«…ΔΩΣΤΕ ΜΟΥ ΓΡΗΓΟΡΑ ΚΡΥΟ ΝΕΡΟ ΠΟΥ ΑΝΑΒΡΥΖΕΙ ΑΠΟ ΤΗΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΗΣ ΤΗΝ ΛΙΜΝΗ…»

Είμαστε παιδιά της Γης και του ενάστρου Ουρανού. Στις φλέβες μας κυλάει καυτό Αίμα των Ελλήνων Θεών και προγόνων μας, ο Ιχώρ, με τη Σπίθα του γεννημένη από την Ουσία των Άστρων. Βρισκόμαστε σε αυτόν τον αποικιακό Πλανήτη εδώ και ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, που ξεχάσαμε και τον Σκοπό και την Αποστολή μας. Μαζί χάσαμε και την Ικανότητα Ερωτηματοθεσίας κι αποκομμένοι από τον Πυρήνα της Ύπαρξης μας, έχουμε βυθιστεί σε λήθαργο. Δίχως τη Μνήμη της Καταγωγής μας, χωρίς Όραμα για το που πρέπει να κατευθυνθούμε, περιπλανιόμαστε στα τυφλά, στα χαμένα, σε ένα δρόμο που δεν έχει τέλος, σε μια αέναη, διαρκή και ακατάπαυστη περιπλάνηση.
Όμως κάπου βρίσκεται ως αζήτητο Δώρο , το Κλειδί που ανοίγει τις Βαρείες Θύρες της Μνήμης. Αλλά εμείς, σαν ήρωες προμηθεϊκοί, προτιμάμε τα πάθη που συνοδεύουν τη Σταύρωση στο βράχο της ύλης από την αληθινή Ελευθερία. 
Τι είναι αυτό που μας οδηγεί στην περιπλάνηση από Ενσάρκωση σε Ενσάρκωση;
Ίσως η έλλειψη Κριτικής Ικανότητας που μας οδηγεί να αναβάλλουμε συνεχώς αυτό που θα έπρεπε να έχουμε ολοκληρώσει χθες. Ίσως η επιθυμία να απολαύσουμε τα υλικά αγαθά που προσφέρει αυτός ο κόσμος, που τελικά φυλακίζουν ισόβια την Ύπαρξη μας. Ίσως πάλι η ακατανίκητη Δύναμη της Ειμαρμένης. Έτσι από παιδιά του ενάστρου Ουρανού γινόμαστε βασανισμένα, θνητά παιδιά της πλατύστηθης Γης που δεν αναρωτιούνται αν η εξέλιξη συνεχίζεται και πέραν του Ανθρώπου. Γιατί, τα πάντα ρεί. ΕΛΛΑΝΙΑ

Η αέναος κυκλική εναλλαγή ζωής / θανάτου των επανενσαρκώσεων της ψυχής είναι «ο παλαιός λόγος» των Ορφικών, τον οποίον ενεστερνίσθησαν οι Πυθαγόρειοι και διεξοδικώς ανέλυσε ο Πλάτων  στους Διαλόγους του «Μένων», «Φαίδρος», «Φαίδων», «Πολιτεία» κ.ά. Εξ αυτού («του παλαιού λόγου») απορρέει η Θεωρία της Αναμνήσεως. Αύτη υπάρχει καταγεγραμμένη σε πινακίδας, που ευρέθησαν σε τάφους, προφανώς μεμυημένων,  στην Πετηλίαν της Κάτω Ιταλίας, εξι τον αριθμόν, και μία στις Ελευθέρνας της Κρήτης. Το κείμενο της πινακίδας της Πετηλίας είναι το εξής:
«Θα βρεις μία κρήνη στα αριστερά του οίκου του Άδη δίπλα σ’ αυτήν λευκό βρίσκεται κυπαρίσσι. Σ’ αυτήν την κρήνη μην πλησίασης κοντά. Αλλά θα βρεις μιαν άλλη κοντά στης Μνημοσύνης την λίμνη, πού κρύο νερό αναβρύζει  και φύλακες την φυλάνε.
Πες: Της γης παιδί είμαι και του έναστρου ουρανού αλλά το γένος μου είναι βεβαίως (μόνον) ουράνιο. Αυτό το γνωρίζετε και σεις οι ίδιοι. Φλέγομαι από την δίψα μου και χάνομαι δώστε μου γρήγορα κρύο νερό που αναβρύζει από της Μνημοσύνης την λίμνη. 
Και αυτοί θα σου δώσουν να πιεις από την ιερή κρήνη. Και τότε μαζί με τους άλλους ήρωες θα βασιλεύεις...». ΟΡΦΙΚΑΙ ΜΝΗΜΑΙ ΠΡΟΓΟΝΙΚΑΙ