Δήμητρα και Ελευσίνια Μύηση

«Γιατί ανάμεσα στους εξαίρετους και πράγματι θεϊκούς θεσμούς που η Αθήνα σας, έχει γεννήσει και φέρει στην ανθρωπότητα, καμία, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι καλύτερη από αυτά τα Μυστήρια. Γιατί μέσω αυτών αποβάλαμε τον βάρβαρο και άγριο τρόπο ζωής και μορφωθήκαμε και εκπολιτιστήκαμε. Και Μύησις καθώς αποκαλείται, πράγματι μάθαμε τις απαρχές της ζωής και αποκτήσαμε την δύναμη όχι μόνο να ζούμε ευτυχισμένοι, αλλά και να πεθαίνουμε με μια καλύτερη ελπίδα.»
Κικέρων στο Περί νόμων, Βιβλίο Β’

Η διαδρομή της Δήμητρας και η περιπέτεια της Περσεφόνης μας αποκαλύπτει την ιστορία της σάρκωσης της ψυχής στον κόσμο της ύλης και τις περιπέτειες της μέσα σε αυτόν. Ο Κάτω Κόσμος είναι ο γήινος υλικός κόσμος, στον οποίο ζούμε και  η Περσεφόνη συμβολίζει την ψυχή, που κατέπεσε και ενσαρκώθηκε στην Γη, ενώ αρχικά βρισκόταν στον Άνω Κόσμο, τον Ουρανό ή Πνευματικό Κόσμο.
Το τέλος του επίγειου κύκλου, σε όλες τις μυήσεις είναι απλώς μία μετάβαση της μορφής σε μία άλλη, και καταδεικνύει την αιωνιότητα της ψυχής Τίποτα δεν περισσεύει στην φύση.
«Οτιδήποτε γεννιέται μέσα στην φύση έχει ένα χρέος, που το πληρώνει όταν αποσυντίθενται, δίνοντας έτσι καινούργια ζωή». 
ΑΝΑΞΙΜΑΝΔΡΟΣ

Το δώρο της Δή - μητρας  γης - μητέρας στα τέκνα της, είναι πως τους παρέχει την δυνατότητα να ενταχθούν στο φυσικό περιβάλλον. Άνευ σωματικού φορέα, άνευ Γης, δεν υπάρχει παλιγγενεσία, δεν υπάρχει δυνατότητα εξέλιξης της ψυχής, η οποία θα παρέμενε  σε κατάσταση ημι - νάρκωσης, σε αιώνια αναμονή αναγνώρισης της ουσίας και της οντότητας της από τον ίδιον της τον εαυτό. Η Γή επίσης είναι επιφορτισμένη με την θρέψη και την συντήρηση του σώματος, ώστε η ψυχή να μην παρακωλύεται από την κακή του υγεία. Τα όργανα των πέντε αισθήσεων, τα οποία ανήκουν στο σώμα (στοιχείο της Γής), απαιτούν όπως οι πέντε Πύλες παραμένουν πάντα ανοικτές προκειμένου οι εξωτερικές κινήσεις να εισχωρήσουν στην ψυχή. Η καλή ανάπτυξη του σώματος με την ορθή διαπαιδαγώγηση επιτρέπει την διέλευση των αισθήσεων από το εξωτερικό περιβάλλον στο εσωτερικό της ψυχής, χωρίς παραμορφωτικούς καθρέπτες.

Επειδή όμως το σώμα είναι μεταγενέστερο της ύπαρξης της ψυχής, είναι απλός ο φορέας της, πρέπει να παραχωρεί τα ηνία των επιθυμιών και ενστίκτων του σε αυτήν, ώστε το ορθόν και το μέτρο, η λιτότης της διατροφής, της γενετήσιου ορμής και της εξουσιαστικής επιθυμίας να χαλιναγωγούνται υπακούοντας στον Κοσμικό Νόμο. 

Στη διαδικασία της Ελευσίνιας Μύησης, θα περάσουμε  μέσα από δύο πύλες.
Η πρώτη είναι κατωφερής, οδηγεί προς τον «Υλικό» κόσμο  και συμβολίζει την γέννησή του στην άγνοια.
Η δεύτερη οδηγεί προς τα άνω, σε μια αίθουσα άπλετα φωτισμένη  και στην οποία βρίσκεται το άγαλμα της Δήμητρας.
Κατά την 9η ημέρα των Μυστηρίων, τελευταία και σημαντικότερη μέρα  ως νεομύητοι Επόπτες θα περάσουμε  στην διαδικασία των Δεικνυομένων. Είναι μία διαδικασία, πολύ σημαντική για την κατανόηση των τελουμένων Μυστηρίων, και γίνεται από τον μέγα ιεράρχη. Σκοπός της είναι η επίδειξη – φανέρωση, ο αποσυμβολισμός των οργάνων – σκευών και η επεξήγηση τους σε σχέση με την Δημιουργία.
Μέσα στον Ελευσίνιο ναό όλα τα σύμβολα πρέπει  να είναι κρυμμένα και απρόσιτα από τα βέβηλα μάτια των αμύητων.

Η συμμετοχή στα Ελευσίνια Μυστήρια προσφέρει στον μυημένο την Γνώση, την αλλαγή συνείδησης αλλά και την Ευδαιμονία και την Ευφροσύνη.
Επηρέασαν  βαθύτατα  την ηθική της εποχής, έκαναν τους ανθρώπους δίκαιους και ευσεβείς κατά τον Αριστοτέλη, και αυτές οι αξίες και οι ηθικές αρχές εκφράστηκαν με νομοθετικές - νομικές ρυθμίσεις, και διατηρήθηκαν με κοινωνικές συμπεριφορές και κανόνες. «Δήμητρα που έθρεψες το πνεύμα μου, κάνε να γίνω άξιος των Μυστηρίων σου», αναφωνεί ο Αριστοφάνης στους «Βατράχους».

Στο έργο των Μυστηρίων οφείλεται ότι υγιές έχει η ανθρωπότητα.

Ο Αριστοτέλης ονομάζει τα Ελευσίνια το πιο λαμπρό και θαυμαστό έργο που ο καθένας οφείλει να σέβεται. Η συμμετοχή των γνωστότερων ονομάτων της Αρχαιότητας ήταν μεγάλη, καθώς και ο σεβασμός προς αυτά. Η τήρησις της Σιγής απαραίτητος με όρκο και υπήρχαν αυστηρές κυρώσεις για ασέβεια και ιεροσυλία ή την διακωμώδηση τους. «οπόσον ευδαίμονες αφικνούνται εις τον Άδην οι Μύσται! Μόνον αυτοί ζωσιν εκεί, οι δε λοιποί μόνον δεινά αναμένουσιν» ΣΟΦΟΚΛΗΣ  και «μακάριος εκ των βροτών ο ιδών τας εν Ελευσίνι τελετάς, ο άμοιρος αυτών δεν απολαύει ομοίας τύχης, καθό εις σκότος κατερχόμενος». Περίτρανα δήλωσε στον Πανηγυρικό του ο Ισοκράτης ότι εκείνοι που έχουν μυηθεί έχουν τις πιό γλυκές ελπίδες για το τέλος της επίγειας ζωής και για όλον τον χρόνο της μετέπειτα ζωής.

Να μυηθούμε  μέσα από τις καταστάσεις της ύλης, σμιλεύοντας την λίθο μας, να αφαιρέσουμε τα περιττά  κομμάτια και να εμφανίζουμε το Κάλλος και την Ενδελέχεια  της ψυχής μας που έχει δει το φως της ΜΥΗΣΗΣ και που έχει  αποκτήσει την ΓΝΩΣΗ, ώστε εκεί κάπου στο τέλος της «Διαδρομής» να περάσουμε με επιτυχία την δοκιμασία «αναζητήσεως της Κόρης».

Επιλογές από το άρθρο  Ιερή Μήτρα, από το blog: iparea.wordpress.com
Επιλογές, επεξεργασία, επιμέλεια δημοσιεύσεων/αναδημοσιεύσεων Πλωτίνος
Μυσταγωγία- Μυθαγωγία
https://mythagogia.blogspot.com