ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΑΛΩΣΗΣ

Στην ιστορία μάθαμε ότι οι Τούρκοι κατάφεραν έπειτα από σκληρές μάχες να καταλάβουν τους Βυζαντινούς και την Κωνσταντινούπολη. Στην ιστορία μάθαμε ότι χρωστάμε χάρη στην εκκλησία γιατί τα 400 χρόνια σκλαβιάς, αυτή διατήρησε το Ελληνικό πνεύμα ζωντανό! Η ιστορία όμως μας είπε και για μια Κερκόπορτα.... και τίποτα παραπάνω. Πόσοι από εμάς όμως ξέρουμε το τι έγινε πραγματικά εκεί;

Η Πόλη δεν Εάλω. Απλά την παρέδωσαν! Ποιος; Ο κλήρος! Οι προστάτες των παραδόσεων και τις μεγάλης χριστιανικής αυτοκρατορίας που δεν μπόρεσαν να δεχθούν την πιθανή επανένωση των 2 εκκλησιών, την πιθανή απώλεια εξουσιασμού που ήδη είχαν.

Το χρονικό της "άλωσης" περιγράφεται από την Θεοδώρα Φραντζή, κόρη του χρονικογράφου της "άλωσης" Γεωργίου Φραντζή, που ήταν αξιωματούχος του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. (Το βιβλίο της Θ. Φραντζή βρίσκεται σε μετάφραση στην Εθνική βιβλιοθήκη και περιγράφει όλες τις λεπτομέρειες για την Προδοσία της Βυζαντινής αυτοκρατορίας από τους κρατούντες το "πνεύμα"). Η επιτροπή που θα διαπραγματευόταν την παράδοση της Πόλης στον Σουλτάνο, ήταν εξαμελής και αποτελείτο από τον Ιεροκήρυκα τότε Ιωασάμ (Ιωσήφ) Κόκα, τον Μέγα Δούκα Λεόντιο και αλλά 4 άτομα. Η επιτροπή των Τούρκων είχε αρχηγό τον Πασά της Αδριανούπολης Ρεσιτ.

Οι όροι που έθεσαν ο Ιωασάφ και Λεόντειος ήταν οι εξής:

1. Η Αγία Σοφία και οι 10 κυριότερες εκκλησίες, καθώς και τα μοναστήρια με τις περιούσιες τους και τα εισοδήματα τους να παραμείνουν στους παπάδες, όπως και μέχρι τώρα!!!

2. Εγγύηση για την ζωή και τις περιούσιες των ατόμων που περιέχονταν στον κατάλογο που έδωσαν.

3. Οι χριστιανοί παπάδες να μην αλλάξουν αμφίεση, να λατρεύουν τον θεό τους και να καβαλάνε άλογο!

Στη δεύτερη συνάντηση οι Τούρκοι έφεραν την απάντηση του Σουλτάνου, όπου έγιναν δεκτοί οι όροι πλην αυτού που αφορούσε την Αγία Σοφία και την ίππευση άλογων από ιερείς. Μόνον οι υπεύθυνοι της παράδοσης επιτρέπεται να είναι έφιπποι.

Ο Ιωασάφ και οι προδότες συνελήφθησαν για προδοσία, μόλις χώρισαν από τους Τούρκους. Ρωτήθηκε αν αρνείται την κατηγόρια της συνομωσίας και αυτός απάντησε: "Καυχιέμαι γι’ αυτό. Ήθελα να σώσω την εκκλησία από την ένωση με τους καταραμένους καθολικούς. Προτίμησα να βάλω τέλος στην αυτοκρατορία. Αυτοκράτορα θα πέσει ο θρόνος σου και θα καταπατηθεί". Ο Αυτοκράτορας του είπε ότι θα πέσουμε πολεμώντας και ο προδότης ιερωμένος απαντά: "Συ με κρίνεις σήμερα, αύριο θα σε δικάσει ο θεός"(!!!). Το δικαστήριο καταδίκασε τον προδότη Ιωασάφ σε θάνατο, ο οποίος ήταν προκλητικός και αυθάδης και όχι μόνο δεν αρνείται την κατηγόρια, αλλά καυχιέται και για την προδοσία, γεγονός που φανερώνει το πνεύμα της εκκλησίας στις κρίσιμες αυτές στιγμές.

Μετά από ισχυρές πιέσεις της ορθόδοξης εκκλησίας στον Αυτοκράτορα, χαρίστηκε η ζωή του Ιωασάφ Κόκα, που έκανε τα πάντα για να κυριευθεί η Κωνσταντινούπολη από τους Τούρκους. Ο Ιωασάφ Κόκας είναι ο Γ' μετά την άλωση Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ("+1459-1463")...

Η Πόλη δεν έπεσε, ούτε αλώθηκε. ΠΑΡΑΔΟΘΗΚΕ από τον χριστιανορθόδοξο κλήρο και οι αποδείξεις είναι πολλές:

1. Ο Σουλτάνος Σελίμ το 1519 ήθελε να γκρεμίσει τις εκκλησίες και ο Πατριάρχης Θεόκλητος παρουσίασε μαρτυρίες ζώντων γενίτσαρων που βεβαιώσαν ότι η Πόλη ΠΑΡΑΔΟΘΗΚΕ με συνθήκη στον Μωάμεθ. (Σπάθας, Μεσαιωνική βιβλιοθήκη).

2. Ο Πατριάρχης Ιερεμίας Α' το 1532 όταν ο Σουλτάνος Σουλεϊμάν Α' "ήθελε να χαλάσει τις εκκλησίες" προσκόμισε μαρτυρίες και αποδείξεις για να μην χαθούν τα προνομία και του απέδειξε ότι "Η Πόλη ΠΑΡΑΔΟΘΗΚΕ Και Δεν Πάρθηκε Με Σπαθιών" (Μεσαιωνική βιβλιοθήκη - Σπάθας, Πατριαρχική Ιστορία - Ι. Μαλαξός, Μετά την άλωση - Θα. Υψηλάντης)

3. "Οι Τούρκοι ΠΑΡΕΛΑΒΑΝ την ελεεινή Πόλη και μπήκαν μέσα" (Βερβερινός Κώδικας)

4. "Οι ανθενωτικοί ΠΑΡΕΔΩΣΑΝ την Πόλη για να πάρουν τα προνόμια από τον Σουλτάνο" γράφει σε επιστολή του προς τον Πάπα ο χρονογράφος της "άλωσης" Επίσκοπος Χίου Λεονάρδος.

5. "Η Πόλη ΠΑΡΑΔΟΘΗΚΕ από την θρησκευτική μερίδα των ανθενωτικών στους αρχηγούς του πολιορκητικού Στρατού" (Καρολίδης - Ιστορία Της Ελλάδος)

6. Σε παλιό λαϊκό τραγούδι του Πόντου αναφέρεται η ΠΑΡΑΔΟΣΗ Της Πόλης με τη χαρακτηριστική φράση "ΕΔΩΚΑΝ ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ" . . .

Όσο και αν κάποιοι εθελοτυφλούν, η τραγική ειρωνεία της Ιστορίας είναι ότι την κρίσιμη στιγμή, άνθρωποι του πάπα υπερασπίστηκαν την πόλη κι ορθόδοξοι χριστιανοί, ιερωμένοι, μοναχοί και λαϊκοί την παρέδωσαν στους Οθωμανούς.

Με τον πρώτο μετά την άλωση πατριάρχη Γεώργιο Σχολάριο (Γεννάδιο Β') να πρωτοστατεί σε διαδηλώσεις και εκδηλώσεις ενάντια στον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, ακριβώς τις κρίσιμες ώρες της πολιορκίας. Με δέκα χιλιάδες καλόγερους να διαδίδουν ότι είναι θέλημα Θεού να μπούν οι Οθωμανοί στη Βασιλεύουσα και να κυριεύσουν τη μισή οπότε Άγγελος Κυρίου θα κατέβει από τους ουρανούς, θα καθαιρέσει τον αυτοκράτορα, θα βάλει άλλον και θα διώξει τους εισβολείς. Με πιο πρακτικό τον μοναχό Πέτρο που πήρε άλλους τριακόσιους και πέρασε στις τουρκικές γραμμές. Με τους ευσεβείς ανθενωτικούς να βοηθούν τον Μωάμεθ να χτίσει το οχυρό Ρούμελι Χισάρ. Και με τους "μέσα" να οργανώνουν σαμποτάζ με πιο ηχηρό την ανατίναξη του Ιπποδρομίου. Και την κρίσιμη ώρα να υποδέχονται τους αφηνιασμένους κατακτητές ως ελευθερωτές. Ο θρύλος για την Κερκόπορτα δεν πλάστηκε τυχαία. Άλλωστε ο ίδιος ο αδελφός του τραγικού Κωνσταντίνου Παλαιολόγου ήταν αυτός που πρώτος, με συμμάχους τους Οθωμανούς, προσπάθησε να πάρει την Πόλη "στο όνομα της Ορθοδοξίας.."
[Απόσπασμα από το άρθρο του Κ. Μπρούσαλη με τίτλο "Εάλω η Πόλις και το χαστούκι" στην στήλη Αντιθέσεις - Εφημερίδα Έθνος 28/5/2001]

Την ίδια ώρα, τρεις χιλιάδες καθολικοί, Βενετσιάνοι, Γενουάτες και άλλοι υπεράσπιζαν τα τείχη με πρώτο τον Ιωάννη Ιουστινιάνη, τον μόνο μεταξύ Βυζαντινών και ξένων που δέχτηκε να πολεμήσει στην πύλη του Ρωμανού, το σημείο δηλαδή που δεχόταν την κύρια πίεση των πολιορκητών.
Για ανθενωτικούς ορθοδόξους δεν ξέρουμε να σκοτώθηκαν στις μάχες.

Έτσι λοιπόν ο Παλαιολόγος πολεμούσε με 1000 δικούς του που 'χε φέρει απ' τον Μυστρά και με 3000 καθολικούς Γενοβέζους, ενώ στα μοναστήρια μέσα και γύρω από τη Κωνσταντινούπολη τεμπέλιαζαν 500.000 ορθόδοξοι στην ακμή της ηλικίας τους, που έγιναν καλόγεροι! Οι μόνοι ορθόδοξοι που δεν ήταν στα μοναστήρια ήταν αυτοί που προπαγάνδιζαν την κατάκτηση της πόλης από τους οθωμανούς καθώς και αυτοί που άνοιγαν βέβαια την κερκόπορτα!

Και κάτι πολύ σημαντικό! Μας λένε ότι η κερκόπορτα βρισκόταν στην εβραϊκή συνοικία της Κωνσταντινούπολης και πως τάχα την άνοιξαν οι "κακοί εβραίοι οι ενάντιοι της ορθοδοξίας κλπ κλπ"... Όμως! Η πτώση της Κωνσταντινούπολης έγινε το "+1453", ενώ οι εβραίοι έφτασαν οργανωμένα και ίδρυσαν δική τους συνοικία σε αυτήν μόλις στα τέλη του "+1492", δηλαδή 40 χρόνια αργότερα!!!

Το "+1453" δεν υπήρχε εβραϊκή συνοικία στην Κωνσταντινούπολη, άρα οι ορθόδοξοι προπαγανδιστές λένε ψέματα... Προφανώς το κάνουν για να καλύψουν τα αίσχη του πατριάρχη τους, που φώναξε και τους τούρκους στην πόλη, και τους άνοιξε και τις πόρτες, διότι ως γνωστόν: Ήτανε θέλημα του θεού των χριστιανών η πόλη να τουρκέψει! Και πότε τούρκεψε; Μόλις στον Αυτοκρατορικό θρόνο ανέβηκε κάποιος που για πρώτη φορά μετά από 1100 χρόνια χαρακτήρισε τον εαυτό του Έλληνα και όχι χριστιανό ρωμιό!

Στις διαπραγματεύσεις από πλευράς των ρασοφόρων, έλαβε μέρος ο ιεροκήρυκας της Αγίας Σοφίας, Ιωάσαφ, κι από πλευράς των κοσμικών ο Μέγας Δούκας Λεόντιος και ο αρχιναύαρχος Νεόφυτος. Παρατίθεται ο διάλογος μεταξύ των δωσίλογων και του Ρεσίτ Πασά, έτσι όπως διασώθηκε και δημοσιεύθηκε («Δαυλός», Μάρτιος 1993):

Μέγας Δούκας Λεόντιος: Πρέπει να είμαστε εξασφαλισμένοι απ' όλες τις πλευρές πασά μου. Εσείς ζητάτε όρκους, ενέχυρα κι ομήρους, χωρίς να προσφέρετε τίποτε.

Ρεσίτ Πασάς: Ο αρχηγός των πιστών, ο Μωάμεθ, όσο εξαρτάται απ' αυτόν, επιθυμεί να μην χυθεί το αίμα των υπηκόων του, καθώς και των Ναζωραίων, γιατί έτσι μας προστάζουν τα ιερά μας βιβλία που γράφουν: «Αιχμαλωσία στους άπιστους και θάνατος στους αποστάτες». Με έστειλε λοιπόν να συνθηκολογήσουμε μαζί σας, όχι γιατί αμφιβάλλει πως ο Αλλάχ θα του παραδώσει την Κωνσταντινούπολη, αλλά γιατί θέλει να χαθούν όσο γίνεται λιγότεροι άνθρωποι για την απόκτησή της.

Ιωάσαφ: Αυτό μπορεί να γίνει! Να πεις όμως στον σουλτάνο σου, ότι αν θεωρεί ότι μπορεί να καταλάβει την πόλη πολεμώντας, κάνει λάθος. Θα πρέπει να ρίξει στην μάχη όλον τον στρατό του κι ολάκερο το πυροβολικό. Και τότε πάλι, μα τους Άγιους Αναργύρους, δεν είναι σίγουρο πως θα νικήσει.

Ρεσίτ Πασάς: Σας ακούω λοιπόν. Πέστε μας τις προτάσεις σας.

Ιωάσαφ: Δεν είναι καθόλου δύσκολο να θυμηθείτε όσα θ' ακούσετε και να τα πείτε στον αφέντη σας. Πρώτον, οι δέκα κυριότερες εκκλησίες και η Αγία Σοφία να μείνουν στους χριστιανούς, καθώς και όλα τα μοναστήρια με τις περιουσίες και τα εισοδήματά τους. Δεύτερον, ζητούμε εγγυήσεις ζωής, προσώπων, ιδιοκτησίας, οικιών, γαιών, υπηρεσιών και όλων εκείνων, τα ονόματα των οποίων αναφέρονται μέσα σ' αυτό το έγγραφο που σας παραδίδω. Και τρίτον, οι χριστιανοί που θα σωθούν, να μην υποχρεωθούν ν' αλλάξουν τρόπο ντυσίματος και να έχουν δικαίωμα να καβαλάνε σε άλογο. Επίσης να μην καταπιέζονται θρησκευτικά.

Οι συναντήσεις αυτές γνωστοποιήθηκαν στον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, αλλά αποφάσισε να μην τους συλλάβει, μέχρι να μάθει την απάντηση του Μωάμεθ Β'.

Στην επόμενη συνάντηση, τον λόγο πήρε πρώτος ο Ρεσίτ Πασάς:

Ρεσίτ Πασάς: Σας αναγγέλλουμε, ότι σύμφωνα με όσα είπαμε στην τελευταία μας συνάντηση, οι σύντροφοί μου κι εγώ ήρθαμε σε επαφή με τον σεβαστό μας σουλτάνο στην Αδριανούπολη...

Ιωάσαφ: Ελπίζω ότι η απάντηση του σουλτάνου θα είναι ευχάριστη για όλους. Ο κίνδυνος αυτών των συναντήσεων, είναι πολύ μεγάλος για εμάς. Εσείς δεν έχετε να φοβηθείτε τίποτε. Κι αν η διαπραγμάτευση αποτύχει, εμείς θα έχουμε πάντα τον φόβο, μήπως και μαθευτούν αυτά που συζητάμε, ενώ εσείς θα πάρετε αμοιβή από τον κύριό σας, γι' αυτήν σας την αποστολή.

Ρεσίτ Πασάς: Οι όροι του σουλτάνου είναι ευνοϊκοί για όλους, εκτός κι αν, παρά την απελπιστική σας θέση, φανείτε άνθρωποι παράλογοι.

Ιωάσαφ: Η θέση μας βρίσκεται στα χέρια του Θεού. Και δεν ήρθαμε εδώ για ν' ακούσουμε απειλές. Προχώρα σε παρακαλώ στην απάντηση. Έχε όμως υπόψιν σου, ότι όποιες κι αν είναι οι συνέπειες αυτών των νυχτερινών μας συναντήσεων, είναι η τελευταία φορά που μαζευόμαστε εδώ.

Ρεσίτ Πασάς: Για την πρώτη πρόταση, δηλαδή για τις δέκα εκκλησιές και τα μοναστήρια, καθώς και για τις εκκλησιαστικές περιουσίες, ο σουλτάνος λέει «ναι», σας τα παραχωρεί. Για την δεύτερη, λέει «ναι»· σαν εγγύηση ορκίζεται στον άγιο μας νόμο. Για την τρίτη, λέει «μερικώς ναι», γιατί οι μουφτήδες δεν συμφωνούν να ιππεύουν οι χριστιανοί σε άλογα. Διέταξε να εξαιρεθούν αυτοί που θα του παραδώσουν την πόλη.

Φτάνουμε λοιπόν στις μέρες, όπου η Εκκλησία, εντελώς υποκριτικά, «θρηνεί» τον «μαρμαρωμένο βασιλιά» που κάποτε θ' αναστηθεί και θα ξαναπάρει την Πόλη που οι ίδιοι οι ρασοφόροι έκαναν τα πάντα για να πέσει στα χέρια των Τούρκων (ας μην ξεχνάμε την αλησμόνητη ρήση του πατριάρχη Γεννάδιου, που έβγαινε στους δρόμους και καταριόταν τον Παλαιολόγο, μόλις έπεσε η Πόλη: «Δεν βλέπετε ότι η Ορθοδοξία εθριάμβευσεν; Από του νυν, ουδέν πλέον φοβείται»), όπως κι έκαναν τα πάντα για να μην φύγει απ' τα χέρια τους (βλέπε αφορισμούς και προδοσίες). Είναι αληθινά θαυμαστό, τι καταστάσεις μπορεί πράγματι να δημιουργήσει η περίφημη ελληνορθόδοξη «παράδοση». Ας μην ξεχνάμε, την έλευση του άγγελου Κυρίου, που σύμφωνα με την ελληνορθόδοξη «παράδοση», παρέλαβε τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο και τον μαρμάρωσε, μέχρι την μεγάλη ώρα που θα επέστρεφε και πάλι για να ξαναπάρει την Πόλη (τι ήταν και είναι διατεθειμένος να πιστέψει ο κόσμος...), «προφήτευαν» οι ανθενωτικοί ρασοφόροι και πριν την Άλωση. Μόνο που θα ερχόταν για διαφορετικό σκοπό: Να καθαιρέσει τον Παλαιολόγο και να ορίσει άλλον αυτοκράτορα -προφανώς ανθενωτικό. Ως τέτοιο «θείο» σημάδι μάλιστα, ερμήνευσαν μια έκλειψη σελήνης που συνέβη την 23η Μαΐου 1453, σπέρνοντας τον πανικό και ενισχύοντας τις υπονομευτικές ενέργειες.

Αλλά μιας και έγινε -αναπόφευκτα- η αναφορά στον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, θα ήταν σκόπιμο να ληφθούν υπόψιν και κάποιες παράμετροι -λιγότερο γνωστές- που αφορούν τον θάνατό του. Γνωρίζουμε σήμερα -από το χρονικό του Γεωργίου Φραντζή-, πως ο Παλαιολόγος έπεσε ηρωικώς μαχόμενος κι όταν αναγνωρίσθηκε απ' τους Τούρκους το πτώμα του από τους χρυσούς δικέφαλους αετούς που κοσμούσαν τα πέδιλά του, αποκεφαλίστηκε και το μεν κεφάλι εστάλη ως τρόπαιο σε περιφορά στις οθωμανικές κτήσεις, ενώ το σώμα του παραδόθηκε στους χριστιανούς για να ταφεί με βασιλικές τιμές. Το ερώτημα που αμέσως προκύπτει, είναι: Που 'ν 'το; Που είναι ο τάφος του; 
Διότι απ' την στιγμή που οι ίδιοι οι Οθωμανοί παρέδωσαν όπως λέγεται το σώμα του, δεν υπήρχε κανέναν λόγος να τον θάψουν κάπου κρυφά. Εκτός κι αν το εξαφάνισαν οι ανθενωτικοί. Αλλά σε κάθε περίπτωση, δεν θα είχε διασωθεί από μαρτυρίες αυτός ο τόπος; Αντ' αυτού γίνεται βομβαρδισμός ανοησιών περί «μαρμαρωμένου βασιλιά» (κάποιοι αιθεροβάμονες παραμυθατζήδες μάλιστα, επικαλούνται σήμερα μέχρι και μαρτυρίες Τούρκων, οι οποίοι λένε ότι γνωρίζουν που βρίσκεται ο «μαρμαρωμένος βασιλιάς» [υπονοείται κάπου στα υπόγεια της Αγιάς Σοφιάς]).
Ο Ενετός γιατρός, Νικολό Μπαρμπάρο, γράφει πως «Για τον αυτοκράτορα κανένας δεν μπόρεσε να μάθει ποτέ είδηση για τις πράξεις του. Ούτε ζωντανός βρέθηκε κι ούτε νεκρός, αλλά μερικοί λένε ότι τον είδαν ανάμεσα στα πτώματα των σκοτωμένων». Μήπως θα πρέπει να αξιολογηθούν καλύτερα και οι εκδοχές που αναφέρονται σε τουλάχιστον τρία χρονογραφήματα (του επίσκοπου Σαμουήλ, του Αρμένιου Αβραάμ απ' την Άγκυρα και του Νικολά της Τούκια) που σύμφωνα μ' αυτές, ο Παλαιολόγος δεν σκοτώθηκε στην μάχη, αλλά τις κρίσιμες στιγμές, κατέφυγε σε πλοίο και διέφυγε; Άλλωστε, η εικόνα που προκύπτει από τα περισσότερα χρονικά, είναι ότι αυτοί που αντιστάθηκαν περισσότερο ήταν οι Γενουάτες μισθοφόροι (αν και ο αρχηγός τους Τζιοβάνι Τζιουστινιάνι, εγκατέλειψε κι αυτός την μάχη δύο ημέρες πριν την Άλωση), παρά οι ίδιοι οι Βυζαντινοί.
Όλα αυτά στην κρίση του καθενός...

http://www.pare-dose.net/3699#ixzz3dJyMH7Nq , http://www.esoterica.gr/Forums/

ΕΙΚΟΝΑ: O Μωάμεθ Β΄ ο Πορθητής παραχωρεί τα προνόμια του Πατριαρχείου στον Πατριάρχη Γεννάδιο Σχολάριο. Ψηφιδωτό από τον Πατριαρχικό Οίκο στην Κωνσταντινούπολη.