ΕΝΝΕΑ ΕΤΗ ΦΩΤΟΣ: MΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΑΕΤΟΥ ΤΟΥ ΔΙΟΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΜΦΑΛΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!

Στους πρόποδες του Παρνασσού είναι χτισμένο το μαντείο των Δελφών, ο ομφαλός της γης. Σύμφωνα με τον μύθο σε αυτό το σημείο συναντήθηκαν οι αετοί που έστειλε ο Δίας από την Ανατολή και τη Δύση για να αναζητήσουν το κέντρο της γης. Ήταν το σημαντικότερο μαντείο της Αρχαιότητας, όπου η Πυθία, έδινε τους χρησμούς της. Ήταν αφιερωμένο στον θεό Απόλλωνα και ήταν ξακουστό στα πέρατα του κόσμου και πλούσιοι βασιλιάδες το επισκέπτονταν σε δύσκολους καιρούς της βασιλείας τους για να πάρουν τον πολυπόθητο χρησμό.

«Θα ανατρέψουμε όλη την ιστορία του κόσμου αν δεν πιστέψουμε ότι το μαντείο αυτό (των Δελφών) έλεγε αλήθεια για πολλούς αιώνες» (Κικέρων)

Αναλογιζόμενος πόσο μεγάλες υπηρεσίες προσέφερε στους Έλληνες, προ τριών χιλιάδων ετών το Μαντείο των Δελφών, κατά τους πολέμους, τις επιδημίες και τη δημιουργία νέων πόλεων, θα ήταν αμάρτημα να μην αποδώσουμε την εύρεση και τη δημιουργία αυτού στη θεία Πρόνοια, αλλά στην τύχη και τις τυφλές συμπτώσεις. (Πλούταρχος)

Τα περισσότερα μυστικά των Μυστηρίων, τα γνώριζαν οι ιερείς της Δήμητρας στην Ελευσίνα, ο Ιεροφάντης των Καβείρων της Σαμοθράκης, οι Πυθίες του Απόλλωνα στους Δελφούς και οι Ιερείς του Μαντείου της Δωδώνης. Το μαντείο των Δελφών είναι πανάρχαιο και χρονολογείται η ίδρυση του από την εποχή που οι θεοί βρισκόταν ακόμη στη γη.

ΟΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΥΘΙΑΣ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ ΗΤΑΝ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ ΑΚΡΙΒΕΙΣ

Ο ΧΡΗΣΜΟΣ ΤΟΥ ΜΑΝΤΕΙΟΥ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ, ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΙΑ ΤΗΣ ΛΥΔΙΑΣ, ΚΡΟΙΣΟ

Ο Ηρόδοτος στο πρώτο του βιβλίο ( Κλειώ ) διηγείται το παρακάτω περιστατικό: Ο Βασιλιάς της Λυδίας Κροίσος ( -6ος αιώνας) ο οποίος πενθούσε δυο χρόνια τον θάνατο του γιου του, έμαθε ότι στο μεταξύ η δύναμη των Περσών μεγάλωσε κι αναρωτήθηκε αν θα έπρεπε να επιχειρήσει μια εκστρατεία εναντίον τους. Προκειμένου να πάρει τη σωστή απόφαση, σκέφτηκε να συμβουλευτεί επτά μαντεία, Ελληνικά (Δελφοί, Φωκίδα, Δωδώνη) και ξένα (Λιβύη, Αίγυπτος) για να δοκιμάσει τις γνώμες τους. Το μαντείο το οποίο θα αποδεικνυόταν το πιο αξιόπιστο, θα ήταν αυτό που θα συμβουλευόταν για δεύτερη φορά για το θέμα που τον απασχολούσε.
Έστειλε λοιπόν επτά αγγελιοφόρους, ένα σε κάθε μαντείο, με την εντολή να μετρούν τις μέρες που περνούν από την ημέρα της αναχώρησής τους και την εκατοστή να πάνε στα μαντεία και να ρωτήσουν: «Τι κάνει αυτή τη στιγμή ο Βασιλιάς των Λυδών Κροίσος;»
Να καταγράψουν τις απαντήσεις και να επιστρέψουν στις Σάρδεις.
Από τις απαντήσεις αυτές, μόνο εκείνη του Μαντείου του Απόλλωνα των Δελφών φθάνει ως εμάς.
Η ιέρεια Πυθία, πριν καν ακούσει την διατύπωση της ερώτησης, έβγαλε χρησμό σ' εξάμετρο ρυθμό:

«Πόση είν' η άμμος ξέρω εγώ, της θάλασσας τα μέτρα.
Καταλαβαίνω τον μουγκό, τον άλαλο ακούω.
Μούρθε στη μύτη μυρωδιά σκληρόδερμης χελώνας,
που βράζει σ' ένα χάλκωμα, μαζί μ' αρνίσιο κρέας.
Κάτω έχει στρώμα από χαλκό, χαλκός είναι κι απάνω».

Όταν οι αγγελιοφόροι επέστρεψαν κι ο Κροίσος διάβασε τις απαντήσεις, έμεινε έκπληκτος επειδή η απάντηση της Πυθίας των Δελφών ήταν εκπληκτικά ακριβής.
Πράγματι, την εκατοστή ημέρα από την αναχώρηση των αγγελιοφόρων, κρυφά από όλους, έκοψε κομμάτια μια χελώνα κι ένα αρνί ο ίδιος και τα έβαλε να βράσουν μαζί σ' ένα χάλκινο λέβητα που τον σκέπασε με χάλκινο σκέπασμα, πιστεύοντας ότι θα ήταν αδύνατο να μαντέψει κανείς την επινόησή του.