ΟΡΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ

«Ώ δικαιότατη για του θνητούς, πολύολβη, ποθητή, που χαίρεσαι πάντοτε από την ισότητα των δίκαιων θνητών, πάντιμη, ολβιόμοιρη, ένδοξη Δικαιοσύνη, η με καθαρές γνώμες βραβεύουσα αεί τα δέοντα, που έχεις αεί άθραυστη συνείδηση. Γιατί θραύεις άπαντες, όσσοι δεν ήρθαν κάτω από τον ζυγό σου είναι αλλοπρόσαλλοι, παρεκλίνοντας απλίστως στην βαριά πλάστιγγα. Αστασίαστη, φίλη των πάντων, που αγαπάς τις κώμες, ερατεινή, που χαίρεσαι με την ειρήνη, που επιθυμείς τον βέβαια βίο. Που μισείς αιεί την πλεονεξία και χαίρεσαι με την ισότητα. Σε σένα η σοφία της αρετής και το εσθλό τέλος. Άκουσε, θεά, και δίκαια θρυμμάτισε την κακία των θνητών, ώστε να οδεύει αεί με ισορροπία εσθλός ο βίος των θνητών ανθρώπων, που τρώνε τον καρπό της άρρουρας, και όλων των ζώων, που τρέφει στους κόλπους της η γαία η θεά μητέρα και ο πόντιος εινάλιος Ζεύς.»

Ὦ θνητοῖσι δικαιοτάτη, πολύολβε, ποθεινή, ἐξ ἰσότητος ἀεὶ θνητοῖς χαίρουσα δικαίοις, πάντιμ᾽, ὀλβιόμοιρε, Δικαιοσύνη μεγαλαυχής, ἣ καθαραῖς γνώμαισ<ιν> ἀεὶ τὰ δέοντα βραβεύεις, ἄθραυστος τὸ συνειδὸς ἀεί· θραύεις γὰρ ἅπαντας, ὅσσοι μὴ τὸ σὸν ἦλθον ὑπὸ ζυγόν, † ἀλλ᾽ ὑπὲρ αὐτοῦ † πλάστιγξι βριαραῖσι παρεγκλίναντες ἀπλήστως· ἀστασία<σ>τε, φίλη πάντων, φιλόκωμ᾽, ἐρατεινή, εἰρήνηι χαίρουσα, βίον ζηλοῦσα βέβαιον· αἰεὶ γὰρ τὸ πλέον στυγέεις, ἰσότητι δὲ χαίρεις· ἐν σοὶ γὰρ σοφίη ἀρετῆς τέλος ἐσθλὸν ἱκάνει. κλῦθι, θεά, κακίην θνητῶν θραύουσα δικαίως, ὡς ἂν ἰσορροπίαισιν ἀεὶ βίος ἐσθλὸς ὁδεύοι θνητῶν ἀνθρώπων, οἳ ἀρούρης καρπὸν ἔδουσι, καὶ ζώιων πάντων, ὁπόσ᾽ ἐν κόλποισι τιθηνεῖ γαῖα θεὰ μήτηρ καὶ πόντιος εἰνάλιος Ζεύς.

Φιλοσοφοῦμεν γνησίως τε καὶ ἱκανῶς

Ποσειδώνιος ο Ρόδιος