Η ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΑ ΤΩΝ ΟΡΦΙΚΩΝ

Εν αρχή το «Αυγό» και εξ αυτού ο Φάνης (το φως), είπαν οι ορφικοί.

Ενώ όλοι οι άλλοι λαοί είχαν θεοποιήσει τα κοσμικά φαινόμενα οι Έλληνες εξέφρασαν τον απεριόριστο θαυμασμό τους π

ρος το αχανές και ασύλληπτο άπειρο, το Σύμπαν. Εξέφρασαν τον ασίγαστο φόβο τους για τα όσα συνέβαιναν με τα φυσικά φαινόμενα γύρω τους, με ορθολογικό τρόπο και όχι με φόβο θεού. Παράλληλα με τον αντιληπτό κόσμο των αισθήσεων ανέπτυξαν και την λογική που στηριζόταν στην εμπειριοκρατία. Φορέας του κόσμου των αισθήσεων και της πρακτικής σκέψεως είναι ο Αριστοτέλης, ενώ του κόσμου των ιδεών και της μη αντιληπτής πραγματικότητες είναι ο Πλάτων και πριν από αυτόν οι Ηράκλειτος, Δημόκριτος, Παρμενίδης κ.α.

Μέχρι προσφάτως , η έννοια της ανθρώπινης λογικής δια μέσου των αισθήσεων ταυτιζόταν με την επιστημονική λογική. Τώρα πλέον η σύγχρονη επιστημονική σκέψη διαφοροποιείται όλο και περισσότερο από την «κοινή ανθρώπινη λογική». Έτσι ώστε, όποιος δεν έχει μυηθεί στα μυστήρια της επιστήμης να μη μπορεί να κατανοήσει την αλήθεια της σύγχρονης φυσικής, προς δικαίωση του Πλάτωνα και των άλλων Ελλήνων Σοφών. Κάτω από το πρίσμα αυτό και οι ιδέες των ορφικών δύνανται να συγκριθούν προς τις σύγχρονες αστρονομικές αντιλήψεις.

Με την λέξη «Ουρανός» οι Ορφικοί δεν εννοούσαν μόνο ότι σήμερα καλούμε ουράνια σφαίρα, αλλά επί πλέον ότι ονομάζουμε Αστρικό Κόσμο. Επίσης μίλησαν για πολλά Σύμπαντα, για πολλούς κόσμους, για Ηλιοκεντρικό σύστημα και για άλλες ιδέες που ισχύουν μέχρι σήμερα. Κατά τους Ορφικούς το Σύμπαν γεννήθηκε σε κάποια χρονική στιγμή προ αμνημονεύτων χρονών και για αυτό ο Ουρανός χαρακτηρίζεται «Πρεσβυγενέθλιος», ως ο πρώτος γεννηθείς η δε Φύσις ως «Πρωτογένεια», δηλ. πρωτότοκος, πανάρχαια αλλά και παλαίφατη, αρχέγονη και παμπάλαια. Φύσις Απάτωρ. Αυτή καλείται και «αυτοπάτωρ», επειδή αυτοδημιουργήθηκε χωρίς την μεσολάβηση κάποιου θεού, όπως πιστεύεται από τις μονοθεϊστικές κοσμικές θρησκείες.

Και ενώ το Σύμπαν έχει αρχή, οι Ορφικοί δέχονται ότι τούτο είναι άφθαρτο, ακατάλυτο και αιώνιο. Το σχήμα δε δια του οποίου αναπαριστούσαν το Σύμπαν ήταν ο κύκλος του οποίου κάθε σημείο μπορεί να είναι αρχή και τέλος. Διότι όλα τα σημεία επ αυτού ως προς το κέντρο (Θεός), απέχουν το ίδιο επομένως είναι ίσα. Αξίζει να σημειωθούν δυο χαρακτηριστικά του δικού μας σύμπαντος: α) ότι είναι «πυρίπνουν» δηλ. πύρινης καταστάσεως και β) ότι βασιλεύει «αάδιος ζωή», το οποίον σημαίνει ότι κόσμος και ζωή είναι αλληλένδετα. Φυσικά δεν εννοούσαν μόνο το πυρ αλλά και την κοσμική ακτινοβολία. Συνεπώς το Σύμπαν είναι η αρχή και το τέλος όλων. Παγγενέτωρ Ουρανός και «Παμμήτερα» φύση, ή πάντων πατήρ (και συγχρόνως) μήτηρ. Τούτο σημαίνει πως το Σύμπαν δεν γεννήθηκε από κάποιον θεό, όπως πιστεύουν οι εβραιογενείς μονοθεϊστικές θρησκείες (Ιουδαϊσμός, Χριστιανισμός, Ισλαμισμός) διότι «ουδέν εκ του Μηδενός» όπως πίστευαν. Η κοσμοκρατωρική ισχύς του σύμπαντος φαίνετε και από τους χαρακτηρισμούς της Φύσης ως «Παντωκράτειρας» «Δότειρας» και Συντηρήτριας» της Ζωής.

Πηγη: Περιοδικό Ελλάνιον Ήμαρ, Τεύχος 16^ο, σελ. 42, του Κ.Χ.Κωνσταντινίδη.