Δύο ποιήματα για την Ελλάδα

Κάθε φωτιά έχει καπνό

και κάθε αγάπη πόνο

κάθε φεγγάρι ουρανό

και εγώ Ελλάδα μόνο.

«Ποίημα», Ντένις Π.

----------------------

Βλέποντας τα αγάλματα μένεις άφωνος, βλέποντας τα αστέρια γίνεσαι ουρανός.

Ό,τι είναι ωραίο και θαυμαστό μένει στη ζωή μας, γι’ αυτό υπάρχουν τα μουσεία.

Τα έργα είναι λατρευτά και όλοι τα λατρεύουν, όπως κι ο ήλιος λαμπερός που στην Ελλάδα υπάρχει άφθονος.

Σαν κοιτώ την ιστορία μου, βλέπω τα παλιά, σαν κοιτώ τα μάτια σου, βλέπω ζεστασιά και στα δυο βλέπω τα παλιά.

Την ιστορία την ποθώ και τη λατρεύω επίσης, το φως της μοιάζει λαμπερό γι’ αυτό ταιριάζει με τον ήλιο και σαν καιρό τη λαχταρώ, τη βλέπω σ’ ένα θρύλο.

Εμείς ζούμε εδώ πάνω στη γη εδώ φωτίζει ο θεός γι’ αυτό είναι το φως μας.

Τα μνημεία τα θυμάσαι, τα αγγεία τ’ αγαπάς το μόνο που σου μένει όμως είναι η καλή καρδιά.

«Ποίημα», Ελευθερία Π.

Ποιήματα για την Ελλάδα