ΙΔΟΥ ΤΙ ΑΝΤΕΓΡΑΨΑΝ

Οί Έλληνες κατηγορούνταν καί κατηγορούνται ώς «ειδωλολάτρες».
Πρώτον οί Έλληνες ήσαν ανεξίθρησκοι, πράγμα πού δείχνει ό Μέγας Αλέξανδρος ό οποίος όταν κατάκτησε όλους τούς λαούς τής Ασίας καί όχι μόνον δέν εδίωξε ούτε έναν γιά τήν θρησκεία του, αλλά είπε: «Δέν τιμώ τόν άνθρωπο αλλά τόν Θεό του». Οί Έλληνες είχαν φιλοσοφημένη «θρησκεία» καί δέν φοβούνταν διαρροές ή μίξεις. Οί Έλληνες είναι πνευματικά καλλιεργημένοι καί δέν έχουν θρησκευτικό μίσος όπως αποδεδειγμένα οί άλλες θρησκείες. Οί Έλληνες δίδαξαν καί πίστευσαν στήν ελεύθερη επιλογή τών ιδεών. Ειδωλολάτρες ήταν αυτοί πού προσκυνούσαν τά είδωλα, συνήθως ξύλινες κατασκευές ή ζώα ώς θεούς καί ήσαν καθαρά υλιστές. Οί Έλληνες δέν ήταν ποτέ ειδωλολάτρες. Αντίθετα ήσαν ιδεαλιστές καί ποτέ δέν προσκυνούσαν κανέναν Θεό καί άνθρωπο. Τό προσκύνημα ήρθε από τήν ανατολή.

Οί Έλληνες πιστεύουν στόν Δία, ώς έννοια, καί όχι ώς μαρμάρινο άγαλμα (άγαλμα = αγάλλομαι βλέποντάς το). Τό άγαλμα οί Έλληνες τό έχουν γιά νά αγάλλονται από τό κάλλος τών Θεών καί επιπλέον συνέδεσαν τήν μορφή τού Θεού μέ τού ανθρώπου, διά νά διδάξουν στόν άνθρωπο ότι είναι ένα όν τέλειον καί όμοιον μέ τόν Θεό. Έτσι οί Έλληνες ωθήθηκαν στήν δημιουργία. Τόν ανθρωμορφισμό δίδαξαν πρώτοι οί Έλληνες καί κατόπιν τόν οικειοποιήθησαν οί Χριστιανοί, γιά νά διώξουν μετά τούς Έλληνες ώς «ειδολολάτρες». Οί Χριστιανοί όμως δέν διώκουν τούς Βαβυλωνίους πού πιστεύουν στόν ξύλινο Βαάλ, ούτε στούς Αιγυπτίους πού είχαν ανθρωπόμορφα τέρατα γιά Θεούς, ούτε κατάστρεψαν τίς πυραμίδες των, τά έργα των, τούς τάφους καί ναούς τών. Γιατί όμως μόνο τούς Έλληνες δίωξαν καί μόνον τά δικά των έργα κατέστρεψαν. Ό Παύλος σκέπαζε τούς ασθενείς μέ μαντήλια γιά νά γίνουν καλά, σήμερα εικόνες κλαίνε καί άλλες «θαυματουργές» έρχονται από μακριά γιά νά θεραπεύσουν κάθε νόσο, αλλά συνάμα γεμίζουν καί τά παγκάρια. Άν αυτό δέν είναι ειδωλολατρικό τότε τί είναι; Εάν οί Κινέζοι, οί Ινδοί καί οί Ιάπωνες γίνουν Χριστιανοί, τότε θά πρέπει νά καταστρέψουν τόν προηγούμενο πολιτισμό τους ώς ειδωλολατρικό ή αυτός ό πολιτισμός είναι άφοβος καί ακίνδυνος γιά τήν Ιουδαίο-ορθοδοξία.
Τά ήθη καί τά έθιμα τών Εθνικών ήταν τόσο δυνατά πού οί Εβραιοχριστιανοί δέν μπόρεσαν νά τά σταματήσουν. Αναζητώντας τήν ακριβή ημερομηνία τής γεννήσεως τού Ιησού, ή Καινή διαθήκη δέν κάνει καμία αναφορά γιά τήν εορτή τών χριστουγένων. Μάλιστα ή τήρηση τών γενεθλίων καταδικαζόταν από τούς Χριστιανούς, ώς ειδωλολατρικό έθιμο καί δέν υπήρχε στίς αρχαίες εορτές τών Χριστιανών.
Οί Έλληνες τίς τελευταίες ημέρες τού Δεκεμβρίου (από τίς 22 Δεκεμβρίου) εόρταζαν τό χειμερινό Ηλιοστάσιο, τήν επιστροφή τού Ήλιου καί τήν γέννηση τού Διονύσου, τού θείου βρέφους από τήν Παρθένο Σεμέλη. Οί Ρωμαίοι στίς 25 Δεκεμβρίου εόρταζαν τήν Ημέρα τού αήττητου Ηλίου. Οί Αιγύπτιοι εόρταζαν τήν γέννηση τού Ηλίου-Οσίριδος, οί Πέρσες εόρταζαν τήν γέννηση τού αήττητου Ηλιου καί επίσης οί Βαβηλώνιοι τόν Ήλιο-Βάαλ.

Στη θέση των «Χριστουγέννων», οι πρόγονοί μας εώρταζαν το λεγόμενο «Τριέσπερον», μία εορτή η οποία γενικεύεται από τους ελληνιστικούς χρόνους κι εντεύθεν, προς τιμήν των πυρφόρων και ηλιακών θεοτήτων Ηρακλέους (ο οποίος κατά τον Κορνούτο ορίζεται ως «ο εν τοίς όλοις Λόγος καθ'όν η Φύσις ισχυρά και κραταιά εστί και απεριγένητος ούσα, μεταδοτικός ισχύος και τοίς κατά μέρος και αλκής υπάρχων») και Ηλίου. Το «Τριέσπερον» ξεκινούσε με το Χειμερινό Ηλιοστάσιο (τη νύκτα της 21ης προς την 22α του Δεκεμβρίου, τη μεγαλύτερη δηλαδή νύκτα του έτους) και κορυφωνόταν με την αναγέννηση του φωτοδότη Ηλίου (τη νύκτα της 24ης προς 25η, όταν η ημέρα έχει ήδη μείνει «στάσιμη» επί 3 ημέρες μετά το Ηλιοστάσιο)

Άδωνις (κυπριακός, συριακός και ελληνορωμαϊκός Θεός. Στη λεγόμενη «Βηθλεέμ» που σημαίνει «Οίκος του Άρτου» υπήρχε πανάρχαιος Ναός του Αδώνιδος που λειτουργούσε ακόμη και την εποχή των Αντωνίνων, δηλαδή τον 2^ο μ.α.χ.χ. (=μετά την αρχή χριστιανικής χρονολόγησης) αιώνα) 

Οί Χριστιανοί λοιπόν τελευταίοι ήρθαν καί «ανακάλυψαν» τήν 25^η Δεκεμβρίου ώς ημερομηνία γεννήσεως τού Θεού των. Ή καθιέρωσις μετά από πολύ σκέψη βέβαια έγινε στήν Ρώμη από τόν Πάπα Ιούλιο Α΄τόν 4^ον  αί.

Ή Κυριακή πού έγινε ή ημέρα τού Κυρίου, γιά χιλιάδες χρόνια στήν Ελλάδα ήταν αφιερωμένη στόν Ήλιο (Sunday = ημέρα τού ηλίου). Στήν Ελλάδα λοιπόν «ημέρα τού ηλίου», στήν Δύση «Sunday» καί βόρεια στήν Γερμανία «Sonntag». Ό Ιουστίνος ό μάρτυς γράφει «ό Ιησούς σταυρώθηκε τήν ημέρα τού Κρόνου καί αναστήθη τήν ημέρα τού Ηλίου (Saturday, Σατούρνος ήταν ό Κρόνος στά λατινικά). Οί αποσκεύες λοιπόν τού Χριστιανισμού είναι ειδωλολατρικές ;

Μία βασική προυπόθεση τού Χριστιανού, είναι ή νηστεία. Όλοι όμως οί αρχαίοι λαοί νήστευαν. Οί Αθηναίοι στά Ελευσίνια καί Θεσμοφόρια, ενώ οί Αιγύπτιοι στίς εορτές τής Ίσιδας. 

Κατά τήν μετάληψη ό Ιησούς δίδει κρασί καί λέγει «τούτο εστί τό αίμα μου». Στά Ανθεστήρια άνοιγαν τά νέα πιθάρια μέ τό κρασί τού Διονύσου. Τό κρασί ήταν τό αίμα τού σταφυλιού καί σέ σχέση μέ τήν φράση τού Διονύσου «εγώ ειμί ή άμπελος ή αληθινή», τό κρασί ήταν τό αίμα τού Διονύσου. Στήν συνέχεια ό Ηρόδοτος μάς πληροφορεί ότι στήν γιορτή τής Ίσιδος όλη ή Αίγυπτος κολυμπούσε στό φώς από τούς λύχνους πού άναβαν οί άνθρωποι, ώστε νά μπορεί ή Ίσιδα νά βρεί τό σώμα τού Όσιρι καί νά τόν αναστήση.

Σπουδαία θέση στήν Χριστιανική ζωή έχει ό γάμος καί τά βαφτίσια. Ό γάμος τού Οδυσσέως καί τής Πηνελόπης στόν Όμηρο, αλλά καί ό Ευριπίδης μάς ενημερώνουν γιά τόν τρόπο καί μάς καταδεικνύουν από πού ομοιάζουν οί σημερινοί γάμοι. Επίσης Ελληνικό πανάρχαιο έθιμο ήταν τό ιερό λουτρό πού συμβόλιζε τήν αναγέννηση. Ό μύθος τής Αφροδίτης δηλώνει τήν άμεση σχέση νερού, γονιμοποιήσεως καί γεννήσεως (βάφτιση).
Τό ίδιο συμβαίνει καί μέ τά άλλα έθιμα, όπως τά τάματα (από τό -2000 οί Έλληνες αντικαθιστούσαν τά θεραπευμένα μέλη των στά ομοιώματα τών Θεών. (Thomson-Wilcken). Τά κόλυβα (τό γλυκό τών νεκρών κατά τούς αρχαίους Έλληνες)

«ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ ΜΟΥ ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ ΣΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ
ΓΙΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ»
Έως καί τήν λέξη ελευθερία θά νομίζατε ότι επρόκειτο γιά τόν Χριστό, αλλά όχι, αυτά τά λόγια είναι από τόν Αισχύλο καί τόν Προμηθέα Δεσμότη. Ό επιτάφιος δέ είναι ίδιος μέ τήν ημέρα πού στήν αρχαία Ελλάδα εστόλιζαν οί κοπέλες μέ λουλούδια τό ομοίωμα τού Αδώνιδος καί τήν νύχτα τό περιέφεραν κρατώντας αναμμένες λαμπάδες. Ό Άδωνης ήτο υιός τής Αφροδίτης, γι αυτό καί ή Παρασκευή είναι αφιερωμένη στήν Αφροδίτη (Αφροδίτη – Afrodite – Afroday = Friday). Τό ίδιο σκηνικό περιγράφει ό Ηρόδοτος στήν πομπή τού Καδμίλου, πού τό φέρετρο ήτο μέ λουλούδια καί μέ συνοδεία κόσμου τόν μετέφεραν στούς πρόποδες τού Ολύμπου κρατώντας ό κόσμος αναμμένες λαμπάδες. Τό ίδιο βλέπουμε καί στά Ελευσίνια καί Καβείρια μυστήρια, στά μυστήρια τού Ιάκχου, στά Διονυσιακά μυστήρια κτλ.

«Τα μυστήρια τού θανάτου τού Χριστού καί τής αναστάσεώς του, είναι τά μυστήρια τού θανάτου καί τής αναστάσεως τού Οσίριδος, τού Βάκχου, τού Μίθρα ή Ήλιου πού λατρεύθηκαν μέ διαφορετικά ονόματα από πολλούς λαούς»
Macrobe.
«Ό Όσιρις καί ό Βάκχος παριστάμενοι καί οί δύο μέ τήν μορφή τού Ισημερινού Ταύρου, πέθαιναν καί ανεστένοντο όπως ό Χριστός. Στά άδυτα έκαναν αναπαράσταση τών παθών τους όπως τού Άττι γιά τούς Φρύγες καί τού Χριστού γιά τούς Χριστιανούς»
Dupuis.
«ή παράδοση γιά τόν Χριστό, πού γεννήθηκε από παρθένα καί ύστερα από βίαιο θάνατο αναστήθηκε, ταιριάζει πολύ μέ τίς Ασιατικές καί Αιγυπτιακές παραδόσεις γιά τόν Μίθρα, τόν Όσιρι καί τόν Άττι. Όπως καί εκείνος έτσι καί ό Ιησούς κατάγονταν από τόν ουράνιο κόσμο, κατέβηκε παρουσιάσθηκε στήν γή όπως εκείνοι γιά νά υπηρετήση τούς ανθρώπους. Απαράλλαχτα όμως όπως ό Άττις, ό Άδωνις καί ό Όσιρις πέθαναν καί κατόπιν αναστήθηκαν»
Γιάννης Κορδάτος.

Όσο γιά τό Μεγάλο Σάββατο..!
Πρόκειται δηλαδή γιά γιορτή τής Σαμοθράκης ή οποία ελάμβανε χώρα κάθε χρόνο κατά τά Καβείρια Μυστήρια. Ή εορτή διαρκούσε 9 νύχτες καί έσβηναν όλα τά φώτα τής νήσου. Μετά έπαιρναν φώς νέο από τήν ιερά ναύν, πού τό έπαιρνε από τήν γενέτειρα τού Απόλλωνος, τήν Δήλο. Τό φώς μεταδίδετο από λαμπάδα σέ λαμπάδα.
Ή μετάδοση δέ από λαμπάδα σέ λαμπάδα συμβολίζει τήν μετάδοση τής γνώσεως καί ΦΥΣΙΚΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΣΧΕΤΗ ΜΕ ΤΗΝ ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΤΗΣ ΦΛΟΓΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ. Πρόκειται δηλαδή γιά μία από τίς μεγαλύτερες κλοπές πού έχουν γίνει σέ πολιτιστικό επίπεδο.

Θα αποσαφηνισω μερικα πραγματα οσον αφορα την Ελληνικη Κοσμοαντιληψη.
Ό Χριστιανισμός έλαβε από τούς Έλληνες τά πάντα :
Τήν φιλοσοφία τών Ελλήνων καί τόν ανθρωπομορφισμό των.
Τήν βάπτιση
Τήν νηστεία
Τήν μεταφορά τού αγίου φωτός από τήν Δήλο καί τήν μετάδοσή του μέ λαμπάδες από άνθρωπο σέ άνθρωπο.
Τόν θάνατο καί τήν ανάσταση τού Καδμίλου κατ’έτος.
Τόν δείπνο
Τόν επιτάφιο μέ τήν μεταφορά τών λειψάνων τού Διονύσου από τόν ναό τής Ακροπόλεως στό Ιερό τής Ελευσίνας καί τήν περιφορά τού επιταφίου πού δέν διαφέρει σέ τίποτα τής σημερινής. Υπήρχε ακόμα τιμητικό απόσπασμα συνοδείας μέ τόν οπλισμό τους, λαμπάδες αναμένες, στάσεις καθ’οδόν κλπ.
Τά κάλαντα
τά θεοφάνεια
τόν Σταυρό
τό στεφάνι
τά κρίνα, τά Χερουβίμ καί Σεραφείμ
τόν οίνον
τόν αμνόν
τόν βωμό, τήν αγία τράπεζα
τό ρόδι, τά κόλλυβα, τό κυπαρίσσι τού Πλούτωνα κλπ.
Τήν μουσική πρός τόν Απόλλωνα καί τήν Αθηνά, πού τήν ονόμασαν Βυζαντινή.

ΑΛΗΘΗΣ ΛΟΓΟΣ