TO ΚΟΚΚΙΝΟ ΣΗΜΑΔΙ ΤΗΣ ΙΔΙΩΤΕΙΑΣ (ΚΑΙ Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΑ ΚΟΙΝΑ) - ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ

Δύο Αστυνομικοί κρατώντας το «μεμιλτωμένο σχοινί» προσπαθούν να μαζέψουν τους Αθηναίους πολίτες.
Από το περιοδικό LIFE της 8ης Μαρτίου 1963

μίλτος = ερυθρός μόλυβδος, σχοινίον μεμιλτωμένον

μιλτόω = χρίω δια μίλτου, «δια μίλτου βεβαμμένον δι’ ου συνήλαυνον εις την εκκλησίαν τους εν τη αγορά περιφερομένου». Αριστοφάνης, Αχαρνής 22, Εκκλησιάζουσες 378.

Συγκεκριμένα, «Και όσοι είναι στην αγορά μιλούν, πάνω κάτω, και ξεφεύγουν το σκοινί, που είναι γεμάτο χρώμα», Αχαρ. 22.

Κοντολογίς, όταν συνεδρίαζε η εκκλησία, του Δήμου βεβαίως, δυο αστυνόμοι περιφέρονταν στην αγορά, και με την απειλή να περιβάλλουν τους ασκόπως περιφερόμενους πολίτες με το εμποτισμένο σε μίλτο σχοινί, το οποίο θα τους κοκκίνιζε τα ρούχα, τους εξωθούσαν προς την εκκλησία (συνέλευση)!

Εδώ και τώρα να διορίσει η πολιτεία αστυνόμους Μιλτάδες για να κυνηγούν τους περιφερόμενους στην αγορά βουλευτές, αφού μέσα στη βουλή, τις περισσότερες φορές παρευρίσκονται το πολύ καμμιά δεκαριά.

Όσο για τους δημότες των Δήμων. Αφήστε τους αυτούς κατά μέρος. Αυτοί τρέχουν στις χριστιανικές εκκλησίες των κωφάλαλων. Μάλιστα κωφάλαλων. Διότι είτε ακούνε εκεί κάτι είτε δεν ακούνε, το ίδιο ακριβώς κάνει. Γρυ δεν καταλαβαίνουν από τα κατεβατά των ψαλτάδων και των παπάδων! Όσο για την λαλιά τους. Το ίδιο ακριβώς θα συμβεί ακόμα κι αν ξεχάσουν τη γλώσσα τους στο σπίτι.

Κι αν τύχει καμμιά φορά να παρευρίσκονται πολίτες σε συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου του δήμου τους, παρευρίσκονται για να παρακολουθούν άλαλοι τις κοκορομαχίες των δημοτικών τους συμβούλων.

Αυτό είναι το κατάντημα των ανθρώπων που έχουν προγόνους της εκκλησίας του Δήμου! Προγόνους που διέθεταν Μιλτάδες για τους ανεύθυνους πολίτες. Οποίος ελεεινός και τρισάθλιος ξεπεσμός! 
Πηγή: http://athriskos.gr/354/

Συγκεκριμένα υπήρχε ο εξής εντυπωσιακός θεσμός: Αστυνομικοί περιπολούσαν στην αγορά κρατώντας τις άκρες ενός σχοινιού βαμμένου κόκκινου και όποιος δεν πήγαινε γρήγορα στην Πνύκα, όπου ελάμβανε χώρα η εκκλησία του Δήμου, σημαδευόταν με το χρώμα, κι έτσι εκτίθονταν στους συμπολίτες του για αμέλεια του βασικού δημοκρατικού του καθήκοντος. Αριστοφάνης, Αχαρνής, Μγρφ. Τ. Ρούσσος, εκδ. Κάκτος, 199.

Αργότερα, μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας το -403 από την τυραννία των Τριάκοντα που καθιερώθηκε και η πληρωμή των πολιτών για την συμμετοχή στην εκκλησία του Δήμου (σημειώνω σε αντιδιαστολή: εμείς πληρώνουμε για να πολιτεύονται άλλοι για εμάς), όσοι σημαδεύονταν ή ήσαν αργοπορημένοι έχαναν αυτό το δικαίωμα.

Ίσως ένας τέτοιος θεσμός να φαντάζει σήμερα κωμικός και βέβαια ξένος, σίγουρα όμως δείχνει κάτι για την νοοτροπία, τον τρόπο της σκέψης, της κοινωνίας όπου αναπτύχθηκε και εφαρμόστηκε. Φανερώνει νομίζω μια συλλογική (όχι απαραίτητα καθολική) συνείδηση όπου η ανάγκη για συμμετοχή στα κοινά, την πραγμάτωση μιας κοινωνίας σχέσεων με σκοπό πρώτα το κοινό συμφέρον, γίνεται ένα ιδανικό, δηλαδή μια επιθυμία η οποία δεν αναφέρεται στο εγώ αυτού που την έχει (δεν είναι εγωκεντρική) και συνοδεύεται από την πεποίθηση ότι όλοι πρέπει να την επιθυμούν. Έτσι ακόμη και αν αυτή η ανάγκη δεν αποτελεί συνειδητή ανάγκη όλων, η αμέλεια ικανοποίησή της από μια μειονότητα επιφέρει τον κοινωνικό στιγματισμό των ατόμων (και η αποτελεσματικότητα και η επιβίωση αυτού του θεσμού επαφίεται ακριβώς σε αυτό)

Για τον Αρχαίο Αθηναίο, ο οποίος συμμετείχε σε συνελεύσεις 4 φορές το μήνα και ικανοποιούσε την πρωταρχική του ανάγκη (πάνω από κάθε ίδιους σκοπούς) να διαμορφώσει το κοινό περιβάλλον του αλλά και τις σχέσεις με τα άλλα μέλη της κοινωνίας, ο χαρακτηρισμός κάποιου ως ιδιώτη είχε πολλές φορές υβριστική χρειά, εξού και το αγγλικό idiot (δηλαδή ηλίθιος). 

Αλλά πότε κάποιος είναι ιδιώτης; Όταν ως  άτομο ενδιαφέρεται για τις ιδιαίτερες υποθέσεις του (ή αυτές της οικογένειας του ή αυτές της ομάδας του) και αδιαφορεί για τα κοινά· όπως σημειώνει ο Walter C. Parker στο ενδιαφέρον άρθρο του «Εκπαιδεύνοντας εναντίον της Ιδιωτείας» [Teaching against Idiocy], είναι ένα άτομο το οποίο συμπεριφέρεται ως ένα παρασυρόμενο πλοίο χωρίς συναίσθηση για τους πιθανούς κινδύνους που δημιουργεί για τους άλλους.  Όπως τονίζει μάλιστα αργότερα, ένας ιδιώτης είναι εγγενώς αυτοκτονικός, διότι Ο ΙΔΙΩΤΗΣ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ, ΔΕΝ ΚΑΤΑΝΟΕΙ, ΟΤΙ Η ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΖΩΗ ΚΑΙ Η ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΛΗΡΩΣ ΕΞΑΡΤΩΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΛΟΣ.

http://anaghrapho.blogspot.gr/2011/08/to.html