ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΝΕΛΙΞΗ ΜΑΣ ΕΑΝ ΔΕΝ ΤΑΥΤΙΣΤΟΥΜΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΜΑΣ;

Η φύση, το σύμπαν, καταβάλλουν κάθε προσπάθεια να μας βοηθήσουν και μάλιστα δεν είναι λίγες οι φορές που συνωμοτούν υπέρ του να βρούμε τον δρόμο μας, αρκεί να αναγνωρίζουμε, να αισθανόμαστε και να κατανοούμε τα σημάδια, τους οιωνούς, όσο και αν όλα όσα μας περιβάλλουν φαίνεται να επιβεβαιώνουν το αντίθετο.

Ο άνθρωπος, είναι ένα ον που αναπνέει, αισθάνεται, κινείται μέσα σε έναν κόσμο προσώπων και πραγμάτων, τα οποία πολλές φορές δεν είναι καμωμένα όπως θα τα ήθελε ο νους, το αίσθημα, ο πόθος και η καρδιά του.
Τα πράγματα σε τούτον τον τρισδιάστατο κόσμο, δεν είναι μοιρασμένα με μία διαχωριστική γραμμή, από εδώ το «καλό» και από εκεί το «κακό», αλλά οι δρόμοι τους πολλές φορές διασταυρώνονται. Όπως λοιπόν και να το κάνουμε θα τους περπατήσουμε και τους δύο.

Να αλλάξουμε αυτήν την διττή υλική πραγματικότητα δεν μπορούμε, μιας και η ψυχή μας επέλεξε αυτήν την ενσάρκωση. Αυτή η υλική πραγματικότητα είναι η εμπειρία μας, το μάθημα μας, και αν θέλετε και η σοφία μας.

Εκείνο που μας μένει λοιπόν είναι, να ζυγίσουμε, να ισορροπήσουμε και να ιεραρχήσουμε επάνω στις υλικές αυτές καταστάσεις.

Από το τι θα επιλέξουμε, ποιο θα θεωρήσουμε περισσότερο ή λιγότερο επιθυμητό, θα προσδιοριστεί η ηθική μας ποιότητα, το Αγαθόν μας.

Μέσα λοιπόν σε αυτόν τον κόσμο της δικής μας φυσικής πραγματικότητας (είτε είναι αληθινός είτε όχι σύμφωνα με την κβαντική), που πολλές φορές δεν ανταποκρίνεται στις αξιώσεις μας, θα ζήσουμε και θα γράψουμε την μικρή ή την μεγάλη ιστορία μας.

Θα προσπαθήσουμε για το καλλίτερο, τους σκοπούς μας, τα ιδανικά μας, εξαντλώντας όλα τα περιθώρια που μας δόθηκαν, ώστε να μείνουμε αγνοί στην καρδιά και καθαροί στα χέρια. Να μείνουμε δηλαδή «νέοι», με την μεταφορική πάντα έννοια. Το βέβαιο είναι ότι το «απόλυτο» για εμάς τα ανθρώπινα πλάσματα δεν υπάρχει.

Πως όμως μπορούμε να ελπίζουμε στην ανέλιξη μας εάν δεν ταυτιστούμε εσωτερικά με την διάσταση της ύπαρξης μας;
Αναμφίβολα όλη μας η ζωή είναι ένα μεγάλο σχολείο που μας διδάσκει μέσα από τις εμπειρίες και μας βοηθά να διορθώσουμε λάθη του μακρινού παρελθόντος που ζουν σαν στοιχειωμένες αναμνήσεις στο μυαλό μας. Αλλά και όλη μας η ζωή δεν είναι παρά μία εμπειρία.
Καθώς ψάχνουμε μέσα στα γήινα στοιχεία για να βρούμε τον σωστό δρόμο που θα μας οδηγήσει στην γαλήνη της ψυχής, οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι ο δρόμος της δοκιμασίας είναι εκείνος που θα μας οδηγήσει στην αιωνιότητα.

Διαλέγοντας το μονοπάτι της αρετής, της ηθικής, της συνείδησης και της αγάπης γινόμαστε οι μικροί σοφοί της ύπαρξής μας.
Μέσα από τη γνώση θα αναπτυχθούμε και μέσα από την αυτογνωσία θα εναρμονιστούμε με τους συμπαντικούς ρυθμούς.
Στο πνευματικό φως οδηγούμεθα μέσα από τα δύσβατα μονοπάτια της αυτογνωσίας αλλά και της αυτοκριτικής.

Είναι προτιμότερο να μην έχουμε την αίσθηση της δυστυχίας όταν κάποιο από τα ελαττώματα μας έρχεται στο φως. Διότι μετουσιώνοντας το, βρισκόμαστε σε θέση να χτίσουμε στην σωστή και σταθερή βάση τον νέο μας εαυτό, λαμπερό και ευτυχισμένο.
Μέσα από την αρμονία του ψυχικού μας κόσμου οι αποκαλύψεις για το Ανώτερο Εγώ μπορούν να μας φέρουν μία μεγάλη ελπίδα και να αυξήσουν το θάρρος μας μπροστά στις δυσκολίες.
Έτσι δεν θα αισθανόμαστε δυστυχισμένοι, ασήμαντοι ή χαμένοι. Θα είμαστε πραγματικά ελεύθεροι. Διότι η ελευθερία ανήκει στον άνθρωπο που είναι απαλλαγμένος από την τυραννία των ελαττωμάτων και των παθών του καθώς επίσης και από την δουλεία της πλάνης και της προκατάληψης.

Διατηρώντας τα αρμονικά δεδομένα που αποκτούμε ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια της γνώσης, αυτό που ευχόμαστε ειλικρινά με θέρμη, αυτό και θα αποκτήσουμε. Διότι σύμφωνα με τους νόμους της ζωντανής φύσης κάθε τι που ο άνθρωπος εύχεται φλογερά, δίκαια και συνεχώς, το αποκτά.
Αυτός που επιθυμεί την πνευματική ομορφιά την αποκτά μετουσιώνοντας όλες τις δυσαναλογίες του εσωτερικού του κόσμου. Αυτός που αγαπά την δύναμη, αλλά μία δύναμη που παντού διορθώνει, θεραπεύει, γαληνεύει και βελτιώνει τον εαυτό του και τους ανθρώπους, μία δύναμη που φέρνει παντού την αρμονία, θα την αποκτήσει. Αυτός που αγαπά το ωραίο ξέρει να βλέπει ότι είναι όμορφο και αυτό γίνεται επειδή έχει την ομορφιά μέσα του και επειδή ο κόσμος είναι ένας καθρέφτης που ξαναστέλνει σε κάθε άνθρωπο την αντανάκλαση του.
Η μόνη διαφορά είναι ότι άλλοι το κατορθώνουν νωρίτερα, άλλοι αργότερα και αυτό εξαρτάται από την βούληση του ατόμου.

Όμως υπάρχουν και άλλοι που για κάποιο λόγο δεν αγωνίζονται για τίποτα, για κανένα σκοπό και που ίσως στο βάθος θα το ήθελαν, όμως η αδύναμη βούληση δεν τους το επιτρέπει. Για αυτούς αφιερώνεται ο επίλογος:
«Αν δεν μπορείς να αγαπήσεις μην σπέρνεις μίσος, γιατί οι άνθρωποι έχουν καρδιά και ίσως κάπου είναι δοσμένη. Αν δεν μπορείς να γελάσεις προσπάθησε να μείνεις στην άκρη, γιατί οι άλλοι γελούν και είναι κρίμα να σταματήσουν. Αν δεν μπορείς να τραγουδήσεις μην κλαις κοντά στο πεζοδρόμιο, γιατί η κιθάρα παίζει και όλοι ακολουθούν τη μουσική της. Αν δεν μπορείς να κοιτάξεις τον Ήλιο, μην βάζεις τα χέρια σου στα μάτια των άλλων, γιατί αυτοί ψάχνουν το Φως και θα ήταν κρίμα να τους το στερήσεις. Αν δεν μπορείς να ζήσεις μη βάζεις πέτρα στο λαιμό, γιατί οι άλλοι ίσως κλάψουν και το μαύρο δεν ταιριάζει στην μάνα. Αν δεν μπορείς να κάνεις τίποτα από όλα αυτά προσπάθησε να χαθείς μέσα στο πλήθος, να σε σκεπάσουν τα άλλα κορμιά, να ξεχαστείς όπως και οι άλλοι. Ίσως έτσι σε βοηθήσουν να προχωρήσεις, εκτός και αν δεν το θέλεις» .

http://astarhellas.com.gr/ , ΕΛΑΤΤΩΜΑ ΚΑΙ ΑΡΧΕΤΥΠΑ