ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΖΩΗΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΘΗΝΑΪΚΕΣ ΤΡΑΓΩΔΙΕΣ (#3)

Συνέχεια από το Δεύτερο Μέρος

Όπως θρηνεί ο Οιδίποδας: «Μόνο οι θεοί δεν γερνούν ποτέ... Όλα τα άλλα στον κόσμο ο παντοδύναμος χρόνος εξαφανίζει».

Δεν θρηνούμε μόνο για την απώλεια αυτών που αγαπάμε, αλλά θρηνούμε και πιο αφηρημένες απώλειες: Ο χρόνος που πέρασε και η νιότη μας που πέρασε μαζί του, οι αποτυχημένες δυνατότητές μας, η θέση μας στον κόσμο μας και η παρέα, ο σεβασμός και η αγάπη των άλλων.

Με νοσταλγία, θρηνούμε αυτό που δεν είχαμε ποτέ. Ενώ ο πόνος της απώλειας των αγαπημένων προσώπων μπορεί να μετατραπεί σε οργή, η θλίψη είναι απόδειξη ότι η ζωή τους είχε σημασία, ότι όλη η ζωή έχει σημασία...

Μια τραγική νοοτροπία είναι τελικά, να βρούμε έναν τρόπο να απελευθερώσουμε αυτή την οργή χωρίς να δημιουργήσουμε περισσότερη θλίψη, να αντιμετωπίσουμε όλες τις απώλειές μας χωρίς να πληγώσουμε τους άλλους...

Στην οργή, ενεργούμε ελεύθερα, αλλά κάτι ενεργεί και μέσα από εμάς, ένα είδος κατάρας, η σε μεγάλο βαθμό ασυνείδητη επίδραση του παρελθόντος στο παρόν.

Στον Οιδίποδα στον Κολωνό, ο Οιδίποδας καταριέται τον γιο του Πολυνείκη να πεθάνει στα χέρια του αδελφού του στη μάχη, κατηγορώντας τον ότι δεν εμπόδισε την εξορία του.

Η Αντιγόνη ρωτά τον Πολυνείκη γιατί επιδιώκει να εκθρονίσει τον αδελφό του.

Αυτός απαντά: «Η εξορία είναι ταπεινωτική, και είμαι ο μεγαλύτερος και με κοροϊδεύουν τόσο βάναυσα».

Η Αντιγόνη απαντά: «Δεν βλέπεις; Εκτελείς τις προφητείες του πατέρα μέχρι το τέλος!».

Η Αντιγόνη προσπαθεί να σπάσει τον κύκλο της βίας.

Τελικά αποτυγχάνει...

Στην Αντιγόνη του Σοφοκλή, ο Κρέοντας την καταδικάζει σε θάνατο επειδή έθαψε τον αδελφό που αρνήθηκε να ακούσει. Ωστόσο, όταν αυτοκτονεί, παραμένει ασυμβίβαστη, μια μοναχική αχτίδα ηρωικού φωτός στο σκοτεινό σύμπαν του Οιδίποδα.

Η τραγωδία σου δείχνει ότι, μπορείτε να δημιουργήσετε νόημα αντιμετωπίζοντας την ανθρώπινη ζωή με αξιοπρέπεια, ακόμη και όταν είναι ελαττωματική και ακόμη και όταν την πλησιάζει η καταστροφή.

Η αξιοπρέπεια μεγεθύνεται όταν δεν επιδιώκεις να κατηγορήσεις τους άλλους για ό,τι χάνεις και στέκεσαι όρθιος για να αντιμετωπίσεις την επερχόμενη καταιγίδα, έχοντας επίγνωση ότι η επισφάλεια και η ευθραυστότητα της ζωής της δίνουν τη μεγαλειώδη, πολύτιμη επείγουσα ανάγκη της.

Συνεχίστε έτσι κι αλλιώς.
Οι τραγωδίες περιγράφουν έναν κόσμο σε συνεχή σύγκρουση που ορίζεται από, ιδιοτροπία, ασάφεια, αβεβαιότητα και αγνωσία, ...όπου οι άνθρωποι συχνά παρασύρονται από δυνάμεις με τις οποίες αλληλεπιδρούν αλλά δεν κατανοούν πλήρως.

Αυτός είναι και ο κόσμος μας...!

Στο The Greek Way (1930), η κλασικίστρια Edith Hamilton ισχυρίστηκε ότι οι στίχοι των τραγωδιών περιέχουν την ομορφιά αφόρητων αληθειών, αλήθειες που είναι υπερβολικές για να τις αντέξουμε.

Ωστόσο, το να σκεφτόμαστε τραγικά σημαίνει ότι αναγνωρίζουμε την ανάγκη να προσπαθήσουμε να σπάσουμε αυτούς τους κύκλους θλίψης και οργής, αυτούς που βιώνουμε στην προσωπική μας ζωή και που διαδραματίζονται σήμερα σε μεγαλύτερη κλίμακα 

Είναι να προσπαθείς να κάνεις το αφόρητο ανεκτό.

Μερικές φορές θα έχουμε επιτυχία, έστω και προσωρινά...

Χάρη σε έναν άνθρωπο σημαίνει να αγκαλιάζεις τις ποιητικές αλήθειες που αποκαλύπτονται στις τραγωδίες και, όπως η Αντιγόνη , να συνεχίζεις ούτως ή άλλως, όσο πετυχημένος κι αν είσαι...

Επιστροφή στο Πρώτο Μέρος

από τον Andy Owen
12 Δεκεμβρίου 2023
από τον ιστότοπο PsycheΕπίσης από ΕΔΩ ...

https://www.bibliotecapleyades.net/