Η διπλή
και ταυτόχρονη αναφορά στην Αρχαία Ελλάδα και στο Βυζάντιο, που αποτέλεσε το
επίσηµο «πιστεύω» του νεοελληνικού κράτους και του πολιτιστικού κατεστηµένου
της χώρας, οδήγησε και οδηγεί σε αδιέξοδο, κατά πρώτο και κύριο λόγο διότι οι
δυο αυθεντίες που επικαλείται βρίσκονται σε διαµετρική αντίθεση µεταξύ τους.
Ο Αρχαίος Ελληνικός πολιτισµός είναι πολιτισµός ελευθερίας και αυτονοµίας, που
εκφράζεται στο πολιτικό επίπεδο στην πολιτεία ελεύθερων πολιτών που συλλογικά
αυτοκυβερνώνται και στο πνευµατικό επίπεδο µε την ακατάπαυστη επαναστατική
ανανέωση και αναζήτηση.
Ο
βυζαντινός πολιτισµός από την άλλη, είναι πολιτισµός θεοκρατικής ετερονοµίας,
αυτοκρατορικού αυταρχισµού και πνευµατικού δογµατισµού. Στο Βυζάντιο δεν
υπάρχουν πολίτες, αλλά υπήκοοι του αυτοκράτορα, ούτε στοχαστές, µόνο σχολιαστές
ιερών κειµένων.
Η
προσπάθεια συνδυασµού και συµφιλίωσης αυτών των δύο αυθεντιών λοιπόν, δεν
µπορούσε παρά να νεκρώσει κάθε δηµιουργική προσπάθεια και να οδηγήσει σε ένα
στείρο σχολαστικισµό, όπως αυτός που χαρακτήριζε το πνευµατικό κατεστηµένο της
χώρας επί ενάµισυ σχεδόν αιώνα µετά την ανεξαρτησία και που επαναλάµβανε τα
χειρότερα µιµητικά στοιχεία του Βυζαντίου.
Περηφανευόµαστε
ότι είµαστε απόγονοι των Αρχαίων, αλλά για να µάθουµε τι έλεγαν και τι ήταν οι Αρχαίοι πρέπει να προσφύγουµε σε ξένες εκδόσεις και σε ξένες µελέτες.
(Κορνήλιος
Καστοριάδης, Διάλεξη στον Τριπόταµο Τήνου στις 20 Aυγούστου 1994) Απόσπασμα:
...
Στέλιος Ράμφος: Υπάρχει ένας νηπιασμός έντονος
πολλών αιώνων με τον οποίον πρέπει να τα βγάλουμε πέρα.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου