ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΩΤΑ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΝΥΧΤΑ

Ηρακλείδης ο Ποντικός (- 390 με -330) γεννήθηκε στην Ηράκλεια του Πόντου, σπούδασε φιλοσοφία στην Αθήνα υπό τον Πλάτωνα και Αριστοτέλη. Ο Ηρακλείδης διατύπωσε πρώτος τη θεωρία ότι ο χώρος είναι άπειρος. Δίδασκε ότι η Γη περιστρέφεται γύρω από τον άξονα της σε 24 ώρες και απέδιδε την ημερήσια περιστροφή της Ουράνιας σφαίρας στην περιστροφή της Γης.

Ο Ερατοσθένης (-276 με  - 194) ήταν μαθηματικός, γεωγράφος και αστρονόμος. Από τα πιο σπουδαία επιτεύγματά του ήταν ότι υπολόγισε για πρώτη φορά το μέγεθος της Γης, ότι κατασκεύασε ένα σύστημα συντεταγμένων με παράλληλους και μεσημβρινούς.

Διαβάστε: ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΡΗΣΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΜΕΤΡΟΥ ΤΗΣ ΓΗΣ ΜΕ ΑΚΡΙΒΕΙΑ, ΑΠΑΙΤΟΥΝΤΑΙ, ΕΝΑ ΠΗΓΑΔΙ  ΚΑΙ ΕΝΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΥΑΛΟ.

Ο Ίππαρχος ο Ρόδιος (-190 με -120) ήταν αστρονόμος, γεωγράφος, χαρτογράφος και μαθηματικός, θεωρούμενος από αρκετούς ως ο «πατέρας της παρατηρησιακής Αστρονομίας». Επίσης, του αποδόθηκε ο τίτλος του «θεμελιωτή της τριγωνομετρίας» ως και του «μεγαλύτερου αστρονόμου της αρχαιότητας», αλλά και «όλων των εποχών». Η υπομονή του, η οξυδέρκειά του αλλά και το βεβαιούμενο ιστορικά πάθος του με ότι καταπιανόταν τον οδήγησαν σε δρόμους που σήμερα, αναλογικά με τα δεδομένα της εποχής του, σίγουρα εντυπωσιάζουν.

Η Υπατία (+370 με +415 Αλεξάνδρεια) είναι η τελευταία φιλόσοφος και μαθηματικός της Αρχαίας Ελλάδας. Έγραψε σχόλια όχι μόνο για τα Μαθηματικά αλλά και για τον Αστρονομικό Κανόνα του Πτολεμαίου. Εκτός από τη φιλοσοφία και τα μαθηματικά, η Υπατία είχε ενδιαφέρον για τη μηχανική και την πρακτική τεχνολογία. Τα γράμματα του Συνέσιου περιέχουν σχέδια της για αρκετά επιστημονικά όργανα που περιλαμβάνουν κι έναν αστρολάβο. Ο αστρολάβος χρησιμοποιούταν για τη μέτρηση των θέσεων του άστρων, πλανητών και του ήλιου και για τον υπολογισμό της ώρας όπως και του ανερχόμενου ζωδίου του ζωδιακού.
Τι να πρωτοπούμε για την Υπατία. Δεν υπάρχει ούτε μία ούτε δύο αναρτήσεις προς τιμήν της σε αυτό το ιστολόγιο.
Η Υπατία ήταν ο τελευταίος εθνικός επιστήμονας του δυτικού κόσμου. Και αφού από τότε δεν υπήρξαν σημαντικοί πρόοδοι στα μαθηματικά, την αστρονομία και τη φυσική σε όλη τη Δύση για άλλα 1000 χρόνια, η Υπατία έγινε σύμβολο του τέλους της Αρχαίας επιστήμης. Μετά την Υπατία ήρθε το χάος και ο βαρβαρισμός των Σκοτεινών Χρόνων.

Διαβάστε περισσότερα: ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΩΤΑ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΠΛΑΚ ΑΟΥΤ

Ο Παλλαδάς ο Αλεξανδρεύς, σύγχρονος της Υπατίας. Την εξύμνησε με ένα επίγραμμα του, όταν αυτή η πανέμορφη Ελληνίδα δίδασκε φιλοσοφία και μαθηματικά:

Όταν σε βλέπω ή τα λόγια σου ακούω, προσκυνώ και η σοφία σου
με της παρθένου τον αστερισμό βλέπω να λάμπει.
Έτσι ουράνια όλα δικά σου Υπατία σεμνή, των λόγων πανέμορφη,
της μάθησης σοφό κι άχραντο άστρο.

Πόσες "Υπατίες" θα είδε όμως να σέρνονται στους δρόμους από τον πουριτανικό, αρνησίζωο, αγέλαστο Ιουδαιοχριστιανικό όχλο, ο οποίος ήταν πλέον ο παρακρατικός στρατός των αυτοκρατόρων. Σίγουρα πάντως είδε ο Παλλαδάς την καταστροφή του Σεράπειου, της βιβλιοθήκης και την κτηνωδία απέναντι στους Έλληνες υπερασπιστές του.
Ο Παλλαδάς ο Αλεξανδρεύς έβλεπε τον όχλο να του καταστρέφει τον κόσμο του. Άκουγε από τα ανοιχτά παραθύρια της ζεστής πόλης, την αξίνα του μοναχού, να καταστρέφει την Ελληνική ομορφιά και ο  ήχος διαπερνούσε τα αυτιά και πέρα ως πέρα το μυαλό του. Και έτσι πονεμένα έγραφε αντικρίζοντας ένα κατεστραμμένο άγαλμα του Ηρακλή:

Τον γιο τον χάλκινο του Δία που πριν δοξολογούσαμε
απόρησα που σ' ένα τρίστρατο τον είδα παραπεταμένο
κι είπα βαρύθυμος: ΤΡΙΣΕΛΗΝΕ
εσένα τον ανίκητο που απ' τα κακά μας γλίτωνες,
σήμερα σε ξάπλωσαν καταγής!
Οι νεκροί εγκατέλειψαν την πόλη που ήταν πριν ζωντανή.
Κι εμείς οι ζωντανοί, την πόλη κηδεύουμε τώρα.
Είμαστε αλήθεια ζωντανοί, ώ Έλληνες,
καθώς μας πήρε τώρα η συμφορά
κι έγινε η ζωή μας εφιάλτης;
Ή μήπως ζούμε εμείς κι έχει η ζωή πεθάνει;

Ο Πρόκλος (+412 με +485), ως  Διευθυντής της Πλατωνικής Ακαδημίας, λίγο πριν την κλείσει ο χριστανισμός, αποτελεί μια μεγάλη μορφή της Ελληνικής Φιλοσοφίας, ο οποίος σε εποχές δύσκολες κατόρθωσε να καταγράψει και να διασώσει ένα σημαντικότατο έργο και να εκπληρώσει την αποστολή του.
Ο Πρόκλος, κατέγραψε και διέσωσε πολλά από αυτά που εδιδάσκοντο μέσα στην Ακαδημία και που δεν είχαν μέχρι τότε καταγραφεί, που ο Αριστοτέλης τα είχε ονομάσει «Άγραφα Δόγματα».

Το έργο του Πρόκλου ήταν πολύ δύσκολο, διότι εκτός από τα εξεζητημένα θέματα της Φιλοσοφίας που διαπραγματευόταν, είχε να αντιμετωπίσει και την πνευματική παρακμή και τον σκοταδισμό που επικρατούσε εκείνη την εποχή στην Αθήνα.
Έτσι θα βρούμε διάσπαρτα στα κείμενα του, δείγματα της αγωνίας και της αντίστασης που ακόμα αντέτασσαν οι πνευματικοί Έλληνες στην υποδούλωση της ελευθερίας της σκέψης.

Ο ίδιος ο Πρόκλος αναφέρει ότι: «Ωστόσο, θα έλεγε κανείς, ότι και με άλλο τρόπο μπορεί να εκλείψει το ανθρώπινο γένος. Γιατί σήμερα δεν υπάρχουν κάτοικοι τούτων εδώ των τόπων της Αττικής, μολονότι δεν συνέβη ούτε κατακλυσμός ούτε εκπύρωση αλλά μια τρομερή ασέβεια η οποία αφανίζει ολοκληρωτικά τα ανθρώπινα».

Ο νεοπλατωνισμός στην πόλη της Παρθένου Αθηνάς, κατά τα έτη 431 – 485, με εντατικές προσπάθειες, από ανάγκη να κοινοποιήσει με εκατοντάδες κείμενα και διεξοδικές αναλύσεις την θρησκεία των Ελλήνων, ανέλαβε τον ρόλο του θεματοφύλακα σε οδό διασώσεως από την λαίλαπα της εισαγόμενης θρησκείας που επέβαλε με την βία το Βυζαντινό κράτος. Μιας θρησκείας που οι νεοπλατωνικοί, ειδικά της αθηναϊκής σχολής, όχι αδίκως χαρακτήριζαν ως «μεγάλη σύγχυση»! Και την εποχή εκείνη, «εποχή της μεγάλης σύγχυσης».

Με διατάγματα, κώδικες και νόμους της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (Βυζάντιο), ισοπεδώθηκαν έργα τέχνης, ιδέες και οι επιστήμες, ισοπεδώθηκε και ολόκληρος ο πλανήτης, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Υλικά και πνευματικά. Η εξέλιξη του ανθρωπίνου πολιτισμού διακόπτεται απότομα. Η ανθρωπότητα όχι απλώς έμεινε στάσιμη αλλά οπισθοδρόμησε.  Και η ίδια η Γη «γίνετε» επίπεδη και κάθε άλλη (επιστημονική) άποψη είναι αιρετική και έργο του διαβόλου.

Σε λίγο, μετά από δυό τρείς γενιές αμάθειας και με απαγόρευση της πρόσβασης  στην γνώση, την επιστήμη, στην φιλοσοφία και στην λογική, ο απλός άνθρωπος, δεν θα μπορέσει να ξεχωρίσει το πραγματικό από το φανταστικό, την αλήθεια από το ψέμα, το θεϊκό από το ανθρώπινο, αφού η ψυχή του βούλιαξε στα πελάγη της αγνοίας, των δεισιδαιμονιών και του φόβου...

Σείριος