“ΕΝΑ ΤΟ ΓΕΝΟΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, ΕΝΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ, ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΑΝΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΑ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ...”

"ἓν ἀνδρῶν, ἓν θεῶν γένος: ἐκ μιᾶς δὲ πνέομεν
ματρὸς ἀμφότεροι: διείργει δὲ πᾶσα κεκριμένα
δύναμις, ὡς τὸ μὲν οὐδέν, ὁ δὲ χάλκεος ἀσφαλὲς αἰὲν ἕδος
μένει οὐρανός. ἀλλά τι προσφέρομεν ἔμπαν ἢ μέγαν 5
νόον ἤτοι φύσιν ἀθανάτοις,
[10] καίπερ ἐφαμερίαν οὐκ εἰδότες οὐδὲ μετὰ νύκτας ἄμμε πότμος
οἵαν τιν' ἔγραψε δραμεῖν ποτὶ στάθμαν"

ΠΙΝΔΑΡΟΣ (ΣΤ’ Ωδή Νεμεονίκου, αφιερωμένη στον Αλκιμίδα, που ανήκε στο γένος των Βασσιδών.)

ΑΠΟΔΟΣΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ Θ. ΜΑΥΡΟΠΟΥΛΟ Εκδόσεις Ζήτρος
"Ένα το γένος των ανθρώπων, ένα των θεών
από μία μάνα την ανάσα παίρνουμε
και οι δυο, ωστόσο μας χωρίζει ολότελα διαφορετική...η δύναμη,
καθώς οι άνθρωποι δεν είναι τίποτε, ενώ ο χάλκινος
ουρανός για εκείνους σταθερό βάθρο μένει πάντοτε. 
Όμως και έτσι μοιάζουμε τους αθανάτους
ή στο τρανό μυαλό ή στην φυσική μας κατασκευή,
αν και δεν ξέρουμε σε ποιο τέρμα έγραψε να τρέξουμε
η τύχη μας στις μέρες ή στις νύχτες"

ΟΙ ΘΕΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΘΑΝΑΤΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΘΕΟΙ ΘΝΗΤΟΙ!!!
ΑΥΤΟ ΙΣΧΥΡΙΖΕΤΑΙ Ο ΑΙΝΙΓΜΑΤΙΚΟΣ ΜΕΓΑΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ, ΣΕ ΕΝΑΝ ΔΙΑΛΟΓΟΝ ΤΟΥ ΜΕ ΕΝΑΝ ΕΜΠΟΡΟ, ΟΠΩΣ ΑΥΤΟΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΟΥΚΙΑΝΟΝ ΣΤΟ ΕΡΓΟΝ ΤΟΥ: ΒΙΩΝ ΠΡΑΣΙΣ 12-14.

ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ: Ἡγέομαι γάρ, ὦ ξεῖνε, τὰ ἀνθρωπήϊα πρήγματα ὀϊζυρὰ καὶ δακρυώδεα καὶ οὐδὲν αὐτέων ὅ τι μὴ ἐπικήριον· τὸ δὴ οἰκτείρω τε σφέας καὶ ὀδύρομαι, καὶ τὰ μὲν παρεόντα οὐ δοκέω μεγάλα, τὰ δὲ ὑστέρῳ χρόνῳ ἐσόμενα πάμπαν ἀνιηρά, λέγω δὲ τὰς ἐκπυρώσιας καὶ τὴν τοῦ ὅλου συμφορήν· ταῦτα ὀδύρομαι καὶ ὅτι ἔμπεδον οὐδέν, ἀλλ᾽ ὅκως ἐς κυκεῶνα τὰ πάντα συνειλέονται καί ἐστι τὠυτὸ τέρψις ἀτερψίη, γνῶσις ἀγνωσίη, μέγα μικρόν, ἄνω κάτω περιχωρέοντα καὶ ἀμειβόμενα ἐν τῇ τοῦ αἰῶνος παιδιῇ.
ΑΓΟΡΑΣΤΗΣ: Τί γὰρ ὁ αἰών ἐστι;
ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ: Παῖς παίζων, πεσσεύων, διαφερόμενος, συμφερόμενος.
ΑΓΟΡΑΣΤΗΣ: Τί δὲ ἄνθρωποι;
ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ: Θεοὶ θνητοί.
ΑΓΟΡΑΣΤΗΣ: Τί δὲ θεοί;
ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ: Ἄνθρωποι ἀθάνατοι.
ΑΓΟΡΑΣΤΗΣ: Αἰνίγματα λέγεις, ὦ οὗτος, ἢ γρίφους συντίθης; ἀτεχνῶς γὰρ ὥσπερ ὁ Λοξίας οὐδὲν ἀποσαφεῖς.

ΑΠΟΔΟΣΙΣ Δ. Α. Χρηστίδη.
ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ: Επειδή νομίζω, ξένε μου, πως τα ανθρώπινα ζητήματα είναι αξιολύπητα κι αξιοδάκρυτα, και δεν υπάρχει κανένα απ᾽ αυτά που να μην είναι προορισμένο να πεθάνει· γι᾽ αυτό λοιπόν τους λυπάμαι και θρηνώ. Και τις τωρινές συμφορές δεν τις θεωρώ μεγάλες, αυτά όμως που πρόκειται να συμβούν αργότερα είναι εξαιρετικά θλιβερά, εννοώ το παρανάλωμα της φωτιάς και τη συγχώνευση των πάντων. Γι᾽ αυτό θρηνώ, και γιατί τίποτε δεν είναι σταθερό, αλλά τα πάντα συμπεριστρέφονται μέσα σε ένα σύμφυρμα, και είναι το ίδιο ευχαρίστηση δυσαρέσκεια, γνώση αγνωσία, μεγάλο μικρό, καθώς πάνω κάτω στριφογυρίζουν και εναλλάσσονται στου Αιώνα το παιχνίδι.
ΑΓΟΡΑΣΤΗΣ: Και τί είναι ο αιώνας;
ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ: Ένα παιδί που παίζει, ρίχνει τα ζάρια, περνάει την ώρα του.
ΑΓΟΡΑΣΤΗΣ : Και τί είναι οι άνθρωποι;
ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ: Θεοί θνητοί.
ΑΓΟΡΑΣΤΗΣ : Και τί είναι οι θεοί;
ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ: Άνθρωποι αθάνατοι.
ΑΓΟΡΑΣΤΗΣ : Λες αινίγματα, φίλε, ή συνθέτεις γρίφους; Τελικά δεν ξεκαθαρίζεις τίποτε, ακριβώς όπως ο Λοξίας*.

https://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/library/browse.html?text_id=94&page=5

ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΖΕΥΓΑΡΑ

http://elliniarxitispagosmiasistorias.blogspot.com/2018/09/blog-post_4.html

*Λοξίας. Το προσωνύμιο του Απόλλωνος, για τούς μη νοούντας.