Μόροι γὰρ μέζονες μέζονας μοίρας λαγχάνουσι. Οι θάνατοι για μεγαλύτερο σκοπό κληρώνονται και μεγαλύτερη μοίρα! (Ηράκλειτος, απόσπ. 25) Ευφυής συσχέτιση τών λέξεων Μόρος (=θάνατος) και Μοίρα.
Βλὰξ ἄνθρωπος ἐπὶ παντὶ λόγωι ἐπτοῆσθαι φιλεῖ. Ο βλάκας άνθρωπος έχει την τάση να πτοείται απέναντι σε κάθε λόγο (που ακούει)! (Ηράκλειτος, απόσπ. 87) Το απόσπασμα διασώζει ο Πλούταρχος, στο έργο του «Περί του ακούειν».
Κρύπτειν ἀμαθίην κρέσσον ἢ ἐς τὸ μέσον φέρειν. Είναι καλύτερο να κρύβει κανείς την αμάθειά του παρά να την εκθέτει ενώπιον όλων! (Ηράκλειτος, απόσπ. 109)
Ὁ Ἡράκλειτος πρὸς Αἰγυπτίους ἔφη• εἰ θεοί εἰσιν, ἵνα τὶ θρηνεῖτε αὐτούς; Εἰ δὲ θρηνεῖτε αὐτούς, μηκέτι τούτους ἡγεῖσθε θεούς. Ο Ηράκλειτος είπε στους Αιγυπτίους: Αν είναι θεοί, γιατί τους θρηνείτε; Αλλά εάν τους θρηνείτε, μην τους θεωρείτε πλέον θεούς! (Ηράκλειτος, απόσπ. 127) Τὴν ίδια φράση επανέλαβε και ο φιλόσοφος Κέλσος στο έργο του «Αληθής Λόγος» τον β΄ αι. προς τους Χριστιανούς: Αν είναι θεός, γιατί τον θρηνείτε; Αλλά εάν θέλετε να τον θρηνείτε, μην τον θεωρείτε πλέον θεό!
Αν η ευτυχία βρισκόταν στις σωματικές απολαύσεις, τότε θα λέγαμε ευτυχισμένα τα βόδια, όταν βρίσκουν ορόβους (ρόβια, μπιζέλια) για να φάνε! (Ηράκλειτος, απόσπ. 4)
Tαὐτὸ τ' ἔνι ζῶν καὶ τεθνηκὸς καὶ ἐγρηγορὸς καὶ καθεῦδον καὶ νέον καὶ γηραιόν· τάδε γὰρ μεταπεσόντα ἐκεῖνά ἐστι κἀκεῖνα πάλιν μεταπεσόντα ταῦτα. Ένα και το αυτό είναι το ζωντανό και το πεθαμένο, το ξύπνιο και το κοιμισμένο, το νέο και το γερασμένο• διότι αυτά, μεταβαλλόμενα, είναι εκείνα κι εκείνα, πάλι μεταβαλλόμενα, είναι αυτά! (Ηράκλειτος, απόσπ. 88) Το απόσπασμα διασώζει ο Πλούταρχος, στο έργο του «Παραμυθητικός προς Απολλώνιον».
Δεν αρμόζει να αστειεύεται κανείς τόσο, ώστε να φτάνει στο σημείο να φαίνεται ο ίδιος γελοίος! (Ηράκλειτος, απόσπ. 130). Ως προς την υπερβολή του γελοίου –του αστεϊσμού που αποσκοπεί στο να προκαλέσει γέλιο, ο Αριστοτέλης στα «Ηθικά Νικομάχεια» λέει τα εξής: Οἱ μὲν οὖν τῷ γελοίῳ ὑπερβάλλοντες βωμολόχοι δοκοῦσιν εἶναι καὶ φορτικοί, γλιχόμενοι πάντως τοῦ γελοίου, καὶ μᾶλλον στοχαζόμενοι τοῦ γέλωτα ποιῆσαι ἢ τοῦ λέγειν εὐσχήμονα καὶ μὴ λυπεῖν τὸν σκωπτόμενον• οἱ δὲ μήτ᾽ αὐτοὶ ἂν εἰπόντες μηδὲν γελοῖον τοῖς τε λέγουσι δυσχεραίνοντες ἄγροικοι καὶ σκληροὶ δοκοῦσιν εἶναι. οἱ δ᾽ ἐμμελῶς παίζοντες εὐτράπελοι προσαγορεύονται, οἷον εὔτροποι• τοῦ γὰρ ἤθους αἱ τοιαῦται δοκοῦσι κινήσεις εἶναι, ὥσπερ δὲ τὰ σώματα ἐκ τῶν κινήσεων κρίνεται, οὕτω καὶ τὰ ἤθη. Επομένως, η Υπερβολή τού γελοίου, λέγεται: Βωμολοχία, Φορτικότητα, και ο Υπερβολικός: Βωμολόχος και Φορτικός. Η Έλλειψις τού γελοίου, λέγεται: Αγροικία, Σκληρότητα, και ο Ελλείπων: Άγροικος και Σκληρός. Και η Μεσότης - το Μέτρον τού γελοίου, λέγεται: Ευτραπελία, Ευτροπία, και ο Μέσος: Ευτράπελος και Εύτροπος.
Βλὰξ ἄνθρωπος ἐπὶ παντὶ λόγωι ἐπτοῆσθαι φιλεῖ. Ο βλάκας άνθρωπος έχει την τάση να πτοείται απέναντι σε κάθε λόγο (που ακούει)! (Ηράκλειτος, απόσπ. 87) Το απόσπασμα διασώζει ο Πλούταρχος, στο έργο του «Περί του ακούειν».
Κρύπτειν ἀμαθίην κρέσσον ἢ ἐς τὸ μέσον φέρειν. Είναι καλύτερο να κρύβει κανείς την αμάθειά του παρά να την εκθέτει ενώπιον όλων! (Ηράκλειτος, απόσπ. 109)
Ὁ Ἡράκλειτος πρὸς Αἰγυπτίους ἔφη• εἰ θεοί εἰσιν, ἵνα τὶ θρηνεῖτε αὐτούς; Εἰ δὲ θρηνεῖτε αὐτούς, μηκέτι τούτους ἡγεῖσθε θεούς. Ο Ηράκλειτος είπε στους Αιγυπτίους: Αν είναι θεοί, γιατί τους θρηνείτε; Αλλά εάν τους θρηνείτε, μην τους θεωρείτε πλέον θεούς! (Ηράκλειτος, απόσπ. 127) Τὴν ίδια φράση επανέλαβε και ο φιλόσοφος Κέλσος στο έργο του «Αληθής Λόγος» τον β΄ αι. προς τους Χριστιανούς: Αν είναι θεός, γιατί τον θρηνείτε; Αλλά εάν θέλετε να τον θρηνείτε, μην τον θεωρείτε πλέον θεό!
Αν η ευτυχία βρισκόταν στις σωματικές απολαύσεις, τότε θα λέγαμε ευτυχισμένα τα βόδια, όταν βρίσκουν ορόβους (ρόβια, μπιζέλια) για να φάνε! (Ηράκλειτος, απόσπ. 4)
Tαὐτὸ τ' ἔνι ζῶν καὶ τεθνηκὸς καὶ ἐγρηγορὸς καὶ καθεῦδον καὶ νέον καὶ γηραιόν· τάδε γὰρ μεταπεσόντα ἐκεῖνά ἐστι κἀκεῖνα πάλιν μεταπεσόντα ταῦτα. Ένα και το αυτό είναι το ζωντανό και το πεθαμένο, το ξύπνιο και το κοιμισμένο, το νέο και το γερασμένο• διότι αυτά, μεταβαλλόμενα, είναι εκείνα κι εκείνα, πάλι μεταβαλλόμενα, είναι αυτά! (Ηράκλειτος, απόσπ. 88) Το απόσπασμα διασώζει ο Πλούταρχος, στο έργο του «Παραμυθητικός προς Απολλώνιον».
Δεν αρμόζει να αστειεύεται κανείς τόσο, ώστε να φτάνει στο σημείο να φαίνεται ο ίδιος γελοίος! (Ηράκλειτος, απόσπ. 130). Ως προς την υπερβολή του γελοίου –του αστεϊσμού που αποσκοπεί στο να προκαλέσει γέλιο, ο Αριστοτέλης στα «Ηθικά Νικομάχεια» λέει τα εξής: Οἱ μὲν οὖν τῷ γελοίῳ ὑπερβάλλοντες βωμολόχοι δοκοῦσιν εἶναι καὶ φορτικοί, γλιχόμενοι πάντως τοῦ γελοίου, καὶ μᾶλλον στοχαζόμενοι τοῦ γέλωτα ποιῆσαι ἢ τοῦ λέγειν εὐσχήμονα καὶ μὴ λυπεῖν τὸν σκωπτόμενον• οἱ δὲ μήτ᾽ αὐτοὶ ἂν εἰπόντες μηδὲν γελοῖον τοῖς τε λέγουσι δυσχεραίνοντες ἄγροικοι καὶ σκληροὶ δοκοῦσιν εἶναι. οἱ δ᾽ ἐμμελῶς παίζοντες εὐτράπελοι προσαγορεύονται, οἷον εὔτροποι• τοῦ γὰρ ἤθους αἱ τοιαῦται δοκοῦσι κινήσεις εἶναι, ὥσπερ δὲ τὰ σώματα ἐκ τῶν κινήσεων κρίνεται, οὕτω καὶ τὰ ἤθη. Επομένως, η Υπερβολή τού γελοίου, λέγεται: Βωμολοχία, Φορτικότητα, και ο Υπερβολικός: Βωμολόχος και Φορτικός. Η Έλλειψις τού γελοίου, λέγεται: Αγροικία, Σκληρότητα, και ο Ελλείπων: Άγροικος και Σκληρός. Και η Μεσότης - το Μέτρον τού γελοίου, λέγεται: Ευτραπελία, Ευτροπία, και ο Μέσος: Ευτράπελος και Εύτροπος.
Οι ψυχές «αναθυμιώνται» (= αναδύονται ως αναθυμιάσεις) και «αναθυμώνται» (= ξαναθυμούνται, ανακτούν τις μνήμες τους, που είχαν απωλέσει μες στην υγρότητα του πεδίου της γενέσεως). Το απόσπασμα διασώζει ο Άρειος Δίδυμος, στο «Κατά Ευσέβιον».
Ἓν τὸ σοφὸν μοῦνον λέγεσθαι οὐκ ἐθέλει καὶ ἐθέλει Ζηνὸς ὄνομα. Το Εν, το μόνο Σοφό, θέλει και δεν θέλει να αποκαλείται με το όνομα: Ζεύς! (Ηράκλειτος, απόσπ. 32) http://pyrisporos.blogspot.com/
Ἓν τὸ σοφὸν μοῦνον λέγεσθαι οὐκ ἐθέλει καὶ ἐθέλει Ζηνὸς ὄνομα. Το Εν, το μόνο Σοφό, θέλει και δεν θέλει να αποκαλείται με το όνομα: Ζεύς! (Ηράκλειτος, απόσπ. 32) http://pyrisporos.blogspot.com/
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου