να μεταμορφωθεί ο ίδιος ο Τειρεσίας σε ΓΥΝΑΙΚΑ!
Και μάλιστα σε μία πολύ όμορφη και θελκτική γυναίκα, που πολύ γρήγορα έγινε μία ξακουστή εταίρα...

Όμως επτά χρόνια αργότερα, ο Τειρεσίας με την γυναικεία πλέον μορφή της εταίρας, βρέθηκε να περπατάει και πάλι στο ίδιο ακριβώς σημείο του βουνού, εκεί όπου είχε συμβεί το αξιοθαύμαστο όσο και πρωτάκουστο γεγονός της μεταμόρφωσής του.
Έκπληκτος, είδε μπροστά στα μάτια του να επαναλαμβάνεται ακριβώς η ίδια σκηνή: Όπως είχε συμβεί πριν από επτά χρόνια, είδε και πάλι μπροστά του δύο ακριβώς ίδια φίδια, όπως και τότε, να κάνουν έρωτα.
Αυτήν την φορά ο Τειρεσίας, χωρίς δισταγμό, σήκωσε το ραβδί του και κατάφερε να τραυματίσει θανάσιμα το αρσενικό φίδι.
Ακριβώς την ίδια στιγμή που το αρσενικό φίδι πέθαινε, ο Τειρεσίας ανάκτησε την αρχική του μορφή και έγινε και πάλι άντρας!

Την ίδια εποχή, στον Όλυμπο, ο Δίας αντιμετώπιζε ένα πρόβλημα. Η γυναίκα του η Ήρα, δεν σταματούσε να τον κατηγορεί συνεχώς για τις πολλές απιστίες του με τις ερωμένες του και ότι εξαιτίας αυτού του λόγου, δεν έχει πλέον την διάθεση να κοιμάται και να συνευρίσκεται μαζί της, όπως έκανε στο παρελθόν.
Ο Δίας προσπαθώντας να αντικρούσει τις κατηγορίες της, της απάντησε ότι ο λόγος που δεν θέλει να συνευρίσκεται μαζί της δεν είναι αυτός, αλλά ότι είναι λογικό να μην έχει όρεξη, αφού είναι γνωστό, ότι μία γυναίκα απολαμβάνει πολύ περισσότερο τον έρωτα από έναν άντρα!
Η Ήρα έγινε έξαλλη με την απάντησή του, υποστηρίζοντας ότι αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι ακριβώς το αντίθετο. Δηλαδή, η άποψή της ήταν ότι ο άντρας είναι αυτός που απολαμβάνει περισσότερο τον έρωτα και όχι η γυναίκα.
Τότε ο Δίας της είπε ότι βρήκε τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσαν να λύσουν την διαφωνία τους. Πρότεινε λοιπόν στην Ήρα να καλέσουν μπροστά τους τον Τειρεσία, ο οποίος όπως είδαμε, είχε υπάρξει στην ίδια ζωή και άντρας αλλά και γυναίκα, επομένως ήταν ο μόνος που είχε βιώσει την ερωτική εμπειρία και με τα δύο φύλα. Επομένως ήταν το ιδανικό πρόσωπο που θα μπορούσε να δώσει την σωστή απάντηση, σε αυτήν την τόσο ενδιαφέρουσα διαφωνία που προέκυψε ανάμεσα στο θεϊκό ζευγάρι.

Ο Τειρεσίας λοιπόν κλήθηκε στον Όλυμπο, μπροστά στους δύο θεούς και το ερώτημα που του τέθηκε να απαντήσει ήταν το εξής: «Ποιός είναι αυτός που αισθάνεται περισσότερη ηδονή κατά την διάρκεια μιας ερωτικής πράξης, ο άντρας ή η γυναίκα;»

Τότε ο Τειρεσίας απάντησε με απόλυτη βεβαιότητα ότι αν θα μπορούσαμε να διαιρέσουμε την ηδονή σε δέκα ίσα μέρη, η αναλογία θα ήταν η εξής: Το ποσοστό της ηδονής που αντιστοιχεί στην γυναίκα, κατά την διάρκεια της ερωτικής πράξης, θα ήταν ίσο με τα εννέα δέκατα, ενώ αντίστοιχα το μερίδιο της ηδονής που αντιστοιχεί στον άντρα θα ήταν ίσο μόνο με το ένα δέκατο.
Εννέα στα δέκα η γυναίκα, ένα στα δέκα ο άντρας!

Το δυνατό γέλιο που επακολούθησε ως φυσική αντίδραση του Διός, που αισθάνθηκε ότι δικαιώνεται απολύτως από την απάντηση του Τειρεσία, εκνεύρισε την Ήρα σε τόσο μεγάλο βαθμό, που χάνοντας την ψυχραιμία της, αποφάσισε να τυφλώσει τον Τειρεσία για αυτήν του την απάντηση.
Όμως ο Δίας, αντιλαμβανόμενος την αδικία, για να τον αποζημιώσει, του έδωσε ως αντάλλαγμα το χάρισμα της ΜΑΝΤΙΚΗΣ και αύξησε την διάρκεια της ζωής του, επτά φορές από αυτήν που επρόκειτο να ζήσει στην παρούσα ζωή!

Αυτή είναι εν ολίγοις η ιστορία του Τειρεσία, άλλη μία εντυπωσιακή διήγηση από το πλουσιότατο και ανεξάντλητο ταμείο της Μυθολογίας μας.

Ο Όμηρος μάλιστα, αναφέρει τον τυφλό μάντη Τειρεσία, στην «Νέκυια» της Οδύσσειας, να συνεχίζει να ασκεί την μαντική τέχνη, ακόμα και μετά τον θάνατό του, ακόμα δηλαδή και όταν πεθαμένος πια, βρίσκεται στον Άδη, όταν πηγαίνει να τον συμβουλευτεί ο Οδυσσέας...  

----------------------------------

ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΘΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΜΥΘΟ.

Όπως πολλές φορές έχουμε επισημάνει, ο μύθος σημαίνει Λόγο, ομιλία, διήγηση, και είναι φορέας των παραδόσεων του κάθε λαού, ταυτόχρονα όμως για τους αρχαίους πολιτισμούς, αποτελούσε μια ιερή ιστορία που μετέφερε στους ανθρώπους αρχετυπικές αλήθειες, χρησιμοποιώντας μία αλληγορική, συμβολική γλώσσα, που απαιτούσε αποκρυπτογράφηση.

Για αυτό ακριβώς τον λόγο, οι μυστηριακές τελετές στην αρχαιότητα διαδραματίζονταν πάντα σε σχέση με κάποιο μύθο, παρέχοντας μόνο στους μύστες, τα κλειδιά ερμηνείας που θα αποκάλυπταν στον μυημένο, μία ανώτερη γνώση.

Παρότι λοιπόν η ιστορία του Τειρεσία όπως περιγράφεται είναι σύντομη, είναι εξαιρετικά σημαντική, καθώς συναντούμε πλήθος συμβόλων, ανάμεσα στα οποία, το σημαντικότερο ίσως αρχετυπικό σύμβολο της Αρχαίας Ελλάδος, το Κηρύκειο, την ιερή ράβδο που έφεραν οι «Κύρηκες» κατά την διάρκεια των Μυστηρίων, αλλά και οι πρεσβευτές, ο Ασκληπιός (χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα ως έμβλημα της ιατρικής), αλλά και Θεός Ερμής.

Σύμφωνα με την ιστορία που προαναφέρθηκε, ο Τειρεσίας χρησιμοποίησε μία ράβδο που κρατούσε για να χωρίσει τα δύο φίδια. Το ίδιο αναφέρεται και για τον Θεό Ερμή (Το κηρύκειο είναι περισσότερο γνωστό ως κηρύκειο του Θεού Ερμή). Τα φίδια τυλίχτηκαν αντικριστά σε σχήμα 8 γύρω από την ράβδο, παίρνοντας στην κορυφή το σχήμα Φ.
Αρχίζοντας λοιπόν από το σχήμα του, συναντάμε (τυχαία;) το σχήμα Φ, που μας παραπέμπει στον χρυσό αριθμό (1,618) , τον αριθμό της ομορφιάς, ο οποίος έγινε ευρύτερα γνωστός από τον Dan Brown, στο βιβλίο του «Κώδικας Da Vinci». Ένας αριθμός, του οποίου τις αναλογίες συναντούμε παντού στην φύση, από τον μικρόκοσμο έως τον μακρόκοσμο. Από τα ορυκτά και την γεωμετρική δομή των κρυστάλλων, έως την ανάπτυξη των φυτών (την κατανομή των φύλλων στον μύσχο) τα όστρακα, στην διατομή του DNA (οι έλικες του DNA ομοιάζουν στο σχήμα του κηρυκείου), τις αναλογίες του ανθρώπινου σώματος έως τις έλικες των γαλαξιών και τη στροφορμή των μαύρων τρυπών!

Τον αριθμό Φ τον αναφέρει ο Πυθαγόρας τον -5ο αιώνα και τον εφήρμοσαν ο Ικτίνος ο Καλλικράτης και ο Φειδίας στην αρχιτεκτονική του Παρθενώνα και όχι μόνο,  εφόσον με βάση τις αναλογίες του αριθμού χτίστηκαν πολλοί ναοί και οικοδομήματα.

Ως αρχέγονο σύμβολο το φίδι λόγω της σπουδαιότητας του συμβολισμού του, διαδραματίζει στην αρχαιότητα πρωταγωνιστικό ρόλο στις μυστηριακές τελετουργίες.
Ήδη στην Μινωική Κρήτη η μεγάλη Θεά ως ζωοδότειρα και τροφός, Θεά της γέννησης, του θανάτου και της αναγέννησης, κρατά στα χέρια της φίδια. Στα Ελευσίνια μυστήρια τμήμα των μυσταγωγικών τελετουργιών, αποτελούσε το άγγιγμα φιδιού από τους μύστες.

Οι Βακχικές τελετές είχαν ως κεντρική παρουσία, ένα ζωντανό φίδι ως φορέα του θεού, ενώ και οι μαινάδες κρατούσαν επίσης φίδια. Ο Διονυσιακός θίασος χειρονομούσε με φίδια και καλούσε τον θεό με την ιερή κραυγή «φάνηθι δράκων».
Στα δε Ορφικά μυστήρια, χρησιμοποιούσαν ως σύμβολο, ένα φίδι τυλιγμένο γύρω από «το Ορφικό αυγό», που συμβόλιζε τον κόσμο που περιβάλλεται από το Δημιουργικό πνεύμα του.
Στην Ορφική θεογονία, ο Δίας σμίγει με τη μητέρα του Ρέα, έχοντας πάρει και οι δύο τη μορφή του φιδιού. Γεννιέται η Περσεφόνη (σύμβολο της περιοδικότητας και των μεταμορφώσεων των φαινομένων) και ζευγαρώνει με τον πατέρα της τον φιδόμορφο Δία.

Ο όφις είναι ένα χθόνιο σύμβολο που έχει σχέση με την γη την αρχέγονη ζωοδότειρα ορμή, αλλά και τον θάνατο, και τον κάτω κόσμο. Το φίδι θεωρείται επίσης σεληνιακό έμβλημα. Ταυτίζεται με τον διαρκώς μεταβαλλόμενο χαρακτήρα της σελήνης. Η σεληνιακή θεά Εκάτη, απεικονιζόταν ως φίδι ή είχε φίδια στα μαλλιά της. Συμβόλιζε την ανθρώπινη ψυχή, καθώς οι ψυχές περνούν από την σελήνη στην άνοδο και στην κάθοδο τους προς την ενσάρκωση. Αυτό υποδεικνύουν τα φτερά στην κορυφή του Κηρυκείου, τα οποία προστέθηκαν στο κηρύκειο του ψυχοπομπού Ερμού στο μέσον περίπου της τρίτης πρό κοινής εποχής, εκατονταετηρίδας.

Στο κηρύκειο τα φίδια είναι δύο που περιπλέκονται στην ράβδο. Στον αγγελιοφόρο των Θεών ψυχοπομπό Ερμή, το κηρύκειο συμβόλιζε την ιδιότητα του θεού ως ψυχοπομπού, εκείνου που οδηγεί τις ψυχές από και προς τον Άδη. Πρόκειται για το σύμβολο που θυμίζει τη σύνδεση των δύο κόσμων. Η περιέλιξη των φιδιών υποδηλώνει την ακαθόριστη και ανανεούμενη πορεία της ύπαρξης.

Ο Ερμής οδηγεί τους μύστες στις μυσταγωγικές τελετές, με σκοπό την κατανόηση των μυστικών της φύσεως, την διεύρυνση της συνείδησης, και την απόκτηση μίας ανώτερης γνώσης, καθώς το κηρύκειο εκπροσωπεί όπως και ο θύρσος στα Διονυσιακά μυστήρια, την μαγική ράβδο ή το «δένδρο της ζωής», δηλαδή την μυστηριακή οδό, που οδηγεί στην γνώση των απόκρυφων επιστημών.
Το κηρύκειο συμβόλιζε τις αντίθετες δυνάμεις, και την δυαδικότητα δια μέσω της οποίας είναι αναγκασμένη να λειτουργεί η ανθρώπινη αντίληψη, καθώς οι αισθήσεις μας περιορίζουν, σε αντίθεση με το «άχρονο ενιαίο Όλον», το οποίο υπερβαίνει κάθε διάκριση και πολλαπλότητα.

Κάτ’ αυτόν τον τρόπο τα δύο αντίθετα φίδια συμβολίζουν: Το θετικό και το αρνητικό, το αρσενικό και το θηλυκό, το καλό και το κακό, το Φως, την σοφία και την πνευματική αναγέννηση του ανθρώπου (κατ’ αντιστοιχία της αλλαγής του δέρματος του φιδιού) αλλά και το σκοτάδι της ασυνειδησίας.Κατά τον Ησύχιο, «ο δράκων» όπως καλούνταν το κηρύκειο, ήταν ήδη γνωστό κατά τους χρόνους του Σοφοκλέους. Το αρχαιότερο δε μνημείο, στο οποίο παρίσταται ο τύπος αυτός, είναι τεμάχιο αγγείου προερχόμενο από περσικά ερείπια της Ακρόπολης, δηλαδή του τέλους του Στ’ και των αρχών του Ε’ αιώνα (-).

Ένα αντίστοιχο σύμβολο συναντούμε και στην Παραδοσιακή Κινεζική Φιλοσοφία, το γνωστό Γιν και Γιάνγκ τα οποία αφορούν τις δυο πρωταρχικές κοσμικές αρχές του σύμπαντος. Αντιπροσωπεύουν τους δύο αντίθετους και συμπληρωματικούς πόλους της φύσης.

Το Γιάνγκ είναι το άσπρο είναι η ενεργός, αρσενική αρχή. Το Γιν είναι το μαύρο είναι η παθητική, η θηλυκή αρχή. Ως σύμβολο παριστάνεται από ένα κύκλο, του οποίου το ένα μισό είναι άσπρο με ένα μαύρο σημείο μέσα του, και το άλλο μισό μαύρο, με ένα άσπρο σημείο μέσα του. Είναι οι δύο δυνάμεις της φύσης που μάχονται, το λευκό και το μαύρο, έτσι ώστε η μια να διαδέχεται ακατάπαυστα την άλλη, και έτσι να δημιουργείται ο κόσμος με τις αποχρώσεις του.
Καθώς το σύμβολο κινείται, το μικρό μαύρο σημείο μέσα στο αντίθετο μισό άσπρο μεγαλώνει κι ενισχύεται, έτσι ώστε κάποια στιγμή καταλαμβάνει ολόκληρο το χώρο του και το αντικαθιστά. Αυτή η κίνηση της ενέργειας έχει σαν αποτέλεσμα, να δημιουργούνται οι ενδιάμεσες καταστάσεις στη φύση που κάνουν τον κόσμο πολύμορφο, περιπλοκότερο και πιο πλήρη.Σύμφωνα με τα παραπάνω, είναι προφανές πως η ιστορία του Τειρεσία, «σημαίνει» πολλά περισσότερα, από μία απλή (από τις πολλές) διένεξη του Δία και της Ήρας.

Πέρα από τον συμβολισμό του κηρυκείου για τον οποίο έγινε λόγος παραπάνω, διαπιστώνουμε, πως στην μικρή περί του Τειρεσία αφήγηση, γίνεται αναφορά στον αριθμό επτά.

Ας αρχίσουμε λοιπόν από την ετοιμολογία της ίδιας της λέξης. Η λέξη προέρχεται από το «ΣΕΠΤΟΣ» («σ-επτά»), που σημαίνει ΣΕΒΑΣΤΟΣ. Το επτά είναι ένας αριθμός που είναι «πρώτος» στην δεκάδα, ούτε παράγει (μέσω πολλαπλασιασμού) ούτε παράγεται από κανέναν άλλον αριθμό εκτός από την μονάδα. Π.χ Το 2 παράγει το 4 και το 8 (2 Χ 2 Χ 2 ) , το 3 παράγει το 6 και το 9 (3 Χ 2, 3 Χ 3), το 4 παράγεται από το 2 και παράγει το 8, το 5 παράγει το 10, το 6 παράγεται από το 3 και το 2, το 8 παράγεται από 2 και το 4, το 9 παράγεται από τον 3, το 10 παράγεται από το 2 και το 5. Το 7, όμως, δεν παράγεται από κανέναν και ούτε παράγει κάποιον στην δεκάδα.

Κατά τους Πυθαγόρειους ο αριθμός επτά είναι « αμήτωρ» μια και δεν είναι γινόμενο παραγόντων. Είναι επίσης το σύμβολο της τελειότητας γιατί είναι το άθροισμα του τρία (3) και του τέσσερα (4) που εκφράζουν τα δύο τέλεια σχήματα  το ισόπλευρο τρίγωνο και το τετράγωνο.

Ο αριθμός 7, είναι προικισμένος με μια αξιοσημείωτη ιδιότητα: είναι ο μόνος αριθμός που δεν γεννά κανέναν αριθμό μεταξύ των περιλαμβανομένων στη δεκάδα και δεν γεννιέται από κανέναν τους, ιδιότητα που ώθησε τους Πυθαγόρειους να τον ονομάσουν Αθηνά, καθώς η Θεά Αθηνά δεν γεννήθηκε από μητέρα ούτε υπήρξε ποτέ η ίδια μητέρα. Δεν προήλθε από καμιά ένωση ούτε ενώθηκε η ίδια με κανέναν.

Το επτά είναι ο μόνος αριθμός που πολλαπλασιαζόμενος με κάποιον άλλον δεν γεννά κανέναν από αυτούς της δεκάδας και που δεν είναι το γινόμενο του πολλαπλασιασμού κανενός αριθμού.

Είναι σεπτάς και παρθένος (Όπως και η θεά Αθηνά που γεννήθηκε παρθένος από τον Νου του Δία), δεν είναι προϊόν γέννησης (γινομένου) ούτε γεννάει κάποιον άλλον, μέσα στην αρχική δεκάδα. Ίσως για αυτό οι Πυθαγόρειοι θεωρούσαν τον αριθμό επτά ως εικόνα και πρότυπο της Θείας τάξης και της αρμονίας στη Φύση. Ήταν ο αριθμός που περιλάμβανε δύο φορές τον ιερό αριθμό τρία ή την τριάδα, στην οποία προστίθεται το ένα ή η Θεία μονάδα.

Αποτελούμενος από την ένωση του αριθμού τρία (σύμβολο της Θείας τριάδας σε όλους τους λαούς) και του τέσσερα (σύμβολο των κοσμικών δυνάμεων ή στοιχείων), ο αριθμός 7 δείχνει συμβολικά την ένωση της Θεότητας με το σύμπαν. Τον αριθμό επτά συναντάμε στην μουσική, και στην επτάχορδη λύρα του Απόλλωνα αλλά και στην επτά οπών σύριγγα (αυλό) του Θεού Πάνα των οποίων, το σταδιακά σημειούμενο μέγεθος απεικονίζει την απόσταση μεταξύ των πλανητών. Όπως η μουσική των σφαιρών (των επτά πλανητών που πρόσφατα επιβεβαιώθηκε επιστημονικά) ηχεί στο διάστημα, έτσι και η αρμονία του ήχου που ακούγεται, λαμβάνει χώρα σε κλίμακα των επτά τόνων. Το 7 έχει σχέση με τις φάσεις της σελήνης (κάθε 7 μέρες εναλλάσσονται οι τέσσερις λεγόμενες φάσεις της), οι οποίες και αποτέλεσαν την αρχαιότερη μονάδα μέτρησης του χρόνου. Έτσι δημιουργήθηκε και ο αριθμός των επτά ημερών που σχηματίζει την εβδομάδα.
Στο «Περί εβδομάδος» το ψευδεπίγραφο βιβλίο του Ιπποκράτη, αναφέρεται η σπουδαιότητα του αριθμού, τονίζοντας ότι τα πάντα στον κόσμο είναι επτά: Επτά είναι οι πλανήτες, επτά οι ημέρες της εβδομάδος, επτά οι πύλες των ανέμων, επτά οι ώρες του έτους, επτά οι ηλικίες του ανθρώπου, επτά δε και τα μέρη της ψυχής, επτά τα μέρη του ανθρώπου και πάλι επτά της κεφαλής. Ας μείνουμε λίγο εδώ. Ο αριθμός 7 εμφανίζεται στο πιο ιερό μέρος του ανθρώπινου σώματος, το κεφάλι, καθώς σε αυτό υπάρχουν 7 οπές: 2 μάτια (Φωτιά), 2 αυτιά (αέρας), 2 ρουθούνια (νερό), 1 στόμα (γη).

Επίσης στο κυρίως μέρος του ανθρώπινου σώματος έχουμε ζευγάρια βασικών εσωτερικών οργάνων. Στο κεφάλι έχουμε δύο ημισφαίρια (Φωτιάηλεκτροχημική λειτουργία).
Στο στήθος έχουμε 2 πνεύμονες (Αέρας), πιο κάτω έχουμε 2 νεφρά (Νερό) και μαζί με το μονό γεννητικό σύστημα (Γη) δημιουργούν πάλι το 7, σχηματικά σε ένα ιερό "V", που φέρει το σχήμα σύμβολο της θηλυκής αρχής. Στην αστρολογία ο 7ος οίκος αστρολογικά είναι αυτός του ΓΑΜΟΥ. Στην ιστορία του Τειρεσία, τα φίδια που χωρίζει, βρίσκονται σε ερωτική περίπτυξη. Περαιτέρω, το έβδομο ζώδιο, είναι ο ζυγός, σχήμα που παραπέμπει στο σχήμα του κηρυκείου, μόνο που στην θέση των φιδιών βρίσκονται οι ζυγοί...

Όπως προαναφέρθηκε, σύμφωνα με τον μύθο, ο Τειρεσίας τυφλώνεται από την Ήρα, αλλά ο Δίας του δίνει την δυνατότητα να βλέπει με τον Νου, την αθέατη πλευρά των πραγμάτων, συμβολίζοντας τον άνθρωπο που διευρύνει την συνειδητότητα του, έχοντας αντίληψη άλλων διαστάσεων.
Είναι προφανές λοιπόν πως η ιστορία του Τειρεσία «σημαίνει» πολλά περισσότερα από αυτά που είναι προφανή, και ευρέως γνωστά. Το δε κηρύκειο είναι ένα από τα αρχαιότερα και σημαντικότερα αρχετυπικά παγκόσμια σύμβολα. Μήπως για αυτό επιλέχτηκε ως ονομασία για το σύστημα αξιοποίησης οικονομικών πληροφοριών;
Στο σήμερα βέβαια, ο σύγχρονος Τειρεσίας υπηρετεί έναν άλλο Θεό το χρήμα, συμβολίζοντας τον μεγάλο αδελφό που ελέγχει και βλέπει τα πάντα..... !!!

ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ - Πλωτίνος - Χλέτσος Βασίλης